Rozdział 20

Hermiona szybkim krokiem przemierzała korytarze. Była już spóźniona na spotkanie z przyjaciółmi, ponieważ jak zwykle zasiedziała się w bibliotece. Umówili się dzisiaj w szóstkę w ich salonie, ostatnio coraz częściej można ich było zobaczyć razem. Od pamiętnej imprezy u Prefektów Naczelnych naprawdę zaczęli się dogadywać, co bardzo odpowiadało szatynce. W końcu dotarła pod portret starego czarodzieja, podała hasło i jak burza wpadła do salonu, jednak to co tam zobaczyła nieco ją zdziwiło. Na kanapie siedział Draco, ale nikogo poza nim nie było, a byli umówieni jakieś 20 minut temu.

- Gdzie są wszyscy?

Blondyn odwrócił wzrok od okna, za którym szalała burza i spojrzał na brązowooką.

- Delikatnie mówiąc wystawili nas.

Widząc pytające spojrzenie dziewczyn kontynuował.

- Potter i Wiewiórka powiedzieli, że mają coś ważnego do załatwienia, a Pansy i Blaise stwierdzili, że koniecznie muszą się pouczyć.

- Mam rozumieć, że Diabeł zrezygnował z imprezy na rzecz nauki?

- Też mi to nie pasowało, no ale przecież siłą ich tu nie zaciągniemy, a sami też damy sobie radę.

Uśmiechnął się łobuzerko i wskazał na butelkę wina stojącą na stole.

- W sumie masz racje. Poczekaj tylko chwile, muszę się przebrać i zaraz do ciebie wrócę.

Po chwili była już w swoim pokoju. W sumie to cieszyła się z wieczoru spędzonego z blondynem. Coraz częściej przyłapywała się na tym, że ciągle o nim myśli i nie może przestać. Nie chciała tego, ale naprawdę zaczęło jej zależeć na tym Ślizgonie. Nie mogła nic na to poradzić, to po prostu działo się samo. Spędzali ze sobą tyle czasu, że ograniczenie ich kontaktów nie było możliwe, a poza tym sama Hermiona nie chciała tego za żadne skarby. Podświadomie potrzebowała jego bliskości, a nawet wkurzających tekstów, po prostu jego. Oczywiście nie miała zamiaru podzielić się z nikim tą informacją i bez tego ich przyjaciele nie dawali im żyć. Po chwili zastanowienia, wyjęła z szafy ciuchy i szybko je na siebie narzuciła. Wróciła do salonu i usiadła na kanapie obok Dracona.

- To jak Granger, co robimy?

- Najpierw nalej wina, a potem się pomyśli.

Blondyn uśmiechnął się tylko i sięgnął po butelkę. Gdy mieli już kieliszki w dłoniach zaczęli rozmawiać na błahe tematy. Z każdą wypitą lampką wina wygłupiali się coraz bardziej.

- Ja zawsze wiedziałem, że ty jesteś przemądrzała.

Stwierdził Smok, gdy Gryfonka usiłowała mu wytłumaczyć jakieś zagadnienie z transmutacji.

- Wcale nie!

Zrobiła obrażoną minę, którą arystokrata tak uwielbiał.

- Przykro mi, ale tak jest prawda, jesteś przemądrzałą Gryfonką, lwico.

- Osz ty!

Po tych słowach po prostu rzuciła się na niebieskookiego i zaczęła go łaskotać. Nie trwało to jednak długo, gdyż już po chwili leżała na plecach, a Smok na niej.

- I co teraz zrobisz lwico?

Dziewczyna próbowała się wyrwać, ale to było bez sensu.

- Puść mnie!

- Hmm kusząca propozycja, ale nie.

Nim szatynka zdążyła cokolwiek powiedzieć on już zatopił się w jej wargach. Brązowooka nie miała zamiaru protestować, pomimo tego, że gdzieś w jej głowie cichy głosik podpowiadał jej, że powinna to zrobić. Nie byli razem, a momentami zachowywali się jak para. Wszystko było by inaczej gdyby wiedziała, że mu na niej zależy. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że to Malfoy, największy Casanova Hogwartu, który w każdej chwili może się nią znudzić i po prostu odejść. W tej chwili to jednak nie było ważne. Odpędzając od siebie wszystkie myśli zarzuciła mu ręce na szyje, a jedną nogą oplotła jego biodra. Smok był zachwycony, każdy pocałunek z tą dziewczyna był tak samo niezwykły jak pierwszy. Za każdym razem odkrywał ją na nowo, a co za tym idzie, z sekundy na sekundę uwielbiał ją coraz bardziej. Ale oczywiście starał się o tym nie myśleć. Temat uczuć do panny Granger był schowany w rzadko odwiedzanej szufladce jego mózgu i wolał. aby tam pozostał. Liczyło się tu i teraz. Przeniósł rękę z jej twarz na nogę, która go oplatała i zaczął delikatnie ją gładzić. Oboje byli jak w amoku i z sekundy na sekundę pragnęli głębszych doznań. Ale oczywiście jak zawsze ktoś musiał im przerwać. Do salonu wbiegł Demon podskakując i poszczekując wesoło. Draco bardzo niechętnie odsunął się od Gryfonki i oboje spojrzeli na psa, który stał przed nimi.

- Demon stary, czy ty zawsze musisz wparować w nieodpowiednim momencie?

Zapytał zrezygnowany Smok, bo zawsze ktoś lub coś musiało im przerwać w najlepszym momencie. Doberman, szczeknął tylko, wypuszczając z psyka przyniesioną smycz i polizał blondyna po twarzy.

- Ej, ale bez takich!

- Przykro mi malutki, ale na spacer nie masz co liczyć. Na dworze leje jak cholera.

Dobermanowi bardzo nie spodobał się fakt, że nici z wyjścia, dlatego postanowił użyć swojej tajne broni. Pies podszedł bliżej kanapy i położył na niej łeb tak, że jego nos dotykał policzka szatynki, po czym spuścił uszy i zrobił maślane oczka. Hermiona widząc ciemne oczy swojego ulubieńca nie miała serca mu odmówić, ale nie było mowy o wyjściu na zewnątrz. Nagle jednak wpadła na genialny pomysł i poderwała się z kanapy, tak że Malfoy o mało z niej nie spadł.

- Pójdziemy do Pokoju Życzeń!

Stwierdziła szatynka wstając. Pies na słowo „pójdziemy” od razu zaczął skakać i poszczekiwać.

- Co za cwana bestia.

Mruknął pod nosem Draco, również wstając z kanapy.

- A można wiedzieć, po co mamy tam iść?

- Zobaczysz.

Odpowiedziała tajemniczo i z dobermanem zapiętym na smyczy ruszyła do wyjścia, a zaraz za nimi podążył Smok. Po chwili byli już na miejscu.

- Trzymaj.

Dziewczyna podała smycz blondynowi, po czym zaczęła chodzić wzdłuż ściany, na której za trzecim razem pojawiły się drzwi. Miona otworzyła je i cała trójka weszła do środka. Ich oczom ukazała się duża łąka, otoczona drzewami. Niebo było tu błękitne i bez chmurne, a słońce świeciło. Całość prezentowała się zwyczajnie, ale ładnie.

- No, no Granger, całkiem nieźle.

Brązowooka uśmiechnęła się tylko szeroko i spuściła psa, po czym oboje przenieśli się na środek polany i usiedli na trawie. Rozmawiali przez chwile, ale nagle przed nimi pojawił się Demon, z patykiem w psyku, którym zaczął szturchać Ślizgona. Ten spojrzał niepewnie na psa, a potem na pannę Granger.

- O co mu chodzi?

Zapytał w końcu, gdy doberman nie dawał mu spokoju.

- Rzuć mu patyk.

- Ale po co?

- Po nic, dla zabawy.

Arystokrata z powątpiewaniem w oczach sięgnął po patyk i rzucił go przed siebie. Pies natychmiast pobiegł w tamtym kierunku wróciła uradowany, z patykiem. I tak zaczęła się wielka gonitwa. Ślizgon z Demonem biegali po całej polanie, rzucając gałązkę i bawiąc się. Hermiona przez cały czas, z uśmiechem obserwowała bawiącą się dwójkę, a gdy doberman skoczył na Smoka, tak, że ten przewrócił się na ziemie, wybuchła perlistym śmiechem. Bawili się tak bardzo długo, dopóki oboje nie opadli już kompletnie z sił. Podeszli do Miony i położyli się po obu jej stronach, oczywiście z głowami na jej kolanach.

- Widzisz, chyba jednak aportowanie nie jest takie złe.

- Apo co?

Zdziwił się, nie mając pojęcia, o czym ona mówi.

- To w co się bawiłeś z Demonem, to aportowanie.

Wyjaśniała nadal rozbawiona szatynka. Siedzieli tak jeszcze jakiś czas, lecz w końcu Hermiona spojrzała na zegarek i zorientowała się, że jest już 23.

- Musimy się już zbierać, jest późno.

Ani Demonowi, ani Draconowi nie spodobał się ten pomysł, więc ponownie spróbowali udobruchać szatynkę na śliczne oczka. Ta jednak podniosła się z ziemi.

- O nie, nie tym razem, idziemy i koniec.

Widząc stanowcze spojrzenie dziewczyny, doberman i blondyn również wstali, z niezbyt zadowolonymi minami .

- Widzisz stary, z kobietami tak zawsze, wiecznie muszą postawić na swoim.

Pies szczeknął na znak, że on również tak uważa i poszedł za Smokiem, który po chwili zapiął go na smycz, której nie miał zamiaru oddać Mione.

- Widzę, że objawia się tu męska solidarność.

Prychnęła rozbawiona Gryfonka i również udało się w stronę drzwi. Opuścili Pokój Życzeń i skierowali się na piąte pięto, nie przestając się sprzeczać. Gdy byli już na miejscu cała trójka opadła na kanapę w salonie.

- Dobra ja idę się wykapać, a wy róbcie co chcecie.

Stwierdziła Hermiona, podnosząc się z kanapy i już po chwili zniknęła za drzwiami łazienki.

- Widzisz stary zostaliśmy sami.

Pies na słowa blondyna szczeknął i przekręcił łeb tak, aby ten podrapał go za uchem. Draco uśmiechnął się i pogłaskał psa.

- Wiesz co ci powiem, fajną masz tą panią. Może jest trochę uparta i zadziorna, ale w sumie to dobrze, że ma charakterek.

„Na Salazara, czy ja właśnie rozmawiam z psem?” Zaśmiał się w duchu. Ten futrzak był jedynym, komu otwarcie mówił, że podoba mu się Granger. Tak, Draco Malfoy w końcu przyznał się sam przed sobą, że podoba mu się Hermiona Granger. Było to dla niego coś zupełnie nowego. Owszem wielokrotnie pożądał kobiety, ale w tym przypadku nie chodziło tylko o pociąg seksualny. W niej urzekł go charakter, sposób bycia, a nawet to, że jest taka przemądrzała. Jednak był jeden bardzo istotny problem. On nie potrafił okazać drugiej osobie, że naprawdę mu zależy, nie mówiąc już o tym, aby otwarcie to powiedzieć. Od dziecka, nawet przez własną rodzinę, był traktowany oschle i nie było mowy o czymś taki jak miłość. Jedynie matka zasiała w nim maleńkie ziarenko czułości, które teraz, przy pannie Granger zaczęło kiełkować. Była jeszcze jedna cholernie ważna sprawa. Draco w głębi duszy strasznie bał się odrzucenia. Nie chciał zostać skrzywdzony, w swoim życiu wycierpiał się już dostatecznie dużo. Siedział tak głaszcząc psa i wpatrując się w okno, za którym nadal szalała burza i nawet nie zauważył powrotu Hermiony, która usiadła w fotelu naprzeciwko niego. Przyglądała mu się przez dłuższą chwile, było widać, że nad czymś myśli, więc postanowiła mu nie przeszkadzać. W końcu jednak Smok odwrócił wzrok od okna i pierwsze co mu się rzuciło w oczy, to para pięknych, długich nóg. Podniósł wzrok i ujrzał ich właścicielkę. Miona siedziała z założonymi nogami i opierała głowę o jedną rękę. Ślizgon musiał przyznać, że wyglądała mega pociągająco, szczególnie w tym krótkim szlafroczku. Najchętniej rzucił by się na nią tu i teraz.

- Nad czym tak myślisz?

Zapytała w końcu, gdy zauważyła, że blondyn się jej przygląda.

- Aktualnie, o twoich nogach.

Puściał do niej oczko, a ta prychnęła tylko i wstała z fotela.

- Jesteś bezczelny Malfoy. Demon, idziemy.

Pies z entuzjazmem zeskoczył z kanapy i podążył za swoja panią do sypialni.

- Tobie to dobrze bestio.

Rzucił na odchodne Draco, na co doberman szczeknął wesoło i trącił nosem Hermione.

- Dobranoc Malfoy.

Powiedziała, znikając za drzwiami swojej sypialni.

*****

Hermiona od bladego świtu krzątała się po pokoju. Była już ubrana, pomimo tego, że do śniadania została jej dobra godzina. Tej nocy nie mogła spać, przekręcała się jedynie z boku na bok. Miała dziwne przeczucie, że dziś stanie się coś strasznego, nie wiedziała co, ale po prostu to czuła. W końcu nie mając już co układać, usiadła na łóżku, obok bacznie przyglądającego jej się dobermana.

- Co tam malutki, ty też niż możesz spać?

Demon w odpowiedzi mruknął jedynie z zadowolenie, gdyż jego właścicielka zaczęła go drapać za uchem. Miona szczerze kochała tego psa, był dla niej czymś więcej niż zwierzęciem. Właściwie to śmiało mogła go zaliczyć do przyjaciół, z tą różnicą, że z nim nie mogła porozmawiać. Czasami jednak wystarczy czyjaś obecność, by poczuć się szczęśliwym i tak właśnie było w jego przypadku. Siedzieli tak jeszcze dłuższą chwilę, a Hermiona cały czas głaskała swojego ulubieńca. Gdy spojrzała na zegarek, niechętnie podniosła się z łóżka, gdyż za chwilę miało zacząć się śniadanie. Wyszła z sypialni, zostawiając Demona z niezbyt zadowoloną miną. Trochę się zdziwiła, gdy w salonie nie zastała Dracona, który zawsze na nią czekał. Uznała jednak, że po prostu musiał iść wcześniej i ruszyła do Wielkiej Sali. Gdy była na miejscu zauważyła przed wejściem Blaise i Pansy.

- Hej.

Przywitała się, podchodząc do pary.

- Cześć, gdzie zgubiłaś Smoka?

Diabeł patrzył podejrzliwie na przyjaciółkę. Miał nadzieję, że jego kumpel nie odwalił czegoś znowu i nie doprowadził do kolejnej kłótni.

- To nie ma go tutaj?

- Nie.

Tym razem odezwała się Pan. Miona zamyśliła się na chwile. Do głowy przychodził jej tylko jeden powód nieobecności blondyna.

- W takim razie mogę się założyć, że on nadal śpi.

Ślizgoni zaczęli się śmiać, ale i ulżyło im.

- Dobra wiecie co, ja szybko pójdę po coś do jedzenie i wrócę do niego.

Stwierdziła Hermiona i już jej nie było.

- Nie no oni są genialni, a najlepsze jest to, że dalej twierdzą, że nic ich nie łączy.

Panna Parkinson odprowadzała przyjaciółkę wzrokiem, z szerokim uśmiechem na ustach.

- Ostatnio mieliśmy pokaz, jak to ich nic nie łączy, ale zobaczysz, oni w końcu zmądrzeją.

Po tych słowach Blaise objął swoją dziewczynę i ruszyli na śniadanie. W tym samym czasie Miona dotarła do stołu Gryffindoru i nawet nie siadając, zaczęła nakładać na talerz kanapki.

- Hermi, a ty nie masz zamiaru z nami zjeść?

Zapytał Harry, widząc poczynania przyjaciółki.

- Nie, po prostu śpiący królewicz nie raczył jeszcze wstać i biorę mu coś do jedzenie, żeby potem nie marudził, ze go nie obudziłam i jest głodny.

Zironizowała szatynka, sięgają po dwie butelki soku dyniowego.

- Spokojnie, leć do swojego księcia.

Zaśmiała się Ginn, puszczając oczko do Hermiony, która prychnęła tylko, odwróciła się na pięcie i odeszła. Po chwili była już w Pokoju Wspólnym Prefektów. Podeszła do drzwi Ślizgona i zapukała. Tak jak się spodziewała, nie uzyskała żadnej odpowiedzi. Wahała się chwile, lecz w końcu postanowiła wejść do środka. Ręką, w której trzymała soki nacisnęła na klamkę i przekroczyła próg. Zastała tam to czego się spodziewała. Draco leżał na łóżku i spał, w połowie odkryty, dzięki czemu można było podziwiać jego nagi tors. Musiała przyznać, że naprawdę miał się czym pochwalić. W końcu z trudem oderwała wzrok od ciała Ślizgona i podeszła bliżej. Odłożyła ich śniadanie na stół i delikatnie szturchnęła chłopaka w ramie, aby go obudzić.

- Draco, wstawaj.

Blondyn drgnął, ale nie otworzył oczu.

- Chyba nie chcesz, żebym znowu potraktował cię Aquamenti?

Wyszeptała słodkim głosem prostu do ucha blondyna i poskutkowało. Smok otworzył oczy i ujrzał twarz szatynki, bardzo blisko jego własnej.

- Granger jeśli to sen, to nie chce się budzić.

Wymruczał Ślizgona, delikatnie przymykając oczy. Hermiona zaśmiała się tylko i usiadła obok niego na łóżku.

- Wstawaj, bo niedługo zaczynają się lekcje.

W końcu Smok otworzył w pełni oczy i podniósł się do pozycji siedzącej.

- Co ty tu robisz?

- Tak się składa, że przyszłam cię obudzić i przyniosłam coś do jedzenie.

Tu wskazała na szafkę nocną.

- Nie no, śniadanie do łóżka? Zaskakujesz mnie lwico.

- Przestań marudzić i jedz. Za 20 minut mamy być na lekcji, a ty jesteś w proszku.

Stwierdziła dobitnie i sięgnęła po jedną kanapkę, a zaraz za nią to samo uczynił Ślizgon. Gdy skończyli jeść Gryfonka odesłała naczynia do kuchni i zaczęła się zbierać.

- Ej, a ty gdzie?

- Jakbyś nie zauważył, to za 10 minut zaczyna się Historia Magii, więc zacznij się szykować.

Uśmiechnęła się jeszcze tylko uroczo i wyszła z sypialni. Draco w wyśmienitym humorze zwlekł się z łóżka. Po szybkiej toalecie, narzucił na siebie jakieś ubrania i już gotowy udał się do salonu.

- W końcu! Chodź, bo się spóźnimy.

Oboje wyszli z pokoju i skierowali się do klasy profesora Binnsa. Gdy dotarli na miejsce wszyscy właśnie wchodzili do klasy. Zajęli miejsce w ostatniej ławce i Hermiona wzięła się za notatki, a Draco za przeszkadzanie jej. Na szczęście inne lekcje minęły im o wiele szybciej i w końcu nadeszła przedostania godzina - OPCM. Benz nadal przerabiał z nimi patronusy. Nieliczni z klasy już opanowali to zaklęcie, oczywiście większość z nich należała do GD. Wszyscy byli porozstawiani po całej klasie, gdyż ławki zostały usunięte, aby można było swobodnie ćwiczyć. Hermiona z trójką Ślizgonów stała w kącie sali tak, aby nie rzucać się nikomu w oczy. Draco był bardzo poirytowany, gdyż z jego różdżki wydobywał się jedynie srebrna poświata, resztą tak samo jak u Blaise i Pansy, ale oni nie przejmowali się tym zbytnio. Za to lwica Miony co chwile przemierzała klasę, wywołując westchnienie zachwytu, tak samo jak koń Ginny i jeleń Harry’ego.

- Miona, nasze lekcje są nadal aktualne?

Zapytał Zabini, gdy po raz kolejny nie udało mu się nic wyczarować.

- Oczywiście.

- A co wy na to, żeby spotkać się dzisiaj?

Zaproponowała Pansy.

- W sumie czemu nie. W taki razie spotkamy się w tej nieużywanej klasie obok Wielkiej Sali.

- Dobrze…

Nagle ich rozmowę przerwał głos nauczyciela.

- Panno Granger, zapraszam na środek.

Hermiona najpierw spojrzała na profesora, a potem na swoich przyjaciół. Po ostatniej rozmowie z tym mężczyzna nie darzyła go już sympatią. Podeszła niepewnie do Roger, na którego twarzy gościł szeroki uśmiech.

- Mogła byś jeszcze raz zaprezentować nam swojego patronusa?

Szatynka skinęła tylko głową i odwróciła się przodem do klasy.

- Expecto Patronum.

Z końca jej różdżki, jak zwykle wystrzeliła srebrna lwica.

- Bardzo dobrze, ale ruch nadgarstka powinien być nieco inny.

Nauczyciel podszedł go Gryfonki od tyłu i jedną ręką złapał ją z nadgarstek, a drugą, ku przerażeni dziewczyny ulokował na jej biodrze przysuwając się bardzo blisko niej. Po jej ciele przeszedł bardzo nieprzyjemny dreszcz, gdy nauczyciel pogłaskał ją boku. W momencie wyrwała się mu i zrobiła krok do przodu, po czym odwróciła się w jego stronę, z przerażoną miną.

- Spokojnie kochana, nic ci nie zrobię.

Powiedział Roger, z uśmiechem i zrobił krok w stronę szatynki. Draco stał i z sekundy, na sekundę stawał się coraz bardziej wściekły. Jednak jego pozorne opanowanie szlag trafił, gdy Benz ponownie złapał Mione za rękę. Bez namysłu ruszył w ich kierunku, z rządzą mordu wypisaną na twarzy.

- Skoro jesteś taki mądry, to sam to pokaż, a jej daj spokój.

Warknął Ślizgona i przyciągnął pannę Granger do siebie.

- Panie Malfoy jestem tu nauczycielem, więc proszę się do mnie zwracać z szacunkiem, a poza tym to tylko i wyłącznie moja spraw jak prowadzę lekcje.

Benz szczerze nie znosił tego gówniarza. Zdecydowanie na za dużo sobie pozwalał, a do tego cały czas kręcił się przy Hermionie.

- Oczywiście, że nie, o ile PAN nie dobiera się do swoich uczennic.

Cała klasa ze światem wciągnęła powietrze, słysząc słowa Malfoya, a profesor był na granicy wybuchu.

- Jak śmiesz ty bezczelny gówniarzu! Przez twoje chamstwo twój dom traci 40 punktów!

Młody arystokrata jednak kompletnie się tym nie przejął, tylko poprawił lekko zdezorientowaną szatynkę do ich przyjaciół. Na szczęście był to już koniec lekcji, więc wszyscy szybko zebrali swoje rzeczy i wyszli z klasy.

- Co za sukinsyn, skończony idiota, bezczelny kretyn!

Wyrzucał z siebie Smok, gdy szli na ostatnia już dzisiaj lekcje, eliksiry.

- Kto go tu w ogóle zatrudnił?! Tej McGonagall to już kompletnie na mózg padło, przecież od razu widać, że on jest nienormalny!

Blaise był równie wzburzony całą tą sytuacją. Hermiona jednak kompletnie ich nie słuchała, tylko szła z tyłu, razem z Pansy. Czuła się strasznie głupio, a do tego cały ten Roger ją niepokoił. Za każdym razem jak na nią patrzył, była pewna, że w jego oczach widzi dziwny błysk.

- Wszystko w porządku?

Gryfonka oprzytomniała, słysząc głos swojej przyjaciółki.

- Tak…

- Miona przepraszam, że pytam, ale czy on już kiedyś się do ciebie dobierał?

Szatynka spuściła głową, przypominając sobie sytuacje w klasie, po jednej z lekcji. Postanowiła po cichu opowiedzieć wszystko Pansy, bo w końcu komuś musiała, a ona wydawała się do tego odpowiednią osobą. Opowiedziała jej wszystko po kolei i to, jak Roger zachowuję się w stosunku do niej. Ślizgonka patrzyła na przyjaciółkę z niedowierzaniem, ale i współczuciem. Teraz w 100% popierała chłopaków i najchętniej zabiła by tego bydlaka gołymi rękami.

- Pan, tylko błagam cię, nie mów o tym nikomu, a już w szczególności chłopakom.

Tu wskazała na Ślizgonów, którzy szli przed nimi i nadal wyrzucali z siebie najróżniejsze obelgi, pod adresem nauczyciela OPCM.

- Ale…

- Błagam cię, przecież wiesz, że oni dostana szału i zrobią coś głupiego.

- Wiem, ale chyba nie chcesz tego tak zostawić?

- Ale co ja mogę zrobić? Na razie najlepiej to zostawić, może jakoś samo wszystko się ułoży.

Pansy szczerze wątpiła w słowa przyjaciółki, ale wiedziała, że i tak jej nic nie wytłumaczy.

*****

Eliksiry mięły im zaskakująco szybko, a z racji tego, że przygotowywali eliksir rozweselający wszyscy na obiad ruszyli w wyśmienitych humorach. Po posiłku trójka Ślizgonów czekała na pannę Granger, przy opuszczonej klasie.

- Gdzie ona jest?

Niecierpliwił się Draco, przeczesując wzrokiem tłumy wychodzący z Wielkiej Sali.

- Smoku, spokojnie. Ja wiem, że ty bez niej pół godziny nie możesz wytrzymać, ale na pewno zaraz przyjdzie.

Zaśmiał się Blaise, widząc postawę kumpla. Właśnie w tym momencie z tłumu uczniów wyłoniła się dziewczyna z burzą loków, na która czekali.

- Przepraszam za spóźnienie, ale zagadałam się z Ginny.

Powiedziała szatynka, z przepraszającym uśmiechem.

- Nic się nie stało, tylko Dracze się już strasznie stęsknił.

Stwierdziła Pan, puszczając oczko do blondyna.

- Dajcie już sobie spokój i chodźmy do środka.

Malfoy wolał już ćwiczyć to cholerne zaklęcie, niż sterczeć tu i słuchać gadania Parkinson i Zabiniego. Wszyscy zgodnie przytaknęli i już po chwili byli w pustej klasie. Miona za pomocą różdżki poprzesuwała ławki i usunęła większość kurzu.

- To może zaczniemy od początku. Aby wyczarować cielesnego patronusa musicie być naprawdę skupieni. Zamknijcie oczy.

Ślizgoni posłusznie wykonali jej polecenie, czekając na dalsze wskazówki.

- Teraz przywołajcie do siebie najszczęśliwsze wspomnienie, tylko pamiętajcie musi być naprawdę silne i cały czas musicie być skupieni.

Pansy i Blaise pomyśleli o tym samym, pamiętny wypad do Hogsmade, po którym zostali parą, jednak Smok miał problem. W jego życiu nie pojawiało się zbyt wiele szczęścia, więc to nie było takie łatwe znaleźć odpowiednie wspomnienie. W końcu jednak z baraku jakichkolwiek innych opcji przypomniał sobie moment, gdy dostał swoją pierwsza miotłę.

- Macie?

Na pytanie Gryfonki wszyscy pokiwali głowami i otworzyli oczy.

- No to proszę.

- Expecto Patronum.

Powiedzieli jednocześnie, lecz jedynie z różdżki Diabła wystrzeliła srebrna mgła, która po chwili uformował się w jakieś kudłate, bardzo ruchliwe stworzenie.

- Co to jest?

Zapytał zaskoczony Blaise.

- Diabeł tasmański.

Hermiona nie wytrzymała i wybuchła serdecznym śmiechem, widząc zwierzątko brykające po podłodze.

- Jest zajebisty!

Krzyknął brunet, obserwując swojego patronusa, który po chwili zniknął.

Pansy i Draconowi nadal nie udało się wyczarować niczego poza srebrna mgłą. Spróbowali jeszcze raz i tym razem z różdżki panny Parkinsona wystrzelił srebrzysty jastrząb, który przeleciał nad ich głowami, by po chwili zniknąć.

- Jest śliczny.

Westchnęła Ślizgonka, obserwując znikającego ptaka. Draco był już bardzo poirytowany, nie lubił, gdy coś mu nie wychodziło. Hermiona widząc to podeszła do niego od tyłu i położyła mu jedną rękę na ramieniu.

- Odpręż się i jeszcze raz zamknij oczy.

Wykonał jej polecenie bez zająknięcia, czując jak fala ciepła, spowodowana jej dotykiem, rozlewa się po jego ciele. Dziewczyna czując, że chłopak się rozluźnia kontynuowała.

- A teraz przywołaj do siebie wspomnienie, które wywołuje uśmiech na twojej twarzy.

Blondyn zamyślił się na chwile, aż nagle przed oczami pojawiał mu się scena z polany w Zakazanym Lesie, ich pierwszy pocałunek. Na to wspomnienie mimowolnie się uśmiechnął, co nie uszło uwadze szatynki.

- Właśnie tak, teraz pozwól, aby cię wypełniło, zatrać się w nim…

Czuły szept dziewczyny tuż nad jego uchem i wizja ich pierwszego pocałunku, pozwoliły mu kompletnie odpłynąć.

- Teraz otwórz oczy i rzuć zaklęcie.

Smok zrobił co mu kazała.

- Expecto Patronum.

Z jego różdżki wystrzeliła jasna mgła i już po chwili uformował się w…

- No chyba nie!

Krzyknął z niedowierzaniem Draco, gdy ujrzał przed sobą lwa. Król zwierząt miał bujną grzywę i był dość sporych rozmiarów.

- Cóż ja widzę, lew patronusem Ślizgona z krwi i kości.

Zaśmiała się Gryfonka, obserwując srebrne zwierze.

- Muszę ci powiedzieć stary, że ta twoja bestia idealnie pasuje do lwicy Miony.

Prefekci spiorunowali wzrokiem rozbawionego Blaise, po czym ponownie odezwał się Malfoy.

- Ale czemu lew?! Nie da się tego jakoś zmienić?!

- Tak na zawołanie to nie, a poza tym powinieneś się cieszyć, że to lew, a nie fretka.

Na słowa szatynki wszyscy wybuchli śmiechem, z wyjątkiem samego zainteresowanego.

- Bardzo śmieszne Granger, naprawdę.

Siedzieli tak jeszcze trochę dyskutując o swoich patronusach, gdy Hermiona zorientowała się która jest godzina.

- Wiecie co, ja już się będę zbierać. Muszę jeszcze wyprowadzić Demona, póki jest jeszcze jako taka pogoda i nie leje.

Zaczęła podnosić się z miejsca, a w jej ślady poszli Ślizgoni. Po chwili wyszli już z klasy.

- Jeszcze raz dzięki za pomoc.

Pansy pocałowała przyjaciółkę w policzek, a po niej Blaise i już ich nie było. Prefekci również skierowali się do siebie.

- Idziesz z nami na spacer?

Zapytała Gryfonka, gdy byli już w połowie drogi.

- Nie odpuścił bym wyjścia z tą bestią i jej właścicielką.

W końcu dotarli na piąte piętro. Byli już prawie przy wejściu do salonu, gdy oboje stanęli jak wryci. Gryfonka nie mogła uwierzyć własnym oczom.

 

- Nie…

Witajcie J

Przybywam do was z nową notką, która mam nadzieję, że wam się spodoba i pokarzecie mi to w komentarzach J

Rozdział został zbelowany przez Kath Black, za co oczywiście bardzo serdecznie dziękuje ♥

Podziękowania należą się również wszystkim moim czytelnikom za to, że tak chętnie odwiedzacie mojego bloga, a tym bardziej tym, którzy pozostawiają po sobie jakiś ślad :)

Pozdrawiam was serdecznie i całuje A ♥