Rozdział 55

- Cholera Malfoy, pospiesz się!

Hermiona niemal biegała po swoim pokoju, szukając ubrań. Z Draconem byli tak zajęci sobą, że nawet nie zauważyli, kiedy wybiła 9, a to oznaczało, że do spotkania z dyrektorką zostało im zaledwie pół godziny.

- Jak na razie to ty latasz w tej kusej piżamce, a ja jestem gotowy.

Stwierdził rozbawiony Smok, a zaciekawiona szatynka wyjrzała na korytarz i istotnie ujrzała chłopaka w spodniach koloru khaki i błękitnej koszuli, siedzącego na kanapie.

- W takim razie przydaj się na coś i nakarm Lucy.

Suczka słyszące te słowa zaszczekała radośnie, pędząc w stronę swojej miski, która już niebawem miała zostać napełniona. Draco przewrócił oczami, ale spełnił jej prośbę. Za to szatynka w tym czasie zgarnęła wybrane ubrania i popędziła do łazienki. Uwinęła się bardzo szybko, gdyż już po piętnastu minutach gotowa weszła do salonu.

- Chodź, mamy mało czasu.

Ślizgon nie zdążył nic powiedzieć, gdyż panna Granger złapała go za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia. W drodze do gabinetu dyrektorki milczeli, ponieważ żadne z nich nie czuło potrzeby rozmowy. Dokładnie o 9:30 stanęli przed gabinetem.

- Proszę!

Usłyszeli, gdy Draco zapukał, więc oboje weszli do środka. Minerva wyglądała na nieco zdziwioną faktem, że są razem, choć właściwie powinna się tego spodziewać.

- Państwo oboje?

- Tak, zaraz wszystko pani wyjaśnimy, ale najpierw chcielibyśmy wiedzieć, co z Lizy.

Odpowiedziała od razu Hermiona, nie czekając, aż blondyn rzuci jakąś mało uprzejmą uwagę.

- W takim razie proszę usiąść.

Spełnili polecenie dyrektorki, po czym utkwili w niej nieco zniecierpliwione spojrzenia.

- Panna Anes złożyła zeznania, a jej ojciec oraz trzej napastnicy zostali aresztowani. Jak się okazało mężczyźni ci tworzyli od dawna poszukiwaną szajkę, zajmująca się nielegalnymi eliksirami. Wiktor Anes odpowiadał za finanse oraz przemyt, a pozostali zajmowali się klientelą i nadzorem produkcji. Zostały im już postawione zarzuty, a teraz Aurorzy szukają pozostałych członków szajki. Jedno jest pewne, ci trzej mężczyźni i Wiktor Anes prędko nie opuszczą Azkabanu, o ile w ogóle. ermiona, nie dając do

- A, co z Lizy?

Zapytała Gryfonka, choć doskonale znała odpowiedz. Dyrektorka westchnęła ciężko, splatając palce u rąk.

- Teraz wraca do szkoło, ale niestety na stałe zostanie umieszczona w domu dziecka. Szukano jakiś jej krewnych, ale nikogo nie odnaleziono.

- Niekoniecznie musi trafić do sierocińca.

Oznajmił Draco, a Minerva natychmiast przeniosła na niego wzrok.

- O czym pan mówi panie Malfoy?

Zapytała zaintrygowana kobieta, a Smok zaczął mówić. Bardzo dokładnie przedstawił plan adoptowania Lizy przez jego matkę i przeniesienia jej do Narcyzy na najbliższe dwa tygodnie. Od dyrektorki Hogwartu zależało naprawdę wiele, dlatego musiał to wszystko ukazać w jak najlepszym świetle.

- Pani rola polegałaby na tym, aby przekonać tych w Ministerstwie, że takie wyjście jest najlepsze, a my załatwimy resztę.

Zakończył swoją przemowę i zamilknął, czekając na reakcje dyrektorki. Poczuł jak Hermiona łapie go za rękę i mocno ją ściska. Ona była o wiele bardziej przejęta. Wiedzieli, że bez „błogosławieństwa” McGonagall plan blondyna będzie o wiele trudniejszy do zrealizowania. Cisza trwała już dość długo, a Prefekci powoli zaczęli tracić nadzieję, gdy nagle Minerva postanowiła się odezwać.

- Ale, czy jest pan pewny, że pańska matka to odpowiednia opieka dla panny Anes?

- Tak, moja matka mieszka teraz ze swoją siostrą, Andromedą Tonks i jej wnukiem. Na pewno niczego jej u nich nie zabraknie i, co najważniejsze, szybciej się pozbiera.

Wytłumaczył spokojnie, gdyż wiedział, że dyrektorce nie chodzi o jego matkę, a o ojca. Mogłoby się zdawać, że wieść o rozwodzie Malfoyów w mgnieniu oka obiegnie całe społeczeństwo czarodziei, jednak tak się nie stało. Prawda była taka, iż Lucjusz dołożył wszelkich starań, aby do tego nie doszło. O tym, że odeszła do niego żona wiedziała zaledwie garstka ludzi, do których teraz zaliczała się i dyrektorka. Można było zaobserwować, jak na twarzy Minervy maluje się szok, który szybko został zastąpiony przez ulgę.

- Zrobię, co w mojej mocy, aby wcielić wasz plan w życie. Również uważam, że takie wyjście jest lepsze od sierocińca. Ale teraz choćby już, za chwilę wybije 10.

Mówiąc to podniosła się z fotela i poprawiwszy długą szatę, podeszła do kominka, a Prefekci podążyli za nią.

- Przeniesiemy się od razu do biura Aurorów, gdyż tam nas oczekują. 

Oznajmiła, po czym po kolei cała trójka zniknęła w zielonych płomieniach. Znaleźli się w przestronnym gabinecie, utrzymanym w stonowanych kolorach. Wszędzie królował beż i brąz. Regały z masą dokumentów były wykonane z ciemnego drewna, tak jak i misterne biurko, za którym siedział na oko czterdziestoletni mężczyzna w okularach. Miał ciemne, lekko posiwiałe włosy i wyglądał bardzo poważnie. Za to po lewej na kanapie siedział Kingsley Shacklebolt oraz Lizy. Gdy tylko ujrzała Prefektów jej twarz rozjaśnił promienny uśmiech.

- Jesteście.

Powiedziała z radością, po czym podeszła do nich i po kolei przytuliła. Świadomość, że przyszli tu specjalnie dla niej podnosiła ją nieco na duchu, pomimo tego, że tak psychicznie, jak i fizycznie był wyczerpana. Podczas, gdy ta trójka się witała, dało się słyszeć nieco przyciszony głos Minervy.

- Chciałabym z panami porozmawiać o pannie Anes.

- Oczywiście, słuchamy.

- Chwileczkę. Panno Granger, panie Malfoy, proszę zaczekać z panną Anes na zewnątrz. Zawołam was, gdy skończymy.

Prefekci bez słowa wyprowadzili Lizy na korytarz. Blondynka była dziwnie cicha i spokojna, choć wcale tak się nie czuła. Kilka poprzednich godzin nie należało do najprzyjemniejszych. Najgorsze było spotkanie z ojcem. Nie poznała człowiek, przy którym się wychowała. To bolało, ale najgorsza była świadomość, że straciła wszystko, a przede wszystkim dom. Choć nikt nie powiedział jej tego wprost, wiedziała, co ją czeka. Ta myśl napawała ją lękiem. Pomimo wszystko w swoim domu czuła się bezpiecznie i czuła, że gdzieś ma swój kąt, a teraz?  Będzie zmuszona wkroczyć do nowego, zupełnie jej obcego świata. W jej sercu jednak tliła się jeszcze maleńka iskierka nadziei.

- Hermiono?

Powiedziała w końcu, odwracając się w stronę szatynki.

- Tak?

- Ty już wiesz, co ze mną będzie, prawda?

Zapytała starając się zachować spokój, ale głos zadrżał jej delikatnie przy ostatnim słowie. Zamrugała szybko powiekami, nie pozwalając łzom wypłynąć. W ciągu ostatnich 24 godzin już za dużo ich wylała i wiedziała, że to wcale nie przynosi ukojenia, czy też spokoju, a wręcz przeciwnie. Hermiona nie powiedziała nic, tylko otoczyła ją ramieniem, zerkając na Dracona. Ten jednak ledwie zauważalnie pokręcił przecząco głowa, doskonale wiedząc, o co jej chodzi. Nie chciał mówić nic małej, aby nie narobić jej fałszywych nadziei. Najpierw musieli poznać decyzję Ministerstwa, aby nie sprawić Ślizgonce kolejnego zawodu. Wtedy poczułaby się jeszcze gorzej. Hermionie serce się kroiło, ale nie powiedziała ani słowa o adopcji. Draco miał racje, trzeba czekać i tyle.

- Zaraz wszystko się okaże.

Rzekła tylko, zakładając blondynce za ucho kosmyk włosów. Teraz tylko modliła się, aby McGonagall przekonała resztę do ich planu. Jeśli to nie wypali, nie miała pojęcia, co zrobi. Dała słowo, że nie pozwoli umieścić jej w sierocińcu i obietnicy złamać nie mogła. Czas mijał, a nic się nie działo. Z gabinetu nikt nie wychodził, tylko co jakiś czas docierały do nich podniesione głosy. Nie mieli pojęcia, co to może oznaczać, ale musieli być dobrej myśli. Nagle po ponad piętnastu minutach drzwi otworzyły się, a w nich pojawiła się McGonagall. Z jej twarzy nie dało się nic wyczytać, dlatego Prefekci w napięciu czekali na to, co powie.

- Zgodzili się, panna Anes może zamieszkać z panią Malfoy, tylko musi się ona jutro stawić w Ministerstwie, aby załatwić wstępne formalności.

Obojgu kamień spadł z serca. Czyli jednak się udało.

- Ale, o co chodzi?

Zapytała zdezorientowana Lizy. Nie miała zielonego pojęcia, o czym McGonagall mówi. Hermiona spojrzała znacząco na Dracona, dając mu tym samym do zrozumienia, aby to on wszystko wytłumaczył Lizy. W końcu to był jego pomysł, a mała miała zamieszkać u jego rodziny. Widać było, że Ślizgonowi średnio się to uśmiecha. Nigdy nie był za dobry w mówieniu o delikatnych sprawach, a ta właśnie do takich należała. Widząc jednak stanowczy wzrok szatynki westchnął ciężko i zwrócił się do Lizy.

- Posłuchaj, Granger powiedziała mi o wszystkim. Rozmawiałem z moją matką i jeśli tylko byś chciała możesz z nią zamieszkać. Nie chcesz iść do sierocińca, a matka chętnie cię przygarnie. Mieszka ze swoją siostrą i jej rocznym wnukiem, więc powinno ci się tam spodobać.

Mówił powoli, dokładnie dobierając słowa. Czuł się nieco głupio, ale czego się nie robi dla Granger? Lizy, stała niczym spetryfikowana, a sens wypowiedzianych przez Dracona słów nie do końca do niej docierał. Wpatrywała się w Smoka, jakby nie słyszała tego, co powiedział.

- To jak, zamieszkasz z moją matką, czy wolisz sierociniec?

Zapytał w końcu blondyn, stawiając sprawę jasno. Jego zdaniem obchodzenie się z Lizy niczym z jajkiem nie było konieczne. Najlepsza był terapie wstrząsowa, a nie cackanie się.

- Draco!

Skarciła go Hermiona, ubolewając nad jego brakiem wyczucia.

- Nie chcę iść do sierocińca.

Zapewniła do razu Lizy, czego jak czego, ale tego była pewny.

- No i o to chodzi. Zabierzesz trochę rzeczy do Hogwartu, a potem odstawimy cię do mojej matki.

Hermiona przewróciła oczami, widząc jak Draco niezwykle zadowolony z siebie, zaciera ręce. Czego jak czego, ale wyczucia Draco Malfoy nie posiadał w nadmiarze. Ta mała była w ciężkim szoku, a on zamiast jej wszystko wyjaśnić walił prosto z mostu, pomimo, iż blondynka nie do końca wie, o co chodzi.

- Pomyśleliśmy, że przyda ci się trochę spokoju, więc następne dwa tygodnie masz wolne od szkoły i spędzisz je u pani Malfoy.

Wytłumaczyła blondynce, nie spuszczając z niej wzroku. Wiedziała, że to bardzo dużo informacji jak na dwa dni, ale inaczej się nie dało.

- Dobrze.

Odpowiedziała w końcu nieco niepewnie, ale nikt się jej nie dziwił. Zwaliło się na nią bardzo wiele spraw, więc miała prawo być zagubiona.

- W takim razie zapraszam z powrotem, Wracajmy do Hogwartu.

Oznajmiła dyrektorka, po czym cała trójka wkroczyła do gabinetu. Pożegnali się krótko ze znajdującymi się tam mężczyznami, po czym po kolei przenieśli się do szkoły.

- Kiedy zamierzacie się wybrać do pańskiej matki?

Zapytała Minerva, gdy tylko wszyscy znaleźli się już w jej gabinecie.

- Jak tylko mała zabierze trochę rzeczy.

Odpowiedział od razu Draco.

- To ja po nie pójdę.

Mruknęła Lizy, kierując się stronę drzwi.

- Pomogę ci.

Zaproponowała Hermiona, po czym obie dziewczyny opuściły gabinet, w którym zapadła cisza. Draco nadal stał przy kominku, czekając na swoje towarzyszki. Nie czuł szczególnej potrzeby rozmowy z dyrektorką tak jak i ona z nim. Czas nieco mu się dłużył, ale w końcu drzwi ponownie się otworzyły, a do gabinetu wróciły dziewczyny, lewitując za sobą kufer. Lizy trzymała na rękach swojego białego kota, który mruczał z zadowolenia, gdyż blondynka drapała go za uchem.

- Wszystko gotowe.

Oznajmiła Gryfonke, stawiając kufer na podłodze.

- Przenieście się do Trzech Mioteł, a stamtąd możecie się teleportować, gdzie potrzeba.

Wyjaśniła Minerva, wskazując na kominek. Jej twarz zdobił ledwie zauważalny uśmiech. Głównym jego powodem była kolosalna zmiana, która zaszła w stojącym przed nią Ślizgonie. Nie mogła wyjść z podziwu dla zbawczego wpływu panny Granger. Ta dziewczyna potrafiła czynić cuda, nie tylko jeśli chodziło o magię. Cała trójka pożegnała się krótko z dyrektorką, po czym po kolei przenieśli się do pubu. Nie było tam tłumów, gdyż zegary wskazywały dopiero 12. Nikt nawet nie zwrócił większej uwagi na ich przybycie, bo i tak niemal od razu opuścili lokal. Stanęli na poboczu, a dziewczyny chwyciły Dracona za rękę, aby ten mógł ich teleportować. Aportowali się bardzo blisko domu pani Tonks. Nagle jednak, gdy byli już przy furtce Lizy zatrzymała się gwałtownie.

- O co chodzi?

Zainteresowała się Hermiona, patrząc na nieco bladą Ślizgonkę.

- A co jeśli pani Malfoy jednak nie będzie chciała, żebym z nią zamieszkała?

Jej głos był ledwie słyszalny, ale oni zrozumiali, co powiedziała.

- Nie opowiadaj głupstw. Dlaczego miałaby cię nie chcieć, skoro się zgodziła?

- Bo mój własny ojciec mnie nienawidzi.

W końcu wyrzuciła z siebie coś, co zżerało ją od środka. Chyba nic nie bolało ją tak, jak słowa, które usłyszała od ojca, gdy był wyprowadzany z przesłuchania.

„- Nienawidzę cię ty nic niewarta gówniaro! Jeszcze mi za to zapłacisz! Zapamiętaj sobie, że ja już nie mam córki!”

Pomimo tego, że ten człowiek wyrządził jej tak wiele złego te słowa zabolały. Prawda była taka, że nic nie było w stanie zmienić tego, że Wiktor Anes był jej ojcem, którego przez dwanaście lata darzyła bezgraniczną miłością. Czegoś takiego nie da się tak po prostu wymazać z pamięci. Hermiona widząc zbolałą twarz blondynki już miała coś powiedzieć, ale o dziwo uprzedził ją Draco.

- Ja też za ojca mam sukinsyna i wiem, że nie możesz się na niego oglądać. O wiele lepiej będzie ci bez niego, wiem to z doświadczenia. A o moja matkę się nie martw, zawsze chciała mieć córkę.

Sam się sobie dziwił, że zabrał się za pocieszanie tej małej. Może wynikało to z tego, że doskonale rozumiał, co ona teraz przeżywa. Jego ojciec również nigdy nie okazywał mu żadnych uczuć. Od zawsze był dla niego tylko dziedzicem fortuny i następcą, który miał przedłużyć szlachetny ród Malfoyów. On jednak opamiętał się i poszedł inną drogą. Teraz wiedział, że to była najlepsze decyzja jaką podjął. Lizy starała jedną łzę, która spłynęła po jej policzku i zastanowiła się nad słowami Dracona. Czemu miałaby mu nie wierzyć? Czy osoba, która pozbawiła ją najbliższych mogła wnieść do jej życia coś dobrego? Szczerze w to wątpiła. Wzięła uspokajający wdech, mocniej przytulając do siebie Mikiego.

- Możemy iść.

Powiedziała w końcu, zerkając na Dracona. Ten uśmiechnął się triumfalnie i otoczył blondynkę ramieniem. Hermiana patrzyła na to wszystko z rozczuleniem, a po chwili nachyliła się nad chłopakiem i szepnęła mu do ucha.

- Idealnie nadajesz się na starszego brata.

Z satysfakcją odnotowała, że na twarzy blondyna pojawiło się zakłopotanie. Nie odpowiedział, tylko poprowadził obie dziewczyny do wejścia. Zadzwonił i nie minęła chwila, a drzwi otworzyły się, a w nich pojawiła się Narcyza.

- Witajcie kochani.

Przywitała się życzliwie, całując w policzek najpierw swojego syna, potem Hermione, aż w końcu zwróciła się do Lizy.

- A ty zapewne jesteś Lizy. Bardzo miło mi cię poznać. Nazywam się Narcyza, ale myślę, że najlepiej jak będziesz mi mówić ciociu.

- Dzień dobry.

Odpowiedziała grzecznie Ślizgonka, zdobywając się na delikatny uśmiech.

- Wchodźcie proszę do środka. Andromeda z Teddym czekając w salonie.

Przesunęła się na bok, aby mogli wejść do środka, po czym poprowadziła ich w głąb domu. W salonie istotnie czekała Andromeda, bawiąc się z wnukiem. Na widok gości natychmiast podniosła się z kanapy.

- Dzień dobry moi drodzy. Witaj moje dziecko, ty zapewne jesteś Lizy.

Drugie zdanie skierowała do Ślizgonki, uśmiechając się przy tym życzliwie.

- Dzień dobry pani.

- Oj nie moja droga, mówi mi po imieniu albo ciociu. Siadajcie proszę, nie będziecie tak stali.

Lizy nieco się rozluźniła, widząc życzliwość obu kobiet. Andromeda wskazała na kanapę, na której po chwili siedzieli wszyscy. Hermiona od razu wzięła na kolana Tedda, a ten z uśmiechem zaczął jej prezentować swoje zabawki, mamrocząc pod nosem, coś po swojemu.

- Może się czegoś napijecie albo zjecie?

Zapytała pani Tonks, już wstając z fotela.

- Chętnie. Nie zdążyliśmy rano na śniadanie, bo mieliśmy odebrać Lizy z Ministerstwa.

Odpowiedział natychmiast Draco. Z powodu o wiele ciekawszych zajęć, których wolał nie zdradzać, spóźnili się na posiłek, a w to aby Ministerstwo zatroszczyło się o Lizy również szczerze wątpił.

- Trzeba było tak od razu. Zaraz wam coś przygotuje.

Pani Tonks skierowała się w stronę kuchni, a gdy mały Lupin to zauważył zaczął wyciągać rączki w stronę babci, gaworząc po swojemu. 

- Teddy kochanie, babcia zaraz wróci.

Chłopczyk jednak nie posłuchał i zaczął się jeszcze bardziej wiercić na kolanach Hermiony.

- To ja go wezmę i pójdę z panią.

Oznajmiła w końcu szatynka, po czym podniosła się z kanapy i wraz z Teddym oraz Andromedą skierowała się w stronę kuchni, pozostawiając Malfoyów i Lizy samych. Początkowo zapadła pomiędzy nimi krępująca cisza. Panna Anes całą swoją uwagę skupiała na Mikim, który mruczał, przeciągając się na jej kolanach, gdyż drapała go za uchem. Czuła się nieco skrępowana. Kobieta, która przed nią siedziała na dobrą sprawę była dla niej obcą osobą, więc nie wiedziała, jak ma się zachować. Nie pomagała jej w tym niemała nieśmiałość.

- Masz pięknego kota. Jak się wabi?

Zagadnęła w końcu Narcyza, chcąc nieco ośmielić dziewczynkę.

- Miki.

Ślizgonka w końcu odważyła się podnieść wzrok, a nawet zdobyła się na blady uśmiech. Tylko w jej oczy był widoczny lęk. Był to strach przed nowym i nieznanym. Narcyza oczywiście to dostrzegła, gdyż sama swego czasu żyła w ciągłym strachu. Wiele spędziła u boku człowieka , który ją terroryzował. Podejrzewała, że ta mała też nie miała w życiu łatwo i chyba dlatego jeszcze bardziej chciała jej pomóc.

- Posłuchaj Lizy, wiem, że jak na swój wiek przeżyłaś bardzo dużo i nie były to miłe rzeczy, ale teraz to się skończyło. Obiecuję ci, że zrobimy wszystko, żebyś czuła się u nas dobrze, więc nie masz się czego bać.

Mówiąc to Narcyza wyciągnęła rękę w stronę dziewczynki i położyła ją na jej dłoni. Wiedziała, że minie czas nim uda jej się zdobyć zaufanie Ślizgonki, ale czuła, że da radę. Lizy uśmiechnęła się z wdzięcznością. Mama Dracona wzbudziła u niej ogromną sympatie tak, jak i jej siostra. Teraz wszystkie troski zdawały się o wiele bardziej odległe, bo i jaki był sens w umartwianiu się, skoro najwidoczniej los ponownie się do niej uśmiechnął. Siedzieli tak, a panna Anes, zachęcona przez Narcyzę, zaczęła opowiadać jej nieco o sobie, na razie jednak nie poruszając bolesnych tematów. Mówiła o szkole, nauce, znajomych i innych sprawach, które powinny być jednym zmartwieniem dziewczynki w jej wieku. Po około pół godziny pani Tonks zaprosiła wszystkich do jadalnie.

- Smacznego kochani.

Powiedziała, gdy wszyscy siedzieli już przy stole i zaczęli jeść przygotowany obiad. W międzyczasie Draco rozmawiał ze swoją matką i ciotką, a Hermiona wraz z Lizy zabawiały Tedda. Teraz Ślizgonak wydawała się już o wiele bardziej rozluźniona. Była szczerze zafascynowana małym Lupinem, który co chwilę się śmiał i wodziło wzrokiem za jej kotem. Czas mijał im bardzo szybko, aż w końcu nadeszła pora powrotu do Hogwartu.

- Trzymaj się Lizy, wszystko będzie dobrze. Napisz do mnie, a zobaczymy się za dwa tygodnie.

Powiedziała Hermiona, przytulając blondynkę, gdy byli już gotowi do wyjścia. Wiedziała, że będzie za nią tęsknić, bo już przyzwyczaiła się do wspólnego przesiadywania w bibliotece i przywiązała się do panny Anes. Jednak była też świadoma, iż pobyt tutaj bardzo dobrze jej zrobi.

- Oczywiście, że napiszę i dziękuję.

Odpowiedziała blondynka, odsuwając się od Gryfonki, którą powoli zaczęła traktować jak własną siostrę. Ta dziewczyna zrobiła dla niej tak wiele, że nie była pewne, czy kiedykolwiek zdoła się jej odwdzięczyć. Gdy pożegnała się z Hermioną podeszła do Dracona, aby i jego przytulić. Większość ludzi uważała go za egoistę, ale ona wiedziała, że taki nie jest. Co prawda swoją prawdziwą twarz ujawniał tylko przy nielicznych, ale był naprawdę wspaniałym człowiekiem.

- Dziękuję.

Powtórzyła, na co Smok zmierzwił jej włosy. Naprawdę polubił tą małą.

- Nie ma za co.

Prefekci pożegnali się jeszcze tylko z Narcyzą, Andromedą i Teddem, po czym opuścili dom.

- Ta spryciula już je sobie okręciła wokół palca.

Stwierdził Draco, gdy zmierzali już do opuszczonej uliczki, aby móc się teleportować.

- Dziwisz mi się? Mała, słodka blondyneczka o szarych oczach i do tego z kotkiem, kto by nie stracił dla niej głowy?

- Ja tam wolę szatynki.

Mówiąc to pociągnął ją za rękę tak, że wylądowała w jego ramionach.

- Doprawdy?

Zapytała, udając zdziwioną, a na jej twarzy gościł uroczy uśmiech.

- Szczególnie takie pyskate i przemądrzałe.

- Pff, nie znam takiej.

- A ja owszem.

Nie dał jej już dojść do słowa zamykając jej usta pocałunkiem. To jednak z wielu rzeczy, która nigdy mu się nie znudzi. Kochał czuć jej miękkie usta na swoich oraz to ciepło rozlewające się po jego ciele. Odsunęli się od siebie dopiero po dłuższej chwili.

- Jesteś niemożliwy.

Zaśmiała się szatynka, wyplątując się z jego uścisku.

- Wiem i za to mnie kochasz.

- No tu może i masz racje.

- Chociaż w jednej kwestii się zgadzamy.

Spojrzeli się na siebie i w tym samym momencie wybuchli śmiechem. W wyśmienitych humorach teleportowali się do Hodsmade, a stamtąd przez kominek w Trzech Miotłach przenieśli się do Hogwartu. W gabinecie dyrektorki wymienili z nią kilka zdań, po czym udali się do Wielkiej Sali, gdzie właśnie trwała kolacja. Gdy tylko dotarli na miejsce Draco poprowadził szatynkę do stołu Slytherinu.

- Kogo moje piękne oczy widzą, toż to nasi Prefekci. Co demolowaliście tym razem?

Zaśmiał się Jimmy, gdy tylko para usiadła przy stole ze swoimi przyjaciółmi. Na twarzy Hermiony w momencie pojawił się krwisty rumieniec, a cała reszta skierowała na nią pytające spojrzenia, co oznaczało, że Parker i Harper jeszcze się nie wygadali.

- Radze ci się zamknąć.

Powiedział spokojnie Draco, nakładając tosty sobie i Gryfonce.

- Nie no kochani, nie ma się czego wstydzić. Przecież…

Draco, widząc rosnące zmieszane Hermiony, postanowił interweniować. Zamachnął się, z zamiarem kopnięcia Jimmy’ego pod stołem, ale niestety nie wszystko poszło po jego myśli.

- Na gacie Merlina!

Wrzasnął nagle Blaise, łapać się za piszczel.

- Czy kogoś przypadkiem nie pojebało?!

Zapytał z wyrzutem, rozmasowując obolałą nogę.

- Wybacz stary, to on miał dostać.

Mówiąc to Draco wskazał na Jimmy’ego, który w momencie wybuchnął gromkim śmiechem. Na szczęście skutecznie odwróciło to uwagę wszystkich od wcześniejszego tematu, co panna Granger przyjęła z ogromną ulgą. Jakoś nieszczególnie miała ochotę rozmawiać o swoim życiu seksualnym z bandą Ślizgonów.

*****

Dwa tygodnie późnij

Był już wieczór, a Prefekci właśnie wrócili do swojego dormitorium. Dziś odebrali Lizy od Narcyzy i Andromedy. Tak jak się spodziewali, mała bardzo szybko złapała kontakt z obiema kobietami. Pani Malfoy była w trakcie ubiegania się o opiekę nad Ślizgonąa, co mogło trochę potrwać, ale byli dobre myśli. Najważniejsze, że Lizy była szczęśliwa. Dzięki obu kobietom na nowo poczuła się kochana i potrzebna, co dodało jej skrzydeł. Znowu stała się wesołą i pełną życia dziewczynka, którą była przed utartą bliskich.

- Nigdy nie widziałam jej tak wesołej.

Stwierdziła Hermiona, siadając na kanapie. Była naprawdę spokojniejsza, widząc, że Ślizgonce wszystko zaczęło się układać. Czuła, że teraz życie ich wszystkich stanie się o wiele spokojniejsze. Miała wszystko, czego potrzebowała, wspaniałego chłopaka, kochających rodziców, przyjaciół, plany, marzenia.

- A widzisz, to się nazywa urok Malfoyów.

- Zapewne.

Zachichotała, przeciągając się. Nagle ich spokój przerwało pukanie do szyby. Szatynka spojrzała błagalnie na siedzącego obok niej chłopaka, na co ten prychnął pod nosem.

- Zapomnij.

- Draco…

- Nie.

- Proszę.

Zarzuciła mu ręce na szyje i namiętnie pocałowała.

- Ewentualnie mogę się poświęcić.

Mruknął, całując ją w nos, po czym podniósł się z kanapy.

- Kocham cię.

Oznajmiła posyłając mu buziaka, na co blondyn uśmiechnął się łobuzersko.

- Wiem.

Podszedł do okna i wpuścił do środka dobijającą się sowę. Ptak od razu podleciał do Hermiony, upuścił na jej kolana kopertę i odleciał. Zdziwiona szatynka wyciągnęła list i zaczęła czytać. Z każdym kolejnym zdaniem jej twarz stawała się bledsza, a źrenice szersze. Nie docierał do niej sens przeczytanych słów. Świat zaczął wirować, a poszczególne zdania odbijały się echem w jej głowie. Nagle poczuła jak osuwa się w nicość, a wszystko pochłania mrok. Zemdlała.

Witam :)

No kochani oto rozdział, który dość lubię. Wyszedł mi tak jak chciałam, więc mam nadzieję, że i wam się spodoba w przeciwieństwie do tego, co zaraz napiszę…  Mam dla was nie najlepszą wiadomość. Następna notka ukaże się dopiero za dwa tygodnie. W poniedziałek wyjeżdżam i nie ma mnie do piątku, a z kolei w sobotę mam osiemnastkę przyjaciółki, więc nie dam rady nic napisać. Mam nadzieje, że wykażecie się cierpliwością i poczekacie. Uprzedzam też, że od 24 do 28 lutego raczej nie będzie ze mną kontaktu.

O chciałam się wam jeszcze pochwalić moim najnowszym zakupem :D W końcu się zebrałam, żeby kupić wszystkie te cudeńka ♥

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥