Rozdział 54

Draco bez celu przemierzał korytarze Hogwartu. Nigdzie nie mógł znaleźć sobie miejsca. Wszystkie emocje już z niego opadły i pozostał tylko żal. Był Malfoyem, więc starał się tego nie pokazywać, ale najzwyczajniej w świecie było mu przykro. Czy po to zmieniał swoje życie i wyzbył się dawnych nawyków, aby teraz ludzie postrzegali go tak jak kiedyś? I to jeszcze kto, jego własna dziewczyna, która wpadła w szał, bo powiedział jej prawdę. Był pewny, że ma racje, a Hermiona jest tak zaślepiona chęcią pomocy Lizy, iż tego nie widzi. Chwilami miał serdecznie dość jej syndromu zbawcy świata. Za wszelką cenę chciała pomóc wszystkim, nie myśląc o konsekwencjach, a tym bardziej o sobie.

- Cholerni Gryfoni!

Zaklął pod nosem, nieświadomie przyspieszając kroku. Nogi same zaprowadziły go pod Sowiarnie. Po chwili zastanowienie stwierdził, że w sumie może tam posiedzieć. Przynajmniej będzie miał święty spokój, bo tu nikt nie będzie go szukał. Wszedł po schodach na samą górę i znalazł się w pomieszczeniu pełnym sów. Nie było tu zbyt przyjemnie, ale przynajmniej spokojnie. Podszedł do okna i usiadł na parapecie, kładąc na nim również nogi i opierając się plecami o ścianę. Przymknął oczy, a wiatr omiótł jego twarz. Było chłodno, ale jemu tu nie przeszkadzało. Wiosenna bryza podziałałam na niego orzeźwiająco. Jego myśli zaczęły pędzić w dal, aż do drugiego dnia szkoły, kiedy to Granger właśnie tu dostała w twarz od tej rudej łasicy. Tak wiele się od tego czasu zmieniło. Kto by pomyślał, że ta nieznośna Gryfonka, wiecznie doprowadzająca go do szału zostanie jego dziewczyną, na którą swoją drogą był teraz zły. Wyszedł z ich salonu, ponieważ wiedział, że gdyby został i on mógłby powiedzieć o kilka słów za dużo. Dlatego lepiej było odpuścić. Swoją drogą, to zastanawiał się, co teraz robi Granger.

- Co mnie to zresztą obchodzi.

Mruknął, wpatrując się w horyzont. Zawsze lubił podziwiać widoki z wież Hogwartu. To zdecydowanie go wyciszało. Miał nadzieję, że i tym razem tak będzie. Przy takiej dziewczynie jak Granger spokój był jedynym wyjściem. Nie raz zdążył się już o tym przekonać.

*****

Hermiona nadal siedziała w salonie, tempo wpatrując się w ogień. W spokoju analizowała wszystko, co miało dziś miejsce, a szczególnie rozmowę z Draconem. Z ciężki serce musiała przyznać, że miał racje pod każdym względem. Co ona sobie wyobrażała? Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jej „genialny” pomysł był absurdalny. Przecież wychowanie i utrzymanie dwunastoletniej dziewczynki to ogromna odpowiedzialność oraz obowiązek, a ona? Nie skończyła nawet szkoły, nie miała pracy, a nawet nie była pewna, co chcę robić w przyszłości. Malfoy miał racje, a jeszcze mu się za to dostało. „Przestań się nad sobą rozczulać i leć go przeprosić!”, warknęła jej podświadomość i wyjątkowo musiała się z nią zgodzić. Draco zasługiwał na przeprosiny. Natychmiast zerwała się z kanapy i opuściła salon. Teraz pozostała kwestia, gdzie on może być. Ruszyła przed siebie, zastanawiając się, dokąd mógł pójść. Do głowy przychodziło jej kilka miejsc, ale co do żadnego nie była przekonana. Przemierzała korytarze, pogrążona we własnych myślach, gdy nagle o mały włos nie wpadła w otwarte no oścież drzwi. Zdezorientowana rozejrzała się i zdała sobie sprawę, że jest przy Sowiarni. Coś ją tknęło, aby tam zajrzeć, dlatego zaczęła wspinać się po schodach. Tym razem intuicja jej nie zawiodła. Na jednym z parapetów siedział Draco. Miał lekko przechyloną głowę i wpatrywał się w dal. Wzięła głęboki, uspokajający wdech, zbierając się w sobie. „Naważyłaś piwa, to teraz je wypij mądralo.”, zadrwiła jej podświadomość, a ona po raz kolejny musiała się z nią zgodzić. Bardzo powoli podeszła do Ślizgona, który pomimo tego, iż wiedział, że tu jest, bo jej obecność wyczuwał z daleka, kompletnie nie zwracał na nią uwagi. Jego obojętność odebrała jej nieco pewności siebie i teraz nie wiedziała, co ma powiedzieć.

- Czego chcesz?

Zapytał w końcu Draco, nadal nie patrząc na Gryfonkę. Jego głos był obojętny i chłodny, przez co po jej plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

- Przeprosić.

Wyszeptała szatynka, spuszczając głowę. Było jej tak cholernie głupio, a do tego miała strasznie wyrzuty sumienia.

- Czyżby?

Tym razem spojrzał na nią, ale to wcale jej nie pomogło. Jego twarz była pozbawiona wszelkiego wyrazu, obojętna, a oczy puste.

- Draco…

- Teraz to Draco, a gdzie się podział nieczuły drań?

Nie zamierzał jej niczego ułatwiać. Hermiona westchnęła cicho, zakładając za ucho kosmyk włosów. Wiedziała, że nie będzie łatwo, ale sama sobie na to zapracowała.

- Wiesz doskonale, że tak nie myślę.

- To zabawne, bo mówiłaś zupełnie, co innego.

- Byłam zdenerwowana, to wszystko mnie przerosło. Miałeś racje, ten pomysł z adopcją był niedorzeczny. Przepraszam, a szczególnie za to, co powiedziałam. Wiesz doskonale, że tak nie myślę. Nie raz mi udowodniłeś, że z nieczułym draniem niewiele masz wspólnego.

Przez cały czas patrzyła mu w oczy, a jej głos był nadzwyczaj spokojny i łagodny. Miała nadzieję, że przyjmie jej przeprosiny. Ostatnie czego chciała, to kłótni z nim. Owszem, stale się przekomarzali, ale to było zupełnie, co innego. Draco przyglądał się jej w milczeniu. Wiedział, że mówi szczerze i żałuję. Czemu by jednak miał nie potrzymać jej trochę w niepewności?

- No nie wiem, za miła to ty nie byłaś, żeby nie powiedzieć wredna.

Gdy to mówił szatynka dojrzała przelotny błysk w jego oczach, którego zwykły człowiek zapewne by nie dojrzał, ale ona zbyt dobrze go znała. Już wiedziała, że osiągnęła swój cel. Skoro jednak Ślizgon chciał się podroczyć, czemu miałaby nie podjąć tej gry.

- Draco, ja cię naprawdę przepraszam. Obiecuję, że już będę grzeczna.

Mówiąc to zrobiła krok w jego stronę tak, że teraz nie dzieliła ich już żadna odległość. Bardzo powoli położyła swoją dłoń na jego ręce, którą trzymał na udach i zaczęła wodzić po niej palcami, ledwie muskając skórę.

- Grzeczna powiadasz?

W mgnieniu oka zeskoczył z parapetu i teraz stał przed szatynką, patrząc na nią z góry, co umożliwiał mu niemały wzrost.  

- Oczywiście.

Zamruczała, zadzierając głowę, aby patrzeć mu prosto w oczy. Chyba nie do końca zdawała sobie sprawę, w jakim kierunku to wszystko zmierza, ale było już za późno.

Tu zaczyna się fragment +18

- Wiesz… do twarzy ci w mojej koszulce, ale sądzę, że bez niej będziesz wyglądać o wiele lepiej.

Mruknął blondyn, przysuwając się jeszcze bliżej. Chwycił za brzeg t-shistu szatynki i powoli zaczął go podciągać do góry.

- Co ty robisz?

Zapytała nieco zaskoczona, czując palce Ślizgona ledwie muskające jej talię.

- Rozbieram cię.

Odpowiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Jego głos był tak kuszący, że serce Hermiony przyspieszyło, a oddech stał się płytki. On chyba nie miał zamiaru zrobić tego, o czym ona myślała. 

- Podnieś ręce lwico.

Rozkazał, patrząc jej głęboko w oczy. Teraz jego niebieskie tęczówki nie były już bez wyrazu. Źrenice miał rozszerzone, a oczy mu błyszczały.

- Ale ktoś tu może wejść.

Draco wywrócił oczami, ale wyciągnął różdżkę i machnął nią dwukrotnie. Najpierw dało się słyszeć trzask drzwi na dole, a potem to samo stało się z tymi u góry.

- Teraz nikt tu nie wejdzie.

Tym razem nie dał jej dojść do słowa, tylko niemal brutalnie wpił się w jej usta. Hermiona jęknęła tylko, gdy język blondyna wziął w posiadanie jej i niemal natychmiast wplotła palce w jego włosy, z chęcią oddając pocałunek. Poczuła przyjemne mrowienie w podbrzuszu, a krew w jej żyłach zaczęła krążyć szybciej. Była coraz bardziej podniecona. To, że bezgranicznie pragnęła tego mężczyzny, chyba nigdy nie ulegnie zmianie. Pomimo tylu wspólnie spędzonych nocy, oboje byli pewni, że nigdy się sobą nie znudzą. Całowali się dziko i namiętnie, wlewając w to wszystkie emocje, które gromadziły się w nich przez cały dzień, zarówno te pozytywne jak i negatywne. Potrzebowali siebie nawzajem, swojej bliskości, dotyku, czułości, po prostu wszystkiego. Nagle Draco odsunął się od Gryfonki, ale tylko po to, aby pospiesznie pozbawić ją jego koszulki i rzucić ją gdzieś w kąt. Szatynka nie protestowała, a co więcej zaczęła pozbawiać blondyna górnej części garderoby.

- Komuś się tu chyba spieszy.

Zapytał zadziornie Draco, widząc, że nie tylko w nim rozpalił się już ogień pożądania.

- Nie tylko mnie.

Mówiąc to przejechała dłonią po widocznym wybrzuszeniu na spodniach blondyna, przez co ten głośno wciągnął powietrze.

- Tak się chcesz bawić?

Nim Hermiona zdążyła cokolwiek powiedzieć, Ślizgon złapał ją w pół i posadził na parapecie.

- Skoro tak ci się spieszy Granger, to trzeba coś z tym zrobić, bo kobiecie czekać nie wypada.

Jego głos był zachrypnięty, a oddech przyspieszony. Bez zbędnych ceregieli zaczął pozbawiać szatynkę spodni, w międzyczasie zamykając jej usta pocałunkiem. Nie minęło wiele czasu, a reszta ubrań Gryfonki wylądowała na podłodze. Teraz siedziała zupełnie naga na parapecie, oddychając ciężko. Rosnące pożądanie było niemal nie do zniesienia. Ogień trawił ją od środka. Smok przez chwilę wpatrywał się z uwielbieniem w swoją ukochaną. Pragnął tej dziewczyny za każdym razem tak samo o ile nie bardziej. Żadna kobieta tak na niego nie działa. Zresztą przy niej nawet nie myślał o innych.

- Co my tak właściwie robimy?

Zapytała nagle szatynka, gdy Draco w pośpiechu rozpinał swoje spodnie. Dotarło do niej, że za chwile będzie uprawiać seks niemal w miejscu publicznym. „Co ten Ślizgon ze mną zrobił?”

- Aktualnie mam zamiar pieprzyć się z tobą w Sowiarni. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko?

Jego wypowiedz była tak perwersyjna, a zarazem kusząc, że nie była mu w stanie odmówić niczego. Poza tym sama była podniecona do granic możliwości i pragnęła tylko poczuć go w sobie.

- Ależ skąd.

Gdy wypowiadała te słowa Draco stał już przed nią nagi i bardzo gotowy.

- Opleć mnie nogami.

Wydał polecenie, a Gryfonka natychmiast je wypełniła. Czuła jego męskość tuż przy swojej kobiecości, co tylko potęgowało jej pragnienie.

- Trzymaj się Granger.

Po tych słowach złapał szatynkę za pośladki i ściągnął ją z parapetu, nabijając tym samym na swój twardy członek. Gryfonka krzyknęła, napawając się uczuciem wypełnienia. Smok przesunął się w bok, aby oprzeć uwieszoną na nim brązowooką o ścianę.

- Powiedz mi, czemu ty jesteś taka nieznośna?

Zapytał nagle Draco, przygryzając szyję Hermiony, na co ta jęknęła przeciągle.

- Akurat teraz chcesz o tym rozmawiać?

Mruknęła zniecierpliwiona Gryfonka. Najpierw rozpala ją do granic możliwości, a teraz na rozmowy mu się zbiera. Wstrętny gad.

- Tak.

- Widziały gały, co brały. Trzeba było sobie znaleźć taką, która byłaby uległa pod każdym względem i przylatywała na każde twojej skinienie.

- Niee… wtedy byłoby nudno. Ale masz racje, pogadamy o tym później.

Po tych słowach pocałował ją namiętnie i zaczął się w niej poruszać. Narzucił bardzo szybkie tępo, przez co szatynka jęczała coraz głośniej, a jego oddech przyspieszał. Ich ciał idealnie ze sobą współgrały. Hermiona odchyliła głowę do tyłu, przymykając oczy i chłonąc przyjemność, jakiej doświadczała. Z każdą chwilą czuła, że jest coraz bliżej upragnionego spełnienia. Zresztą nie tylko ona. Draco mocniej zacisnął ręce na jej pośladkach i zaczął w nią wchodzić jeszcze szybciej i głębiej. W tym momencie oboje wkładali w to całych siebie, a szczególnie emocje – niekoniecznie te dobre – których dzisiaj doświadczyli. Teraz jednak to przestało istnieć, a byli tylko oni jako jedność. Hermiona wbiła paznokcie w ramiona Smoka, aż w końcu szczytowała, głośno krzycząc i zaciskając się na jego penisie. Draco nie był w stanie znieść sił jej orgazmu, dlatego sam eksplodował, zagłębiając się w niej po raz ostatni. Dysząc ciężko oparł głowę o ramię dziewczyny, wtulając się w jej loki. Przez chwilę dochodzili do siebie, starając się uspokoić oddechy. Hermiona zaczęła delikatnie przeczesywać włosy blondyna, który nadal był w niej. Dopiero teraz zaczęła czuć, że jest jej niewygodnie, a plecy ma obolałe. Wynikało to z tego, iż ściana, o którą się opierała była wykonana z nierównych i dość szorstkich kamieni. Bez wątpienia jutro jej plecy będą całe w siniakach i zadrapaniach, ale jeśli to miała być cena, za tak wspaniały seks była w stanie się poświęcić. Po chwili, gdy oboje doszli już do siebie Draco podniósł głowę i złożył na ustach Hermiony niezwykle delikatny i czuły pocałunek.

Koniec +18

- Wiesz, że doprowadzasz mnie do szału?

Westchnął blondyn, opierając głowę o czoło Gryfonki tak, że stykali się nosami. Cała złość już mu minęła. Na nią nie mógł się długo gniewać.

- Wiem i przepraszam.

- Powiedzmy, że zrekompensowałaś mi już wszelkie niedogodności.

Panna Granger zmarszczyła brwi, na co arystokrata zaśmiał się tylko i cmoknął ją szybko w nos.

- Nie dąsaj się, tylko wkładaj ciuszki, bo tak chyba nie masz zamiaru paradować po szkole.

- A skąd wiesz?

Zapytała wojowniczo, gdy Ślizgon w końcu postawił ją na podłodze. Czuła się nieco odrętwiała, ale szybko odzyskała równowagę.

- Bo bym ci na to nie pozwolił. Tylko ja mogę cię taką oglądać.

Panna Granger bezskutecznie starała się zdusić w sobie chichot. Bez słowa podeszła do swoich ubrań i założyła majtki oraz spodnie. Gdy przyszła kolej na stanik, a tylni pasek podczas zapiania dotknął jej pleców, poczuła ból. Syknęła cicho, ale zapięła haftkę. Draco już ubrany podszedł do swojej dziewczyny i spojrzał na jej plecy. Miała na nich liczne otarcia i zadrapania, a cała skóra była zaczerwieniona.

- Jak wrócimy do siebie, to cię czymś nasmaruje.

Oznajmił, podając jej koszulkę. Gryfonka przyjęła ją z delikatnym uśmiechem i po chwili i ona była kompletnie ubrana.

- Idziemy.

Blondyn ujął jej rękę i zaklęciem otworzył pierwsze drzwi. Gdy schodzili po schodach do ich uszu dotarł dziwny dźwięk, który z każdym krokiem stawał się coraz głośniejszy. Początkowo był niewyraźny, ale gdy byli wystarczająco blisko zdali sobie sprawę, że najwidoczniej ktoś usiłuje się dostać do Sowiarni. Panna Granger poczuła jak jej policzki stają się purpurowe. Jak oni się teraz wytłumaczą? Zerknęła nerwowo na Dracona, jednak ten wyglądał na niewzruszonego całą sytuacją. Gdy dotarli na sam dół blondyn po prostu odblokował drzwi i je otworzył.  Na korytarzu zostali Alana i Jimmy’ego, którzy wyglądali, jakby zamierzali wyważyć drzwi. Na widok Prefektów zamarli w półkroku.

- Co wy do jasnej cholery tu robicie i dlaczego nie mogliśmy się dostać na górę?!

Zapytał Harper, patrzą oskarżycielsko na parę. Hermiona zaczerwieniła się jeszcze bardziej, gorzej już chyba być nie mogło.

- Miona, dlaczego masz na sobie koszulkę Smoka i do tego tył na przód?

Zapytał rozbawiony Jimmy, patrząc na Prefektów z ironicznym uśmiechem. Już on dobrze wiedział, czym ta dwójka była zajęta w Sowiarnie. Szatynka o mało nie zachłysnęła się powietrzem. Pospiesznie spojrzała w dół i istotnie miała źle założony t-shirt. W tym momencie chciała zapaść się pod ziemię.

- Parker, pilnuj lepiej swojego nosa.

Powiedział spokojnie Draco, patrząc ostrzegawczo na Ślizgonów, którzy wyglądali na coraz bardziej rozbawionych.

- Nie no Smoku, po tobie bym się tego spodziewał, ale, że nasza Gryfoneczka? No, no nieźle się widzę bawicie, ale żeby tak w miejscu publicznym? Nieźle cię Dracze zbałamucił Miona. Nie ładnie, oj nieładnie.

Drwił w najlepsze Jimmy, ledwie hamując wybuch śmiechu, na widok rosnącego zażenowanie Hermiony, która jeszcze bardziej przylgnęła do Dracona, niemal się za niego chowając.

- Jeszcze jedno słowo, a nie żyjesz Parker. Lwico, idziemy.

Para ruszyła przed siebie, jednak, gdy przechodzili obok Ślizgonów Smok szepnął do nich tak, aby szatynka go nie usłyszała.

- Piśnijcie komuś choćby słówko, a nie daruję.

Po tych słowach jeszcze żwawiej ruszył przed siebie. Jego niewiele obchodziło, co i komu te głąby powiedzą, ale był świadomy, że Gryfonka nie przebolałaby tego tak łatwo. Szli w milczeniu, Miona nadal zawstydzona, a Draco po prostu zamyślony. W końcu dotarli pod portret starego czarodzieja. Malfoy podał hasło, po czym oboje weszli do salonu.

- Idź weź prysznic, a potem przyjdź do mnie. Trzeba coś zrobić z twoimi plecami.

Pocałował ją w skroń, po czym dodał.

- I nie przejmuj się tak, nic złego nie zrobiliśmy.

Gryfonka jednak nic nie powiedziała, tylko udała się do łazienki. Smok nie mógł powstrzymać śmiechu, ale na szczęście udało mu się ograniczyć do cichego chichotu. Ta dziewczyna była tak poukłada i niewinna, że aż słodka. To była jedna z wielu rzeczy, jakie w niej kochał. Przeczesał palcami włosy, po czym kręcąc z roztargnieniem głową udał się do swojej sypialni. Pierwsze co, podszedł do biurka, aby wygrzebać z niego jakiś specyfik na plecy swojej dziewczyny. Seks przy murze z szorstkich, a do tego nierównych kamieni nie był najlepszym pomysłem, co nie zmieniało faktu, że chętnie by to powtórzył. Teraz jednak odsunął od siebie tę, myśl, aby skupić się na odnalezieniu odpowiedniego preparatu. W jego biurku znajdowało się sporo przydatnych eliksirów, więc bez problemu znalazł coś na plecy Hermiony. Wziął wszystko, czego potrzebował, po czym podszedł do łóżka. Rzeczy położył na szafce nocnej, a sam rozłożył się na materacu. Teraz miał chwilę, aby przemyśleć swój plan. Wymyślił go, gdy siedział w Sowiern, ale nie miał czasu przeanalizować, gdyż przeszkodziła mu pewna urocza Gryfoneczka. Teraz jednak mógł w spokoju pomyśleć. Stwierdził, że pierwsze co musi napisać list do matki i to teraz. Wstał z łóżka, znalazł pergamin oraz piórko, po czym usiadł przy biurku i zaczął pisać.

Droga matko

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Pisze jednak w innej sprawie. Myślę, że kojarzysz rodzinę Anesów. O ile mnie pamięć nie myli znałaś żonę Wiktora Anesa. Ona i jej córka w zeszłym roku zostały zamordowane. Chodzi o to, że najprawdopodobniej jej dwunastoletnie córka została teraz sama, bo jej ojciec okazał się jakimś zbirem i najpewniej skończy w Azkabanie. Wszystko dokładnie Ci opowiem, gdy się zobaczymy. Chodzi o to, że ta mała teraz trafi do domu dziecka. Hermiona jest strasznie do niej przywiązana, zresztą i ja ją polubiłem. Lizy jest trudnym dzieckiem, ale jak dla mnie to ona potrzebuje opieki i uwagi. Pomyślałem, że ty i ciotka Andromeda mogłybyście się nią zająć. Wiem, że proszę o wiele, ale tam mała tyle już wycierpiała, że sierociniec, to nie jest dla niej najlepsze miejsce. Jestem pewien, że Ty idealnie sprawdziłabyś się w roli jej opiekunki. Bardzo Cię proszę, przemyśl to i możliwie jak najszybciej daj mi odpowiedz. Jeśli z ciotką zgodzicie się na to w przeciągu najbliższych dni odwiedzimy was z Lizy. Szczegóły ustalimy, jeśli się zgodzicie.

Draco 

Sam się sobie dziwił, że zdołał napisać taki list. Był kompletnie nie w jego stylu, ale cóż, potrzeba matką wynalazków. Prawdę powiedziawszy był niemal pewny, że matka się zgodzi. Wiedział, że chciała mieć jeszcze jedno dziecko, ale oczywiście Lucjusz się nie zgodził. Od razu trafił mu się dziedzic, więc po co mu kolejny dzieciak? Skrzywił się na wspomnienie swojego ojca, więc odsunął od siebie tę myśl. Wsadził list do przyszykowanej koperty, po czym podniósł się z miejsca. W momencie, gdy otworzył okno rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę!

W pokoju pojawiła się Hermiona i spojrzała pytająco na Ślizgona.

- Siadaj, zaraz się tobą zajmę, tylko to wyślę.

Szatynka skinęła tylko głową, a Draco odwrócił się w stronę okna, po czym głośno zagwizdał. Nie minęła chwila, gdy na parapecie wylądował Harold.

- Zanieś to mojej matce.

Oznajmił, podając sowie list. Ta w odpowiedzi zahuczała tylko i gdy miała już kopertę w dziobie odleciała. Smok zamknął okno, po czym odwrócił się w stronę Hermiony. Stała przy jednej z kolumn łóżka, przyglądając mu się bacznie. Miała na sobie piżamkę, czyli krótkie satynowe szorty w kolorze granatu i koszulkę na ramiączkach do kompletu. Wyglądała naprawdę uroczo.

- Zdejmij bluzkę i połóż się na brzuchu.

Powiedział, podchodząc do szafki nocnej. Gryfonka szybko spełniła jego polecenie i już po chwili leżała w samych szortach, przyglądając się jego poczynaniom. Ten, gdy tylko odkorkował fiolkę z eliksirem, wszedł na łóżko i znienacka usiadł okrakiem na udach szatynki.

- Ej!

Pisnęła, nieco zaskoczona, na co blondyn zaśmiał się tylko.

- Przecież nic ci nie robię.

- Ale mogłeś uprzedzić, co zamierzasz.

- Mogłem, ale po co.

Panna Granger w odpowiedzi prychnęła pod nosem, usilnie starając się ukryć rozbawienie. W tym czasie Malfoy dokładnie przyjrzał się jej plecom. Na całej ich powierzchni znajdowało się pełno otarć, a skóra niemal wszędzie była zaczerwieniona, jeszcze bardziej niż wcześniej.

- Boli?

Zapytał z troską w głosie, delikatnie dotykając jej pleców.

- Trochę, bardziej pieczę.

- Zaraz coś z tym zrobimy.

Przechylił trzymaną fiolkę, wylewając nieco eliksiry na szatynkę. Płyn był lodowaty, dlatego Hermiona pisnęła, czując go na swojej podrażnionej skórze.

- Ćśśś, spokojnie lwico.

Zamruczał blondyn i zaczął wcierać eliksir, masując w międzyczasie plecy dziewczyny. Nie minęła chwila, a ta była zupełnie rozluźniona i rozkoszowała się sprawnym masażem Ślizgona. Nie podlegało dyskusji, że Draco miał bardzo sprawne ręce. Delikatnie wcierał eliksir w jej plecy, co stopniowo przynosiło jej ulgę, aż w końcu pieczenie zniknęło zupełnie.

- I jak, lepiej?

Zapytał Draco, po około pół godziny, czując, że Miona zaczyna nieco odpływać, a jej skóra odzyskała już normalny kolor. Teraz zostały już tylko otarcia, ale i one były mniejsze.

- Mhm…

Zamruczała, przymykając oczy. Całe napięcie tego dnia już z niej uciekło. Nie znaczyło to jednak, że zapomniała o Lizy, wręcz przeciwnie.

- Draco?

- Hmm…?

- Co będzie z Lizy?

Ślizgon uśmiechnął się pod nosem, wiedząc, że Hermiona go nie widzi. Nie miał zamiaru jej powiedzieć o swoim planie i liście do matki. Chciał być pewny, że to wypali, aby nie narobić jej niepotrzebnie nadziei. Po tym jednak, co miało miejsce dzisiaj, nie mógł sobie odmówić podroczenia się z nią.

- Mam już pewną koncepcje.

- Tak?

Panna Granger natychmiast się ożywiła, i przekręciła głowę, aby spojrzeć na Dracona.

- Owszem.

- Możesz rozwinąć ten temat?

- Nie.

- Malfoy!

Chciała przekręcić się na plecy, aby mu nagadać, ale blondyn skutecznie jej to uniemożliwił.

- Nie kręć się tak, bo nic ci to nie da.

- W tej chwili masz mi powiedzieć, o co chodzi!

- No to nie licz Granger, a teraz wybacz, ale chciałbym się wykąpać.

Zszedł z niej i dość szybko opuścił pokój, ignorując wściekłe spojrzenie Gryfonki.

*****

Hermiona bardzo powoli zaczęła otwierać oczy. Chciała się przeciągnąć, ale uniemożliwił jej to Draco, który oplatał ją rękami i nogami, niczym diabelskie sidła. Uśmiechnęła się lekko, na widok jego lekko rozchylonych ust i zmierzwionych włosów. Delikatnie przekręcił głowę, aby spojrzeć na zegarek. Było jeszcze wcześnie, a zważywszy na to, że trwał weekend nie musieli jeszcze ruszać się z łóżka. Nagle jednak usłyszała stukanie w szybę. Zerknęła na okno, za którym czekały dwie sowy. Jedną rozpoznała od razu, gdyż był to czarny puchacz Dracona Harold, ale drugiej nie znała. Powoli wyplątała się z uścisku Smoka tak, aby go nie obudzić, po czym poszła wpuścić sowy. Ptaki wleciały do środka i po okrążeniu pokoju przysiadły na biurku. Nim Gryfonka odebrała od nich listy przywołała do siebie kilka krakersów oraz dwie miseczki z wodą. Sowy zahukały z wdzięcznością, gdy szatynka wyciągnęła im z dziobów koperty. Pierwszy list był zaadresowany do Dracona, dlatego odłożyła go. Zerknęła na drugi, który był do niej. Gdy zobaczyła, że jego nadawcą jest Minerva McGonagall natychmiast rozerwała papier i zaczęła czytać.

Panno Granger

Dostałam informacje z Ministerstwa Magii, że o godzinie 10 mam odebrać pannę Anes. Uznałam, że powinna pani wiedzieć i jeśli zechcę udać się tam ze mną. Więcej informacji udzielę pani o 9 30 w moim gabinecie.

Dyrektorka:

Minerva

McGonagall

Hermionie ulżyło, ale poczuła też lekki niepokój. Co z Lizy? Jak ona się czuje? I najważniejsze, co teraz z nią będzie? Pomimo wszystko świadomość, że niebawem wszystko stanie się jasne, nieco ją uspokoiła. Było dopiero przed 8, więc miała jeszcze sporo czasu. Przeniosła wzrok na Dracona, który jak się okazała nie spał już i teraz przyglądał jej się uważnie.

- Dostałeś list.

Przypomniała sobie, po czym wzięła pocztę i wróciła do łóżka. Smok przyjął pergamin i po rozerwaniu koperty zaczął czytać. Z każdym kolejnym zdaniem jego uśmiech się poszerzał. Hermionę zżerała ciekawość, co jest powodem radości Ślizgona.

- Od kogo to?

Zapytała w końcu, gdy blondyn skończył czytać, a cisza zanadto się przedłużała.

- Od mojej matki.

- O, co u niej?

- Zgodziły się z ciotką zaadoptować Lizy.

Hermiona wytrzeszczyła oczy, zastanawiając się, czy aby na pewno nie ma omamów słuchowych. Przecież to rozwiązałoby wszystkie ich problemy.

- A-ale… jak to?

- Wczoraj napisałem do matki i opowiedziałem jej o Lizy. Uznałem, że to najlepsze wyjście. Razem z ciotką na pewno dobrze się nią zajmą, a mała nie trafi do sierocińca.

Wytłumaczył Draco, wzruszając lekceważąco ramionami. Zrobił to, co uważał za słuszne i tyle. Dzięki temu Lizy będzie miała spokój, Granger przestanie wariować i wszyscy zadowoleni. Hermiona przez dłuższą chwilę tkwiła w ciężkim szoku, nie mogąc w to wszystko uwierzyć. Niespodziewanie jednak wydała z siebie pisk radości, przez co Smok o mało nie spadł z łóżka, po czym rzuciła mu się na szyję.

- Mówiłam ci już, że jesteś najwspanialszym chłopakiem, jakiego znam?

Blondyn na te słowa zaśmiał się krótko, po czym przyciągnął szatynkę bliżej siebie.

- Jakoś sobie nie przypominam.

- Ale to, że cię kocham wiesz?

- Obiło mi się o uszy.

Zamierzał ją pocałować, ale Hermionie nagle coś się przypomniało.

- Właśnie, McGonagall napisała mi, że o 10 ma odebrać Lizy z Ministerstwa i, że mogę iść z nią. Może też pójdziesz i przy okazji wszystko ustalimy, bo chyba bez tego się nie obejdzie.

- W sumie to czemu nie. Obstawiam, że matka będzie miała o wiele więcej załatwiania, ale może na razie pójdą na to, aby mała zamieszkała u niej na jakiś czas, żeby zobaczyć, czy to wypali.

- Jesteś genialny.

Tym razem to ona nie dała mu dojść do słowa, tylko wpiła się w jego usta, całując go z taką pasja, że nie sposób było jej się nie poddać.

Witam :)

Rozdział 54 jak widzicie jest gotowy. Z niego jestem o wiele bardziej zadowolona niż z poprzedniego i mam nadzieje, że wy również, szczególnie team Dracona (do którego należałam również ja :D). Scena +18 została napisana jakiś czas temu w czasie, gdy czytałam trylogie o Christianie Greyu (jedne z moich ulubionych książek) i nie mogłam się oprzeć, aby gdzieś jej nie umieścić :). Jest nieco inna niż ta pierwsze, ale mnie osobiście się podoba :) No ale cóż, opinie na jej temat jak i całego rozdziału pozostawiam wam ♥

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥