Rozdział 53

Jeszcze przez chwilę milczała, ale w końcu westchnęła ciężko i zaczęła opowiadać.

*****

Lizy właśnie usiadła przy stole Slytherinu, zamierzając zjeść śniadanie. Nagle jednak na jej ramieniu wylądowała sowa. Dziewczynka zdziwiła się nieco na jej widok.

- To na pewno do mnie?

Zapytała, ale ptak w odpowiedzi zahuczał tylko, podsuwając jej bliżej trzymany w dziobie list. Wzięła kopertę, a sowa natychmiast odleciała. Zaintrygowana panna Anes pospiesznie wyciągnęła pergamin i zaczęła czytać.

Lizy

Muszę się z Tobą dzisiaj koniecznie zobaczyć. To bardzo ważna i pilna sprawa. Przyjdź o 12 do Hogsmade. W kopercie masz dwie mapki. Jedna pomorze Ci wyjść z Hogwartu, a druga dojść na miejsce naszego spotkania. To bardzo ważne, więc proszę Cię przyjdź córeczko.

Tata

Blondynka była w szoku. Jeszcze nigdy nie dostała listu od ojca. Gdy żyła jej matka i siostra korespondencja przychodziła nieustannie, ale wraz z ich śmiercią i listy zniknęły. Ale teraz w jej sercu zatliła się iskierka nadziei. Może jednak jest dla ojca czymś więcej niż ciężarem? Zapomniawszy o jedzeniu, od razu udała się do swojego dormitorium. Tam w spokoju mogła obejrzeć przysłane przez ojca mapki. Okazało się, że wyjście z zamku znajduje się w jakimś odległym korytarzu lochów. Lizy nie za bardzo wiedziała, gdzie to jest, ale czuła lekki niepokój. Nie lubiła zapuszczać się w podziemi zamku i miała nadzieję, że już nigdy nie będzie musiała tego robić. Teraz jednak chęć spotkania z ojcem była silniejsza. Pomimo tego, że miała jeszcze dużo czasu postanowiła już iść, aby w Hogsmade być na czas. Zdjęła szkolne szaty i zarzuciła na siebie czarną bluzę z kapturem oraz ciemne dżinsy. Nie chciała za bardzo rzucać się w oczy. W końcu uczniowie młodszych klas nie mogli tak po prostu wychodzić z zamku. Zarzuciła jeszcze tylko kaptur, aby ukryć blond włosy i zapakowawszy do kieszeni obie mapki, opuściła salon Ślizgonów. Wyjęła jeden z pergaminów, po czym zaczęła zagłębiać się w lochach. Szła bardzo długo, co chwilę skręcając w różne coraz to obskurniejsze korytarze, aż w końcu według mapy była na miejscu. Odwróciła pergamin na drugą stronę, gdzie znalazła wskazówki.

Po prawej stronie, na ścianie jest jedna wystająca cegła, naciśnij ją, a pokaże się przejście. Idź cały czas prosto, a na końcu korytarza znajdziesz wyjście, które znajduje się niedaleko Hogsmade.

Spojrzała w prawo i istotnie ujrzała wystającą cegłę. Niepewnie nacisnęła na nią i w jednej chwili ściana po prostu zniknęła, ukazując tym samym ciemny tunel. Był ona ciasny i ogólnie nie zachęcał wyglądem. Lizy jednak wzięła głęboki wdech i weszła do środka. Tata nie posłałby ją w miejsce, gdzie mogłoby jej się coś stać… prawda? Zrobiła kolejny krok i właśnie w tym momencie ściana za nią ponownie się pojawiła, odcinając tym samym jedyne źródło światła. Poczuła jak ogarnia ją panika. Próbowała ponownie otworzyć przejście, ale to było na nic, bo ściana ani drgnęła. Spanikowana sięgnęła do kieszeni, ale nie poczuła tam różdżki. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że zostawiła ją w dormitorium. Zaczęła gorączkowo myśleć, co ma zrobić. Do zamku nie wróci, bo nie ma jak. Jedyną jej alternatywą było dostanie się przez ten ciemny korytarz do Hogsmade. Jej tata potem na pewno coś wymyśli. Westchnęła ciężko, ale ruszyła przed siebie, jedną rękę przez cały czas przytrzymując się zimnej ściany. Nie widziała kompletnie nic, ale to nie przeszkadzało jej iść dalej. Była pewna, że gdzieś tam czeka na nią wyjście. Droga dłużyła jej się strasznie. Nie miała pojęcia, gdzie jest i jak daleko jeszcze do Hogsmade. Była bardzo wystraszona, a serce waliło jej jak młotem. Nagle jednak jej ręka natrafiła na coś twardego tuż przed nią. Przesunęła dłonią po nowo odkrytej rzeczy i okazało się, że jest to ściana kończąca tunel. Zaczęła szukać klamki lub czegokolwiek, co pozwoliłoby jej się wydostać z tego piekielnego korytarza. W końcu jej ręka natrafiła na wypukłość. Pomyślała, że wyjście z tunelu może działać tak samo jak wejście, dlatego też nacisnęła na cegłę. Jej tok rozumowania okazał się słuszny, gdyż ściana natychmiast zniknęła ukazując tym samym wejście do maleńkiego pomieszczenia, w którym znajdowała się tylko spróchniała drabina. Rozejrzała się dookoła, ale nie znalazła nic innego, co przypominałoby wyjście. Z braku innych pomysłów weszła ostrożnie na drabinę. Gdy dotarła na sam szczyt zauważyła zasuwkę. Rozsunęła ją, po czym z trudem poniosła ciężką klapę. W pierwszej chwili oślepiły ją jasne promienie słońca, przez co odruchowo zasłoniła dłonią oczy. Po takim czasie w kompletnej ciemności każde światło było drażniące. Dopiero po chwili przyzwyczaiła się do jasności i wyszła na powierzchnie. Otrzepała ubrania i zatrzasnęła klapę. Rozejrzała się  dookoła i zdała sobie sprawę, że jest w lesie. Teraz już wiedziała, dokąd ma iść. Stąd do głównej drogi prowadzącej do miasteczka było już niedaleko. Dlatego też już w o wiele lepszym humorze ruszyła w kierunku szosy. Teraz zaczęła się zastanawiać jak wróci do zamku. Nie miała pojęcia, w jaki sposób ponownie otworzyć przejście, a innego bezpiecznego wejścia nie znała. W końcu jednak doszła do wniosku, że tata na pewno jej pomoże, więc nie ma się, o co martwić. Z uśmiechem wyszła z lasku i skierowała się w stronę Hogsmade. Była bardzo podekscytowana. Nie widziała ojca od wakacji, a i wtedy zwykle nie było go w domu, a ona była zdana tylko na siebie. Sama musiała sobie poradzić z tajemniczą śmiercią matki i siostry, które zginęły w czerwcu ubiegłego roku. Nie było jej łatwo. Miała tylko swojego kota, który przecież nie był w stanie zastąpić rodzica. Ojciec unikał jej i był strasznie oschły. Ona jednak dała sobie radę. Szczególnie ostatnimi czasy pomogła jej w tym Hermiona. Gdyby nie ona zapewne dusiłaby wszystko w sobie, powoli pogrążając się w rozpaczy, a tak pomimo postawy ojca powoli wychodziła na prostą. Zawsze była przekonana, że jej tata strasznie cierpi i dlatego chce być sam, więc ona mu na to pozwoliła. Co z tego, że sama cierpiała i niejedną noc przepłakała? Teraz jednak miało być inaczej. Ojciec najprawdopodobniej chciał wszystko naprawić, a bynajmniej taką miała nadzieję. W końcu dotarła do miasteczka. Wyciągnęła z kieszeni mapkę, aby sprawdzić, gdzie teraz ma się udać. Ta wyraźnie wskazywała, że miała się spotkać z ojcem nieopodal Trzech Mioteł. Ucieszyła się, gdyż wiedziała, gdzie to jest. Nie miała już za wiele czasu, więc przyspieszyła kroku. W miasteczku nie było zbyt wielu ludzi, ulicy były niemal puste, więc nie musiała się szczególnie ukrywać. W końcu dotarła w pobliże pubu i ponownie sięgnęła po mapkę. Z tej wyraźnie wynikało, że musi skręcić w lewo. Spojrzała w tamtym kierunki i ujrzała dość obskurną i opustoszałą uliczkę. Dziwiła się, że ojciec wybrał takie miejsce, ale mapa nie kłamała.

- Tata wie, co robi.

Szepnęła sama do siebie, po czym zaczęła iść w stronę owej uliczki. Zagłębiała się w niej coraz bardziej, rozglądając się za ojcem, którego nigdzie nie widziała, gdy nagle poczuła jak ktoś łapie ją w pasie i zakrywa usta dłonią.

- Spróbuj krzyknąć choć raz, a zabiję cię od razu.

Usłyszała gruby męski głos tuż przy swoim uchu. Jej serce zaczęło wybijać nienaturalnie szybki rytm. Nie miała pojęci, co się dzieje, a tym bardziej, co ją teraz czeka. Była przerażona. Czuła, że mężczyzna za nią nie żartuje, co przerażało ją jeszcze bardziej.

- Będziesz grzeczna?

Padło pytanie, a ona sparaliżowana strachem pospiesznie skinęła głową. Co miała zrobić? Była kompletnie bezbronna, nie miała nawet ze sobą różdżki, a poza ty jakie ona miała szanse z dorosłym mężczyzną? Napastnik odwrócił ją w swoją stronę i popchnął w stronę ściany. Z przerażeniem zorientowała się, że jest tu jeszcze dwóch czarodziei, którzy aktualnie celują w nią różdżkami.

- Masz na nazwisko Anes?

Zapytał jeden z mężczyzn, podchodząc do niej bliżej. Lizy przeniosła na niego zlękniony wzrok. Był łysy, dość wysoki i barczysty, a jego twarz szpeciły liczne blizny. Nie przypominała sobie, aby kiedykolwiek spotkała tego człowieka. Nie miała pojęcia, czego oni mogą do niej chcieć.

- Odpowiadaj, jak do ciebie mówię!

Ryknął czarodziej, a ona przymknęła oczy, jeszcze bardziej kuląc się w sobie. Skinęła niepewnie głową, nie chcąc się im jeszcze bardziej narażać.

- To teraz gadaj, gdzie jest twój ojczulek?

- J-ja… ja…

Zaczęła się jąkać, nie będąc w stanie wypowiedzieć ani jednego sensownego słowa, czym jeszcze bardziej zdenerwowała mężczyznę.

- Dobrze ci radzę gówniaro, nie denerwuj mnie jeszcze bardziej, bo wtedy zrobi się nieprzyjemnie, a tego byś nie chciała! Jesteś córką Wiktora Anesa?

Blondynka po raz kolejny skinęła głową, czując, że nie jest w stanie nic powiedzieć. Przerażenia paraliżowało ją, a serce łomotała się w piersi, niczym ptak uwięziony w klatce.

- W takim razie gadaj, gdzie on jest?!

Ryknął mężczyzna, a po jej plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Co ona niby teraz miała zrobić? Nawet nie wiedziała, o co tu właściwie chodzi i czego ci mężczyźni chcą.

- N-nie… wiem.

Odpowiedziała w końcu zgodnie z prawdą, ale to wcale nie spodobało się jej napastnikom.

- Ostrzegałem, żebyś mnie nie denerwowała.

Nim Lizy zdążyła cokolwiek zrobić mężczyzna wymierzył jej dość mocny policzek. Zachwiała się na nogach, a przed upadkiem ochroniła ją tylko znajdująca się z tyłu ściana. Policzek palił ją żywym ogniem, a po brodzie zaczęła jej spływać stróżka krwi, mieszając się ze łzami, których już nie potrafiła powstrzymać.

- Kris, a może ta szuja znowu nas wykiwała?

Wtrącił się w końcu jeden z mężczyzn, nadal celująco różdżką w Lizy.

- Nie, nie zrobiłby tego. Już by zapomniał, co się stało z jego żoneczką i córeczką? Kolejnego dzieciaka by nam wystawił?

Panna Anes zamarła, a słowa tego mężczyzn odbijały się echem w jej głowie. „Już by zapomniał, co się stało z jego żoneczką i córeczką?” Przecież to wszystko nie mogło być prawdą! Czyżby ci mężczyźni mieli coś wspólnego ze śmiercią jej bliskich? Ale nie to dręczyło ją najbardziej. „Kolejnego dzieciaka by nam wystawił?” To nie mogła być…, ale czy na pewno? Wszystko świadczyło przeciwko niewinność tych mężczyzn. W końcu nie odnaleziono zabójcy jej matki i siostry. Ich śmierć była jedną wielką tajemnicą. O tym, że ojciec mógł mieć z tym coś wspólnego nawet nie chciała myśleć.

- Co zrobiliście mamie i Kate?

Zapytała łamiącym się głosem, na co mężczyźni wybuchli pogardliwym, pozbawiony humoru śmiechem.

- Co, ojczulek się nie pochwalił, że zamiast sam załatwiać swoje sprawy wrobił w nie żonkę i córeczkę? Twój ojciec to sukinsyn jakich mało i pogódź się z tym mała. Gdybym wcześniej znal go choć trochę w życiu nie robiłbym z nim interesów, ale teraz mam nauczkę, żeby nie ufać takim łajzą.

Każde jego słowo niczym sztylet przebijało jej serce. Oni nie mogli mówić prawdy, nie mogli… ale z drugiej strony, po co mieliby kłamać? Jak jednak miała w to wszystko uwierzyć? Osoba, która kochała, jej najdroższy tatuś może nie był idealny, ale przecież nie mógłby… nie to… to było niemożliwe!

- Kłamiesz!

Krzyknęła, zapłakana Lizy, która nie wytrzymała. Nie zważając na nic rzuciła się na mężczyznę, okładając go po torsie drobnymi piąstkami. Co z tego, że był straszy, większy i silniejszy? Teraz to nie było dla niej ważne. Ból, jaki wypełnił jej serce był nie do zniesienia. Wszystkie rany, które zdążyły się nieco zasklepić teraz na nowo krwawiły. Tyle czasu zajęło jej dojście do siebie, a teraz w ciągu tych kilku chwil to wszystko miał legnąć w gruzach? Początkowo mężczyzna był w zbyt wielkim szoku, aby w jakikolwiek sposób zareagować na atak dziewczynki. Po chwili jednak odepchnął ją od siebie i z całej siły uderzył w brzuch. Lizy jęknęła żałośnie, po czym upadła na ziemię, zwijając się z bólu.

- Nie pozwalaj sobie gówniaro! Twój tatuś nieźle nam zaszedł za skórę i widzę, że ty też masz taki zamiar. Wiedz tylko jedno, z nami się nie zadziera.

Warknął, po czym mocno kopnął ją w brzuch.

- Skończysz tak samo jak twoja matka gówniaro, jeśli twój ojczulek nie raczy się do nas pofatygować!

Ponownie się zamachnął, aby kopnąć leżącą dziewczynkę. Lizy zamknęła oczy, z których ciurkiem leciały łzy i w napięciu czekała na kolejny cios. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Nagle usłyszała głos Hermiony. Nie była pewna, czy to jej wyobraźnia, czy Gryfonka jest tu naprawdę. Była zbyt zlękniona i rozżalona, aby zawracać uwagę na to, co ją otacza. Jej świat po raz kolejny runął i tym razem nie miała nadziei na odbudowanie go…

*****

- Resztę już widziałaś…

Zakończyła swoją opowieść Lizy, pociągając nosem. Przez cały czas łzy bezwiednie spływały po jej policzkach. Wydarzenia z przed kilku godzin paliły ją niczym rozżarzony węgiel, budząc bolesne wspomnienia. Teraz było jednak o wiele gorzej. Świadomość, że jej ojciec mógł mieć coś wspólnego ze śmiercią matki i siostry bolała i to bardzo. Jedyna bliska jej osoba, z którą była spokrewniona, miała się okazać zwykłym zdrajcą? Czy ktokolwiek byłby się w stanie pogodzić z czymś takim, a tym bardziej dwunastoletnia dziewczynka? To było za dużo, o wiele za dużo jak dla jednego dziecka. Załamana Lizy ukryła twarz w dłoniach, zanosząc się szlochem. To było jedyne, co w tym momencie była w stanie zrobić, by choć w minimalnym stopniu ukoić swój ból. Za to Hermiona, wpatrywała się w blondynkę, nawet nie ukrywając swojego szoku i poruszenia. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. W tej chwili wszystkie słowa wydawały się banalna, żałosne. W końcu przysunęła się bliżej Lizy i po prostu ją do siebie przytuliła. To było jedyne, co przyszło jej do głowy. Poza tym Ślizgonka nie potrzebowała żadnych słów pocieszenia, tylko bliskości drugiej osoby i poczucia, że nie jest z tym wszystkim sama. W jednej chwili straciła ostatnią osobę z rodziny. Była rozdarta i zrozpaczona. Ile jeszcze zdoła znieść i, co najważniejsze, co teraz się z nią stanie? Co ma zrobić i jak postąpić? Panna Anes miała w głowie kompletny mętlik.

- Lizy, musisz o tym powiedzieć Aurorom.

Powiedziała po dłuższym czasie Hermiona, gdy poczuła, że dziewczynka nieco się uspokoiła. Wiedziała, że to nie jest odpowiedni moment, ale aby zapewnić jej bezpieczeństwo musieli działać i to jak najszybciej.

- Ale… co ja wtedy zrobię? Nie chcę iść do domu dziecka…

Załkała żałośnie, mocniej przytulając się do szatynki. Nie wyobrażała sobie mieszkania w sierocińcu, nawet przez dwa miesiące wakacji. Dla niej to nie wchodziło w grę, a wiedziała, że jeśli powie o wszystkim jej ojciec poniesie karę, a ona zostanie sama. Nie wiedziała, co ma zrobić. W jej wieku powinna wieść beztroskie życie, a nie podejmować decyzje, które miały zmienić wszystko.

- Obiecuje ci, że tam nie trafisz. Zrobię wszystko, żeby tak się nie stało, ale musisz złożyć zeznania. Tym ludziom nie może to ujść na sucho. Kochanie, nie będziesz bezpieczna, póki oni są na wolności.

Mówiła pewnie, a zarazem łagodnie. Musiała jakoś pocieszyć Lizy. Nie znaczyło to jednak, że te słowa nie były prawdziwe, o nie. Nie miała zamiaru pozwolić oddać Ślizgonkę do sierocińca. W jej głowie pojawiła się pewne myśl, której jeszcze nie miała zamiaru jej zdradzać. Musiała to przemyśleć. Teraz najważniejsze było przekonanie Lizy do przesłuchania, bo bez tego wszyscy mieli związane ręce. Nie chciała jednak na nią naciskać, dlatego po prostu czekała. Dopiero po dłuższym czasie Lizy podniosła głowę i otarła wierzchem dłoni łzy.

- Zgadzam się, powiem im wszystko. Zrobię to dla mamy i Kate.  

Teraz brzmiała nieco pewniej, a w jej oczach można było dostrzec determinacje. Emocje nieco opadły i teraz zaczęła trzeźwo myśleć. Straciła dwie najważniejsze dla siebie osoby, przez człowieka, którego uznawała za ojca. Tak naprawdę nigdy nie był dla niej dobry. Już dawno temu pomiędzy nimi pojawił jakiś mur, którego ona nie potrafiła pokonać, a Wiktor Anes nawet się nie starał.  Więc dlaczego teraz po tym wszystkim ona miałaby go kryć? Gdzieś w głębi jej serca tliła się iskierka nadziei, że to wszystko jest jednym, wielkim kłamstwem, co niestety było mało prawdopodobne. Poza tym wierzyła, że Hermiona mówi prawdę i nie pozwoli jej oddać do domu dziecka. Panna Granger jeszcze nigdy jej nie zawiodła, więc była pewna, że i tym razem tego nie zrobi. Chciała pożegnać się z przykrą przeszłością, a jedynym sposobem na to było przyczynienie się do ukarania jej ojca. Musiała to zrobić, dla mamy i siostry. Teraz to był jej priorytet, a resztą miała zamiar martwic się później. Hermiona popatrzyła na nią z podziwem i ulgą. Pomimo tego, że los zakpił z niej okrutnie ona nadal potrafiła znaleźć w sobie siłę, aby walczyć o lepsze życie, mimo, iż miała zaledwie 12 lat. Była z niej bardzo dumna.

- W takim razie chodźmy. Tylko wiesz, że ja tam z tobą nie będę mogła wejść?

- Wiem, dam sobie radę. To dla mamy i Kate.

- Obie byłyby z ciebie bardzo dumne.

Hermiona ponownie przytuliła się do Lizy, aby dodać jej otuchy. W końcu w tej małej obudziła się wola walki. Trwały tak dłuższą chwilę, póki panna Anes nie odsunęła się od Gryfonki.

- Chodźmy, chcę to już mieć za sobą.

Była pewna swego, im szybciej załatwi tę sprawę, tym szybciej zacznie wszystko od nowa. Szatynka wstała i podała Ślizgonce rękę. Ta chętnie ją ujęła, po czym obie opuściły sypialnie. Korytarze przemierzały w milczeniu. Każda była pogrążona we własnych myślach. Lizy psychicznie przygotowywała się do tego, co ma nastąpić. Wiedziała, że nie będzie łatwo. Była niemal pewna, że czeka ją konfrontacja z ojcem. Tego chyba bała się najbardziej. Jej determinacja jednak była na tyle silna, iż wiedziała, że da radę. Na siódme piętro dotarły dość szybko. Hermiona podała hasło i pojawiły się schody. Gdy znalazły się przed drzwiami spojrzała na Lizy badawczo. Ta jednak powoli skinęła głową. Hermiona uśmiechnęła się blado, po czym zapukała.

- Proszę!

Usłyszały, po czym Gryfonka nacisnęła klamkę i weszły do środka. Obie zdziwiły się, widząc tam trzech Aurorów. Czyżby spędzili tu całe popołudnie? Na widok dwóch dziewcząt poderwali się ze swoich miejsc.

- Chcę złożyć zeznania.

Powiedziała Lizy, a wszyscy nie mogli uwierzyć, że stoi przed nimi ta sama dziewczynka, która zaledwie kilka godzin temu nie była w stanie wypowiedzieć nawet słowa. Mężczyźni przez chwilę stali zaskoczeni, wpatrując się w uczennice. Jako pierwszy otrząsnął się Carl.

- W takim razie zapraszam z nami. Napastnicy są już w Ministerstwie i tam też musimy panienkę zabrać.

Lizy skinęła tylko głową, po czym odwróciła się w stronę Hermiony.

- Dziękuję, że jesteś.

Przytuliła się do niej mocno, a szatynka pocałował ją w czubek głowy. Ślizgonka po raz ostatni spojrzała na pannę Granger, po czym podeszła do Aurorów. Hermiona miała łzy w oczach, ale za wszelką cenę starała się je powstrzymać. Nie mogła się teraz rozkleić, dla Lizy musiała być silna. Po chwili Ślizgonka i Aurorzy po kolei zniknęli w zielonych płomieniach, a gabinecie pozostała tylko Miona i dyrektorka.

- Proszę mnie powiadomić, kiedy to wszystko się skończy, dobrze?

Zapytała szatynka, patrząc błagalnie na Minervę. W tym momencie nawet sam Voldemort nie byłby w stanie jej odmówić.

- Oczywiście.

- Dziękuję i do widzenia.

Uśmiechnęła się życzliwie, po czym opuściła gabinet. Była nieobecna, gdyż po pierwsze martwiła się o Lizy, a po drugie myślała o tym, co zamierza zrobić. Wiedziała, że to odmieni jej życie, ale była w stanie zaryzykować. Czuła, że musi postąpić tak, a nie inaczej. Może i to, co zamierzała było nieco szalone, ale nie dbała o to. Gdy tylko zajdzie tak potrzeba wcieli swój plan w życie. Nie spieszyła się zbytnio, dlatego też dotarcie na piąte piętro zajęło jej nieco dłużej niż zwykle. W końcu jednak znalazła się przed portretem starego czarodzieja. Podała hasło i weszła do salonu. Spojrzała w stronę kanapy, na której siedział Draco. Nagle w jej głowie pojawiła się myśl, że chyba powinna mu powiedzieć o swoich planach. Byli razem, więc nie chciała niczego przed nim ukrywać. Miała jednak dziwne przeczucie, że ta rozmowa nie będzie należała do przyjemnych. „Raz się żyję.”, pomyślała jednak biorąc głęboki wdech. Draco usłyszał skrzypienie drzwi, ale nie oderwał wzroku od ognia. Wiedział, kto przyszedł i, że Gryfonka zaraz do niego podejdzie. Nie pomylił się, gdyż po chwili poczuł jak kanapa tuż obok niego nieco się ugina.

- Musimy porozmawiać.

Powiedziała Hermiona, a jej głos zabrzmiał nieco niepewnie, przez co Smok natychmiast przeniósł na nią wzrok, marszcząc przy tym brwi.

- Coś z Lizy?

To pierwsze, co przyszło mu do głowy. Szatynka zgodnie z prawdą skinęła głową, w końcu głównie chodziło o pannę Anes.

- Tak, powiedziała w końcu, czego chcieli ci faceci.

I opowiedziała blondynowi pokrótce  to, co powiedziała jej Lizy. Arystokrata słuchał, w skupieniu analizując wszystko, co usłyszał, aż w końcu, gdy Hermiona umilkła on zabrał głos.

- Czyli ten cały Wiktor, czy jak mu tam, zalazł za skórę tym zbirom, wystawił im swoją żonę i córkę, a teraz to samo chciał zrobić z Lizy?

Podsumował wszystko, a szatynka ponownie skinęła głową.

- Nie wiem, co konkretnie ich łączy, ale to na pewno nic zgodnego z prawem. Jestem pewna, że każdego z nich czeka odsiadka w Azkabanie i to nie krótka.

- Należy się im, a szczególnie temu Anesowi. Jak można coś takiego zrobić własnej rodzinie?

Zapytał Smok, przeczesując palcami włosy. Sam miał za ojca potwora, ale żeby zrobić coś takiego? To nie mieściło mu się w głowie. Nigdy nie mógł pojąć, co kieruje takimi ludźmi i chyba nigdy tego nie zrozumie.

- Owszem, ale wtedy Lizy trafi do domu dziecka. Poza nim nie ma nikogo z rodziny.

- Lepszy sierociniec, niż życie z kimś takim.

- Niby tak, ale ona strasznie nie chce tam trafić. Dlatego wpadłam na pewien pomysł…

Urwała nagle, chcąc jak najlepiej dobrać słowa. Musiała to dobrze przedstawić, aby uniknąć niepotrzebnych awantur. Ślizgon przez cały czas obserwował swoją dziewczynę, która przygryzała nerwowo dolną wargę i już wiedział, że coś jest nie tak. Widać było, że czymś się denerwuje. Teraz tylko pozostawała kwestia, w co tym razem wpakowała się ta nieprzewidywalna Gryfonka.

- Dobra Granger, powiedz otwarcie, o co ci chodzi, bo zaczynam się bać.

Powiedział w końcu Smok, gdy cisza zbytnio się przedłużała. Brązowooką wzięła głęboki wdech i w zaczęła mówić.

- Jeśli zajdzie taka potrzeba, a to jest bardziej niż pewne, mam zamiar adoptować Lizy.

Wyrzuciła z siebie, po czym spojrzała na Dracona. Jego twarz nie wyrażała absolutnie nic, co nie wróżyło niczego dobrego.

- Żartujesz.

Bardziej stwierdził niż zapytał, a po jego głosie można było poznać, że jest pewien, jaką uzyska odpowiedz. Nawet Granger nie mogła być tak głupia, aby wymyślić coś takiego.

- Nie, mówię śmiertelnie poważnie. Powiedziałam ci, bo uznałam, że powinieneś wiedzieć, ale decyzję już podjęłam.

Nie wierzył w to, co słyszy. Czyli jednak Granger była na tyle głupia. Jak ona sobie to w ogóle wyobrażała? Ot tak adoptuje dwunastolatkę i wszystko będzie pięknie? Gryfoni i ta ich cholerna chęć zbawienia całego świata.

- I jak ty to sobie wyobrażasz? Jeszcze nawet nie skończyłaś szkoły, nie masz pracy, dochodów i ty chcesz adoptować dziecko?

- Ona mnie potrzebuje!

Warknęła poirytowana Gryfonka. Wiedziała, że tak będzie, była pewna, że on tego nie zrozumie. Nie miała jednak zamiaru odpuścić. To była tylko i wyłącznie jej decyzja, którą zresztą już podjęła.

- Dziewczyno zejdź na ziemię. Nikt przy zdrowych zmysłach nie powierzy opieki nad dzieckiem dwudziestolatce, która nawet nie skończyła szkoły. Ty nawet nie wiesz, w co się pakujesz.

- Specjalista się znalazł. Doskonale wiem, co robię!

- A ja myślę, że jest wręcz odwrotnie i po prostu po raz kolejny bawisz się w zbawcę świata!

Teraz był już naprawdę wkurzony. Czy do tej dziewczyny nic nie docierało? Próbował wyperswadować jej to po dobroci, ale jak widać nic mu z tego nie wyszło i teraz stracił już cierpliwość.

- Oczywiście, bo lepiej tak jak ty być nieczułym draniem, który ma wszystko i wszystkich gdzieś! Czy ty kiedykolwiek myślałeś o kimś, poza sobą?!

Zabolało i to bardzo. Tyle razy udowodnił jej, że potrafi troszczyć się o innych, a w szczególności o nią, a ona co? Wykrzykuje mu prosto w twarz, że jest nieczułym draniem. W takim razie jaki sens ma to, że cały czas się stara, skoro ona postrzega go tak samo? Z kamiennym wyrazem twarzy podniósł się z kanapy, nie spuszczając wzroku Gryfonki  której policzki były zaczerwienione ze złości.

- Czyżby? W takim razie nie będę cię zmuszał do przebywania w towarzystwie takiego potwora jak ja.

Jego głos był lodowaty, a oczy puste i już wiedziała, że przesadziła. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć Draco odwrócił się na pięcie i wyszedł z salonu. Musiał ochłonąć, koniecznie. Poza tym, w tej chwili nie miał ochoty siedzieć tu z ukochaną, która ma o nim takie zdanie. Nie zamierzał się przednią płaszczyć, czy też narzucać. Tym razem to nie on zawinił. Chciał dla niej jak najlepiej i, co mu z tego przyszło?

- Draco…

Szepnęła Hermiona, ale dokładnie w tym momencie Smok wyszedł z salonu, trzaskając przy tym drzwiami. Dopiero teraz dotarł do niej sens wypowiedzianych słów. Zraniła go, widziała to w jego oczach. Najgorsze jednak było to, że nic z tego, co powiedziała nie było prawdą. Po tym zimnym draniu, którym był kiedyś nie zostało już nic i ona najlepiej o tym wiedziała.

- Nich to wszystko szlag trafi!

Zaklęła pod nosem, ukrywając twarz w dłoniach. Czemu ona czasami nie może się ugryźć w język? Przez swoją niewyparzoną gębę sprawiła przykrość chłopakowi, którego kochała ponad wszystko. Ten dzień już chyba gorzej nie mógł się skończyć…

Witam :)

Oto oddaje w wasze łapki kolejny rozdział :) Szczerze, to sama nie wiem, co mam o nim myśleć. Jak dla mnie nie jest najgorszy, ale zdarzało mi się pisać lepsze. Tak czy siak opinię, co do tej notki pozostawiam wam i mam nadzieje, że zechcecie się nią ze mną podzielić w komentarzach :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥