Rozdział 52

- Draco spójrz, przecież to… Lizy.

Hermiona była pewne, tego, co widziała. Wszędzie poznałaby tę buzię i blond włosy, które aktualnie były schowane pod kapturem. Nie miała pojęcia, jakim cudem ta mała przebywała w Hogsmade, ale to teraz nie było ważne. Lizy miała kłopoty, a utwierdziła się w tym przekonaniu jeszcze bardziej, gdy mężczyzna po raz kolejny kopnął dwunastolatkę w brzuch. Szatynka nie mogła tu tak siedzieć, natychmiast zerwała się z miejsca i pobiegła w stronę wyjścia. Draconowi wystarczyło jedno spojrzenie w ciemną uliczkę i już wiedział, o co chodzi. Rzucił na stolik kilka monet i również wybiegł z lokalu. Gryfonka była już prawie na miejscu. W międzyczasie zdążyła wyciągnąć różdżkę, którą już celowała w napastnika Ślizgonki. Ten ponownie zamierzał kopnąć dziewczynkę, ale tym razem nie zdążył.

- Drętwota!

Zaklęcie szatynki było idealnie wymierzone, więc niczego nie spodziewający się mężczyzna runą nieprzytomny na ziemię. Jego towarzysze, gdy zdali sobie sprawę, co się dzieje również w mgnieniu oka wyciągnęli różdżki. Hermiona jednak nie wyglądała na zlęknioną. Teraz musiała chronić Lizy i nic poza tym nie było ważne.

- Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy paniusiu.

Warknął jeden z mężczyzn, celując w nią różdżką, ale na Gryfonce nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

- Zostawcie tę dziewczynę.

- Dobrze ci radzę niunia, spływaj stąd!

- Lepiej zróbcie, co ona wam każe.

W tym momencie obok panny Granger pojawił się Smok, również z różdżką w pogotowiu. Teraz mieli ich w garści.

- Pilnuj lepiej szczeniaku swojego nosa!

- Skoro nie chcecie po dobroci…

Odpowiedział powoli blondyn, po czym niespodziewanie oszołomił wydzierającego się mężczyznę. Nim jego towarzysz zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, Gryfonka potraktowała go oszałamiaczem. Teraz cała trójka leżała nieprzytomna na ziemi, już nie stanowiąc dla nich zagrożenia. Prefekci spojrzeli na siebie, a ich twarze wyrażały tylko jedno – niezrozumienie. Czego trójka jakichś zakapiorów chciała od dwunastoletniej dziewczynki oraz, co Lizy robiła w Hogsmade? Dziś nie było jako takiego wyjścia, a uczniowie tak po prostu nie mogli opuszczać szkoły, no poza siódmoklasistami, ale i to za zgodą opiekuna domu. To było niemożliwe, aby drugoklasistka otrzymała taką zgodę od któregokolwiek z belfrów. Teraz mieli jednak inny problem. Poturbowana Lizy nadal leżała na ziemi, trzymając się za brzuch. Po jej policzkach przez cały czas spływały łzy, mieszające się z krwią z rozwalonej wargi. Brązowooka bardzo szybko znalazła się przy płaczącej Ślizgonce.

- Lizy, kochanie.

Powiedziała łagodnie, dotykają ramienia dziewczynki. Ta jednak była tak oszołomiona, że zamiast cokolwiek powiedzieć skuliła się jeszcze bardziej.

- Trzeba wezwać McGonagall.

Stwierdził Draco, gdy związał już oszołomionych mężczyzn. Nie miał zamiaru pozwolić im uciec.

- Racja.

Mówiąc to Hermiona wyciągnęła różdżkę i po skupieniu się rzuciła zaklęcie.

- Expecto Patronum.

Niemal natychmiast pojawiła się przepiękna, srebrna lwica, która pomknęła w stronę zamku. Draco nie wiedząc, o co chodzi spojrzał pytająco na szatynkę.

- Mówiący patronus, wszystko przekaże McGonagall.

Odpowiedziała, nie spuszczając wzroku z leżącej blondynki, obok której klęczała. Po chwili dołączył do niej również Draco. Wyczarował chusteczkę i powoli zbliżył ją do twarzy dziewczynki, nie chcąc jej przestraszyć. Lizy w końcu spojrzała w górę i, gdy zdała sobie sprawę, kto z nią jest od razu jej ulżyło. Przy tej dwójce była bezpieczna, więc bez żadnych protestów pozwoliła Smokowi wytrzeć krew z rozciętej wargi.

- Co cię boli?

Zapytał arystokrata, patrząc badawczo na dwunastolatkę. Nie wyglądała najlepiej.

- Brzuch.

Jęknęła przez łzy, nie zmieniają pozycji.

- Mogę go zobaczyć?

Dziewczyna skinęła głową odsuwając drobne rączki od tułowia. Ślizgon najdelikatniej jak potrafił podwinął jej nieco bluzę. Na brzuchu miała dwa ogromne zaczerwienienia, które już niebawem miały się zamienić w siniaki. Blondyn bardzo powoli zaczął ją oglądać. Po chwili uznał, że dziewczynka jest mocno potłuczona, ale to wszystko. Skierował koniec różdżki na jej tułów i zaczął rzucać jakieś zaklęcia. Nie minęła chwili, a po ciele Ślizgonki rozlała się fala ciepła, która uśmierzyła jej ból. Jednak służba u Voldemorta do czegoś mu się przydała. W momencie, gdy arystokrata chował różdżkę obok nich pojawiła się McGonagall w towarzystwie pani Pomfrey i Horacego Slughorna.

- Na Wielkiego Merlina, w co wy się znowu wpakowaliście?!

Zapytała podłamana dyrektorka, omiatając wzrokiem otoczenie. Ta dwójka była niczym magnes na kłopoty, jak nie jedno, to drugie musiało się w coś wpakować, a kiedy oboje brali w czymś udział to sprawa zwykle była co najmniej beznadziejna.

- Tym razem to nie my.

Zaczęła się bronić Hermiona, ale przerwał jej Draco.

- Siedzieliśmy w Trzech Miotłach, a Granger zauważyła, że ci tutaj…

Mówiąc to wskazał na leżących pod ścianą oszołomionych mężczyzn.

- …ciągną Lizy w tę uliczkę, więc od razu przybiegliśmy jej pomóc.

Minerva spojrzała na pannę Anes, która nadal leżała na ziemi, z tą różnicą, że teraz jej głowa spoczywała na kolanach Hermiony, która gładziła ją po włosach, usiłując nieco uspokoić.

- Co jej się stało?

- Jeden z nich kopnął ją dwa razy w brzuch, ale to nic poważnego, jest tylko potłuczona. Obejrzałem ją i rzuciłem zaklęcie regenerujące, więc powinno być dobrze.

Ślizgon mówił rzeczowo i konkretnie, starając się wszystko przekazać. Szczerze to był bardzo ciekawy, co te zbiry mają do dwunastoletniej dziewczynki. Przecież to nie było normalne, aby dorośli mężczyźni bez powodu pastwili się nad dzieckiem.

- Dobrze w takim razie wracamy do zamku. Horacy, zajmij się panami, Aurorzy niebawem powinni się zjawić w moim gabinecie, a co do panny Anes…

- Ja ją wezmę.

Wtrącił się Draco, podchodząc do Ślizgonki. Wiedział, że mała jest nieufna, a więcej stresu nie było jej potrzebne. Jego znała i nawet przy Granger polubiła, więc mógł się nią zająć.

- Dobra mała, idziemy stąd.

Kucnął przy dziewczynce i najdelikatniej jak potrafił wziął ją na ręce. Nie protestowała, a nawet się nie wzdrygnęła. Z czasem nauczyła się ufać i jemu. Poza tym wiedziała, iż ktoś tak bliski Hermionie nie może być zły.

- Proszę za mną, przeniesiemy się do zamku przez kominek w Trzech Miotłach.  

Draco poczekał, że Hermiona podniesie się z ziemi, po czym oboje ruszyli za nauczycielką. Teraz szatynka trzymała dwunastolatkę za rękę. Serce jej się ściskało, gdy widziała tę kruszynkę w takim stanie. Nie wiedziała, o co tu chodzi, ale była pewne, że musi się tego dowiedzieć i jej pomóc. Nie minęło wiele czasu, gdy znaleźli się w zamku. W gabinecie dyrektorki już czekała na nich trójka mężczyzn z Ministerstwa. Hermiona w dwóch z nich rozpoznała Petera i Carla*, ale teraz nie miała głowy, aby o tym myśleć.

- Witam, można wiedzieć, z jakiego powodu zostaliśmy wezwani?

Zapytał Carl, a Draco opowiedział mu to, co wcześniej McGonagall. Mężczyzna przez chwilę analizował słowa Ślizgona, po czym ponownie zabrał głos.

- To niezbyt wiele informacji. Musimy przesłuchać tą małą i tych panów. Przenosimy się do Ministerstwa.

- Czy pan nie widzi, w jakim ona jest stanie? I wy ją chcecie jeszcze gdzieś ciągnąć? To niedorzeczne!

Oburzyła się Gryfonka, patrząc z wyrzutem na Aurorów. Oni nie mieli zielonego pojęcie jak się obchodzić z dziećmi.

- Ewentualnie możemy ją przesłuchać tutaj.

Powiedział po chwili zastanowienie Carl, widząc, że ta dziewczyna gotowa jest nadal się wykłócać.

- W takim razie proszę zostawić ofiarę i opuścić gabinet. Przesłuchanie musi się odbyć bez świadków.

Szatynka już zamierzała powiedzieć mężczyźnie, co o tym myśli, ale ten ją uprzedził.

- Proszę nam jeszcze bardziej nie utrudniać pracy.

Hermiona prychnęła oburzona, ale powstrzymała się od komentarza. Zamiast tego odwróciła się do Lizy, którą Draco nadal trzymał na rękach.

- Słoneczko, musisz tu teraz zostać i opowiedzieć tym panom, co się stało.

- Nie chcę.

Odpowiedziała cichutko, mocniej wtulając się w ramię blondyna. Szatynka spojrzała z nadzieją na Aurorów, ale ci byli niewzruszeni. Miała ochotę porządnie ich ochrzanić, ale wiedziała, że to ani trochę nie pomoże małej.

- Lizy, obiecuję, że niedługo po ciebie wrócimy.

Dziewczyna nie reagowała, a Gryfonka miała jeszcze większą ochotę ją stąd zabrać, ale co miała zrobić? Blondyn, który podzielał zdanie swojej dziewczyny, niechętnie posadził Lizy na fotelu, po czym pociągnął Hermione w stronę wyjścia. Szatynka miała łzy w oczach, gdy patrzyła na kulącą się ze strachu Ślizgonkę. Ta mała była taka zalękniona, lecz niestety jak widać Aurorów niewiele to obchodziło.

- Nic jej nie będzie.

Pocieszył Gryfonkę Draco, gdy byli już na korytarzu. Wiedział, że ta mała jest dla niej bardzo ważna, zresztą sam również ją polubił.

- Widziałeś, jaka była przestraszona?

- Wiem lwico, ale nic na to nie poradzimy. Chodźmy do siebie, bo nic tu po nas. Jeśli coś będzie nie tak, to McGonagall na pewno nas zawiadomi.

Szatynka przystała na propozycje swojego chłopaka. Siedzenie na korytarzu w niczym im nie pomoże. Teraz pozostaje im tylko czekanie. W milczeniu udali się na piąte piętro. Gdy przeszli przez portret od razu przy nich znalazła się uradowana Lucy. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie na Prefektów, aby się uspokoiła. Ten pies bezbłędnie potrafił odczytać emocje towarzyszące ludziom, dlatego też cała trójka w spokoju udał się w stronę sofy. Hermiona położyła się na niej, kładąc głowę na kolanach blondyna, a ten zaczął przeczesywać palcami jej włosy. Lucy za to ulokowała się przed kanapą tak, aby Gryfonka mogła jedną ręką drapać ją za uchem. Nie mówili nic, gdyż każde było pogrążone we własnych myślach. Słowa w tym momencie były zbędne. Czas mijał, a nic się nie działo. Panna Granger naprawdę zaczęła się niepokoić. Minęła godzina, a oni nadal nie mieli żadnych informacji. Ile oni mieli zamiar męczyć to biedne dziecko? Ci Aurorzy naprawdę byli bez serca. Najważniejsze dla nich są zeznania, a resztę mają w głębokim poważaniu. Nagle drzwi do ich salonu otworzyły się, a przez nie przeszła Minerva McGonagall. Hermiona natychmiast podniosła się do pozycji siedzącej.

- Wiadomo już coś?

Zapytała od razu, patrząc wyczekująco na dyrektorkę. Ta jednak westchnęła ciężko, co nie oznaczało nic dobrego.

- Nie. Pana Anes nie chce nic powiedzieć. Siedzi tylko i wpatruje się w podłogę. Pan Carl próbował wszystkiego, ale nie odezwała się ani słowem.

W szatynce aż się zagotowało. Wiedziała, że tak będzie, ale oczywiście nikt jej nie słuchał, przez co ten pożal się Merlinie Auror męczył bez sensu Lizy od pond godziny.

- Wcale się nie dziwię! Przecież pani doskonale wie, że Lizy to bardzo wrażliwa dziewczynka po przejściach. Ona w takim stanie nawet słowa nie powie tym…

Urwała, gdyż wolała w towarzystwie McGonagall nie rzucać niewybrednych obelg pod adresem Aurorów. Nie mogła tylko pojąć, jakim cudem dyrektorka pozwoliła na to wszystko.

- Ja właśnie w tej sprawie. Wiem, że pani ma z nią dobry kontakt, więc pomyśleliśmy, że…

- Że niby jeszcze ja mam ją męczyć?!

Teraz szlag ją trafił. Ta sytuacja była absurdalna, a ludzie, którzy ją stworzyli niepoważni. Draco widząc stan swojej dziewczyny położył jej rękę na ramieniu, aby się nieco uspokoiła. Jego lwica w stanie furii nie wróżyła absolutnie nic dobrego.

- Panno Granger…

- Nie! Chcę ją natychmiast stamtąd zabrać. Ci ludzie nie mają pojęcia, jak z nią postępować. Porozmawiam z nią i jeśli będzie gotowa złoży zeznania, ale teraz idzie ze mną.

Ostatkami sił udało jej się opanować. Teraz mówiła rzeczowo, nieznoszącym sprzeciwu głosem. Tym razem nie miała zamiaru ustąpić. Minerva zastanawiała się przez chwilę, ale nie widziała inne opcji, jak się zgodzić.

- W takim razie zapraszam panią za mną.

Hermiona skinęła tylko głową, po czym wstała z kanapy i wyciągnęła rękę w stronę Dracona. Wolała go mieć przy sobie w razie, gdyby znowu dała się wyprowadzić z równowagi. I takim sposobem cała trójka skierowała się na siódme piętro. Szli szybko, więc droga nie zajęła im wiele czasu. Gdy weszli do gabinetu pierwsze, co rzuciło im się w oczy to Carl, który siedział za biurkiem i rozmasowywał sobie skronie. Było widać, że nie ma już siły. Lizy zajmowała ten sam fotel, w którym ją zostawili. Tak jak mówiła McGonagall, mała wpatrywała się tępo w podłogę, w międzyczasie wyginając sobie palce. Włosy zakrywały jej twarzy, ale widać było, że płacze.

- O dobrze, że pani jest. Pani dyrektor twierdzi, że uda się pani coś wyciągnąć z panny Anes.

Odezwał się Carl, gdy tylko zauważył przybycie Prefektów. W odpowiedzi Hermiona zgromiła mężczyznę wzrokiem i natychmiast znalazła się przy Lizy.

- Już jestem kochana. Przepraszam, że cię zostawiałam. Zaraz cię stąd zabiorę.

Dziewczynka słysząc znajomy głosy natychmiast poderwała się z miejsca i przytuliła do szatynki. Tak strasznie jej teraz potrzebowała. Hermiona w tym momencie była najbliższą jej osobą. Zastępowała jej matkę i starszą siostrę, które okrutny los zdecydowanie zbyt szybko jej odebrała. Wierzyła jednak, że w zamian na jej drodze postawiła właśnie pannę Granger.

- Zaraz, ale my jeszcze nie skończyliśmy przesłuchania.

- Draco, weź Lizy i poczekajcie na mnie przed gabinetem, zaraz do was dołączę.

Smok ujął Ślizgonkę za rękę i spojrzał niepewnie na Gryfonkę. Nie był pewny, czy to dobry pomysł, aby zostawić ją z tymi Aurorami. To mogło się naprawdę źle skończyć… dla tych facetów. Wkurzona Granger siała spustoszenie wszędzie, gdzie się pojawiła. Szatynka jednak skinęła delikatnie głową na znak, że może być spokojny, dlatego też arystokrata razem z Lizy opuścił gabinet.

- Można wiedzieć, co pani wyprawia? Zeznania tej dziewczynki są nam potrzebne, aby cokolwiek zacząć. Bez tego nie ruszymy, a tych mężczyzn za nic nie możemy zamknąć.

Carl był wyraźnie poirytowany. Jakaś smarkula, która jeszcze niewiele wie o życiu będzie podważać jego kompetencje i utrudniać mu pracę? Co z tego, że była jedną z trójki zbawców świata? To nie czyniło jej wszechmogącej.

- Proszę mnie posłuchać, Lizy to nie robot! To dziecko ma uczucia, czego pan najwyraźniej nie dostrzega. Myśli pan, że to, co się stało nie było dla niej traumatyczne? Jak pan chce z tak wystraszonej dwunastolatki wyciągnąć cokolwiek?! Ona musi dojść do siebie, bo inaczej niczego się nie dowiecie.

- Ale śledztwo…

- Porozmawiam z nią, uspokoję i wtedy będziecie mogli cokolwiek zrobić. Teraz panowie muszą tylko przetrzymać tych zbirów. Zdania nie zmienię, więc na razie żegnam. Dam państwu znać, gdy coś się zmieni.

Po tych słowach, nawet nie czekając na odpowiedz, po prostu wyszła. Mężczyźni z niezbyt inteligentnymi wyrazami twarzy jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywali się w drzwi, za którymi zniknęła szatynka.

- I pani pozwala na coś takiego?

Zapytał z niedowierzaniem jeden z Aurorów, gdy otrząsnął się już z pierwszego szoku.

- Panna Granger ma racje, a poza tym, ja bym panom nie radziła z nią zadzierać.

W tym czasie Prefekci i Ślizgonka dotarli na piąte piętro. Draco jednak szybko doszedł do wniosku, że nie jest tu potrzebny, a wręcz zbędny.

- Lwico, wy sobie tu posiedźcie, a ja zabiorę bestie z spacer.

Hermiona spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem. Blondyn wiedział, kiedy powinien się zmyć. Czekała ją poważna rozmowa z Lizy, która na pewno nie będzie łatwa, więc spokój był im jak najbardziej potrzebny. Była niemal pewna, że atak tych mężczyzn nie był przypadkowy i miał głębszy sens. Właśnie tego miała zamiar się dowiedzieć. Podeszła jeszcze tylko do Ślizgona i cmoknęła go szybko w usta.

- Dzięki.

Szepnęła, ponownie się uśmiechając.

- Obije sobie później Granger.

Puścił jej oczko i po zapięci Lucy na smycz oboje opuścili Pokój Wspólny.

- Chodź Lizy, pójdziemy do mojego pokoju.

Blondynka bez słowa dała się zaprowadzić do sypialni Gryfonki, po czym obie usiadły na łóżku. Na chwilę zapadła niczym nie zmącona cisza, którą w końcu zdecydowała się przerwać Hermiona.

- Jesteś głodna?

Ślizgonka w odpowiedzi skinęła niepewnie głową. Nie miała jeszcze dzisiaj nic w ustach i żołądek jej dawał się we znaki.

- Stworku!

Zawołała szatynka, a niemal natychmiast pojawił się przed nią pomarszczony skrzat.

- Czym Stworek może służyć?

- Mógłbyś nam przynieść kilka kanapek i dwa kubki herbaty?

- Oczywiście, Stworek już pędzi.

Nim dziewczyny się obejrzały skrzat zniknął, a one ponownie zostały same. Hermiona nawet na chwilę nie spuszczała wzroku z blondynki, która nadal miała spuszczoną głowę, a po jej policzkach obficie spływały łzy. Panna Granger nie mogła tego znieść. Przysunęła się do dziewczynki, aby móc się do niej przytulić.

- Słoneczko, proszę cię nie płacz, już nic ci nie grozi.

Kołysały się delikatnie, a Hermiona usiłowała uspokoić dwunastolatkę, która nadal szlochała w jej ramię. Gdy Stworek ponownie się pojawił bez słowa postawił talerz z kanapkami na materacu obok dziewczyn, a kubki z herbatą na szafce nocnej. Hermiona podziękowała mu miłym uśmiechem, na co skrzat skłonił się i zniknął. Panna Anes jadła w milczeniu, a Hermiona tylko się jej przyglądała, popijając swoją herbatę. Gdy Ślizgonka była syta i napojona, nieco się uspokoiła.

- Lizy, powiesz mi, co stało się w Hogsmade?

Zapytała w końcu szatynka, widząc, że panna Anes przestał płakać. To jednak nie było dobre posunięcie, gdyż dziewczynka cała się spięła i zaczęła gorączkowo kręcić głową.

- Dlaczego?

- Oni nie mogą wiedzieć, nie mogą…

Powtarzała, trzymając się z głowę. Widać było, że jej stan psychiczny jest co najmniej kiepski. Panna Granger zmartwiła się jeszcze bardziej. Lizy nie zachowywała się normalnie. Może i z natury była specyficzną, ale teraz przypominała osobę obłąkaną.

- Kto nie może wiedzieć?

- Aurorzy, pani dyrektor, oni nie mogą wiedzieć…

- Przysięgam ci, że jeśli nie wyrazisz na to zgody o niczym nie będą wiedzieli.

Powiedziała Gryfonka po chwili zastanowienie. Niewiele ją obchodziło, co będą o tym myśleć Carl i reszta. Ona musiała pomóc Lizy, a nie przejmować się jakimiś bucami, którzy w głębokim poważaniu mają stan tej małej.

- Lizy, błagam. Widzę, że coś się dzieje, więc pozwól sobie pomóc.

- Ja nie mogę.

Po tych słowach Ślizgonka ponownie zalała się łzami. Była na granicy histerii i Hermiona zrozumiała, że ta rozmowa nie ma najmniejszego sensu. Teraz i tak niczego się nie dowie. Musiała poczekać, aż mała nieco ochłonie.

- Dobrze, w takim razie poczekaj tu chwilę.

Hermiona podniosła się z łóżka i podeszła do swojej szafy. Szperała w niej chwilę, aż w końcu znalazła to, czego szukała.

- Wypij, to eliksir Słodkiego Snu. Powinnaś się przespać, to dobrze ci zrobi.

Blondynka bardzo chętnie przyjęła specyfik. W tym momencie sen był dla niej zbawianiem i oderwaniem się od tego wszystkiego. Nie minęło pięć minut, gdy spała już szczelnie okryta kołdrą i wtulona w poduszkę. Panna Granger uznała, że może zostawić ją samą, dlatego też opuściła sypialnie. Rozsiadła się wygodnie na kanapie w salonie i przywołała do siebie butelkę wina oraz kieliszek. Musiała się napić i pomyśleć, koniecznie. Sączyła alkohol, wpatrując się w ogień, a jej myśli zajmowała tylko i wyłącznie Lizy. Bała się o nią i to bardzo. W życiu dziewczynki działo się coś złego, a ona nie miała pojęcia, co. Z całego serca chciała jej pomóc, ale nawet nie wiedziała w czym. Za wszelką cenę starała się wymyśleć, o co może chodzić, ale to nie było takie łatwe. Bo niby, co dwunastolatka mogła mieć wspólnego z jakimiś oprychami? „Chyba, że…”. W jej głowie pojawiła się nagle pewna myśl, która jak do tej pory była najbardziej racjonalna i prawdopodobna.

 - Draco.

Szepnęła sama do siebie, po czym pospiesznie wstała z kanapy. Musiała go jak najszybciej znaleźć, bo to właśnie on mógł jej pomóc w rozwikłaniu tej zagadki. Popędziła w stronę wyjścia, a gdy była już przy drzwiach te odtworzył się nagle, a przez nie przeszedł nie kto inny jak Malfoy.

- Dobrze, że jesteś, musimy porozmawiać.

Nie czekając na odpowiedz złapała go za rękę i pociągnęła w stronę kanapy. Blondyn nie za bardzo wiedział, o co może jej chodzić. Na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że jest czymś bardzo poruszona.

- Co wiesz o ojcu Lizy?

Zapytała od razu, gdy tylko usiedli. Tym pytaniem zaskoczyła go jeszcze bardziej.

- Po co ci to wiedzieć?

- Zaraz ci wszystko wyjaśnię, ale najpierw powiedz, co wiesz.

- Niewiele. Rok temu stracił żonę i córkę. Jak dla mnie koleś jest dość dziwny, ale widziałem go może trzy razy w życiu.

- Co się stało z jego rodziną?

- Zostały zamordowane, ale nie przez śmierciożerców. O ile mi wiadomo to ta sprawa do tej pory nie została rozwiązana, a mordercy nie odnaleziono.

Teraz jej podejrzenia stały się jeszcze bardziej realne. To nie Lizy była w coś zamieszana, a jej ojciec. Teraz tylko musiała się dowiedzieć w co.

- Granger, co ty kombinujesz?

Zapytał Draco, patrząc badawczo na szatynkę. Już on dobrze znał te jej minę. Był bardziej niż pewny, że teraz intensywnie nad czymś myśli, co automatycznie łączyło się z tym, że coś kombinuje. Poza tym jak to miała w zwyczaju w takich momentach, co chwilę marszczyła nos i przygryzała dolą wargę.

- Myślę, że to z powodu jej ojca te typki doczepiły się do Lizy. O, a wiesz może, czym on się zajmuję?

- Nie, ale mają sporo kasy. Mała nic ci nie powiedziała?

- Nie, cały czas powtarza, że nikt nie może wiedzieć. Jakby była zastraszana, co zresztą jest bardzo prawdopodobne.

Zapadła cisza, podczas której każde z nich pogrążyło się we własnych myślach. Smokowi nie za bardzo podobała się ta sprawa. Owszem, bardzo lubił tą małą, ale był niemal pewny, że z jej powodu Granger wpakuje się w kłopoty. Ona zawsze chciała zbawić cały świat, szkoda tylko, że zwykle dla niej kończyło się to nie najlepiej. Nie chciał, aby po raz kolejny jej dobre chęci i miękkie serce przysporzyły jej problemów. To był główy problem Gryfonów, chcieli za wszelką cenę pomóc wszystkim wokół, nie myśląc o sobie. Nie mógł na to narzekać, bo gdyby nie to dobre serce, Granger w życiu by mu nie wybaczyła tego wszystkiego i teraz na pewno nie byliby szczęśliwą parą. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie miał zamiaru jej pozwolić barć sobie na głowę całego syfu tego świata. Spędzili tak dłuższy czas, z ta różnicą, że tym razem to głowa blondyna spoczywała na kolanach Gryfonki, a ona przeczesywała mu włosy palcami. W końcu nadeszła pora obiadu, dlatego też Smoka wstał i wyciągnął rękę do Hermiony.

- Chodź.

Powiedział, gdy dziewczyna nie ruszyła się z miejsca.

- Ale Lizy…

- Ona śpi, a ty musisz jeść. Poza tym, Lucy z nią zostanie. Nie będziesz się głodzić.

Ostanie zdanie wypowiedział na tyle stanowczo, że Hermiona ustąpiła. W sumie to miał racje, jeszcze tego teraz brakowało, żeby ona źle się czuła. Przemierzali korytarze, rozmawiając na neutralne tematy. Draco choć na chwilę chciał odciągnąć myśli Gryfonki od dwunastolatki i najwidoczniej udało mu się to, gdyż po chwili na jej twarzy gościł delikatny uśmiech. Posiłek oczywiście zjedli przy stole Slytherinu. Postanowili na razie nie mówić nikomu o Lizy. Najpierw sami woleli dowiedzieć się czegoś więcej. Po skończonej kolacji wrócili do siebie.

- Chodź.

Powiedziała znienacka Gryfonka, ciągnąc blondyna w stronę łazienki.

- Co ty chcesz tu robić?

Zapytała zalotnie Ślizgon, patrząc na szatynkę tak jednoznacznie, że ta zachichotała.

- Muszę ci zmienić opatrunek na ręce zboczeńcu.

Oznajmiła, szukając w szafce wszystkiego, co było jej potrzebne. Chłopakowi zrzedła nieco mina, nie na to liczył. Hermiona profesjonalnie opatrzyła jego przedramię, po czym odłożyła wszystko na swoje miejsce. Nagle jednak poczuła ręce chłopaka na swojej tali.

- Zostawiasz mnie teraz.

Bardziej stwierdził niż zapytał, odgarniając jej włosy na bok. Gryfonka poczuła przyjemny dreszcz, gdy jego wargi znalazły się na jej szyi, całując ją delikatnie. Przymknęła oczy, zatracając się w tej chwili. Właśnie tego potrzebowała. Jego bliskość zawsze działa na nią kojąco i pomagała uspokoić zszargane nerwy.

- Powinnam iść zobaczyć, co z Lizy.

Westchnęła, czując, że Draco zaczyna rozpinać jej koszulę. Nie zrobiła jednak nic, aby go od siebie odsunąć, dlatego blondyn powoli odwrócił ją w swoją stronę i kontynuował zaczętą wcześniej czynność.

- Mała jeszcze śpi, a teraz jesteś moja.

Po każdym kolejny słowie następował jeden pocałunek w szyję. Nie miał zamiaru tak łatwo jej teraz wypuścić. Nogą zamknął drzwi, po czym zaczął prowadzić dziewczynę w stronę stojącej nieopodal szafki. Hermiona nie protestowała. Wargi Ślizgona na jej szyi i dłonie błądzące po całym ciele zrobiły swoje. Nawet nie obejrzała się, kiedy siedziała na szafce, a jej koszula została rzucona gdzieś w kąt.

- A jak mała wejdzie?

Zapytała zachrypniętym głosem, gdy blondyn jedną ręką zaczął pieścić jej pierś.

- Trudno.

- Malfoy…

- Bez ryzyka nie ma zabawy.

Po tych słowach dość mocno ugryzł ją w szyję, na co dziewczyna jęknęła, po czym przyciągnęła go do siebie i wpiła się w jego wargi. Wiedział, że już mu nie ucieknie. Jednego jednak nie przewidział. Nagle po drugiej stronie drzwi coś zaczęło w nie drapać i skamleć. Bez trudu oboje rozpoznali, co to za „coś”.

- Zabiję kiedyś to bydle.

Mruknął zrezygnowany Draco, gdy szatynka odsunęła go od siebie i zeskoczyła z szafki. Nawet nie trudziła się w zapinanie swojej koszuli, tylko chwyciła wiszący na wieszaku czarny t-shirt Smoka i zarzucała go na siebie. Był na nią o wiele za duży, ale nie przejęła się tym zbytnio. Otworzyła drzwi, a przed nimi zastała siedzącą Lucy.

- Co jest mała?

Zapytała, a w odpowiedzi suczka szczeknęła i wskazała łbem na jej sypialnie. Od razu wiedziała, o co chodzi. Posłała Draconowi przepraszający uśmiech, po czym udała się do siebie. Tak jak przypuszczała, Lizy już nie spała. Teraz siedziała na łóżku, wpatrując się w okno. Nawet, gdy obok niej usiadła Hermiona nie odwróciła głowy. Szatynka milczała, czekając na pierwszy krok Lizy. Nie chciała na nią naciskać, bo zapewne i tak nic by to nie dało.

- Powiem ci, co się stało.

Oznajmiła po dłuższej chwili Ślizgonka odwracając się w stronę panny Granger. Na jej twarzy wymalowana była determinacja i pewność siebie, ale w jej oczach Hermiona wyraźnie widziała ból oraz strach…

* dwaj Aurorzy, którzy w rozdziale 41 towarzyszyli Kingsleyowi podczas przesłuchiwania Rogera Benza.

Witam :)

Przyznam szczerze, że jestem z siebie dumna, że udało mi się tak szybko skończyć ten rozdział. Jutro kończą mi się ferie, więc pomyślałam, że tak na zakończenie wstawię tę notkę. Ja osobiście jestem z niej zadowolona, no ale sami oceńcie jak mi to wszystko wyszło :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥