Rozdział 41

Rano Hermiona obudziła się w paskudnym humorze. Przewróciła się na drugi bok i zauważyła leżącą na poduszce karteczkę. Wzięła ją i odczytała krótki liścik.

Poszłam do siebie uszykować się na lekcje. Widzimy się przed Wielką Salą. Trzymaj się Mionka.

Pansy

Odłożyła pergamin i bardzo niechętnie zwlokła się z łóżka. Najchętniej w ogóle nie opuszczałaby pokoju, ale nie mogła opuścić zajęć, a poza tym musiały jeszcze zrealizować plan Pansy, o którym dopiero miała jej powiedzieć. Cieszyła się, że Ślizgonka wie o wszystkim. Naprawdę potrzebowała wsparcia, a Pan właśnie tak owym dla niej była. Podeszła do szafy i wyciągnęła z niej ubrania. W między czasie obok niej znalazła się Lucy. Popatrzyła na nią smutno, po czym zaczęła lizać jej dłoń, skamląc żałośnie. Hermiona uśmiechnęła się blado, suczka zawsze wiedziała, kiedy coś ją dręczy. Kucnęła przy psie i mocno go do siebie przytuliła.

- Kocham cię mała.

Świadomość, że ma przy sobie tego futrzaka nieco poprawiła jej humor. Po chwili podniosła się i w towarzystwie Lucy udała do łazienki. Wzięła szybki, ale gorący prysznic, który podziałał niczym balsam na jej zmęczone ciało. Wysuszyła włosy, ubrałasię i nałożyła makijaż, tak aby zakryć cienie pod oczami. Po dwudziestu minutach była już gotowa. Odniosła rzeczy do pokoju, nakarmiła psa i udała się na śniadanie. Nie spotkała Dracona w salonie jak co dzień, a i nawet wczoraj nie słyszała, aby wrócił do dormitorium. Z tego, co mówiła Pansy domyślała się, że jest zły, ale przecież ona nie zrobiła tego celowo. Gdyby wiedziała, że to on w życiu nie podniosłaby na niego ręki. To był impuls, w takim stanie nie panowała na swoimi odruchami. Biegła wystraszona, zapłakana, a on tak nagle ją złapał, jak miała zareagować? Spanikowała. Przez to teraz miała na głowie kolejny problem w postawi obrażonego Malfoya. Musiała go jakoś udobruchać, ale jednocześnie nie mówiąc, o co chodzi. Cóż może jakoś da radę. Gdy była już blisko Wielkiej Sali, zauważyła go. Szedł z Blaise i Pansy. Przyspieszyła kroku i po chwili wyszła im naprzeciw.

- Draco…

Zaczęła, a blondyn spojrzał na nią od niechcenia i wtedy zrozumiała, że jest naprawdę zły. To nieco podcięło jej skrzydła i już sama nie wiedziała, co ma powiedzieć.

- Co Granger, znowu masz zamiar dać mi w twarz? Bo jak tak, to ja chyba nie skorzystam.

Jego chłodny ton ugodził prosto w jej serce. On nic nie rozumiał, nic nie wiedział. Przecież ona nie chciała!

- Ja…

- Słuchaj, nie wiem, o co ci chodzi. Najpierw jest wszystko dobrze, a zaraz potem zachowujesz się jak wariatka. Dziewczyno, ciebie nie da się ogarnąć.

Szatynka słuchała go ze spuszczoną głową, walcząc ze łzami. Zrozumiała, że ta rozmowa nie ma sensu. On i tak nie rozumie, a prawdy po prostu nie może mu powiedzieć. To dla jego dobra. Los się do niej jednak uśmiechnął, gdyż Pansy widząc stan przyjaciółki natychmiast znalazła się przy niej.

- Jesteś skończonym kretynem Malfoy!

Warknęła oskarżycielsko, dźgając blondyna w pierś, po czym otoczyła przyjaciółkę ramieniem.

- Idziemy Miona.

Weszły do Wielkiej Sali i skierowały się w stronę stołu Gryffindoru. Chłopaki odprowadzali je wzrokiem, z niezrozumieniem wypisanym na twarzy.

- Pieprzona, babska solidarność.

Mruknął pod nosem Smok i ruszył w stronę swojego stołu. Teraz wychodzi na to, że to on jest winny i niezrównoważony, a nie Granger. Po prostu zajebiście. W tym czasie dziewczyny zajęły miejsca przy stole Gryfonów. Usiadły z daleka od innych uczniów, aby móc spokojnie porozmawiać.

- Nie przejmuj się nim.

Pocieszała Hermione Pansy, widząc, że ta zamiast jeść grzebie widelcem w jajecznicy.

- Pozbędziemy się tego szmaciarza i wtedy wszystko się naprostuje.

- Wiem.

- A i dzisiaj na lekcjach siedzisz ze mną.

Szatynka uśmiechnęła się z wdzięczności do Ślizgonki, po czym wróciła do przerwanej czynności. Po śniadaniu każda poszła po swoją torbę i spotkały się przy klasie. Dotarły tam jako pierwsze. Stały pod oknem, a Pansy szeptem przedstawiała Hermionie swój plan. Nagle jednak znikąd pojawił się przy nich Blaise.

- Co wy tak szepczecie?

Zapytał patrząc badawczo na obie dziewczyny, które wyglądały na nieco zlęknione.

- Nic, co powinieneś wiedzieć kochanie.

Zapewniła go Pan, przywołując na twarz uśmiech. On też nie mógł o niczym wiedzieć, przynajmniej na razie.

- Coś kombinujecie.

- Powiemy ci wszystko, ale nie teraz.

Ślizgonka cmoknęła go w policzek, ale brunet nadal nie wyglądał na przekonanego, patrząc na nie podejrzliwie.

- Mam tylko nadzieję, że się w nic nie wpakowałyście?

- Oczywiście, że nie.

Skłamała gładko panna Parkinson, uśmiechając się uroczo. Była świetną aktorką.

- O jeszcze jedno, Blaise, dzisiaj siedzę z Mioną.

- A nie lepiej, żeby siedzieli razem i…

- Nie.

Odpowiedziały jednocześnie. Diabeł zmarszczył brwi. Był pewny, że te dwie coś ukrywają. Nie miał jednak czasu, aby drążyć temat, gdyż zadzwonił dzwonek i wszyscy zaczęli wchodzić do klasy. Na zaklęciach powtarzali materiał, więc dwie przyjaciółki siedzące w ostatniej ławce mogły spokojnie przedyskutować plan Ślizgonki. Lekcje mijały im stosunkowo szybko, aż w końcu przyszedł czas na OPCM. Hermiona stała pod klasą blada niczym kreda. Nie miała pojęcia jak ma się zachować, gdy stanie twarzą w twarz z Benzem. Nie mogła i nie chciała sobie tego wyobrażać. Wolała nie dołować się jeszcze bardziej, tylko poczekać, co przyniesie los. Pansy nie odstępowała jej na krok. W końcu zadzwonił dzwonek, a drzwi do klasy otworzyły się. Szatynka z duszą na ramieniu weszła do Sali. Jakie był jej zdziwienie, gdy zamiast Rogera zastała tam dyrektorkę. Kobieta stała za biurkiem, czekając aż uczniowie zajmą swoje miejsca.

- Witam. Pan Benz jest dzisiaj niedysponowany, ale lekcja się odbędzie. Panno Granger, profesor uważa, że poradzi sobie pani z omówieniem kolejnego tematu. Prosił, aby dostarczyła mu pani sprawozdanie z tego, co zrealizuje na lekcji. Powodzenie.

Zakończyła dyrektorka, po czym opuściła klasę. Zrezygnowana szatynka podniosła się ze swojego miejsca i podeszła do biurka. Wzięła podręcznik i przeanalizowała dzisiejszy temat. Okazało się, że dotyczy on czarów najczęściej występujących na egzaminach praktycznych. Roger nie pomylił się, przeprowadzenie tej lekcji to dla niej żadne wyzwanie.

- Cisza!

Powiedziała, gdy była już gotowa. Uczniowie umilkli i zwrócili się w jej stronę.

- Powtarzamy dzisiaj uroki i zaklęcia, które mogą się pojawić na OWUTEM- ach.

Zaczęła pytać poszczególny osoby, a czego oni nie powiedzieli, to sama dopowiedziała, prezentując też wszystkie czary. Każdy musiał przyznać, że Gryfonka w roli nauczycielki OPCM sprawiała się lepiej, niż niejeden z ich wcześniejszy profesorów. Gdy lekcja się skończyła, wszyscy opuścili klasę.

- Dostrzegam tu niemały talent pedagogiczny.

Stwierdził Blaise, wciskając się pomiędzy dziewczyny idące korytarzem i objął je. 

- Jakoś mi się do tego fachu nie śpieszy.

- Jak tam sobie chcesz. A tak w ogóle, to może pogodzilibyście się ze Smokiem. 

Szatynka spojrzała na Ślizgona, który również się jej przyglądał.

- Od wczoraj chodzi wściekły jak wygłodzony hipogryf. Nie da się z nim normalnie rozmawiać. Po co wy się kłócicie, skoro i tak potem się pogodzicie?

- Blasie, obiecuje ci, że z nim pogadam, ale później. Teraz musimy coś załatwić.

- I wy niby nic nie ukrywacie?

- Diabeł, błagam cię, dowiesz się wszystkiego, ale później.

Brunet niechętnie odpuścił i zmienił temat. Ostatnia lekcja, czyli runy minęła im bardzo szybko. Przyjaciółki na obiad do Wielkiej Sali wpadły tylko no chwilę. Skubnęły co nieco, a przynajmniej Pansy i już ich nie było.   

- To teraz na siódme piętro.

Powiedziała Hermiona i zaczęła wchodzić po schodach. Wszyscy byli na obiedzie, więc mogły spokojnie dyskutować o akcji, którą zamierzały przeprowadzić. W końcu dotarły pod portret Grubej Damy. Gryfonka podała hasło i obie dziewczyny weszły do środka.

- Poczekaj tu, a ja pójdę do jego dormitorium.

Oznajmiła szatynka i już jej nie było. Po chwili odnalazła drzwi, których  szukała. Weszła do dormitorium swojego przyjaciele – Harrego Pottera. Sypialnia nic się nie zmieniła, odkąd ostatnio tu była. Nadal stało tu pięć łóżek, z tą różnicą, że jedno było już nieużywane. Szybko jednak otrząsnęła się z tych myśli. To nie był czas na rozmyślanie o Ronie, nie teraz. Bez trudu odnalazła kufer Chłopca-Który-Przeżył. Otworzyła go i zaczęła przeglądać jego zawartość. Było jej strasznie głupio, że grzebie w cudzych rzeczy, ale nie miała wyboru. Gdyby poprosiła o to Harrego na pewno zadawałby pytania, których wolałaby uniknąć. W końcu jej palce natrafiły na cienki, śliski materiał.

- Jest.

Mruknęła pod nosem, wyciągając pelerynę niewidkę. Zadowolona z siebie wróciła do salonu, gdzie czekała na nią Pansy.     

- Mam, możemy iść.

Opuściły Pokój Wspólny, nie chcąc się na nikogo natknąć.

- Myślisz, że to się uda?

Zapytała Gryfonka, gdy były już w salonie Prefektów. Nie była pewna, czy dobrze robią. Jednak strach przed tym, co może jej zrobić Roger motywował ją na tyle, aby się nie wycofać.

- Oczywiście, że tak. Wszystko zaplanowałyśmy, a on niczego się nie spodziewa. Musimy jeszcze tylko zdobyć ostateczne dowody, a wtedy ten bydlak już się nie wywinie i nigdy więcej go nie zobaczysz.       

Brązowooka skinęła tylko głową. Gdyby nie Pansy chyba nie zdecydowałaby się na kolejną wizytę u profesora. Wiedziała jednak, że na nią może liczyć.           

- Dobra Miona, pora na nas.

Pan podniosła się z kanapy i zarzuciła na siebie pelerynę, którą dała jej Hermiona. Ciało Ślizgonki natychmiast zniknęło. Niewidka jak zwykle nie zawiodła.                   

- Trzymaj się blisko mnie.

Nakazała Gryfonka, po czym ruszyła w stronę drzwi. Drogę do gabinetu Rogera pokonały dość szybko. Stanęła przed wejściem do siedziby profesora i wzięła głęboki oddech. Pomimo lęku była zdeterminowana. W jednej ręce trzymała pergamin, z notatkami z dzisiejszej lekcji, a w drugą zapukała.

- Proszę!

Na dźwięk tego głosu po jej ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz, ale nacisnęła na klamkę. Na trzęsących się nogach weszła do środka, tak aby umożliwić to również Pansy. Ślizgonka delikatnie musnęła jej rękę, dając tym samym do zrozumienia, że jest w środku. Dlatego też szatynka zamknęła drzwi i podeszła do biurka nauczyciela, który siedział na krześle, wpatrując się w nią z zaciekawieniem, ale i zaskoczenie. Prawdę mówiąc nie spodziewał się, że tak chętnie tu wróci. Już obmyślał, jak zwabić ją tu podstępem, a tu proszę, taka niespodzianka.          

- Dzień dobry, oto sprawozdanie, o które pan prosił.

Powiedziała nadzwyczaj pewnie i odłożyła rulon na biurko. Świadomość, że jest tu z nią Pansy, gotowa w każdej chwili użyć różdżki dodawała jej otuchy i odwagi.

- Kogo ja widzę, nasz pani Prefekt Naczelna. 

Z kpiącym uśmiechem Roger podniósł się z krzesła i obszedł biurko.

- Masz świadomość, że zaszłaś mi za skórę?

Zapytał, patrząc jej prosto w oczy. Teraz jednak nie widział w nich tego zwierzęcego strachu, a determinacje i pewność siebie.

- To pan zachował się delikatnie mówiąc niestosownie w stosunku do mnie.

- Nie pozwalaj sobie. Ja jestem nauczycielem i autorytetem, myślisz, że możesz mnie tak traktować? Jeśli tak, to grubo się mylisz.

W tym momencie miała ochotę go uderzyć, kopnąć, zrobić cokolwiek, byle sprawić mu ból. Wiedziała jednak, że nie po to tu przyszły, a on jeszcze jej za to wszystko zapłaci.

- Posada nauczyciele nie uprawnia pana do molestowania uczennic.

Jej pewność siebie i wyniosłość bardzo go denerwowała. Nie miał zamiaru pozwolić na coś takiego. Już wczoraj odważyła się mu sprzeciwić, a tego nie tolerował. W jednej chwili złapał ją za dolną szczękę i przyciągnął do siebie, tak że ich twarze dzieliły zaledwie centymetry.

- Jesteś bezczelna i zapominasz, gdzie twoje miejsce. Masz niezły temperament, ale już ja wiem, jak go ostudzić. 

Oblizał dolną wargę, co wywołało odruch wymiotny u szatynki. Już miała go od siebie odepchnąć, ale w tym momencie rozbłysło czerwone światło, a Roger z głupim wyrazem twarze padł na podłogę, niczym kłoda.

- Co za bezczelny sukinsyn.

Warknęła Pansy, zdejmując pelerynę i patrząc z obrzydzeniem na oszołomionego mężczyznę.   

- Zwiąż go, a ja poszukam mojej różdżki.

Ślizgonka przytaknęła i po chwili Benza oplotły niewidzialne liny. W tym czasie Hermiona przeszukiwała jego biurko, póki nie odnalazła swojej własności. 

- Mam.

- To teraz trzymaj fiolkę i wiesz, co robić.

Gryfonka przyjęła naczynie i przyłożył koniec różdżki do swojej skroni. Przymknęła oczy i po chwili umieściła w fiolce pierwsze wspomnienie. Z drugim również poszło jej gładko. Jeszcze tylko zakorkowała fiolkę i umieściła ją w swojej kieszeni.

- To teraz idziemy do McGonagall.

Stwierdziła Pan uśmiechając się delikatnie. Wszystko poszło po jej myśli. Ta akcja miała służyć tylko i wyłącznie ostatecznemu pogrążeniu Rogera. Owszem, miały inne wspomnienie, ale wolały być pewne, że ten łajdak się z tego nie wywinie.  

- Zaczekaj jeszcze chwilę. Accio różdżka Benza.

Na wyciągniętej dłoni szatynki niemal natychmiast znalazł się magiczny patyk mężczyzny. Bez zastanowienie chwyciła go też drugą ręką i po prostu złamała, po czym rzuciła w Roger jego własnością.

- Teraz możemy iść.

Z ogromną ulgą opuściła to pomieszczenie. Czuła się o niebo lepiej, choć wiedziała, że czeka ją jeszcze ciężka rozmowa z dyrektorką, która na pewno nie będzie należała do najprzyjemniejszych. Ale cóż, nie ma wyjścia, jeśli chce mieć święty spokój. Zabezpieczyła jeszcze tylko drzwi zaklęciem i w towarzystwie Pansy ruszyła na siódme piętro. Miała obawy, co do przebiegu wizyty u McGonagall, a szczególnie co do tego, jak zareaguje na jej oskarżenie. Ślizgonka jednak, aby dodać jej otuch cały czas powtarzała, że wspomnienie Hermiony to niezbity dowód winy Rogera i nie ma opcji, aby Minerva im nie uwierzyła. W końcu dotarły na miejsce. Brązowooka podała hasło, po czym obie dziewczyny weszły po schodach.

- Proszę!

Usłyszały głos dyrektorki, gdy Gryfonka zapukała, po czym weszły do środka.

- Witam, proszę usiąść. Co panie do mnie sprowadza?

Dziewczyny zajęły miejsca na fotelach przed biurkiem kobiety, a Pan dyskretnie złapała Mionę za rękę, chcąc dodać przyjaciółce otuchy. Domyślała się, że musi jej być ciężko mówić o tym wszystkim.

- J-ja chciałabym złożyć skargę.

Wydusiła w końcu z siebie, a Minerva spojrzała na nią badawczo.

- Skargę? Ale na kogo?

- Na profesora Rogera Benza.

- A można wiedzieć, co panią do tego skłoniło?

Hermiona przełknęła głośno ślinę, ale drżącą rękę sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej fiolkę ze srebrzystą cieczą.

- Proszę obejrzeć te wspomnienia, a wtedy wszystkiego się pani dowie.

Dyrektorka bez słowa przyjęła fiolkę, po czym wstała z fotela. Podeszła do szafki, gdzie znajdowała się myślodsiewnia. Umieściła w niej wspomnienia, po czym zanurzyła w nich twarz. Dziewczyny siedziały jak na szpilkach, a minuty wlokły się niemiłosiernie. Brązowooka chciała już mieć to za sobą i to jak najszybciej. W końcu dyrektora skończyła oglądać wspomnienia i odwróciła się w stronę przyjaciółek. Jej oczy były szeroko otwarte i bardzo wyraźnie było w nich widać szok. Nie mogła uwierzyć, że człowiek, którego sama przyjęła do pracy, okazał się takim zwyrodnialcem.

- Czy wcześniej zdarzały się podobne incydenty?

Zapytała w końcu dyrektorka, drżącym z emocji głosem.

- Tak.

Szepnęła szatynka, spuszczając wzrok. Wiedziała, że nie ma czego, ale i tak się wstydziła, tego, co miało miejsce.

- Proszę tu zostać.

Oznajmiła Minerva, głosem nieznoszącym sprzeciwu, po czym podeszła do kominka. Weszła do niego, w międzyczasie nabierając garść proszku Fiuu.

- Biuro Aurorów! Ministerstwo Magii!

Powiedziała wyraźnie, rzucając proszek pod nogi, po czym zniknęła w zielonych płomieniach.

- To już koniec Miona.

Stwierdziła Pansy, uśmiechając się do przyjaciółki, a ta odwzajemniła ten gest. Ślizgonka miała racje, Roger już się z tego nie wywinie. W końcu będzie miała święty spokój. Siedziały w ciszy, pogrążone we własnych myślach. Nie wiedziały, ile czasu upłynęło, nim  wróciła dyrektorka. Razem z nią przybyli dwaj aurorzy oraz sam Minister Magii - Kingsley Shacklebolt .

- Proszę tutaj.

Powiedziała McGonaggal, wskazując na myślodsiewnie, w której po chwili zanurzyli się mężczyźni. Hermiona poczuła, jak na jej twarzy pojawiają się dwa szkarłatne rumieńce. Kolejne osoby, będą oglądać tak krepującą dla niej sytuacje. Wiedziała jednak, że to koniecznie, Roger musi zapłacić za swoje przewinienia. Gdy wspomnienia się skończyły, mężczyźni „wrócili” do gabinetu.

- Gdzie jest Benz?

Zapytał ostro Kingsley. Było widać, że ten zwykle spokojny człowiek jest niezwykle wzburzony.

- W swoim gabinecie. Jest oszołomiony i związany, a drzwi zabezpieczone zaklęciem.

Wyjaśniła Pan, widząc, że jej przyjaciółka nie ma zamiaru zabrać głosu.

- Peter, Carl idźcie po niego. Panno Parkinson, proszę ich tam zaprowadzić. Niestety, ale nie może pani być obecna przy przesłuchaniu.

Ślizgonka już chciała zaprotestować, ale uprzedził ją minister.

- Takie są przepisy. Proszę się nie martwić, Hermionie nic nie będzie.

Pansy spojrzała pytająco na Gryfonkę, a ta skinęła głową na znak zgody. Chciała to mieć już po prostu z głowy. Była Hermioną Granger, więc musi dać radę. Pan niechętnie podniosła się z miejsca i w towarzystwie dwóch mężczyzn opuściła gabinet, w którym zapanowała idealna cisza. Brązowooka siedziała sztywno na fotelu, wpatrując się w jeden punkt. Perspektywa kolejnego spotkania z Rogerem nie była zbyt zachęcająca. Minęło 10 minut, a w gabinecie pojawili się aurorzy z nauczycielem OPCM. Profesor nadal był skrępowany linami, a na dodatek mężczyźni trzymali go na celowniku swoich różdżek.

- Można wiedzieć, co to wszystko do jasnej cholery ma znaczyć?!

Zapytał z wyrzutem, ale gdy tylko ujrzał siedzącą na fotelu dziewczynę mina mu zrzedła. Już wiedział, co tu jest grane, ale to napawało go jeszcze większym lękiem. Nie dał jednak nic po sobie poznać.

- Jest pan oskarżony o molestowanie i próbę gwałtu na uczennicy.

Powiedział Kingsley, patrząc na profesor z odrazą. Najchętniej już teraz wtrąciłby go do Azkabanu, ale wszystko w swoim czasie.

- To jakaś pomyłka! Nie mam pojęcia, o co chodzi.

Starał się brzmieć przekonująco, ale wiedział, że ma kłopoty i to poważne.

- Dowody mówią co innego.

- Ta mała dziwka kłamie!

Roger stracił nad sobą panowanie. Był wściekły, na szatynkę, a w szczególności na siebie. Jak mógł być tak głupi, żeby zadzierać z dziewczyną należącą do zbawców świata? Teraz wiedział, że popełnił błąd, który może go wiele kosztować. W tym zamku było tyle puszczalskich dziewczyn, a on się musiał uprzeć akurat na tą. Teraz nie wiedział jak, ale musiał z tego wybrnąć, a z ta gówniara jeszcze się policzy.

- To ty łżesz jak pies! Widzieliśmy wspomnienia, więc nie wiem, po co się wypierasz!

Shacklebolt zacisnął gniewnie szczękę, był pewny, że dołoży wszelkich starań, aby ten mężczyzna prędko nie opuścił Azkabanu. W tym samym czasie Hermiona siedziała na fotelu, chcąc zniknąć. Miała już serdecznie dość. Nie chciała tego wszystkiego wysłuchiwać. Zrobiła już swoje, doniosła na tego bydlaka, dostarczyła dowody, więc po co ma się dalej męczyć. Do tego czuła, że kumulujące się w niej emocje zaraz ją rozsadzą. Z tego wszystkiego jej oczy zaczęły się niebezpiecznie szklić.

- Pani dyrektor, czy ja mogę już iść?

Zapytała łamiącym się głosem, a Minerva spojrzała na nią ze współczuciem.

- Przykro mi, ale musi pani złożyć zeznania.

Szatynka jęknęła, ale skinęła głową. Benza posadzili na krześle obok niej, przez co czuła się bardzo niekomfortowo. Minister zajął miejsce za biurkiem, po czym jednemu z aurorów nakazał spisywać zeznania.

- Hermiono, powiedz proszę, czy to był pierwszy taki incydent?

Brązowooka czuła, jakby coś zacisnęło się na jej gardle i nie była w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa. Brakowało jej tu kogoś bliskiego, ale wiedziała, że musi wziąć się w garść.

- Już dożo wcześniej pan Benz zachowywał się w stosunku do mnie niestosownie.

- To ona mnie prowokowała! Robiła słodkie minki, przymilała się.

- Nieprawda! Ja nic takiego nie robiłam. To pan sobie coś ubzdurał i zaczął mnie prześladować.

- Ty kłamliwa suko…!

- Cisza! Proszę natychmiast przestać obrażać pannę Granger i dać jej w spokoju zeznawać.

- Czy ja muszę?

Zapytała z nadzieją. Miała już tego wszystkiego dosyć i z trudem walczyła ze łzami.

- Przykro mi Hermiono, ale tak. Musisz nam wszystko powiedzieć, to naprawdę konieczne.

Gryfonka westchnęła ciężko, ale skinęła głową. Opowiedziała wszystko od początku, aż do teraz. Benz cały czas się wtrącał i rzucał pod jej adresem wiele wyzwisk, póki Kingsley nie uciszył do za pomocą zaklęcia. Siedzieli tak ponad dwie godziny, nim Shacklebolt uznał, że wiedzą już wszystko.

- Dziękuje ci Hermiono i obiecuje, że on za to odpowie.

Zapewnił ją minister, uśmiechając się pokrzepiająco.

- To ja dziękuje, do widzenia.

Jak najszybciej opuściła gabinet i odetchnęła z ulgą. „To już koniec.” Chciało jej się płakać. Sama nie wiedziała dlaczego, chyba nadmiaru emocji, które kumulowały się w niej przez cały dzień chciały znaleźć ujście. Pogrążona we własnych myślach, przemierzała korytarze, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju. Była już na piątym piętrze. Szła wpatrując się w podłogę, gdy nagle na coś wpadła. Straciła na chwile równowagę, ale nie upadła. Podniosła wzrok i ujrzała Malfoya. Przypomniało jej się, że miała z nim porozmawiać, jednak nim zaczęła on zabrał głos.

- Co, tym razem też masz zamiar mi przyłożyć, czy może staranować?

Zapytał zimnym głosem, przez co po plecach szatynki przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Zabolał ją jego ton, szczególnie, że teraz bardzo potrzebowała kogoś bliskiego. Już nawet nie próbowała powstrzymać łez, które zaczęły spływać po jej policzkach.

- Jesteś okropny i nic nie rozumiesz!

Wykrzyczała mu prosto w twarz, a ten zrobił duże oczy, widząc jej stan. Chciała od niego odejść, ale chwycił ją za rękę.

- Puszczaj!

Próbowała się wyrwać, ale to było na nic.

- To mi w końcu powiedz, o co ci do jasnej cholery chodzi?!

- Benz próbował mnie wczoraj zgwałcić! Dzisiaj znowu musiałam do niego iść! Przed chwilą wyszłam z przesłuchania, a ty cały czas na mnie naskakujesz! Myślisz, że jak ja się czuję?!

Teraz już rozpłakała się na dobre i nawet przestała się wyrywać. Za to Draco stał jak spetryfikowany. Jej słowa odbijały się echem w jego głowie. Nagle wszystko zrozumiał, spóźnienie, szlaban, uciekając Granger, dziwne zachowanie Pansy i on, skończony idiota. Teraz czuł się jak świnia i drań. Co on najlepszego narobił? Zasrana, urażona duma.

- Czemu mi nie powiedziałaś?

Zapytał w końcu, już o wiele łagodniej.

- B-bo ja wiedziałam, ż-że się… wściekniesz i-i zrobisz coś głupiego, a n-nie chciała, żebyś… przeze mnie m-miał kłopoty…

Patrzył na nią z troską i rozczuleniem. Ta dziewczyna była niemożliwa. Nawet w takich chwilach potrafiła myśleć o innych.

- Mogę cię przytulić?

Zapytał w końcu, nie chcąc jej przestraszyć. Szatynka pokiwała tylko głową i już po chwili Ślizgon tulił ją do siebie. Dopiero teraz poczuła się naprawdę bezpiecznie. Obejmował ją stanowczo, ale czule i nieustanie gładził jej plecy.

- Przepraszam lwico.

Wyszeptał, całując ją w czubek głosy. Był na siebie cholernie wściekły. Jak przez Greengrass i jakiś cholerny trening mógł zapomnieć o tym całym szlabanie?! Powinien zrobić wszystko, aby tam nie szła i teraz nie cierpiała, a on po raz kolejny zawiódł. Teraz dręczyło go jeszcze jedno pytanie, które musiał jej zadać.

- Lwico, czy on…?

- Nie, udało mi się uciec.

- Na Salazara, dlaczego ja ci pozwoliłem tam pójść?

Warknął sam na siebie, przyciągając ją jeszcze bliżej.

- Nic nie mogłeś zrobić.

- Mogłem, wykastrować go już dawno temu.

- Draco przestań, to już nie ważne. Zabrali go aurorzy i więcej go nie zobaczymy.

- A szkoda, bo bym go zabił gołymi rękami.

- Właśnie dlatego o niczym ci nie powiedziałam.

Smok przewrócił tylko oczami, ale nic nie powiedział. Nie chciał się sprzeczać, już i tak wystarczająco zawinił.

- Chodźmy do siebie.

Hermiona chętnie na to przystała, gdyż była już wykończona. W nocy męczyły ją koszmary, a dzień również nie należał do najprzyjemniejszych. Już po chwili byli w salonie.

- Chcesz coś na uspokojenie?

- Nie, ale…

Nim zdążyła dokończyć, gdyż głośno zaburczało jej w brzuchu.

- Jadłaś coś dzisiaj?

- Yyy…

O ile dobrze pamiętała, to na śniadaniu skubnęła tylko nieco jajecznicy, a obiadu nie tknęła. Zresztą wczorajszą kolacje też opuściła. Miała prawo być głodna.

- Tak myślałem.

Mruknął blondyn, patrząc na zegar.

- Masz szczęście, za chwile jest kolacja, no chyba, że chcesz zjeść tutaj?

- Nie, chodźmy do Wielkiej Sali.

Tak też zrobili. Przez całą drogę nie odzywali się do siebie, gdyż każde było pogrążone we własnych myślach.  

- Siedzisz z nami.

Zastrzegł Draco, nim jeszcze weszli do Wielkiej Sali. Hermiona nie protestowała, chciała tylko coś zjeść i położyć się we własnym łóżku. Ten dzień był równie wyczerpujący, co poprzedni. Potrzebowała teraz trochę spokoju. Jednak gdy tylko przekroczyli prób Sali, już wiedziała, że o wyciszeniu może co najwyżej pomarzyć. Wszyscy zebrani, nagle przerwali wykonywanie czynności i zwrócili głowy w stronę Prefektów. Szatynka czuła na sobie spojrzenia całej szkoły, a niektórzy nawet pokazywali ją sobie palcami, szepcząc coś między sobą. Nagle zrozumiała, o co chodzi i miała ochotę zapaść się pod ziemię. Była niemal pewna, że wszyscy już wiedzą o Benzie. W tej szkole informacje rozchodziły się z prędkością światła, a szczególnie te, o których nikt nie powinien wiedzieć.

- Chce stąd wyjść.

Powiedziała cicho, spuszczając głowę, ale Ślizgon doskonale ją usłyszał.

- Weźmiemy coś do jedzenie i już nas nie ma.

Niechętnie skinęła głową, a Smok spojrzał na nią ze współczuciem. Objął ją ramieniem i szybkim krokiem podeszli do stołu Slytherinu.

- Miona…

Zaczęła Pansy, gdy ujrzała przyjaciółkę, ale nie wiedziała, co ma powiedzieć. Gryfonka, nie wyglądała najlepiej, a jej zwykle wesołe oczy, teraz były pozbawione wyrazu.

- Jest dobrze Pan.

Szatynka zdobyła się na słaby uśmiech, a w tym czasie Draco, powiększył jedne z talerz i zaczął nakładać na niego kanapki.

- No szlamo, można się było spodziewać, że na swoje dobre oceny zapracowałaś tyłkiem, a nie inteligencją.

Hermiona, słysząc ten przepełniony pogardą głos, zadrżała. Tylko tego jej teraz brakowało. Odwróciła się i ujrzała Dafne Greengrass, która uśmiechała się z wyższością. Gryfonka poczuła, jakby ktoś dał jej w twarz, a w jej oczach zaczęły zbierać się łzy upokorzenia. Była tak rozbita przez to wszystko, a ta suka jak zwykle musiała wykorzystać okazje, aby uprzykrzyć jej życie.

- Nie wiesz jak było, więc się nie odzywaj.

Wysyczała przez zaciśnięte zęby, usiłując się opanować, co nie było takie łatwe.

- Komu jeszcze dawałaś za lepsze stopnie? Może…

- Dość!

Po Sali potoczył się krzyk Smoka, który z hukiem odłożył talerz i teraz stał obok panny Granger, patrząc na Dafne z obrzydzeniem.

- Jeszcze jedno słowo, a pożałujesz.

Ślizgon mówił niepokojąco cicho i wyglądał, jakby zaraz miał zabić stojącą przed nim blondynkę.

- Dracusiu, czy ty naprawdę chcesz się zadawać z dziewczyną, która puszcza się z nauczycielami?

- Przeginasz!

Warknął Blaise, podnosząc się z miejsca. Nie mógł pozwolić na takie traktowanie Hermiony, szczególnie po tym, co przeszła. Już miał zwymyślać Ślizgonkę, ale jego kumpel go uprzedził. Zrobił krok w stronę dziewczyny i złapał ją za ramiona, wbijając w nie boleśnie place.

- To boli!

Pisnęła usiłując się wyrwać, przez co uścisk niebieskookiego wzmocnił się jeszcze bardziej.

- Bo ma boleć. To teraz pomyśl, że jeśli jeszcze raz obrazisz Granger, to dowiesz się, co to prawdziwy ból i gówno mnie obchodzi, że podobno jesteś dziewczyną.

W tym momencie Dafne przestraszyła się nie na żarty. Była pewna, że nie żartuje i byłby w stanie zrobić jej krzywdę. Wystarczyło na niego spojrzeć. Wyglądał niczym wulkan tuż przed wybuchem.

- Co tu się dzieję?!

Nagle obok nich pojawiała się McGonagall. Spojrzała po wszystkich, a gdy jej wzrok zatrzymał się na Hermionie, która była bliska płaczu, zmarszczyła brwi. W co ta dziewczyna znowu się wplątała?

- Panno Granger, wszystko w porządku?

Zapytała, nim jednak ta zdążyła cokolwiek powiedzieć, odezwał się Draco, któremu już puściły nerwy.

- Nic nie jest w porządku! Ta wywłoka pastwi się nad nią bez powodu! Czy pani nie może uświadomić wszystkim, że Benz to skończony sukinsyn, nie rozumiejący słowa” nie”?!

Nawet nie próbował opanować swojego gniewu. Cała szkoła przypatrywała się tej scenie w idealnej ciszy. Zresztą obserwowali tą sytuacje od samego początku. Informacja o zatrzymaniu nauczyciela OPCM i jego rzekomym romansie z uczennicą rozeszła się po szkole bardzo szybko i teraz każdy był ciekaw, czy jest ona prawdziwa.

- Nie tym tonem panie Malfoy. Proszę się uspokoić.

- Jak ja się mam uspokoić?! Nie widzi pani, że ona cierpi przez to, że pani zatrudniła gwałciciela jako nauczyciela, a teraz nie raczy powiedzieć wszystkim prawdy?!

Hermiona nie wytrzymała i z płaczem wybiegała z Wielkiej Sali. Coś w niej pękło, nie mogła już dłużej tego znieść. Było jej tak strasznie wstyd, nie chciała tu zostać ani minuty dłużej.

- Zajebiście.

Mruknął Draco i puścił się biegiem za szatynką. Jednak na korytarzu już jej nie było. Przez chwilę zastanawiał się, gdzie mogła pójść, ale nagle go olśniło. Wybiegał ze szkoły na błonia i pognał w stronę jeziora. Na dworze była już szarówka, a słońce prawie całkowicie schowało się za horyzontem. Biegł bardzo szybko, by już znaleźć się nad jeziorem. Nie pomylił się, zastał skuloną Hermionę pod starym dębem. Już z daleka słyszał jej szloch. Szybko podszedł bliżej i kucnął za szatynką, kładąc ręce na jej ramionach. Dziewczyna momentalnie się spięła, a blondyn zrozumiał swój błąd. Natychmiast zabrał ręce i przesunął się, tak że teraz był przodem do Gryfonki.

- Hej mała, nie płacz.

Ujął jej twarz w obie dłonie i zmusił, aby na niego spojrzała. Jej oczy były czerwone i załzawione. Nienawidził, gdy płakała.

- W-wszyscy mnie… ma-mają za dziwkę…

Załkała usiłując spuścić głowę, ale jej na to pozwolił. Przecież nie będzie spokojnie patrzył jak ta wariatka obwinia się za coś, co kompletnie nie jest jej winą. Miał zamiar natychmiast wybić jej z głowy te głupoty.

- Posłuchaj mnie Granger, nie jesteś żadną dziwką. To, że ten bydlak chciał cię wykorzystać to nie twoja wina i nawet nie próbuj tak o siebie myśleć. Musisz im pokazać, że gówno wiedzą, a nie cały czas się mazać. Jesteś Gryfonką do cholery, czy nie?!

Mówił stanowczo, usiłując przemówić jej do rozsądku. Wiedział, że jest silna, tylko musiała sobie o tym przypomnieć. Szatynka spojrzała mu głęboko w oczy, tym razem widząc w nich nie tylko stanowczość, ale też niepokój i troskę.

- Masz racje.

Powiedziała w końcu, pociągając nosem. Zadręczanie się jej nic nie da, musi wziąć się garść. Poza tym, teraz w końcu może odetchnąć z ulgą. Już jest bezpieczna i nic jej nie zagraża, a do tego ma przy sobie bliskich, na których zawsze może liczyć. Czego chcieć więcej?

- Nareszcie gadasz z sensem Granger.

- Ja zawsze gadam z sensem Malfoy.

„To jest moja lwica.” Przeszło mu przez myśl i nie mógł się nie uśmiechnąć.

- Nie prawda, czasami pieprzysz większe głupoty niż Potter na eliksirach.

Miona mimowolnie się zaśmiała, a o to właśnie chodziło Draconowi. Nie mógł na nią patrzeć, gdy była smutna, bo i jego humor ulegał znacznemu pogorszeniu.

- O i tak masz być zawsze.

Powiedział, wycierając resztki łez z jej policzka i zakładając z ucho niesforny lok. Dziewczyna zarumieniła się delikatnie, po czym bez zastanowienie rzuciła się niczego nie spodziewającemu się blondynowi na szyję, przez co ten wylądował na ziemi, a ona na nim.

- Ał.

Mruknął, czując coś twardego pod placami. Nie przeszkadzało mu to jednak, w objęciu brązowookiej i przyciągnięciu jej bliżej siebie.

- Przepraszam i dziękuję, że jesteś.

Po tych słowach złożyła na jego ustach bardzo delikatny i subtelny pocałunek, który ten z chęcią odwzajemnił. Nie trwał on jednak długo, gdyż Hermiona podniosła się i stanęła przed leżącym chłopakiem, wyciągając do niego dłoń.

- Wstawaj i idziemy do siebie. Jestem głodna i zmęczona.

Draco przyjął jej rękę i już po chwili szli w stronę zamku, nie puszczając swoich dłoni.

Witajcie :)

No i jest rozdział :D Wiem, że wiele osób spodziewało się jakiejś wymyślnej zemsty na Benzie, ale cóż, ja miała inne plany. Czy podoba wam taki obrót sprawy oceńcie sami :D

Jak zawsze dziękuje wszystkim wiernym czytelnikom, którzy mnie wspierają i doceniają moją twórczość. Nie wiem, co bym bez was zrobiła :*

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥