Rozdział 42

Czwórka przyjaciół siedziała właśnie na obiedzie przy stole Slytherinu. Dyskutowali na temat meczu Ślizgonów z Puchonami, który miał odbyć się już jutro. Nagle do Wielkiej Sali zaczęły wlatywać sowy. Jedna z nich podleciała do Hermiony i usiadała jej na ramieniu. Bez trudu rozpoznała w niej puchacza, którego podarowała rodzicom, aby mogli się kontaktować, podczas jej pobytu w szkole.

- Co tam dla mnie masz Nil?

Sowa zahuczała i wyciągnęła w jej stronę nóżkę z listem. Gdy szatynka go odczepiła, ku jej zaskoczeniu, ptak odleciał. Nil zawsze czekał, aż napisze odpowiedz. Zaintrygowana rozerwała kopertę i zaczęła czytać.

Kochana córeczko

Mamy dla Ciebie niezbyt dobre wieści. Wzięliśmy z twoim ojcem udział w pewnym konkursie i wygraliśmy. Jedziemy na tydzień do Ameryki. Niestety, wyjazd jest tego samego dnia, kiedy Ty wracasz z Hogwartu. Wiem, że dawno się nie widzieliśmy i mieliśmy spędzić te święta razem, ale to dla nas naprawdę jedyna taka okazja. Mam nadzieję, że się nie gniewasz i zrozumiesz nas. Pamiętaj, że strasznie Cię kochamy i już nie możemy się doczekać twojego powrotu w czerwcu. Wtedy wszystko nadrobimy.

Zawsze kochający

Mama i Tata

Gryfonka przeczytała list i musiała przyznać, że było jej trochę smutno. Bardzo liczyła na to, że zobaczy się z rodzicami. Z drugiej jednak strony wiedziała, że zależy im na tym wyjeździe. Kochali podróże i ona nie miała zamiaru odbierać im tej przyjemności.

- Co jest?

Zapytał Draco, widząc niewyraźną minę szatynki.

- Nic, tylko moi rodzice wyjeżdżają, akurat wtedy, kiedy ja wracam, więc wygląda na to, że znowu nie mam z kim spędzić świąt.

- No wiesz, jedne już razem przeżyliśmy, więc w sumie można zaryzykować jeszcze raz.

Blondyn uśmiechnął się zadziornie, patrząc na dziewczynę. Szczerze, to taki obrót sprawy bardzo mu odpowiadał. Już wcześniej zastanawiał się, jak on bez niej wytrzyma cały tydzień. Jednak wygląda na to, że jego problem rozwiązał się sam.

- Pod jednym warunkiem, tym razem jedziemy do mnie.

Odpowiedziała, po chwili zastanowienie, uśmiechając się uroczo. Nie miała nic przeciwko spędzeniu tego czasu w towarzystwie Smoka.

- Zgoda.

- Jakie to słodkie, kolejne cudowne, rodzinne święta. Jeszcze wam tylko brakuje małego blondaska z lokami.

- Zamknij się Zabini.

Powiedział tylko arystokrata, szczerząc się jak kretyn. Tylko ta Gryfonka potrafiła wywołać u niego taką radość. Nagle jednak coś przyszło mu od głowy. Nachylił się nad szatynka i szepnął jej do ucha.

- Czy ty przypadkiem nie masz tylko jednej sypialni?

- Owszem.

Odpowiedziała, uśmiechając się tajemniczo, na co chłopak zmarszczył brwi.

- Zaraz, ja nie mam zamiaru spać na kanapie.

- Nikt ci nie każe Smoku.

Spojrzała na niego z dziwnym błyskiem w oku, po czym po prostu podniosła się z miejsca i kołysząc biodrami skierowała się w stronę wyjścia. Chłopak dopiero po chwili zrozumiał sens jej słów i uśmiechnął się łobuzersko. „A to lwica.” przeszło mu przez myśl, po czym odwrócił się w stronę wyjścia.

- Granger!

Zawołał, widząc, że dziewczyna jest już prawie na korytarzu. Zaskoczona szatynka przystanęła i odwróciła się w stronę Ślizgona. Cała Wielka Sala zaczęła im się przyglądać z zaciekawieniem.

- Czego chcesz Malfoy?

- Idziesz dzisiaj ze mną na trening kochanie!

Z satysfakcją obserwował jaj policzki Gryfonki zmieniają kolor na lekko różowy. Uwielbiam wprowadzać ją w zakłopotanie.

- Zastanowię się.

- Masz być gotowa o 18 słoneczko!

- Zabije cię Malfoy!

Rzuciła jeszcze tylko i już jej nie było. Draco nie skończył jeszcze obiadu, więc został. Poza tym wiedział, że Granger wybiera się teraz do Lizy i wcześniej niż o 18 jej nie odzyska.

- Wpadłeś stary po uszy.

Stwierdził nagle filozoficznie Blaise, szczerząc się jak idiota.

- Tak samo jak ty.

Mruknął w odpowiedzi Smok, wracając do posiłku. W tym samym czasie Hermiona siedziała już w bibliotece, czekając na Lizy, której miała pomóc w lekcjach. Nie minęło jednak pięć minut, a blondynka zjawiła na miejscu.

- Cześć.

Przywitała się z uśmiechem, po czym zajęła miejsce naprzeciwko Gryfonki i zaczęła wyciągać swoje rzeczy z torby.

- Hej, to jak, co dzisiaj robimy?

- Eliksiry, przerabiamy teraz bezoar i mamy napisać esej o jego właściwościach i zastosowaniu.

- W takim razie chodź, pokaże ci, gdzie znaleźć potrzebne książki.

Przeglądały regał, a Hermiona mówiła Lizy, gdzie powinna czego szukać. W końcu ona znała tą bibliotek jak własną kieszeń. Dzięki jej pomocy Lizy bardzo podciągnęła się w nauce i stała się nieco bardziej otwarta na innych.

- Jak ci idzie?

Zapytała szatynka, gdy już od dłuższego czasu siedziały przy stoliku, a Lizy pisała swój esej.

- Już niewiele mi zostało.

- To dobrze, bo wiesz ja dzisiaj muszę się zebrać tak po 17. Obiecałam Draconowi, że pójdę na jego trening.

- Lubisz go.

Bardziej stwierdziła niż zapytała blondynka, uśmiechając się uroczo.

- Tak.

- On też cię bardzo lubi.

- Tak?

Zapytała zaintrygowana szatynka, zastanawiając się, co też Ślizgonka ma konkretnie ma myśli.

- No tak. Odkąd się z tobą zadaje jest dla mnie miły, rozmawia ze mną, a nawet broni przed starszymi. Kilka razy nawet pytał mnie o różne rzeczy, dotyczące ciebie. Tylko nie mów mu, że o tym wiesz.

Szatynka uśmiechnęła się rozczulona. Malfoy jak chciał potrafił być naprawdę uroczy.

- Pasujecie do siebie.

- Ale my nie jesteśmy razem.

- Dlaczego?

Bezpośredniość tej dziewczyny była po prostu rozbrajająca. Hermiona zamyśliła się na chwile. „Właśnie, dlaczego?”

- Bo on nie powiedział mi dwóch bardzo ważnych słów i nie jestem pewna, czy mu zależy.

Odpowiedziała, po chwili zastanowienie. W sumie to była jedyna sprawa. Ogólnie wszystko było wspaniale, ale jedna, ta na pozoru drobna rzecz nie dawała jej spokoju.

- Kocham cię?

- Tak.

- Moja mama zawsze powtarzała, że liczą się czyny, a nie słowa. Jeśli się kogoś kocha to trzeba to pokazać, a nie w kółko o tym mówić.

Brązowooka przez dłuższą chwilę analizowała słowa dwunastolatki. Ta mała miała racje, czym są słowa w obliczu czynów? Czy Malfoy niejednokrotnie nie udowodnił, że nie jest mu obojętna? Zawsze był, gdy go potrzebowała, a nawet częściej. W sumie to on w ogóle nie odstępował jej na krok. Był kochany, opiekuńczy. Uwielbiała jego charakter: pewny siebie, czasami bezczelny i przede wszystkim męski. A do tego wszystkiego jeszcze cholernie przystojny. Czego więc chcieć więcej? No właśnie, Hermiona nie raz była zapewniana przez Pansy, Blaise, czy też Ginny, a nawet Harry’ego , że Draco poza nią świata nie widzi, ale to nie było to samo, co usłyszeć to z jego ust. Prawda była taka, że ludzie mogą mówić, co chcą, a w jej głowie nadal gdzieś była myśl, że Smok nie traktuje jej poważnie. Co prawda ona też nigdy nie powiedziała mu, że jest dla niej całym światem, ale to co innego. Po pierwsze się bała, a po drugie była dziewczyną.

- Hermiona!

Z rozmyślań wyrwał ją głos Lizy.

- Co się stało?

- Skończyłam pisać. Jest już po 17, ale chyba zdążysz go sprawdzić?

- Oczywiście, w razie czego Malfoy poczeka.

Szatynka z uśmiechem wzięła esej i zaczęła go przeglądać. Okazało się, że Ślizgonka zrobiła tylko jeden błąd.

- Gratuluje, idzie ci coraz lepiej.

- Dziękuję.

Uradowana blondynka przytuliła się do Gryfonki, a ta odwzajemniał ten gest. Uwielbiała tą małą pod każdym względem.

- Jest już w pół do szóstej. Powinnaś już iść.

Stwierdziła w końcu panna Anes, patrząc na zegar stojąc przy ścienia i odsuwając się od szatynki.

- Malfoyem się nie przejmuj, nic mu nie będzie.

- Lepiej nie drażnić Smoka, bo zacznie ziać ogniem.

Na tą uwagę Hermiona wybuchła szczerym śmiechem, za co została zgromiona wzrokiem przez bibliotekarkę.

- Nie ładnie Granger, nie wiesz, że w bibliotece trzeba być cicho?

Dziewczyna słysząc głos tuż przy swoim uchu, o mało nie spadła z krzesła. Odwróciła się szybko i ujrzała pochylającego się nad nią Dracon. Na jego twarzy gościł łobuzerski uśmiech.

- Czy ty musisz mnie tak straszyć?

- Granger, wszyscy doskonale wiedzą, że ty się mnie nie boisz, więc nie histeryzuj. Cześć Lizy.

- Hej.

- Można wiedzieć, co ty tu robisz?

Zapytała nieco naburmuszona Gryfonka.

- Wiedziałem, że zapomnisz o treningu, więc po ciebie przyszedłem. A ty mała, nie obrazisz się jak ją porwę?

Ostatnie zdanie skierował do blondynki, która zachichotała, widząc oburzoną minę starszej koleżanki.

- Jasne, że nie. Hermiona i tak miała do ciebie iść, bo mówiła, że bardzo cię lubi.

- Lizy!

Oburzyła się panna Granger, czując jak jej policzki robią się czerwone.

- Pa.

Ślizgonka z szerokim uśmiechem zebrała swoje rzeczy i w podskokach opuściła bibliotekę.

- Więc powiadasz, że bardzo mnie lubisz?

Zapytał zalotnie arystokrata, opierają ręce o stół, po obu stronach dziewczyny.

- Odczep się Malfoy.

Wyplątała się z jego pułapki i z dumnie uniesioną głową ruszyła do wyjścia. Draco zaśmiał się pod nosem i podążył za nią. Już po chwili szli ramię w ramię.

- Co jest Granger, już mnie tak bardzo nie lubisz?

Świetnie się bawił, widząc jak szatynka marszczy gniewnie nosek. Gdy się złościła wyglądała naprawdę uroczo.

- A kto powiedział, że ja cię lubię?

- Pomyślmy: ty, Diabeł, Pansy, Wiewiórka, Potter, Lizy, połowa szkoły…

- Dobra, skończ.

- Ale jak tam mogę w nieskończoność. Każdy w tej szkole ci powie, że na mnie lecisz słoneczko.

- Dupek.

- Ale za to jaki przystojny.

- Uduszę cię kiedyś gołymi rękami!

„Merlinie, jaki on jest irytujący!”, pomyślała przyspieszając kroku. „O co ci chodzi? Wszystko, co mówi jest prawdom.” Szepnęła jej podświadomość, przez co jeszcze bardziej się zirytowała. Dotarli w końcu na piąte piętro, a gdy Draco podał hasło, weszli do salonu.

- Lwico, masz 10 minut na ogarnięcie się, a potem idziemy na trening.

- Możesz mi powiedzieć, po co ja tam jestem potrzebna?

Zapytała buntowniczo, krzyżując ręce na piersi.

- Bo ja tak chce.

Odpowiedział lekceważąco, uśmiechając się łobuzersko, a w szatynce aż coś się zagotowało.

- I ty myślisz, że ja będę spełniała twoje zachcianki?! Niedoczekanie! Nie mam zamiary nigdzie z tobą iść.

- Słoneczko, wiesz doskonale, że po dobroci, czy też nie pójdziesz ze mną na ten trening. Ale ja jako dżentelmen daje ci alternatywę, więc którą opcje wybierasz?

- Cham!

Krzyknęła oburzona Gryfonka, tupiąc nogą, niczym mała dziewczynka, po czym szybkim krokiem udała się do swojej sypialni. Spojrzała na łóżko, gdzie leżała Lucy, która przyglądała jej się jakby z rozbawieniem.

- I z czego się cieszysz bestio?

Zapytała na pozór groźnie, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął jej się na usta, gdy patrzyła na machającą ogonem suczkę. Ta w odpowiedzi szczeknęła tylko wesoło, wskazując łbem na drzwi, które po chwili się otworzyły, a w nich stanął niejaki Malfoy. 

- Zła jesteś?

Zapytał robią minę niewiniątka, na co Hermiona nie mogła nie wybuchnąć śmiechem. Ten gad był po prostu rozbrajający. W jednej chwili z bezczelnego faceta zmieniał się w uroczego chłopczyka.

- Widzę, że nie, w takim razie ogarnij się szybko i przyjdź do salonu.

Nie zdążyła nic odpowiedzieć, gdyż już go nie było. „I jak tu takiego nie kochać?” Przeszło jej przez myśl, po czym z uśmiechem podeszła do szafy. Wybrała ubrania i szybko się w nie przebrała. Spięła jeszcze tylko włosy w niedbały kok i była gotowa. W salonie już czekał na nią Draco.

- Wiesz, że przez ciebie się spóźnimy?

Zapytał Smok, chwytając miotłę, która do tej pory stała oparta o kanapę. Chłopak miał już na sobie strój do Quidditcha i był w stu procentach gotowy do treningu.

- Trzeba było na mnie nie czekać.

- Nie marudź, mam pomysł.

Na jego twarzy zagościł ten specyficzny uśmiech, który zawsze oznaczał że Smok coś kombinuje.

- Przerażasz mnie.

Stwierdziła zupełnie szczerze szatynka, widząc dziwny błysk w oczach arystokraty.

- Wsiadaj na miotłę.

Powiedział nagle blondyn, a dziewczyna spojrzała na niego, jak na skończonego kretyna.

- Czy ty się aby na pewno dobrze czujesz?

- Nawet bardzo, a teraz przestań gadać i wsiadaj.

Sam siedział już na miotle i teraz czekał tylko na Gryfonkę.

- Najpierw mi powiedz, co chcesz zrobić.

- A niby taka inteligenta jesteś. Na piechotę nie zdążymy, ale na miotle bez problemu.

- Wiedziałam, odbiło ci już całkowicie. A było nie pić tyle Ognistej, teraz są tego skutki.

Powiedziała to tak poważnym głosem, że Draco na jej wypowiedz  zareagował głośnym śmiechem.

- Mała, wsiadasz sama albo ci pomogę, nie mamy czasu na dyskusje.

Gryfonka zmarszczyła gniewnie brwi, ale bez słowa usiadła za chłopakiem. Wiedziała, że on nie żartuje.

- Grzeczna lwica.

Po tych słowach blondyn odepchnął się nogami od ziemi tak, że teraz unosili się metr nad nią. Za pomocą różdżki otworzył okno, przez które po chwili wylecieli na zewnątrz. Hermiona bardzo mocno przytuliła się do pleców Ślizgona. Niby nie odczuwała już tak panicznego lęku, ale w powietrzu nadal nie czuła się najbezpieczniej. Zdecydowanie bliskość blondyna działa na nią uspokajająco. Poczyniła jednak pewnie postęp, gdyż tym razem nie miała zamkniętych oczu, a wręcz chłonęła otaczając ją widoki. Nagle przypomniała sobie, że gdy ostatnim razem lecieli na miotle, po raz pierwszy się całowali. Na samo wspomnienie tego dnia jej usta ułożyły się w uroczy uśmiech. Nie miała pojęcia, że w tym momencie Draco myśli dokładnie o tym samym.

- Co ty na to, żeby niedługo wybrać się na naszą polankę?

Zapytał w końcu, gdy byli już blisko boiska.

- Chętnie.

- Trzymaj się mała, lądujemy.

Arystokrata skierował miotłę w dół, przez co dość szybko zaczęli się zbliżać ku ziemi. Zauważył, że na boisku czeka już na nich cała drużyna.  Zapomniał jednak, że nie leci sam i dopiero, gdy poczuł mocniejszy uścisk szatynki, zrozumiał, że chyba trochę za bardzo się rozpędził. Natychmiast zwolnił, a już po chwili znalazł się przy swojej drużynie, jednak nadal nie wylądował.

- No Smoku, nie ma to jak efektowne wejście, ale następnym razem mógłbyś się nie spóźniać.

Zadrwił Blaise, patrząc z rozbawieniem na Prefektów.

- Nie moja wina, Granger się strasznie ociągała.

Z tę uwagę oberwał od Gryfonki w żebra.

- A właściwie, po co tu ona?

Zapytał bezmyślnie Nott, za co od razu został zgromiony wzrokiem przez blondyna.

- Bo ja tak chcę, a jeśli coś ci się nie podoba, to wypad. Na twoje miejsce mam wielu chętnych. Komuś jeszcze coś się nie podoba?

Warknął Draco, ale wszyscy milczeli, a Teodor przeklinał w myślach swoją głupotę. Zapomniał, że ta niunia jest oczkiem w głosie Malfoya i jeżeli o nią chodzi to lepiej trzymać język za zębami.

- Tak też myślałem. W takim razie zaczynajcie rozgrzewkę, a ja zaraz do was dołączę.

Odwrócił się i podleciał na trybuny. Nie pozwoli, żeby jakiś tam Nott mówił mu, co ma robić. Niedoczekanie. Poza tym, od dłuższego czasu nie trawił tego kolesia. Gdyby nie to, że był bardzo dobrym obrońcą już dawno wykopałby go z drużyny na zbity pysk.

- No to teraz patrz i podziwiaj.

Stwierdził z dumą, pomagając Hermione zejść z miotły.

- Oczywiście, o niczym innym nie marzę.

Mruknęła sarkastycznie, ale Ślizgon zdawał się nie usłyszeć ironii w jej głosie.

- Poza mną oczywiście.

Cmoknął ją jeszcze tylko w policzek i już go nie było. Miona uśmiechnęła się pod nosem, po czym z braku lepszego zajęcia, usiadała na ławce i zaczęła obserwować chłopaków na miotłach.

- Dobra, podlećcie tu!

Krzyknął Malfoy, gdy szybował już na środku boiska. Nie minęła chwila, a wszyscy byli przy nim.

- Jak wiecie jutro gramy z Puchanami i ja nawet nie dopuszczam, do siebie myśli, że moglibyśmy to przegrać.

- Przecież to Hufflepuff, wygraną mamy w kieszeni.

- Z takim podejściem to daleko nie zajedziesz Harper. Nie wiesz, że nie można lekceważyć żadnego przeciwnika? Tak, czy siak, musimy to wygrać. Taktykę znacie, ćwiczyliśmy ją już, ale nie wszystko idzie, tak jak ja chcę, więc radze wam się dzisiaj przyłożyć. Nie zejdziemy z boiska, póki wszystko nie będzie idealnie, jasne?!

- Tak!

Odpowiedzieli chórem.

- To jazda na swoje pozycje i do roboty, bo jak nie to przysięgam, że pozabijam was gołymi rękami!

Wszyscy odlecieli w swoją stronę, a Draco uwolnił piłki. I tak zaczął się trening. Smok latał po całym boisku i co chwile na kogoś wrzeszczał, pouczając go. Nawet Blaiseowi oberwało się kilka razy. W Quidditchu tak jak i w życiu, Malfoy nie odpuszczał i wszystko musiało iść po jego myśli, a tym czasem było zupełnie na odwrót. Nikt nie mógł się odnaleźć w nowej taktyce, co arystokratę doprowadzało do szału.

- Stop!!! Do mnie, natychmiast!

Ryknął w końcu kompletnie wyprowadzony z równowagi blondyn, po dobrej godzinie treningu, a wszyscy niemal natychmiast znaleźli się przy nim, aby nie doprowadzać swojego kapitana do jeszcze większego szału.

- Czy wy wszyscy macie jakieś problemy ze sobą?! Jak jutro zagracie tak jak teraz, to nawet ci debile z Hufflepuffu nas rozniosą! Macie 10 minut przerwy, a potem macie zacząć grać, a nie się opierdalać!

Zakończył, po czym odleciał w stronę trybun. Był wściekły i można to było dostrzec na pierwszy rzut oka. Nie miał już siły do tej bandy kretynów. Czy on naprawdę tak wiele od nich wymaga? Mają po prostu dobrze zagrać, ale widać i to zbyt dużo. W końcu znalazł się przy Hermionie. Natychmiast zszedł z miotły i zajął miejsce obok niej, ukrywając twarz w dłoniach.

- Pozabijam tych wszystkich idiotów.

- To przez tą twoją taktykę.

Powiedziała, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świcie, a Draco gwałtownie podniósł głowę i spojrzał na nią zaskoczony.

- Czy ty sugerujesz, że jestem złym kapitanem?

- Nie, ale za dużo kombinujesz. Oni nie mogą się w tym wszystkim połapać.

- Powiedziała ta, co nie umie latać na miotle.

Prychnął, patrząc na nią z politowaniem. Nienawidził, gdy ktoś go pouczał, a już szczególnie jeśli chodzi o Quidditcha.

- Może i nie latam, ale zasady i taktyki znam lepiej niż niejeden gracz. Nie zapominaj, że wszyscy moi przyjaciele grają w Quidditcha, a poza tym przeczytałam kilka książek na ten temat.

- No to może Panna-Wiem-To-Wszystko oświeci mnie, co robię źle.

Gryfonka spojrzała na nie wrogo i poczuła się nieco urażona. Ona nie miała nic złego na myśli, a ten kretyn warczy na nią, jakby zrobiła niewiadomo co.

- Jak masz się tak zachowywać, to ja nie widzę sensu tej rozmowy. Chciałam tylko pomóc, ale jak nie, to nie.

Wstała z zamiarem odejścia, ale Draco złapał ją za rękę.

- Puść!

- Granger, nie dąsaj się. Niech ci będzie, powiedz, co jest nie tak.

„Na Salazara, kobieta będzie mnie pouczać jak grać w Quidditcha, świat się kończy.” Pomyślał zrezygnowany Malfoy, po czym przeniósł wzrok na Gryfonkę. Widząc, że ta nie poruszyła się z miejsca i nadal stoi z niewyraźną miną, pociągnął ją za rękę tak, że wylądowała na jego kolanach. Zrozumiał, że chyba trochę za ostro ją potraktował. W końcu to nie jej wina, że te imbecyle doprowadzają go do szału.

- Lwico, przepraszam. Po prostu nie mam już siły, a nic nie idzie po mojej myśli.

- To nie jest powód, żeby wyżywać się na mnie.

Odburknęła, nawet na niego nie patrząc. Draco westchnął ciężko, po czym złapał ją za podbródek, odwracając jej twarz w swoją stronę.

- Wiem, już nie będę.

- Dobra, powiedzmy, że ci wierzę.

Zaczęła po kolei tłumaczyć, co według niej jest nie tak, a Draco słuchał jej w niezwykłym skupieni. Niechętnie musiał przyznać, że ta dziewczyna ma pojęcie o Quidditchu. No ale to w końcu Granger, na czym ona się nie znam?

- No mała, muszę ci przyznać, że niezła jesteś.

Stwierdził w końcu z uznaniem, na co szatynka zarumieniła się nieco.

- Ykhm, nie chciałbym wam przeszkadzać gołąbeczki, ale wszyscy na ciebie czekają Smoku. Jakbyś zapomniał, to mamy trening.

Powiedział rozbawiony Blaise, który pojawił się przy nich znikąd.

- Dobra stary, już idę.

Diabeł skinął tylko głową i już go nie było, a Prefekci zostali sami.

- Granger, wsiadaj na miotłę. Idziemy przedstawić tym pół mózgom ulepszoną taktykę.

Hermiona spojrzała na niego, jak na skończonego kretyna. Że niby ona mam czegokolwiek nauczyć bandę Ślizgonów? Przecież to absurd.

- Żartujesz?

Zapytała w końcu, widząc, że blondyn wsiadł na miotłę i o zgrozo, zrobi jej miejsce.

- Nie.

- Malfoy, czy ty sądzisz, że banda chłopaków ze Slytherinu posłucha dziewczyny z Gryffindoru, a do tego mugolaczki? Śmiem wątpić.

- Granger, nie zapominaj, że to ja jestem kapitanem i ja tu rządzę, a jak któryś będzie miał jakieś „ale” nikt mu nie każe grać. A teraz wsiadaj na miotłę i przestać marudzić. Mamy dużo do zrobienie.

Gryfonka wiedziała, że kłótnia z nim nie ma sensu, więc po prostu wsiadła na miotłę. Draco natychmiast wzbił się w powietrze i po chwili byli już przy reszcie drużyny.

- Dobra ludzie, zmieniamy taktykę. Teraz Granger jest kapitanem i ona wam mówi, co macie robić.

Wszyscy wytrzeszczyli oczy, czekając, aż blondyn wybuchnie śmiechem i powie, że to żart. Nawet Zabini wyglądał na nieźle zszokowanego. Draco jednak był śmiertelnie poważnie, co już kompletnie zbiło z tropu wszystkich zawodników.

- Ty chyba sobie jaja robisz?

Odezwał się w końcu Jimmy Parker – jeden z pałkarzy.

- Nie.

- I ty serio chcesz, żeby ona nami kierowała? Zidiociałeś do reszty. W takim razie jutro od razu możemy się poddać.

Hermiona poczuła jak Draco ze złości napina mięście i nawet zaczęła trochę współczuć tym chłopakom. Wściekły Malfoy nie wróżył nic dobrego.

- To teraz posłuchajcie mnie wszyscy! O ile mnie pamięć nie zawodzi, a śmiem w to wątpić, to ja tu jestem kapitanem i ja decyduje! Granger ma całkiem niezły pomysł, jak przerobić moją taktykę, tak żebyście wy debile w końcu ją pojęli! Więc dobrze wam radzę jej posłuchać! Gówno mnie obchodzi, co o tym myślicie! Macie robić, co mówię, a jak nie to możecie od razu stąd spierdalać, zrozumiano?!

Z blondyna aż emanował furia. To on robi, co może, żeby jutro się nie skompromitowali, a ci jeszcze mają czelność się czepiać. I jak on niby ma być spokojny?!

- Tak jest!

Odpowiedzieli chórem, nie chcąc drażnić swojego kapitana jeszcze bardziej. Każdy głupi wiedział, że z wściekłym Malfoyem nie wato zadzierać, no chyba, że życie ci niemiłe.

- No to Granger, do roboty.

Tym razem jego głos brzmiał zadziwiająco łagodnie. W tym momencie większość drużyny dziękowała Merlinowi, że Hermiona tu jest, bo jak widać jej obecność dobrze działa na nerwy Dracona. W przeciwnym razem ten trening mógłby się źle dla nich skończyć. Szatynka wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.

- Po pierwsze, Gregory, Jimmy każdy z was musi się skupić na jednym tłuczku. To będzie o wiele bardziej skuteczne niż obserwowanie wszystkich zawodników. W końcu łatwiej się skupić na jednej rzeczy niż kilku. Co do ścigających, nie możecie polegać tylko na Blaise. Rozumiem, że jest dobry, ale to wszyscy wiedzą. Jeżeli zaskoczycie przeciwnika będzie mu trudniej się odnaleźć. Teodor, musisz się bardziej skupić i podzielić swoją uwagę, pomiędzy wszystkie obręcze, bo bez tego daleko nie zajedziesz. Z ogólnych rzeczy to chyba tyle. O wszystkich innych zmianach w taktyce Malfoya, będziemy wam mówić w trakcie gry.

Zakończył Hermiona i spojrzała na zawodników, którzy siedzieli na miotłach, a ich szczeki opadły, aż do samej ziemi. Gdyby im ktoś powiedział, że ta dziewczyna wie cokolwiek o Quidditchu, to by go chyba śmiechem zabili. A tu proszę, taka niespodzianka. No ale co się dziwić, Malfoy zawsze zgarnia to, co najlepsze.

- Słyszeliście? Zaczynamy!

I tak też zrobili. Draco wraz z Hermioną krążyli po boisku, co chwile do kogoś podlatując i tłumacząc mu poszczególne rzeczy. Szatynka miała o wiele więcej cierpliwości i opanowania niż Malfoy, dlatego zawodnikom o wiele łatwiej był zrozumieć to, co chce im przekazać. Z minuty na minutę szło im coraz lepiej, aż w końcu po dwóch godzinach bardzo intensywnego treningu, kapitanowie uznali, że wszystko jest tak jak powinno.

- Dobra panowie, muszę przyznać, że jest nieźle. Jeśli tylko zgramy tak jutro zmiażdżymy Puchonów.

Stwierdził blondyn, gdy byli już na ziemi. Był bardzo zadowolony ze swojej drużyny, a jeszcze bardziej z Granger.

- Trzeba to uczcić!

Krzyknął nagle Alan, a wszyscy zaczęli mu przytakiwać.

Witam :)

Szczerze, myślała, że rozdział będzie później, no ale jakoś tak wyszło, że jest. Średnio jestem z niego zadowolona, bo jest on bardziej wprowadzeniem do dalszej części opowiadania, więc nie dzieje się nic ciekawego. Nie mniej jednak mam nadzieje, że was nie rozczarowałam :)

Bardzo, ale to bardzo serdecznie, chciałabym podziękować z nominacje do konkursu na blog miesiąca. Jest to dla mnie ogromne wyróżnienie i zaszczyt. Zachęcam was również do głosowania na waszych faworytów na stronie Stowarzyszenie DHL :D

http://stowarzyszenie-dhl.blogspot.com/

Jak zawsze dziękuje, że ze mną jesteście, jest to bardzo motywujące i w ogóle :)

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥