Rozdział 56

„Scarlet”

Ulica Long Acre była prawie pusta. Zapadł już zmrok i większość ludzi wolała siedzieć w swoich przytulnych domach, poza jednym wyjątkiem. Zakapturzony mężczyzna w długiej, czarnej pelerynie zmierzał w tylko sobie znanym kierunku. Doskonale wiedział, dokąd ma iść i, co zamierza zrobić. Był przekonany, co do słuszności swojego przedsięwzięcia. Musiał w końcu wziąć sprawy w swoje ręce. To wszystko zaszło za daleko. Kompletnie stracił kontrolę, a dla niego było to niedopuszczalne. Szale przechyliła rozmowa z jednym z współpracowników, która odbyła się na początku tygodnia.

*****

- Lucjuszu.

- Augustusie. <pan Greengrass>

Dwaj mężczyźni spotkali się w windzie Ministerstwa, którą zmierzali do swoich departamentów.

- Mój drogi, jest mi niezmiernie przykro z powodu tragedii jaka cię spotkała.

Malfoy Senior zmarszczył brwi.

- Wybacz, ale nie wiem, o czym mówisz.

- O twoim synu rzecz jasna.

- Draconie?!

Lucjusza szlag trafił. Co tym razem ten gówniarz nawywijał? Czyżby po raz kolejny musiał się za niego wstydzić? Miał tego serdecznie dość.

- Owszem. Doszły mnie słuchy, że twój syn od ponad miesiąca jest w oficjalnym związku z tą szlamą. Z tego wnioskuje, iż twoja teoria chwilowej fascynacji okazała się błędna.

Augustus nie mógł przeboleć tego, że syn Lucjusza okazał się nieudacznikiem. Od zawsze był pewny, iż Draco to idealna partia dla jego starszej córki – Dafne. Oboje ze szlachetnych i szanowanych rodów, piękni, młodzi, bogaci, czego chcieć więcej? Jednak w tych okolicznościach jego plany wydania córki za Malfoya Juniora okazały się niemożliwe do zrealizowanie. Musiał rozpocząć intensywne poszukiwania nowego zięcia.

- To niemożliwe.

- Och, gwarantuje ci, że to prawda. Cały Hogwart o tym huczy, a skoro wiedzą uczniowie to i ich rodzice są dość dobrze doinformowani.

Lucjusz bezskutecznie starał się ukryć swoją wściekłość. Jak on mógł do tego dopuścić? Jedyny syn i dziedzic związał się ze szlamą? Przecież jego przodkowie przewracają się w grobach, patrząc na to wszystko. Teraz wiedział, iż popełnił błąd dając synowi wolną rękę. Mógł to wszystko stłumić w zarodku, gdy tylko zorientował się, że coś jest nie tak. Czym on sobie na to zasłużył? Najpierw niewdzięczna żona tak po prostu od niego odeszła, a teraz jeszcze to.

- Augustusie, możesz mi wierzyć, że niebawem wszystko wróci do normy. Już ja się o to postaram.

W tym momencie drzwi windy rozsunęły się, a Malfoy pospiesznie ją opuścił, a w jego głowie już zaczął się tworzyć wstępny plan działania.

*****

Teraz już wiedział, że tu są potrzebne drastyczne środki. Był gotowy na wszystko, a nawet więcej, byleby chronić nieskazitelność swego rodu. Ten gówniarz jeszcze go popamięta, tak samo jak ta jego szlama. Powinni wiedzieć, że z kimś takim jak on się nie zadziera. W końcu dotarł pod dom, do którego zmierzał. Spojrzał na budynek z lekką odrazą. Nie za bardzo podobała mu się perspektywa przebywania w czymś takie, ale cóż, nie miał wyboru. Dyskretnie wyciągnął różdżkę, aby mieć ją w pogotowiu. Nie silił się na pukanie, tylko otworzył drzwi za pomocą jednego zaklęcia. Ciche kliknięcie zamka i już mógł wejść do środka. W głębi domu dało się słyszeć rozmowy i śmiechu, Malfoy prychnął pod nosem. Ci mugole jeszcze nie widzą, co ich czeka. Nie spieszył się. Powoli wszedł do salonu. Małżeństwo siedziało na kanapie, popijać herbatę i oglądając album ze zdjęciami. Lucjusz jednak nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Stanął dwa metry za mugolami i wycelował w nich różdżkę.

- Witam szanownych państwa Grangerów.

Powiedział w końcu, głosem przepełnionym pogardą. Małżeństwo błyskawicznie odwróciło głowy w jego stronę. Jane była tak zaskoczona i przerażona zarazem, że upuściła trzymaną w ręku filiżankę, którą rozbiła się na podłodze.

- Ach ci mugole, nie dość, że głupi to jeszcze niezdarni.

Zadrwił Malfoy, patrząc z odrazą na przerażone małżeństwo. Strach, który widział w ich oczach dawał mu niemałą satysfakcje.

- Nie wiem, kim pan jest, ale proszę natychmiast opuścić nasz dom.

Oznajmił w końcu pan Granger, podnosząc się z kanapy. Złapał za rękę swoją żonę, aby ta uczyniła to samo i stanęła za nim. Wiedział, kim jest ten człowiek. On należał do świata ich córki, tylko pytanie, czego mógł chcieć od nich.

- Gdzie moje maniery. Nazywam się Lucjusz Malfoy.

- Czego pan od nas chce?

- Wasza szlamowata córeczka zaszła mi za skórę.

- Nie zbliżaj się do Hermiony!

Krzyknęła pani Granger, czując jak narasta w niej panika. Czego ten człowiek mógł chcieć od ich kochanej córeczki?

- Milcz.

Warknął Lucjusz, z trudem powstrzymując wybuch złości.

- Proszę natychmiast opuścić nasz dom, bo wezwę policję.

Arystokrata na słowa Iana wybuchnął śmiechem, który pozbawiony był choćby krztyny humoru. Ci mugole naprawdę byli żałośni.

- Oczywiście, że stąd wyjdę. Uwierzcie, że nie sprawia mi przyjemności przebywanie w towarzystwie pół ludzi, jednak ja zniknę dopiero, gdy wy będziecie martwi.

Oczy państwa Grangerów rozszerzyły się ze strachu. Ian mocniej ścisnął rękę swojej żony. Był przerażony, ale starał się nie dać tego po sobie poznać. Musiał być silny, dla Jane i Hermiony. Pomimo, iż najprawdopodobniej były to ostatnie chwile jego życia, nie miał zamiaru się poddać.

- Ze mną zrób, co chcesz, ale zostaw moją żonę i córkę w spokoju.

Jego głos był stanowczy i zdecydowany. Życie tych dwóch kobiet było dla niego najważniejsze. Mógł nawet oddać swoje własne, byleby tylko one były bezpieczne.

- Jakież to szlachetne. Skoro tak, to znaj moją litość, zginiesz jako pierwszy. Avada Kedavra.

Zielony strumień światła uderzył prosto w klatkę piersiową mężczyzny. Oczy pana Grangera w jednej chwili stały się puste, a uścisk na dłoni jego żony zelżał. Jane z przerażeniem patrzyła, jak jej ukochany bezwładnie osuwa się na podłogę. Upadła przy nim na kolana, kurczowo ściskając jego dłoń.

- Jan, co ci jest? Błagam ocknij się!

Łkała pani Granger, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy. Jej mąż, jej kochany Ian leży bezwładnie, nie reagując na żadne słowa, czy też gesty. Najgorsze było to, że w jego oczach nie widziała już nic, tylko pustkę. Zniknęło całe życie i radość, nie zostało po nich nawet śladu.

- Kochanie, obudź się.

Jane położyła głowę na klatce piersiowej męża, mocząc jego koszule łzami. W jeszcze większą rozpacz wprowadził ją fakt, iż nie słyszała bicia serca ukochanego, tylko przeraźliwą, niczym niezmąconą ciszę. Lucjusz stał przez chwile, napawając się rozpaczą kobiety. Był niczym dementor, który odbierał ludziom szczęście, czerpiąc z tego radość i korzyści. Po chwili jednak Jane, podniosła głowę, aby móc spojrzeć na arystokratę. Jej twarz nie wyrażała nic, poza skrajną rozpaczą i bólem.

- Oszczędź chociaż naszą córkę.

Szepnęła, patrząc mu prosto w oczy. Wiedziała, że dla niej nie ma już ratunku i niebawem ponownie połączy się z mężem. Jednak była jeszcze jej córeczka, którą kochała ponad wszystko i nie chciała, aby jej życie zakończyło się, nim na dobre zdążyło się zacząć.

- Szlamy nie zasługują na litość. Avada Kedavra.

- Kocham cię Hermionko.

Zdążyła wyszeptać Jane, nim zielony strumień światła pozbawił ją życia. W jednej chwili jej bezwładne ciało opadło na klatkę piersiową męża. Teraz oboje byli już w innym, być może lepszym świecie. Lucjusz stał niewzruszony, patrząc na swoje ofiary. Ten widok nie wywoływał w nim żadnych uczuć. Dla niego było to jedynie pozbycie się dwóch, nic nie znaczących insektów. Spojrzał na nich po raz ostatni, po czym, po usunięcie wszelki śladów swojej obecności tutaj, opuścił ich dom.  Teraz musiał doprowadzić swój plan do końca. Już niebawem ród Malfoyów odzyska swój honor.

*****

Hermiona powoli zaczęła się budzić. Była nico otępiała i zdezorientowana. Nie do końca wiedziała, co się stało. Pierwsze, co ujrzała po otwarciu oczu, to zatroskana twarz Dracona, który się nad nią pochylał.

- Na rany Salazara, Granger! Nie rób mi więcej takich numerów!

Powiedział, oddychając z ulgą. Szatynka tracąc nagle przytomność napędziła mu niezłego stracha.

- Co się stało?

Zapytała, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Dostałaś list, zaczęłaś czytać i…

Dalszej części jego wypowiedzi już nie słuchała. Z jej twarzy w momencie odpłynęła cała krew, a serce zamarło z przerażenia. Natychmiast zerwała się z miejsca i zaczęła się gorączkowo rozglądać. W końcu jej wzrok natrafił na list leżący obok kanapy. Nagle wszystko spadło na nią, niczym grom z jasnego nieba. Nawet nie zarejestrowała kiedy osunęła się na kolana, zakrywając usta dłońmi.

- Nie, nie, nie, nie…

Powtarzała to niczym mantę, kręcąc przy tym głową. Przecież to nie mogła być prawda. To na pewno jakaś pomyłka albo mało śmieszny sen, z którego zaraz się obudzi.

- Granger?

Draco powoli podszedł do dziewczyny, która siedziała na dywanie. Nie miał pojęcia, co się z nią dzieje. Wyglądała, jakby dostała jakiegoś ataku.

- Oni żyją, nic im nie jest, to nieprawda.

Mamrotała bez sensu, kiwając się do tyłu i do przodu. Trzymała się za włosy i miała mocno zaciśnięte powieki. Smok już miał ponownie zapytać, co się dzieje, gdy jego wzrok padł na leżący przy kanapie list. Nie zastanawiał się długo, tylko sięgnął po pergamin i zaczął czytać.

Szanowna Panno Granger

Z przykrością informujemy panią, iż dnia 18 maja 1999 r. w domu przy ulicy Long Acre 20 w Londynie o godzinie 15:37 znaleziono zwłoki pani rodziców, niejakich Iana i Jane Grangerów. W wstępnym śledztwie udało się ustalić, iż zostali oni zamordowani dnia 17 maja 1999 r. w godzinach wieczornych, przy użyciu zaklęcia niewybaczalnego. Prosimy o stawieniu się w Ministerstwie Magii w celu zidentyfikowania i odebrania ciał. Oczekujemy pani w biurze Szefa Aurorów.

Z wyrazami współczucia

Kingsley Shacklebolt

Patrzył na pergamin niewidzącym wzrokiem, a poszczególne słowa odbijały się echem w jego głowie. „…znaleziono zwłoki pani rodziców […]”, „…przy użyciu zaklęcia niewybaczalnego.”, „…w celu zidentyfikowania i odebrania ciał.” Przeniósł wzrok na Hermionę, która nadal klęczała na podłodze. Nawet nie był sobie w stanie wyobrazić, co ona teraz przeżywała. Wiedział, że kochała rodziców ponad wszystko, a teraz przez jakiegoś sukinsyna tak po porostu ich straciła. „Ty już dobrze wiesz, kim jest ten sukinsyn.” Szepnął głosik w jego głowie, przez co po plecach przeszedł mu nieprzyjemny dreszcz. Nie, to nie mogła być prawda. Odsunął od siebie tę myśl, wiedząc, że teraz musi się zająć Granger. Ponownie podszedł do dziewczyny i delikatnie złapał ją za ramiona, zmuszając tym samym, aby stanęła na własnych nogach. Miała opuszczoną głowę, dlatego ujął jej twarz w obie dłonie. Gdy spojrzał w jej czekoladowe tęczówki przeraził się. W jej oczach zamiast tych cudownych iskierek widział tylko ból i rozpacz. Nie mógł na nią patrzeć w takim stanie. Kochał ją z całego serca i oddałby wszystko, aby wziąć na siebie choć część jej cierpienia.

- Tak mi przykro lwico.

Powiedział cicho, czując, że i tak nie dałby rady głośniej. Gryfonka słysząc te słowa natychmiast odskoczyła od niego niczym oparzona, kręcąc głową.

- Nie mów tak! Oni żyją i nic im nie jest! Zaraz napiszę do nich list i zobaczysz…

Łzy powoli zaczęły spływać po jej policzkach, a głos odmówił posłuszeństwa. Nie dopuszczała do siebie wiadomości, że jej rodzicom mogłoby się cokolwiek stać, nie mówiąc o śmierci.

- Hermiona, wiesz, że to nieprawda.

Wiedział, że to okrutne, ale nie było sensu jej okłamywać. Musiała się z tym zmierzyć i to od samego początku. Chciał podejść bliżej i dotknąć jej policzka, ale odtrąciła jego dłoń.

- Kłamiesz!

Krzyknęła, po czym zaczęła go okładać pięściami. Draco jednak nie zważając na to, przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Szarpała się, wyrywała, próbowała go uderzyć, ale nie ustąpił. Trzymał ją mocno, póki nie przestała się miotać. Z bezsilności oparła głowę o jego ramie i zaniosła się płaczem. Teraz stała spokojnie, po prostu płacząc. Była świadoma, że gdyby nie Draco zapewne znowu by upadła. Ten jednak trzymał ją w ramionach, gładząc po włosach.

- Ćśś maleńka, ćśś…

Szeptał jej do ucha, usiłując uspokoić. Nie widział sensu w pocieszaniu jej. W takim stanie żadne słowa i tak by od niej nie dotarły, nawet jeśli wiedziałby, co ma powiedzieć.  

- A-ale dlaczego oni? Dopiero co… ich odzyskałam, a-a teraz… znowu mam ich stracić…?

Łkała w jego koszulę, ledwie mogąc mówić z powodu nieustającego szlochu. Nawet nie starała się opanować. Jej cały świat właśnie legł w gruzach. Dwie najważniejsze dla niej osoby odeszły na zawsze, a ona nawet nie miała okazji się z nimi pożegnać. Draco nic nie mówił, po prostu był blisko, pokazując jej, że nie jest sama. Tylko tyle mógł teraz zrobić. Bólu po tak dotkliwej stracie nie dało się tak po prostu pozbyć, ani się z niego wyleczyć. Choćby nie wiem jak bardzo chciał, nie potrafił jej teraz pomóc. Mógł tylko stać i słuchać jej płaczu, który sprawiał, że coś boleśnie zaciskało się na jego sercu. Jednak to, co czuła w tym momencie Hermiona było nie do opisania. Niewyobrażalny ból przeszywał każdą cząstkę jej duszy, jakby powoli rozdzierając ją na kawałki. Rodzice byli częścią niej, którą teraz bezpowrotnie utraciła. Ta myśl sprawiła, że zaniosła się jeszcze żałośniejszym płaczem. Nagle Draco bez ostrzeżenia wziął szatynkę na ręce i podszedł do kanapy. Usiadł na niej, sadzając sobie dziewczynę na kolanach. Nadal nic nie mówił. W końcu jednak doszedł do wniosku, że coś zrobić musi, bo ta bezczynność go wykończy. Wpadł na pewien pomysł, ale nie wiedział, czy wypali .

- Stworek!

Zawołał, a zaskoczona Hermiona podniosła na niego załzawione oczy. Ten jednak w odpowiedzi pogłaskał ją tylko po policzku, zdobywając się na blady uśmiech. Miał szczęście, gdyż skrzat pojawił się przed nimi niemal od razu.

- Czym Stworek może służyć?

- Przynieś herbatę z eliksirem Słodkiego Snu.

- J-ja nie…

Hermiona próbowała protestować, ale Draco nie dał jej powiedzieć zbyt wiele.

- Lwico, proszę.

Szatynka spojrzała w jego oczy i ujrzała tam strach oraz troskę, dlatego skinęła tylko głową, po czym ponownie oparła ją o jego ramię.

- Przynieś ją do sypialni Hermiony.

Skrzat ukłonił się, po czym zniknął. Draco ponownie wziął dziewczynę na ręce i bezzwłocznie udał się do jej sypialni. Już nie szlochała tak jak wcześniej, ale czuł, że nadal płaczę. To, że nie mógł jej teraz pomóc sprawiało mu niemal fizyczny ból. Chciał ją chronić przed całym światem, a tymczasem jego ukochaną spotkała kolejna tragedia i do tego bardzo dotkliwa. To nie było fair. Wszedł do jej sypialni i w momencie, gdy kładł Gryfonkę na łóżku w pomieszczeniu zmaterializował się Stworek. Smok wziął od niego herbatę i postawił ją na szafce nocnej.

- To wszystko, dziękuję.

Skrzat skłonił się nisko i bez zbędnych słów zniknął. Blondyn spojrzał na szatynkę, która siedziała tak, jak ją zostawił. Z jej twarzy nie dało się absolutnie nic wyczytać. Jedynie oczy, z których nadal płynęły łzy, zdradzały jak bardzo cierpiała.

- Chcesz się przebrać?

Zapytał ostrożnie, ale nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Westchnął cicho, po czym podszedł bliżej. Zaczął odpinać guziki jej koszuli, aby w końcu ją z niej zdjąć.

- Wstań.

Poprosił, a dziewczyna odruchowo spełniła jego prośbę. Ze spodniami i butami poszło mu równie szybko, dlatego już po chwili szatynka została w samej bieliźnie. Dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę, że nie ma jej w co ubrać. Omiótł wzrokiem pokój, a jego wzrok niemal natychmiast padł na czarny t-shist przewieszony przez oparcie łóżka. Musiał go tu zastawić jeszcze rano. Uznał, iż idealnie nad się on na piżamę dla Granger. Porwał koszulkę i ponownie zwrócił się do Gryfonki.

- Podnieś ręce.

Kolejne polecenie, które bezmyślnie wykonała. Koszulka sięgała jej do połowy uda, więc na piżamę była idealna.

- Połóż się.

Tak też zrobiła. Nie miała siły mu się sprzeciwiać. Teraz to był jej najmniejszy problem, bo i czym były polecenia Malfoya w obliczu jej tragedii? Niczym. Wszystko straciło sens, odeszło wraz z jej rodzicami, tylko w takim razie dlaczego ona nadal istnieje i czuje, skoro świat się skończył? Draco usiadł na krawędzi łóżka i podał jej herbatę.

- Wypij to, proszę.

Powiedział, gdy Hermiona nie zareagowała w żadne sposób. Dopiero słysząc troskę w jego głosie przyjęła kubek. Herbata nie była za gorąca, więc wypiła ją niemal na raz. Przyjemne ciepło rozeszło się po jej ciele, ale nie czuła go, gdyż ból przyćmiewał wszystkie inne uczucia. Aktualnie w jej świecie istniało tylko cierpienie, poza jednym, małym promykiem nadziei, którym był siedzący obok niej Draco.

- Eliksir zaraz zacznie działać.

Nakrył ją kołdrą i założył za ucho niesforny kosmyk włosów. Patrzył na tą zwykle silną i twardą dziewczynę, zdając sobie sprawę, jaka naprawdę jest krucha. Każdy miał swoje granice wytrzymałości, a jej zostały znacznie przekroczone.

- Dlaczego oni?

Zapytała, podnosząc na niego załzawione oczy. To pytanie nie dawało jej spokoju. Czym dobrzy ludzie zasłużyli sobie na śmierć, skoro tylu zwyrodnialców chodzi po tym świecie? Mogli jeszcze tyle zrobić, zobaczyć. Tylu rzeczy nie zdążyła im powiedzieć, a teraz nie będzie już mieć ku temu okazji.

- Nie mam pojęcia maleńka.

- Kochasz mnie?

Zapytała nagle, uważnie przyglądając się jego twarzy. Czuła, że eliksir zaczyna działać, ale chciała jeszcze coś sprawdzić. Draco zdziwił się nieco, ale nad odpowiedzią nie musiał się zastanawiać.

- Oczywiście, że tak.

- A możesz mi obiecać, że bez względu na wszystko mnie nie zostawisz?

Nie ważne jak głupio mogło zabrzmieć jej pytanie, a właściwie prośba. Musiała to wiedzieć i to w tej chwili. Zaskoczyła go. Smok nie do końca wiedział, o co jej chodzi. To jednak teraz nie było ważne. Odpowiedz na to pytanie była dla niego bardziej niż oczywista. 

- Obiecuje.

Mówiąc to pochylił się i bardzo delikatnie ją pocałował. W ten sposób chciał potwierdzić swoje słowa. Bardzo powoli pieścił jej wargi, czując jak dziewczyna zaczyna odpływać. W końcu odsunął się, aby jeszcze raz spojrzeć w jej czekoladowe oczy.

- Kocham cię, bez względu na wszystko.

Wyszeptała jeszcze tylko nim zapadła w sen. W końcu jej twarz stała się pozornie spokojna. Jedynie ślady łez na policzkach zdradzały, że coś było nie tak. Pochylił się jeszcze tylko, aby pocałować szatynkę w czoło.

- Ja ciebie też lwico.

Po tych słowach wyszedł z jej pokoju i udał się do siebie. Tam od razu opadł na łóżko, chowając twarz w dłoniach. Czuł się otępiały. Tego dnia wydarzyło się zdecydowanie zbyt wiele. Nie mógł zebrać myśli. Rodzice Granger nie żyją, a do tego zostali zamordowani przez czarodzieja. Kto chciałby zabić rodziców jednej z Trójki Zbawców Świata? „Znasz odpowiedz na to pytanie…” Po raz kolejny odezwał się złośliwy głosik w jego głowie, który starał się ignorować, ale nie potrafił. Od razu, gdy tylko przeczytał ten cholerny list z Ministerstwa pomyślał o swoim ojcu. Kto inny jak nie Lucjusz chciałby zaszkodzić Granger? Z drugiej jednak strony, czy byłby w stanie posunąć się tak daleko, biorąc pod uwagę fakt, że ostatnim razem z trudem uniknął Azkabanu? Takie posunięcie byłoby co najmniej nierozsądne z jego strony, bo jakoś wątpił, aby jego ojczulkowi śpieszyło się do więzienie. Ale, czy Lucjusz kiedykolwiek wykazał się czymś takim jak rozsądek? Ledwie ta myśl ukształtowała się w jego głowie, a usłyszał pukanie w szybę. Podniósł się do pozycji siedzącej i ujrzał za oknem sowę, której nigdy wcześniej nie widział. Miał złe przeczucia, ale podniósł się i wpuścił ptaka. Sowa nawet na niego nie patrząc, podleciała do łóżka, upuściła na nie list i już jej nie było. Draco zamknął okno i po chwili trzymał w dłoniach kopertę. Gdy tylko zobaczył, kto jest nadawcą, poczuł, jakby coś się w nim zagotowało, lecz z drugiej strony ogarnęła go panika. Wiedział, że dopiero teraz zacznie się prawdziwe piekło. Drżącymi rękoma rozerwał kopertę i zaczął czytać. Już sam nagłówek wywołał u niego zimną furię.

Drogi synu

Z przykrością stwierdzam, iż jestem rozczarowany twoją postawą. Łudziłem się, że to przejściowe, ale jak widać myliłem się. Doszły mnie słuchy, że mój jedyny syn, dziedzic fortuny Malfoyów związał się z jakąś paskudną szlamą. Teraz widzę, że za bardzo Ci pobłażałem i oto tego skutki, ale z tym koniec. Dobrze Ci radzę ty cholerny gówniarzu, czytaj uważnie to, co tu napisałem. Masz zerwać wszelkie kontakty z niejaką Hermioną Granger! Żebyś nie miał wątpliwości, to nie jest prośba. Czy ty naprawdę sądziłeś, że pozwolę Ci bezkarnie hańbić dobre imię Malfoyów? Jeśli tak, to bardzo się myliłeś. Zapamiętaj raz na zawsze, że ze mną się nie zadziera. Pamiętaj, Granger przestaje dla Ciebie istnieć. Radzę Ci się zastosować do moich poleceń, bo w przeciwnym razie ta szlama bardzo szybko dołączy do swoich rodziców, a ja poważnie się zastanowię, czy twoja matka i jej przygłupi siostra, aby na pewno zasługują na życie. Skończyła się twoja samowolka. Zapomniałeś, że ja nigdy nie przegrywam. Oczywiście nawet nie myśl, aby komukolwiek o tym powiedzieć. Zabicia tych mugoli nikt mi nie udowodni, a ty nie masz żadnych dowodów. Listy, gdy tylko go przeczytasz spłonie, więc nawet tego nie będziesz miał. Podsumowując, jeśli nie chcesz, żeby ta szlama w najbliższym czasie pożegnała się z życiem będziesz siedział cicho i jak najdalej od niej. Mam nadzieję, że wszystko zrozumiałeś, bo drugiego ostrzeżenia nie będzie. Zacznij się w końcu zachowywać jak na arystokratę przystało.

Lucjusz Malfoy

Stracił kontakt z rzeczywistością. Świat przestał istnieć. Nie czuł nawet jak ogień trawiący trzymany przez niego list, parzy jego dłonie. Czym był ból fizyczny w obliczu utraty sensu istnienia? Tym właśnie była dla niego Hermiona. Perspektywa życia bez niej była gorsza niż śmierć. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko dzieję się naprawdę. Zawsze wiedział, że jego ojciec jest sukinsynem, ale tym razem przeszedł samego siebie. Pozbawił Bogu ducha winną dziewczynę najbliższych, a do tego chciał zniszczyć ich szczęście. Co z tego, że byli razem zaledwie miesiąc, a tak na dobrą sprawę znali się od 9 miesięcy? To, co ich połączyło było silniejsze od niejednej wieloletniej więzi. Byli jak feniks i ogień, nierozłączni, co niestety teraz miało ulec zmianie. Czy mógł ryzykować życie jej i swoich najbliższych? Odpowiedz była prosta. Nie. Co do tego, iż Lucjusz po raz kolejny posunąłby się do morderstwa nie miał wątpliwości, a tego by nie zniósł. Wolał już żyć bez niej, widząc, że jest bezpieczna, niż ryzykować tak wiele. Jak mógł być na tyle głupi, żeby w ogóle na nowo zaczynać tą znajomość? Nawet Blaise ostrzegał go już na samym początku.

(wspomnienie)

- No dobra już spokojnie, a teraz na poważnie, co z twoim ojcem? Przecież jak on się dowie, to dostanie furii!

- Trudno, przecież ci mówiłem, że odszedłem i domyślam się, że on już nie uważa mnie za swojego syna.

- Ale jakoś nie wydaje mi się, że Lucjusz da ci wolną rękę i pozwoli spotykać się z mugolaczkami, przecież sam doskonale wiesz jaką ma obsesje na punkcie honoru rodziny.

Draco zamyślił się na chwile. Diabeł miał racje, przecież jego ojciec jest zdolny do wszystkiego i może zrobić krzywdę Gryfonce, a tego by sobie nie darował. Jednak z drugiej strony, nie chciał zrywać tej znajomości, która tak na prawdę dopiero się zaczęła, chciał lepiej poznać dziewczynę. Ta potrzeba zwyciężyła, a Draco przysiągł sobie, że choćby nie wiem co, na pewno nie da skrzywdzić Granger.

(koniec wspomnienie)

Nie dotrzymał słowa, pozwolił, aby cierpiała. Jednak, czy żałował choćby jednej chwili spędzonej z nią? Oczywiście, że nie. Dopiero ona uczyniła go szczęśliwym człowiekiem i sprawiła, że pokochał życie, niemal tak mocno jak ją. Niejednokrotnie wracał do ich wakacyjnego spotkania w parku. Wtedy po raz pierwszy rozmawiali ze sobą normalnie, bez kłótni i obelg. Jak miał teraz żyć z myślą, że starci to wszystko bezpowrotnie? Bo, co do tego nie miał wątpliwości. Ich wspólna bajka dobiegła końca, a powrócić miała brutalna rzeczywistość w postaci jego ojca oraz podziałów, które bez względu na wszystko zawsze będą miały jakieś znaczenie. Tylko dlaczego z powodu absurdalnych ideologii oni muszą rezygnować ze swojego szczęścia? Jak to jest, że od zawsze oboje mają pod górkę? Gdy w końcu po tylu latach odnaleźli spokój u swojego boku, w ich życiu ponownie miał zagościć chaos i rozpacz? Nagle przypomniał sobie ostatnią rozmowę z Hermioną. Obiecał jej, że będzie zawsze i bez względu na wszystko. To było zaledwie kilka minut temu, a on już wiedział, że będzie zmuszony złamać dane słowo. Co z tego, że wszystko wyło w nim z rozpaczy, a samą myśl o rozłące? Jego lwica musiała być bezpieczna. Tylko dlaczego nie u jego boku? Czuł, że zaraz oszaleje. Tego było zbyt wiele. Nie mógł już stać w miejscu jak do tej pory. Targało nim tyle emocji, w których dominowała rozpacz i wściekłość, iż czuł, jakby zaraz miał wybuchnąć. W momencie zerwał się z miejsca i trzaskając drzwiami, wybiegł z pokoju. W tym momencie jego świat się skończył. Już niebawem miał stracić sens swojej egzystencji. Pragnął zniknąć, zapaś się pod ziemię, zrobić cokolwiek, byleby przestać czuć, choć na jedną chwilę uwolnić się od tego przeraźliwego bólu, który rozrywał jego serce na kawałki…

Witam :)

No to tak… pewnie spodziewaliście się, że do akcji wkroczy Lucjusz, ale pomimo wszystko mam nadzieję, że rozdział się podoba. No przynajmniej trochę, bo za końcówkę zapewne niejedna osoba ma w tym momencie ochotę mnie czymś przekląć, ale trudno. Mogę powiedzieć tylko, że wydarzenia zawarte w tym rozdziale były planowane od samego początku tej historii, głównie chodzi mi tu o śmierć rodziców Hermiony. To był jedne z moich pierwszych pomysłów, na którym można powiedzieć bazowało całe opowiadanie i postanowiłam się go trzymać. Co z tego wszystkiego wyniknie dowiecie się niebawem. Chciałabym was prosić o pozostawienie swoich opinii w komentarzach. Bardzo mi na tym zależy, ponieważ wtedy wiem, co muszę poprawić i, czy aby na pewno to, co pisze wam się podoba. Ostatnio jest ich mniej niż wcześniej, co trochę mnie martwi. Jeśli coś jest nie tak to piszcie, a ja postaram się to w miarę własnych możliwości poprawić.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥