Rozdział 57

„Let her go”

Nastał ranek. Świat zaczął się budzić do życia. Sowy wracały z nocnych łowów, a inne ptaki witały poranek radosnym śpiewem. Początek dnia nie różniący się niczym od wielu poprzednich. A jednak. Dla jednej dziewczyny nic już nie miało być takie samo. Hermiona leżała na swoim łóżku, wpatrując się w jego baldachim. Obok niej była Lucy, trzymając łeb na jej brzuchu. Czuła rozpacz swojej pani, dlatego była blisko. Szatynka jednak nie zwracała na nią szczególnej uwagi. Była zupełnie otępiała. Po wczorajszej histerii nie było śladu. Teraz czuła przeraźliwą pustkę, która była jeszcze gorsza. Wszystko z niej uleciało, zero uczuć, emocji, nic… Wczoraj straciła część siebie, choć prawda była taka, że to nie do końca do niej dotarło. Bo przecież to niemożliwe, aby jej rodziców już nie było. Miała tylko jeden sposób, aby poznać prawdę, choćby była ona najgorsza. Przekręciła głowę i spojrzała na zegarek. 10, najwyższy czas. Z wielkim trudem wstała z łóżka i podeszła do szafy. Bez zastanowienia wyjęła z niej odpowiednie ubrania i udała się do łazienki. Gdy tylko naga weszła pod prysznic odkręciła zimną wodę. Po jej ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz, ale nie przejęła się tym zbytnio. Zawsze to jakiś sposób na poczucie czegokolwiek. Wszystko było lepsze od tej pustki. Automatycznie, nawet nie myśląc o tym, co robi zaczęła się myć. Jej ruchy nie miały nic wspólnego ze świadomym działaniem. Była niczym inferius, nie posiadający własnej woli. Gdy w końcu była gotowa, opuściła swój pokój i udała się na siódme piętro. Z każdym krokiem odczuwała coraz większy strach. Co jeśli to wszystko jednak okaże się prawdą? Potrząsnęła energicznie głową, chcąc odepchnąć od siebie te myśl. Nie uwierzy w to, póki nie zobaczy na własne oczy. Czy jest coś złego w tym, że do ostatniej chwili chciała żyć nadzieją, że to jednak pomyłka? Usilnie starała się zgłuszyć głosik rozsądku, który podpowiadał jej, iż jest naiwna, wierząc, że to nieporozumienia. Przyspieszyła kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się na siódmym piętrze. Już sama nie wiedziała, czy woli odwlekać ten moment, czy też zmierzyć się z prawdą jak najszybciej. Ostatecznie jednak wybrała opcje drugą, dlatego już po chwili była na miejscu.

- Proszę.

Usłyszała, gdy zapukała, po czym weszła do gabinetu. Zastała Minervę siedzącą za biurkiem. Przed nią leżało masę dokumentów, które najwidoczniej usiłowała uporządkować. Jednak, gdy tylko ujrzała, kto jest jej gościem natychmiast zaprzestała wykonywanej czynności. Została już poinformowana o zaistniałej sytuacji i wiedziała, co sprowadza do niej Gryfonkę.

- Panno Granger, bardzo mi…

- Nie, proszę przestać. Nie chcę żadnych kondolencji, Ja… muszę być pewna. Mam się stąd przenieść do Ministerstwa.

Mówiła szybko, walcząc z napływającymi jej do oczu łzami. Ponure myśli coraz bardziej opanowywały jej umysł, choć usilnie starała się je od siebie odsunąć. Zdała sobie sprawę, iż zmierzenie się z rzeczywistością będzie trudniejsze niż myślała. Dyrektorka spojrzała na nią ze współczuciem, ale nic już nie powiedziała. Bez słowa wskazała na kominek.

- Dziękuję.

Szepnęła Hermiona i po nabraniu proszku Fiuu, weszła do kominka.

- Ministerstwo Magii, Biuro Szefa Aurorów.

Powiedziała wyraźnie i już po chwili zniknęła w zielonych płomieniach. Wylądowała w znanym jej już gabinecie. Zastała tam nie tylko Szefa Aurorów, ale i samego Ministra Magii.

- Dzień dobry Hermiono.

Przywitał się Kingsley, posyłając w jej stronę blady uśmiech, którego jednak nie była w stanie odwzajemnić. W tym momencie pozornie prosta czynność uniesienia kącików ust była dla niej niewykonalna. Mężczyzna wyglądał na lekko zaniepokojonego, co nie wróżyło niczego dobrego.

- Dzień dobry.

- Jeśli chodzi o…

- Chcę ich zobaczyć, teraz.

Przerwała mu niemal natychmiast, a Shacklebolt widząc determinacje na jej twarzy, skinął jedynie głową.

- W takim razie zapraszam z nami.

Po raz pierwszy odezwał się mężczyzna siedzący za swoim biurkiem. Cała trójka opuściła gabinet. Hermiona szła za nimi, czując jak jej serce bije coraz szybciej. Z każdym kolejnym krokiem miała coraz większą ochotę stąd uciec. Naprawdę chciała wierzyć, że tkwi w jakimś chorym koszmarze, jednak wszystko wskazywało na to, że coś, co uznaje za horror stanowi jej rzeczywistość. Głowę miała spuszczoną, dlatego nawet nie widziała dokąd idą. Podniosła wzrok dopiero, gdy mężczyźni zatrzymali się przed jakimiś drzwiami. Szef Aurorów wyciągnął dłoń i dotknął nią drewnianej powierzchni. Drzwi otworzyły się, a w nich od razu uderzył nieprzyjemny chłód. Hermiona była nieco zdziwiona. Nie przypuszczała, że w Ministerstwie znajduje się coś takiego jak mugolska kostnica. Na chwiejnych nogach weszła do środka. Ściany w kolorze ciemnej szarości i rzędy łóżek, na których leżały ciała, przykryte białymi prześcieradłami czyniły to pomieszczenie przerażającym. Nagel mężczyźni zatrzymali się mniej więcej w połowie sali.

- Gotowa?

Zapytał Kingsley, a Hermiona sztywno skinęła głową. Czy można być gotowym na oglądanie zwłok swoich rodziców? Minister jednym zaklęciem sprawił, że białe przykrycia zniknęły, odkrywając dwa ciała. Szatynce wystarczyło jedno spojrzenia, aby wiedziała, że jej nadzieje były złudne.

- Nie…

Szepnęła, czując jak po jej policzku spływa pierwsza łza, a zaraz za nią kolejne. Stała, patrzyła i nie mogła uwierzyć, że to naprawdę oni. Nie wiedziała jakim cudem, ale podeszła bliżej, stając pomiędzy ich łóżkami. Najpierw zwróciła się w stronę ojca. Jego twarz była blada i spokojna, zniknęła z niej cała radość i wszystko inne, co w nim kochała. Uniosła drżącą dłoń i dotknęła jego policzka. Z jej gardła wyrwał się gorzki szloch, gdy poczuła przeraźliwy chłód. Nadzieję, złudzenia, wszystko zniknęło nie pozostawiając po sobie żadnych wątpliwości, że jej najbliżsi żyją.

- Tatusiu…

Kolejny szloch i nowa fala łez. Czuła jak jej serce obumiera, zadając jej przy tym niewyobrażalny ból. Przeniosła wzrok na Jane, po czym wyciągnęła rękę, aby dotknąć i jej.

- Mamusiu…

Pani Granger była tak samo lodowata jak jej mąż. Oboje nie mieli już w sobie tego ciepła, którym od zawsze otaczali Hermionę, dając jej poczucie bezpieczeństwa.

- Przepraszam, tak strasznie was przepraszam…

Szepnęła, patrząc to na jedno, to na drugie. Oddałaby wszystko, aby wrócić im życie. Teraz, gdy ich już nie było została sama. Chociaż nie, miała jeszcze przyjaciół i Dracona. Żałowała, że nie ma go tu teraz z nią. Rano nawet nie zwróciła uwagi na jego nieobecność, tylko jak najszybciej udała się do Ministerstwa. Patrząc na zastygłe na wieki twarze rodziców, czuła, że potrzebuje kogoś bliskiego, aby wyzbyć się, poczucia, że została zupełnie sama. Nie wpadła jednak w histerię, łzy po prostu spływały po jej pliczkach, a ona czuła tylko pustkę i żal do losu o to, że odebrał jej bliskich. Nie wiedziała, ile tak stała, wpatrując się w ciała rodziców, gdy nagle poczuła na ramieniu czyjąś dłoń.

- Hermiono, powinniśmy już iść.

Powiedział łagodnie Kingsley, patrząc na nią ze współczuciem. Taka młoda dziewczyna, a doświadczyła więcej niż niejedna osoba w podeszłym wieku. Życie nie było sprawiedliwe.

- Nie.

Jej głos był cichy i przepełniony bólem. To były ostatnie chwile, kiedy mogła ich dotknąć, patrzeć, po prostu być blisko. Co z tego, że ich już nie było na tym świecie? Samo przebywanie tu dawało jej złudne poczucie, że nie jest sama. Minister postanowił dać jej jeszcze chwilę. Choć tyle mógł dla niej zrobić. Minęło ponad 15 minut, nim Hermiona zdecydowała się opuścić rodziców. Jej serce krwawiło boleśnie, a łzy coraz obficiej spływały po policzkach. Gdy znajdowali się przy drzwiach odwróciła się, aby po raz ostatni spojrzeć na zakryte już ciała rodziców. Była pewne, że ten widok będzie ją prześladował do końca życie…

*****

Hermiona siedziała na kanapie w domu swoich rodziców, przeglądając album ze zdjęciami. Na jej twarzy błąkała się cień uśmiechu, gdy patrzyła na poszczególne fotografie. Tyle pięknych chwil, miejsc, które zwiedzili, tyle wspomnień. Doskonale pamiętała każdą z tych podróży. W te wakacje mieli odbyć kolejną, do słonecznej Portugalii. Tak czekała na ten wyjazd. Dwa tygodnie z ukochanymi rodzicami. Znalazła już nawet bilety lotnicze, oraz potwierdzenia zameldowania w hotelu. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Brakowało tylko jej rodziców. Odsunęła od siebie tę myśl, czując napływające do oczu łzy. Przez ostatnie dni wylała ich już zbyt wiele, choć nie zapowiadało się, aby miało to ulec zmianie. Tym bardziej, że to dziś miał się odbyć pogrzeb. Za chwilę też mieli się tu zjawić jej przyjaciele. Nie widziała ich od trzech dni, czyli od momentu, gdy opuściła Hogwart. Powiadomiła ich o wszystkim listownie. Oczywiście chcieli tu przyjechać jak najszybciej się da, ale ona nie wyraziła na to zgody. Czas spędzony samotnie w domu rodziców była dla niej swego rodzaju pożegnaniem. Czuła, że tak powinna, ponieważ, nie było im dane zrobić tego osobiście. Najgorzej jednak było po zmroku. Każdą z nocy spędzonych tutaj przepłakała. Sen stał się dla niej czymś odległym. Gdy udawało jej się zasnąć choć na chwilę męczyły ją przerażające koszmary, z których budziła się z krzykiem. Wszystkie złe wspomnienia i obawy wracały do niej właśnie teraz. Efekt tego był taki, że gdy dziś rano przejrzała się w lustrze nie poznała samej siebie. Sińce pod oczami, puste spojrzenie, przeraźliwie blada twarz, która wyglądała jeszcze gorzej w połączeniu z czarną sukienką, którą miała na sobie. W tym jednak momencie wygląd niewiele ją obchodził. Czym był stan zewnętrzny w porównanie z tym, co dzieje się w środku? Westchnęła ciężko odkładając album. Czuła, że jeśli zaraz tego nie zrobi, to na pewno się rozklei. I dokładnie w tej chwili usłyszała dzwonek do drzwi. Niechętnie podniosła się z kanapy i poszła wpuścić gości. Wiedziała, że to spotkanie nie będzie łatwe. I nie pomyliła się. Gdy tylko otworzyła drzwi na szyję rzuciły jej się Pansy i Ginny.

- Mionka, tak mi przykro.

- Jak się czujesz kochana?

Właśnie tego się bała. Współczucia, miliona pytań, zamartwiania się. Nie chciała tego. Przez to czuła się jeszcze gorzej, a ból stawał się nie do zniesienia. Najdelikatniej jak potrafiła odsunęła od siebie przyjaciółki, cofając się o krok. Nawet jeśli dziewczyny były

 zdziwione, to starały się to ukryć. Chłopaki na szczęście ograniczyli się tylko do przytulenia jej, za co była im wdzięczna. Coś jej jednak nie pasowało.

- Gdzie jest Draco?

Zapytała, a cała czwórka spojrzała na siebie znacząc, przez co naprawdę zaczęła się niepokoić.

- Nie mamy pojęcia. Szukaliśmy go wszędzie, ale przepadał. Na pewno przyjdzie później.

Wyjaśnił w końcu Blaise, ale nie brzmiał zbyt przekonująco. Prawda była taka, że brunet nie miał pojęcia, co się dzieje z jego przyjacielem i dlaczego go tu nie ma. Hermiona poczuła dziwny niepokój, ale zignorowała go. To nie był czas, aby o tym myśleć.

- Chodźmy, już czas.

Powiedziała beznamiętnym głosem, mijając ich i wychodząc na zewnątrz. Przyjaciele ponownie spojrzeli po sobie, lecz bez słowa wykonali jej polecenie. Hermiona była nadzwyczaj zamknięta w sobie i obojętna. Nie widzieli w niej tej pyskatej i pełnej życia dziewczyny, którą znali. Gdy tylko szatynka zamknęła dom ruszyła przed siebie, a cała reszta uczyniła to samo. Cmentarz, na którym miał się odbyć pogrzeb nie był daleko, więc szli na piechotę. Na niebie od samego rana zbierały się ciemne chmury, zwiastując deszcz. Nikt jednak nie przywiązywał do tego większej wagi, gdyż otoczenie odzwierciedlało ich nastroje. Szli niecałe pięć minut, nim znaleźli się na miejscu. Przeszli przez bramę cmentarza, po czym skręcili w lewo. Już z daleka widzieli, gdzie ma się odbyć ceremonia. Pastor znajdował się zaledwie 100 metrów od nich, a przed nim stały dwie dębowe trumny. Hermiona poczuła, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Starała się na to przygotować psychicznie, ale jak widać nie wyszło. Na coś takiego chyba nigdy nie będzie się gotowym. Szatynka szła jednak dalej, zaciskając pięści. Każdy krok sprawiał jej ból, gorszy od tortur fizycznych. To jednak nie był moment na załamywanie się. Musiała dać radę i pokazać rodzicom, że pomimo wszystko da sobie radę. Oni na pewno by tego chcieli. Gdy byli już wystarczająco blisko Gryfonka podeszła do pastora.

- Witaj moje dziecko.

Kapłan uśmiechnął się do niej pokrzepiająco, chcąc podnieść dziewczynę na duchu. Był to miły staruszek, któremu nie zostało już zbyt wiele i tak siwych włosów.

- Witam, możemy zaczynać za 20 minut.

- Oczywiście.

Po tych słowach szatynka przesunęła się o dwa kroki w bok, chcąc być jak najbliżej rodziców. Nawet nie obejrzała się na przyjaciół, którzy stali kawałek za nią. Teraz cały świat przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Liczyły się tylko dwie dębowe trumny, znajdujące się na wyciągnięcie jej ręki. Na cmentarzu zaczęło się zbierać coraz więcej ludzi, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi, a nawet wielu czarodziei oraz delegacja z Hogwartu, wszyscy przybyli, aby pożegnać państwa Granger. Równo, gdy wybiła 15 głos zabrał pastor.+

- Zebraliśmy się tu, aby pożegnać Jane i Iana Grangerów…

Po tych słowach do Hermiony przestało docierać cokolwiek, a łzy zaczęły utrudniać widoczność. Przez jej głowę przelatywały wspomnienia tych wszystkich lat spędzonych z rodzicami. Wspólne święta, wakacje, wyjścia do kina, na lody, wszystko. Nawet zwykłe posiłki, czy też oglądanie telewizji w tym momencie były czymś wspaniałym. Jednak wraz z wspomnieniami pojawiała się świadomość, że to już nigdy nie wróci. Uczucie pustki zawładnęło jej sercem, a ona nawet nie miała siły, aby z nim walczyć. Była w stanie tylko stać i patrzeć na trumny, w których spoczywali jej najbliżsi. Dodatkowo od środka zżerało ją poczucie winy. Zginęli z jej powodu. Gdyby nie należała do magicznego świata byliby bezpieczni. Mogła pozwolić im żyć w spokoju w Australii, gdzie czarodzieje nie stanowili dla nich zagrożenia. Jednak, czy był teraz sens gdybać i zadawać sobie najgorsze pytanie świata – „Co by było gdyby…?” Przecież to nie wróci im życia i nie sprawi, że ta cholerna pustak z jej serca zniknie. Dla niej czas nie istniał, dlatego nawet nie zorientowała się kiedy pastor zakończył swoją przemowę, a ludzie zaczęli do niej podchodzić, z zamiarem złożenia kondolencji. Słuchała ich cierpliwie i dziękowała, choć w środku wszystko w niej krzyczało, aby oni wszyscy zostawili ją w spokoju. Jedyną oznaką jej udręki był łzy, swobodnie spływające po jej policzkach. Nagle niebo rozdarła potężny błyskawica, a zaraz po niej nastąpił grzmot. Z chmur w końcu zaczęły spadać krople deszczu, jakby chcąc podkreślić stan młodej Gryfonki. Coraz intensywniejsze opady skutecznie zmusił ludzi do opuszczenia cmentarza, ale nie ją. Hermionie pogoda nie przeszkadzała ani trochę. Uwolniona od współczujących jej ludzi ponownie odwróciła się w stronę trumien. Teraz na cmentarzu została już tylko ona i czwórka jej przyjaciół. Ginny chciała podejść do starszej koleżanki, przytulić ją, zrobić cokolwiek, ale powstrzymał ją Harry.

- Zaczekaj.

Spojrzała na niego pytająco, ale chłopak wzrok miał utkwiony w Hermionie. Z jego twarzy nie dało się nic wyczytać, poza tym, że zdawał się być nieobecny i zamyślony.

- Idźcie do domu Miony, niedługo do was dołączymy.

- Ale…

- Wiewiórko, myślę, że Potter ma racje.

Chłopaki zrozumieli się bez słów. Ślizgon domyślał się, co w tej chwili kieruje Wybrańcem. Dlatego też objął obie dziewczyny i poprowadził je w stronę wyjścia z cmentarza. W tym czasie Harry podszedł do Hermiony. Przez dłuższą chwilę po prostu stali, pozwalając, aby zimne krople moczyły ich włosy i ubrania. W końcu jednak chłopak otoczył dziewczynę ramieniem, przysuwając się bliżej. Nie mówił nic, bo i po co? Słowa nie były tu konieczne. Dopiero po jakimś czasie z ust szatynki wydobyło się jedno, krótkie, choć tak trudne pytanie.

- Dlaczego?

Wyszeptała łamiącym się głosem. To jedno pytanie nie dawało jej spokoju, choć wiedziała, że zapewne nigdy nie pozna na nie odpowiedzi.

- Nie wiem, ale najwidoczniej tak musiało być. Nic nie dzieje się bez powodu. Rozumiem, że ci ciężko, ale pamiętaj, że oni tak naprawdę nigdy nie odejdą. Zawsze będą żyli w tobie. Uwierz mi, wiem o czym mówię.

Brunet mówiąc to wpatrywał się w horyzont, a jego myśli popędziły ku Dolinie Godryka. To właśnie tam do osiemnastu lat spoczywała część niego. On nie miał tyle szczęścia, aby choć w minimalnym stopniu poznać swoich rodziców. Musiał się zadowolić kilkoma fotografiami i wspomnieniami innych. Wiedział, co teraz czuje Hermiona. W swoim krótkim życiu niejednokrotnie już stracił bliską mu osobę. Od najmłodszych lat los go nie oszczędzał, ale nie dał się złamać. Nawet, gdy przychodziły chwilę zwątpienia Hermiona pomagała mu je przezwyciężyć i dalej brnąc przez życie. Teraz nadszedł czas, kiedy to ona potrzebowała jego wsparcia. Doskonale pamiętał kiedy razem po raz pierwszy byli w Dolinie Godryka na grobie jego rodziców. W tamtej chwili jej obecność i wsparcie były dla niego cenniejsze od wszystkich bogactw tego świata. Nadszedł czas, kiedy to ona potrzebowała jego.

- To moja wina, gdybym nie była…

- Przestań i nawet się nie waż tak myśleć. Dopadniemy tego sukinsyna, który jest za to odpowiedzialny. Kingsley nie spocznie, póki nie wsadzi go do Azkabanu, tak samo jak ja.

- To im nie wróci życia…

Harry nie mógł znieść bólu w jej głosie, dlatego przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Gryfonka już nawet nie próbowała się opanować, tylko zaczęła łkać w ramię bruneta. To wszystko było ponad jej siły. 

- Hermi pamiętaj, że kocham cię najbardziej na świecie tak samo jak cała reszta. Nie jesteś sama, nie zapominaj o tym. Musisz być silna Miona. Oni by tego chcieli.

W jego głosie wyraźnie było słychać błaganie i bezsilność. Tak strasznie się bał, że dla niej tego wszystkiego okaże się zbyt wiele. Owszem, była najsilniejszą dziewczyną jaką znał, ale nie był pewny, czy i tym razem to wystarczy. Teraz będąc w jego ramionach, z trudem łapiąc powietrze z powodu gorzkiego szlochu, wydawała się taka krucha i wrażliwa, jak jeszcze nigdy dotąd. Niepokoiło go to, czy aby na pewno uda im się uleczyć jej pokaleczone serce na tyle, aby wróciła do normalności. Tego nie wiedział, ale gorąco wierzył, że wspólnymi siłami dadzą radę. Będą o nią walczyć, bez względu na wszystko…

*****

Draco stał na środku swojej sypialni, nie wierząc w to, co właśnie robi. Pokój zmienił się radykalnie, gdyż nie było w nim już ani jednej rzeczy Ślizgona. Wszystko znajdowało się w kufrze, który chwile temu przetransportował do salonu. Na samą myśl o tym, co zamierza zrobić coś boleśnie zaciskało się na jego sercu. Nie miał jednak wyjścia. Zawiódł, nie potrafił jej obronić, pozwolił, aby ojciec ją skrzywdził. Ona była najważniejsza, dlatego starał się zdusić w sobie cały żal i rozpacz. Dla niej był w stanie nawet poświęcić własne życie. Nie liczyło się jego cierpienie, a jej bezpieczeństwo. Co prawda gdzieś w jego umyśle błąkała się myśl, że to, co zamierza zrobić nie jest dobrym rozwiązaniem, ale na tę chwilę innego nie widział. Jego ojciec był nieobliczalny, przez co Granger nie była bezpieczna u jego boku. Nawet nie chciał myśleć, co by czuł, gdyby przez jego egoizm jej coś się stało. Kochał ją z całego serca i właśnie dlatego musiał odejść. Nie wiedział jak sobie z tym poradzi, bo już teraz czuł się paskudnie. Wystarczyły mu trzy dni bez niej, aby zacząć wariować. Zaraz po tym, jak otrzymał list od ojca ukrył się w Pokoju Życzeń. Wiedział, że zachował się jak tchórz, lecz inaczej nie potrafił. Potrzebował czasu, aby wszystko sobie poukładać, co i tak wyszło mu dość marnie. Jednego był jednak pewny, nie mógł się teraz wycofać, mimo iż czuł, jak wypełnia go uczucie pustki i rozpacz. Musiał do nich przywyknąć. Nie próbował się oszukiwać, życie bez Granger było pozbawione wszelkiego sensu, puste. Westchnął ciężko, po czym opuścił pokój. Była 15, czyli właśnie zaczął się pogrzeb rodziców Hermiony, więc nie miał już zbyt wiele czasu. Dlatego też wyszedł na korytarz i skierował się na siódme piętro. Każdy krok zbliżał go do tego, co nieuniknione, lecz nawet nie myślał o wycofaniu się. Gdy dotarł na miejsce podał hasło i po chwili stał już przed drzwiami dyrektorki.

- Proszę.

Usłyszał głos McGonagall, gdy zapukał. Wszedł do środka, a dyrektorka spojrzała na niego nieco zaskoczona.

- Dzień dobry panie Malfoy, proszę usiąść.

- Nie zabawię tu długo. Chciałbym tylko oznajmić, że przenoszę się do swojego starego dormitorium w lochach i nie będę już korzystał z tego na piątym piętrze.

Widział, jak stopniowo na twarzy kobiety maluję się szok, ale nic dziwnego. Od września byli z Granger niemal nierozłączni, a teraz on chciał się do niej wyprowadzić.

- Można wiedzieć, co skłoniło pana do takiej decyzji?

- Nie i zdania nie zmienię.

Zacisnął pięści, odwracając się z zamiarem odejścia. Jednak, gdy już trzymał rękę na klamce zatrzymał go głos McGonagall.

- Draco, czy wszystko w porządku?

Odwrócił się zaskoczony, słysząc w jej głosie coś na kształt troski. Dyrektorki w takim wydaniu jeszcze nie miał okazji oglądać, a bynajmniej nie, gdy chodziło o niego. Szybko jednak się zreflektował i ponownie przyodział maskę obojętności.

- Nie i już nigdy nie będzie.

Odpowiedział na pozór obojętnie, po czym opuścił gabinet, niezbyt delikatnie zamykając za sobą drzwi. Słowa, które wypowiedział były prawdziwe w każdym calu. Nic nie jest i nie będzie tak jak powinno. Bo i jak by miało, skoro zamierzał opuścić osobę, która nauczyła go cenić dar, jakim jest życie? Hermiona Granger zmieniła jego świat nie do poznania, co do tego nie miał nawet cienia wątpliwości. Gdy w końcu dotarł do salonu Prefektów najprawdopodobniej po raz ostatni rozsiadł się na jednym z foteli. Przywołał do siebie butelkę Ognistej i pociągnął z niej spory łyk. Alkohol był mu teraz zdecydowanie potrzebny. Zaraz nieodwracalnie spieprzy sobie życie. Nie miał jednak wyjścia. Była za słaby, aby ochronić Granger, co było równoznaczne z tym, że na nią nie zasługiwał. Poza tym z dala od niego będzie bezpieczna, a to chyba najważniejsze. Bo czasami, gdy się kogoś kocha trzeba pozwolić mu odejść.

*****

W końcu wróciła do Hogwartu, jej drugiego domu. Pomimo tych wszystkich negatywnych emocji, które ją wypełniały w tym miejscu czuła dziwny spokój. Od przyjaciół odłączyła się już na siódmym piętrze, tłumacząc, że chce odpocząć. W rzeczywistości miała jednak inny powód, który nazywał się Draco.  Było jej strasznie przykro, że nie zjawił się na pogrzebie. Właśnie wtedy potrzebowała go najbardziej, a on zawiódł na całej linii. Miała nadzieję, że znajdzie go w dormitorium i będą mogli porozmawiać. Mimo całego żalu, stęskniła się za nim. Te zaledwie trzy dni rozłąki pokazały jej jak bardzo jest od niego uzależniona. Szczególnie teraz, gdy utraciła rodziców potrzebowała go. W końcu dotarła na miejsce. Podała hasło i weszła do środka. Już miała iść do sypialni Ślizgona, gdy zauważyła go siedzącego na fotelu. Wpatrywał się w ogień, nie zwracając na nią najmniejszej uwagi. Hermiona zatrzymała się na środku salonu, przez chwile mu się przyglądając. Zmarszczyła brwi, gdyż od chłopaka bił dziwny chłód. Zignorowała to jednak i w końcu zadała dręczące ją pytanie.

- Dlaczego nie przyszedłeś na pogrzeb?

Jej głos był niewiele głośniejszy do szeptu, lecz blondyn doskonale ją usłyszał, gdyż w salonie panowała względna cisza, zakłócana jedynie przez trzask płomieni w kominku i stukot kropli deszczu, uderzających w szybę. Draco wstał i obszedł kanapę tak, że teraz stał zaledwie metr przed Gryfonką. Z jego twarzy nie dało się nic wyczytać, choć w środku wszystko krzyczało w nim w akcie protestu.

- Nie miałem ochoty.

Odpowiedział lekceważącym tonem, patrząc dziewczynie prosto w oczy. Były one zaczerwienione i podpuchnięte od płaczu. Nawet w takim stanie była piękna. Jedyne o czym marzył, to przyciągnąć ją do siebie i mocno przytulić. Szybko jednak odsunął do siebie tę myśl. „Weź się w garść Malfoy!”

- Słucham?

Myślała, że się przesłyszała. Nie miał ochoty? To był najgorszy dzień w jej życiu, a on nie był przy niej przez jakieś humory? Coś tu było nie tak.

- Słyszałaś doskonale, ale to mało istotne. Musimy pogadać.

Szatynka już miała coś powiedzieć, ale nagle jej wzrok padł na stojący nieopodal blondyna bagaż.

- Po co ci kufer?

- Wyprowadzam się.

- Że jak?!

- Chyba mówię wyraźnie, wyprowadzam się.

Jego słowa do niej nie docierały. Przecież to musiał być jakiś cholerny koszmar. Przed nią nie stał jej Draco, za którym tęsknił i którego kochała. Ten mężczyzna był zimny i obojętny.

- Dlaczego?

Czuła, że niechciane łzy powoli zaczynają się gromadzić pod jej powiekami, a głos delikatnie drży, choć za wszelką cenę starała się opanować.

-To koniec. Nie widzę sensu w ciągnięci tego dalej. Było fajnie, ale nic nie trwa wiecznie. Poza tym ty teraz będziesz rozpaczać po śmierci rodziców, a mnie się nie uśmiecha rola niańki…

Nie dokończył, gdyż ręka szatynki w mgnieniu oka wylądowała na jego policzku. Musiał przyznać, że cios to ona miała naprawdę niezły. Nie zareagował jednak. Wiedział, że zasłużył. Nienawidził siebie za każde wypowiedziane słowo, które raniły nie tylko Hermionę, ale i jego. Raz na zawsze przekreślał swoje szanse na normalne życie.

Spoliczkowała go, gdyż słowa wychodzące z jego ust raniły jej już i tak pokaleczone serce. W tych trzech zdaniach ziściły się wszystkie jej wcześniejsze obawy. Podobno była wyjątkowa, a potraktował ją jak wiele innych dziewczyn. Naprawdę mu wierzyła, szczególnie, gdy obiecał, że będzie zawsze, a teraz? Co się stało z tym wszystkim i gdzie się podział jej Draco?

- Obiecałeś mi, obiecałeś, że będziesz bez względu na wszystko…

Powiedziała szeptem, który jednak do złudzenia przypominał szloch, choć nie pozwoliła, aby nawet jedna łza wypłynęła z jej oczu. Musiała zachować resztki godności. Nie mogła płakać, nie przy nim.

 - Jaka ty jesteś naiwna. Co z tego, że coś obiecywałem? Mówiłem wiele rzeczy, które mijały się z prawdą. Czego się nie robi, aby osiągnąć swój cel? No ale pora zejść na ziemię. Ty chyba nie myślałaś, że będziemy razem do końca życia, weźmiemy ślub, będziemy mieli dzieci i inne żałosne bzdury?

Spojrzał na nią z kpiącym uśmiecham, a widząc jej zbolałą twarz zaśmiał się złośliwe. Tylko on jeden wiedział, ile go to wszystko kosztuję. Sam się sobie dziwił, że te wszystkie słowa w ogóle przechodzą mu przez gardło.

- Czyli jednak jesteś głupsza niż myślałem, że o naiwności nie wspomnę.

Powiedział bez zająknięcia, patrząc jej prosto w oczy. Doprowadzał ją do jeszcze gorszego staniu mimo, iż już teraz była na granicy płaczu. Jej niegdyś radosne, czekoladowe oczy teraz były puste i przepełnione wyłącznie udręką. Nienawidził się za to, że to z jego powodu. Choć na zewnątrz nie zdradzał nic w środku cierpiał, jak jeszcze nigdy dotąd.

- Wynoś się stąd.

Niemal wypluła te trzy słowa, zdając sobie sprawę, że to naprawdę koniec, że straciła kolejną bliską osobę, dla której przestała się liczyć, o ile kiedykolwiek coś znaczyła. Draco skupił swoje wszystkie siły, aby przywołać na twarz pogardliwy uśmiech, którym nigdy tak często ją obdarzał.

- Właśnie taki miałem zamiar i tak za długo tu zabawiałem. Żegnaj Granger.

Po tych słowach chwycił za kufer i wyminąwszy Gryfonkę, po prostu wyszedł. W momencie zamknięcia przez niego drzwi świat obojga legł w gruzach. Wszystko, co było dla nich ważne zniknęło. Nie tak miało być, mieli żyć długo i szczęśliwe, jak w tych wszystkich cholernych bajkach. Jednak jak widać ich historia nie miała mieć szczęśliwego zakończenia…

Witam :)

Wiem, że w tym momencie zapewne wielu z was rozczarowałam, ale cóż, taka była moja koncepcja i będę się jej trzymać do samego końca. Nie chcę zmieniać na siłę tego, co już dawno wymyśliłam, nawet jeśli jest to oklepane i przewidywalne. Cenie sobie wasze zdanie i rady, ale w wielu przypadkach jednak będę ostawać przy swoim (moja uparta natura zawsze daje o sobie znać :P)

Co do rozdziału, jestem z niego zadowolona. Przyznam się szczerze, że momentami pisząc go łzy same płynęły po moich policzkach, nawet jeśli to głupie. Pod koniec jest mało odczuć Hermiony, ale spokojnie, jest to zamierzone, ponieważ następny rozdział zacznie się właśnie od nich.

No to pozostaje mi tylko prosić was o opinie i wierzyć, że pomimo wszystko zostaniecie ze mną do końca tego opowiadania, w którym może się jeszcze sporo zdarzyć w tych sześciu rozdziałach :)

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥