Rozdział 1

Draco spacerował alejkami jednego z londyńskich parków. Lubił tu przychodzić, aby pomyśleć i się odprężyć. Tym razem rozmyślał o swoim życiu. Po wojnie wiele się zmieniło, on się zmienił. Postanowił wreszcie uwolnić się od swojego ojca. Dzięki Bogu, że jego dziadek pozostawił mu spadek, ponieważ po wyrzeczeniu się Lucjusza, nie miał już, na co liczyć z jego strony, a za coś w końcu musiał żyć. Zdecydował się zmienić swoje życie, bo przecież ile można zachowywać się jak rozpieszczony, nieodpowiedzialny nastolatek? W czasie, gdy Voldemort powierzył mu zadanie, wiele w jego światopoglądzie się zmieniło. Zaczął patrzeć na ludzi inaczej, nie przez pryzmat krwi, ale poprzez nich samych. Wszystkie jego przekonania, które tak sumiennie wpajane mu były przez ojca, straciły sens. Zdawał sobie sprawę, że nie jest w niczym lepszy od innych czarodziei, tylko, dlatego, że był arystokratą.

Nagle z zamyślenia wyrwało go uderzenie w coś miękkiego, a raczej kogoś. Konkretniej w dziewczynę o brązowych lokach i ładnej figurze. Pomimo że była drobna i dość niska, wyglądała bardzo kobieco. U jej boku wiernie stał dumny doberman, a jego właścicielka leżała na ziemi z powodu zderzenia. Draco oprzytomniał w sekundę i podał jej rękę.

— Bardzo przepraszam, zamyśliłem się.

Powiedział z uroczym uśmiechem i podniósł dziewczynę.

— Nic się nie stało, to Demon nagle mi się wyrwał i wpadłam na pana.

Odparła, podnosząc na niego wzrok i uśmiechnęła się przy tym. Nagle Dracona zamurowało. Wszędzie by rozpoznał ten głos i te czekoladowe oczy. To musiała być Granger. Ale nie wyglądała jak dawniej. Była… ładna, a może zawsze tak wyglądała tyle, że on przez te sześć lat wzajemnej niechęci po prostu nie chciał tego zauważyć? Przecież kiedyś była dla niego tylko i wyłącznie nic niewartą szlamą i kujonką, która po prostu nie mogła być ładna.

Przez chwilę obydwoje tkwili w szoku, pierwszy oprzytomniał Draco.

— Kogo ja widzę, czyżby to Hermiona Granger?

Uśmiechnął się jeszcze szerzej i z satysfakcją patrzył na szok, jaki maluje się na jej twarzy. Zresztą nie dziwił się. Nie miał pojęcia, jak on by się zachował, gdyby na ulicy spotkał osobę, która upokarzała go przez tyle lat, a teraz nagle byłaby w stosunku do niego miła. Jednak teraz, gdy ją zobaczył, poczuł silną potrzebę naprawienie swoich błędów i poznania tej niezwykłej dziewczyny, która, prawdę mówiąc, zawsze fascynował młodego Malfoya. Oczywiście nigdy się do tego nie przyznawał, nawet sam przed sobą, bo to było poniżej jego godności. Ale teraz, gdy na nią patrzył, mógł śmiało przyznać, że była fascynująca. Pyskata, a jednocześnie słodka i tak cholernie inteligentna.

Po chwili Hermiona otrząsnęła się z pierwszego szoku i wyksztusiła:

— M-malfoy?

— Nie mów, że mnie nie poznajesz?

— Takiej gęby się nie zapomina.

Odwarknęła lekko zirytowana. Nie widziała go od bitwy i jakoś szczególnie nie tęskniła. Prawdę powiedziawszy, liczyła, że ich drogi po prostu się rozejdą, a Malfoy pozostanie w jej pamięci zaledwie mglistym i niezbyt miłym wspomnieniem.

— Ja tu się staram być miły, a ty tak niegrzecznie się do mnie odzywasz, nie ładnie, Granger.

— Ty miły, Malfoy? Nie rozśmieszaj mnie.

— To jak wyjaśnisz to, że stoję i rozmawiam z tobą pomimo tego, że wcale nie muszę i w dodatku jestem miły?

Hermionę na chwilę zamurowało, ale zaraz wróciła jej pewność siebie.

— To może mi łaskawie wytłumaczysz, dlaczego rozmawiasz ze szlamą na środku parku. Co jak ktoś ze znajomych cię zauważy? To może zniszczyć twoją reputację.

— Nie zależy mi już na reputacji ani na zdaniu innych. Chyba najwyższy czas, żebym sam zaczął decydować o sobie, nie uważasz, Granger?

Po raz kolejny ją zaskoczył, „Co się z nim u licha dzieje, naćpał się czegoś, czy jak?” - pomyślała. Zachowywał się zupełnie inaczej niż ten Malfoy, którego tak nienawidziła i swoją drogą – co przyznawała wyjątkowo niechętnie – stał się całkiem przystojny, już nie taki wychudzony i żylasty, jak przez ostanie lata szkole.

— Ja się chyba przesłyszałam.

— Nie, Granger, nie przesłyszałaś się, zmieniłem się.

Widząc jej niedowierzającą minę, dodał.

— Tak wiem, co teraz myślisz, ludzie się nie zmieniają bla bla bla, ale prawda jest taka, że każdy popełnia w życiu błędy i niektórzy starają się je naprawić.

— Taa już to widzę Draco Malfoy, wielki arystokrata się nawraca. Jakie mogę mieć podstawy, żeby ci wierzyć?

— Niestety, nigdy nie dałem ci powodów, żebyś mi wierzyła w jakiejkolwiek kwestii, ale możesz się sama przekonać, że nie kłamię.

Draco uśmiechnął się łobuzersko do Hermiony.

— Co masz na myśli?

Była lekko zdezorientowana, w końcu po kim, jak po kim, ale po nim w życiu by się nie spodziewała takich słów. W jej głowie toczyła się walka między ciekawością a ostrożnością. Z jednej strony zaintrygował ją, czy naprawdę się zmienił i zrozumiał swoje błędy, ale z drugiej, jakoś ciężko jej było uwierzyć w przemianę Malfoya. Ludzie ot tak się nie zmieniają, a już na pewno nie on.

— Nie wiem, może by tak na początek spacer, a potem to się zobaczy?

Hermiona wahała i gdy już mała odmówić, Demon bardzo gwałtownie szarpnął ją w przód, gdyż zauważył kota. Już miała runąć z łoskotem na ziemię, gdy poczuła, jak oplatają ją silne, męskie ramiona i podnoszą do góry. Do jej nozdrzy dotarł zapach całkiem przyjemnych perfum i aż zakręciło się jej w głowie. Stali tak chwilę, wpatrując się sobie w oczy, aż Hermiona oprzytomniała i odsunęła się trochę za szybko od Dracona.

— Dzięki.

Burknęłam zawstydzona.

— Wiesz, coś za coś.

— Pff! I to ma być niby ta zmiana?

— Nie dąsaj się, tylko daj mi skończyć. Po prostu w zamian chciałbym, abyś zaszczyciła mnie swoją obecnością podczas wcześniej proponowanego spaceru.

Draco uśmiechnął się przy tym najbardziej rozbrajająco, jak potrafił i dodał;

— Nie daj się prosić.

Hermiona doszła do wniosku, że on się nie odczepi, więc lepiej mieć to z głowy i iść z nim na ten spacer.

— Niech już ci będzie.

I tak ruszyli naprzód. Przechadzali się alejkami i o dziwo nie panowała między nimi niezręczna cisza, jakiej spodziewała się Hermiona. Draco dużo opowiedział jej o sobie. O tym, jak jego ojciec go terroryzował i pozbawił normalnego dzieciństwa, wpajając już od najmłodszych lat swoje poglądy. Potem opowiedział całą historię związaną z jego służbą u Voldemorta. O tym, jak Czarny Pan zagroził, że zabije jedyną osobę, na której zależało Draconowi i, która tak naprawdę go kochał, czyli jego matkę. Wtedy nie miał innego wyjścia, ponieważ wiedział, że on jest zdolny do wszystkiego i mógłby posunąć się nawet do zamordowania żony jednego ze swoich najwierniejszych sług. Na końcu wspomniał, że niedawno wyrzekł się ojca i opuścił swój rodzinny dom, najprawdopodobniej na zawsze. Hermionie zrobiło się go bardzo żal. Chciała go jakoś pocieszyć, ale wszystko, co przychodziło jej do głowy, było takie żałosne i tandetne. Jednak Draco przerwał krępującą ciszę i zaczął wypytywać o jej życie. Hermiona rozpoczęła opowieść  o swoich rodzicach, jak dowiedziała się, że jest czarownicą. Draco uśmiechnął się, widząc radość, która malowała się na jej twarzy, podczas gdy wspominała otrzymanie listu z Hogwartu. Dalej mówiła o swoich przygodach w szkole, a nawet o poszukiwaniu horkruksów. Draco słuchał jej z wielkim zaciekawieniem, dopóki nie doszła do pewnej zdarzenie.

—… i wtedy znaleźli nas szmalcownicy. Wywlekli nas z namiotu i przepytywali, ale w końcu jeden z nich dostrzegł bliznę Harry’ego i przenieśli nas do twojego domu, a co było dalej, to już wiesz.

W tym momencie posmutniała i w roztargnieniu złapała się za lewą rękę. Dopiero teraz Draco zauważył, że pomimo tak wysokiej temperatury Granger ma na sobie sweter z długim rękawem. Przez chwilę go to zastanowiło, ale zaraz przyszło zrozumienie. „No tak kochana cioteczka Bell” - pomyślał ze złością. Nagle ujął lewą rękę dziewczyny i delikatnie przyciągnął do siebie. Zanim zdążyła zareagować, Draco podciągnął rękaw jej swetra i ujrzał wyryty napis „szlama”. Był on bardzo widoczna i głęboki. Hermiona szybko cofnęła rękę, rumieniąc się lekko i poprawiła sweter. Wstydziła się tej blizny i to bardzo. Zawsze starała się ją ukryć pod ubraniami, bo żadne zaklęci maskujące nie działały. Po chwili Hermiona przemówiła smutnym głosem.

— Próbowałam ją usunąć wszelkimi możliwymi metodami: czarami, eliksirami, nawet mugolskimi sposobami, ale nic z tego, Żadna nie przynosi nawet najmniejszych efektów.

— Nie dziwię się. Ten nóż, którym torturowała cię ta wariatka to stara, rodzinna pamiątka rodu Blacków. Rzucono na niego wiele zaklęć i klątw, dzięki którym usunięci blizn po nim jest niemożliwe, chyba że jest się spokrewnionym z tym rodem.

Hermiona o ile to możliwe posmutniała jeszcze bardziej. Właśnie straciła ostatnią nadzieję na to, że kiedykolwiek pozbędzie się tej paskudnej blizny.

— Czyżbyś zapomniała, że masz przed sobą syna kobiety, która należy właśnie do tego rodu?

Hermiona wytrzeszczyła na niego oczy, a on tylko się uśmiechnął.

— T-ty… naprawdę mógłbyś mi pomóc się tego pozbyć?

— Nie w tej chwili, bo będzie mi potrzebne kilka rzeczy, ale jutro jak najbardziej mogę ci pomóc.

Hermionę zamurowało. Jedno z jej największych pragnienie nareszcie się spełni, pozbędzie się tej szpetnej pamiątki. Miała ochotę rzucić się Malfoyowi na szyję i mocno go przytulić, ale się opanowała.

— To może wpadniesz do mnie jutro po południu? Oczywiście o ile masz czas.

Wszystko mówiła dość szybko i z szerokim uśmiechem.

— Tak się składa, że mam. To jak, siedemnasta?

Zaproponował Draco, któremu z niewiadomych przyczyn udzieliła się radość Granger.

— Oczywiście.

Wtedy odruchowo spojrzała na zegarek, była już dwudziesta. Spacerowali tak jakieś dwie godziny.

— Na Merlina, już ta godzina! Muszę wracać, Demon na pewno zgłodniał.

— Odprowadzę cię.

— Nie trzeba, poradzę sobie.

— Właśnie, że trzeba, a poza tym, skąd będę niby wiedział, gdzie mieszkasz? Jakoś w końcu muszę do ciebie jutro trafić.

— Ahh no tak, na śmierć zapomniałam, w takim razie chodźmy.

I ruszyli w stronę wyjścia z parku. Okazał się, że dom Hermiony znajduje się bardzo blisko, bo zaledwie pięć minut drogi. Budynek nie był za duży, lecz w sam raz. Z przodu widniał idealnie przystrzyżony trawnik i kilka drzew. Po prawej znajdował się garaż, a po lewej taras. Cały dom utrzymano w białym kolorze z szarym dachem. Doszli już do furtki, gdy Hermiona się odezwała:

— Jesteśmy na miejscu. Dziękuje ci bardzo za odprowadzenie i do jutra.

— Nie ma za co. Do jutra.

Przybliżył się, cmoknął ją w policzek i teleportował się, zostawiając oniemiałą Hermionę samą. Zszokowana po chwili ruszyła do domu z kompletnym mętlikiem w głowie, za który odpowiedzialny był pewien przystojny Ślizgon.

*****

Draco wrócił do swojego apartamentu, który kupił zaraz po odejściu z domu. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Mieszkanie należało do tych raczej nowoczesnych. Salon połączony z kuchnią w kolorach bieli i czerni z domieszkami szmaragdu, jak przystało na prawdziwego Ślizgona. Draco rozebrał się i wszedł do pomieszczenia, aby przygotować sobie kolację. Pochłonięty był myślami, które kręciły się wokół Granger. Po raz pierwszy miał okazję z nią tak normalnie porozmawiać, bo zazwyczaj tylko warczeli na siebie. Musiał przyznać, że nie mylił się, dziewczyna była naprawdę niezwykła. Rozmowa z nią sprawiała mu dużą przyjemność, której zwykle nie czerpał podczas pogawędek z dziewczynami. Każda tylko śliniła się na jego widok i trajkotała w kółko o zakupach, paznokciach i ciuchach, aż nieprzyjemne ciarki przeszły mu po plecach, na samo wspomnienie o nich. Natomiast Granger to zupełnie inna sprawa. Można z nią było rozmawiać na inteligentne tematy i nie dało się z nią nudzić, a do tego było na czym oko zawiesić. Jednym słowem ideał. „Uważaj Smoku, bo się jeszcze zakochasz” - szepnął mu jakiś głosik w jego głowie, ale on tylko prychnął i skończył jeść wcześniej przygotowaną sałatkę. Z takimi myślami ruszył pod prysznic, a potem do sypialni. Była ona całkiem duża. Po prawej stało sporych rozmiarów łóżko z czarną pościelą. Ściany pomalowano na ciemnoszary, po lewej znajdowało się wyjście na balkon, z którego roztaczał się piękny widok na Londyn. Draco był dość zmęczony, więc udał się do łóżka. Wślizgnął się pod kołdrę i już po chwili zatopił się w objęciach Morfeusza.

*****

Rano Hermiona dość niechętnie zwlekła się z łóżka i to tylko dlatego, że Demon domagał się śniadania. Poszła, więc szybko pod prysznic, zabierając po drodze czystą bieliznę i swój ulubiony strój do biegania. Zamierzała wraz ze swoim psim przyjacielem pobiegać zaraz po śniadaniu. Oczywiście zabrała też bluzę, aby zakryć bliznę i wtedy przeszło jej przez myśl, że to już ostatni raz kiedy, musi ją ukrywać. Jutro się jej pozbędzie raz na zawsze. Ta myśl wywołała ogromny uśmiech na twarzy Hermiony. Nucąc jakąś wesołą melodię, ruszyła do łazienki, a potem szybko na śniadanie. Po zjedzeniu kilku tostów z dżemem i nakarmieniu Demona, oboje udali do parku.

*****

Draco od samego rana nie mógł znaleźć sobie miejsca. Wałęsał się bez sensu po domu, układając już i tak uporządkowane rzeczy. Wreszcie nadeszła szesnasta i zaczął się szykować. Wyszedł spod prysznica i narzucił na siebie błękitną koszulę. Podwinął w niej rękawy, założył czarne dżinsy, zmierzwił włosy, by doprowadzić je do artystycznego nieładu i użył swoich ulubionych perfum. Spojrzał na zegarek, miał jeszcze pół godziny, ale uznał, że ma ochotę na spacer, więc zabrał klucze, portfel oraz wszystko, czego potrzebował, aby pomóc Granger i już go nie było.

*****

Hermiona spędziła prawie całe popołudnie, siedząc w swoim ulubionym fotelu i czytając książkę. O piętnastej trzydzieści postanowiła wziąć odprężającą kąpiel, po czym zwinęła szybko ubrania i poszła do łazienki. Napełniła wannę wodą i dolała swojego ulubionego malinowego płynu do kąpieli. Po nieco niechętnym wyjściu wysuszyła się i zaczęła układać włosy za pomocą różdżki. Postanowiła je tylko delikatnie pofalować, aby wyglądały naturalnie. W międzyczasie narzuciła na siebie przygotowane ubrania. Spojrzała w lustro. Była zadowolona ze swojego wyglądu, więc postanowiła zejść na dół i nakarmić Demona.

Dochodziła siedemnasta, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Pewna, że to Draco szybko podeszła i otworzyła je, ale jej oczom nie ukazał się przystojny blondyn, lecz jej przyjaciel Ron.

— Witaj, Hermiono, ślicznie wyglądasz.

Panna Granger była przerażona. Perspektywa spotkania jej rudego przyjaciela z Malfoyem napawała ją lękiem.

— Cześć, Ron, co ty tu robisz? Nie przypominam sobie, żebyśmy byli umówieni.

Zapytała, starając się ukryć emocje.

— Tak, wiem, że się nie umawialiśmy, ale chciałem ci zrobić niespodziankę.

— Dziękuję, to miło z twojej strony, ale tak się składa, że dzisiaj jestem zajęta, więc może wpadniesz kiedy indziej?

Zaproponowała z cichą nadzieją Hermiona. Malfoy mógł się tu zjawić lada chwila.

— Hermiona, nie bądź taka. Nawet godzinki dla przyjaciela nie znajdziesz?

— Niestety, bo widzisz ja już jestem na dzisiaj z kimś umó…

Nagle urwała, gdyż zauważyła blond czuprynę Dracona, który właśnie przechodził przez furtkę. Przez chwilę się zawahał, widząc tą rudą łasicę, ale postanowił, że tym razem zignoruje go i zobaczy, co zrobi Granger. Wiedział doskonale, że rudzielec go nienawidzi i jednocześnie podkochuje się w Granger. Był bardzo ciekawy, co się za moment wydarzy, więc ruszył dalej pewnym krokiem z wrednym uśmieszkiem na twarzy. Hermiona już wiedziała, że za chwilę zaczną się kłopoty. Draco wszedł na ganek i stanął tuż obok Rona.

— Witaj, Granger. O cześć, Rudzielcu.

Hermiona widziała, jak Ron robi się czerwony na twarzy, a to nigdy nie wróżyło nic dobrego.

— Malfoy!? Co ty tu do cholery robisz?! Wynoś się natychmiast!

— Och Weasley, nie wydaje mi się, żeby to był twój dom, więc nie mam najmniejszego zamiaru się stąd ruszyć.

— Dobrze ci radzę, zjeżdżaj, bo Hermiona nie życzy sobie twojej obecności tutaj, ty pieprzony śmierciożerco!

 Ron! Natychmiast przestań.

Powiedziała stanowczo Hermiona, będąca już lekko poirytowana obecnością niespodziewanego gościa.

— O co ci chodzi, Hermiona? Chyba mi nie powiesz, że chcesz przebywać z tym dupkiem? Spokojnie zaraz go wyrzucę.

— Tak się składa, Ronaldzie, że ten - jak to ująłeś dupek - jest dzisiaj moim gościem.

Draco słysząc te słowa, uśmiechnął się szeroko „To przekonamy się, kto jest górą” - pomyślał blondyn, patrząc na czerwieniejącego się jeszcze bardziej rudzielca.

— Że co?! Ty chyba zwariowałaś, Hermiono! Dlaczego on tu jest?!

— To nie jest twoja sprawa, nie muszę ci się tłumaczyć z kim i kiedy się spotykam, jestem dorosła!

Ron nie wytrzymał, załapał przyjaciółkę za ramiona i zaczął nią potrząsać.

— A właśnie, że będziesz mi się tłumaczyć i to teraz!

— Ałł, Ron, to boli, puść mnie natychmiast!

Hermiona zaczęła się szarpać. Draco postanowił zareagować. Widział, że ta ruda łasica nie panuje nad sobą i może zrobić tej biednej dziewczynie krzywdę. Złapał Weasleya za kark i jednym szybkim ruchem odciągnął od niej, co jeszcze bardziej rozwścieczyło chłopaka.

— Nie waż się mnie dotykać, ty pieprzony kretynie, bo pożałujesz!

— Ron! Proszę cię, idź już, porozmawiamy później.

Jęknęła błagalnie Hermiona, nie chcąc, aby sytuacja zupełnie wymknęła się spod kontroli.

— A więc wolisz jego ode mnie!? Świetnie! Teraz pokazałaś, że jesteś zwykłą, naiwną szlamą!

Ostatnie zdanie Ron wysyczał przez zęby niemal z obrzydzeniem. Hermionę zatkało. Nigdy nie spodziewała się usłyszeć takich słów z ust swojego przyjaciela. Bardzo ją to zabolało. Łzy zaczęły ją piec pod powiekami, ale postanowiła być silna i nie pokazywać mu jak bardzo ją zranił. Jednak zanim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, zobaczyła jak Malfoy uderza Rona z całej siły w nos, z którego natychmiast tryska krew, a rudy upada na podłogę. Hermiona pisnęła cichutko, ale nie zrobiła nic, bo nie wiedziała co. Ron już zaczął wstawać z podłogi z zamiarem rzucenia się na Dracona i Hermiona zrozumiała, że musi interweniować.

— Dosyć! Ron, natychmiast się stąd wynoś. Nie chcę na ciebie dzisiaj patrzeć!

Była naprawdę wściekła. Ron nie miał żadnego prawa mieszać się w jej życie prywatne, a tym bardziej mówić jej, co ma robić i z kim się spotykać. Hermiona nigdy nie pozwalała, aby ktokolwiek nią dyrygował. Weasley wstał wściekły i spojrzał na nią z pogardą.

— Świetnie! Jeszcze sama przyjdziesz do mnie z płaczem, ale wiedz, że nie masz na co liczyć!

Oświadczył Ron, po czym obrócił się na pięcie i wychodząc, trzasnął furtką.

— Strasznie cię przepraszam, nie wiem, co w niego wstąpiło.

— Ale ja wiem, łasica po prostu jest zazdrosny.

 Draco uśmiechnął się przy tym złośliwie, ale nie tak jak niegdyś.

— Malfoy! Nie pozwalaj sobie. Wejdźmy już lepiej do środka.

Hermiona przesunęła się, by zrobić miejsce chłopakowi. Draco wszedł i znalazł się w niewielkim, ale za to bardzo przytulnym przedpokoju. Ściany były w kolorze ciemnego brązu, po prawej stała szafa z dużym lustrem, a po lewej ogromna szafka z butami. „Kobiety” - pomyślał Draco, widząc niezliczoną liczbę butów, które ledwo mieściły się w półce. Zdjął kurtkę i powiesił na jednym z wieszaków, a następnie poszedł za Granger do dość obszernego salonu połączonego z jadalnią. Kolorem dominującym był tu beż. Na środku salonu stała czarna, skurzana sofa, szklany stoik udekorowany niewielkim wazonem z różnokolorowymi kwiatami i dwa fotele od kompletu. Na ścianie widniał dość spory kominek z białej cegły z lekko widocznymi śladami używania. Draco po chwili rozsiadł się wygodnie na kanapie, która nieznacznie ugięła się pod ciężarem jego ciała.

— Napijesz się może czegoś? Wina, Ognistej?

— Ooo czyżby nasza wzorowa uczennica dysponowała w domu takim trunkiem jak Ognista? Granger, zaskakujesz mnie.

Draco mrugnął do niej zalotnie, na co Hermiona zmroziła go wzrokiem.

— To jak napijesz się czegoś?

Ponowiła pytanie, ignorując wcześniejsza wypowiedź.

— Z przyjemnością.

Hermiona zniknęła w kuchni, a naprzeciwko Dracona pojawił się, znany mu już doberman - Demon. Zwierzę przyglądało się przez chwilę blondynowi, po czym podeszło i położyło mu łeb na kolanach, domagając się pieszczot. Ten pogłaskał psa po głowie, a w tym czasie wróciła Hermiona.

— Widzę, że cię polubił.

— Może i tak.

— Wiesz, że psy znają się na ludziach i potrafią wyczuć, jacy są? Od tych złych trzymają się z daleka.

Mówiąc to, uśmiechnęła się do Dracona, który był dość zaskoczony jej uwagą, ale odwzajemnił uśmiech. Hermiona postawiła na stoiku butelkę ognistej i dwie szklanki, po czym obie napełniła i podała jedną gościowi.

— To co, może wypijmy za ponowne spotkanie i nowy początek?

Zaproponowała Hermiona, unosząc swoją szklankę.

— Za nowy początek!

Jednym haustem wypili bursztynowy płyn. Draco był zdziwiony, że Granger nawet się nie skrzywiła. „Ona chyba nie jest taka ułożona, jak mi się wydawało” - pomyślał i odstawił szklankę.

— Może zajmiemy się twoją blizną, bo to naprawdę może chwilę potrwać i ostrzegam, że będzie nieprzyjemne.

— Spokojnie, nie takie rzeczy się znosiło.

Hermiona również odstawiła szklankę, po czym Draco ujął jej rękę, wyciągnął różdżkę i zaczął nią wykonywać skomplikowane figury, szepcząc przy tym formułkę zaklęcia w nieznanym języku. Hermiona skrzywiła się lekko, gdyż to naprawdę było dość nieprzyjemne, ale myśl, że pozbędzie się tej szpetnej oznaki, napełniała ją taką radością, że mimowolnie się uśmiechała. Po około pół godziny Draco skończył i sięgnął do kieszeni po fiolkę z eliksirem, którą podał Granger.

— Proszę, musisz to wypić.

— A skąd mam mieć pewność, że nie próbujesz mnie otruć?

Zadrwiła Hermiona, przyglądając mu się nieufnie.

— Wychodzi na to, że nie masz wyjścia i musisz mi zaufać.

— Tobie i co jeszcze?

— Granger, nie marudź tylko wypij to.

Hermiona niechętnie, ale wzięła eliksir i szybkim ruchem przechyliła buteleczkę, sprawiając, że płyn spłynął jej do gardła. Smakował całkiem dobrze, co ją zdziwiło, ponieważ większość eliksirów, jakich piła, smakowały paskudnie, na czele z Eliksirem Wielosokowym.

— I co? Jeszcze żyjesz?

Zapytał sarkastycznie Draco.

— Już dobrze. Powiedzmy, że teraz będę ci ufać... czasami.

— Zuch dziewczynka.

Pochwalił ją żartobliwie. Hermiona pokazała mu język i nalała do obu szklanek Ognistej.

— Ej, ty chyba nie chcesz mnie upić, Granger?

— Nie mów mi, Malfoy, że upijesz się dwoma szklankami Ognistej?

— Bardzo śmieszne. Oczywiście, że nie, ale w takim tempie to się może różnie skończyć.

Draco poruszył zabawnie brwiami, uśmiechając się przy tym dwuznacznie.

— A jednak nadal jesteś bezczelny.

Westchnęła Hermiona, przewracając oczami.

— Cóż, nie wszystko da się zmienić od razu.

Oboje roześmiali się serdecznie. Zaczęli rozmawiać o wszystkim i o niczym. Po jakiejś godzinie, Draco ponownie sięgnął po różdżkę.

— Jeszcze tylko jedno zaklęcie i wszystko powinno zniknąć.

Hermiona uśmiechnęła się do Dracona, a on ujął jej rękę i zaczął ponownie wypowiadać formułkę jakiegoś zaklęcia. Po pięciu minutach blizna tak po prostu zniknęła.

— I już po wszystkim, nie ma śladu.

Hermiona z zachwytem i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w swoje przedramię, na którym już nie było śladu po bliźnie.

— Dziękuje ci, nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy!

Krzyknęła z radością w głosie Hermiona i przytuliła się do Dracona. Był on lekko zaskoczony tym gestem, ale również ją objął i wtulił się w jej przyjemnie pachnące włosy. Trwali tak przez jakiś czas, ale romantyczne chwile przerwał Demon, który wskoczył na kanapę i zaczął trącać właścicielkę nosem. Para oderwał się od siebie i Hermiona czule i z rozbawianiem spojrzał na psa, drapiąc go za uchem.

— Widzę, że ktoś tu jest zazdrosny.

— Nie, on doskonale wie, że nie jesteś dla niego żadną konkurencją.

— Ej! Teraz to powinienem się obrazić.

Draco wydął usta w dość dziwaczny sposób, pokazując tym swoje oburzenie.

— Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. On jest raczej zazdrosny o to, że nie skupiam całej uwagi na nim, bo wie, że za niedługo wracamy do Hogwartu, a tam nie będę mu mogła poświęcać aż tyle czasu co teraz.

— Czyli widzę, że ty też planujesz dokończyć naukę w Hogwarcie.

— Jak to ja też?

- My z Zabinim wracamy do szkoły, bo przez to całe zamieszanie z Voldemortem zaliczyliśmy tylko jeden semestr.

— Mam rozumieć, że kolejny rok będę musiała się z tobą użerać?

Draco zrobił oburzoną minę, ale widać było, że się uśmiecha.

— Na to wygląda, Granger.

Oboje zaczęli się śmiać. Rozmawiali jeszcze długo o Hogwarcie, o swoich planach na przyszłość i wielu innych sprawach, aż zegar wybił dwudziestą trzecią.

— Chyba powinienem się już zbierać, robi się późno.

Po tych słowach Draco wstał z kanapy i skierowali się do wyjścia. Włożył buty, kurtkę i w towarzystwie Hermiony wyszedł na ganek.

— Jeszcze raz dziękuję, nie wiem, jak ci się odwdzięczę.

— W sumie to ja mam już jeden pomysł.

Widząc grymas na twarzy Hermiony dodał:

— Spokojnie, Granger, po prostu chciałby, żebyś poszła ze mną do klubu w piątek.

Powiedział Draco pod wpływem chwili, nawet się szczególnie nie zastanawiając. Hermiona wahała się, co odpowiedzieć. Nie była pewna, czy powinna po raz kolejny umawiać się z Malfoyrm.

— Nie wiem, czy to dobry pomysł.

— Granger, przecież cię nie pogryzę.

Zaśmiał się Draco i spojrzał wyczekująco na Hermionę. Nadal miała wątpliwości, ale ostatecznie pomyślała, że to przecież tylko wyjście do klubu i, że przecież jest dorosła i może robić, co chce. Poza tym on jej pomógł, więc powinna się zgodzić na jego propozycję.

— Niech ci będzie.

— Czyli jesteśmy umówieni. Będę po ciebie w piątek o dwudziestej, tylko bądź gotowa. Do zobaczenia.

Nie czekając na odpowiedz Draco cmoknął Hermionę w policzek i już go nie było. Teleportował się do swojego mieszkania. Uśmiech nie schodził mu z twarzy, bo wiedział, że jest na dobrej drodze, aby przekonać do siebie Granger. Sam nie wiedział, dlaczego tak mu na tym zależało. Może przez to, że była tak nieprzystępna i zupełnie inna niż te wszystkie puste laski, które same pchają mu się do łóżka. Ona była zupełnie inna, pyskata i odważna, ale przy tym słodka i delikatna, no i oczywiście cholernie inteligentna. Rzadko spotyka się takie dziewczyny, Draco nawet wątpił, że takie istnieją: połączenie inteligencji, drapieżności, słodyczy i piękna - a jednak. Z takimi myślami udał się pod prysznic, a potem do łóżka. Zasnął dość szybko, nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo był zmęczony.