Rozdział 5

W progu stała Ginny Weasley, patrząc na zmianę to na Malfoya to na swoją przyjaciółkę, gdy nagle odezwał się Draco.

— To ja już się chyba będę zbierał.

Hermiona spojrzała na niego wzrokiem mówiącym „Nawet nie próbuj”, ale Ślizgon uśmiechną się tylko złośliwie i już go nie było. „Świetnie teraz będę musiała się sama tłumaczyć.” - pomyślała. Między przyjaciółkami zapanowała cisza, którą po chwili przerwała Ginny.

— To jak, kochana, zaprosisz mnie do środka?

Hermiona bez słowa odsunęła się, wpuszczając Ginny do domu, po czym obie skierowały się do salonu.

— Napijesz się czegoś?

— A masz jakieś wino?

— Jasne.

Hermiona poszła do kuchni, skąd po chwili wróciła z butelką wina i dwoma kieliszkami. Usiadła na fotelu i rozlała alkohol.

— To teraz opowiadaj.

Powiedziała Weasleyówna po upiciu odrobiny wina. Teraz to już była prawie pewna, że coś jest na rzeczy.

— Nie ma o czym.

Odpowiedziała Hermiona, wpatrując się w kieliszek, który stał się nagle niezwykle fascynujący.

— Oczywiście, poza tym, że przed chwilą zastałam cię bliską pocałowania Malfoy.

— Wcale nie chciałam go pocałować! Ja się tylko z nim żegnałam.

— Wiesz, ja tam nie pytam, jak wy się żegnacie.

— Ginny!

Warknęła poirytowana Hermiona. Jej przyjaciółka jak zwykle musiała wyciągać błędne wnioski i uparcie w nie brnąć.

— Spokojnie, ja nic nie mówię, po prostu jestem ciekawa, co on robił u ciebie tak wcześnie rano. Jakby nie patrzeć jeszcze nie ma dziesiątej.

— Nocował tutaj, bo…

— Wiedziałam! No i jak było?

Krzyknęła z entuzjazmem Ginny.

— Ja z nim nie spałam, on spał na kanapie w salonie.

— Dlaczego?

— Nie no ja nie mam do ciebie siły!

Stwierdziła Hermiona, przewracając oczami.

— Już dobrze, w takim razie wytłumacz mi, jak to się stało, że byłaś z nim wczoraj na dyskotece, a on nocował u ciebie, a raczej, dlaczego nocował na kanapie?

Hermiona w skrócie opowiedziała przyjaciółce o próbie gwałtu, pomocy Zabiniego i na końcu o tym, jak Malfoy zasnął na jej kanapie, podczas gdy ona była w łazience.

— Na Merlina to straszne, jak ty się czujesz?

Zapytała zaniepokojona panna Weasley. Domyślała się, że to musiało być dla jej przyjaciółki straszne przeżycie.

— Dobrze, nic mi nie jest, staram się o tym nie myśleć, poza tym zawsze mogło się to gorzej skończyć.

Odpowiedziała zgodnie z prawdą Hermiona. Wiedziała, że ten incydent mógł zakończyć się dla niej co najmniej tragicznie.

— I to jest najważniejsze, ale poważnie miałaś dużo szczęścia.

— Wiem, ale nie wracajmy już do tego.

— W porządku, to w takim razie powiedz mi, jak ci się układa z Malfoyem?

Ginny ponownie przywołała na twarz uśmiech i patrzyła wyczekująco na przyjaciółkę.

— Nie ma co się układać. To, że rozmawiamy ze sobą normalnie, a nie skaczemy sobie do gardeł, to jeszcze nic nie znaczy.

— Ale chyba nie powiedz mi, że ci się nie podoba.

— Może i jest przystojny, ale to jednak Malfoy.

— Sama mówiłaś, że się zmienił.

Ginny nie dawała z wygraną. Coś jej mówiło, że z tej niby tylko znajomości coś może być.

— A ty, że nie można mu ufać.

— Ale pomyśl, zajął się tobą pomimo tego, że wcale nie musiał. To chyba jednak o czymś świadczy.

— Ginny, ty widzisz to, co chcesz widzieć, a nie to jak jest naprawdę.

Starsza Gryfonka pokazała rudej język i upiła łyk wina. Rozmawiały jeszcze przez dłuższy czas, ale nie poruszały już tematu Malfoya.

— Hermiona, ja już się chyba będę zbierać, ale co ty na to, żeby wybrać się dzisiaj na Pokątną?

— W sumie czemu nie. A Harry i Ron? Ostatnio powiedziałam im że pójdziemy razem na zakupy.

— Ja ich powiadomię i pójdziemy w czwórkę.

— To może spotkamy się w Dziurawym Kotle o siedemnastej?

— Dobrze.

Obie dziewczyny ruszyły w stronę drzwi, pożegnały się i Ginny teleportowała się do domu. Hermiona zerknęła na zegarek, była dwunasta, więc miała jeszcze dużo czasu. Postanowiła pójść z Demonem na spacer. Gdy wróciła, wybiła czternasta, więc Hermiona zabrała się za przygotowywanie obiadu. Po skończonym posiłku skierował się do sypialni, ponieważ do spotkania została jej jeszcze godzina, a chciała się jeszcze wykąpać. Wzięła czyste ubrania i poszła do łazienki. Napełniła wannę wodą i zanurzyła się w niej po szyję. Zaczęła rozmyślać o powrocie do Hogwartu. Jaki będzie jej ostatni rok w murach tego zamku, który traktowała jak drugi dom. Nie mogła sobie wyobrazić, że gdy minie tych dziesięć miesięcy już tam nie wróci. Zastanawiała się też, jak teraz będzie wyglądała jej przyjaźń z Weasleyami i Wybrańcem. Harry był z Ginny i Hermiona wiedziała, że będą oni chcieli jak najwięcej czasu spędzać razem, co ułatwiał im fakt, że teraz byli na jednym roku. Hermionę zastanawiał też Ron. Zachowywał się w stosunku do niej bardzo dziwnie. Zawsze był wybuchowy, ale nigdy nie robił jej takich awantur i co najważniejsze, nie obrażał jej w taki sposób. Czasami się kłócili, ale nie do tego stopnia, żeby on nazwał ja szlamą. Tak naprawdę Hermiona miała nadzieję, że nie będzie zmuszona spędzać zbyt wiele czasu w towarzystwie rudzielca. Owszem, byli przyjaciółmi, ale po wojnie wszystko się zmieniło i wiedziała, że może być im trudno wrócić do poprzedniego stanu rzeczy. Po mniej więcej czterdziestu minutach rozmyślań Hermiona postanowiła wyjść z dość chłodnej już wody. Osuszyła się ręcznikiem, po czym wzięła różdżkę i zaczęła układać swoje niesforne loki. Już ubrana wyszła z łazienki, kierując się do salonu. Spojrzała na zegarek, który wskazywał, że od umówionej godziny dzieliło ją zaledwie pięć minut. Hermiona szybko zabrała torebkę, do której wpakowała telefon, klucze, pieniądze i kilka drobiazgów, po czym szybko opuściła swój dom, kierując się w stronę najbliższej ciemnej uliczki, by móc się teleportować do Dziurawego Kotła. Gdy weszła do pubu, jej przyjaciele już na nią czekali.

— Hej.

— Cześć.

Odpowiedzieli chórem.

— To jak, idziemy?

Wszyscy przytaknęli i ruszyli w stronę zaplecza, aby przejść na ulicę Pokątną.

— To może najpierw chodźmy do Esów i Floresów?

Zaproponowała Hermiona, gdy byli już na głównej ulicy.

— Herm, jak tam pójdziemy, to nie wyciągniemy cię stamtąd przez dobrą godzinę.

— Bardzo śmieszne, Harry.

— To może zrobimy tak, najpierw chodźmy po pióra i pergaminy, potem po ingrediencji do eliksirów no i na końcu oczywiście do księgarni.

Wszyscy przytaknęli i ruszyli na zakupy. Zajęły im one około dwóch i pół godziny. Jak przypuszczał Harry, Hermionę ciężko było wyciągnąć z księgarni.

— A co powiecie na to, żeby wstąpić jeszcze do lodziarni Floriana?

Zaproponowała Ginny.

— Czemu nie.

Zgodziła się Hermiona i cała czwórka ruszyła w kierunku kawiarni. Gdy weszli do środka, od razu zajęli wolny stolik, przy którym pojawiła się kelnerka. Złożyli zamówienie, po czym na nowo pogrążyli się w rozmowie.

— Co tam u ciebie, Hermiona? Dobrze się już czujesz?

Zagadnęła Ginny starszą Gryfonkę. Ta wiedziała doskonale, że jej przyjaciółka nawiązuje do próby gwałtu, ale nie miała ochoty o tym mówić. Po pierwsze chciała o tym zapomnieć, po drugie wolała nie wspominać o tym chłopakom, Musiałaby im powiedzieć, z kim była na tej dyskotece, a wtedy była pewna,  że Ron urządzi jej kolejną awanturę. Postanowiła, więc udawać, że nie wie, o co chodzi z nadzieją, że Ginny domyśli się, że nie chce o tym rozmawiać.

— Oczywiście, że tak, niby dlaczego miałabym się czuć źle?

— No bo wczoraj…

Zaczęła panna Weasley, ale przyjaciółka szybko jej przerwała.

— Ginny.

— O co chodzi? Macie przed nami jakieś tajemnice?

Zainteresował się od razu Ron.

— Pewnie, że nie, po prostu wczoraj jak Ginny u mnie była to źle się czułam, ale teraz już jest wszystko w porządku.

Ron uwierzył od razu w słowa przyjaciółki, ale Hermiona widziała, że Harry przygląda się jej badawczo. Tego chłopak nie było łatwo oszukać i tym razem wyglądał, jakby nie za bardzo jej uwierzył. Już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale pojawiła się kelnerka z ich zamówieniem, co uratowało Hermionę od niewygodnych pytań, ponieważ wszyscy zajęli się jedzeniem i rozmowa na inny temat. Po około pół godziny odezwał się Harry.

— Na Merlina, zapomniałem kupić pasty do polerowania miotły. Ginny, pójdziesz po nią ze mną?

— Oczywiście, słońce.

— To my idziemy, a wy poczekajcie tu na nas, powinniśmy niedługo wrócić.

— Dobra.

Odpowiedział Ron, a na jego twarzy pojawił się lekki rumieniec. Hermiona nie była zadowolona z faktu, że musi zostać sama z Weasleyem. Po opuszczeniu lokalu przez parę ich przyjaciół, miedzy dwójka Gryfonów zapanowała niezręczna cisza, którą postanowiła przerwać Hermiona.

— Co u ciebie, Ron?

— W sumie to mam jeden problem.

— Coś się stało?

Zaciekawiła się Hermiona, zastanawiając się, czy właśnie owo zmartwienie nie jest powodem dziwnego zachowania Rona.

— Można tak powiedzieć, bo widzisz, ja się chyba zakochałem.

— To cudownie, ja tu nie widzę żadnego problemu.

— Ale chodzi o to, że ja nie wiem, jak mam jej to pokazać.

— Po prostu jej to powiedz. Dziewczyny nie lubią niezdecydowanych chłopaków, a tak w ogóle to znam ją?

— Tak i to nawet nie wiesz, jak dobrze.

Mówiąc to Ron ujął leżącą na stoliku rękę Hermiony i uśmiechnął się do niej, przybliżając swoją twarz do jej. Zdezorientowana panna Granger przez chwilę tkwiła w szoku, po czym szybko wyrwała dłoń z ucisku Rona i odsunęła się patrząc na niego zaskoczona.

*****

Draco z Blaise’em właśnie skończyli zakupy na Pokątnej i postanowili odwiedzić jeszcze lodziarnie Floriana. Weszli do środka i zajęli miejsce w kącie lokalu. Po chwili kelnerka przyniosła ich zamówienie, a mężczyźni pogrążyli się w rozmowie.

— Stary, czy to nie Hermiona?

Draco na słowa przyjaciele spojrzał tam, gdzie on i rzeczywiście jego oczom ukazała się Granger oraz dwójka Weasleyów i Potter.

— Tylko szkoda, że w towarzystwie tych błaznów.

Przyjaciele na nowo zaczęli rozmowie, ale Draco co chwilę zerkał w stronę stolika, który zajmowali Gryfoni.

— Patrz stary, ruda z Potterem wychodzą, no ale oczywiście łasica zostaje, bajerować Granger, biedna dziewczyna.

— Czyżby nasz Smoczek był zazdrosny?

— Co, o czym ty bredzisz? Ja zazdrosny?

Blaise jednak wiedział swoje. Widać było, że jego przyjaciel najchętniej rozszarpałby Weasleya na kawałki. Nagle Draco zauważył, jak Ron łapie Hermionę za rękę i przysuwa do niej swoją obleśną gębę. Na ten widok krew się w nim zagotowała. Zacisnął pięści pod stołem i gniewanie zmrużył oczy. Po chwili jednak z ulgą odnotował, że dziewczyna wyrywa dłoń i odsuwa się od łasicy, patrząc na niego jak na kretyna.

— Dobra, Diabeł, chodź. Trzeba uratować Granger przed tym niewyżytym palantem.

— To może być ciekawe.

Obaj Ślizgoni wstali i ruszyli w stronę stolika, który zajmowali Gryfoni. Draco podszedł do Hermiony od tyłu i pocałował ją w policzek.

— Witaj, Granger.

Hermiona przestraszyła się, ale gdy ujrzała dwójkę znanych jej chłopaków, uśmiechnęła się szeroko i w duchu dziękowała im, że się zjawili.

— Cześć, Malfoy, hej, Blaise.

— Możemy się dosiąść?

— Tak.

— Nie!

Odpowiedzieli równocześnie Ron i Hermiona. Dwójka Ślizgonów kompletnie zignorował rudzielca i zajęli wolne miejsca. Draco oczywiście usiadł na krześle obok Hermiony.

— Czy wy jesteście głusi?! Powiedziałem, że macie tu nie siadać, więc wypad!

— Ron! Uspokój się natychmiast.

Rudzielec poczerwieniał jeszcze bardziej, ale zamilkł. Draco uśmiechnął się do niego złośliwie, po czym zwrócił się do Granger

— To, co tam u ciebie, słoneczko?

— Nie mów tak do mnie.

— Spokojnie, księżniczko.

— Malfoy, przeginasz.

Hermiona doskonale wiedziała, że Draco chce wkurzyć Rona, co mu się udało, ponieważ chłopak wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć. Nie uszło to również uwadze Zabiniego, który postanowił dolać oliwy do ognia.

— A jak tam po wczorajszym?

Hermiona spojrzała na niego wzrokiem seryjnego mordercy, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, odezwał się Ron.

— Jakiem wczorajszym?! O czym on mówi?!

— Blaise, proszę cię.

Tym razem Hermiona spojrzała na Ślizgonów błagalnie. Widząc jej wzrok, obaj postanowili odpuścić. Nie chcieli, wpędzić jej w kłopoty i narażać na kolejną awanturę ze strony tego świra.

— Tak tylko żartowałem.

Hermiona odetchnęła, widząc, że odpuścili i postanowił jak najszybciej zmienić temat, więc zwróciła się do Dracona.

— A was co sprowadza na Pokątną?

— Wiesz, najwyższa pora zrobić zakupy do szkoły, w końcu wracamy tam za niecały tydzień.

— COO?! Jak to WRACAMY?!

— Co cię tak dziwi, Weasley?

— Myślałem, że pupilki Czarnego Pana skończyły już szkołę.

Na te słowa chłopaki zacisnęli pięści pod stołem. Dla obu był to drażliwy temat, ponieważ żadne z nich nie został śmierciożercą z własnej woli.

— Ty lepiej nie myśl, Wieprzlej, bo ci to nie wychodzi.

— Licz się ze słowami ty pieprzony kretynie!

— I kto to mówi, rude beztalencie, żerujące na pracy i sławie innych.

Do kłótni wtrącił się Diabeł, który nie zamierzał pozwalać na obrażanie siebie i przyjaciela.

— Ty się lepiej zamknij, Zabini. Jesteś tylko bezużytecznym śmierciożercą!

— Ron, przestań, proszę cię.

Wtrąciła się Hermiona widząc, że robi się coraz gorzej.

— Znowu ich bronisz?! Widzę, że zmieniłaś towarzystwo!

— Przestań, o czym ty mówisz? Przesadzasz.

— Ja przesadzam?! Ja?! To ty zadajesz się z jakimiś obślizgłymi wężami! Hermiona, czy ty już zapomniałaś, że to są nasi wrogowie?!

— Wojna już dawno się skończyła, Ronaldzie. Nie ma sensu dalej ulegać stereotypom, że Ślizgoni i Gryfoni muszą się nienawidzić.

— O czym ty mówisz?! I ty się niby uważasz za prawdziwa Gryfonkę?!

— Tak, Ron i to na pewno lepszą od ciebie!

— Akurat! Jakaś brudna szlama ma być lepsza ode mnie?! Niedoczekanie!

Hermionę bardzo zabolały słowa chłopaka, po raz kolejny nazwał ją szlamą, „I on się niby uważa za mojego przyjaciela?!”

— Odszczekaj to śmieciu!

Warknął Draco, ściskając w kieszeni różdżkę, zanim jednak Ron zdążył cokolwiek powiedzieć, odezwała się Hermiona.

— Nie, powiedział to, co myśli. Nie będę go zmuszała do przebywanie dłużej w towarzystwie szlamy, bo jeszcze się pobrudzi.

Mówiąc to Hermiona popatrzyła na chłopaka z żalem, ale i pogardą, po czym wstała i już chciała zebrać swoje zakupy, ale ubiegło ją dwóch Ślizgonów. Gdy wszystko już zabrali, skierowali się w stronę drzwi, a Hermiona na odchodne powiedziała jeszcze;

— Żegnaj, Weasley!

Już mieli wychodzić, gdy w drzwiach pojawili się Harry i Ginny

— Hermiona, czemu wychodzisz?

Zapytał zdezorientowany chłopak, widząc wściekłą przyjaciółkę w towarzystwie dwóch znienawidzonych Ślizgonów.

— Nie mam zamiaru spędzać czasu z osobą, która uważa mnie za nic niewartą szlamę.

— Hermiona, o czym ty mówisz?

— Zapytaj się swojego przyjaciela. Przepraszam was, ale ja naprawdę już pójdę, do zobaczenia.

I nie czekając na odpowiedź, wyszła z kawiarni, w towarzystwie dwójki Ślizgonów.

— W ogóle chciałam wam podziękować za wczoraj i w sumie za dzisiaj też.

— Nie ma za co, widać już taka nasz rola, żeby ratować się przed kretynami.

Powiedział Blaise, po czym uśmiechnął się do dziewczyn.

— To, co robimy, skoro pozbyliśmy się już zbędnych osób?

Tym razem odezwał się Draco, który miał nadzieję przedłużyć ich spotkanie.

— Nie wiem jak wy, ale ja wracam do domu. Demon na pewno już się za mną stęsknił.

— Kim jest Demon?

Zdziwił się Zabini.

— To pies Granger.

Powiedział Draco, zanim dziewczyna zdążyła otworzyć usta.

— Ale czemu Demon?

— Bo pasuje do niego.

Tym razem odezwała się Hermiona.

— Taa akurat, obstawiam, że to mała szczuropodobna imitacja psa, która ma tyle wspólnego z Demonem, co nic.

— Żebyś się nie zdziwił.

Zaśmiał się Draco, po czym zwrócił się do Hermiony.

— Granger, a może zaprosisz nas do siebie, pokażesz Zabiniemu swojego pieska i przy okazji spędzisz wieczór w miłym towarzystwie.

— Masz za wysokie mniemanie o sobie, Malfoy.

— Ale ze mną chętnie spędzisz wieczór, prawda?

Spytał Blaise i uśmiechnął się słodko do Hermiony, puszczając jej przy tym oczko.

— Oczywiście, że tak.

— A ja to niby co?

Wtrącił się Malfoy, udając oburzonego.

— Wybacz, stary, ale ona woli mnie, ale chyba ostatecznie możemy ci przygarnąć.

— Musimy?

— Grabisz sobie, Granger.

Odezwał się Draco, grożąc Hermionie palcem.

— Dobra, niech już wam będzie, w takim razie chodźmy się teleportować.

Chłopaki uśmiechnęli się szeroko i ujęli dziewczynę za ręce, aby móc się przenieść. Po chwili ich stopy znowu dotknęły ziemi w jakiejś ciemnej uliczce. Przeszli kilkanaście metrów i znajdowali się już na ganku domu Hermiony, która właśnie otwierała drzwi. Ledwie przekroczyli próg, a w ich kierunku zaczął biec Demon z zamiarem przywitania się ze swoją właścicielką.

— O kurwa!

Zawołał Blaise, który nie spodziewał się zobaczyć biegnącego w jego kierunku dobermana, dlatego też cofając się, tracąc równowagę i runął na ziemię. Pozostała dwójka wybuchła niekontrolowanym śmiechem, a pies patrzył zdziwiony na bruneta.

— Co jest, Diabeł, boisz się „małej szczuropodobnej imitacji psa”?

Zaśmiał się Draco, widząc reakcję Zabiniego, która przeszła jego najśmielsze oczekiwania.

— Bardzo śmieszne, nie mogliście mi powiedzieć, prawda?

Zapytał z wyrzutem Blaise, podnosząc się z podłogi i zbierając zakupy Hermiony, które wcześniej niósł.

— Blaise, ale wtedy nie byłoby zabawy.

Stwierdziła Hermiona, którą również cała ta sytuacja niezwykle rozbawiła.

— Taa, może wy się dobrze bawicie.

— I to jak.

Potwierdził Malfoy, po czym cała trójka ruszyła do salonu Hermiony.

— Ale powiem ci, Granger, że nie spodziewałem się po tobie takiego potwora.

— Uważaj na słowa, on rozumie więcej, niż ci się wydaje.

— Zapamiętam, wolę się nie narażać czemuś, co bez trudu mogłobym mi połamać kości.

— On nie jest groźny, chyba że ja jestem w niebezpieczeństwie lub nie ma mnie w pobliżu, to wtedy bywa różnie.

— Będę pamiętał.

— To co, może się czegoś napijecie?

— Chętnie.

Odpowiedział Draco. Hermiona wstała i skierowała się w stronę kuchni.

— Chwila chyba nas tu z nim nie zostawisz?!

Zapytał spanikowany Blaise. Hermiona odwróciła tylko głowę i zwróciła się do psa.

— Demon, to są nasi goście, więc zachowuj się grzecznie.

Uśmiechnęła się jeszcze czule do swojego pupilka i zniknęła w kuchni.

— Smoku, on nam nic nie zrobi, prawda?

— Diabeł, błagam cię, nie panikuj.

Powiedział Malfoy, przeciągając się na kanapie. W tym czasie Demon wstał z dywanu i skierował się w stronę bruneta.

— Draco, zrób coś!

Krzyknął Blaise, wciskając się głębiej w fotel, na którym siedział.

— Stary, nie rób z siebie jakiejś rozhisteryzowanej panienki, tylko go pogłaskaj.

Zabini niepewnie pogładził psa po głowie, po czym ten położył mu łeb na kolanach.

— No widzisz, idioto!

Żachnął się Draco. W tym momencie do salonu wróciła Hermiona z butelką Ognistej, trzema szklankami i talerzem z kanapkami.

— O widzę, że Blaise już się nie boi mojego słoneczka.

— Granger, on nigdy się mnie nie bał.

— Malfoy, jak już nie raz ci mówiłam, masz zbyt wysokie mniemanie o sobie.

Hermiona uśmiechnęła się złośliwie do Dracona, po czym spojrzała na Blaise, który z dużym entuzjazmem drapał jej psa za uchem. Po chwili i ona usiadła na kanapie, wzięła butelkę i rozlała bursztynowy płyn do trzech szklanek. Zabini od razu podniósł głowę i na jego twarzy zagościł jeszcze szerszy uśmiech na widok ulubionego alkoholu i kanapek.

— Chyba zacznę tu częściej wpadać.

Wstał z fotela i usiadł obok kanapy, biorąc jedną z kanapek. Po chwili wszyscy poszli w jego ślady i zaczęli jeść. W tym czasie Demon podszedł do Zabiniego i zaczął wpatrywać się w jego kanapkę.

— No masz, bestio.

Uśmiechną się Blaise i podał psu resztę swojej kanapki, po czym od razu sięgając po następną.

— I po co było tak panikować? Ja od razu wiedziałem, że nie ma siły, żeby Diabeł nie dogadał się z Demonem.

Cała trójka parsknęła śmiechem na słowa Dracona, po czym odezwał się Zabini.

— Zabierasz go do Hogwartu?

— Oczywiście, że tak. Nie mogłabym go zostawić na tak długo.

— Dasz mi z nim czasem wyjść na spacer, prawda?

— Chyba śnisz.

— Proszę, czy ja ci wyglądam na osobę nieodpowiedzialną?

— Stary, pogrążasz się.

Cała trójka zaczęła się śmiać. Siedzieli tak jeszcze długo, rozmawiając i popijając Ognistą. Gdy wybiła druga w nocy, a oni opróżnili już dwie butelki alkoholu, wszyscy byli dość wstawieni na czele z Diabłem.

— Jak ja was kocham, moje wy gołąbeczki, ale oczywiście ciebie Demonku kocham najbardziej!

Stwierdził Zabini, po czym przytulił się do psa leżącego obok niego i po chwili pogrążył się w śnie.

— Widzę, że Blaise ma już dosyć.

— On tak zawsze. Jak się upije, to najpierw robi się bardzo wylewny, a potem idzie spać.

— To zupełnie jak Ron.

Hermiona na wspomnienie chłopaka od razu przypomniała sobie dzisiejszą kłótnię z nim i posmutniała, co nie uszło uwadze Dracona.

— Nie przejmuj się tym kretynem. Nie warto, skoro tak się zachowuje, to nie jest wart twojej uwagi, a już tym bardziej tego, żebyś była przez niego smutna.

— Masz rację, nie będę się nim przejmować. W końcu to on teraz zginie w zaległych pracach domowych, a nie ja. Tylko martwi mnie jedno, jak zareagują Harry i Ginny na zaistniałą sytuację.

— Jeśli wezmą stronę rudzielca, to są takimi samymi kretynami jak on.

— Ale to są moi przyjaciele.

— Czy nie tak samo mówiłaś o tej rudej łasicy?

Hermiona posmutniała jeszcze bardziej, bo wiedziała, że Draco ma rację. Uważała Rona za swojego przyjaciele, a tymczasem on obrażał ją w taki sposób, tylko dlatego, że nie podoba mu się to, z kim rozmawia. „Zaraz, zaraz, przecież nikt mi nie będzie mówił, co mogę robić, a czego nie. To moje życie i nie pozwolę nim nikomu dyrygować. Malfoy ma rację, jeśli moi najbliżsi nie są w stanie zaakceptować moich decyzji, to znaczy, że nie są moimi prawdziwymi przyjaciółmi.”.  Po wysnuciu tych wniosków Hermionie od razu poprawił się humor i uśmiech zagościł na jej twarzy, co od razu zauważył Draco.

— Co ci się tak nagle humorek poprawił?

— Doszłam do wniosku, że masz rację i nie mam się czym przejmować.

— Bo widzisz, kotku, ja zawsze mam rację.

— Po pierwsze, nie mówi do mnie kotku, a po drugie wcale nie masz zawsze racji.

— A właśnie, że mam.

Przekomarzali się tak jeszcze przez około godzinę, aż w końcu i oni osunęli się w ramiona Morfeusza.

*****

Rano jako pierwszy obudził się Blaise i przez chwilę nie miał pojęcia, gdzie jest i dlaczego do jasnej cholery śpi na podłodze, wtulony w jakiegoś psa. Głowa bolała go niemiłosiernie, więc dopiero po chwili przypomniał sobie wydarzenia z wczoraj. Podniósł się powoli z podłogi, po czym rozejrzał się po salonie. Jego wzrok przykuła para śpiąca na kanapie. Blaise uśmiechną się na ten widok. Draco spał z głową odchylona do tyłu, przez co wyglądał bardzo zabawnie, ale nie to było najlepsze. Na jego kolanach leżała Hermiona, a ręka Malfoya spoczywała na jej talii. Zabini podszedł do kanapy i ze złośliwym uśmiechem na ustach krzyknął.

— Wstawać śpiochy!

Śpiąca para poderwała się natychmiast do góry, czego od razu pożałowali. Głowy dosłownie pękały im od środka.

— Zabini, ty kretynie pojebał cię już do reszty?!

Warknął Draco, łapiąc się za głowę, po czym zwrócił się do Hermiony.

— Granger, błagam cię, powiedz mi, że masz eliksir na kaca.

— To chyba oczywiste, że mam.

Hermiona wstała i poszła do kuchni, a po chwili wróciła, niosąc ze sobą trzy buteleczki wypełnione błękitnym płynem. Podała po jednej chłopakom, po czym cała trójka na raz wypiła ich zawartość.

— Kocham tego, kto wymyślił to cudo.

Oświadczył Blaise, czując się już o niebo lepiej.

— To, co powiecie jeszcze na śniadanie?

— Byłoby bosko.

— To idźcie się ogarnąć, a ja coś przygotuje.

— O nie, ty pójdziesz się ogarnąć, a my coś ugotujemy.

Zadeklarował Draco ani myśląc zrezygnować ze swojej koncepcji.

— Świetny pomysł.

Poparł przyjaciela Blaise.

— Skoro chcecie.

Hermiona uśmiechnęła się i zniknęła w korytarzu, pozostawiając chłopaków samych.

— To, co ugotujemy?

Zapytał Draco, gdy obaj z przyjacielem znaleźli się już w kuchni.

— Co powiesz na naleśniki?

— Nie, odpada, wczoraj na śniadanie zrobiłem jej naleśniki.

— A no tak zapomniałem, że ty tu już jesteś stałym bywalcem.

— Zamknij się, stary, chodź lepiej zobaczyć, co ma w lodówce, może wtedy cos wymyślimy.

Zrobili jak powiedział Malfoy. Po chwili zastanowienie zdecydowali się na jajecznice na bekonie. Wzięli potrzebne składniki i zabrali się do roboty.

W tym samym czasie Hermiona wzięła prysznic, ubrała się, ogarnęła włosy i po mniej więcej dwudziestu minutach wyszła z łazienki, kierując się w stronę jadalni. W całym domu unosił się zapach smażonych jajek i bekonu. Ślizgoni czekali już na nią przy nakrytym stole.

— Nareszcie, wiesz, jacy jesteśmy głodni.

Powiedział Blaise, gdy Hermiona zajmowała miejsce naprzeciwko niego.

— Nie marudź, smacznego.

Jedli, co chwilę wybuchając śmiechem, z powodu wygłupów Zabiniego.

— Hermiona, musimy częściej do ciebie wpadać.

— Już to wczoraj mówiłeś.

— Ale powtarzam, żebyś przypadkiem nie zapomniała.

Dopili kawę, po czym zanieśli brudne naczynia do zmywarki.

— My się już chyba będziemy zbierać. Dochodzi południe.

Stwierdził Draco, spoglądając na zegarek.

— Masz rację, Smoku.

Przytaknął mu Blaise, po czym ruszyli za Hemioną w stronę drzwi. Gdy stali już na ganku, zaczęli się żegnać.

— Do zobaczenia na dworcu, Hermiona.

Powiedział Diabeł i przytulił dziewczynę, podnosząc ją przy tym.

— Stary, wystarczy już tych czułości. Chyba nie chcesz udusić Granger, a poza tym inni też chcą się pożegnać.

— Draco, przecież o mnie nie musisz być zazdrosny.

Malfoy spojrzał na przyjaciela spod byka, na co ten uśmiechnął się tylko złośliwie.

— Dobrze ci radzę, zamknij się, bo nie ręczę za siebie.

Warknął Draco, którego docinki Zabiniego zdecydowanie nie bawiły.

— Już dobra. Ja znikam pa.

Pożegnał wszystkich Blaise i się teleportował. Zostali sami. Przez chwilę panował cisza, którą przerwał Draco.

—  Do zobaczenia, Granger.

Pocałował ją w policzek i przytulił do siebie. Uwielbiał mieć tę drobną dziewczynę w swoich ramionach. Po chwili jednak delikatnie się do niej odsunął.

— Do zobaczenia, Malfoy.

Odpowiedziała Hermiona i uśmiechnęła się do znikającego chłopaka.