Rozdział 6

Ostatni tydzień wakacji upłynął Hermionie bardzo szybko. Poza wyjściem na zakupy z Ginny i spacerami z Demonem, rzadka opuszczała dom. Wolała spędzać czas, wylegując się na leżaku w ogrodzie z dobrą książką lub po prostu rozmyślając nad różnymi rzeczami. Dużo myślała o Malfoyu i Zabinim, bardzo polubiła obu chłopaków. Zastanawiało ją to, jak ich relacje będą wyglądały w szkole. W końcu są z dwóch nieustannie rywalizujących ze sobą domów, które nigdy nie darzyły się sympatią. Hermiona nie była pewna, jak Ślizgoni będą się w stosunku do niej zachowywać w obecności innych członków Domu Węża. To, że oni przestali ją postrzegać jako brudną szlamę, nie oznacza, że nagle cały Slytherin zmieni swoje poglądy. Martwiła ją również sytuacja z Ronem, prawdę mówiąc to rudzielec po prostu zaczął ją przerażać. W czasie swoich niekontrolowanych wybuchów złości był nieobliczalny. Miała nadzieję, że uda jej się omijać Weasleya szerokim łukiem, co nie będzie takie łatwe, biorąc pod uwagę to, że należą do jednego domu. Pomimo wszystkich obaw i trosk Hermiona dalej wychodziła z założenie, że ten rok musi być jej najlepszym w Hogwarcie tak, aby zapamiętała go do końca życia.

W przeddzień powrotu do szkoły Hermiona zaczęła się pakować, co nie było takie łatwe. Musiała rzucić na swój kufer zaklęcie zmniejszająco zwiększające, by był on w stanie pomieścić wszystkie książki, potrzebne rzeczy i oczywiście ubrania, których w tym roku zabrała wyjątkowo dużo. Po pierwsze, uczniowie ostatniego roku byli zwolnieni z obowiązku noszenie szat na lekcje i posiłki, a po drugie od dłuższego czasu zaczęła przykładać większą wagę do swojego wyglądu. Nie sterczała godzinami przed lustrem, ale po prostu starała się zawsze wyglądać ładnie, co ułatwiał jej fakt, iż nieco wydoroślała pod względem wyglądu. Gdy w końcu skończyła pakowanie, skierowała się do łazienki, gdzie wzięła szybki prysznic, po którym od razu położyła się do łóżka, zasypiając niemal od razu.

*****

Draco jak zwykle pakował się na ostatnią chwilę, lecz na szczęście za pomocą kilku prostych zaklęć przeniósł zawartość swojej szafy oraz wszystkie potrzebne rzeczy do kufra i już po chwili był gotowy. Położył się na swoim łóżku i zaczął bezmyślnie wpatrywać się w sufit, pogrążając się przy tym w swoich myślach, które od pewnego czasu kręciły się wokół Granger. Musiał przyznać, że przez ten niecały tydzień brakowało mu jej trochę, rozmowy z nią, a nawet jej kąśliwych uwag- po prostu jej towarzystwa. Miał nadzieje, że w Hogwarcie uda mu się spędzić z nią więcej czasu. Nie obchodziło go to, jak na to zareagują jego koledzy z Domu Węża. Przestał przejmować się tym, co myślą o nim inni, więc dlaczego niby miałoby go to obchodzić? Pozostawał jeszcze sprawa tego zidiociałego rudzielca, który bardzo nieudolnie dostawiał się do Granger. Draco szczerze go nienawidził i nie chodziło tu o to, że był zdrajcą krwi. To już od pewnego czasu nie miało dla Ślizgona najmniejszego znaczenia. W Weasleyu drażnił go jego charakter. Rudy nie dość, że jak wszyscy wiedzą, od najmłodszych lat żerował na swoich przyjaciołach, to jeszcze miał czelność urządzać Hermionie awantury za to, że robi coś nie po jego myśli. Malfoy doszedł do wniosku, że w tym roku za wszelką cenę musi „umilić” tej łasicy życie jeszcze bardziej niż zwykle. Pogrążony w swoich myślach Ślizgon nawet nie wiedział, kiedy zasnął.

*****

Rano Hermionę obudziły promienie słońca padające na jej twarz. Niechętnie uchyliła powieki, ale po chwili uśmiech zagościł na jej twarzy, ponieważ przypomniała sobie, że dziś jest pierwszy września i nareszcie wraca do swoje ukochanej szkoły. Zerknęła na zegarek, było już po dziewiątej, więc postanowiła wstać. Podeszła do szafy i po chwili zastanowienie wybrała odpowiedni zestaw ubrań i ruszyła w stronę łazienki. Wzięła szybką kąpiel, po czym ubrała się i gdy była już gotowa, poszła prosto do kuchni, przenosząc tam również za pomocą zaklęcia kufer. Przygotowała śniadanie dla siebie i Demona. Po skończonym posiłku i umyciu naczyń spojrzała na zegarek. Do odjazdu pociągu zostało pół godziny, więc po raz ostatni omiotła spojrzeniem dom, zapięła psa na smycz, wzięła torebkę i kufer, po czym wyszła na zewnątrz. Zamknęła drzwi na klucz i zabezpieczyła budynek kilkoma zaklęciami ochronnymi, po czym teleportowała się z ciemnej uliczki na dworzec Kings Cross. Wzięła wózek i ruszyła w stronę przejścia na peron 9 i ¾. Przeszła przez barierkę i rozejrzała się, nie było jeszcze zbyt wielu uczniów, więc skierowała się w stronę wolnej ławki, gdzie postanowiła poczekać na przyjaciół.

*****

Draco jak co roku pierwszego września musiał zaspać i gdyby nie pobudka urządzona mu przez Blaise’a to na pewno, by się spóźnił na pociąg. O dziesiątej pięćdziesiąt Ślizgoni byli już na właściwym peronie. Od razu odnaleźli wzrokiem kolegów z Slytherinu, którzy również ich zauważyli i zachęcali do podejścia. Już zmierzali w ich kierunku, gdy nagle Draco spostrzegł siedzącą samotnię na ławce dziewczynę z psem. Od razu rozpoznał Granger i na ten widok mimowolnie się uśmiechnął. Zatrzymał się, trącając przy tym kolegę w bok, aby spojrzał w kierunku, gdzie siedziała Gryfonka. Blaise również od razu ją rozpoznał i oboje bez słowa ruszyli w jej kierunku, ignorując zupełnie wołanie członków Domu Węża. Hermiona była tak pochłonięta myślami, że nie zauważyła zbliżających się Ślizgonów, którzy postanowili to wykorzystać. Stanęli po obu jej stronach i w tym samym momencie cmoknęli ją w policzki. Hermiona najpierw wystraszyła się, ale gdy ujrzała stojących przed nią chłopaków, od razu uśmiech zagościł na jej twarzy. Naprawdę ucieszyła się na ich widok.

— Co jest, Hermiona, nawet się nie przywitasz?

Powiedział Blaise, szczerząc się do dziewczyny i rozkładając ramiona na znak, że ma go przytulić. Panna Granger wstała i wtuliła się w Zabiniego, który podniósł ją delikatnie do góry, ponieważ tak samo, jak Malfoy był od niej sporo wyższy. Zirytowany Draco postanowił przypomnieć witającej się dwójce o swojej obecności.

— Ja też tu jestem.

Hermiona wyswobodziła się z uścisku Blaise’e, po czym podeszła do Malfoya. Pocałowała go w policzek i również się do niego przytuliła, gdy się odsunęła odezwał się Draco.

— Od razu lepiej, to co tam u ciebie, Granger?

— W sumie to całkiem nieźle, nareszcie wracamy do szkoły.

Ucieszyła się Hermiona. Tak długo czekała na dzień, w którym znowu będzie mogła przekroczyć próg tego zamku. Poza tym ostatni rok pomimo wszystko zapowiadał się bardzo ciekawie.

— Taa nie ma to, jak perspektywa dziesięciomiesięcznej nauki.

— Ja tam akurat myślałam o zabawie, ale jak tam sobie chcesz.

Obaj Ślizgoni wytrzeszczyli na Hermionę oczy, na co ta zaśmiała się tylko i znowu zaczęła mówić.

— Czy do was nigdy nie dotrze, że pomimo tego, że lubię czytać i dobrze się uczę, to potrafię się bawić?

— Zaskakujesz mnie coraz bardziej.

Odezwał się Blaise, który akurat drapał Demona za uchem. Rozmawiali jeszcze przez chwilę. Hermiona przez cały czas próbowała odnaleźć swoich przyjaciół, ale z marnym skutkiem, więc w towarzystwie Ślizgonów ruszyła do pociągu, który miał odjechać za pięć minut.

— Hermiona, a może usiądziesz z nami w przedziale?

Zapytał Zabini, gdy byli już w pociągu.

— Nie, dziękuję, jakoś nie wydaje mi się, żeby reszta Ślizgonów przyjęła mnie z entuzjazmem, a poza tym muszę znaleźć Harry’ego i Ginny.

— To do zobaczenia później.

Pożegnali się i Hermiona ruszyła na poszukiwanie przyjaciół. Znalazła ich dopiero w przedostatnim wagonie. Siedzieli w przedziale z Luną, Nevillem i oczywiście Ronem. Hermiona odsunęła drzwi i przywitała się z wszystkimi.

— Cześć wam.

— Hej.

Odpowiedzieli chórem, poza Ronem, który odezwał się dopiero po chwili.

— Widzę, że twoi obślizgli przyjaciele już cię mają gdzieś, to wróciłaś do nas.

— Znowu zaczynasz, Ron? Ja nie chcę się w kółko kłócić, więc mógłbyś sobie w końcu odpuścić.

Powiedziała lekko poirytowana Hermiona. Nawet minuty nie spędziła w towarzystwie rudego, a ten już zaczął się jej czepiać.

— I co jeszcze? Może mam się zaprzyjaźnić z tymi gnidami tak jak ty!

Warknął zdenerwowany Ron. Nie mógł rozumieć, jak ona może mu robić takie świństwo i zadawać się z tymi śmierciożercami.

— Przestań ich w końcu obrażać! Czy ty nie możesz zrozumieć, że to jest moje życie i będę robiła, co mi się żywnie podoba!

— Mam zaakceptować to, że jesteś zwykłą zdrajczynią?!

— O czym ty bredzisz, Ron?!

Teraz ją zaskoczył. Nie myślała, że posunie się do tego, aby posądzać ją o zdradę. Przecież ona niczego takiego nie zrobiła.

— Taka jest prawda, zdradziłaś nas wszystkich, więc teraz wybieraj albo my, albo oni!

— Możesz się z łaski swojej nie wypowiadać w imieniu wszystkich!

Warknęła wściekła Ginny, ale zanim Ron zdążyła coś odpowiedzieć, odezwała się Hermiona.

— Nie będziesz mi mówił, co i z kim mam robić, a skoro nie potrafisz uszanować moich decyzji to nic tu po mnie, żegnam.

— Hermiona, nie wychodź, proszę cię.

Poprosił błagalnie Harry. Nienawidził, gdy dwójka jego najlepszych przyjaciół się kłóciła. Zawsze wtedy znajdował się między młotem a kowadłem.

— Nie, Harry, zobaczymy się w Wielkiej Sali. Tu i tak macie mało miejsca, a ze mną jest jeszcze Demon, więc do zobaczenia później.

Oznajmiła Hermiona uśmiechając się sztucznie, po czym nie czekając na odpowiedź, zamknęła drzwi i ruszyła na poszukiwanie wolnego przedziału. Na szczęście znalazła go już w trzecim wagonie. Weszła do niego, za pomocą zaklęcia umieściła kufer na półce, po czym usiadła na siedzeniu. Demon zaraz zajął miejsce obok niej od strony okna i położył łeb na kolanach właścicielki. Hermiona podziwiała widoki za oknem i próbowała się uspokoić. Była wściekła na Rona. Jego kompletnie nie obchodziło, co ona czuje, tylko za wszelką cenę chciał postawić na swoim. Co on sobie w ogóle wyobrażał? Nie miał prawa narzucać jej swoich poglądów. Jedyne, co było pocieszające w tej sytuacji to fakt, że Harry i Ginny się od niej nie odwrócili. Nagle rozmyślania Hermiony przerwało pukanie do drzwi. Nie odwróciła się nawet w tamtym kierunku, tylko powiedziała „Proszę”.

— Cześć.

Hermiona na dźwięk tego głosu szybko odwróciła głowę i ku jej zaskoczeniu ujrzała Pansy Parkinson, znienawidzoną przez siebie Ślizgonkę, która wyśmiewała ją na każdym kroku. Tylko raz rozmawiały ze sobą normalnie, przed ceremonią przydziału na pierwszym roku, gdy Pansy nie wiedziała jeszcze, że Hermiona jest mugolaczką. Z jeszcze większym szokiem Hermiona zauważyła, że dziewczyna zajmuje miejsce naprzeciwko niej. Kompletnie ją zamurowało i nie wiedziała, co ma powiedzieć, ale po chwili odezwała się Ślizgonka.

— Czemu siedzisz sama?

— A czemu ciebie to niby obchodzi?

Odpowiedziała niezbyt grzecznie Hermiona. Nie miała najmniejszego zamiaru być dla niej miła.

— Tak tylko pytam.

— Parkinson, możesz mi powiedzieć, o co chodzi, bo jakoś wątpię, żebyś przebywała ze szlamą bez powodu.

Pansy zmieszała się trochę, ale po chwili znowu się odezwała.

— Bo ja chciałam yyy… jakby to powiedzieć… bo ja…

— Wyduś to wreszcie z siebie.

— Chciałam cię przeprosić.

Hermionie szczeka opadła, nie wierzyła w to, co usłyszała. Zastanawiała się, czy dziewczyna żartuje, czy mówi poważnie. Patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami i to, co zauważyła, zszokowało ją jeszcze bardziej. Dopiero teraz przyjrzała się młodej arystokratce i odnotowała, że wygląda ona zupełnie inaczej. Na twarzy nie ma już kilogramowej tapety, tylko delikatny makijaż i co najważniejsze była ubrana zwyczajnie, a nie tak jak zawsze, czyli niczym rasowa dama do towarzystwa.

— Ty żartujesz, czy mówisz poważnie, bo jeśli na dowcipy ci się zebrało, to wybacz, ale jakoś nie jestem w humorze.

— Mówię całkiem poważnie. Zdaje sobie sprawę, jak strasznie zachowywałam się do tej pory.

„Co tym wszystkim Ślizgonom się nagle na nawrócenie zebrało?!”  -pomyślałam Hermiona.

— I tak nagle to do ciebie dotarło?

— Niezupełnie, po tej wojnie jakby otworzyły mi się oczy. Wydarzyło się tyle strasznych rzeczy i zginęło tak wiele ludzi tylko dlatego, że ktoś wymyślił sobie jakąś chorą teorię o czystości krwi. Nie chcę nigdy więcej przeżywać tego po raz drugi, dlatego postanowiłam, że naprawianie zacznę od siebie. Wiem, że traktowałam cię okropnie, ale mam nadzieje, że jednak mi wybaczysz.

Hermiona wahała się przez chwilę, ale słowa Parkinson naprawdę ją poruszyły. Wiedziała, że nie kłamie. Wojna nie tylko na dobrej stronie odcisnęła swe piętno. Poza tym przypomniała sobie, że Malfoyowi wybaczyła, więc czemu miałaby nie zrobić tego samego z Pansy?

— Wiesz, każdy popełnia błędy. Grunt to je dostrzec i strać się naprawić.

— Czyli mam rozumieć, że zgoda?

Zapytała panna Parkinson z nadzieją w głosie. Bardzo chciała naprawić kontakty z wszystkimi ludźmi, a najbardziej z Granger, którą tak podle traktowała.

— Tak, zgoda.

— Dziękuje ci bardzo, w ogóle cudowny pies, jak się wabi?

— Demon.

— Pasuje do niego.

— Też tak uważam.

I tak zaczęły rozmowę. Okazało się, że mają wiele wspólnych tematów, a nawet zainteresowań. Gadały tak dość długo, aż w końcu temat zszedł na chłopaków i Hermiona postanowiła zadać nurtujące ją pytanie.

— Pansy, tak z ciekawości, co jest między tobą, a Malfoyem?

— Nic, ja uganiałam się za nim jak kretynka od pierwszego roku, myśląc, że go kocham, a tak naprawdę to nic do niego nie czułam. Owszem jest przystojny, ale wygląd to nie wszystko. Pozwolisz, że teraz ja zadam ci podobne pytanie, co jest między tobą a Weaslayem?

Hermionę bardzo zaskoczyło to pytanie. Nigdy nie pomyślałaby, że ktokolwiek może postrzegać ją i Rona jako parę.

— My się tylko przyjaźnimy, chociaż ostatnio to już sama nie wiem, bo on się zachowuje, jak skończony idiota.

— Poważnie? Zawsze myślałam, że coś między wami jest, szczególnie że on cały czas ślini się na twój widok.

— Wydaje ci się.

Ale Hermiona wcale nie była pewna, czy słowa Pensy to tylko jej wybujała fantazja, czy może ona mieć rację. W końcu to by wiele wyjaśniało. Te wszystkie wybuchy złości i awantury o Ślizgonów mogły być po prostu spowodowane zazdrością chłopaka. Hermiona jednak szybko odpędziła od siebie tę myśl i na nowo rozpoczęła rozmową z panną Parkinson. Nie chciała, aby jej przypuszczenia były prawdziwe.

*****

Blaise i Draco siedzieli w jednym z przedziałów wraz ze swoimi kolegami z Slytherinu, jednak strasznie im się nudziło. W końcu Malfoy stwierdził, że dłużej tu nie wytrzyma.

— Diabeł, co ty na to, żeby przejść się po pociągu?

— Spoko i tak nie mamy tu nic lepszego do roboty.

Wstali i wyszli na korytarz. Chodzili tak bez celu po wagonach, lecz gdy weszli do jednego z nich, a Draco zajrzał do jakiegoś przedziałów, przystanął i na chwilę zaniemówił.

— Stary, ja chyba mam omamy.

Blaise na początku nie rozumiał, o co chodzi, dopiero gdy spojrzał w miejsce, gdzie wpatrywał się jego przyjaciel, doznał takiego samego szoku.

— Czy to nie jest Granger z Parkinson?

Zapytał Zabini z niedowierzaniem.

— No właśnie! To nie jest normalne, lepiej tam wejdźmy.

Otworzyli drzwi przedziału i weszli do środka. Pierwsze, co odnotowali to, że dziewczyn śmiały się z czegoś i to tak głośno, że nawet nie zauważyły ich przybycia. W końcu odezwał się Draco.

— Co tu się dzieje?

Obie spojrzały w kierunku Ślizgonów, a potem na siebie i znowu wybuchły śmiechem. Gdy trochę się uspokoiły, odezwała się Pansy.

— Rozmawiamy, a co?

— Nie no nic poza tym, że przez ostatnie lata przy każdej okazji próbowałyście sobie wydrapać oczy.

— Malfoy, nie przesadzaj. Nie wiesz, że wszystko się w życiu zmienia.

Po raz kolejny Pansy ich zaskoczyła, nigdy nie zwracała się do Dracona po nazwisko. Prawie zawsze używała jakichś żałosnych zdrobnień jego imienia. Parkinson wszędzie była znana z tego, że kleiła się do Malfoya bez przerwy i nie rozumiała słowa nie, a teraz nawet specjalnie nie zwracała na niego uwagi. Nie, żeby mu to przeszkadzało. Zawsze starał się od niej uwolnić, ale, tak czy inaczej, jej zachowanie było dziwne. Po chwili rozbawionym głosem odezwała się Hermiona.

— Będziecie tak stać, czy usiądziecie w końcu?

Ślizgoni zamknęli drzwi i zajęli wolne miejsca.

— Demon, bestio ty moja, jak ja się za tobą stęskniłem!

Rzucił Diabeł, siadając naprzeciwko psa i drapiąc go przy tym za uchem.

— Yyy… skąd ty wiesz, jak ma na imię pies Hermiony?

Zapytała lekko zdziwiona Pansy.

— Widzisz, Parkinson, nie tylko twoje relacje z Hermioną mogły się zmienić.

Mówiąc to Blaise, puścił oczko do panny Granger.

— Zaraz, czy to znaczy, że wy teraz jesteście razem?

— Nie, coś ty! Draco by mnie chyba zabił, jakbym się zaczął przystawiać do Hermiony.

Malfoy spojrzał na przyjaciela wzrokiem seryjnego mordercy, ale ten uśmiechnął się tylko złośliwie.

— Zabini, przysięgam na rany Salazara jeszcze chwila, a ci przywalę!

— Spokojnie chłopcy, co powiecie na małą niespodziankę?

Ślizgoni popatrzyli pytająco na Hermionę, ale ta tylko uśmiechnęła się i weszła na ławkę, po czym zaczęła szukać czegoś w kufrze.

— Ooo mam!

Stwierdziła, po czym zeszła na podłogę i wyciągnęła przed siebie rękę, w której trzymała butelkę Ognistej.

— Granger, czyżby wzorowa uczennica Hogwartu przemycała alkohol do pociągu i jeszcze w dodatku zamierzała upijać kolegów z rocznika? Nie ładnie, co by powiedziała McGonagall?

Zapytał Draco, szczerząc się złośliwie i krzyżując ręce na piersi.

— A kto powiedział, że się o tym dowie, poza tym skoro nie chcesz, to nikt ci nie każe pić, Malfoy.

Odpyskowała Hermiona, równie uśmiechając się złośliwie.

— Tego nie powiedziałem.

— To przestań marudzić i skombinuj jakieś szklanki.

Draco bez słowa wyczarował cztery naczynia, po czym postawił je na stoliku obok okna. Hermiona nalała do każdej z nich porcje alkoholu.

— Może wypijmy za początek naszej nowej i miejmy nadzieje owocnej znajomości z naszą Gryfonką.

Wypowiadając ostatnie słowa Zabini popatrzył znacząco na Dracona i na Hermionę. Blaise i Pansy wybuchli śmiechem, widząc mordercze spojrzenie swoich towarzyszy. Po chwili atmosfera w przedziale rozluźniła się i wszyscy pogrążyli się w wesołej rozmowie. Gdy opróżnili całą butelkę whisky, odezwał się Diabeł błagalnym głosem.

— Hermiona, ale masz jeszcze Ognistą, prawda?

— Mam, ale nie na teraz, muszę mieć jeszcze coś na wieczór, a poza tym nie mam zamiaru was upić przed ucztą, w końcu wzorowej uczennicy nie wypada.

Mówiąc to pokazała Draconowi język.

— Proszę, jeszcze tylko jedną.

Błagał Zabini, ale oczywiście Hermiona była nieugięta.

— Nie.

— Ale…

— Diabeł, nie masz szans jej przekonać, ona jest uparta jak osioł.

Wtrącił się Malfoy, posyłając Hermionie złośliwy uśmiech.

— Wcale nie jestem uparta, ja po prostu zawsze stawiam na swoim.

— To się jeszcze okaże, czy zawsze.

— Draco, nie kłóć się z kobietą i tak z góry jesteś skazany na porażkę.

Powiedziała Pansy, po czym przybiła piątkę z Hermioną, by następnie wybuchnąć śmiechem. Po chwili dołączyli do nich obaj Ślizgoni. Reszta podróży minęła im w bardzo miłej atmosferze. Gdy pociąg zatrzymał się na stacji, cała czwórka wzięła podręczne rzeczy, a Hermiona również Demona i opuścili pociąg. Na peronie panna Granger usiłowała odnaleźć swoich przyjaciół, ale zauważyła tylko dwie rude czupryny wsiadające do jednego z powozów. Od razu rozpoznała w nich Weasleyów. Zrobiło jej się trochę przykro, bo w końcu, co roku trzymali się razem, a teraz? Nie dane jej było nad tym jednak długo rozmyślać, gdyż usłyszała krzyk Blaise’e, który z dwójką Ślizgonów już zajmował jeden powóz.

— Hermiona, chodź, czekamy na ciebie.

Panna Granger z uśmiechem ruszyła w stronę nowych przyjaciół. Wsiadła do powozu i zajęła wolne miejsce obok Dracona, natomiast Demon rozłożył się na podłodze. Gdy ruszyli, odezwała się niepewnie Pansy.

— Hermiono, przepraszam, że pytam, ale czy pokłóciłaś się z Weasleyami i Potterem?

— Można tak powiedzieć, chociaż w sumie to tylko z Ronem. On wtrąca się ciągle w moje życie i nie akceptuje tego, że rozmawiam z Ślizgonami. Dalej uważa was za wrogów…

— … i jest o ciebie zazdrosny.

Dokończył Draco z kpiącym uśmiechem.

— Nieprawda, my się tylko przyjaźnimy!

— A i to, dlatego dostaje szału, jak tylko widzi cię z jakimś chłopakiem?

— Wal się, Malfoy!

Odpyskowała mało inteligentnie Hermiona, która w głębi duszy wiedziała, że on ma rację.

— Z tobą? Bardzo chętnie, tylko może nie tutaj.

Odgryzł się Draco z uśmiechem na twarzy, za co oberwał w żebra od Hermiony.

— Ała, to bolało!

— Bo miało, Malfoy.

Pansy i Zabini wybuchli śmiechem. Reszta podróży minęła im raczej spokojnie, nie licząc wygłupów Diabła. Gdy dotarli już do Wielkiej Sali, każdy poszedł w stronę swojego stołu. Hermiona odnalazła wzrokiem Ginny i po chwili zajęła miejsce naprzeciwko niej. Na szczęście Ron i Harry siedzieli przy drugim końcu stołu z Seamusem, Deanem i Nevillem.

— Hermiona, ja tak strasznie cię przepraszam. Nie wiem, co w niego ostatnio wstąpiło.

Zaczęła Ginny, gdy tylko panna Granger usiadła.

— Nie musisz mnie przepraszać za niego. Nie obwiniaj się za to, co się dzieje między nami tylko dlatego, że to twój brat.

— Ale przez tego idiotę cała podróż spędziłaś sama.

— Tak właściwie to nie siedziałam sama.

— A z kim?

— Z Malfoyem, Zabinim i nie zgadniesz, z kim jeszcze.

— Nie mam pojęcia.

— Pansy Parkinson.

— Coo?!

Krzyknęła Ginny na tyle głośno, że kilka głów odwróciło się w ich stronę.

— Błagam cię ciszej, to było tak…

I opowiedziała Ginny o całej podróży, od momentu przeprosin aż do wejścia do Wielkiej Sali. Ruda słuchała opowieści przyjaciółki z szeroko otwartymi oczami, Nie mogła sobie wyobrazić Parkinson, wrednej, aroganckiej bezczelnej, Ślizgonki o twarzy mopsa, która przeprasza Hermionę i w dodatku jest miła. To nie mieściło jej się w głowie.

— Nie no, co się dzieje z tymi wszystkimi Ślizgonami. Nagle im się wszystkim na przepraszanie zebrało. Najpierw Malfoy, potem Zabini, a teraz jeszcze Parkinson, świat oszalał.

— Mnie to mówisz. Jakby mi ktoś powiedział, że akurat z tymi Ślizgoni będę normalnie rozmawiać, to bym go wysłała na terapie do św. Munga. Ale muszę przyznać, że oni po bliższym poznaniu są naprawdę mili. Ale dość o Ślizgonach. Co powiesz na babski wieczór? Z tego, co było napisane w liście, wynika, że wyjątkowo zajęcia zaczynają się trzeciego września z powodu jakiegoś wyjazdu nauczycieli.

Zapytała z entuzjazmem panna Granger. Naprawdę chciała spędzić ten wieczór ze swoją przyjaciółką.

— Hermiona, strasznie cię przepraszam, ale obiecałam Harry’emu, że spotkamy się dzisiaj w Pokoju Życzeń.

— Nie ma sprawy, odbijemy sobie to później.

Przypuszczenie Hermiony zaczęły się sprawdzać. Wiedziała, że teraz Ginny i Harry będą zajęci głównie sobą. Odkąd wrócili do siebie po wojnie, byli nierozłączni. Hermiona nie miała im tego za złe, wręcz przeciwnie. Cieszyła się ich szczęściem, ale brakowało jej ich towarzystwa, szczególnie teraz, kiedy jest z Ronem na ścieżce wojennej.

— Oczywiście, że tak.

Zaczęły snuć plany na ostatni rok w Hogwarcie, co taki je pochłonęło, że nawet nie zauważyły, kiedy ceremonia przedziału dobiegła końca. Dopiero głos dyrektora- Minerwy McGonagall, przerwał ich dyskusję.

— Cisza, proszę o uwagę!

Wszystkie głosy ucichły, a uczniowie skierowali głowy w stronę byłej nauczycielki Transmutacji.

— Witam was w kolejnym roku nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Mam nadzieję, że będzie on udany. Teraz, żeby nie przedłużać, bo widzę, że jesteście już głodni i zmęczeni. Pierwszorocznym oznajmiam, a starszym uczniom przypominam, że wstęp do Zakazanego Lasu jest absolutnie wzbroniony. Nasz woźny, pan Filch prosił o przypomnienie, że przy jego gabinecie znajduje się lista produktów zakazanych na terenie naszej szkoły. Teraz trochę przyjemniejsze sprawy. Informacje o wycieczkach do Hogsmeade będą się pojawiały na tablicach ogłoszeń w Pokojach Wspólnych. Uczniowie siódmych klas za zgodą opiekuna swojego domu mogą odwiedzać wioskę w dowolnym czasie. Mam przyjemność również przedstawić nowych nauczycieli. Obrony Przed Czarną Magia będzie nauczał profesor Roger Banz, a transmutacji profesor Amelia Stons, która przejmie również opiekę na Domem Godryka Gryffindora. Po długich naradach grona pedagogicznego została podjęta ważna decyzja, a mianowicie, aby zażegnać spory między domami od tego roku wszystkie lekcje Krukoni będą odbywać z Puchonami, a Gryfoni z Ślizgonami.

Po sali rozszedł się pomruk niezadowolenia i protesty. Jedyną osobą, której wyraźnie pasował ten fakt był pewien blond włosy Ślizgon.

— Cisza! Taka została podjęta decyzja i nie podlega ona żadnej dyskusji. I ostatnia sprawa, w tym roku Prefektami Naczelnymi zostaną uczniowie z Slytherinu i Gryffingoru, a mianowicie, pan Draco Malfoy i panna Hermiona Granger. Proszę was o stawienie się w moim gabinecie zaraz po kolacji, a teraz życzę wam smacznego.

Klasnęła w dłonie, a na półmiskach pojawiły się najróżniejsze potrawy, przygotowane przez skrzaty domowe. Wszyscy byli już tak głodni, że nie czekając długo, zaczęli jeść.

— Gratuluję, Hermiona.

Zagadała przyjaciółkę Ginny, nakładając sobie udko kurczaka na talerz.

— Dzięki.

Hermiona była bardzo szczęśliwa, zawsze chciała zostać Prefektem Naczelnym, a tym bardziej że drugim był pewien uroczy Ślizgon. „Ogarnij się, bo zaczynasz świrować i za dużo myślisz o Malfoyu.”  - zganiała się w myślach Hermiona, po czym zabrała się za jedzenie, gawędząc w międzyczasie z Ginny. Reszta posiłku minęła w spokoju. Gdy pojawiły się desery, panna Granger wzięła tylko jedną babeczkę i zaczęła się zbierać. W końcu miała się stawić na spotkaniu Prefektów Naczelnych w gabinecie dyrektora, a z racji tego, że znajdował się on na siódmym piętrze, wolała wyjść wcześniej, aby się nie spóźnić. Ruszyła w stronę wyjścia z Wielkiej Sali, lecz w połowie drogi usłyszała znajomy jej głos.

— Granger! Zaczekaj!

Ku niej zmierzał Draco. Wszyscy patrzyli na to z szeroko otwartymi oczami. Każdy wiedział, że ta dwójka się nienawidzi, a teraz Ślizgon z uśmiechem szedł do Gryfonki.

— O co chodzi, Malfoy?

Hermiona była trochę zażenowana tą sytuacją. Cała sala przygląda się im z niedowierzaniem, a inni z wściekłością - głównie fanki Dracona.

— Mogę towarzyszyć pani w drodze do gabinetu dyrektora?

Powiedział oficjalnym tonem Draco, uśmiechając się przy tym łobuzersko do Hermiony. Cała sala z niecierpliwości oczekiwała na jej odpowiedź, co bardzo ją irytowało. Nie lubiła być aż tak w centrum uwagi.

— Nie wygłupiaj się, tylko chodź.

Draco uśmiechnął się szeroko i zaoferował dziewczynie swoje ramie. Przyjęła je i ruszyli razem do gabinetu dyrektora, odprowadzanie spojrzeniami całej szkoły. Po kilku minutach znajdowali się już na siódmym piętrze pod posągiem chimery, która strzegła wejścia do gabinetu dyrektora. Nie musieli długo czekać, gdyż już po chwili pojawiła się Minerwa McGonagall i zaprosiła ich do środka. Zajęli fotele przed biurkiem nauczycielki i czekali na to, aż zabierze ona głos.

— Na początek chciałabym wam pogratulować wyboru na Prefektów Naczelnych. To ogromne wyróżnienie, ale i obowiązek, a teraz przejdźmy do konkretów. Po pierwsze, jako prefekci musicie dawać dobry przykład innym uczniom, więc chyba nie muszę mówić, że macie zachowywać się nienagannie. Możecie odejmować i dodawać punkty, a także rozdawać szlabany, oczywiście uczniom, którzy na to zasłużyli. Zostaniecie również przeniesieni do prywatnych dormitoriów, ale będziecie mieli wspólny salon i łazienkę. Znajdują się one na piątym piętrze. Wasze rzeczy już tam na was czekają. Hasło to Czekoladowe Żaby. O i mam nadzieje, że się nie pozabijacie.

— Spokojnie, pani dyrektor, wszystko będzie w jak najlepszym porządku.

Zadeklarował Draco z uśmiechem na ustach. Perspektywa mieszkania z Hermioną bardzo mu odpowiadała.

— Mam nadzieję, macie do mnie jakieś pytania?

— Nie.

Odpowiedzieli chórem.

— W takim razie chodźcie za mną, pokaże wam wasz pokój wspólny.

I opuścili gabinet, kierując się na piąte piętro. W połowie korytarza McGonagall zatrzymała się przed portretem starego czarodzieja z długą, siwą brodą, siedzącego na eleganckim krześle, które przypominało tron.

— Oto wejście do waszego salonu, jeśli nie macie żadnych pytań, to żegnam.

Odwróciła się i ruszyła w stronę schodów.

— Czekoladowe żaby.

Powiedział Draco, a portret odsunął, się ukazując przejście do salonu. Ślizgon przepuścił Hermionę w drzwiach, po czym sam wszedł go pomieszczenia. Ich oczom ukazał się dość duży pokój, oczywiście nie tak jak ich salony w Gryffindorze i Slytherinie, ale biorąc pod uwagę, że ten był przeznaczony tylko dla dwójki uczniów, należał do całkiem sporych. Dominował tu kolor czerwony i szmaragdowy. Niemal całą ścianę naprzeciwko drzwi zajmowało okno oraz wyjście na niewielki taras z widokiem na Zakazany Las i jezioro. Po prawej znajdował się duży kominek, w którym wesoło tańczyły płomienie. Przed nim stała sofa, obita czerwoną skórą oraz dwa fotele do kompletu. Między nimi znajdował się stolik z ciemnego drewna, a pod nim puchaty, szmaragdowy dywan. Obok drzwi po prawej stał ogromny regał z książkami, również wykonany z ciemnego drewna. Hermiona od razu obiecała sobie, że w wolnej chwili musi dokładnie przejrzeć jego zawartość. Po lewej był widoczny niewielki korytarz, w którym znajdowało się troje drzwi. Na tych po prawej widniał herb Slytherinu, a naprzeciwko Gryffindoru, natomiast trzecie drzwi prowadziły do łazienki.

— Całkiem nieźle.

Odezwał się Draco, gdy oboje rozejrzeli się już po salonie.

— Tu jest ślicznie, nie wiem jak ty, ale ja idę obejrzeć swój pokój.

— Idę z tobą.

— Nie, możesz co najwyżej iść do siebie.

— Nie bądź taka, Granger.

— Na razie, Malfoy.

Rzuciła krótko Hermiona, kierując się w stronę swojego pokoju.

— Do zobaczenia, sąsiadko.

Hermiona stanęła przed drzwiami i nacisnęła na klamkę, po czym weszła do pomieszczenia. Jej sypialnia była ogromna, utrzymana w barwach domu Godryka. Pierwsze, co rzucało się w oczy to łóżko z baldachimem i jedwabną, krwistoczerwoną pościelą, na którym zmieściłyby się spokojnie trzy osoby. Naprzeciwko niego znajdował się niewielki kominek, a przy nim kanapa i dwa fotele w złotym kolorze. Pomiędzy nimi, tak jak w salonie, stał stolik z ciemnego drewna. Pod oknem, które znajdowało się na ścianie równoległej do drzwi, było biurko. Rzeczą, która uciesznych Hermionę najbardziej była ogromna szafa znajdująca się na lewo od drzwi, gdyż w jej kufrze było tyle ubrań, że w normalnym dormitorium bez użycia czarów na pewno, by ich nie pomieściła. W końcu po dokładnym obejrzeniu pokoju podeszła do łóżka, na którym leżał jej ukochany pies. Pogłaskała go, po czym kilkoma prostymi zaklęciami rozpakowała swój kufer. Zaczęła się zastanowić, jak spędzi ten wieczór. Na Ginny i Harry’ego nie miała co liczyć, więc chcąc nie chcąc zdecydowała się na zgłębienie ich prywatnej biblioteczki znajdującej się w Pokoju Wspólnym. Wstała z łóżka i w towarzystwie Demona ruszyła do salonu. Podeszła do regału, wzięła jakąś książkę na temat czarodziei wszechczasów i usadowiła się wygodnie na kanapie, pogrążając się w lekturze. Nie było jej jednak dane zbyt długo cieszyć się spokojem, gdyż do pomieszczenia wszedł Draco i usiadł obok niej.

— Masz zamiar spędzić cały wieczór przy książkach?

Zapytał z powątpiewanie w głosie.

— Wychodzi na to, że tak.

Odparła spokojnie Hermiona, nie odrywając wzroku od książki.

— W takim razie zabieram cię na imprezę.

— Gdzie?

— W salonie Slytherinu.

— Nie wydaje mi się, żebym była tam mile widziana, więc raczej odpuszczę.

- Przesadzasz, a poza tym, jeśli przyjdziesz ze mną, to reszta nie ma nic do gadania.

— Ale…

Nie dokończyła, gdyż na jej kolanach zmaterializował się list…