Rozdział 25

Hermiona leniwie otworzyła oczy, a pierwsze, co ujrzała, to bordowy sufit. Przeciągnęła się jak kotka i spojrzała na zegarek, była dopiero 8, ale i tak postanowiła już wstać. Nie chciało jej się jeszcze ubierać, więc zarzuciła na siebie czarny szlafrok, spięła włosy w niesforny kok i zeszła na dół. Tak jak przypuszczała Dracona nigdzie nie było, on dobrowolnie nie zwlókł by się z łóżka przed 9. Otworzyła lodówkę i przez chwile zastanawiała się, co by tu przygotować. W końcu stwierdziła, że ma ochotę na omlet. Wyjęła wszystko, co było jej potrzebne i zabrała się do pracy. Najpierw nastawiła ekspres do kawy, a potem wzięła się za omlet. Gdy smażyła już jajka, do kuchni wszedł zaspany Smok, jak zwykle bez koszulki, tylko w dresowych spodniach.

- Dzień dobry Granger.

- Dzień dobry Malfoy.

Blondyn oparł się o blat za szatynką i sięgnął po jedno z jabłek, leżących na półmisku. Miona nie przerywała swojej pracy, ale przez cały czas czuła wzrok Ślizgona, tam gdzie nie powinna go czuć.

- Malfoy z łaski swojej, przestań się gapić na mój tyłek.

- Wymagasz ode mnie rzeczy niemożliwych lwico.

Podniósł się i skierował do jadalni. Jednak przechodząc obok szatynki, klepnął ją w pośladek.

- Ty bezczelny chamie! Wynoś się stąd, jeśli nie chcesz poczuć patelni na swojej twarzy!

Jej oczy ciskały błyskawicami w rozbawionego chłopaka.

- Chyba zapomniałaś, że ja jestem u siebie.

- Oczywiście, że nie zapomniałam. Ja po prostu ci mówię, że masz się wynosić z kuchni i to w tej chwili.

- I to niby ja jestem bezczelny?

- Dokładnie tak.

- I tak wiem, że ci się podobam.

Szatynka prychnęła i rzuciła w niebieskookiego ścierką, leżącą na blacie, ale mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Właśnie tą bezczelność i pewność siebie w nim lubiła. Sama miała silny i stanowczy charakter, więc nie lubiła uległych i słabych facetów. Gdy skończyła smażyć omlet za pomocą różdżki, przeniosła całe śniadanie do jadalni.

- Siadaj, wszystko gotowe.

Powiedziała, nalewając kawy do dwóch kubków. Początkowo jedli w ciszy, którą przerwał blondyn.

- Dokąd wybierasz się z Pansy?

- Czy ty musisz wszystko wiedzieć?

- Tak.

- Przykro mi, nie tym razem fretko.

- Grabisz sobie i to bardzo.

- Uważaj, bo się przestraszę białego gryzonia.

Przez resztę śniadania sprzeczali się, śmiejąc się nawzajem z siebie. W końcu, gdy zjedli, było już po 10, więc Hermiona udała się do łazienki. Po szybkim prysznicu, ogarnięciu włosów i zrobieniu makijażu, wróciła do swojego pokoju. Narzuciła na siebie ubrania, spakowała wszystko, co potrzebne do torebki i zeszła na dół. Nigdzie nie zauważyła Malfoya, a że nie miała już zbyt wiele czasu, to postanowiła wyjść bez pożegnania. Ubrała już buty i płaszcz, gdy nagle poczuła, że ktoś łapie ją w tali i przygważdża do ściany. Dziewczyna aż pisnęła, gdyż nie spodziewała się niczego takiego.

- Widzę, że ktoś tu się jednak boi białych gryzoni.

Zakpił Draco, opierając ręce po obu stronach głowy szatynki.

- Chyba śnisz, a teraz puszczaj, bo się spóźnię.

- Ładnie to tak czmychać bez pożegnania.

Gryfonka przewróciła, tylko oczami i cmoknęła blondyna w policzek, po czym zwinnie wyswobodziła się z jego objęć.

- Ej!

Krzyknął chłopak, rzecz jasna nie na takie pożegnanie liczył, szczególnie, że ta złośnica miała zamiar zniknąć na cały dzień.

- Do zobaczenia Smoku.

Po tych słowach, po prostu wyszła, zamykając za sobą drzwi. Gdy znalazła się na zewnątrz od razu uderzyła w nią fala zimna. Pogoda ani trochę nie zachęcała do opuszczenia ciepłego domu. Przez cały czas padał śnieg, a do tego wiał silny wiatr. No ale Hermiona nie miała wyjścia, musiała kupić prezenty dla swoich bliskich. Poprawiła swój szalik, tak by zastawił jej usta i nos, po czym ruszyła do uliczki, z której mogła się teleportować. Punkt 11 była już w Dziurawym Kotle, bo właśnie tam miała się spotkać z Pansy. Ponieważ Ślizgonki jeszcze nie był, Gryfonka zamówiła sobie kremowe piwo i usiadła przy jednym ze stolików. Napój przyjemnie rozgrzał ją od środka, a gdy kończyła go pić, do pubu wpadła zdyszana panna Parkinson.

- Przepraszam za spóźnienie, ale zaspałam.

Powiedziała, całując swoją przyjaciółkę w policzek.

- Nic nie szkodzi, to jak idziemy?

- Jasne.

Obie dziewczyny skierowały się w stronę zaplecza i już po chwili stały na Pokątnej.

- Jaki mamy plan?

Zapytała Pansy, spoglądając na szatynkę.

- Najpierw chodźmy do Gringottsa, muszę wypłacić trochę galeonów, a potem trzeba kupić prezenty.

- Ja muszę coś znaleźć jeszcze, tylko dla ciebie i Blaise, z resztą uporałam się wcześniej.

- Masz szczęście, ja nie mam prezentów dla ciebie, Dracona, Blaise, Ginny, Harry’ego, rodziców, Georga i państwa Weasleyów, czyli na dobra sprawę nie ma nic.

- Na Salazara, przecież my stąd nie wyjdziemy do wieczora.

- Wiem, dlatego zaczynajmy jak najszybciej.

Panna Parkinson przytaknęła i obie ruszyły do banku. Tak jak przypuszczały, kupienie odpowiednich prezentów nie było wcale takie łatwe. Hermiona najszybciej uporała się z upominkami dla rodziców i Weasleyów. Państwu Grangerom kupiła Historie Hogwartu, którą od dawna mieli zamiar przeczytać. Dla Artura wybrała książkę o mugolskich pojazdach, a dla Molly opasły tom z różnymi przepisami. Za to dla Georga udało jej się znaleźć ciekawą książkę, na temat sprawnego prowadzenia własnego interesu. Wybór prezentu dla Blaise nie był trudny, gdyż Hermiona postanowiła kupić mu kilka gadżetów z magicznych Dowcipów Weasleyów. Obie przyjaciółki po krótkim namyśle doszły do wniosku, że wstąpią do czarodziejskiego jubilera i wybiorą sobie nawzajem prezenty. Gdy tylko weszły do środka, ich oczom od razu rzuciły się trzy bransoletki, wiszące na wystawie.

- Przepraszam, czy mogłybyśmy je obejrzeć?

Zapytała grzecznie Hermiona, wskazując upatrzone rzeczy. Sprzedawczyni skinęła głową i podała dziewczynom biżuterię.

- Te bransoletki mają niezwykłe właściwości. Gdy jedna z osób, która jej nosi jest w niebezpieczeństwie, serduszka dwóch pozostałych świecą się na czerwono.

Przyjaciółki były oczarowane. Bransoletki były wykonane z białego złota, tak jak ich zawieszki w kształcie serca.

- Bierzemy!

Powiedziały jednocześnie i zapłaciły za biżuterię, po czym zadowolone opuściły sklep.

- Dobra to teraz zostali nam, tylko chłopaki.

Stwierdziła panna Parkinson, gdy były już na zewnątrz.

- Skoro tak, to myślę, że powinnyśmy iść do sklepu z miotłami i sprzętem do Quddiatcha, tam na pewno znajdziemy coś dla nich.

- Myślałam nawet wcześniej, czy by nie kupić Blaisowi miotły. Ostatnio marudził, że jego obecna jest już do niczego.

- Czyli idziemy.

I ruszyły do sklepu. Gdy tylko weszły do środka, od razu pojawił się przy nich przystojny sprzedawca.

- Witam piękne panie, czym mogę służyć?

- Szukamy prezentów dla naszych chłopaków.

- Przyj…

Pansy kopnęła dyskretnie Hermione w łydkę, aby ta zamilkła.

- Chłopaków.

Mężczyzna zrobił niezbyt zadowoloną minę, ale nic nie powiedział.

- Ja chciałabym kupić miotłę. Kompletnie się na tym nie znam, ale myślę, że pan mi pomoże.

Podczas, gdy Pan i sprzedawca oglądali miotły, Miona rozglądała się po sklepię. Na jednej z półek dostrzegła książkę pod tytułem, „Jak być dobrym kapitanem i utrzymać dyscyplinę.” Uznała, że to będzie idealny prezent dla Harry’ego. Teraz pozostał jej już, tylko Malfoy. Przechadzała się po sklepie, oglądając poszczególne rzeczy, gdy nagle jej wzrok padł na jedną z gablot. Podeszła bliżej i ujrzała złotego znicza. Musiała przyznać, że z bliska wyglądał naprawdę imponująco.

- Widzę, że spodobał się pani znicz.

Miona aż podskoczyła, słysząc głos sprzedawcy tuż za sobą.

- Tak, jest piękny.

- Został zrobiony na zamówienie, ale klient się wycofał i teraz czeka na nowego właściciela. Jest na nim wyryty napis, który pojawi się, tylko wtedy, gdy dotknie go osoba, która jako pierwsza miała go w rękach. Oczywiście znicze są robione w rękawicach tak, że nikt nie ma z nim bezpośredniego kontaktu.

- Jaki napis jest na zniczu?

- La fin de la vie.

Miona z fascynacja wpatrywała się w niewielką piłeczkę. Już wiedziała, że właśnie to chcę kupić Draconowi.

- Biorę go.

- Wspaniale!

Sprzedawca aż klasnął w dłonie, było widać, że zależy mu na sprzedaniu tej piłeczki. Od razu poszedł na zaplecze i po chwili wrócił ze szczypcami i czarnym pudełeczkiem, z poduszeczką w środku. Otworzył gablotę i za pomocą przyniesionego narzędzia, wyjął piłeczkę, umieścił ją w opakowaniu i nałożył na nie wieczko. Hermiona zapłaciła z znicza i książkę, po czym obie z Pansy, które kupiła dla Blaise’a Błyskawice, opuściły sklep.

- Smok będzie zachwycony.

Stwierdziła Ślizgonka, gdy szły już ulicą.

- Mam nadzieję. To co, może teraz pójdziemy na jakiś obiad?

Była już 15 i obie dziewczyny były naprawdę głodne.

- W sumie czemu nie. Mam jeszcze czas, z Diabłem umówiłam się dopiero o 17.

Skierowały się do jednej z niewielkich restauracji, gdzie zjadły szybki, ale smaczny posiłek i o 16 opuściły lokal.

- Dobra Mionka, ja muszę lecieć, pa.

Pansy pocałowała przyjaciółkę w policzek i już po chwili jej nie było. Hermiona jednak jeszcze nie wybierała się do domu, miała jedną sprawę do załatwienia.

******

Draco właśnie wrócił do domu, większość dnia spędził poza nim, gdyż i on miał coś ważnego do załatwienia. Od razu udał się do swojego gabinetu i zostawił tam wszystko, co ze sobą przyniósł, po czym wrócił na dół, aby zrobić sobie coś do jedzenia. Gdy był już w salonie, jego wzrok przykuła dziwna rzecz. W kącie pomieszczenia stała choinka i to duża, miała na oko ponad dwa metry. Obok niej leżał karton, również sporych rozmiarów. Stał tak i zastanawiał się, o co tu chodzi, gdy nagle usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Po chwili do salonu weszła Miona, miała za sobą kilka paczek i słodko zarumienione policzki.

- Granger, możesz mi powiedzie, co to jest?

Tu wskazał na drzewko, stojące w kącie.

- Malfoy nie mów mi, że nie wiesz jak wygląda choinka.

- Oczywiście, że wiem, ale mnie zastanawia, co ona tu robi?

- Zaraz będziemy ją ubierać.

- Ty chyba żartujesz.

- Nie.

Po tych słowach, z uśmiechem udała się na górę. Zostawiała wszystkie zakupy i po chwili wróciła do salonu. Od razu zabrała się za rozpakowywanie kartonu, który jak się okazało, zawierało ozdoby choinkowe.

- Powiesz mi wreszcie, co ty wyczyniasz?

Zapytał blondyn, stając na dziewczyną, z założonymi rekami.

- Błagam cię, nie rób z siebie głupszego niż jesteś. Już ci mówiła, że ubieram choinkę.

- Ale ja jej tu nie chcę.

- Ty chyba żartujesz. Święta bez choinki? To niedorzeczne, ona zostaje.

- Nie.

W tym momencie szatynka podniosła się i stanęła przed Ślizgonem, z determinacja wpisaną na twarzy.

- Tak.

- Nie.

- Tak.

- To mój dom.

- Skoro tak, to mogę się wyprowadzić.

- Tego nie powiedziałem.

- Albo choinka zostaje, albo ja się wyprowadzam.

Skrzyżowała ręce na piersi i tupnęła nogą. Draco mimowolnie wybuchnął śmiechem. W tym momencie wyglądała jak mała, rozkapryszona dziewczynka.

- Dobra niech ci będzie, rób co chcesz.

W jednej chwili Gryfonka rozpromieniła się, a na jej twarzy zagościł uśmiech.

- Cudownie! A masz może drabinę?

- Drabinę?

- Przecież jakoś muszę zawiesić ozdoby na samej górze.

- Na Salazara Granger, od czego masz różdżkę?

- Choinkę chce ubrać bez użycia czarów.

Blondyn spojrzał na nią jak na wariatkę. Momentami kompletnie nie rozumiał tej dziewczyny.

- Masz tą drabinę, czy nie?

Zapytała w końcu, już lekko poirytowana.

- Nie mam. Przykro mi lwico, ale jesteś skazana na różdżkę.

Po tych słowach, z wrednym uśmiechem na ustach udał się do kuchni. Szybko zrobił sobie kanapkę i wrócił do salonu, aby obserwować poczynania szatynki. Jakie było jego zdziwienie, gdy ujrzał ją stojącą na drabinie.

- Skąd ty to wytrzasnęłaś?

- Magia.

Niebieskooki wzruszył ramionami, nie zagłębiając się w temat i usiadł na kanapie. Gdy już chciał odłożyć talerz z kanapką na stolik, zorientował się, że go tu nie ma.

- Możesz mi powiedzieć, gdzie jest mój stolik?

- I ty niby jesteś inteligentny? Przecież z czegoś musiałam zrobić drabinę.

- Ty chyba nie chcesz powiedzie, że przerobiłaś mój ukochany stolik, na to coś?!

- Dokładnie tak.

- Granger!

- Malfoy uspokój się, jak skończę, to transmutuje do z powrotem.

Ślizgon zrobił obrażoną minę, ale z racji tego, że szatynka kompletnie go zignorowała, zabrał się za jedzenie. Przez cały czas jednak obserwował dziewczynę i nie mógł powstrzymać uśmiechu, widząc jaką ma radochę, z tak durnej rzeczy jak ubieranie choinki. Minęła godzina, a Hermiona nadal krzątała się wokół drzewka, zawieszając coraz to nowe ozdoby. Draco powoli zaczął się nudzić.

- Długo ci to jeszcze zajmie?

- Tak.

- Na Salazara za co?

Blondyn teatralnie złapał się za głowę, na co brązowooka, tylko prychnęła.

- Skoro tak strasznie się nudzisz, to możesz mi pomóc.

- Chyba żartujesz.

- Nie, ja mówię całkiem poważnie.

- Nie ma mowy.

- Tak myślała, to powyżej twoich możliwości.

Miona już wiedziała, że postawi na swoim, Malfoy nie mógł znieść, gdy ktoś podważał jego możliwości, bez względu o co chodziło.

- Że niby moje? Dawaj te bombki.

Smok wstał z kanapy i tak jak przypuszczała brązowooka, zaczął razem z nią przystrajać drzewko. Ślizgon niechętnie musiał przyznać, że to naprawdę dobra zabawa, szczególnie, że co chwilę sprzeczali się, gdzie powiesić daną bombkę, czy też łańcuch. Spędzili tak jeszcze dobre półgodziny, aż w końcu w pudełku pozostała jedynie ogromna gwiazda.

- Ja chcę ją zawiesić.

Zadeklarowała dziewczyna i już po chwili, wspinała się na drabinę. Stała na najwyższym szczeblu i, gdy zawiesiła już ozdobę nagle straciła równowagę.

- Aaaa!!

W jednej chwili runęła w dół, prosto na niebieskookiego, który pod wpływem uderzenia, upadł na podłogę.

- Przepraszam.

Wyszeptała, leżąc na chłopaku, który krzywił się z bólu. Jednak, gdy już chciała wstać, poczuła jak jego ręce, zamykają ją w żelaznym uścisku.

- Coś marnie przepraszasz, ja tu naprawdę cierpię.

Ślizgon jak na zawołanie skrzywił się, a dziewczyna zachichotała.

- Więc, co takiego uśmierzy twój ból?

Zapytała, znając odpowiedz i nie pomyliła się. Draco uśmiechnął się uwodzicielsko, by już po chwili zatopić się w jej wargach. Jak zawsze całowali się bez opamiętania, a ich ręce błądziły po ciele drugiej osoby. Hermiona siedziała na Draconie okrakiem, a ten trzymał ręce na jej udach. Rozkoszowała się jego dotykiem, gdy nagle usłyszała coś, co otrzeźwiło ją w sekundę.

- Demon?!

Zerwała się na równe nogi i zaczęła rozglądać się po salonie. Była pewna, że przed chwilą usłyszała szczeknięcie swojego dobermana. Smok również podniósł się i podszedł do Gryfonki, patrząc na nią zatroskanym wzrokiem.

- Lwico Demon nie…

- Wiem, że nie żyje! Ale ja jestem pewna, że go słyszała.

- Jesteś zmęczona i to dlatego. Idź do kuchni, zrobić tą kolacje, którą mi obiecałaś, a ja zaraz do ciebie przyjdę.

Szatynka skinęła delikatnie głową i z niezbyt zadowoloną mina, powlokła się do kuchni. Wiedziała, że to niemożliwe, ale mogła by przysiądź, że słyszała swojego pupila. Niestety Draco miał racje, Demon był martwy. Z paskudnym humorem wyciągnęła wszystkie składniki, potrzebne do sałatki z kurczakiem i zabrała się do pracy. Musiała się czymś zając, aby odpędzić od siebie bolesne wspomnienia, związane z jej psem. W końcu do kuchni wrócił Smok i usiadł na blacie, obserwując poczynania dziewczyny. Gdy nareszcie skończyła, bez słowa przeniosła wszystko do jadalni.

- Czekasz na specjalne zaproszenie?

Zapytała, widząc, że Ślizgon nie ruszył się z miejsca. Po chwili siedzieli już razem, spożywając w ciszy kolacje. Żadne z nich jakoś szczególnie nie kwapiło się do rozmowy.

- Zostaw, ja to ograne, idź się położyć.

Stwierdził Malfoy, gdy szatynka już zaczynała zbierać brudne naczynia.

Uśmiechnęła się słabo, po czym poszła na górę. Teraz potrzebna jej była długa, odprężająca kąpiel. Nie chciało jej się iść do sypialni, więc po prostu przywołała do siebie wszystkie potrzebne rzeczy i już po chwili leżała w ciepłej wodzie, pachnącej cytrynami. Wszystkie jej mięśnie zaczęły się rozluźniać, a ponure myśli odeszły w niepamięć. W końcu ogarnął ją spokój, którego tak potrzebowała. Po półgodziny poczuła, że robi się senna, Draco miał racje, była zmęczona. Wyszła z wanny, osuszyła ciało ręcznikiem i udała się do sypialni. Odłożyła wszystko na swoje miejsce i wślizgnęła się pod kołdrę, by już po chwili spokojnie zasnąć, jednak nie wiedziała, że to nie koniec wrażeń jak na jeden dzień.

*****

Hermiona spała spokojnie, gdy nagle obudził ją potężny huk. Zerwała się z łóżka i rozejrzała nerwowo. Nie zauważyła niczego podejrzanego lecz, gdy już miała się położyć, usłyszała kolejny trzask. Jakaś dziwna siła kazała zostać jej w sypialni, ale oczywiście zwyciężyła wrodzona ciekawość. Nie myśląc wiele, wyszła z łóżka i udała się na dół. Schodząc po schodach rozglądała się, ale nadal nie widziała nic podejrzanego. Poszła do salonu, ale i tam nic nie było. Gdy już myślała, że to, tylko wyobraźnia płata jej figle i odwróciła się, z zamiarem wrócenia do łóżka, zamarła. Po schodach schodziła zamaskowana postać i zmierzała w jej kierunku. Nie widziała jej twarzy, ale to napawało ją jeszcze większym lękiem. Jej serce zaczęło wybijać coraz szybszy rytm, nie wiedziała, co może się za chwilę zdarzyć.

- K-kim jesteś?

Wydukała w końcu, cofając się do tyłu, gdyż postać była coraz bliżej niej. W tym momencie przeklinała się w myślach, że nie wzięła ze sobą różdżki, była kompletnie bezbronna.

- Przyszedłem do ciebie.

Głos zamaskowanej postaci wywołał dreszcz na plecach dziewczyny, było w nim tyle pogardy i niechęci. Kimkolwiek był, na pewno nie miał dobrych zamiarów.

- Cze-czego ode mnie ch-chcesz?

- Chcę zobaczyć jak cierpisz i błagasz o litość.

W tym momencie serce Hermiony stanęło. Nie miała pojęcia, co zrobić. Jednego była pewna, wiedziała, że zamaskowana postać nie żartuje. Przyjrzała się jej dokładnie, ale nie była w stanie jej rozpoznać, jedyne, co poznała po sylwetce, że jest to mężczyzna.

- Draco!!

Krzyknęła nagle przypominając sobie o śpiącym Ślizgonie. Jednak jej napastnik zaśmiał się tylko.

- Zająłem się twoim chłoptasiem tak, żeby nie przeszkodził nam w zabawie, więc możesz krzyczeć do woli.

- Co ty mu zrobiłeś?!

- Jemu nic nie jest, ale ty na pewno nie wyjdziesz z tego żywa.

Myślała gorączkowo, co zrobić, gdy nagle zauważyła, że jej napastnik wyciąga z kieszeni długi sztylet i jeszcze bardziej się do niej przybliża.

- Nie, błagam…

Zaczęła się cofać, aż w końcu natrafiła na ścianę. Teraz już nie miała dokąd uciec, a mężczyzna był coraz bliżej.

- Co ja ci zrobiłam?

Wyszeptała łamiącym się głosem, czując jak pierwsza łza spływa po jej policzku.

- Po prostu żyjesz.

Hermiona wzdrygnęła się, gdyż właśnie poczuła zimne ostrze na swojej szyi.

- P-proszę, nie…

- Błagania szlam na mnie nie działają. Ostrzegałem cię, że to ty będziesz następna, Musiałem, tylko poczekać na odpowiedni moment.

Miona najpierw nie wiedziała, o co chodzi, ale już po chwili pokojarzyła fakty.

- To ty zabiłeś Demona?!

- Jeśli mówisz o tym kundlu, to tak.

W tym momencie cały strach szatynki przerodził się w gniew. Podniosła rękę, aby uderzyć mężczyznę, ale ten jedyne szybkim ruchem wbił trzymany sztylet w jej dłoń. Brązowooka zawyła z bólu, chwytając się za krwawiąca rękę.

- Oj, a ja myślałem, że jesteś mądrzejsza.

Złapał ją za włosy i odchylił głowę, tak, aby mogła spojrzeć mu w oczy, której jako jedyne były widoczne.

- Musisz się nauczyć, gdzie jest twoje miejsce szlamo.

- Wolę być szlamą, niż takim potworem jak ty.

Po tych słowach splunęła mu w twarz, ale od razu tego pożałowała. Mężczyzna jednym ruchem rozciął jej policzek.

- A już miałem cię zabić w miarę bezboleśnie, ale skoro tak.

Zamachnął się i za całej siły uderzył Gryfonke w brzuch. Ta od razu upadła na podłogę, krztusząc się. Napastnik kucnął obok niej i niespodziewanie wbił sztylet w jej udo. Hermiona po raz kolejny zawyła z bólu. Nigdy nawet nie wyobraziła sobie takich męczarni. W tym momencie jedyne czego pragnęła, to śmierć nic więcej. Mężczyzna jednak nic sobie nie robił z jej wrzasków. Wiedział, że tu jest bezkarny, a jej nie ma kto pomóc, już on się o to zatroszczył. Zaczął powoli przesuwać ostrze w nodze krzyczącej niemiłosiernie dziewczyny. Dopiero, gdy dojechał do jej kostki wyjął sztylet. Spojrzał na nią z niekrytą satysfakcją. Leżała łkają i cicho modląc się o śmierć, a z jej nogi bardzo obficie sączyła się krew. O to mu chodziło, ale dla niego to było za mało.

- I patrz, co narobiłaś, wszystko zapaskudziłaś szlamem.

Zadrwił i roześmiał się lecz jego śmiech był zimny, pozbawiony jakiegokolwiek humoru. Ponownie złapał półprzytomną dziewczynę za włosy i uniósł jej głowę, aby spojrzeć w jej załzawione i przerażone oczy.

- To był dopiero wstęp. Teraz dowiesz się, co to prawdziwy ból.

Witajcie J

Oto i kolejny rozdział, wiem, że jest trochę krótki, ale nie mogłam sobie odmówić przerwania w najlepszym momencie :D

Mam nadzieję, że i tak wam się spodoba J

Nie mogę uwierzyć, że to już 25 rozdział, czyli mniej więcej połowa, jak to szybko zleciało :D Liczę na to, że do końca tego opowiadania zostaniecie ze mną J

Dziękuje oczywiście wszystkim, którzy czytają i komentują to, co piszę, naprawdę jesteście najwspanialsi :*****

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥