Rozdział 32

Roger przyglądał się, jak ta dwójka szepcze sobie coś do ucha, a z twarzy Hermiony nie schodzi uśmiech. Strasznie go to irytowało.

- Dobrze, koniec tych pogaduszek. Wszyscy czekają na finałowy pojedynek.

Smok posłał nauczycielowi kpiący uśmiech, ale poprowadził Mione na środek klasy.

- Szykuj się na porażkę Granger.

- Chciałbyś Malfoy.

Po tych słowach oboje odwrócili się, aby zająć miejsca. Hermiona idąc wpadła na pewnie pomysł. Odpięła dwa kolejne guziki swojej koszuli tak, że teraz jej dekolt był bardzo głęboki i ukazywał obfity biust dziewczyny. Widziała, że to nie po Gryfońsku, ale w tym momencie liczyła się wygrana, szczególnie, że jej przeciwnikiem był Draco. Gdy odwrócili się z powrotem w swoją stronę, blondyn od razu wyłapał „drobną” zmianę u Gryfonki i zaśmiał się w duchu. „I niech ktoś mi powie, że ona nie pasuje do Slytherinu.” Ślizgon wykorzystał całą swoją silną wole, by nie podziwiać jej wdzięków, tylko skupić się na oczach i walce.

- Gdy doliczę do trzech zaczynacie. Zwycięzca zdobywa dla swojego domu 50 punktów. Raz, dwa, trzy!

Jako pierwszy zaatakował niebieskooki. Czerwony promień pomknął w stronę szatynki, a ta bez trudu go zablokowała i od razu posłała w jego stronę zaklęcie rozbrajające, lecz i Draco skutecznie je odbił. Oboje używali mało szkodliwych czarów, ale po dłuższej chwili Hermiona doszła do wniosku, że to nie ma sensu. Zaczęła rzucać coraz bardziej skomplikowane uroki, które nie były już taki proste do zablokowania. „Czyli koniec zabawy.” Pomyślał Smok, blokując kolejny silny czar. Zaczęła się naprawdę zażarta walka, w której nikt nie miał zamiaru odpuścić. Wszyscy przyglądali się pojedynkowi z niemałym podziwem. Większość używanych przez nich zaklęć należało do potężnej magii, o której płowa uczniów nie miała zielonego pojęcia. Prefekci męczyli się coraz bardziej, ale nie odpuszczali. Szatynka była coraz bardziej poirytowana. Chciała wygrać, a wręcz musiała, a tymczasem ten wstrętny Ślizgon okazał się trudnym przeciwnikiem. W końcu posłała w stronę blondyna silne zaklęcie paraliżujące, które minęło go zaledwie o centymetr i on to wykorzystał. Brązowooka nawet nie zorientowała się kiedy różdżka wyślizgnęła jej się z ręki i wylądowała w dłoni Smoka. Po klasie potoczyły się oklaski i gwizdy, ale dla Hermiony to jeszcze nie był koniec. Draco podszedł do niej, z triumfalnym uśmiechem.

- Widzisz lwico mówiłem ci, że…

Nie dokończył, gdyż Gryfonka złapała go za koszulę, przyciągnęła do siebie i pocałowała. Szczęki wszystkich uczniów wylądowały na podłodze, łącznie z Malfoyem. Jednak nikt nie wiedział, co knuje panna Granger. Po chwili odsunęła się do blondyna, celując w niego różdżkami, które jeszcze przed chwilą spoczywały w jego dłoni.

- No i co teraz powiesz?

Odsunęła się dwa kroki do tyłu tak, aby wszyscy dobrze widzieli, co się dzieje.

- Chyba nie myślisz, że to będzie zaliczone?

Tu spojrzał na Roger, który wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć. Nim ten jednak zdążył coś powiedzieć, odezwał się Diabeł.

- No ale jakby nie patrzeć, to Hermiona trzyma różdżki, a żeby je zdobyć użyła uroku osobistego, więc…

Draco posłał mu mordercze spojrzenie, ale cała klasa zaczęła popierać bruneta.

- Cisza!

Krzyknął w końcu Benz, gdy zrobiło się spore zamieszanie.

- Turniej wygrywa panna Granger i zyskuje dla swojego domu 50 punktów. Nie mniej jednak Gryffindor traci 10 punktów, za niestosowne zachowanie na lekcji.

Hermona nawet nie zwracała uwagi na punkty. Była z siebie bardzo zadowolona i z trudem powstrzymała się, aby nie zacząć podstawiać jak mała dziewczynka. Z wrednym uśmiechem odrzuciła blondynowi różdżkę.

- Musisz się nauczyć przegrywać słoneczko.

W tym momencie zdzwonił dzwonek i szatynka wyszła z klasy, specjalnie seksownie kręcąc biodrami. Draco nadal stał w miejscu, nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Po chwili dołączyli do niego Blaise i Harry.

- Stary powiem ci, że nieźle cię urządziła.

Zadrwił Diabeł, klepiąc kumpla po ramieniu.

- Nawet mnie nie wkurzaj.

- Nie oszukujmy się, w takiej sytuacji każdy z nas by przegrał.

Na słowa Wybrańca wszyscy zaczęli się śmiać, po czym zabrali swoje rzeczy i wyszli z klasy. Zaklęcia i Transmutacja minęły im bardzo szybko, nawet nie obejrzeli się kiedy siedzieli już na obiedzie. Hermiona jadła przy stole Slytherinu, zajmując miejsce obok Pansy, gdy nagle podeszła do nich Ginny.

- Słuchajcie, mam genialny pomysł!

Stanęła za przyjaciółkami z szerokim uśmiechem.

- To mów.

- Robimy dzisiaj u ciebie babską imprezę.

- Czy ktoś coś mówił o imprezie?

Zainteresował się Diabeł, przerywając rozmowę z Draconem, na temat Qudditcha.

- Nie interesuj się Zabini, bo ty nie jesteś zaproszony.

Żachnęła się ruda, krzyżując ręce na piersi.

- Że jak?! Diabełek nie zaproszony na imprezę?!

Wszyscy zaczęli się śmiać, gdy nagle odezwała się Hermiona.

- Nie wiem, co cię tak cieszy Malfoy, skoro ty też nie jesteś zaproszony.

Blondynowi w momencie zrzedła mina, ale dziewczyny się tym nie przejmowały.

- Czyli, co wy na to?

- Ja jestem za.

Zadeklarowała Pansy.

- Miona?

- Jasne, że się zgadzam.

- Ej no zaraz, ale co z nami?

Diabeł wyglądał na bardzo niezadowolonego, z rzekomo genialnego pomysłu rudej.

- Róbcie, co chcecie, ale dzisiaj bez nas.

Stwierdziła szatynka, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie, po czym zwróciła się bezpośrednio do przyjaciółek.

- Zrobimy tak, jest 15, więc spotkamy się u mnie o 19. Muszę jeszcze skoczyć do biblioteki i napisać dwa eseje.

Dziewczyny spojrzały na nią krzywo, ale ta nic sobie z tego nie robiła.

- No co? W weekend muszę się pouczyć, jakbyście zapomniały to w tym roku zdajemy OWUTEMY!

Te wywróciły tylko oczami, ale już nic nie mówiły. Wiedziały, że jeśli chodzi o naukę nie mają szans.

- Idźcie też do kuchni, po jakieś słodycze itp. Jak macie to możecie wziąć też coś mocniejszego, bo ja nie mam tego za wiele, zgoda?

- Jasne!

Odpowiedziały jednocześnie.

- Świetnie, w takim razie ja zmykam.

Posłała przyjaciółkom buziaka i już jej nie było. Za to dwójka Ślizgonów siedziała z naburmuszonymi minami, patrząc z wyrzutem na dwie dziewczyny.

- Chłopcy nie smućcie się tak.

Zaświergotała Pan, z trudem powstrzymując wybuch śmiechu.

- Zabieracie mi Granger.

Burknął niezadowolony blondyn.

- Smoku, jedną noc bez niej wytrzymasz, a potem twoja lwica do ciebie wróci. Gorsze jest to, ze omija nas impreza!

- Diabełku kochanie, nic ci się nie stanie, a twoja wątroba odetchnie z ulgą.

Ginny zaczęła się śmiać, a Pansy razem z nią, widząc minę swojego chłopaka.

- Dobra skoro tak, Smoku idziemy.

Zarządził brunet, po czym obaj wstali i odeszli.

- Jak dzieci.

*****

W tym czasie Hermiona była już prawie w bibliotece. Właśnie miała wyjść zza ostatniego zakrętu, gdy usłyszała coś, co kazało jej się zatrzymać.

- Serio mówisz o Granger?

- Tak.

Pierwszego głosu nie rozpoznała, ale drugi na pewno należał do Cormaca McLaggena.

- To ona nie jest z Malfoyem? Słyszałem nawet, że dzisiaj na OPCM całowała się z nim.

- Tylko po to, żeby wygrać. Mówię ci, że mi się nie oprze, leci na mnie od 6 roku.

- Jakoś tego nie widzę.

- Chyba wiem lepiej.

- Stary kogo ty oszukuje? To nie jest pierwsza lepsza naiwna panienka, a poza tym jak już na kogoś leci to na Malfoya.

Hermiona może i ich nie widziała, ale mogła się założyć, że na twarzy McLaggena pojawił się grymas.

- Tak naprawdę to jest tak samo głupia jak każda inna. Wystarczy, że się trochę postaram i będzie moja.

- My chyba nie mówimy o tej samej osobie. Hermiona Granger, najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny Ravenclaw, przyjaciółka Pottera, która pomogła pokonać Voldemorta, głupia?

- Za bardzo się w to zgłębiasz, laska to laska.

Szatynka nie wytrzymała, każde kolejne słowo Gryfona doprowadzało ją do szału. Wyszła zza zakrętu i podeszła do chłopaków. Pierwszy, który okazał się jakimś Krukonem, był nieco zmieszany, za to na twarzy Cormaca gościł uwodzicielski uśmiech.

- Witaj pię…

- Zamknij się.

Przerwała mu, robiąc krok w jego stronę. Nie pozwoli się tak traktować, ona zna swoją wartość.

- Ale co…

- Powiedziała, zamknij się i słuchaj uważnie, bo nie lubię się powtarzać. Nie wiem skąd ci przyszło do tej pustej głowy, że ja, jak to ująłeś na ciebie lecę, ale większej bzdury w życiu nie słyszałam. Nigdy bym się nie zniżyła do twojego poziomu. I co najważniejsze, jeszcze razu usłyszę, że mówisz komukolwiek, że jestem głupi, czy naiwna, gorzko tego pożałujesz. Rodziłabym ci też nauczyć się szacunku do kobiet.

Po tych słowach odwróciła się i z dumnie uniesioną głową odeszła, by po chwili zniknąć w bibliotece. Nadal była zła, nienawidziła, gdy ktoś tak ją traktował.  Zaczęła przechadzać się pomiędzy regałami w poszukiwaniu potrzebnych jej książek. Dopiero, gdy zajęła swoje ulubione miejsce i zaczęła pisać nieco się uspokoiła. Siedziała tak dobre dwie godziny, gdy w końcu skończyła. Zabrała swoje rzeczy i udała się do siebie. Szła ze spuszczoną głową, pogrążona we własnych myślach, gdy nagle zderzyła się z kimś i upadła.

- Przepraszam bardzo.

Usłyszała dziwnie znajomy głos. Podniosła wzrok i ujrzała Golye’a, wyciągającego do niej dłoń. Niepewnie ją ujęła i wstała.

- Dzięki.

Mruknęła tylko i już chciała odejść, gdy Gregory złapał ją za ramie.

- Przepraszam, ale… możemy porozmawiać?

Wyglądał na nieco zawstydzonego, ale nie ma się co dziwić, wyrządził tej dziewczynie niemałą krzywdę. Hermiona wahała się przez chwilę, ale w końcu odpowiedziała.

- Dobrze.

- To może się przejdziemy?

Zaproponował, a Gryfonka na to przystała. Początkowo szli w milczeniu, czując się nieswojo. Brązowooka przez cały czas miała w głowie, ze ten chłopak odebrał życie jej ukochanemu pupilowi.

- Ja chciałbym ci podziękować za to, że się za mną wstawiłaś. Gdyby nie ty już by mnie tu nie było.

Wydusił w końcu z siebie, zerkając na szatynkę.

- Nie ma za co…

- Jest. Zamieniłem ci życie w piekło, a ty i tak byłaś w stanie stanąć w mojej obronie. Nikt nigdy nie okazał mi tyle serca, co ty.

Miona nieco się zmieszała. Nie czuła się jakoś wyjątkowo,. Zrobiła to, co uważała z słuszne, pomimo tego, że było jej ciężko. Nie jest łatwo wybaczyć taką krzywdę.

- Zrobiłam to, co uważałam z właściwe. Poza tym nie zrobiłeś tego z własnej woli.

- Zawsze jest jakieś inne wyjście. Niczego tak nie żałuje, jak tego, że zgodziłem się na ten chory układ. Nie powinienem być na wolności.

- Nie jesteś zły, najlepszym dowodem na to jest to, że żałujesz i masz wyrzuty sumienia. Skrucha może naprawić wszystko, poza tym, każdy zasługuje na drugą szansę.

Nie wiedziała, dlaczego go pociesza, ale musiała. Widziała, że żałuje i było jej go po prostu szkoda. Skrzywdził ją i to bardzo, ale jej dobre serce nie pozwalało jej mu nie wybaczyć. Spacerowali tak jeszcze chwilę, póki nie dotarli na piąte piętro.

- Dziękuje, że ze mną porozmawiałaś, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Tak była prawda, Gregory czuł niewyobrażalną ulgę z powodu, że mu wybaczyła i nie ma do niego żalu. Dzięki temu naprawdę mógł zacząć nowe życie.

- Nie ma za co.

Posłała mu słaby uśmiech i odeszła. Niby czuła się lepiej po tej rozmowie, ale z drugiej strony było jej smutno. Wszystko do niej wróciło, każda przepłakana noc i ból, jaki odczuwała po stracie Demona. Podała hasło i weszła do salonu. Zdziwiła się trochę, gdy zastała tam Malfoya, Zabiniego i Pottera.

- Można wiedzieć, co wy tu robicie?

Stanęła za kanapą i skrzyżowała ręce na piersi.

- Siedzimy Granger, nie widać?

Odpowiedział Draco, odwracając się do niej przodem.

- Widać, ale ja się raczej zastanawiam, po co i dlaczego akurat tutaj?

- Robimy imprezę.

- No ty chyba żartujesz Zabini?

- Nie.

- Wy jesteście gorsi niż dzieci.

Warknęła i skierowała się do swojej sypialni, nim jednak tam dotarła usłyszała głos Malfoya.

- Lwico, stało się coś?

„Skąd on zawsze wszystko wie?!”

- Nie.

Po tych słowach weszła do siebie i zamknęła za sobą drzwi.

- Kłamie.

Stwierdził Smok, wstając z kanapy.

- Poczekajcie tu chwilę, zaraz wrócę.

Udał się do sypialni Gryfonki i wszedł do niej bez pukania. Zastał ją leżącą na łóżku i przytulającą się do Lucy. „I jej niby nic nie jest?!” Podszedł bliżej i usiadł obok dziewczyny.

- No teraz mów, o co chodzi?

Westchnęła zrezygnowana, ale nie widziała sensu w kłóceniu się z nim.

- Rozmawiałam z Goylem.

Draco momentalnie się spiął, a po chwili opanowała go złość. Czego jeszcze od niej chciał ten kretyn? Mało się przez niego nacierpiała?

- Zabije go.

- Nie, spokojnie, on chciał mi tylko podziękować za McGonagall. Nic się nie stało, w sumie to był nawet miły.

- To dlaczego jesteś smutna?

- Bo to wszystko nadal boli…

Jej oczy niebezpiecznie się zaszkliły, a głos odmówił posłuszeństwa. Smok nie zastanawiając się, położył się obok i przytulił ją. Nie mówił nic, po prostu był i to jej wystarczyło. Leżeli tak dłuższą chwile, póki do pokoju nie wpadli Blaise i Harry.

- Ładne mi za chwile wracam. Jak się chciałeś poprzytulać, to trzeba było przyjść do mnie, bo jakbyś zapomniał, to one nie zaprosiły nas na imprezę.

Stwierdził brunet, udając oburzonego, ale tak naprawdę serce mu rosło na widok tej dwójki.

- Dobra, dobra idę już. Trzymaj się lwico.

Ostatnie zdanie wyszeptał do ucha szatynki i pocałował ją w policzek. Hermiona poczuła się nieco lepiej. Spojrzała na zegarek, była już 18, więc postanowiła zacząć się szykować. Najpierw odnalazła trzy Piwa Kremowe i butelkę wina. Miała nadzieje, że dziewczyny przyniosą coś jeszcze. Podeszła do szafy i szybko wybrała ubrania. Postanowiła wziąć kąpiel, bo to zawsze ją odprężało. Nie minęło więc 5 minut, a już leżała w ciepłej wodzie. Zaczęła rozmyślać nad swoim życie. Powoli zaczęło ją to wszystko przerastać. Śmierć Demona, sprawa z Ronem, groźby Lucjusza, miłość do Dracona, a do tego wszystkiego jeszcze OWUTEMY. Nie radziła sobie, była silna, ale tego było zbyt wiele. Była tylko dziewiętnastoletnią dziewczyną, której zbyt szybko kazano dorosnąć. Życie nigdy jej nie oszczędzało i od najmłodszych lat miała pod górkę, ale zawsze dawała radę. Na przekór wszystkim stała się wybitną czarownicą, pomogła pokonać największego czarnoksiężnika na świecie i nie dała się złamać, teraz zresztą też nie miała takiego zamiaru. Ona się nie poddaje, nigdy. Gdy woda zaczęła się już robić chłodna, postanowiła wyjść. Ogarnęła się szybko i wyszła z łazienki. W tym samym momencie do salonu, w którym nadal przebywali trzej przyjaciele, wpadły Ginny i Pansy, obładowane słodyczami i alkohole. Zatrzymały się w pół kroku, widząc chłopaków.

- A co wy tu niby robicie?

Zapytała zaskoczona i nieco zła Ślizgonka.

- Tak się składa, że imprezę.

Stwierdził Diabeł z triumfalnym uśmiechem. Ich plan był prosty, nakłonić dziewczyny do wspólnej zabawy, jednak zapomnieli z kim mają do czynienia.

- Dobra słoneczka, szkoda czasu. Zbierajcie swoje zgrabne tyłki i idziemy do mnie.

Powiedziała Miona, wskazując ręka na drzwi od swojej sypialni.

- Że co?!

Powiedzieli jednocześnie nieproszeni goście, zdając sobie sprawę, że nie są tak genialni jak przypuszczali.

- To co słyszeliście, wy macie swoją imprezę, my swoją i nie ma problemu. Miłej zabawy chłopcy!

Zaszczebiotała słodko szatynka, zamykając za sobą drzwi. Profilaktycznie zabezpieczyła je zaklęciem i wyciszyła pokój.

- Miona, jesteś genialna!

Rzuciła ruda, rozkładając się na łóżku przyjaciółki, już z Kremowym Piwem w dłoni.

- Nie pozwolę tym głąbom zepsuć jedynej okazji, kiedy możemy sobie pogadać. Normalnie nie odstępują nas na krok, a co jak co, ale wszystkiego nie powinni wiedzieć.

Wszystkie wybuchły śmiechem, a po chwili siedziały już na łóżku zajadając się słodyczami, popijając coraz to nowe trunki i plotkując. Szczerze, to tego im było trzeba. Owszem, uwielbiały chłopaków, ale nic nie jest w stanie zastąpić przyjaciółek, którymi bez wątpienia były.

- Zagrajmy w prawdę.

Zaproponowała Ginny około 22, otwierając kolejne wino.

- Czemu nie.

Na twarzy Hermiony pojawił się szeroki uśmiech. Od razu przypomniała sobie, jak w Durmstrangu grała w to z Malfoyem. Do tej pory pamięta jego minę, gdy oznajmiła, że nie jest dziewicą. Nagle z rozmyślań wyrwał ją głos przyjaciółki.

- Granger, podasz mi w końcu ten kieliszek?!

Zamrugała kilkakrotnie, nim zorientowała się, że ruda chce jej naleć wina.

- A tak, już.

- O czym tak myślisz?

- O Mal…

Ugryzła się w język, ale było już za późno.

- O Malfoyu! Spokojnie, twoja blond ślicznotka bawi się grzecznie w pokoju obok.

- Spierdalaj Weasley.

- Też cię kocham Granger.

Pansy nie wytrzymała i wybuchała śmiechem.

- Wal się Parkinson!

Krzyknęły jednocześnie, po czy obie zaczęły się śmiać.

- Dobra koniec, gramy. Ja zaczynam, Pansy jaki Diabeł jest w łóżku?

- Ginny!

Zbulwersowała się Ślizgonka, a na samo wspomnienie nocy z Blaisem zrobiło jej się gorąco.

- No co? Jestem ciekawa.

-  Niech będzie, nie wiem no, na pewno jest delikatny i czuły, ale jednocześnie męski.

- Dziwne, ja myślała, że Zabini to bardziej taki ogier.

Pan słysząc te słowa, mimowolnie zaczęła się śmiać.

- Nie, Blaise wbrew pozorom jest bardzo wrażliwy. No ale może teraz ty się pochwalisz swoim Wybrańcem?

- Co tu dużo mówić, Złoty Chłopaka nie tylko na co dzień.

Wszystkie zaczęły się śmiać bez opamiętania.

- A ty Miona?

Zapytała w końcu ruda, gdy nieco się opanowały.

- Co ja?

- No powiedz nam jaki Malfoy jest w łóżku.

Szatynka słysząc to aż zakrztusiła się pitym winem.

- Co aż tak źle, czy wręcz przeciwnie?

- Ginny! Ja z nim nie spałam!

- CO?!

Krzyknęły dziewczyny i zrobiły duże oczy. Tego by się nie spodziewały, biorąc pod uwagę różne sytuacje, które miały okazje obserwować.

- Nie wiem, co was tak dziwi.

Mruknęła poirytowana, że wysnuły takie wnioski. To nic, że gdyby nie różne złośliwości losu już dawno wylądowali by w łóżku.

- Miona błagam cię. Nie ma się co oszukiwać, przy nas bywacie hmm… wylewni, a co dopiero sam na sam.

Pansy poruszyła sugerująco brwiami, no co Hermiona chwyciła poduszkę i uderzyła nią w twarz Ślizgonki. Ginny zaczęła się śmiać, ale po chwili i ona oberwała.

- Jesteście wredne, zboczone małpy i tyle!

- Tak?

Pan złapała kolejna poduszkę i oddała Gryfonce.

- Wojna!

Krzyknęła Ginn, odbywając broni i tak to się zaczęło. Dziewczyny okładały się poduszkami, a pomiędzy nimi skakała równie rozbawiona Lucy. Nagle jednak szatynka zaplątała się w pościel i spadła z łóżka. Pech chciał, że jej dłoń wylądowała na kieliszku, miażdżąc go, a kawałki szkła powbijały się w jej rękę.

- AŁA!!!

Wrzasnęła i wszyscy się uspokoili. Gdy dziewczyny zauważyły, co się stało aż pisnęły, widząc zakrwawioną rękę przyjaciółki.

- Spokojnie to po prostu spore skaleczenie. Trzeba zdezynfekować i opatrzyć, mam bandaże w łazience. Poczekajcie tu chwilę, zaraz wrócę.

*****

Chłopaki kolejną godzinę siedzieli w salonie, popijając Ognistą i wałkując ten sam temat.

- Ale widzicie jakie to są manipulantki. Omotają sobie człowiek wokół palca, wywrócą świat do góry nogami, a potem robią z tobą, co chcą.

Zabini leżał na kanapie, wpatrując się w sufit i dzieląc się swoimi poglądami na temat kobiet.

- Powiedzmy sobie szczerze, jakie by nie były i czego by nie robiły i tak bez nich byśmy nie wytrzymali, choćby nie wiem jak były nieznośne.

- Potter dobrze gada…

Draco nie dokończył, gdyż po salonie potoczył się krzyk panny Granger.

- Malfoy do jasnej cholery, gdzie są bandaże?!

- Bandaże?!

Powtórzył, po czym cała trójka zerwała się z miejsc i już po chwili byli w łazience. Zastali tam Hermione, stojącą przy umywalce i szukającą czegoś w szafce. Z jednej dłoni obficie leciała jej krew.

- Co wy tam na Salazara wyprawiacie?!

Warknął blondyna, ale Gryfonka nic sobie z tego nie robiła, nadal zawzięcie przekopując szafkę.

- Spadłam z łóżka na kieliszek, wielkie mi rzeczy. Zamiast stać i się gapić, to moglibyście mi pomóc.

- Dobra już, Zabini w szufladzie są bandaże, Potter w szafce przy drzwiach powinno być coś do zdezynfekowania, a ty lwico pokaż łapkę.

Szatynka prychnęła, ale pokazała mu dłoń, bo ból był dość silny. Niebieskooki delikatnie ją ujął i sięgnął do szafki po pensete. Bardzo powoli zaczął wyciągać kawałki szkła, ale i tak sprawiał jej tym ból.

- Ała! To boli!

- Przestań się wiercić, trzeba było uważać.

Minęło pięć minut i Draco pozbył się wszystkich kawałków szkła. Teraz złapał z jakąś fiolkę i zaczął polewać rany dziewczyny.

- Boli!!

- Na Salazara przestań zachowywać się jak mała dziewczynka!

- Nienawidzę cię Malfoy.

- Ja ciebie też Granger.

W końcu po licznych kłótniach udało mu się zabandażować jej dłoń.

- Dziękuje chłopcy, ale teraz muszę iść, dziewczyny pewnie się martwią.

Posłała im buziaka i już jej nie było.

- Ja ją kiedyś uduszę gołymi rękami.

Hermiona zamknęła drzwi do swojej sypialni i ponownie zabezpieczyła je zaklęciem. Zdjęła z siebie zakrwawioną koszulkę i opadła na łóżko.

- I jak ręka? Wszystko w porządku?

Zapytała zaniepokojona ruda, patrząc z troską na przyjaciółkę.

- Malfoy mi ją opatrzył, chyba wszystko jest dobrze.

- Na pewno?

- Tak Pan, możemy bawić się dalej!

I tak też zrobiły. Padły dopiero koło 4, gdy były już zmęczone i pijane.

*****

Draco powoli zaczął się budzić czując, że wszystko go boli. Uchylił powie i zorientował się, że spał na fotelu. Z trudem się podniósł i przeciągnął. Rozejrzał się po salonie, Blaise spał rozwalony na kanapie, a Harry tak jak on na fotelu.

- Ludzie wstawać!

Trącił Diabła w ramie i to samo zrobił z Wybrańcem.

- Co się dzieje?

Mruknął zielonooki, przeciągając się.

- Idziemy do dziewczyn zobaczyć, czy jeszcze żyją.

- Racja.

Chłopaki od razu się ożywili i już po chwili stali przed drzwiami sypialni pani Prefekt. Draco zaczął pukać, a tym czasem Hermiona po drugiej stronie drzwi obudziła się, słysząc natarczywy dźwięk. Głowa i ręka bolały ją niemiłosiernie i czuła, że nie jest w stanie się podnieść jednak pukanie nie ustawało.

- Kimkolwiek jesteś odejść, jeśli ci życie miłe.

Rzuciła, chowając się pod koc. Jednak jedynemu to nic nie dało, gdyż pokoju nadal był wyciszony i oni nie mogli jej usłyszeć. Czas mijał, a ktoś za drzwiami dobijał się coraz głośniej.

- Merlinie za co?

Powoli wytoczyła się z łóżka i nie zważają na to, że jest w samej bieliźnie, powlekła się do drzwi. Po drodze potknęła się jeszcze o butelkę. Klnąc pod nosem zdjęła zaklęcia i nacisnęła na klamkę.

- Czy was do reszty pogięło?!

Warknęła widząc przed sobą przyjaciół. Za to cała trójka stała, lustrując półnagą dziewczynę od góry do dołu.

- Czy ty możesz się ubrać?

Upomniał ją blondyna, który normalnie cieszył by się z takich widoków, lecz teraz nie byli sami.

- Jeśli przyszliście rozmawiać o moim ubierze, to wybaczcie, ale może innym razem, a teraz wynocha, bo chcę spać.

- Nie ma to jak miłe słowa od przyjaciółki z samego rana.

- Zabini, nie denerwuj mnie.

- Spokojnie Hermi, my tylko po nasze zguby i znikamy.

Stwierdził Potter, uśmiechając się przymilnie, na co Gryfonka zmarszczyła gniewnie brwi.

- One śpią, a wy jesteście nienormalni.

Już chciała zamknąć im drzwi przed nosem, ale przeszkodził jej Draco.

- Nie tak szybko słoneczko.

Mimo protestów szatynki cała trójka wpakowała się do jej pokoju, w którym panował kompletny chaos. Wszędzie walały się puste butelki i opakowania po słodyczach, a na dodatek pierze z jednej z poduszek.

- Niezły masz tu syf.

Zaśmiał się Potter, na co Hermiona prychnęła gniewnie. W tym momencie miała gdzieś stan swojego pokoju. Ignorując swoich „gości”, ponownie położyła się na łóżku.

- Nie no moje piękne panie pora już wstawać. Jest taki ładny dzień, tyle rzeczy można zrobić.

Zabini bawił się wyśmienicie, gdyż chyba po raz pierwszy to nie on miał cholernego kaca.

- Diabełku wiesz, że cię kocham, ale w tym momencie dobrze ci radze wynoś się stąd.

Mruknęła Pansy, chowając się pod kołdrę, ona również czuła się fatalnie.

- Panowie tu są potrzebne zdecydowane działania.

Draco szeptem przedstawi im swój plan, a oni ochoczo na niego przystali. Podeszli do łóżka tak, że każdy stał przed swoją wybranką. Blaise jednym szybkim ruchem ściągnął z dziewczyn kołdrę, co nie obyło się bez ich pisków i protestów. Każdy z nich przerzucił sobie jedną przez ramie i tak opuścili sypialnie. Przyjaciółki szarpały się i okładały swoich oprawców pięściami, ale to nic nie dawało.

- Dobra panowie widzimy się na obiedzie, a teraz pora zająć się tymi złośnicami.

- Masz racje Smoku.

Pożegnali się krótko i już po chwili Prefekci zostali sami.

- Malfoy jesteś kompletnym idiotą! Puść mnie w tej chwili!

Pomimo narastającego bólu ręki i głowy nie dawała z wygraną. O dziwo jednak już po chwili stała na podłodze.

- Nienawidzę cię.

Bąknęła, krzyżując ręce na piersi.

- Wcale nie, a poza tym mam coś dla ciebie.

Z łobuzerskim uśmiechem wyciągnął z kieszeni fiolkę z niebieskim płynem.

- Dobra mów od razu, co za niego chcesz?

Zapytała, jednak ten ujął jej dłoń i włożył w nią eliksir. Widząc szok wymalowany na jej twarzy roześmiał się serdecznie.

- Idź się wykąpać, a potem przyjdź do mnie na zmianę opatrunku.

Puścił jej oczko i zniknął za drzwiami swojej sypialni.

Witam J

Mam co do tego rozdziału mieszane uczucia, ale mam nadzieję, że wam się spodoba i nie rozczaruję was :)

Jest mi bardzo miło, że mój blog odwiedza tyle ludzi, zakładając go nie spodziewałam się tego. Tak więc chciałabym podziękować wszystkim i każdemu z osobna za czytanie, a szczególnie komentowanie mojej twórczości (Nie ukrywam, że komentarzy mogłoby być więcej, bo wiem, że was na to stać :p)

Tak czy inaczej jesteście kochani ♥

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥