Rozdział 33

Czas mijał niezwykle szybko. Uczniowie Hogwartu musieli wziąć się do nauki, jeśli chcieli jakoś zdać egzaminy. Najgorzej mieli oczywiście na piątym i siódmym roku. To od nich nauczycieli wymagali najwięcej i zasypywali ich pracami domowymi. Nim ktokolwiek się obejrzał był już 13 luty. Trzy przyjaciółki właśnie wracały z biblioteki - gdzie Hermionie cudem udało się je zaciągnąć - a dwóm z nich nie zamykały się buzie.

- Możecie mi łaskawi powiedzieć, czym wy jesteście tak podjadane?

Zapytała znudzona panna Granger, szukając czegoś w swojej torbie.

- Nie mów mi, że zapomniałaś?

- Ale o czym Ginn?

- Na Merlina, Miona jutro są walentynki!

Ruda wyglądała jakby zaraz miała zacząć skakać z radości. Uwielbiała takie klimaty i była bardzo podekscytowana.

- I co z tego?

Szatynka nadal grzebała w torbie, nie podzielając entuzjazmu koleżanek. Dla niej walentynki nie były niczym szczególnym. Po Hogwarcie przez cały dzień chodziły klejące się do siebie pary, a wszędzie dało się wyczuć przesłodzoną atmosferę. To nie była jej bajka.

- Żartujesz?! Ja już się nie mogę doczekać!

Pansy była w takim samym stanie, co Ginny.

- Nie lubię walentynek i koniec.

- Dziwna jesteś.

Stwierdziła panna Weasley, na co Hermiona pokazała jej język. Szły jeszcze chwile razem, po czym Pan odłączyła się, a Gryfonki zaczęły wchodzić po schodach. Ruda ciągle mówiła, a brązowooka tylko jej przytakiwała. W końcu dotarły na piąte piętro i szatynka została sama. Odetchnęła z ulgą, w końcu cisza i spokój. Podała hasło i weszła do salonu, gdzie zastała Malfoya, Zabiniego i Pottera.

- A wy co, macie jakieś zebrania, czy jak?

Zapytała, siadając na fotelu.

- Coś w tym rodzaju, ale to nieważne. Mamy genialny pomysł!

Zaczął Diabeł, ale przerwał mu Draco.

- Poczekaj stary, bo to trzeba dobrze przedstawić.

- Mówcie, bo już się boje, co wam wpadło do tych pustych głów.

Blondyn zignorował jej kąśliwą uwagę i zaczął mówić.

- Wpadliśmy na genialny pomysł. Jutro są te całe walentynki, więc zrobimy imprezę, ale nie byle jaką. Zaprosimy wszystkich z szóstego i siódmego roku. Miejsce już mamy, Pokój Życzeń będzie idealny. Teraz pozostała nam tylko jedna drobna sprawa, zgoda McGonagall i to jest twoje zadanie.

- Chyba żartujesz?

Spojrzała po wszystkich, ale wyglądali śmiertelnie poważnie.

- Nie ma mowy.

- Ale Mioneczko kochana, jak my pójdziemy to w życiu się nie zgodzi i jeszcze nas zbeszta, a ciebie ta stara cnotka uwielbia. Prosimy, ty jedna dasz rade, w końcu jesteś taka mądra…

- Dobra Zabini, zamknij się. Zgadam się, ale stawiacie mi za to Ognistą.

Na twarzach całej trójki pojawiły się szerokie uśmiechy.

- Jesteś niezastąpiona.

- Wiem Harry.

Po tych słowach wstała i wyszła z salonu. Kierując się na 7 piętro układała w głowie plan, jak nakłonić Minervę do udzielenia zgody na imprezę. W końcu dotarła pod gabinet. Po podaniu hasła, weszła po schodach i zapukała.

- Proszę!

Niepewnie nacisnęła na klamkę i weszła do środka.

- Witam panno Granger, co panią do nie sprowadza?

McGonagall siedziała za biurkiem, uzupełniając jakieś dokumenty. Hermiona podeszła bliżej i usiadła na krześle, który wskazywała kobieta. Wzięła uspokajający wdech i zaczęła mówić.

- Pani dyrektor chodzi o to, że z Draconem wpadliśmy na pewien pomysł. Jutro są walentynki i z tej okazji chcielibyśmy urządzić imprezę w Pokoju Życzeń. Głównym jej celem będzie zintegrowanie uczniów z szóstych i siódmych klas. Oczywiście będzie to bardzo kulturalna zabawa. I moje pytanie brzmi, czy pani wyraża na to zgodę?

Nauczycielka siedziała z nieodgadnionym wyrazem twarzy, rozważając wszystkie za i przeciw. W końcu westchnęła i zaczęła mówić.

- Nie jestem przekonana, co do tego pomysłu, ale niech wam będzie, zgadzam się. Mam tylko nadzieję, że pani jako ta rozsądniejsza będzie miała nad wszystkim pieczę?

- Ależ oczywiście pani dyrektor. Dziękuje bardzo.

Pożegnała się krótko i opuściła gabinet, przysięgają, że ta trójka ją popamięta jeśli odstawią jakiś numer i ona będzie miała przez to problemy. Gdy tylko przekroczyła próg salonu, została zasypana pytaniami.

- I jak, zgodziła się?

- Możemy zrobić imprezę?

- Co powiedziała?

- Zgodziła się, ale ja jestem za to odpowiedzialna, więc nawet nie próbujecie nic odwalić.

Zabini z uciechy aż klasnął w dłonie. Widać było, że każdy z nich wkręcił się w ten pomysł. 

- Dobra panowie, nie ma czasu trzeba się wziąć do pracy.

Brunet pociągnął kolegów do sypialni Smoka i zamknął za nimi drzwi. Za to panna Granger doszła do wniosku, że dzisiejsze popołudnie spędzi na kanapie przed kominkiem, z dobrą książką. Poszła więc do siebie, gdzie najpierw przywitała się z Lucy, a potem przebrała. Obie udały się do salonu, gdzie Hermiona zaczęła przeglądać ich mini biblioteczkę. W końcu znalazła jakąś książkę o urokach i zaklęciach, po czym rozsiadła się wygodnie na kanapie. Poprosiła jeszcze tylko Stworka o gorącą czekoladę i ciasteczka, po czym mogła zagłębić się w lekturze.

*****

- Skupcie się, bo nie mamy za wiele czasu.

Powiedział w końcu Smok, po kolejnych dziesięciu minutach wygłupów jego kumpli. Mieli wszystko zaplanować, a ci dwaj zachowywali się jak idioci.

- Stary zdecydowanie za dużo czasu spędzasz z Hermioną.

Draco posłał Diabłowi mordercze spojrzenie, ale ten tylko się zaśmiał.

- No już dobra. Miejsce mamy, nad wystrojem popracujemy jutro, jedzenie?

- Mam skrzata w Hogwarcie, więc z tym nie będzie problemu.

Wtrącił Harry.

- Bardzo dobrze, to teraz alkohol.

Tu cała trójka zaczęła intensywnie myśleć. Ciężko będzie przemycić taką ilość trunku, w dzień imprezy. Nagle jednak Wybraniec wpadł na pewien pomysł.

- Wiem! Znam tajne wyjścia ze szkoły, wymkniemy się przez nie i nie będziemy musieli tłumaczyć, po co idziemy.

- Powiem ci Potter, że ty czasami masz jakieś przebłyski inteligencji.

- Dzięki Zabini.

- Koniec tego słodzenia. Trzeba jeszcze wszystkich powiadomić.

- Ogłoszenia, naskrobiemy krótki notki i damy komuś, żeby powiesili w salonach. My z Diabeł weźmiemy do siebie, do Krukonów mogę podać Lunie, a z Puchonów po prostu kogoś się złapie.

Wybraniec uśmiechnął się triumfalnie, wyraźnie z siebie zadowolony. Ślizgoni zgodzili się z nim i po wielu dyskusjach udało im się napisać ogłoszenie.

Walentynki

Panowie Diabeł, Smok i Wybraniec mają zaszczyt zaprosić uczniów szóstych i siódmych klas na imprezę roku!

Wszystko odbywa się na siódmym piętrze. Bawimy się do białego rana!

Nie może Cię tam zabraknąć!

Zaprasza:

Zajebiste

Trio Hogwartu

- To chyba tyle.

Stwierdził blondyn, podnosząc się z miejsca.

- Nie no zaraz, musimy wszystko obgadać.

- Diabeł, zrobimy to jutro.

- Czy ty nas wywalasz?

Zapytał Harry, uśmiechając się złośliwie.

- Cóż nie chciałem tego mówić na głos, ale tak, wypad.

- I to ma być przyjaciel?

Prychnął Blaise, również się podnosząc.

- Ty to jednak nie myślisz. To chyba oczywiste, że mu się spieszy do naszej Mionki.

Draco zmarszczył gniewnie brwi, a Harry uśmiechnął się triumfalnie.

- Ja zawsze wiedziałem, że ty jesteś niewyżyty, ale żeby aż kumpli wyganiać? W głowie się to nie mieści.

Byli już w salonie i nawet nie zauważyli siedzącej na kanapie szatynki.

- Co ta miłość robi z ludźmi? Jesteśmy niewolnikami tych pięknych, aczkolwiek złośliwych, istotek, które robią z nami, co chcą.

Draco jak najszybciej chciał się pozbyć tej dwójki, dlatego popychał ich w stronę wyjścia.

- Dokładnie Blaise, ale bez nich to nie było by to samo. Zobacz takiego Malfoya, kilku godzin bez Hermiony nie może wytrzymać.

Chłopaki wygłaszali swoje mądrości, a Gryfonka się im przysłuchiwała, licząc, że dowie się czegoś ciekawego.

- Pilnujcie lepiej swojego nosa.

- Ha, nie zaprzeczył! Ja to już od wakacji wiem, że cię do niej ciągnie, a ty dalej nie chcesz się przyznać.

Blondyn był już naprawdę zły, tym bardziej, iż wiedział, że ci debile mają racje. Nie powiedział już nic, tylko otworzył drzwi, do których wreszcie dotarli i dosłownie wypchnął przyjaciół na korytarz.

- Żegnam.

Powiedział i z ulgą zamknął drzwi.

- Bardzo ładnie traktujesz gości Malfoy.

Spojrzał na kanapę, na której siedziała ona, czytając książkę i nawet na niego nie patrząc. „Wszystko słyszała!” krzyknęła jego podświadomość, a on aż pobladł. W końcu jednak doszedł do wniosku, że najlepiej będzie udawać, że nic się nie stało. Przywołał na twarz swój firmowy uśmiech i podszedł do kanapy, po czym położył się na niej tak, że jego głowa wylądowała na kolanach dziewczyny.

- Nie za wygodnie ci?

Zapytała, odkładając książkę. Wiedziała, że przy nim i tak nie będzie jej dane poczytać.

- Nie, muszę ci nawet powiedzieć, że masz wygodne nogi.

Hermiona w odpowiedzi zaśmiała się tylko. Jej ręka automatycznie powędrowała do jego włosów i zaczęła je przeczesywać. Ślizgon przymknął oczy, delektując się tą chwilą. Nigdy wcześniej nie przypuszczał, że tak drobna czynność może sprawiać tyle przyjemności. Choć może to zależy od osoby? Dla niego w wykonaniu brązowookiej Gryfonki wszystko było niezwykłe, począwszy od słownych przepychanek, skończywszy na pocałunkach i pieszczotach. Wszystko łączyło się w jedną całość, o której wolał nie myśleć.

- Granger?

Odezwał się w końcu, aby przerwać swoje rozmyślania.

- Hmm?

- Pójdziesz ze mną jutro na imprezę?

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął jej się na usta. Draco czasami bywał naprawdę uroczy.

- No nie wiem.

Westchnęła, nie mogła sobie odmówić podroczenia się z nim.

- Granger nad czym tu się zastanawiać? Właśnie najprzystojniejszy chłopak w tej szkolę zaprosił cię na imprezę.

- Nadal nie jestem przekonana.

Kokietowała, a jemu zaczęło się to podobać.

- Tak?

- Yhm.

W tym momencie wszystko potoczyło się bardzo szybko. Nim Hermiona zdążyła cokolwiek zrobić leżała na kanapie, a na niej Draco.

- To może mi pani powie, panno Granger jak mam panią przekonać?

- Pan ma swoje sposoby pani Malfoy.

Igrała z ogniem, ale wyśmienicie się przy tym bawiła.

- Czy ty ze mną flirtujesz lwico?

- Dopiero teraz to zauważyłeś?

- Jesteś niemożliwa.

Nie zdążyła już nic powiedzieć, gdyż blondyn wpił się zachłannie w jej usta. Oboje potrzebowali tych chwil bliskości jak wody, jedzenia, czy powietrza. Byli od siebie uzależnieni i to z dnia na dzień coraz bardziej. Podczas, gdy Prefekci bardzo intensywnie zajmowali się sobą, do salonu weszły Pansy i Ginny. Chłopaki już powiedzieli im o imprezie, więc postanowiły od razu przyjść do Hermiony. Zatrzymały się jednak w połowie drogi do sypialni, dostrzegając jakiś ruch na kanapie. Odwróciły się więc i ujrzały tam obściskującą się parę.

- Czyli jednak chłopaki mówili serio.

Mruknęła Pansy, przypominając sobie, jak Blaise mówił jej, że Draco wyrzucił ich z pokoju.

- Przerywamy im?

Zapytała nieco rozbawiona ruda.

- Sama nie wiem.

W tym momencie do szatynki dotarło, że już nie są tu sami. Szybko oderwała się od Smoka i spojrzała na uśmiechnięte przyjaciółki.

- Yyy… bo my właśnie…

Zaczęła się tłumaczyć, ale w sumie to sama nie wiedziała, co miałaby powiedzieć.

- Nie musisz kończyć, chyba wolimy nie wiedzieć. Tak czy siak, zbieraj swój zgrabny tyłek i idziemy się szykować na jutro.

- Że jak?!

Spojrzała na Pansy jak na wariatkę, ale ta nie wyglądała, jakby żartowała. Jęknęła i posłała błagalne spojrzenie Smokowi. Ten bezbłędnie odczytał jej niemą prośbę.

- Przykro mi, ale ona dzisiaj jest moja.

Wstał z kanapy i podał dłoń szatynce, ta zaś ujęła ją, uśmiechając się z wdzięcznością.

- Miona!

Krzyknęła oburzona Ginny, gdy Prefekci byli już przy wyjściu.

- Pogadamy później, pa!

Rzuciła jeszcze tylko na odchodne, po czym razem z blondynem wyszła na korytarz.

- Dziękuje ci, uratowałeś mi życie. One przez te walentynki kompletnie sfiksowały.

Stwierdziła Miona, idąc przez siebie. Nie mieli konkretnego celu, po prostu spacerowali.

- A ty nie?

- Co ja?

- Nie wpadłaś w walentynkowy szał?

Zaśmiał się, przyglądając jej się badawczo.

- Oczywiście, że nie. Dobra wszystko fajnie, święto zakochanych i w ogóle, ale po co od razu robić wokół tego tyle szumu?

- Dziwna jesteś.

Powiedział po chwili, a ona spojrzała na niego pytająco, więc kontynuował.

- Pansy i Wiewiórka są nawet normalna, a dostały jakiegoś zaćmienia, a ty nic.

- Ja po prostu nie widzę w tym nic nadzwyczajnego.

- Bo jesteś wyjątkowa.

Po tych słowach odwrócił twarz w jej stronę, a ona zrobiła to samo. Jednak spojrzenie Dracona było tak intensywne, że już po chwili zarumieniła się i spuściła wzrok. Ale Smok uniósł jej podbródek i założył za ucho kosmyk włosów.

- Słodka jesteś jak się rumienisz.

Teraz już spaliła kompletnego buraka, na co Ślizgon zaśmiał się tylko.

- A tak właściwie, to gdzie my idziemy?

Zagadnął wesoło, co Hermiona przyjęła z ulgą. Minęła już tyle czasu odkąd zaczęli normalnie rozmawiać, a on nadal czasami ją peszył.

- Jak najdalej od tych dwóch zakochanych wariatek.

Powiedziała w końcu, na co Draco wybuchnął śmiechem. Spacerowali tak, aż do kolacji. Po posiłku udali się do siebie i rozeszli się do swoich pokoi.

*****

Promienie słońca zaczęły wlewać się do sypialni Hermiony, przez co ta niechętnie uchyliła powieki. Przeciągnęła się leniwie i powoli zeszła z łóżka. Nagle uświadomiła sobie, że to dzisiaj. Walentynki. „Jakoś przeżyje.”  Pocieszyła się i podeszła do szafy. Po chwili zastanowienie wyciągnęła z niej ubrania i udała się do łazienki. Chłodny prysznic to, to czego jej było trzeba. Pozwoliła sobie postać dłuższą chwile w kabinie, po czym wyszła i zaczęła się szykować. Szybko wysuszyła włosy, pomalowała się i była gotowa. Wróciła do sypialni i zostawiła tam rzeczy. Gdy spojrzała na zegarek uznała, że już czas iść na śniadanie. Wyszła do salonu, nie zauważyła nigdzie Dracona, więc pomyślała, że musiał już pójść. Nie zastanawiając się zbyt długo poszła do Wielkiej Sali. Gdy była już na miejscu szybko odnalazła wzrokiem przyjaciół. Już z daleka widziała, że od Ginny emanuje radość, zresztą co się dziwi, obok niej spoczywał sporych rozmiarów bukiet czerwonych róż.

- Cześć wam.

Przywitała się, gdy już zajęła miejsce i sięgnęła po tost.

- Hej.

Zachichotała ruda, szturchając w bok swojego chłopaka, a ten natychmiast wyciągnął w stronę szatynki dłoń, w której spoczywała herbaciana róża.

- Dziękuje Harry, ale nie trzeba…

- Trzeba, trzeba.

Hermiona z uśmiechem przyjęła kwiat i przez stół pocałowała zielonookiego w policzek. Śniadanie mijało im spokojnie, dopóki do Sali nie zaczęły wlatywać sowy. Było ich oczywiście o wiele więcej niż w normalny dzień. Każda dziewczyna z utęsknieniem wpatrywała się w ptaki, mając nadzieje, że choć jeden ma coś dla niej. Jedyna Panna Granger siedziała spokojnie, popijając sok dyniowy, gdy nagle to się stało. Na stole przed nią zaczęły lądować sowy, a dwa razy tyle krążyło wokół niej. Dziewczyna kompletnie nie wiedziała, co się dzieje, a w tym czasie sowy zaczęły rzucać przed nią listu, lub wyciągać nóżki z przesyłkami.

- Co to kurwa jest?!

Zaklęła w końcu z niedowierzaniem.

- Ktoś tu ma sporo wielbicieli.

Zaśmiał się Harry, za co został zgromiony wzrokiem przez szatynkę.

- Ty się nie śmiej, bo Malfoy pewnie dostaje szału.

- Czy możecie przestać i pomóc mi z tym, żeby te cholerne ptaszyska odleciały?!

Ruda zachichotała, ale zaczęła odwiązywać liściki. Po chwili wszystkie sowy odleciały, a przed Hermioną spoczywał spory stos kopert i kilka pudełek czekoladek.

- Na co czekasz, otwieraj!

Ponagliła przyjaciółkę Ginny, gdy zauważyła, że ta znowu zaczęła jeść. Była bardzo ciekawa zawartości kopert i od kogo one są. Zrezygnowana Gryfonka sięgnęła po pierwszy list i zaczęła czytać. Niektóre z nich były naprawdę miłe, ale inne po prostu niesmaczne. Większość z nich nie była podpisana, ale jej to nie przeszkadzało, gdyż i tak nie przywiązywała do tego większej wagi. W końcu dotarła do ostatniej koperty, która była nieco grubsza. Otworzyła ją i wtedy to się stało…

*****

Blondyn dotarł na śniadanie chwile po Hermionie, i dosiadł się do swoich przyjaciół, którzy tulili się do siebie, a obok Pansy spoczywał bukiet herbacianych róż.

- Jak słodko, chyba zaraz puszcze pawia.

Stwierdził, nalewając sobie kawy, na co Pan prychnęła z oburzenia.

- Bo widzisz Smoku, ty nie czujesz tego święta.

Zaczął tłumaczyć Blaise, ale nagle urwał, patrząc na coś za swoim przyjacielem. Blondyn odwrócił się i ku swojej rozpaczy ujrzał tam Dafne, z pudełkiem czekoladek w kształcie serca.

- Witaj Dracusiu, chciałabym ci życzyć wszystkiego najlepszego z okazji walentynek i mam coś dla ciebie.

Wyciągnęła w jego stronę rękę z łakociami, ale ten pozostał niewzruszony, więc kontynuowała.

- O i jeszcze chciałabym, żebyś poszedł ze mną na imprezę.

Patrzył na nią z niedowierzaniem, nie wierząc, że można być tak pustym, nie mieściło mu się to w głowie.

- Posłuchaj, niczego od ciebie nie chcę, bo mogę się założyć, że to gówno naszprycowane jest amortencją. Tym bardziej nie zamierzam z tobą nigdzie iść. Nie mam najmniejszej ochoty przebywać w twoim towarzystwie, a poza tym zaprosiłem już kogoś, więc z łaski swojej daj mi spokój.

Wściekła blondyna, cała czerwona ze złości, odeszła.

- Salazarze, dlaczego zesłałeś na mnie przekleństwo, w postaci tej idiotki?

Mruknął, atakując widelcem jajecznice na swoim talerzu. Jedli w spokoju, do czasu, gdy do Sali nie zaczęły wlatywać sowy. Oczywiście sporo z nich zaczęły krążyć wokół Dracona, ale ten kompletnie je zignorował, a gdy nie dawały za wygraną, przepłoszył je za pomocą różdżki. Nie interesowały go miłosne liściki od napalonych panienek.

- O kurde, widzę Smoku, że nie tylko ty masz chrapkę na naszą panią Prefekt.

Zaśmiał się Blaise, a blondyn natychmiast odwrócił głowę. Rzeczywiście przy Hermionie było pełno ptaków. Niebieskookiemu nie za bardzo się to spodobało, nikt nie miał prawa bajerować JEGO Granger. Jednak sądząc po minie szatynki i jej nie za bardzo się to podobało. Z obojętną miną czytał liściki od wszystkich naiwnych idiotów, którzy myśleli, że kiedyś będzie ich. Gdy otwierała jedną z kopert nagle stało się coś dziwnego. Zaczęły z niej wylatywać czerwone iskry, które po chwili uformowały się w ogromne serce i zawisły w powietrzu. Pojawiły się też dwa szkarłatne promienie, z których jeden był skierowany w Hermione, a drugi w Dracona. Oboje spojrzeli na siebie z szokiem wymalowanym na twarzach, a wokół nich zaczęły krążyć malutkie serduszka. Jednak to nie było najgorsze. Z serca wystrzeliły dwa kolejne promienie, które tym razem zamieniły się w szkarłatnoczerwonego lwa i lwicę tego samego koloru. Zwierzęta zaczęły się gonić, szybując w powietrzu, a po Wielkiej Sali potoczył się dźwięk piosenki (odtworzyć koniecznie!!!) Tak Miona jak i Smok siedzieli nieruchomo, nie mogąc uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Cała szkoła spoglądała to na Prefektów, to na lwy, to na serce wiszące w powietrzu. Piosenka ciągnęła się w nieskończoność, a Gryfonka czuła jak jej twarz przybiera kolor dojrzałej wiśni. Za to blondyn zaciskał szczękę i usiłował odgonić od siebie natrętne serduszka. W końcu piekielna melodia dobiegła końca, a zastąpił ją tak dobrze im wszystkim znany głos.

- Moi kochani w ten oto wyjątkowy dzień chciałbym wam życzyć wszystkiego najlepszego i proszę o brawa dla naszych wspaniałych Prefektów Naczelnych!

Wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować, ale ucichli w momencie, gdy usłyszeli krzyk panny Granger.

- ZABINI!!!!!!!

Szatynka podniosła się z miejsca i pewnym krokiem skierowała się w stronę stołu Slytherinu.

- Już nie żyjesz stary.

Szepnął Draco do kumpla, który już nie wyglądał na rozbawionego. Blondyn również był zły, ale to było nic w porównaniu z furią Gryfonki, która w końcu dotarła na miejsce i stanęła nad nieco spanikowany Diabłem.

- Hej Miona, wiesz…

- Zamknij się i w tej chwili chodź ze mną.

Warknęła i skierowała się w stronę wyjścia. Wiedziała, że za nią pójdzie, nie był samobójcą i wolał nie wkurzać jej jeszcze bardziej. Wyszli na korytarz i weszli do pustej Sali. Hermiona zamknęła drzwi, wyciszyła pomieszczenie i wtedy się zaczęło.

- Co ty sobie do jasnej cholery wyobrażasz?! Jak mogłeś odstawić takie przedstawienie przy całej szkole?! Jesteś kompletnym kretynem!

Wydzierała się, gestykulując rękami. Wiedziała, że teraz cała szkoła nie będzie mówić o niczym innym.

- Mionuś, ale to był tylko taki żart, a poza tym i tak każdy wie, że się kochacie.

- Ja go kocham, a nie on mnie!

Krzyknęła, po czym zasłoniła usta dłońmi, zdając sobie sprawę, co powiedziała. „Nie, nie, nie, nie…”. Brunet przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Błagam cię, nie mów mu tego.

Wyszeptała w końcu, w nutą lęku w głosie. Nie dopuszczała do siebie myśli, że Malfoy mógłby poznać jej prawdziwe uczucia.

- Nie powiem mu, jeśli mnie nie zabijesz i wysłuchasz.

Hermiona odetchnęła z ulgą i skinęła głową.

- Draco jest bardzo skrytym człowiekiem. On nie pokazuje swoich uczyć, a tym bardziej o nich nie mówi. Wiem, że strasznie ciężko go zrozumieć i bywa nieznośny, ale to nie zmienia faktu, że jest wspaniałą osobą, która potrafi kochać. Jemu po prostu trzeba dać czas, już i tak wywróciłaś jego życie do góry nogami.

Uśmiechnęła się blado, słysząc te słowa. Tak bardzo chciała, aby były one prawdą.  Mogła na niego czekać, gdyby tylko wiedziała, że warto. Chociaż w sumie nie ma się, co oszukiwać i tak by nie odpuściła, za bardzo go kochała, aby dać sobie spokój.

- Chodźmy na śniadanie, bo pewnie wszyscy myślę, że leże już martwy.

- Ale obiecujesz, że mu nie powiesz?

W jej oczach wyraźnie było widać strach, ale Blaise uśmiechnął się do niej pokrzepiająco.

- Może i Dracze jest moim najlepszym przyjacielem, ale ty też jesteś dla mnie ważna, więc możesz być spokojna.

Brązowookiej ulżyło, wiedziała, że może mu ufać. Wyszli z klasy i stanęli na korytarzu.

- Idziesz jeszcze do Wielkiej Sali?

- Nie, już zjadłam, więc idę do siebie.

Uśmiechnęła się jeszcze tylko i odeszła. Przez całą drogę myślała o tym, co powiedział jej Blaise. Sama również doskonale wiedziała, że Draco jest skryty i niechętnie mówi o tym, co czuje, nie raz się o to pokłócili. Jednak pomimo to nie miała zamiaru przejąć inicjatywy. Zawsze uważała, że to rola faceta i nic w tej kwestii się nie zmieniło. Dotarła w końcu na piąte piętro i od razu po przejściu przez portret, skierowała się do swojej sypialni. Gdy tylko przekroczyła próg zatrzymała się i z wrażenie zasłoniła usta dłońmi. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed jej łóżkiem stał ogromny kosz, wypełniony po brzegi białymi różami. Powoli podeszła do bukietu i pochyliła się, aby napawać się jego zapachem. Nagle zauważyła, że do uchwytu koszyka przywiązany jest bilecik i srebrny woreczek. Najpierw sięgnęła po liścik.

Wiem, że nie przepadasz za Walentynkami, no ale cóż, mam nadzieję, że spodobają Ci się prezenty.

Ten, o którym

skrycie marzysz.

Nie mogła się nie uśmiechną. Zastanawiała się też, skąd u licha Malfoy wiedział, że białe róże to jej ulubione kwiaty, bo tego, że ten bukiet był od niego była pewna. W końcu jednak jej uwagę przykuł wiszący woreczek. Sięgnęła po niego, a gdy ujrzała jego zawartość po raz kolejny oniemiała z zachwytu. Drugim prezentem okazała się bransoletka, ale nie byle jaka. Była wykonana z białego złota i przedstawiała węża pożerającego własny ogon - symbol nieskończoności. Jego oczy zastępowały dwa maleńkie, drogie kamienie w kolorze ciemnego szmaragdu. Bransoleta naprawdę  była przepiękna i na pewno kosztowała majątek. Nagle usłyszała jakiś ruch przy drzwiach, odwróciła głowę i ujrzała jego.

*****

Draco wraz z Pansy siedzieli w Wielkiej Sali, z niecierpliwością wyczekując powrotu Blaise i Hermiony.

- Ej, ale Miona chyba nic nie zrobi Diabłowi?

Zapytała w końcu Ślizgonka, gdy jej chłopak i przyjaciółka nie wracali zbyt długo.

- Nie wiem, ale w takiej furii dawno jej nie widziałem, zresztą nie dziwie się. Sam najchętniej zabiłbym tego kretyna.

W tym momencie drzwi do Wielkiej Sali otworzyły się i przeszedł przez nie Zabini, o dziwo z szerokim uśmiechem na twarzy. Cała sala wpatrywała się w niego, a on jak gdyby nigdy nic usiadł obok swojej dziewczyny.

- Gdzie Granger?

Zainteresował się od razu blondyn.

- Leży oszołomiona w pustej klasie.

W jednej sekundzie Malfoy pobladł i już zaczął wstawać, aby pobiec poszukać szatynki, a zaraz potem zabić kumpla, ale ten nagle wybuchnął niekontrolowanym śmiechem.

- Stary spokojnie, tylko żartuje.

- Zabije cię kiedyś, a w ogóle to czemu ty się tak szczerzysz? Myślałem, że byłeś pogadać z Granger?

- A i owszem, rozmawialiśmy.

Blaise uśmiechnął się jeszcze szerzej, na wspomnienie słów Gryfonki.

- Podejrzewam, że nie cieszyłbyś się tak gdyby cię opieprzyła, więc o co chodzi?

- Nie mogę ci powiedzieć.

- Że jak?!

- Normalnie, obiecałem.

Smok popatrzał gniewnie na bruneta, ale ten wyglądał na niewzruszonego.

- Dobra to chociaż mi powiedz, gdzie jest Granger?

- Poszła do siebie.

Po tych słowach Draco wstał z miejsca i po krótki „Idę, hej.”, ruszył na piąte piętro. Chciał zobaczyć szatynkę, gdy ta znajdzie jego prezenty. O róże się nie martwił, bo już dawno wyciągnął od rudej, jakie jej przyjaciółka lubi kwiaty, chodziło mu raczej o bransoletkę. Była bardziej w Ślizgońskim stylu, ale miał nadzieje, że przypadnie jej do gustu. W końcu doszedł do ich Pokoju Wspólnego i od razu skierował się do jej sypialni. Drzwi był otwarte, więc ujrzał ją od razu. Stała przed koszem róż i oglądała bransoletkę. Z łobuzerskim uśmiechem oparł się o futrynę, a po chwili dziewczyna przekręciła głowę i zauważyła go.

- I jak, podoba się?

Zapytał, idąc w jej stronę.

- Tak, ale nie mogę przyjąć tej bransoletki.

Blondyn zmarszczył czoło, czyli jednak jej się nie podoba.

- Coś z nią nie tak?

- Oczywiście, że nie. Jest prześliczna, ale musiała kosztować majątek.

Ślizgon odetchnął z ulgą, czyli jednak intuicja go nie zawiodła. Odebrał od dziewczyny biżuterie, ale tylko po to, by umieścić ją na jej prawym nadgarstku.

- Lwico, chyba zapomniałaś z kim rozmawiasz. Mój dziadek już się o to zatroszczył, abym mógł sobie pozwolić na takie prezenty.

- Ale…

- Nie ma żadnego, ale.

- Jest, bo ja… nic dla ciebie nie mam.

Zarumieniła się uroczo i spuściła wzrok. Draco nie mógł powstrzymać uśmiechu. Ona była taka inna, wyjątkowa. Uniósł jej podbródek i delikatnie musnął jej usta swoimi.

- Wystarczy mi, że jesteś, ale skoro tak bardzo chcesz, to nad prezentem pomyślimy później.

Wymruczał jej do ucha, po czym wyszedł, pozostawiając ją samą.

Witam :)

W końcu udało mi się skończyć ten rozdział :D Wiem, że niecierpliwie czekaliście, ale zaczęła się szkoła i nie mam za wiele wolnego czasu, więc musicie uzbroić się w cierpliwość.

Co do rozdziału, jest to bardziej wstęp do następnej notki, więc za wiele się tu nie dzieje, ale mam nadzieję, że i tak wam się spodoba :)

Dziękuje wszystkim bardzo serdecznie za wsparcie, zainteresowanie i szczególnie komentowanie mojego bloga, dzięki wam chce mi się pisać :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥

Ps: Wszelakie informacje o nowych rozdziałach na waszych blogach itp, proszę umieszczać w zakładce SPAM, a nie pod rozdziałami :)