Rozdział 35

Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. W jednej chwili całował jej szyję, a w drugiej ona wyrwała mu się, krzycząc. Potem zobaczył rudzielca z różdżką wycelowaną w ich stronę i strumień światła, który ugodził Hermione. Po całym korytarzu rozniósł się jej krzyk i przeraźliwy trzask łamanych kości. W jednej chwili dziewczyna osunęła się na ziemię, a on stał nie wiedząc, co się dzieje. Dopiero po chwili dotarło do niego, co się stało. Ogarnęła go wściekłość, ale i przerażenie. Niewiele myśląc wyciągnął różdżkę i wycelował nią w rudzielca.

- Drętwota!

Zaklęcie było tak silne, że nieprzytomny Ron wylądował na ścianie. Draco jeszcze raz machnął różdżką, a niewidzialne liny oplotły Gryfona. Teraz spojrzał na Hermione i kolana się pod nim ugięły. Upadła obok niej, nie wierząc własnym oczom. Znał tę klątwę, znał ją bardzo dobrze, ale to napawało go jeszcze większym lękiem. Servenedes było to potężne czarno magiczne zaklęcie, łamiące wszystkie kości. Śmierciożercy często rzucali je na swoje ofiary, gdy chcieli aby te konały w męczarniach. Myślał gorączkowo, ale za nic nie mógł sobie przypomnieć przeciw zaklęcia, a szatynką było coraz gorzej. Klątwa była na tyle silna, że niektóre kości przebiły jej skórę, tworząc otwarte rany, z których obficie ciekła krew. Nagel Draco zerwał się na równe nogi. Dotarło do niego, że ona umiera. Machnął różdżką tak, że teraz dziewczyna unosiła się nad ziemią. Bał się ją wziąć na ręce, aby nie uszkodzić jej jeszcze bardziej. Upewniwszy się, że brązowooka jest bezpieczna, puścił się biegiem do Skrzydła Szpitalnego. Serce waliło mu jak młotem i nie mógł opanować emocji. „Nie daruje sobie jak coś jej się stanie, nie daruje!” Przyspieszył jeszcze bardziej wiedząc, że każda sekunda się liczy. W końcu dotarł na miejsce i wpadł do środka niczym burza.

- Pani Pomfrey, pani Pomfrey!

Drzwi do gabinetu pielęgniarki otworzyły się, a zza nich wyszła zaspana kobieta, lecz gdy tylko ujrzała Hermione cała senność minęła.

- Wielki Merlnie, połóż ją na łóżku!

Draco natychmiast to uczynił, a kobieta zaczęła oglądać szatynkę.

- Co jej się stało?!

- Oberwała klątwa Servenedes.

Pielęgniarka spojrzała spanikowana na Ślizgona, a z jej twarzy odpłynęła cała krew. Nie zważając na nic pobiegała do swojego pokoju, a po chwili wyszła z niego w towarzystwie McGonagall. Musiała się ona przenieść za pomocą kominka, gdyż jej szlafrok był zakurzony. Gdy tylko ujrzała Mione jej oczy rozszerzyły się z przerażenia.

- Do jasnej cholery zróbcie coś, bo ona umiera!!!

Ryknął w końcu blondyn, kompletnie nad sobą nie panując.

- Minervo jej nie można teraz przenosić. Natychmiast musi się tu zjawić  sztab magomedyków. Mamy do czynienia z potężną czarną magią.

Pielęgniarka stała nad Gryfonką z wycelowaną w nią różdżką, szepcząc jakieś zaklęcia, ale nie wyglądało, aby były one skuteczne. Jej kończyny nadal były powyginane pod dziwnym kątem, a ran krwawiły.

- Kto to zrobił?

Zapytała w końcu dyrektorka, otrząsnąwszy się z pierwszego szoku.

- Ron Weasley! Jest oszołomiony i związany na siódmym piętrze, ale to teraz nie jest ważne, ona potrzebuje pomocy!

Wszystko w nim wyło z rozpaczy. To nie mogło dziać się naprawdę. Zaraz się obudzi, a Granger będzie cała i zdrowa. Ona nie może umrzeć, nie może…

- Błagam cię, nie zostawiaj mnie!

Powiedział, podchodząc do szatynki, była taka blada i bezbronna.

- Proszę stąd wyjść.

Usłyszał stanowczy głos pielęgniarki.

- Nie ma mowy! Ja muszę z nią zostać!

Kobieta jednak teraz nie przypomniała miłej staruszki, tylko osobę walczącą o ludzkie życie. Machnęła różdżką tak, że chłopak wylądował za drzwiami, a te zamknęły się za nim z hukiem.

- Kurwa mać!!!

Szarpał z klamkę, ale to nie przynosiło żadnych rezultatów. Z bezsilności i frustracji z całej siły uderzył pięścią w drzwi, po czym osunął się na kolana.

- Błagam cię, nie zostawiaj mnie…

Głos mu drżał, a ręce się trzęsły. Tak strasznie się bał. Nie mógł jej stracić, on by tego nie przeżył. I jeszcze dobijała go ta bezradność. Choć nie wiem jak by chciał nie potrafił jej pomóc. Mógł tylko przy niej być, a nawet tego mu zabroniono. Czuł, że zaraz oszaleje z rozpaczy. Zarwał się na równe nogi i zaczął biec. Nie wiedział dokąd, ale jakoś musiał odreagować. Wolał czuć swoje mięśnie i ból fizyczni, niż rozpacz, która go przepełniała. Oddałby wszystko byleby leżeć tam zamiast niej, wszystko byleby była bezpieczna. To jego wina, po raz kolejny jego wina. To on powinien oberwać, więc dlaczego tak nie jest? Czy ta dziewczyna nie dość się już w życiu nacierpiała? Nogi same poniosły go do lochów. Teraz już wiedział, że podświadomie chciał znaleźć Blaise’a. Podał hasło i wszedł do Pokoju Wspólnego Slytherinu. Nie zwracając uwagi na kilka osób śpiących w salonie, skierował się do sypialni przyjaciela. Wszedł do jego pokoju i zastał go w samych bokserkach, zbierającego ubrania z podłogi.

- Draco, co ty tu robisz i do tego bez koszuli? Miona cię nie chce to przyszedłeś do mnie?

Zaśmiał się, ale gdy tylko ujrzał wyraz twarzy blondyna od razu spoważniał.

- Co się dzieje?

- Granger jest w Skrzydle Szpitalnym.

- Co?! Jak to?! Przecież wszystko było z nią w porządku!

- Diabeł, ona umiera.

Złapał się za włosy i upadł na kolana. Gdy wypowiedział te słowa na głos ich sens uderzył w niego ze zdwojoną siłą. Jego serce z każdą sekundą rozpadało się na coraz to mniejsze kawałki.

- O czym ty pieprzysz?!

Blaise zaczął panikować. Jego kumpel był w strasznym stanie, a do tego twierdził, że Hermiona walczy o życie.

- Ten rudy skurwiel zobaczył nas jak całujemy się na korytarzu. Ja go nie zauważyłem, ale ona tak i stanęła przede mną, rozumiesz?! Zasłoniła mnie własnym ciałem, a teraz umiera.

Głos mu drżał, a oczy niebezpiecznie się zaszkliły. Nie, nie mógł płakać, musi być silny, dla niej. Nagle poczuł na swoim ramieniu rękę przyjaciele.

- Co on jej zrobił?

- Rzucił na nią Servenedes.

Uścisk na jego ramieniu stał się silniejszy, brunet też znał tę klątwę.

- Blasie, ja jej nie mogę stracić, rozumiesz? Nie mogę, ja ją… kocham.

Te słowa same wypłynęły z jego ust, ale wiedział, że są prawdziwe. Nie miał, co do tego wątpliwości, kochał ją z całego serca. Jak to jest, że dopiero, gdy może ją stracić uświadomił sobie jak wiele dla niego znaczy? Mógłby oddać za nią życie byleby była bezpieczna.

- Wiem stary, wiem.

Normalnie Zabini skakałby teraz z radości, ale nie gdy szatynce grozi śmierć. On też ją kochał, ale jak młodszą siostrę. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłoby coś jej się stać.

- Jej nic nie będzie, wyjdzie z tego i znowu będzie na mnie wrzeszczeć z byle powodu.

Draco usiłował przekonać samego siebie. Niczego w tym momencie tak nie pragną jak tego by zobaczyć ją całą i zdrową. Siedzieli tak w milczeniu, każdy pogrążony we własnych myślach, które krążył wokół Hermiony. Gdy zaczęło świtać blondyn podniósł głowę.

- Idę do siebie.

- Na pewno?

- Tak, chcę zostać sam.

Wyszedł bez pożegnania i ze spuszczoną głową opuścił salon Ślizgonów. Szedł powoli, gdyż cała energia go opuściła, teraz pozostał już tylko niepokój i rozpacz. Nigdy w życiu o nikogo się tak nie bał jak teraz o nią. Gdy był na pierwszym piętrze postanowił zajrzeć do Skrzydła Szpitalnego. Musiał się tam dostać, choćby miał wywarzyć drzwi. Na szczęście jednak, gdy nacisnął na klamkę zamek ustąpił. Wszedł do środka i zamarł. Hermiona leżała na łóżku cała obandażowana, jedyne co było widoczne to jej twarz, która była trupioblada. Jej klatka piersiowa unosiła się bardzo powoli, co nie wróżyło nic dobrego. Wokół niej krzątało się kilka osób w białych fartuchach- magodedycy.

- Pani Malfoy, pan tu teraz nie może być.

Usłyszał głos pani Pomfrey, która teraz stała obok niego. Nadal miała na sobie piżamę, a po jej twarzy było widać, że kilka ostatnich godzin nie należało dla niej do najłatwiejszych.

- Co z nią?

Zapytał prosto z mostu. Musiał to wiedzieć, choćby prawda była najgorsza chciał ją znać. Kobieta westchnęła ciężko i teraz wydawała się jeszcze starsza.

- Błagam, muszę to wiedzieć.

- Jej stan jest krytyczny… Servenedes to potężne zaklęcie czarno magiczne, nie tak łatwo usunąć szkody po nim. Udało nam się poskładać jej kości, ale niektóre uszkodziły jej narządy wewnętrzne. Straciła sporo krwi, a do tego te złamania nie chcą się goić tak szybko jak normalne.

Każde kolejne słowa kobiety wbijało sztylet w jego serce. Nie chciał wierzyć w to, co słyszy. To nie mogła być prawda.

- Czy ona przeżyje?

Głos pod koniec wypowiadania tego zdania odmówił mu posłuszeństwa. Od tego, co teraz usłyszy zależało również jego życie.

- Nie wiem mój chłopcze. Musimy czekać.

- Mogę tu potem przyjść?

Widząc wahanie na twarzy pielęgniarki spojrzał jej prosto w oczy.

- Błagam, ja muszę być przy niej.

Kobieta widząc tyle bólu w tych niebieskich tęczówkach nie mogła mu odmówić. Skinęła głową, dzięki czemu blondyn poczuł minimalną ulgę.

- Dziękuje.

Spojrzał jeszcze raz na szatynkę i wyszedł. W końcu dotarł do ich Pokoju Wspólnego. Zamiast jednak pójść do swojej sypialni udał się do pokoju naprzeciwko. Jak zwykle panował tu idealny porządek. Na widok kwiatów stojących przy łóżku, na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech. Pamiętał zachwyt w jej oczach, gdy oglądała bransoletkę od niego. Przeniósł wzrok na łóżko, gdzie leżała Lucy, która najwidoczniej dopiero co się obudziła. Patrzyła na niego nieco zdezorientowana, nie jego się spodziewała. Blondyn podszedł bliżej i usiadł na materacu. Pies jednak nie zwracał na niego uwagi, tylko nadal uparcie wpatrywał się w drzwi. Wiedział, o co jej chodzi.

- Przykro mi mała, ale twojej pani tu nie ma.

Suczka spojrzała na niego smutnym wzrokiem, po czym położyła mu łeb na kolanach. Jej pani zawsze to pomagało, gdy była smutna. Blondyn zaczął drapacz zwierze za uchem.

- Ona wróci, musi wrócić, nie zostawi nas samych.

Sam już nie wiedział, czy pociesza siebie, czy Lucy. Nadal w pełni do niego nie docierało, że Hermiona właśnie w tej chwili walczy o życie. Siedział tak, wpatrując się tępo w przestrzeń. Dla niego czas zatrzymał się w miejscu. Nagle jednak do sypialni wpadła czwórka jego przyjaciół. Ginny i Pansy były całe zapłakane, a po ich policzkach spływało coraz to więcej łez. Chłopaki nie płakali, ale było widać, że nie czuja się najlepiej.

- Smoku, co z nią? Nie chcą nas do niej wpuścić, nikt nam nic nie mówi…

Załkała Pansy, a Diabeł przytulił ją do siebie. To wszystko było dla nich bardzo trudne.

- Oberwała Servenedes, poskładali jej kości, ale to czarna magia, więc nie mogą jej całkowicie wyleczyć. W dodatku ma uszkodzone wnętrzności i straciła sporo krwi. Pomfrey powiedziała, że jej stan jest krytyczny i musimy czekać.

Chciał być silny, ale nie mógł opanować drżenia głosu, to było dla niego za dużo. Gdy w końcu uświadomił sobie, że ją kocha, ona umiera. Nagle poderwał się na równe nogi, o mało nie zrzucając Lucy na podłogę.

- Co ty robisz?

Zapytał Zabini, obawiając się, co temu idiocie przyszło do głowy. Jednak blondyn nie zwracał na nich zbytnio uwagi.

- Idę do niej, teraz.

- Smoku, nie wpuszczą cię.

- Nie będą mieli innego wyjścia.

Po tych słowach po prostu wyszedł. Przyjaciele wymienili zaniepokojone spojrzenia.

- On sobie nie radzi.

Stwierdził gorzko Blaise, przytulając jeszcze mocniej swoją dziewczynę. Draco szybkim krokiem przemierzał korytarze, aż w końcu dotarł na miejsce. Nacisnął na klamkę, ale ta nie ustąpiła.

- No chyba nie.

Zaczął pukać, ale to nie przynosiło żadnych rezultatów. W końcu nerwy mu puściły.

- Otwórzcie te cholerne drzwi!

Teraz uderzał już w drzwi obiema pięściami. I po chwili usłyszał kliknięcie zamka.

- Panie Malfoy, co pan wyprawia?! To jest szpital!

Pielęgniarka wyglądała na nieco wkurzoną.

- Przyszedłem go Granger.

Wyraz twarzy pani Pomfrey diametralnie sie zmienił.

- Co z nią?!

Zapytał spanikowany blondyn.

- Bez zmian, nadal jest nieprzytomna.

- Muszę ją zobaczyć.

- Ona potrzebuje spokoju.

- Obiecała mi to pani.

Spojrzał jej głęboko w oczy. Nie miał zamiaru odpuścić. Choćby miał tam wejść siłą to zrobi to. W końcu kobieta ugięła się, ból w oczach chłopaka ostatecznie ją przekonał.

- Ale tylko na chwilę.

Blondyn skinął głową i wszedł do środka. Podszedł do łóżka, na którym leżała Hermiona. Wyglądała strasznie. Ręce i nogi miała usztywnione i zabandażowane, a na jej szyi spoczywał kołnierz. Miała nienaturalnie bladą twarz, na której nie było śladu po uroczych rumieńcach. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka, który był chłodny.

- Po co ty to zrobiłaś głupia? To ja powinienem tu leżeć.

Wyszeptał, mocno zaciskając powieki. Miał ochotę krzyczeć, wyrzucić z siebie cały ten żal, ale zamiast tego stał, wpatrując się nią. Przez cały czas gładził ją po włosach i policzku, jakby chciał zapamiętać każdy fragment jej twarzy. Po chwili jednak podeszła do niego pani Pomfrey.

- Proszę już iść, ona potrzebuje spokoju.

- Będę tu mógł jeszcze przyjść?

Zapytał błagalnym tonem. W tym momencie nie było w nim nic z pewnego siebie arystokraty. Teraz był zagubionym, małym chłopcem.

- Dobrze, niech będzie.

Ślizgon zdobył się na blady uśmiechu, po czym ostatni raz spojrzał na szatynkę. Mógłby tak na nią patrzeć godzinami, ale niestety musiał odejść. Nie miał zamiaru iść na śniadanie i tak niczego by nie przełknął. Z przyjaciółmi też nie chciał się teraz widzieć. Postanowił wrócić do siebie. Gdy tylko wszedł do salonu usłyszał ciche skomlenie. Podszedł do drzwi pokoju Gryfonki i otworzył je. Z sypialni natychmiast wybiegła Lucy. Zaczęła krążyć po salonie, rozglądać się nerwowo i wszystko obwąchując. Draco patrząc na nią czuł się jeszcze gorzej. Nie tylko on tęsknił za Hermioną.

- Chodź do mnie maleńka.

Blondyn kucnął i zawołał suczkę, ta jednak kompletnie go zignorowało. Jej pani nigdzie nie było, a nigdy nie zostawiła jej na tak długo. Chłopak podniósł się z miejsca, podszedł do Lucy i wziął ją na ręce.

- Wiem mała, wiem. Ja też za nią tęsknie, ale spokojnie wróci do nas, musi wrócić.

Usiadł na kanapie, nadal przytulając do siebie psa. Nagle jednak drzwi do salonu otworzyły się, a przez nie przeszła Mcgonagall.

- Dzień dobry pani dyrektor.

Mruknął tylko, nadal wpatrując się w ogień. Wiedział po co tu przyszła.

- Dzień dobry.

Kobieta podeszła do jednego z foteli i usiadła na nim.

- Zapewne wie pan dlaczego tu jestem?

Odpowiedziała jej jedynie cisza jednak nie przejęła się tym. Domyślała się, że dla Dracona to wszystko jest bardzo trudne.

- Rozumiem, że nie jest panu łatwo, ale ja muszę wiedzieć jak to się stało.

Draco westchnął zrezygnowany, ale zaczął mówić.

- Wracaliśmy z imprezy. Całowaliśmy się na korytarzu i pojawiła się ta ruda szuja. Nie zauważyłem go, ale Granger tak. Zanim zdążyłem cokolwiek zrobić te sukinsyn rzucił Servenedes, a Hermiona leżała na ziemi. Potem oszołomiłem go i zająłem się Granger.

- A wiesz może, co skłoniło pana Weasleya do tak strasznego czynu?

- Skąd ja mam wiedzieć, co siedzi w głowie tej łajzy? Jego trzeba zamknąć, on ją prześladował! To nie jest pierwszy taki wybryk, tylko tym razem posunął się za daleko!

Teraz cały żal i strach przemienił się w gniew. To, że teraz Hermiona walczy o życie było „zasługą” rudzielca.

- Dobrze, dziękuje za pomoc.

- Proszę zaczekać, co z tym bydlakiem?

Minerva nawet nie zwracała uwagi na słownictwo chłopaka. Rozumiała jego wzburzenie.

- Pan Weasley aktualnie jest przesłuchiwany. Jeszcze nie wiadomo, co się z nim stanie.

Draco skinął tylko głową, dając tym samym do zrozumienia, że to już koniec rozmowy. Dyrektorka podniosła się z miejsca i skierowała w stronę wyjścia. Nim jednak odeszła, odwróciła się jeszcze na chwilę.

- Ona z tego wyjdzie, to silna dziewczyna.

Po tych słowach wyszła, pozostawiając Smoka samego.

- Wyjdzie z tego.

Powtórzył cicho, usilnie wierząc w te słowa.

*****

Jednak czas mijało, a nic się nie zmieniało. Każdy dzień Dracona wyglądał tak samo. Wstawał, szedł do Granger, czasami jadł, chodził na lekcje, odwiedzał Hermione i tam zostawał póki nie wygoniła go pani Pomfrey. Potem przesiadywał w salonie w towarzystwie Lucy i upijał się Ognistą lub czymkolwiek, co miał pod ręką. Ten dzień wyglądał dokładnie tak samo. Siedział właśnie na kanapie ze szklanką alkoholu w dłoni i Lucy u boku. Czuł ogromną pustkę, której niczym nie mógł wypełnić. Nie zdawał sobie sprawy, że będzie aż tak strasznie tęsknił za tą nieznośną Gryfonką. Nagle do salonu wszedł Blaise. Usiadł na fotelu naprzeciwko przyjaciela i zaczął mu się przyglądać. Nigdy nie widział, go w tak złym stanie. Nienaturalnie blada skóra, sine worki pod oczami i obłęd w oczach.

- Stary, musisz się ogarnąć.

Powiedział w końcu widząc, że kumpel kompletnie nie zwraca na niego uwagi.

- Nie mam po co.

Mruknął tylko opróżniając szklankę i sięgając po butelkę by ponownie ją napełnić. Czuł się kompletnie bezradny i nie miał siły na nic.

- Jak to nie masz po co? A Hermiona? Nie pomyślałeś o niej?

- Nie pomyślałem?! Nie pomyślałem?! Ja nie myślę o niczym innym! Wykończę się bez niej, rozumiesz?!

Był tak wściekły, że cisnął trzymaną szklane przed siebie i ukrył twarz w dłoniach.

- Jeśli ona umrze nie daruje sobie tego, rozumiesz? Nie daruje…

- Nawet tak nie mów. Ona się obudzi, już niedługo, musisz w to wierzyć.

- Gdyby nie wiara w to już dawno bym oszalał.

Stwierdził gorzko, po czym pociągnął z butelki spory łyk Ognistej. Blaise przyszedł tu, aby przywołać go do porządku, ale patrząc na przyjaciela sam czuł się jeszcze gorzej. Wszyscy bardzo to przeżywali, Pansy i Ginny płakały całymi nocami, a chłopaki chodzili przygaszenia, lecz najgorzej było z Draconem. Jego życie kręciło się wokół wizyt u Hermiony. Przesiadywał godzinami w Skrzydle Szpitalnym, mówiąc do niej lub po prostu będąc obok. Nie było siły, która by go stamtąd wyciągnęła, rzecz jasna poza pani Pomfrey.

- Draco, proszę cię…

- Stary, dajcie mi wszyscy święty spokój! Idziemy mała.

Wziął suczkę na ręce i udał się do swojej sypialni. Dlaczego wszyscy na siłę chcieli z nim rozmawiać i go pocieszać? Nie potrzebował teraz niczyjego towarzystwa, no może poza Lucy. To ona była mu potrzebna, nic nie mówiła po prostu była. Szybko zrzucił z siebie ubrania i wślizgnął się pod kołdrę. Obok niego natychmiast znalazł się suczka, a on przytulił ją do siebie.

- Dobrze, że jesteś.

Pocałował ją w czubek łba i przyłożył głowę do poduszki. Było późno, a on był lekko wstawiony, więc sen przyszedł szybko. Było on jednak niespokojny, przez cały czas męczyły go koszmary z umierającą Hermiona w roli głównej…

*****

Draco zmierzał właśnie do swojego dormitorium. Chciał zajrzeć do Lucy i zaraz potem miał iść do panny Granger. Nie mógł uwierzyć, że minął już tydzień odkąd szatynka leży nieprzytomna. Jej stan był bez zmian, jedynym plusem było to, że jej kości zaczęły się zrastać. Nie oznaczało to jednak, że brązowooka się obudzi…  Był już na piątym piętrze, gdy ją ujrzał. „Salazarze, za co?!” Przy portrecie starego czarodzieja stała niejaka Dafne Greengrass. Smok rozważał ucieczkę, ale podszedł bliżej, w końcu Lucy czekała.

- Gadaj czego chcesz, a potem spierdalaj.

Rzucił krótko, ale dziewczyna zdawała się niewzruszona jego niezbyt miłym powitanie. Teraz był jej czas.

- Dracusiu kochanie, przyszłam do ciebie. Widzę, że teraz jesteś strasznie samotny. Szlama leży w Skrzydle Szpitalnym i nieprędko wyjdzie o ile w ogóle, więc pomyślała, że dotrzymam ci towarzystwa.

Ślizgon czuł jak krew zaczyna w nim wrzeć. Jak ona śmie?! Blondynka źle odczytując milczenie Smok zaczęła zbliżać dłoń do jego policzka, ale ten złapał ją boleśnie z nadgarstek.

- Ty nędzna wywłoko, nie waż się nawet wspominać o Granger! Co ty sobie myślisz?! Że taka dziwak jak ty może mi zastąpić ukochaną dziewczynę?! Jeśli tak to się mylisz!

Przez cały czas patrzył jej prosto w oczy. Był wściekły, wręcz emanowała z niego furia. Nie dość, że bał się o Hermione to jeszcze ta szmata miała tu czelność przychodzić i oferować mu swoje usługi towarzyskie. Nie mógł tu dłużej zostać, bo jeszcze chwila i zrobiłby tej idiotce krzywdę. Uznał, że Lucy mu wybaczy i po prostu odszedł. Nogi same poniosły go do Skrzydła Szpitalnego. Wszedł do środka i od razu usiadł na krześle stojącym przy łóżku Gryfonki. Najdelikatniej jak potrafił ujął jej dłoń i położył głowę obok niej.

- Granger było śmiesznie, ale teraz do jasnej cholery obudź się. Nie możesz tu leżeć wiecznie. Dzisiaj już nawet Greengrass przyszła do mnie oferując swoje usługi. Błagam cię, nie rób mi tego. Zapomniałaś, miałaś zawsze być przy mnie, a podobno honorowi Gryfoni słowa dotrzymują. Daj mi chociaż jakiś znak, cokolwiek bylebym wiedział, że mnie nie opuścisz.

W tym momencie poczuł bardzo delikatny uścisk na swojej dłoni. To nie mogło mu się przywidzieć. Drobne palce szatynki na krótką chwilę zacisnęły się na jego własnych. Szybko podniósł głowę i nagle poczuł, że żyje. Wypełniła go nowa nadzieja.

- Granger…

Witajcie :)

Wiem, że rozdział jest nieco inny niż reszta, znajduje się tu bardzo dużo opisów i jest krótki, ale ten moment wydawał mi się idealny na jego zakończenia. Mam nadzieje, że pomimo wszystko wam się spodoba, bo ja osobiście jestem z niego zadowolona :D

Mówię wam to za każdym razem i będę powtarzać zawsze, jesteście wspaniali ♥ Dziękuje wam za to, że jesteście i wspieracie mnie w pisaniu mojego bloga :) Każde wasze słowo, komentarz, cokolwiek jest dla mnie bardzo ważne i dodaje mi skrzydeł  ♥

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A ♥