Rozdział 36

Ciemność, to jedyne, co jej aktualnie towarzyszyło. Mrok opanował każdy cal jej umysłu, przez co nie miała nad nim władzy. Straciła nawet świadomość, była tylko ciemność, głucha cisza i ból, którego nie da się opisać słowami. Jedyną czynnością, jaką mogła wykonywać było oddychanie, ale i to przychodziło jej z wielkim trudem. Nie pamiętała nic, poza rudą czupryną, strumień światła i uczucie, jakby coś rozrywało ją od środka. Potem już tylko ciemność. Kompletnie straciła poczucie czas, ona po prostu była. Jednak w pewnym momencie ujrzała małe światełko, jakby płomyk, a razem z nim przyszło dziwne ciepło. Nie wiedziała, co się dzieje, ale dla niej to była nadzieja, że istniej coś poza mrokiem. Światełko  szybko jednak zniknęło, ale namiastka świadomości została, a czerni nie była już tak przytłaczając. Teraz żyła tylko nadzieją, że to nie była ostatnia wizyta iskierki. I nie myliła się. Nie wiedziała ile minęło czasu, ale znowu ją ujrzała, a do tego była jeszcze jaśniejsza niż ostatnim razem i dawała jej poczucie bezpieczeństwa. Teraz to było jedyne, na co czekała. Po każdej wizycie płomyka czerń stopniowo ustępowała, a ona była coraz bardziej świadoma siebie. Nie raz jednak czuła, że mrok zaczyna ją pochłaniać i to bezpowrotnie, ale wtedy pojawiało się światełko i wiedziała, że musi walczyć, dla niego czymkolwiek było. Tak mijał jej czas, od jednej wizyty iskierki do drugiej. W końcu jednak nastąpił przełom, poczuła coś! Gdy pojawił się płomyk, coś dotknęło chyba jej ręki, ale pewności nie miała. Nagle zaczęła też słyszeć! Po tak długim czasie trwania w nieprzeniknionej ciszy to było jak objawienie. Z początku głos był niewyraźny, ale po upływie kilku sekund mogła już rozróżnić poszczególne słowa.

- Granger było śmiesznie, ale teraz do jasnej cholery obudź się. Nie możesz tu leżeć wiecznie.

Draco! To był on, na pewno. Jego obecność czuła. Jak mogła wcześniej o tym nie pomyśleć? Przecież tylko on dawał jej takie poczucie bezpieczeństwa. Teraz była najszczęśliwszą osobą na świcie, dzięki czemu zaczęła wygrywać z czernią, jednak ta najwidoczniej nie miała zamiaru tak łato odpuścić. W jej głowi krążyła jedna myśl, Draco był bezpieczny, udało jej się go ochronić. Teraz jednak usilnie próbowała skupić się na słowach blondyna.

- Dzisiaj już nawet Greengrass przyszła do mnie, oferując swoje usługi.

„Jak tylko się obudzę, to zabiję tę dziwkę gołymi rękami!”

- Błagam cię, nie rób mi tego. Zapomniałaś, miałaś zawsze być przy mnie, a podobno honorowi Gryfoni słowa dotrzymują.

Słysząc to, aż ciepło jej się zrobiło na sercu. Chciała mu odpowiedzieć, dać znak, że tu jest i nigdy go nie zostawi, ale nie mogła. Nie była w stanie zmusić swoich ust, aby się otworzyły. Słyszała ból w jego głosie, przez co czuła się po prostu źle. Nie chciała, aby przez nią cierpiał.

- Daj mi chociaż jakiś znak, cokolwiek, bylebym wiedział, że mnie nie opuścisz…

„Nigdy cię nie zostawię.” Skupiła całą swoją silę w dłoni, którą trzymał Smok i ledwie wyczuwalnie ścisnęła jego palce. Był to minimalny ruch, ale wystarczył.

- Granger…

*****

Poruszyła się, był tego pewny.

- Pani Pomfrey, pani Pomfrey!

- Proszę tak nie krzyczeć, to jest szpital! O co chodzi?

- Poruszyła się! Znaczy uścisnęła mi dłoń.

Uzdrowicielka popatrzyła na niego ze smutkiem w oczach.

- Panie Malfoy, to jeszcze nic nie znaczy. Osoby tkwiące w śpiączce czasami mają takie tiki i to nic…

- Nie! Pani nie rozumie! Proszę złapać ją za rękę.

Kobieta westchnęła ciężko, ale ujęła dłoń dziewczyny.

- Lwico błagam cię, jeśli mnie słyszysz jeszcze raz zaciśnij palce.

Hermiona wykrzesała z siebie resztki sił i ponownie zacisnęła dłoń. Wiele ją to kosztowało i teraz czuła się strasznie słaba, ale to nic.

- Wielki Merlinie!

Pani Pomfrey była w szoku. Prawdę mówiąc już spisała tę dziewczynę na straty, a tu taki przełom. Nie zważając na nic, szybko pobiegała do swojego gabinetu po eliksiry. Za to Draco stał przy łóżku szatynki, gładząc ją po włosach.

- Wiedziałem mała, że dasz rade. Teraz jeszcze tylko otwórz te swoje śliczne, czekoladowe oczęta.

Po raz pierwszy od tygodnia na jego twarzy gościł szczery uśmiech. W końcu coś się stało. Teraz już był pewny, że będzie lepiej, musi być. Po chwili pani Pomfrey wróciła, niosąc ze sobą kilka eliksirów.

- Co z nią będzie?

Zapytał blondyn, gdy uzdrowicielka podawała Gryfonce lekarstwa.

- To pierwszy przełom. Wychodzi na to, że naprawdę nas słyszy, więc jej stan jest lepszy niż myślałam. Teraz potrzebuje dużo odpoczynku, ale możemy być dobrej myśli.

Przez cały czas trzymał ją za rękę i gładził jej włosy. Nie mógł uwierzyć, że ten koszmar chyli się ku końcowi i znowu będzie miał tą nieznośną Gryfonkę przy sobie.

- Panie Malfoy myślę, że panna Granger potrzebuje teraz spokoju i lepiej by był, gdyby pan już sobie poszedł.

„Co?! Nie!” On nie może odejść, gdy zniknie Draco zniknie też jej światełko i cała siła.

- Dobrze.

Zaczęła panikować, jeśli ma przezwyciężyć czerń on tu musi zostać. Była w stanie zrobić wszystko, byleby go tu zatrzymać.

- Nie…

Wychrypiała ledwie słyszalnie, wkładając w to resztki swoich sił, ale poskutkowało. Znowu poczuła na swojej dłoni jego uścisk.

- Jestem tu, jestem.

Jego serce zaczęło wybijać bardzo szybszy rytm, ale tym razem było to spowodowane szczęściem. Ona nareszcie do niego wraca. Jedną ręką przysunął sobie krzesło, a drugą nadal trzymał jej dłoń. Pani Pomfrey stała z boku, przyglądając się temu wszystkiemu. Zrozumiała, że jeśli chodzi o tę dwójkę, ona nie ma nic do gadania. Uśmiechnęła się pod nosem i zostawiła Prefektów samych.

*****

- Musimy coś zrobić, przecież on tak długo nie pociągnie.

Stwierdził Diabeł, gdy z całą resztą siedzieli w jego dormitorium. Wszyscy martwili się nie tylko o Hermionę, ale i o Dracona.

- Ale, co? Przecież on nawet nie chce z nami rozmawiać, a toleruje tylko towarzystwo Lucy.

- Pansy ma racje, co my możemy.

- Nie wiem, ale…

Blaise’owi nie było dane dokończyć, gdyż drzwi się otworzyły, a przez nie przeszedł nie kto inny, jak Draco.

- A wy, co się tak gapicie, jakbyście Filcha bez gaci zobaczyli?

Blondyn jak gdyby nigdy nic usiadł na fotelu, patrząc na swoich przyjaciół z szerokim uśmiechem.

- Dobra stary  to teraz gadaj, czego się naćpałeś? Ile razy ci mówiłem, że masz się nie tykać tego mugolskiego gówna?

- Diabeł…

- Rozumiem, że masz doła, ale…

- Zabinie, zamknij się wreszcie i posłuchaj!

Brunet zamilkną, a cała reszta spojrzała wyczekująco na arystokratę.

- Polepszyło jej się. Słyszy, co się do niej mówi.

Pansy i Ginny, aż pisnęły z zachwytu. Od tygodnia czekały na te słowa.

- Naprawdę?! To wspaniale! Idziemy do niej!

- Ruda, spokojnie. Ta baba was nie wpuści. Ja tam wchodzę tylko dlatego, że Granger mamrotała coś, że mam z nią zostać. W sumie to przyszedłem wam tylko powiedzieć, że jest lepiej, a teraz do niej wracam.

- Poczekaj, ale…

- Pansy, pogadamy później.

Po tych słowach wstał i wyszedł. Przyszedł tu tylko po to, żeby ich uspokoić. Wiedział, że nie tylko on się martwi. Poza tym, wpadł mu do głowy pewien pomysł. Gdy był już na piątym piętrze, podał hasło i wszedł do salonu, gdzie oczywiście czekała na niego Lucy.

- Zbieraj się mała, idziemy na spacer.

Suczka wstała, ale bez większego entuzjazmu. Od wypadku Hermiony była strasznie osowiała i nie chciała jeść. Draco zapiął psa na smycz, po czym oboje opuścili salon. Przemierzali korytarze, a wszystkie dziewczyny wzdychały, na widok blondyna z psem, ten jednak kompletnie je ignorował. W końcu dotarli do Skrzydła Szpitalnego. Jednak gdy tylko weszli do środka, napotkali przeszkodę w postaci pani Pomfrey.

- Panie Malfoy, mogę wiedzieć, co tu robi to zwierzę?

- Przyszliśmy do Granger.

- Pan chyba żartuje! To jest szpital, a nie przechowalnie dla zwierząt. Absolutnie zabraniam wprowadzenia tu tego psa.

- Ale pani nic nie rozumie, to dla dobra Hermiony.

- Nie ma…

- Proszę mi zaufać, wiem co robię.

Kobieta patrzyła na niego z powątpiewaniem, ale ten nie miał zamiaru ustąpić.

- Dobrze, niech będzie.

Draco z triumfalnym uśmiechem wszedł do środka. Gdy tylko suczka spojrzała na łóżko swojej pani, zaczęła się wyrywać i szczekać.

- Mała, uspokój się, bo nas stąd wyrzucą.

Szybko podszedł do Gryfonki i usiadł na krześle, a Lucy posadził sobie na kolanach. Psina od razu położyła przednie łapy na łóżku i polizała właścicielkę po twarzy. Przez cały czas machała radośnie ogonem, było widać, że jest szczęśliwa. Za to Smok wpatrywał się nieustannie w szatynkę, mając nadzieję, że jego plan wypali. I nagle stało się…

*****

Leżała nadal pogrążona w czerń, gdy nagle coś się zaczęło dziać. Pojawiło się światło, ale tym razem jego źródłem nie była jedna iskierka, a dwie. Zaraz po tym usłyszała szczekanie. „Lucy!” od razu poczuła, jak zalewa ją fala ciepła, tak bardzo brakowało jej tego szkraba. Światało stało się na tyle duże, iż pochłonęło niemal cały otaczający ją mrok. W pewnym momencie poczuła coś mokrego na twarzy. Ten dotyk dał jej ogromną siłę, a czerń w jednej chwili zniknęła. Nagle zdała sobie sprawę, że odzyskała kontrole nad ciałem. Postanowiła to sprawdzić i bardzo powoli zaczęła unosić powieki. Jednak od razu uderzyło w nią rażące światło i zamknęła oczy. „No Granger, dasz radę.” powiedziała sobie w duchu i ponowiła próbę. I tym razem oślepiło ją światło, ale nie było on już tak drażniące. Po chwili przyzwyczaiła się do niego i pierwsze, co ujrzała to parę błękitnych oczu i owłosiony pyszczek.

- Lucy.

Powiedziała cicho i już chciała podnieść rękę, aby ją pogłaskać, lecz gdy tylko spróbowała to zrobić, aż syknęła z bólu. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo jest obolała.

- Co się dzieje? Boli cię coś?

Bardzo powoli przekręciła głowę i wtedy go ujrzała. Siedział obok, patrząc na nią z troską.

- Szczerze, wszystko.

Mruknęła, nadal się w niego wpatrując. Tak strasznie brakowało jej tego widoku.

- Poczekaj tu chwilę, pójdę po panią Pomfrey.

Chłopak posadził suczkę na łóżku tak, aby nie urażała swojej właścicielki, po czym pobiegł po uzdrowicielkę.

- Obudziła się.

Kobieta od razu poderwała się z krzesła i podeszła do szafki z eliksirami.

- Mówiła coś?

- Tak, wszystko ją boli.

Magomedyczka wzięła kilka fiolek i już jej nie było, a Draco ruszył zaraz za nią.

- Witamy z powrotem panno Granger. Jak się pani czuje?

- Dziwnie.

- To normalnie, najważniejsze, że się pani obudziła. Teraz podam pani kilka eliksirów.

Hermiona nie miała nic przeciwko, była bardzo słaba, a wiedziała, że te paskudztwa jej pomogą. Jednakm gdy pielęgniarka wyciągnęła rękę, aby podać pacjentce leki, leżąca obok niej Lucy zaczęła warczeć.

- Panie Malfoy! Proszę natychmiast zabrać stąd to zwierzę!

- Nie… proszę.

Nie chciała tego, gdyby nie ta istotka, nie byłoby jej tutaj.

- Ja jej podam te eliksiry, a pies zostaje.

Pani Pomfrey prychnęła oburzona, po czym odłożyła fiolki na stolik i mamrocząc pod nosem odeszła.

- Granger, ostrzegam cię, jeszcze raz wywiniesz taki numer, a przysięgam, że uduszę cię gołymi rękami.

Stwierdził dobitnie Draco, sięgając po leki. Czuł ogromną ulgę, gdy się obudziła, ale to nie zmieniało faktu, że był na nią zły.

- Ale tak właściwie, to co mi się stało?

- Porozmawiamy o tym później. Teraz masz to wypić i odpoczywać.

- Ale…

- Ani słowa.

Postanowiła się z nim nie kłócić, gdyż najzwyczajniej w świecie nie miała na to siły. Po prostu dała się napoić eliksirami. Od razu poczuła się lepiej, jednak po chwili zaczęła ogarniać ją senność. Na początku spanikowała, bojąc się, że znowu pochłonie ją mrok, ale uświadomiła sobie, iż musiała zażyć eliksir słodkiego snu.

- Zostań ze mną.

Zdążyła jeszcze tylko wyszeptać, nim zapadła w sen. Draco słysząc to, uśmiechnął się pod nosem. Mógłby teraz skakać z radości i wykrzyczeć całemu światu, jaki jest szczęśliwy. Śmiało mógł powiedzieć, że to był najgorszy tydzień w jego życiu. Nawet za czasów Voldemorta nigdy tak się nie bał.

- Odzyskaliśmy ją bestio.

Szepnął, drapiąc za uchem suczkę, która wtuliła się w bok właścicielki. Siedzieli tak dobre dwie godziny, aż w końcu pani Pomfrey prawie siłą wyrzuciła ich za drzwi. Chcąc nie chcąc, musieli wrócić do siebie. Hermiona, dzięki eliksirowi przez kilka godzin spała spokojnie jednak, gdy wybiła trzecia nagle się obudziła. Była niespokojna, gdyż nie czuła niczyjej obecności. W pomieszczeniu panował mrok, przez co zaczęła się bać. Powoli przekręciła głowę na bok, z nadzieją, że ujrzy tam Dracona, ale niestety, tak się nie stało. Zamiast ukochanego, zobaczyła dwóch mężczyzn, bezczelnie się w nią wpatrujących. Od razu ich poznała: Benz i Ron. Poczuła, jak jej serce zaczyna być szybciej z powodu narastającego lęku. Pomimo silnego bólu, zaczęła krzyczeć, gdyż nie była w stanie się poruszyć.

- Pomocy! Ratunku! Draco!

Zaniepokojona uzdrowicielka, słysząc te wrzaski, natychmiast znalazła się przy łóżku pacjentki.

- Kochanie, spokojnie, co się dzieje?

Szatynka jednak była jak w amoku. Przez cały czas krzyczała, usiłując się poruszyć, co skutecznie uniemożliwiały jej usztywnienia, na niemal wszystkich kończynach.

- Na Wielkiego Merlina!

Kobieta pobiegła do swojego gabinetu i natychmiast wezwała dyrektorkę.

- Minervo, ja nie wiem jak ją uspokoić, ona zrobi sobie krzywdę!

Zawołała magomedyczka, gdy tylko McGonagall pojawiła się w kominku. Nawet tu było słychać wrzaski dziewczyny.

- Draco, błagam zrób coś!

- Trzeba natychmiast sprowadzić pana Malfoya.

Zadecydowała Minerva i już jej nie było. Znalazła się w Pokoju Wspólnym Prefektów i od razu pobiegła do sypialni Ślizgona. Ona również bała się o stan zdrowia swojej uczennicy, który i tak nie był najlepszy. Bez pukanie weszła do sypialni blondyna, gdzie przywitało ją szczekanie psa. Arystokrata natychmiast poderwał się do pozycji siedzącej i spojrzał zdezorientowany na swojego gościa.

- Co pani tu robi?

Zapytał, zapalając lampkę.

- Musi pan natychmiast iść do Skrzydła Szpitalnego. Panna Granger ma jakiś atak i nie możemy jej uspokoić.

Blondynowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.

- Lucy, idziemy.

Suczka zeskoczyła z łóżka i popędziła za Ślizgonam do salonu. Gdy byli już przy drzwiach wyjściowych, usłyszeli głos Minervy.

- Proszę zaczekać! Przeniesiemy się przez kominek, będzie szybciej, ale ten pies…

- Idzie z nami.

Dyrektorka już nic nie powiedziała, tylko podała chłopakowi proszek Fiu. Ten od razu wszedł z Lucy do kominka i przenieśli się do Skrzydła Szpitalnego. Nie zwracając uwagi na pielęgniarkę, od razu pobiegł na sale, skąd dochodziły krzyki. Bardzo szybko znalazł się przy Hermionie.

- Lwico, uspokój się, jestem tu.

Bardzo delikatnie ujął jej twarz w obie dłonie tak, aby spojrzała mu w oczy.

- Oni tu byli.

Załkała, a coraz więcej łez zaczęło spływać po jej policzkach. W tym momencie na łóżko wskoczyła Lucy i położyła się u boku właścicielki, liżąc jej dłoń.

- Kto tu był?

- B-benz i Ron.

- Żaden z nich już cię nie skrzywdzi, obiecuje.

- Proszę cię, nie zostawiaj mnie tu samej.

- Nie ruszę się stąd na krok. Muszę tylko zamienić słówko z panią Pomfrey. Zaraz wracam.

Pocałował ją w czoło i szybko udał się do gabinetu uzdrowicielki.

- Do jasnej cholery, ona boi się ciemności! Nie może leżeć tu sama, bo będą ją męczyć koszmary! Zostaje z nią i proszę nawet nie próbować mi zabronić.

Nie zważał na to, do kogo mówi, Granger go potrzebowała i to było najważniejsze.

- Dobrze, proszę jej tylko podać eliksir uspokajający i słodkiego snu.

Ślizgon wziął dwie fiolki i wyszedł, nawet się nie żegnając. Był zły, bo gdyby te baby choć raz go posłuchały, to wszystko nie miałoby miejsca. Już po chwili siedział przy Hermionie, która już się opanowała.

- Dobra lwico, wypij to i możesz spać spokojnie, a my z bestią tu będziemy.

- Dziękuje.

Dziewczyna chętnie zażyła eliksiry i już po chwili zasnęła, nie puszczając ręki blondyna. Ten zaś siedział na krześle, nieustannie obserwując jej twarz. Teraz była spokojna, ale na jej policzkach nadal lśniły ślady po łzach. Gdyby te uparte baby go słuchały, wszystko byłoby dobrze. Jednak postanowił, że od tej chwili, jeśli chodzi o Granger nie ma zamiaru się im podporządkować. Sam musi zadbać, aby jak najszybciej do niego wróciła. Siedział tak wpatrując się w szatynkę, dopóki około godziny 5 nie zmorzył go sen.

*****

- Chodźcie, szybciej!

Piekliła się Pansy, gdy chłopaki za bardzo się ociągali. Cała czwórka zmierzała właśnie do Skrzydła Szpitalnego, aby odwiedzić Mionę. Wczoraj Smok powiedział im, że jest poprawa i słyszy, co się do niej mówi, więc musieli koniecznie tam wejść. W końcu dotarli na miejsce. Gdy tylko przekroczyli próg, zastali tam dość dziwny widok. Na krześle przy łóżku szatynki, w dziwnej pozycji, siedział Draco. Miał zamknięte oczy, lekko rozchylone usta i trzymał Hermionę za rękę. Za to Lucy, leżała u boku swojej właścicielki, z głową na jej brzuchu. Podeszli bliżej i stanęli po obu stronach łóżka.

- Smoku, obudź się!

Blaise szturchnął kumpla, a ten natychmiast otworzył oczy, po czym spanikowany spojrzał na Gryfonkę.

- Co się dzieje? Co z Granger?

Dopiero, gdy upewnił się, że dziewczyna nadal śpi i jest bezpieczna, zdał sobie sprawę, że nie są tu sami.

- Co wy tu robicie?

- Przyszliśmy odwiedzić Mionę. Jakbyś nie wiedział, to nie tylko tobie na niej zależy.

Bąknęła Pan, gładząc przyjaciółkę po włosach. I wtedy stało się coś, co zszokowało wszystkich, poza Malfoyem. Panna Granger otworzyła swoje zaspane oczy.

- Miona!

Krzyknęli jednocześnie, a Ginny i Pansy już chciały przytulić dziewczynę, ale powstrzymał je Draco.

- Uspokójcie się! Ona miała połamane wszystkie kości, więc ja bym radził odłożyć te czułości na potem. A teraz siedzieć tu grzecznie i żadnego przytulania, ja idę po eliksiry.

Popatrzył surowo na całą czwórkę, po czym udał się do pani Pomfrey. Przyjaciele wpatrywali się w brązowooką, jakby była ósmym cudem świata, a na ich twarzach gościły szerokie uśmiechu.

- Hej.

Powiedziała niepewnie, chcąc przerwać panującą ciszę.

- Miona, ja cię błagam nie strasz nas tak więcej. Wiesz jak się o ciebie baliśmy, a Smok to by się psychicznie wykończył. Albo przesiadywał u ciebie, albo chlał jak pani Pomfrey go stąd wyrzuciła.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie. Był z nią, przez cały czas tu był. Ta myśl sprawiła, że od razu poczuła się lepiej. Nie minęła chwila, a wrócił Draco, niosąc kilka eliksirów. Już chciał je podać chorej, gdy tej przyszło coś do głowy.

- Co z Ronem?

Cała piątka spojrzała po sobie, a Ginny posmutniała. Nie wróżyło to nic dobrego. W końcu jednak panna Weasley zabrała głos.

- Został zamknięty w św. Mungu.

Szatynka otworzyła szeroko oczy. W Mungu? Przecież to szpital, a nie więzienie.

- Ale jak to?

Ruda westchnęła ciężko i zaczęła mówić.

- Po tym jak cię zaatakował, zabrali go aurorzy. Jednak coś im nie pasowało, bo podobno zachowywał się jak obłąkany, więc wysłali go do Munga. Tam zbadali go magomedycy i w końcu postawili diagnozę…

Zawiesiła głos, mocno zaciskając szczękę, ale nikt jej nie poganiał. Weasley był jaki był, ale to nie zmieniało faktu, że była jego siostrą i kochała go. Po chwili jednak zaczęła mówić dalej.

- Ron jest chory psychicznie. Okazało się, że po wojnie wpadł w depresję, która początkowo nie była groźna. Dopiero we wrześniu pojawiły się też zaburzenia osobowości i obsesja na twoim punkcie. Widział nawet zmarłych, którzy rzekomo z nim rozmawiali.

Hermiona wpatrywała się w przyjaciółkę, analizując jej słowa. To by wyjaśniało, dlaczego człowiek, którego kochała jak brata wyrządził jej tyle złego. Nie zmieniało to jednak faktu, że każde jego słowo, czy gest raniły ją boleśnie i to nie tylko fizycznie. Na tę chwilę, chciała się po prostu od niego uwolnić i przestać żyć w ciągłym strachu.

- Mam jeszcze jedno pytanie. Co mi tak właściwie jest, bo ja… niewiele pamiętam?

Ostatnim jej wspomnieniem był Ron, celujący różdżką w Dracona, a potem już tylko ból i mrok. Po raz kolejny zapanowała cisza, ale tym razem odezwał się Malfoy. W końcu to on był świadkiem całego zajścia.

- Oberwałaś Servenedes.

Dziewczyna po raz drugi wytrzeszczyła oczy. Wiedziała, co to za zaklęcie, była to potężna czarna magia. Zastanawiało ją tylko, skąd Ron znał taką klątwę. Draco, jakby czytał w jej myślach, zaczął mówić dalej.

- Nikt nie wie, skąd łasica znał to zaklęcie, ale było naprawdę silne. Miałaś połamane wszystkie kości, a niektóre były złamaniami otwartymi. Twój stan był krytyczny, straciłaś dużo krwi, a do tego miałaś obrażenia wewnętrzne. Największy problem polegał na tym, że eliksiry i zaklęcia prawie na ciebie nie działały i byłaś nieprzytomna.

Ból w jego głosie był prawie namacalny. Do końca życia nie zapomni tego tygodnia i uczuć jakie mu wtedy towarzyszyły. Nie mógł się powstrzymać i pogłaskał szatynkę o policzku. Tak strasznie mu jej brakowało. Jej czekoladowe oczy były utkwione w jego błękitnych tęczówkach i zdała sobie strawę, że gdyby nie on, nie pokonałaby mroku. Był jej światełkiem nadziei.

- Dziękuje.

Wyszeptała w końcu, czując jak łzy napływają jej do oczu. Wszystkie emocje: lęk, bezsilność, niepewność, ulga w końcu znalazły ujście. Po jej policzku spłynęła pierwsza łza, która od razu została starta przez Dracona.

- Ej mała, nie rozklejaj mi się tu teraz. Będzie dobrze, teraz już musi.

Miał rację, wszystko się ułoży, ale pod jednym warunkiem, że on będzie przy niej.

Witajcie :)

Oto i tak wyczekiwany przez was rozdział. Wiem, że nie powal długością, ale obiecuje, że następny będzie dłuższy :D Proszę o pozostawienie po sobie komentarzy, abym wiedziała, czy wam się podoba.

Chciałaby powiedzieć kilka słów o Ronie. Zdaje sobie sprawę, że w moim opowiadaniu to straszna świnia, ale nic nie dzieję się bez przyczyny. Normalnie lubię tego rudzielca, ale do mojej historii był mi potrzebny w nieco innym wydaniu, co nie oznacza, że zostanie taki do końca. W tym rozdziale wyjaśniło się, co było powodem jego strasznych zachowań. To na pewno nie koniec roli Rona w tym opowiadaniu. Pojawi się on w nim jeszcze na pewno.

Jak zawsze dziękuje wam bardzo serdecznie za komentarze i w ogóle za to, że ze mną jesteście ♥

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥