Rozdział 38 część 1

Rozdział dedykuje mojej koleżance z klasy Karolinie H. Mam nadzieję, że Ci się spodoba :)

- No cóż, wygląda na to, że wszystko jest już w najlepszym porządku.

Oświadczyła pani Pomfrey, kończąc badać Hermionę.

- Czyli…?

- Nie potrzebuje już pani wózka.

Szatynka ledwie się powstrzymała, aby nie uściskać kobiety. Od tygodnia poruszała się tylko za pomocą tego żelastwa, a teraz nareszcie jest wolna.

- Dziękuje pani bardzo.

Wstała z łóżka, na którym leżała i skierowała się w stronę wyjścia.

- Zaraz, a co z tym?

Zapytała uzdrowicielka, wskazując na wózek.

- Chłopaki się po niego zgłoszą. Do widzenia!

Po tych słowach, wyszła. Czuła się wspaniale, mogąc znowu poruszać się o własnych siłach. Ostatnio ciągle ktoś z nią był. Ledwie udało jej się namówić Malfoya, aby teraz zostawił ją samą. Skierowała swoje kroki do Wielkiej Sali, gdzie właśnie trwał obiad. Była nieco spóźniona, więc gdy weszła do środka wszystkie pary oczu zwróciły się w jej stronę. Ta jednak nie przejęła się tym zbytnio i jak gdyby nigdy nic ruszyła do swojego stołu. Nim tam jednak dotarła usłyszała głos Blaisa.

- Miona, chodź do nas!

Gryfonka posłała w jego stronę mordercze spojrzenie, ale ten uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Lepiej chodź po dobroci, bo jak nie, to poślę po ciebie Smoka.

Na potwierdzenie słów przyjaciela, blondyn zaczął wstawać, na co brązowooka prychnęła obudzona, ale skierowała się w stronę stołu Slytherinu.

- Gdyby nie to, że jesteś chłopakiem Pan już dawno być nie żył Zabini.

Warknęła szatynka, siadając obok Malfoya.

- No wiesz co? To ja się chciałem dowiedzieć, jak się czujesz i, co powiedziała Pomfrey, a ty planujesz mord na mojej skromnej, aczkolwiek seksowej, osobie?

Choćby chciała być zła, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Na Diabła się dało się gniewać i ten gad doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

- Jak widać pozbyła się wózka, więc wszystko jest w porządku.

Odpowiedziała w końcu, nakładając sobie na talerz sałatkę.

- Przynajmniej nie będę musiał cię już nosić, bo do lekkich to ty nie należysz.

Zadrwił blondyn, chcąc wkurzyć dziewczynę, choć w rzeczywistości była dla niego jak piórko. Gryfonka spojrzała na niego wzrokiem godnym bazyliszka.

- Czy ty sugerujesz, że jestem gruba?

Warknęła, piorunując go wzrokiem. Przypuszczała, że ten gad ją tylko podpuszcza, ale cóż, udało mu się.

- A gdzież bym śmiał. Moim skromnym zdaniem masz tyle ile potrzeba, tam gdzie potrzeba.

Mówiąc po położył rękę tali dziewczyn, ale po chwili jego dłoń znalazła się na jej pośladku.

- Malfoy, w tej chwili zabierz tę łapę.

Natychmiast strąciła jego dłoń, rumieniąc się. Dlaczego ta fretka musi tak na nią działać?!

- Hermi, co ty na to, żeby iść na spacer? Pogoda jest świetna, więc można to wykorzystać.

Zapytała Pansy, nie chcąc wysłuchiwać kolejnej słownej potyczki Prefektów.

- W sumie czemu nie, Lucy się ucieszy.

- Jak mniemam nie weźmiecie nas ze sobą?

Bardziej stwierdził niż zapytał Blaise. Zazwyczaj wszystko robili razem, ale od czasu do czasu dziewczyny opuszczały ich.

- Jakbyś zgadał.

Potwierdziła Pansy, posyłając chłopakowi buziaka. Za to Draco nie wyglądał na zachwyconego. Nie wiedział kiedy to się stało, ale najchętniej nie odstępowałby Granger na krok. Można powiedzieć, że była dla niego wszystkim.

- Halo! Ziemia do Smoka!

Diabeł pomachał mu ręką przed oczami, widząc, że jego kumpel odpłynął. Blondyn zamrugał kilkakrotnie i zorientował się, że nie ma już z nimi dziewczyn.

- Gdzie one poszły?

- Na ten cały spacer, ale ja nie o tym chciałem mówić. Chodź do mnie na Ognistą i tak nie mamy co robić.

W sumie to propozycja bruneta była dość kusząc. Granger go olała, to chociaż z kumplem posiedzi.

- Spoko.

Skończyli jeść i udali się do lochów. Po tym jak Draco został Prefektem Naczelnym, Blasie mieszkał sam, więc mieli cały pokój tylko dla siebie.

- Nudno tu czasami bez ciebie.

Stwierdził brunet, gdy siedzieli już na fotelach z Ognistą w dłoniach.

- Nie narzekaj, nie musimy się przynajmniej kłócić, który z nas przyprowadza panienkę, a który śpi w salonie.

Zaśmiał się blondyn, przypominając sobie czasy, gdy mieszkali razem. Byli wtedy strasznymi idiotami.

- Też prawda, ale teraz nie zmieniamy dziewczyn jak rękawiczki.

- Jakby nie patrzeć, to ja nie mam dziewczyny.

Stwierdził gorzko Smok, upijając spory łyk Whisky.

- A możesz mi wytłumaczyć dlaczego?

- Po prostu.

- Przestań chronić. Oboje dobrze wiemy, że ciągnie cię do Hermiony, bo jest jedyną kobietą, która wzbudziła w tobie coś poza pożądaniem.

Miał racje, Gryfonka zawróciła w głowi blondynowi, nie tylko wyglądem, ale i wnętrzem.

- Poza tym, jak leżała w Skrzydle, to sam powiedziałeś, że nie możesz jej stracić, bo ją kochasz.

Pamiętał to, wtedy uświadomił sobie ile ta złośnica dla niego znaczy.

- Powiesz coś w końcu?

Zapytał Diabeł, gdy jego kumpel milczał, wpatrując się tempo w przestrzeń.

- Ale co? Że ją kocham? To wiesz. Że nie mogę bez niej żyć i martwię się o nią nawet w tej chwili? Stary, ja się już gubię. Kiedyś wszystko było proste, podoba mi się laska, zaciągam ją do łóżka i tyle, a teraz? W życiu nie potrafiłbym skrzywdzić jej w taki sposób, już nie mówiąc o tym, żeby zabawić się z jakąś idiotką.

Diabeł słuchał uważnie, Draco zawsze był skryty, a teraz mówił wszystko, co czuje. Już nie był tym zimnym i obojętnym draniem.

- To co cię powstrzymuje?

Blondyn zamyślił się na chwilę, ale w końcu postanowił powiedzieć prawdę.

- Boję się, że ona mnie odtrąci.

W tym momencie Blaise miał ochotę wstać i walnąć głową w ścianę. Dlaczego ta dwójka niby inteligentnych ludzi jest tak głupia. W tym momencie przypomniała mu się jego rozmowa z Hermioną.

*****

Wspomnienie

- Co ty sobie do jasnej cholery wyobrażasz?! Jak mogłeś odstawić takie przedstawienie przy całej szkole?! Jesteś kompletnym kretynem!

Wydzierała się, gestykulując rękami. Wiedziała, że teraz cała szkoła nie będzie mówić o niczym innym.

- Mionuś, ale to był tylko taki żart, a poza tym i tak każdy wie, że się kochacie.

- Ja go kocham, a nie on mnie!

Krzyknęła, po czym zasłoniła usta dłońmi, zdając sobie sprawę, co powiedziała. „Nie, nie, nie, nie…”. Brunet przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Błagam cię, nie mów mu tego.

Wyszeptała w końcu, z nutą lęku w głosie. Nie dopuszczała do siebie myśli, że Malfoy mógłby poznać jej prawdziwe uczucia.

- Nie powiem mu, jeśli mnie nie zabijesz i wysłuchasz.

Hermiona odetchnęła z ulgą i skinęła głową.

- Draco jest bardzo skrytym człowiekiem. On nie pokazuje swoich uczyć, a tym bardziej o nich nie mówi. Wiem, że strasznie ciężko go zrozumieć i bywa nieznośny, ale to nie zmienia faktu, że jest wspaniałą osobą, która potrafi kochać. Jemu po prostu trzeba dać czas, już i tak wywróciłaś jego życie do góry nogami.

Koniec wspomnienia

*****

Ona mówiła to samo i miała identyczne obawy. Najchętniej wykrzyczałby temu debilowi, że ma w tej chwili biec do Hermiony, bo ona też go kocha, ale nie mógł. Obiecał jej, że nic nie powie Draconowi i słowa miał zamiar dotrzymać. Jedyne, co mógł zrobić to tak pokierować blondynem, aby w końcu doprowadzić do upragnionego finału.

- Posłuchaj mnie, lepiej zaryzykować niż potem żałować.

- To nie jest takie proste, ona mnie paraliżuje. Nie raz miałem ochotę wszystko jej powiedzieć, ale nie mogłem wydusić z siebie ani słowa.

Dziwnie się czuł zwierzając kumplowi, ale Granger udowodniła mu, że to naprawdę pomaga.

- W takim razie wujek Diabeł ci pomoże.

- Nie ma mowy.

- Daj spokój, ja mam to już za sobą, a poza tym, razem na pewno coś wymyślimy.

- Salazarze, świat się kończy. Zabini będzie mi udzielał rad jak zdobyć dziewczynę.

Niebieskooki teatralnie złapał się z głowę, po czym sięgnął po butelkę i dolał sobie Ognistej.

- Już nie przesadzaj i tak wszystko zależy od ciebie.

- Nie pomagasz mi.

- Dobra, już dobra, pierwszy krok to Hogsmade.

- A co to niby ma do rzeczy?

- No jak to co? W przyszłym tygodniu jest wyjście, zaproś ją.

Blondyn popatrzył na kumpla z powątpiewanie. Zaprosiłby ją, czy nie i tak poszliby razem.

- Nie patrz tak i nie zapominaj, że ja właśnie tak zszedłem się z Pansy, a poza tym, liczy się sam gest. Dziewczyny lubią takie bajery.

- Ale czy to wszystko jest konieczne?

Zapytał w końcu, kompletnie się już w tym wszystkim pogubił.

- Co masz na myśli?

- Bo w sumie teraz jest dobrze. Mam ją przy sobie, nikt nic nikomu nie obiecuje.

- Jak chcesz, ale pewnego pięknego dnia zjawi się jakiś goguś, oferując jej stały związek, stabilizacje, a ty zostaniesz sam jak palec z…

- Dobra, dobra skończ już. Spróbuje, ale ja ci mówię, że to nie wypali.

Zamiast dolać sobie Ognistej do szklanki, sięgnął po butelkę i zaczął z niej pić. Szczerze wątpił w genialny pomysł Diabeł, ale wiedział, że jeśli tego nie zrobi ten nie da mu żyć.

- Ja bym na twoim miejscu tyle nie pił. Nie zapominaj, że na kolacji masz zaprosić Hermionę na randkę.

Draco słysząc to, zakrztusił się pitym alkoholem, na co Blaise wybuchnął śmiechem.

- Że co?!

Wykrztusił w końcu blondyn.

- Tak, a jak nie to ja to zrobię.

Niebieskooki spojrzał na przyjaciela morderczym wzrokiem, ale ten uśmiechnął się tylko złośliwie.

- Przypomnij mi, dlaczego ja się z tobą zadaje?

Zapytał w końcu zrezygnowany Malfoy.

- Bo sam nie jesteś lepszy.

Reszta popołudnia minęła im na dyskusjach, ale nie poruszali już tematu Granger. Zebrali się dopiero przed kolacją. W wyśmienitym humorze – głównie z powodu wypitego alkoholu – udali się do Wielkiej Sali. Od razu skierowali się do stołu Slytherinu, gdzie siedziały już dziewczyny.

- Witam moje piękne pani.

Zagadnął Zabini, siadając naprzeciwko nich.

- Hej.

Odpowiedziały, po czym wróciły do rozmowy. Były czymś wyraźnie ożywione. Blaise przez cały czas patrzył wyczekująco na przyjaciela, który jak gdyby nigdy nic jadł tosty.

- Pospiesz się.

Mruknął w końcu już nieco zniecierpliwiony brunet. Draco westchnął zrezygnowany.

- Granger.

Dziewczyna odwróciła głowę, napotykając błękitne tęczówki blondyna.

- Tak?

- Pójdziesz ze mną za tydzień do Hogsmade?

Powiedział dość szybko, gdyż pomimo całej swojej postawy trochę się denerwował. Na te słowa dziewczyna uśmiechnęła się uroczo.

- Pewnie.

Popatrzyła jeszcze przez chwilę w jego hipnotyzujące oczy, w których pojawiły się maleńkie iskierki radości, po czym wróciła do jedzenia i rozmowy z Pansy. Również Draco zadowolony z siebie wrócił do posiłku. Tylko Diabeł wydawał się rozczarowany, nie tego się spodziewał. Liczył na więcej entuzjazmu ze strony tej dwójki, a ci tymczasem zachowywali się jak para starych kumpli. „Widzę, że czeka mnie dużo pracy.” Reszta kolacji przebiegła im w spokoju. Jako pierwsi zaczęli zbierać się Prefekci, zostawiając Ślizgonów samych.

- Jak wam minęło popołudnie?

Zagadnęła Pansy, gdy i oni opuścili Wielką Salę i szli do lochów, trzymając się za ręce.

- Całkiem fajnie, rozmawialiśmy o Hermionie.

- Tak?

Zachichotała Ślizgonka, a jej chłopak spojrzał na nią pytająco.

- Bo widzisz tak się składa, że my rozmawiałyśmy o Smoku.

- No to opowiadaj, może dowiem się czegoś ciekawego.

- Chyba nie powinnam…

- Spokojnie, Miona mi powiedziała, że kocha Dracze.

Pansy nawet nie ukrywała zdziwienia. Była pewna, że oficjalnie tylko ona i Ginny wiedzą o uczuciach panny Granger, choć rzecz jasna każdy się domyślała, co jest grane.

- Ale… jak to?

- Pamiętasz jak ochrzaniała mnie po tej akcji w walentynki w pustej klasie?

Dziewczyna skinęła głową na znak, że rozumie.

- Przez przypadek jej się to wymsknęło, ale mam dla ciebie jeszcze jedną widomość. Gdy Hermiona trafiła do Skrzydła Szpitalnego, Draco też przyznał się, że ją kocha.

Ślizgonka zrobiła duże oczy, ale na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- To wspaniale!

- Wiem, ale co z tego skoro on jest kompletnym debilem i boi się jej to powiedzieć.

- Właśnie o tym rozmawiałam z Mioną.

I zaczęła opowiadać.

*****

Zaraz po wyjściu z Wielkiej Sali, każda udała się do siebie, aby się przebrać i w przypadku Hermiony zabrać ze sobą Lucy. W końcu po dwudziestu minutach były już na błoniach, gdzie wszystko powoli budziło się do życia, a zima ustępowała wiośnie.

- Uwielbiam tę porę roku.

Wyznała szatynka, wdychając woń świeżych traw. Brakowało jej tego podczas zimy.

- Ja też, czas miłości, miłości i miłości.

- Taa…

Gryfonka wiedziała, do czego zmierza jej przyjaciółka i nie myliła się.

- A tak a propos zakochanych to…

- Pansy błagam cię, tylko nie zaczynaj znowu wałkować tematu Malfoya.

Ślizgonka od sylwestra nie dawała jej spokoju, nieustannie wypytując o blondyna.

- Miona, ale sama mówiłaś…

- Tak, kocham go, ale powtarzałam ci milion razy, że nie powiem mu tego, póki on tego nie zrobi. Nie będę za nim latać, jak te wszystkie napalone idiotki. Jak mu zależy to, to udowodni i koniec tematu.

Zakończyła, a Pan postanowiła się już z nią nie kłócić.

*****

- No, czyli mój pomysł, żeby Draco zaprosił ją do Hogsmade był genialny.

Żachnął się wyraźnie zadowolony z siebie Zabini.

- Nie byłabym tego taka pewna.

- Jak to?

- Pomyśl, nie raz ją już gdzieś zapraszał, począwszy od dyskoteki, skończywszy na świętach w jego domu.

- Ale my na przykład zeszliśmy się w Hogsmade.

Bronił się Blaise, pozostając wiernym swoim racją.

- My to co innego. Zanim zostaliśmy parą, tylko się kolegowaliśmy, a oni? Zachowują się jak stare, dobrze małżeństwo, nie raz mieliśmy okazję podziwiać ich w akcji. I ty myślisz, że jeden wypad do Hogsmade, nagle zrobi z nich oficjalnie parę?

W tym momencie brunet nie wiedział już, co ma powiedzieć. Jego dziewczyna miała rację. Ta dwójka była przypadkiem klinicznym i standardowe metody na pewno na nich nie zadziałają.

- To ja już nie wiem, jak im pomóc.

- Nijak, sami sobie muszą poradzić.

*****

W tym samym czasie, Prefekci Naczelni zmierzali na piąte piętro, żywo o czymś dyskutując.

- A tak w ogóle, to co cię tak naszło z tym Hogsmade?

- Nie wiem, o co ci chodzi.

Był pewny, że w końcu padnie to pytanie. Ta złośnica zawsze musiała wiedzieć wszystko, a szczególnie jeśli to odbiegało od normy. Postanowił jednak grać na zwłokę.

- Wiesz, tylko nie chcesz mi powiedzieć.

Owszem, podobało jej się to, że ją zaprosił, ale coś tu było nie tak.

- Czy ty musisz być taka upierdliwa?

- Ale sam pomyśl, zawsze jak chcesz mnie gdzieś zabrać, to oznajmiasz mi to w ostatniej chwili, nie pytając o zgodę, a teraz?

„Czy ona musi być tak cholernie spostrzegawcza?!” przeszło mu przez myśl, „Sam sobie taką wybrałeś.” Postanowił zignorować swoją podświadomość i skupić się na tym, jak wybrnąć z tej sytuacji. Powiedzenie prawdy nie byłoby złym pomysłem, ale na samą myśl o tym żołądek pochodził mu do gardła. „Staczam się.”

- Nie powiem ci.

Stwierdził w końcu, a Gryfonka zbarczyła gniewnie brwi.

- Nie patrz tak.

- Będę, bo nie chcesz mi powiedzieć, czegoś, co najwyraźniej dotyczy mojej osoby.

- Obiecuję, że kiedyś się dowiesz.

„Jak już będziesz moja.” Dodał w myślach, a na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. Hermiona spojrzała na niego podejrzliwie, ale postanowiła nie zgłębiać się dalej w ten temat, ponieważ byli już w salonie, w którym czekała na nich sowa.

- Ciekawe kto to.

Mruknęła szatynka, sięgając po list. Gdy tylko odwiązała kopertę ptak zniknął, a ona zaczęła czytać na głos.

Panno Granger, panie Malfoy

Proszę stawić się w moim gabinecie zaraz po przeczytaniu tej wiadomości. To bardzo pilna sprawa.

Dyrektorka

Minerva

McGonagall

- Zrobiliśmy coś ostatnio?

Zapytał Draco, drapiąc się po głowie.

- Malfoy, przecież przez ostatni tydzień wychodziliśmy tylko na lekcje i posiłki. Na pewno chodzi o sprawy Prefektów.

Powiedziała, jakby rozmawiała z małym dzieckiem i ruszyła w stronę wyjścia.

- Rusz się.

Warknęła, widząc, że Smok nadal stoi w tym samym miejscu. Przemierzali korytarze w ciszy, aż w końcu znaleźli się przed drzwiami gabinetu dyrektorki.

- Proszę!

Powiedziała McGonagall, gdy Hermiona zapukała, więc Prefekci weszli do środka.

- Dobry wieczór, siadajcie.

Mówiąc to wskazała trzy fotele, stojące przed biurkiem. Jeden z nich zajmowała drobna dziewczynka o długich blond włosach i szarych oczach, które aktualnie były zaczerwienione od płaczu. Jej szatę zdobił herb Slytherinu i mogła być góra na drugim roku.

- O co chodzi pani dyrektor?

Zapytała szatynka, gdy zajęli już swoje miejsca.

- Mam dla was nietypowe zadanie. Pannie Anes zaginął w lochach kot. Podobno uciekł w nieużywaną część podziemi.

- Zaraz, czy ja dobrze rozumiem, że mamy ganiać po lochach, za jakimś cholernym sierściuchem?

Na słowa Dracona dziewczynka zaczęła płakać jeszcze głośniej, a Gryfonka posłała mu spojrzenie godne bazyliszka.

- Ty się już lepiej nie odzywaj Malfoy.

Warknęła, po czym już łagodny głosem zwróciła się do blondynki.

- Jak masz na imię?

- L-lizy.

- Co się stało z twoim kotkiem?

- J-ja wracałam z-z nim ze spaceru i s-spotkaliśmy starszych chłopaków. O-oni wystrzelili z różdżek fa-fajerwerki, a Miki się ich b-boi. I wtedy o-on uciekł.

Teraz mała rozpłakała się na dobre. Hermiona wstała ze swojego fotela i kucnęła przed Ślizgonką, łapiąc ją za rękę.

- Spokojnie, znajdziemy twojego kota, nie martw się.

Dziewczynka nie myśląc wiele przytuliła się do panny Granger, a ta odwzajemniła ten gest. Draco ledwie powstrzymał się, aby nie prychnąć pod nosem.

- Czyli mam rozumieć, że zajmą się państwo tym zwierzęciem?

- Oczywiście, chodź Lizy, pokażesz mi, gdzie uciekł Miki.

Brązowooka podniosła się i wyciągnęła dłoń w stronę blondynki, a ta od razu ją ujęła.

- Zabije ją kiedyś.

Mruknął Draco, gdy dziewczyny były już przy drzwiach. Zamiast wylegiwać się z Granger na kanapie, będzie się włóczył po lochach za jakimś sierściuchem. Co miał jednak zrobić, przecież musi pilnować tej wariatki. Przemierzali korytarze, a mała opowiadała, co się stało. Okazało się, że dziewczynka próbowała złapać swojego pupila, ale ten wbiegł w jakiś ciemny korytarz, a ona bała się tam pójść, więc poszła do dyrektorki. Miki okazał się białym, rocznym kociakiem o zielonych oczach. Po około dziesięciu minutach znaleźli się w lochach. Szli i szli, zostawiając daleko za sobą wejście do Pokoju Wspólnego Slytherinu, aż w końcu dotarli do tajemniczego korytarza.

- To tam.

Powiedziała blondynka, chowając się za Gryfonką.

- Spokojnie słoneczko, z nami nic ci nie grozi.

Hermiona nie dawała tego po sobie poznać, ale sama strasznie się bała. Korytarz był wąski, a do tego ciemny. Draco od razu wyciągnął różdżkę i wypowiedział zaklęcie.

- Lumos.

Szatynka uczyniła to samo, nie puszczając ręki Lizy. Dzięki dwóm strumieniom światła czuła się nieco lepiej i ruszyła przed siebie. Z każdym kolejny metrem temperatura spadała, a korytarz był coraz bardziej zakurzony i brudny.

- Kici, kici, Miki!

Miona i Lizy przez cały czas nawoływały kota, ale nigdzie nie było po nim śladu. W końcu po kilkunastu minutach marszu dotarli do rozwidlenia dróg.

- I co teraz?

Zapytał Draco, rozglądając się. Szczerze mówiąc nie czuł się tu zbyt pewnie.

- Nie mamy wyjścia, musimy się rozdzielić.

- Ty chyba oszalałaś Granger.

- A jak niby chcesz znaleźć Mikiego? Nie mamy wyboru, ty idziesz w prawo, my w lewo.

Nim zdążył cokolwiek zrobić dziewczyny już poszły w swoją stronę.

- Czemu ona mnie nigdy nie słucha?

Zapytał sam siebie, kierując się w prawo. Za to Hermiona szła, rozglądając się na wszystkie strony. Gdyby nie to, że była z nią Lizy już dawno zaczęłaby panikować. Teraz pluła sobie w brodę, że wpadła na jakże genialny pomysł rozdzielnia się. Przy Malfoyu zawsze czuła się o wiele bezpieczniej. Szły dłuższą chwilę, gdy nagle ujrzały drzwi na końcu korytarza. Były lekko uchylone.

- A może wszedł tam?

Odezwała się panna Anes, a jak na potwierdzenie jej słów kot zamiauczał cichutko.

- Miki!

- Poczekaj.

Gryfonka powstrzymała dziewczynkę, która już chciała biec, do swojego pupila. Te drzwi, a raczej to, co się za nimi znajdowało, napawało ją dziwnym niepokojem

- Idź za mną.

Powiedziała i powoli zaczęła się zbliżać do drzwi. Pchnęła je i weszła do pomieszczenia. Rozejrzała się po podłodze i ujrzała małą, białą kulkę, leżącą na środku pokoju.

- Poczekaj tu, a ja przyniosę Mikiego.

Szybkim krokiem podeszła do kota i wzięła go na ręce. Jednak, gdy się wyprostowała ujrzała coś, czego wcześniej nie zauważyła. Tuż przed nią w powietrzu lewitował obraz. Miał około metra długości. Na czarnym płótnie znajdował się portret mężczyzny w średnim wieku. Nagle, gdy Hermiona spojrzała w jego oczy, ogarnęła ją ciemność…

Witajcie

Pomimo tego, że pisanie tej notki szło mi opornie to jednak się ukazała. Mam nadzieję, że was nie rozczaruje.

Chciałabym bardzo serdecznie podziękować za nominowanie mnie do konkursu na blog miesiąc na http://stowarzyszenie-dhl.blogspot.com/

Jest to dla mnie ogromne wyróżnienie, jeszcze raz dziękuje.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥

Ps: Uwierzcie mi, że poganianie mnie i wypytywanie kiedy co do godziny ukarze się rozdział, nie sprawi iż nagle notka się pojawi.