Rozdział 44

Ten rozdział dedykuje:

- Natalii i Angeli, moim dwóm kochany przyjaciółkom♥

- Nox i Dramione :3 za to, że po prostu są ♥

- Zakochanaa♥

Uwaga, notka zawiera treści +18, będą one oznaczone pochyłą czcionką.

Czas dzielący uczniów od ferii wielkanocnych minął bardzo szybko. Nim ktokolwiek się obejrzał nastał dzień wyjazdu. Tym razem jednak Hermiona wstała wcześniej. Spakowała się już wczoraj, więc miała sporo czasu dla siebie. Była już ubrana, więc gdy tylko wyniosła bagaż do salonu, rozsiadła się na kanapie i zaczęła czytać książkę. Obok niej położyła się Lucy, która była dziś nadzwyczaj spokojna. Szatynka siedziała pogrążona w lekturze póki ktoś bezceremonialnie nie wyrwał jej książki z ręki.

- Granger, po pierwsze mamy ferie, więc daj sobie spokój z wertowaniem tych książek, a po drugie zaraz zaczyna się śniadanie.

Draco stał tuż za nią, opierając się o kanapę. On również był już gotowy.

- Czy ty nie słyszałeś o czymś takim, jak czytanie dla przyjemności?

- Znam wiele przyjemnych form spędzania wolnego czasu, ale możesz być pewna, że czytanie nie góruje na tej liście. A teraz wstawaj i idziemy na  śniadanie.

Gryfonka prychnęła oburzona, ale podniosła się z kanapy i po chwili cała trójka była w drodze do Wielkiej Sali. Smok za pomocą różdżki lewitował za nimi kufry, a Hermiona prowadziła Lucy.

- A może chociaż raz zjesz ze mną przy stole Gryffindoru?

Zapytała znienacka brązowooka, gdy zostawili już kufry w Sali Wejściowej, skąd miały zostać przetransportowane na stacje. Blondyn jednak spojrzał na nią, jak na wariatkę.

- Ty chyba żartujesz.

- Nie, skoro ja mogę jeść u was, to dlaczego ty nie mógłbyś zjeść u nas?

- To chyba oczywiste, mnie Gryfoaki nie znoszą, a ciebie Ślizgoni uwielbiają.

Na potwierdzenie swoich słów wskazał na grupkę uczniów przy stole Domu Węża, którzy aktualnie do nich machali. Byli to oczywiście Blaise, Pansy, Alan, Astoria, Jimmy, Gregory oraz Graham(jeden ze ścigających Ślizgnów, koleguje się z Jimmym, nie odgrywa większej roli w moim opowiadaniu, po prostu jest).

- Chodźmy.

Blondyn objął dziewczynę w tali i poprowadził do swojego stołu.

- Witam, witam naszych kapitanów.

Od pamiętnego meczu z Huffelpuffem, Hermiona była uznawana za drugiego kapitana, dzięki czemu mieli niezły ubaw.

- O w ogóle, to mamy dla was propozycje nie do odrzucenia. Siedzimy razem w pociągu.

- Harper, a możesz mi wytłumaczyć jak chcesz zmieścić w jednym przedziale prawie 10 osób?

- Wiesz Malfoy, chwilami zastanawiam się, czy ty w ogóle myślisz. Od czego geniuszu masz różdżkę?

Draco spojrzał na Hermione wzrokiem seryjnego mordercy, a wszyscy inni wybuchli gromkim śmiechem. Większość przyzwyczaiła się już do tego, że Gryfonka to jedna z nielicznych dziewczyn, która zachowuje się w tak swobodny sposób w stosunku do Smoka. No ale cóż, pannie Granger trzeba było przyznać, że ma bardzo zadziorny charakter i potrafi pokazać pazurki, a szczególnie, jeżeli chodzi o Malfoya. Gdy skończyli jeść wszyscy zaczęli zbierać się do wyjścia. Jeśli chcieli zająć jakiś przedział, musieli się pospieszyć. Opuścili zamek i zatrzymali się przy miejscu, z którego odjeżdżają powozy.

- Dobra to zrobimy tak, jednym jedzie…

- Poczekaj.

Przerwała Diabłowi Miona, a wszyscy spojrzeli na nią pytająco.

- Podzielcie się beze mnie. Jest jeszcze Lucy, a ona do małych już nie należy, więc…

- Jadę z tobą.

Wtrącił się Draco, co nikogo szczególnie nie zdziwiło. W końcu gdzie Granger tam i Malfoy.

- Nie musisz…

- Granger, ja tu się staram być dżentelmenem, a ty jak zwykle musisz mi to utrudniać. Powinnaś się teraz słodko uśmiechnąć i podziękować.

- Jeszcze się nie zorientowałeś, że ja raczej nie trzymam się stereotypów.

Puściła mu oczko i w towarzystwie Lucy udała się do jednego z wolnych powozów.

- Co za temperament, takiej panny to ze świecą szukać.

Zacmokał z uznaniem Jimmy, za co został zgromiony wzrokiem przez blondyna.

- Stary, drugiej takiej nie znajdziesz, a do Miony nawet nie próbuj startować, bo Smok nie lubi się dzielić.

Tym razem głos zabrał Diabeł.

- Tyle to ja sam wiem, nie mam ochoty skończyć, jako pokarm dla sklątek albo innego paskudztwa.

Draco już zamierzał zwymyślać swoich kumpli, gdy nagle dotarł do nich głos Hermiony.

- Malfoy, jeśli chcesz jechać ze mną, to z łaski swojej się pospiesz!

- Idę, a z wami policzę się później.

Drugą część zdanie wypowiedział nieco ciszej, aby słyszeli go tylko przyjaciele, po czym udał się do powozu. Zajął miejsce obok Gryfonki, gdyż Lucy rozłożyła się na kanapie naprzeciwko nich. Jechali w ciszy, panna Granger podziwiała widoki za oknem, intensywnie o czymś myśląc, a Ślizgon się jej przyglądał. Zauważył, że na jej nosku pod wpływem słońca pojawiło się kilka maleńkich, ledwie widocznych piegów, które tylko dodawały jej uroku. Lustrował ją wzrokiem od góry do dołu, zatrzymując się dłużej na zgrabnych nogach. Jego dłoń odruchowo powędrowała na jej kolano. Szatynka drgnęła i odwróciła się w jego stronę.

- Czy ty musisz się ciągle do mnie dobierać?

Zapytała nieco poirytowana, co zdziwiło chłopaka, zwykle tak nie reagowała na jego dotyk. Tym razem jednak Gryfonka patrzyła na niego dziwnym wzrokiem. Nie chodziło o to, że to co robił jej się nie podobało. Jednak coraz częściej w jej głowie pojawiała się myśl, że on nie traktuje jej poważnie. Owszem, zachowywali się jak para, Draco był czuły, uwielbiała być blisko niego, ale co z tego? Nigdy nie powiedział otwarcie, że mu na niej zależy, że jest dla niego ważna. No może poza tym jednym wyjątkiem na szlabanie.

*****

Wspomnienie

- Zimno ci?

Zapytał Draco, gdyż nawet on, pomimo koca, odczuwał niską temperaturę.

- Nie.

Odpowiedziała, ale dreszcz, który przeszedł przez jej ciało, zdradził, że kłamię.

- Wiesz, wbrew pozorom zazwyczaj nie gryzę, więc możesz się przytulić.

Poruszył sugestywnie brwiami, na co Hermiona prychnęła pod nosem. Blondyn jednak kompletnie to zignorował i rozłożył ręce tak, aby móc ją objąć.

- Czemu to robisz?

- Co?

Zapytał nieco zbity z tropu.

- Wszystko!

Była już dość poirytowana. Nie lubiła niejasnych sytuacji, a teraz jej życie opierało się głównie na nich. Ślizgon powoli zaczął rozumieć, o co jej chodzi, ale za nic nie wiedział, co odpowiedzieć. „Może prawdę?”, szepnął głosik w jego głowię. Już otwierał usta, aby to powiedzieć, ale te dwa na pozór proste słowa uwięzły mu w gardle. „Tchórz”, warknęła jego podświadomość, co nieco go zmobilizowało.

- Bo jesteś dla mnie ważna.

Koniec wspomnienia

*****

Jednak to było za mało, aby rozwiać jej wszystkie wątpliwości. Wiele osób może być dla kogoś ważnych, co nie koniecznie oznacza, że kocha się ich taką miłością jakiej ona by oczekiwała. Jej uczucie do niego z dnia na dzień się pogłębiało, a świadomość, że on mógłby go nie odwzajemniać bolała

- Lwico, co się dzieje?

Zapytał blondyn, widząc niewyraźną minę Gryfonki, która znowu wpatrywała się w okno. Zabrał oczywiście rękę z jej kolana i teraz chwycił ją za dłoń.

- Kim ja dla ciebie jestem?

Te słowa same wypłynęły z jej usta. Musiała to wiedzieć, po prostu musiała. Dracona zatkało. Takiego obrotu sprawy się nie spodziewał i teraz nie wiedział, co ma zarobić. Najlepiej byłoby powiedzieć prawdę, jednak na samą myśl o tym czuł, jak coś zaciska się na jego żołądku. No bo co? Powie wszystko i zrobi z siebie kompletnego kretyna, a do tego zostanie z niczym? Z drugiej jednak strony, kto nie ryzykuje ten nie ma. Myślał gorączkowo, co ma powiedzieć, jednak Hermiona opacznie  zrozumiała jego milczenie

- Tak też myślałam.

Powiedziała łamiącym się głosem, po czym wysiadła z powozu, gdyż dojechali już na miejsce. Właśnie tego się spodziewała. Co ona sobie głupia myślała? Że Malfoy, największy Casanova Hogwartu nagle się ustatkuje. „Jestem żałosna.”, pomyślała, a łzy napłynęła jej do oczy. Jednak za wszelką cenę starała się nie rozpłakać. Nie tutaj, nie przy nim. Za to Smok siedział oniemiały, wpatrując się w drzwi. To wszystko nie tak miało wyglądać. Gdy doszedł do siebie szybko opuścił powóz, rozglądając się za Gryfonką. Musiał to wszystko naprostować i to jak najszybciej. W końcu odnalazł ją stojącą z resztą Ślizgonów, którzy dojechali przed nimi.

- O przebyła nasz blond ślicznotka, więc możemy iść do pociągu.

Stwierdził Harper, zacierając ręce. Draco koniecznie chciał złapać Hermionę, ta jednak szła jako pierwsza, trzymając pod rękę Pansy i nie zwracając na niego najmniejszej uwagi.

- Dobra stary, gadaj co tym razem zrobiłeś Mionie?

Westchnął Blaise, podchodząc do kumpla. Widział, jak jego dziewczyna oddala się z przyjaciółką, a to mogło oznaczać tylko jedno.

- Gdybym ja to jeszcze wiedział.

- Czyli innymi słowy masz przesrane.

- Nie pomagasz mi.

Warknął blondyn, który był coraz bardziej wkurzony. Zawsze coś się musi zjebać, z tą różnicą, że tym razem nie miał pojęcia, o co konkretnie chodzi. W końcu znaleźli wolny przedział.

- Zaczekajcie tu chwilę.

Mruknęła szatynka, wchodząc do środka. Nie było tajemnicą, że panna Granger jest niezwykle zdolną czarownicą, dlatego też nikt nawet nie próbował się z nią spierać w kwestii czarowania. Nie minęła chwila, a dziewczyna otworzyła drzwi i zaprosiła ich do środka.

- Gotowe.

Teraz przedział był sporo większy, a na jego środku znajdował się średnich rozmiarów stoli. Ławki pozostały bez zmian, z tą różnicą, że teraz były dłuższe.

- No, no postarałaś się.

Zacmokał z uznaniem Jimmy, gdy wszyscy byli już w środku. Hermiona usiadała pod oknem, a obok niej, ku niezadowoleniu Smoka, położyła się Lucy, kładąc głowę na kolanach swojej właścicielki. Jedyne, co mu pozostało, to usiąść naprzeciwko szatynki.

- Nie będziemy tu chyba tak spokojnie siedzieć. Skoro dzięki naszej kochanej Gryfonce mamy tak zacny przedział, trzeba to jakoś wykorzystać.

Po słowach Harpera, on i reszta Ślizgonów postawili na stole po dwie butelki Ognistej. Normalnie panna Granger wygłosiłaby wykład na temat umiaru i stosownego zachowania w pociągu, ale najzwyczajniej w świecie nie miała na to ochoty. Była przygaszona i smutna. W tym momencie niewiele ją obchodziło, co zamierza robić cała reszta.

- To ja pójdę po coś słodkiego.

Zaoferowała nagle szatynka, gdy pociąg już ruszył. Chciała choć na chwile się stąd wyrwać.

- Pójdę z tobą.

Powiedział od razu Draco, wiedząc, że musi z nią porozmawiać i to jak najszybciej. Hermiona zaklęła pod nosem, po czym spojrzała błagalnie na Pansy. Ta bezbłędnie odczytała jej niemą prośbę.

- Nie, ty siedź Smoku. My pójdziemy z Mioną, prawda As?

- Jasne.

Odpowiedziała Astoria i nim ktokolwiek zdążył cokolwiek powiedzieć ich już nie było.

- Powiedz mi Dracze, jak to jest, że w ciągu kilkunastu minut zdążyłeś sobie tak przerąbać?

Zaśmiał się Jimmy, za co blondyn miał ochotę strzelić mu w pysk. Był w takim stanie, że lepiej było go nie drażnić, ale najwyraźniej ten kretyn nie zdawał sobie z tego sprawy.

- Parker, ja ci dobrze radzę, nie rób sobie z niego jaj, a szczególnie jeżeli chodzi o Mionę, bo długo nie pożyjesz.

Blaise wiedział doskonale, w jakim stanie był jego przyjaciele.

- Nie przesadzaj Zabini.

- On nie przesadza, więc dobrze ci radzę zamknij się, bo zaraz ci przypierdole.

Arystokrata spojrzał na kumpla takim wzrokiem, iż ten nie miał wątpliwości, co do tego, że istotnie lepiej się przymknąć. Póki nie wróciły dziewczyny w przedziale panowała niezręczna cisza.

- No chłopcy, mamy czekoladowe żaby, ciastka dyniowe, fasolki wszystkich smaków…

Wymieniała Pansy, kładąc na stół kolejne produkty. W tym czasie Goyle wyczarował szklanki i napełnił je alkoholem.

- Ja nie piję

Mruknął Draco, gdy Gregory przysunął mu jedno naczynie. Wszyscy spojrzeli na niego szeroko otwartymi oczami.

- Kim jesteś i, co zrobiłeś z Malfoyem?

Zapytał Alan, ale blondyn nawet nie zaszczycił go odpowiedzą.

- Ja wypiję za niego.

Wtrąciła się Miona, odbierając szklankę Gregory’emu, po czym wypiła na raz jej zawartość. Doszła do wniosku, że teraz jest jej potrzebny alkohol, aby choć na chwile oderwać się od otaczającej ją rzeczywistości. Krótko mówiąc, miała zamiar topić smutki w Whisky. Draco spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, ale nic nie powiedział. Nie spuszczał jej z oczu, ale szatynka usilnie starała się to ignorować. Przez cały czas parzyła w okno, co chwile upominając się jedynie o kolejną porce alkoholu.

- Księżniczko, może już wystarczy, bo jak tak dalej pójdzie, to nam się tu upijesz.

Stwierdził Zabini, widząc, że Gryfonka jest w coraz gorszym stanie. W sumie to trochę jej się nie dziwił. Pansy zdążyła mu przekazać okrojoną wersje tego, co zaszło w powozie. Nie mógł uwierzyć w głupotę swojego kumpla. Przecież doskonale wiedział, że Draco jest zapatrzony w Hermionę jak w obrazek, zresztą tak samo jak ona w niego. Momentami po prostu nie miał już siły do tej dwójki. 

- Blaise słoneczko, przestań chrzanić i mi dolej.

Szatynka była już lekko wstawiona, ale nie miała zamiaru przystopować. W tym momencie nic ją nie obchodziło. Chciała zapomnieć, tylko tyle.

- Diabeł.

Warknęła widząc, że chłopak nie ma zamiaru spełnić jej prośby. W końcu poirytowana Gryfonka złapała z nową butelkę Ognistej i ponownie rozsiadła się na kanapie.

- Granger, może już wystarczy?

Zapytał Draco, gdy dziewczyna w bardzo krótkim czasie opróżniła niemal całą butelkę.

- Nie.

Odpowiedziała, uśmiechając się uroczo. Ognista zrobiła już swoje

- A ja sądzę, że tak i powinniśmy pogadać.

Podniósł się z miejsca i kucnął przed szatynka, która nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem. Blondyn jednak nie miał zamiaru tak łatwo odpuścić, na pewno nie.

- Jeśli chodzi o to w powozie…

- Ale tu nie ma o czym mówić. Ja wszystko rozumiem słoneczko.

- Właśnie chodzi o to, że ty nic nie rozumiesz.

- I tu się z tobą nie zgodzę.

Zachichotała, usiłując nalać Whisky do szklanki. Nie było to jednak łatwe, gdyż wypity alkohol bardzo jej utrudniał wcelowanie do naczynie. Po chwili straciła cierpliwość i odłożyła szklankę, po czym pociągnęła z gwinta, na co leżąca na jej kolanach Lucy, zasłoniła sobie oczy łapami.

- Czy ty możesz przestać w końcu chlać i ze mną porozmawiać?!

Powoli zaczął tracić cierpliwość. Czemu ona zawsze wszystko musiała tak utrudniać?

- A co ty się nagle taki rozmowny zrobiłeś? Jakoś wcześniej ci się do tego nie spieszyły, więc teraz daj mi spokój. Twoje zdrowie Malfoy.

„To się skończy źle.”, pomyślał blondyn i ponownie zajął swoje miejsce, dochodząc po wniosku, że teraz i tak nic nie wskóra. Nie pomylił się, po 20 minutach i opróżnieniu całej butelki Ognistej, kompletnie pijana Gryfonka zasnęła.

- Nieźle się urządziła. Kto by pomyślał, że z Granger taki element.

- Stul pysk Parker, jeśli nie chcesz żebym ci szczękę poprzestawiał.

Warknął Draco, okrywając szatynkę swoją marynarką. Wiedział, że nie ma szans, aby wytrzeźwiała przed przyjazdem do Londynu, szczególnie, że na Kings Cross mieli być już za niecałą godzinę. Reszta podróży minęła im w spokoju, aż w końcu pociąg się zatrzymał.

- Diabeł, Pan musicie mi pomóc. Sam sobie nie poradzę z Granger, bestią i bagażami.

- Jasne.

Brunet zajął się kuframi, a Pansy Lucy. Za to Smok, bardzo delikatnie podniósł szatynką, która automatycznie zarzuciła mu ręce na szyje.

- Uduszę ją kiedyś.

Mruknął sam do siebie, wychodząc z przedziału. Na peronie ludzie spoglądali na nich kręcąc z aprobatą głowami, ale blondyn kompletnie się tym nie przejmował. Teraz po głowie chodziło mu tylko jedno pytanie, co ma zrobić? Blaise miał racje, Granger nie jest dziewczyną, której taki układ by odpowiadał. Ona jest wyjątkową kobietą, która zasługuje na coś więcej i on miał zamiar jej to dać. Nie mógł jej stracić, bo tego by nie zniósł. Cholera, w końcu był Malfoyem i nie będzie tchórzem, o nie, pora wziąć się w garść. Gdy opuścili dworzec do razu teleportowali się w okolice domu Hermiony. Droga do niego nie zajęła im zbyt długo. Blondyn za pomocą różdżki zdjął wszystkie zaklęcia ochronne i po chwili byli w środku.

- Dzięki wam, już dam sobie radę.

- Stary, zrób coś w końcu i przestań zachowywać się jak mięczak, bo ją stracisz.

Powiedział śmiertelnie poważnie Blaise, po czym razem z Pansy wyszli.

- Wiem.

Westchnął blondyn, po czym udał się do sypialni. Od razu ułożył śpiącą szatynkę na łóżku i zdjął jej buty oraz resztę ubrań tak, że została w samej bieliźnie. Nakrył ją jeszcze tylko kołdrą, po czym wyszedł. Skierował się do salonu i usiadł na kanapie. Był zdeterminowany, musiał wziąć się w garść i zacząć walczyć o swoje szczęście. Nagle podniósł się z miejsca i wyszedł z domu. Miał już pewien plan.

*****

Była 18, gdy Hermiona zaczęła się budzić. Pierwsze, co zarejestrowała to ostry ból głowy i suchość w gardle. Początkowo była bardzo zdezorientowana, ale po chwili przypomniała sobie, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku godzin i miała ochotę przywalić głową w ścianę. Jak ona mogła się doprowadzić do takiego stanu? Zastanawiała się też, jakim cudem znalazła się w swoim łóżku i to do tego w samej bieliźnie! Ostatnie, co pamiętała to, butelka Ognistej, którą zgarnęła ze stołu i Malfoy, który… zaraz, zaraz, Malfoy! No tak, przecież ma spędzić u niej święta. Z trudem podniosła się do pozycji siedzącej, aby sprawdzić, która jest godzina, ale co innego przykuło jej uwagę. Na szafce nocnej leżała fiolka z tak dobrze jej znanym eliksirem oraz niewielki bilecik. Najpierw jednaka wypiła błękitny płyn, gdyż ból głowy i suchość w gardle były nie do zniesienia. Gdy poczuła się lepiej sięgnęła po bilecik.

Masz tu coś na kaca.

Jak się ogarniesz to przyjdź do salonu.

Draco

Ps: Załóż coś ładnego,

mam dla Ciebie niespodziankę.

Hermiona przeczytała notkę kilka razy i była w szoku. Co to do jasnej cholery ma być? Gorączkowo myślała, co ma zrobić. Jeszcze niedawno była na niego taka zła, ale teraz ciekawość, co też ten blondyn wymyślił wzięła górę. „A co mi tam.” Pomyślała, wstając z łóżka. Podeszła do swojego kufra, ale zorientowała się, że jest pusty, a cała jego zawartość znajduje się w szafie. Uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła przeglądać swoje ubrania. „W co ja mam się ubrać?!” myślała gorączkowo, aż w końcu udało jej się dobrać odpowiedni zestaw. Zebrała wszystkie rzeczy i poszła do łazienki. Był jej potrzebny prysznic i to gorący. Pospiesznie zdjęła bieliznę, po czym weszła pod strumień ciepłej wody. Przez dłuższą chwile po prostu stała, pozwalając, aby krople spływały po jej ciele. „Co ja właściwie robię?” zastanawiała się, myśląc o Malfoyu. Przecież rano jasno dał jej do zrozumienie, kim dla niego jest. „Czyli kim geniuszu?!” warknęła jej podświadomość, a Hermiona nie umiała sobie odpowiedzieć na to pytanie, bo tak właściwie Draco nic nie powiedział. „Ale… bo… to chyba oczywiste!”, „Nie kretynko, to nie jest oczywiste! Pomyśl, spędza u ciebie święta, lata za tobą wszędzie, znosi twoje fochy, a ty co? Nawet nie dajesz mu dojść do słowa!”, „Zamknij się już!” Zakończyła swój wewnętrzny dialog, przejeżdżając otwartą dłonią po twarzy. Musiała jednak zgodzić się z głosikiem w swojej głowie. Draco jest trudnym człowiekiem i wiedziała to od samego początku. Była świadoma, w co się pakuje, więc teraz musiała stanąć na wysokości zadania. Było za późno, aby się z tego wycofać. Za bardzo go kochała, aby zrezygnować. Umyła się szybko i wyszła z kabiny. Całkowite ogarnięcie się zajęło jej ponad pół godziny. W końcu spojrzała w lustro i uznała, że efekt końcowy jest całkiem niezły. Wzięła głęboki oddech i wyszła z łazienki. Z duszą na ramieniu udała się do salonu i wtedy go zobaczyła. Stał tyłem do niej, wpatrując się w okno. Zdziwiła się trochę, widząc, że ma na sobie garnitur, ale i dziękowała w duchu Merlinowi, że posłuchała go i ubrała się, jak tu ujął, ładnie. Gdy była już blisko, chłopak odwrócił się w jej stronę, a w jego oczach ujrzała tak dobrze jej znany błysk. „Podoba mu się.” pomyślała, a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech.

- Hej.

Mruknęła, zatrzymując się kawałek przed nim. Nie do końca wiedziała, jak ma się zachować.

- Ślicznie wyglądasz.

Oznajmił blondyn z firmowym uśmiechem, na co dziewczyna zarumieniła się uroczo. Ten jednak na tym nie poprzestał. Wyciągnął zza placów spory bukiet białych róż i podała go Gryfonce.

- Dziękuje, ale… z jakiej to okazji?

- Zapraszam cię dzisiaj na randkę.

W pierwszej chwili była pewna, że się przesłyszała. Randka?! Z Malfoyem?! Owszem, spotykali się już, ale nigdy nie postrzegała tego jako randek.

- To jak, zgadza się?

Zapytał arystokrata, widząc szok wymalowany na jej twarzy. O to mu właśnie chodziło.

- T-tak, tylko wstawie kwiaty do wody.

Wydukała, po czym zniknęła w kuchni. Nie minęła chwila, a była z powrotem.

- No to chodźmy.

Ślizgon skłonił się teatralnie, oferując dziewczynie swoje ramie, które ta chętnie przyjęła.

- Dokąd idziemy?

Zapytała Gryfonka, gdy byli już na zewnątrz.

- Domyślam się, że od śniadania nic nie jadałaś, a Ognista nie jest zbyt pożywna, więc zabieram cię na kolacje.

Jak na potwierdzenie tych słów brązowookiej zaburczało w brzuchu. Istotnie była głodna. Szli jakieś 10 minut rozmawiając swobodnie, gdy w końcu zatrzymali się przed niewielką restauracją. Hermiona jeszcze nigdy nie była w tym lokalu. Weszli do środka i musiała przyznać, że blondyn naprawdę wie, co lubi. Pomieszczenie było niewielki, ale bardzo przytulne. Na kremowych ścianach znajdowało się sporo pięknych obrazów, a na jednej z nich był nawet kominek, w którym przyjemnie trzaskał ogień. Drewniana krzesła oraz stoły z bordowymi obrusami, czerwoną różą w wazonie i zapaloną świeczką idealnie współgrały z całą resztą. Draco poprowadził pannę Granger do jednego ze stolików, który znajdował się w rogu lokalu, nieopodal kominka. Nim sam usiadał odsunął jej krzesło i poczekał, aż zajmie miejsce. Gryfonka nie mogła uwierzyć, że to ten Malfoy, którego zna, ale czy ktokolwiek poznał Dracona na tyle, aby znać wszystkie jego twarze? Po chwili pojawiła się przy nich kelnerka, która przyniosła menu.

- To jak, na co masz ochotę?

Zapytał w końcu Smok, gdy sam już dokonał wyboru.

- Nie wiem, tyle tu tego jest, że nie mogę się zdecydować.

- W takim razie ja coś dla ciebie zamówię. Nie pożałujesz.

Posłał jej taki uśmiech, od którego znacznej części damskiej populacji miękną nogi.

- Niech będzie.

Draco uśmiechnął się łobuzersko, po czym przywołał kelnerkę i złożył zamówienie.

- Ładnie tu. Skąd znasz to miejsce?

Zapytała szatynka, rozglądając się po lokalu. Naprawdę bardzo jej się tu podobało. Aż dziw, że nie trafił do tej restauracji wcześniej.

- Nie znam, znalazłem je dzisiaj jak byłem na zakupach.

- Zakupach?

- Tak, miałaś pustą lodówkę, a coś jeść musimy.

- Zadziwiasz mnie.

- I o to chodzi.

Rozmawiali o różnych rzeczach, póki kelnerka nie przyniosła ich zamówienia.

- Muszę przyznać, że masz nosa do jedzenia.

Stwierdziła Miona, próbując kurczaka w miodzie, który był naprawdę pyszny.

- Nie tylko do jedzenia.

Mówiąc to ujął jej dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek, nie spuszczając oczu z twarzy szatynki. Hermiona nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieję się naprawdę. Owszem, Malfoy nie raz ją zaskakiwał, no ale bez przesady. Cały wieczór minął im w bardzo miłej atmosferze. Draco starał się jak mógł, aby nie popełnić żadnej gafy. To był jego wieczór i nie mógł tego spieprzyć. Spędzili w restauracji prawie dwie godziny, póki nie zdecydowali się wrócić do domu. Gdy wyszli na zewnątrz było już dość późno i chłodno. Miona żałowała, że nie wzięła ze sobą płaszcza, gdyż bardzo szybko zaczęła odczuwać skutki nie za wysokiej temperatury. Nie minęła jednak chwili, a poczuła, jak na jej ramiona odpada przyjemnie ciepły materiał, pachnący męskimi perfumami. Przekręciła głowę i spojrzała na Ślizgona, który szedł teraz w samej koszuli.

- Będzie ci…

Zaczęła, ale natychmiast jej przerwał.

- Błagam cię, ja tu staram się być dżentelmenem.

Szatynka widząc jego poważną minę i błysk w oku zachichotała uroczo.

- W takim razie dziękuje.

Szli ramie w ramię, każde pogrążone we własnych myślach. Draco zastanawiał się, czy wszystko pójdzie po jego myśli. Plan miał prostu, udowodnić jej, że jest dla niego wszystkim. Musiał to w końcu powiedzieć, bez względu na konsekwencje. Spojrzał w jej stronę i zauważył, że się uśmiecha, to mu wystarczyło. Nie mógł się powstrzymać i złapał ją delikatnie za rękę, czekając na jej reakcję. Ta od razu odwróciła się w jego stronę, a ich spojrzenia się skrzyżowały. Zobaczył w jej czekoladowych tęczówkach tajemniczy blask, który mu wystarczył. Nie powiedziała nic, tylko mocniej uścisnęła jego dłoń. Teraz słowa nie były potrzebne, ale wiedział, że bez nich się nie obejdzie i o dziwo był na to gotowy. Dzisiaj nie mógł stchórzyć, koniec z tym. Po dłuższej chwili dotarli do domu Hermiony. Rozebrali się w przedpokoju, po czym na boso udali się do salonu. Tam rozsiedli się na kanapie, a Smok przywołał do siebie butelkę wina oraz dwa kieliszki.

- Wspaniale się z tobą bawiłam.

Stwierdziła szatynka, upijając łyk wina, które swoją drogą było naprawdę pyszne.

- Ja też, ale teraz chciałbym z tobą porozmawiać.

Odłożył i swój i jej kieliszek na stolik, po czym wziął głęboki wdech. Był bardzo poważny i lekko podenerwowany, co zaniepokoiło nieco Gryfonkę. Takie zachowanie nie było podobne do Malfoya.

- Jeśli chodzi o dzisiaj…

No tak, wiedziała, że w końcu poruszy ten temat. Wiedziała, że będzie się musiała wytłumaczyć.

- Ja przepraszam za to. Zachowałam się jak gówniara, a na dodatek musiałeś mnie tu taszczyć kompletnie pijaną.

Zaczęła tłumaczyć, nie zważając na to, że blondyn chce coś powiedzieć.

- Lwico…

- Wiem, że czasami jest nieznośna. Po prostu…

Nie mógł już tego słuchać, więc ujął jej twarz w obie dłonie i po prostu ją pocałował. To był jedyny skuteczny sposób na uciszenie tej gaduły. Hermiona nie protestowała, tylko z dużym zaangażowanie zaczęła oddawać pocałunek. W tym momencie nie myślała o milionie pytań bez odpowiedzi i wątpliwościach, był tylko Draco. Bez zastanowienie zarzuciła mu ręce na szyje, przysuwając się jeszcze bliżej. Już nic ją nie obchodziło. Smok nie pozostawał jej dłużny. Zaczął majstrować przy suwaku jej sukienki, który okazał się nadzwyczaj oporny. Gdzieś w jego głowię błąkała się myśl, że miał z nią porozmawiać, ale  szybko mu przeszło, gdy zamek ustąpił. Szatynka na protestowała, a wręcz pomogła mu pozbyć się swojej sukienki. Gdy tylko została w samej bieliźnie, usiadła okrakiem na blondynie, pogłębiając pocałunek. Draco ulokował swoje chętne ręce na jej nagich udach i zaczął je gładzić. Byli zachłanni i niecierpliwi, rządza powoli zaczęła opanowywać ich ciała i umysły. Istniało już tylko pożądanie. Żadne z nich nie miało wątpliwości, co zaraz nastąpi, a co więcej właśnie tego pragnęli. Niecierpliwe palce Hermiony przez chwile mocowały się z koszulą Dracona, aż w końcu udało jej się ją zdjąć. Zaczęła pieścić jego nagą klatkę piersiową, co jeszcze bardziej pobudziło blondyna. Bez zastanowienie złapał ją za pośladki i wstał z kanapy. Gryfonka oplotła go ciasno nogami, poddając się jego woli i nie przerywając pocałunku. Draco skierował swoje kroki do sypialni. Szedł na oślep, mając ciekawsze rzeczy do roboty, niż rozglądanie się na boki. W końcu jednak jakimś cudem dotarli do łóżka. Malfoy rzucił na nie szatynkę i zaczął zachłannie całować jej szyję. Ta jednak miała zupełnie inne plany. W jednej chwili zepchnęła z siebie zdezorientowanego chłopaka, po czym ponownie usiadła na nim okrakiem. Za pomocą leżącej na szafce nocnej różdżki niewidzialnym linami przywiązała jego nadgarstki do oparci łóżka.

- Co to ma być?

Zapytał z wyrzutem, na co brązowooka uśmiechnęła się złośliwie.

- Zobaczysz.

Zauważył diabelski błysk w jej oczach i już wiedział, że ma przesrane. Nie było mu jednak dane długo nad tym myśleć, gdyż Gryfonka ponownie wpiła się w jego usta.

- Nienawidzę cię złośnico.

Mruknął sfrustrowany Ślizogn, przygryzając jej dolną wargę. Irytowało go to, że ma związane ręce i nie może jej dotknąć, ale z drugiej strony był jeszcze bardziej podniecony. W pewnym momencie szatynka odsunęła się od niego, ale tylko po to, aby przenieść swoje sprawne usta na jego szyję. Miała ogromną ochotę nieco go pomęczyć, choć sama była rozpalona do granic możliwości. Właśnie dlatego związała mu ręce, gdyby on mógł jej dotykać nie wytrzymałby i po prostu się na niego rzuciła. A tak delikatnie ssała i kąsała jego szyję, schodząc coraz niżej. Draco był mile zaskoczony, ile przyjemności mogą sprawić takie pieszczoty. Jego wcześniejsze kochanki były po prostu niewyżyte i rzucały się na niego, jak wygłodniały hipogryf na kawał mięsa, ale nie ona. Hermiona była po prostu inna, wyjątkowa.

- Jesteś niesamowita.

Stwierdził z uznaniem, za co został nagrodzony krótkim, ale namiętnym pocałunkiem.

- Ja we wszystkim jestem najlepsza.

Uśmiechnęła się zadziornie i zniżyła jeszcze bardziej, aby móc całować jego umięśniony brzuch.

- To raczej nie będzie ci potrzebne.

Mruknęła, gdy jej usta dotarły od krawędzi jego spodni. Niemiłosiernie powoli zaczęła rozpinać jego pasek, nie przestając pieścić językiem podbrzusza. Z gardła Dracona wydobył się stłumiony jęk, gdy przygryzła skórę, tuż nad liną bokserek.

- Granger, jeśli zaraz mnie nie rozwiążesz nie ręczę za siebie.

Warknął, zachrypniętym głosem, na co Gryfonka uśmiechnęła się pod nosem.

- Cierpliwości.

- Ty serio chcesz mnie wkurzyć.

- Ale ja nic nie robie.

W końcu postanowiła się zlitować i w miarę szybko pozbawiła blondyna spodni. Gdy został już w samych bokserkach podniosła się nieco wyżej, aby ponownie zasmakować jego ust. W międzyczasie chwyciła za różdżki i uwolniła ręce chłopaka. Ten gdy tylko poczuł, że jest wolny złapał szatynkę za pośladki i mocno przyciągnął do siebie.

- Koniec dominowania lwico.

Mruknął, po czym w jednej chwili przekręcił się tak, że teraz to on był na górze.

- I tak ma być.

Stwierdził, przygryzając jej dolną wargę. Całowali się bez opamiętania, a ich języki walczył o dominacje. Smok w międzyczasie jedną ręką sunął po nagim udzie dziewczyny, a drugą przeniósł na jej plecy, szukając zapięcia stanika. Już od bardzo dawna chciał ją pozbawić tej części garderoby i w końcu nadszedł ten dzień. Odnalazł zapięcie i bez trudu je rozpiął. Już zamierzał odrzucić go na bok, kiedy poczuł, że szatynka nieco się spina.

- Coś nie tak?

- Nie.

Odpowiedziała, rumieniąc się i już wiedział, o co chodzi.

- Nie wstydź się mnie, nie masz czego. Jesteś piękna.

Pocałował ją, ale tym razem bardzo delikatnie, chcąc dodać jej pewności siebie i udało się. Gryfonka natychmiast się rozluźniła i już nie miała oporów, aby pozbyć się swojego stanika. Blondyn odsunął się nieco, aby na nią spojrzeć, a to co zobaczył przeszło jego najśmielsze oczekiwania.

- Jesteś piękna.

Powtórzył, pocierając swoim nosem o jej nos, po czym zaczął całować jej szyję. Dziewczyna wzdychała co chwile, czując sprawne usta Ślizgona na swojej skórze. Zanurzyła palce w jego włosach, pociągając je delikatnie. Nagle poczuł jak ciepłe wargi i język blondyna zaczynają pieścić jej pierś i teraz już nie mogła powstrzymać jęku rozkoszy. Było jej wspaniale i czuła, że robi się coraz bardziej wilgotna.

- Draco…

Westchnęła, gdy Smok zaczął pieścić wewnętrzną stronę jej uda. Wszystkie doznania potęgowała spora erekcja chłopaka, którą czuła na swojej nodze. Ten jednak nie przestawał pieścić jej ciała, rozkoszując się każdym jękiem dziewczyny. Oboje jednak czuli, że są coraz bardziej spragnieni siebie. Hermiona sunęła dłonią, po nagim torsie arystokraty, zatrzymując się dopiero przy linii jego bokserek. Gdy już miała posunąć się o krok dalej, Draco złapał ją za nadgarstek.

- Ej!

Powiedziała tonem małej dziewczynki, której ktoś nie chce dać obiecanego cukierka.

- Wszystko w swoim czasie.

Nie dał jej już dość do słowa, skutecznie zamykając jej usta swoimi. Najpierw chciał jej dać możliwie jak najwięcej przyjemności. Dlatego też bardzo delikatnie musnął placami jej kobiecość, zakrytą jedynie cienkim materiałem koronkowych  majtek, co spotkało się głośnym krzykiem rozkoszy. Powoli zaczął z niej zsuwać ostatnią część garderoby. Po chwili leżała przed nim kompletnie naga, za słodko zaróżowionymi policzkami, oddychając ciężko.

- Tak podobasz mi się najbardziej.

Mruknął, całując ją namiętnie. Jego ręka bardzo powoli przesuwała się po ciele szatynki, aż w końcu dotarła do jej najintymniejszego miejsca. Zaczął pieścić kciukiem jej łechtaczkę, na co Hermoina zareagowała głośnym krzykiem i wbiła paznokcie w ramiona blondyna. Patrzył na nią, delektując się każdym jej jękiem. To była dla niego najwspanialsza nagroda. Nagle wsunął do jej wnętrza dwa palce, nie przestając pieścić jej piersi. Hermiona czuł, że zaraz oszalej. Jedyne, co była w stanie robić to wić się z rozkoszy i jęczeć coraz głośniej.

- Draco, proszę.

- O co?

- Kochaj się ze mną, teraz.

Mówiąc to patrzyła mu prosto w oczy, widząc w nich czyste pożądanie. Draconowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Szybko pozbył się bielizny i teraz oboje byli nadzy. Sekundy dzielące ich od stanie się jednością dłużyły się niemiłosiernie. Blondyn spojrzał badawczo na swoją kochankę, ale ta uśmiechnęła się delikatnie i pocałowała go. Już nie czekał, tylko powoli zagłębił się w jej wilgotnym wnętrzu, no co ta zareagowała przeciągłym jękiem. Oplotła niebieskookiego mocno nogami, chcąc go poczuć całą sobą. Nareszcie stali się jednością. Początkowo ich ruch był subtelne i nieco niepewne, ale nie trwało to długo. Ich wnętrza trawił ogień pożądania, a oni sami pragnęli głębszych doznań. Draco poruszał się w niej coraz szybciej, nie przestają namiętnie całować jej szyi. Jeszcze nigdy nie było mu tak dobrze z żadną dziewczyną. Teraz patrzył na jej delikatnie rozchylone usta, z których co chwile wydobywały się słodkie jęki i oczy, które przymykała z rozkoszy.

- Patrz na mnie.

Wychrypiał, gdyż chciał widzieć jej zamglone rozkoszą czekoladowe tęczówki. Gryfonka natychmiast spełniła jego prośbę. Przyglądała się facetowi, którego kocha i z którym jeszcze rano się pokłóciła. Teraz jednak nie była w stanie o tym myśleć. Jedyne, co do niej docierało, to rozkosz, jaką dawał jej Draco. Nie odczuwała już skrępowania, wiła się pod jego ciałem, jęcząc coraz głośniej. Na Smoka działało to bardzo pobudzająco, więc przyspieszył swoje ruchy, zagłębiając się w niej jeszcze bardziej. Teraz nie było tu miejsca na subtelność, w tym momencie kierowała nimi czysta rządza. W końcu poczuł, że oboje są już bliscy upragnionego spełnienie. Jeszcze tylko kilka ruchów i…

- Draco!

Krzyknęła szatynka, przeżywając najintensywniejszy orgazm w swoi życiu. Świat zaczął wirować, a fala rozkoszy rozlała się po jej ciele. Zacisnęła się na penisie Smoka, czego ten nie był  w stanie wytrzymać. On również głośno oznajmił spełnienie, opadając na ciało Gryfonki. Oboje starali się uspokoić oddech, czując w sobie echo niezwykle intensywnego orgazmu. Przepełniała ich euforia i uczucie spełnienia. Po chwili, gdy Draco doszedł już do siebie, podniósł się na łokciach i obdarzył swoją kochankę słodkim pocałunkiem. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę, a pod nim leży naga dziewczyna, którą kocha. Całowali się z taką pasją jak jeszcze nigdy wcześnie, wkładając w to całą swoją miłość i oddanie. Gdy w końcu się do siebie odsunęli Smok odgarnął z wilgotnej od potu twarzy szatynki pojedynczy kosmyk włosów.

- Jesteś wspaniała lwico.

Złożył na jej czole delikatny pocałunek, po czym położył się obok, jednak nie wypuszczając jej z ramion. Nakrył ich kołdrą i poczuł, jak panna Granger mocno wtula się w jego tors.

- Dobranoc Hermiono.

Szepnął, gładząc jej nagie plecy. W tym momencie był szczęśliwy jak nigdy dotąd. Trzymał w ramionach cały swój świat i nie miał zamiaru go wypuścić.

- Dobranoc Draco.

Czuł jak się uśmiecha, ale wcale jej się nie dziwił. Nie tylko on był szczęśliwy. Co prawda myślał, że ten wieczór będzie wyglądał nieco inaczej, w końcu miał wyznać, co do niej czuje, ale cóż, nic straconego. Na to też przyjdzie czas. Teraz chciał się delektować tą chwilą. Leżeli jeszcze przez chwile, po czym niemal jednocześnie odpłynęli do krainy Morfeusza.

*****

Była już 11, ale Prefekci nie wyglądali, jakby mieli zamiar wstać. Spali wtuleni w siebie, śniąc o tej drugiej osobie. Nagle jednak błogą ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Hermiona jęknęła, ale otworzyła oczy. Tak bardzo nie chciało jej się wstać, szczególnie, że obok niej leżał tak cudowny facet, z którym spędziła noc. Na samo wspomnienie tego, do czego pomiędzy nimi doszło, na jej twarzy pojawił się błogi uśmiech. To bez wątpienie była najlepsza noc w jej życiu. Nagle jednak jej rozmyślania przerwał kolejny dźwięk dzwonka.

- Niech to szlag.

Mruknęła pod nosem, usiłując wstać, co skutecznie uniemożliwił jej Smok, który najwidoczniej też już się obudził i teraz tulił ją mocno do siebie.

- Muszę wstać, ktoś przyszedł.

- Trudno.

- Malfoy.

- No i skończyło się Draconowanie.

Westchnął blondyn, robiąc smutną minkę, na co Gryfonka mimowolnie zachichotała.

- Niech ci będzie Draco, ale teraz mnie puść.

Cmoknęła go szybko w usta i wyplątała się z jego uścisku. Z szerokim uśmiechem wyszła z sypialni. Dopiero na korytarzu zdała sobie sprawę, że jest naga. Zobaczyła jednak leżąca na podłodze koszule. Z braku lepszych pomysłów podniosła z ziemi biały materiał i zarzucała go na siebie. Była sporo za duża, więc sięgała jej niemal do połowy uda. Pospiesznie zapięła guziki i skierował się w stronę wyjścia. Bez zastanowienie otworzyła drzwi, a gdy zobaczyła, kto za nimi stoi zamarła.

Witam :)

Moi kochani, oto i jest tak długo wyczekiwany przez was rozdział. Mam nadzieje, że stanęłam na wysokości zadania i notka wyszła znośnie. Chciałabym was jednak bardzo prosić, abyście pod nią pozostawili swoje szczere opinie jak to wszystko wszyło. Sama już nie wiem, co sądzić o tym rozdziale, więc chciałabym poznać wasze zdanie na jego temat :)

Dziękuje wam bardzo, że już tak długo ze mną jesteście i wspieracie, to naprawdę wspaniałe uczucie, wiedzieć, że ktoś tu zagląda i czyta mojego bloga :) Mam nadzieje, że tak już będzie zawsze :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥