Rozdział 48 część 2

Będzie się działo!

Dotarcie do lochów zajęło im 10 minut. Gdy w końcu znaleźli się przed wejściem do salonu Slytherinu zastali tam jakiegoś osiłka z piątek roku. Może i był młodszy, ale swoją posturą bił na głowę niejednego siódmoklasistę.

- Nazwiska.

Powiedział grubym głosem, patrząc nieufnie na Prefektów.

- Nie rób z siebie większego kretyna niż jesteś i zejdź nam z drogi.

- To impreza zamknięta, tylko dla Ślizgonów. Ona nie może wejść.

- Ona ma imię, a teraz przestań pieprzyć i zejdź nam z drogi!

Warknął już nieco wkurzony blondyna. Że niby jakiś chłystek będzie mu mówił, co może, a czego nie? Niedoczekanie.

- Dafne zabroniła jej wpuszczać.

W tym momencie szlag go trafił. Miał ochotę najpierw dowalić temu idiocie, a potem rozprawić się z Greengerass. Czy ta idiotka naprawdę myślała, że może ich sobie podporządkować? Jeśli tak to była jeszcze głupsza niż sądził dotychczas, co było nie lada wyczynem.

- Gówno mnie obchodzi, czego chce ta wywłoka. Dobrze ci radzę, odsuń się albo pożałujesz.

Ślizgon jedną rękę zacisnął na trzymanej w kieszeni różdżce, a drugą jeszcze mocniej objął Hermione, która doskonale wiedziała, że jest wkurzony i to bardzo.

- Draco, a może…

Zaczęła, chcąc nieco załagodzić sytuacje, ale ten natychmiast jej przerwał.

- Nie.

Nie miał zamiary dłużej się cackać. Wyciągnął różdżkę i wycelował nią w Ślizgona, który już nie był taki pewny siebie.

- A teraz grzecznie podasz hasło, wejdziesz do środka, a my za tobą, tak?

- T-tak.

Chłopak skapitulował. Już wolał mieć do czynienie z Dafne, niż z wściekłym Malfoyem. Odwrócił się, po czym otworzył przejście i wszedł do środka. Gdy znaleźli się w salonie wszystkie pary oczu zwróciły się w ich stronę, a rozmowy ucichły. Cóż, istotnie była to dość dziwna sytuacja. Draco nadal trzymał Ślizgona na celowniku w międzyczasie jak gdyby nigdy nic obejmując Granger.

- A wy na co się gapicie?

Warknął, chowając różdżką, a wszyscy momentalnie zajęli się sobą.

- Chodź Granger.

Powiedział, po czym poprowadził ją w stronę kanapy, gdzie zauważył ich znajomych. Jednak po drodze napotkali przeszkodę w postaci Dafne Greengrass.

- Co ona tu do jasnej cholery robi?!

Była wściekała. Nie po zapłaciła temu kretynowi za pilnowanie wejścia, żeby teraz musieć użerać się z tą szlamą.

- Jak ci się coś nie podoba, to nikt nie każe ci tu siedzieć, a teraz zjedź mi z drogi. Nie przyszedłem tu po to, żeby tracić swój cenny czas na ciebie.

Blondyn nie miał zamiaru wdawać się z nią w żadne dyskusje. Choćby nie wiem jak się starał do tej dziewczyny i tak nic nie docierało. Bez zbędnych sprzeczek wyminął ją i już po chwili byli tam, gdzie zmierzali.

- A oto i zawitał nasz gość honorowy!

Zawołał Parker, gdy tylko ujrzał zbliżających się Prefektów i zaczął klaskać, a w jego ślady poszła reszta: Blaise, Pansy, Alan, Astoria i Graham. Wszyscy stojące bliżej spojrzeli się w ich stronę, a co po niektórzy również zaczęli bić brawo. Hermiona czuła się nieco niezręcznie, co zdradzał delikatny rumieniec na jej twarzy. Może i lubiła być w centrum uwagi, ale bez przesady.

- Dobra ludzie, koniec przedstawienia i zajmijcie się sobą.

Oznajmił w końcu Draco, za co szatynka spojrzała na niego z wdzięcznością.

- Cóż to Dracze, czyżby kompleksy, że to nie ty jesteś gwiazdą?

Zapytał ze złośliwym uśmiechem Alan, ale Smok spojrzał tylko na niego z politowaniem, po czym usiadł na kanapie i pomimo cichych protestów Hermiony, posadził ją sobie na kolanach.

- Wiesz Harper, biorąc pod uwagę fakt, że ta gwiazda jest w nim wątpię, żeby miał jakieś kompleksy.

Stwierdził Zabini, podając Prefektom szklanki z Ognistą.

- No, nie jeden ostrzy sobie ząbki na naszą Gryfoneczkę.

- Z tobą na czele, co Parker?

Jimmy zmieszał się nieco na słowa Diabła, a wszyscy poza Draconem zaczęli się śmiać.

- Oo Smokowi chyba się włączył morderczy instynkt.

Zakpił Harper, widząc wyraz twarzy blondyna.

- Ej no spokojnie, ja się za zajęte nie biorą.

Ślizgon uniósł ręce w obronnym geście, obserwując reakcje Dracona. Wolał nie wkurzać tego gościa, bo to było co najmniej niebezpieczne, a już szczególnie jeśli sprawa dotyczyła Hermiony.

- Ale my nie…

- I masz szczęście.

Szatynka spojrzała na Smoka nieco zaskoczona, ale ten uśmiechnął się tylko łobuzersko, przyciągając ją jeszcze bliżej siebie. Nie tylko ona była zdziwiona, wszyscy patrzyli na nich podejrzliwie, ale nikt nijak tego nie skomentował. Po chwili zajęli się rozmową i popijaniem Ognistej. Każdy kto przechodził obok, choćby przelotnie, zerkał na kanapę zajmowaną przez ósemkę roześmianych uczniów. Może oni sami tak o sobie nie myśleli, no bynajmniej większość z nich, ale w szkole byli uznawani za swego rodzaju elitę. Nawet wśród większości Ślizgonów panna Granger budziła tak szacunek jak i lęk. Poza tym była uznawana za dziewczynę Malfoya, co automatycznie czyniło ją nietykalną. Tylko nieliczni kretyni, tacy jak Greengrass tego nie rozumieli. Siedzieli na kanapie jeszcze chwilę, nim w końcu zgodnie stwierdzili, że pora ruszyć na parkiet. Prefekci bawili się wspaniale. Tylko od czasu do czasu Smok pozwalał Hermionie zatańczyć z Alenem, bądź Blaisem, Jimmy wolał nawet nie próbować. Jednak w pewnym momencie Zabini i Harper gdzieś zniknęli. Po chwili muzyka nagle ucichła, a dwaj Ślizgoni wleźli na jeden ze stołów tak, aby było ich lepiej widać.

- Posłuchajcie misiaczki wy moje, z Alanem…

Zaczął Blaise, wskazując na stojącego obok niego kolegę, który skłonił się teatralnie.

- …wpadliśmy na genialny pomysł!

- Już to widzę.

Mruknął Draco, ale na tyle głośno, aby wszyscy go słyszeli.

- Ty się lepiej Smoku Mionką zajmij.

Blondyn odruchowo spojrzał w bok, chcąc się upewnić, że jego towarzyszka aby na pewno jest obok, co wywołało u Blaise’a niekontrolowany napad śmiechu.

- Dobra to może ja dokończę, bo zanim ten się ogarnie to trochę minie. Postanowiliśmy z Diabłem urządzić mały konkurs, a konkretniej wybrać najładniejszą spośród naszych dziewcząt! Rzecz jasna zgromadzonych tutaj!

Oznajmił Alan, rozkładając ręce, jakby chciał wszystkich objąć. Pomysł został przywitany głośnymi oklaskami i wiwatami, szczególnie, że większość, tak jak i sami pomysłodawcy, była już nieco wstawiona.

- Wiedziałem, że wam się spodoba! W takim razie panów zapraszam do nas, aby mogli oddać głos na swoja faworytkę, potem my z Zabinim zliczymy głosy i ogłosimy wyniki!

Zeszli za stolika, po czym wyczarowali na nim spory stos małych pergaminów, pióro oraz kałamarz.

- Dobra Granger, idź z dziewczynami do stolika, a ja idę do tych idiotów, tylko nigdzie nie…

- Malfoy, przestań mnie traktować jak dziecko. Będziemy czekać na kanapie.

Posłała mu jeszcze tylko buziaka i już jej nie było. Z Pansy oraz Astorią rozsiadły się przy ich stoliku i pogrążyły w rozmowie. Dopiero po blisko 15 minutach dołączył do nich Draco. Głosownie już dobiegło końca, a teraz dwójka pomysłodawców liczyła głosy. Gdy skończyli w rogu salonu wyczarowali spory podest, który służył za scenę, na której aktualnie stali. Większość imprezowiczów zgromadziła się przed nią, czekając na rozwój wydarzeń.

- Mamy wyniki!

Krzyknął w końcu Blaise, a odpowiedziały mu wiwaty oraz brawa. Wszyscy byli ciekawi, co za chwile nastąpi. Szczególnie dziewczyny były podekscytowane, gdyż każda z nich liczyła na wygraną. No może poza jednym wyjątkiem. Hermiona wraz z Dracnem siedziała na kanapie, kłócąc się o coś zawzięcie i zapominając o Bożym świecie. Tak byli zajęcie dyskusją, że nawet na zauważyli, że cokolwiek się dzieje.

- Teraz zaprosimy do nas wytypowane dziewczyny, a potem ogłosimy, która z nich zwyciężyła!

Powiedział Blaise, po czym głos zabrał Harper.

- No to teraz zapraszam do nas nasze piękności.

Zawiesił na chwilę głos, aby zbudować napięcie, po czym kontynuował.

- Pansy Parkinson!

- To moja dziewczyna, moja!

Diabeł wypiął dumnie pierś, wskazując na siebie kciukami, a Pan została nagrodzona gromkimi oklaskami.

- Astoria Greengrass! Ha, a to moja ślicznotka!

Oznajmił z dumną Alan, pomagają wejść swojej dziewczynie na scenę, całując ją w międzyczasie w policzek.

- Dafne Greengrass!

Ślizgonka z dumnie uniesioną głową wmaszerowała na platformę, ale nie została przywitana z tak dużym entuzjazmem, co dwie poprzednie dziewczyny.

- Tracy Davis!

- Elizabeth Korn!

- Mari Strens.

Wszystkie dziewczyny zostały przywitane oklaskami, a gdy każdy już myślał, że to koniec, głos zabrał Zabini.

- I na koniec, jak to stwierdził Dracze, nowa maskotka Slytherinu! Zapraszamy do nas Hermionę Granger!

Wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować, ale Gryfonka się nie pojawiała. Każdy zaczął się rozglądać dookoła, aż w końcu namierzyli zgubę. Siedziała ona na kanapie, żywo gestykulując i najwyraźniej usiłując wytłumaczyć coś siedzącemu obok nie Malfoyowi.

- Miona, Smoka masz na co dzień, więc teraz chodź tu do nas, bo za chwilę ogłaszamy wyniki, a jakby nie patrzeć, to jesteś jedną z kandydatek!

Krzyknął rozbawiony Diabeł, a szatynka w końcu zdała sobie sprawę, że wszyscy na nią patrzą, jednak nie do końca wiedziała, o co chodzi.

- Co się dzieje?

Zapytała szeptem Dracona, gdy ten zaczął prowadzić ją w stronę podium.

- Zaczynamy konkurs piękności.

- I co z tego?

- Na jakiem ty świecie żyjesz Granger? Jesteś jedną z kandydatek.

- Że jak?!

Zdziwiła się szatynka, lecz byli już przy scenie, więc nie uzyskała żadnej odpowiedzi, tylko została niemal wepchnięta na podium. Nawet nie ukrywała swojego zaskoczenia. Po chwili jednak pojawiło się zrozumienie - Malfoy. Była niemal pewna, że to on ją w to wpakował, szczególnie, że szczerzył się teraz jak głupi do sera. Gromiąc blondyna wzrokiem stanęła obok Pansy. Jak dla niej mogła już stąd zejść i wrócić do zabawy, no ale cóż dzięki blond księżniczce musiała tu sterczeć jak ta kretynka. Ale nic straconego, odegra się później. Ta myśl zdecydowanie poprawiła jej humor.

- To teraz to, na co wszyscy czekają!

Zaczął Zabini, wczuwając się w swoją rolę. Widać było, że jest w swoim żywiole. Uwaga wszystkich była skupiona na nim, a co najważniejsze mógł się powygłupiać.

- Walka była zacięta, ale zwycięstwo naszej piękności jest bezdyskusyjne! Liczba głosów mówi sama za siebie! Zwyciężczyni w nominacjach przebiła inne kandydatki i niemal zmiażdżyła konkurencje! Chcecie wiedzieć, kto to?!

- Tak!

- Na pewno?!

- Tak!

- W takim razie zapraszam do siebie…!

Diabeł zawiesił na chwilę głos, odwracając się w stronę kandydatek. Wszystkie z nich były mniej lub bardziej podekscytowana, no może poza Gryfonką, która zerkała co chwile na Dracona, który z kolei nie spuszczał z niej wzroku. Najbardziej pewna siebie była Dafne. Ona wyglądała, jakby co najmniej już wygrała.

- Hermionę Granger!!!

- Że co?!

Wrzasnęła oburzona Dafne, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. Jak to możliwe, że ta szlama niby jest od niej lepsza?

- Nie rób z siebie pośmiewiska.

Stwierdził beznamiętnie Alan, wręczając każdej dziewczynie czerwoną różę. Każda z nich otrzymała pojedynczy kwiat, a na Hermionę czekał większy bukiet, o dziwo, nie czerwonych, a białych róż. Była pewne, że Malfoy maczał w tym paluchy. Musiała przyznać, że była nieco zszokowana. Otrząsnęła się dopiero, gdy Alan i Blaise wyprowadzili ją na środek sceny i wręczyli bukiet. W sumie to było jej miło, bo przecież jakiej dziewczynie by nie było. Oklaskom i wiwatom nie było końca. Jedynie większość dziewczyny spoglądała na nią z niekrytą niechęcią, ale skutecznie rekompensowali jej to panowie tłoczący się pod sceną, którzy spoglądali na nią z podziwem.

- A teraz mała nagroda dla naszych głosujących!

Wszyscy umilkli, czekając na to, co ma im do powiedzenie Harper. Wzmianka o nagrodzie naprawdę ich zaintrygowała.

- Nasza piękność rzuci za siebie jedną różę, a szczęściarz, który ją złapie ma naszą Gryfoneczkę do dyspozycji na jeden taniec! Oczywiście bez przesady!

Dodał pospiesznie, widząc mordercze spojrzenie Dracona.

- Czyli zapraszam panów bliżej i życzę powodzenia!

Zawołał Alan i wtedy się wybuchło niemałe zamieszanie. Męska część widowni zaczęła się przepychać, byleby być jak najbliżej sceny. Każdych z nich był zdeterminowany, aby wygrać, co bardzo nie spodobało się Smokowi. Że on miał niby oddać Granger w łapy jednego z tych napaleńców? „Po moim trupie.” Stwierdził w myślach, po czym zaczął przedzierać się przez tłum. Żaden facet nie będzie się kleił do jego Granger, niedoczekanie. W czasie, gdy Draco usiłował znaleźć sobie najlepsze miejsce, Hermiona wyjęła z bukietu jedną różę, a resztę podała Pansy. Stanęła tyłem do widowni, czekając na znak od Zabiniego. Prawdę powiedziawszy ten pomysł nie za bardzo jej się podobał, ale nie miała w tej kwestii zbyt wiele do gadania.

- Dobra ślicznotko ty nasza, rzucaj!

Szatynka przymknęła oczy i rzuciła kwiat za siebie. W tym momencie zaczęła się walka. Panowie rozpychali się łokciami, nie zważając na nic, byleby złapać przepustkę do tańca z Panią Prefekt Naczelną, która widząc to wszystko była coraz bardziej przerażona. Nagle jednak wszystko stało się bardzo szybko. Znikąd pojawił się Draco, którego instynkt szukającego okazał się niezawodny. Wyskoczył i już po chwili róża spoczywała w jego dłoni.

- Jak widać Malfoy nawet przez kilka chwil nie ma zamiaru się dzieli swoją ślicznotką!

Zawołał Alana, zaczynając bić brawo. Nikt jednak nie podzielał jego entuzjazmu. Większość panów w tym momencie straciła jedyną okazję, by spędzić choć chwilę w towarzystwie pięknej Gryfonki. Hermiona była oczkiem w głowie Malfoya i tylko ślepy by tego nie zauważył. Nie byli na tyle głupi, aby zadzierać z Draconem, który swoją drogą w tym momencie był z siebie cholernie zadowolony. Powiedział, że nie odda Granger w czyjeś łapy i słowa dotrzymał.  Podszedł bliżej sceny, gdzie przy jej krawędzi stała uśmiechnięta szatynka.

- Porywam cię Granger.

Mówiąc to ukłonił się szarmancko, podając dziewczynie kwiat.

- No nie wiem…

Mruknęła udając niezdecydowaną, ale przyjęła róże, podchodząc bliżej krawędzi.

- Wiesz, ale ja cię o zdanie nie pytam. Wygrałem, więc mam prawo odebrać nagrodę, którą tak się składa jesteś ty.

Nim ktokolwiek się obejrzał objął dziewczynę za uda, tuż pod pośladkami i zniósł ze sceny. Zaniósł ją na środek parkietu i dopiero tam odstawił na ziemię. Po chwili z głośników zaczęła płynąć jakaś wolna melodia, tym samym rozpoczynając taniec Prefektów. Draco obrócił brązowooka, po czym przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna nawet się nie zastanawiając, zarzuciła mu ręce na szyje. Blondyn objął ją w tali i zaczęli się kołysać w rytm piosenki. Hermiona oparła głowę o tors Ślizgona, wdychając cudowny zapach jego perfum. W tym momencie dla obojga świat przestał istnieć, byli tylko oni i muzyka. Reszta utworzyła wokół nich sporę koło, przyglądając się tańczącej parze. Nie dało się ukryć, że ta dwójka pasowała do siebie idealnie, choć nie każdy był w stanie to zaakceptować. Dafne Greengrass należała do tych osób. Stała z boku, mierząc Gryfonkę wściekłym spojrzeniem. Nie mogła zrozumieć, jak taka szlama mogła zawrócić w głowie facetowi takiemu jak Draco. Ona jednak nie daje tak łatwo za wygraną. Draco Malfoy jeszcze będzie jej, choćby miała własnoręcznie zatłuc tę dziwkę Granger. Podczas gdy Dafne przeklinała w myślach Hermionę, w głośników wypłynęły ostanie takty piosenki, kończąc tym samym taniec Prefektów, który został nagrodzony kolejnymi brawami. Para ukłoniła się, po czym skierowali swoje kroki w stronę ich kanapy.

- Tak w ogóle, to gratuluję ślicznotko.

Powiedział Draco, kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowo. Siedzieli już na swoich miejscach, a blondyn napełnił dla nich szklanki Ognistą.

- Taa, spotkał mnie wielki zaszczyt.

Przyznała sarkastycznie, upijając łyk Whisky. Po chwili dołączyła do nich cała reszta.

- Gratuluje śliczna.

Zaśmiał się Blaise, kłaniając się przy tym niczym wierny poddany swemu władcy.

- Czy wy się możecie w końcu ogarnąć?! To nie jest zabawne.

Warknęła poirytowana Gryfonka. Wszystko fajnie, miło, że wygrała, ale no bez przesady. Odniosła wrażenie, że te błazny przeżywają to bardziej niż ona, doprowadzając ją tym samym do szału.

- Ale o co ci chodzi śliczna?

Tym razem odezwał się Jimmy, a Hermiona zgromiła go wzrokiem.

- Jesteście kretynami, ja z wami nie siedzę.

Podniosła się z kanapy, z zamiarem odejścia, ale zatrzymał ją głos Pansy.

- Poczekaj, skoro tak, to idziemy się zabawić.

Tajemniczy uśmiech na twarzy Ślizgonki niezwykle spodobał się szatynce, tak jak i sam pomysł.

- Ja zawsze wiedziałam, że jesteś genialna.

- A ty As, łapiesz się z nami?

Tym razem Pansy zwróciła się do siedzącej obok dziewczyny, która odpowiedziała jej z równie przebiegłym uśmiechem.

- Jasne.

- Ej no zaraz, ale co to niby ma znaczyć?

Oburzył się Diabeł, patrzą badawczo na trzy dziewczyny, które zrobiły miny niewiniątek. Alanowi i Draconowi pomysł Pan, również nieszczególnie przypadł do gustu.

- Spokojnie, będziemy grzeczne.

Oznajmiła Hermiona, po czym zabrała Smokowi szklankę z Ognistą i niemal na raz wypiła jej zawartość.

- Właśnie widzę.

Mruknął blondyn, ale dziewczyny już go nie słuchały. Bardzo szybko znalazły się na drugim końcu salonu i zaczęły tańczyć. Nie minęła chwila, a spojrzenia większości chłopaków były skupione właśnie na nich. Wszystkim dziewczynom szumiał już lekko w głowach, wypiły sporo, choć nie  były jeszcze pijane. Nagle Hermiona wpadła na – jej zdaniem – genialny pomysł. Podeszła do najbliższego stolika, weszła na niego i tam zaczęła tańczyć.

- Tak jest Miona!

Zawołała Pansy, dopingując przyjaciółkę. Sama wraz z Astorią tańczyła kawałek dalej. Wokół całej trójki zebrało się sporo gapiów, którzy dopingowali dziewczyny, a w szczególności Hermionę, która naprawdę wczuwała się w swój taniec. Nagle jednak poczuła z tyłu silne pchnięcie, przez co straciła równowagę. Już, już przygotowywała się na bliskie spotkanie z ziemią, gdy nagle poczuła, że ktoś łapie ją w locie, a gdy otworzyła oczy zorientowała się, że spoczywa w ramionach jakiegoś Ślizgona z ich roku.

- Dzięki.

Posłała chłopakowi uroczy uśmiech, gdy ten odstawił ją na ziemię. Teraz jednak jej uwaga skupiła się na osobie, która stała za stolikiem, z którego omal nie spadła. Była tam oczywiście niejaka Dafne, która wyglądała na nieźle wkurzoną. Hermiona nie miała zamiaru jej tego darować. Ta dziewczyna zaczęła sobie na za dużo pozwalać. Nikt nie będzie jej tak bezkarnie traktował, co to, to nie. Była Gryfonką, a to mówiło samo za siebie. Z dumnie uniesioną głową podeszła do Ślizgonki.

- W co ty pogrywasz?

Zapytała, siląc się na spokój, choć czuła, jak wszystko w niej zaczyna wrzeć z wściekłości. Miała już serdecznie dość wybryków blondynki. Wszyscy zgromadzenie w pobliżu z napięciem czekali na to, co zaraz nastąpi. Każdy wiedział, że te dwie dziewczyny razem stanowią co mieszankę wybuchową.

- Poza tym, że staram się pozbyć brudnej szlamy, to nic.

- Ty jesteś niezrównoważona psychicznie. Zajmij się wreszcie sobą, bo to robi się już nudne.

- To odczep się w końcu od Dracona!

Krzyknęła czerwona na twarzy blondynka. Nerwy jej puściły i teraz już nad sobą nie panowała, pozorny spokój Hermiony wywoływał u niej jeszcze większą furię.

- Czy ty siebie słyszysz?! Zrozum, on cię nie chce! Gdyby było inaczej, już dawno bylibyście razem, a o ile mi wiadomo, to Malfoy się do tego szczególnie nie pali!

- A ty co sobie wyobrażasz?! Że to wielka miłość, bo Draco łaskawie się z tobą pieprzy?! Nie różnisz się niczym od tych wszystkich lasek, które przewinęły się przez jego łóżko! Jesteś tylko kolejną dziwką do jego kolekcji, którą prędzej, czy później się znudzi!

W tym momencie w Hermionie coś pękło i poczuła się, jakby ktoś splunął jej w twarz. Wiedziała, że nie powinna jej słuchać, ale te słowa zabolały i to bardzo. W tych czterech zdaniach zawarte były jej wszystkie obawy, które na co dzień usilnie starała się ignorować. Nie chciała o tym myśleć, ale w tym momencie emocje wzięły górę, a całe opanowanie szlag trafił. Nim zdążyła pomyśleć, co robi uniosła dłoń i spoliczkowała blondynkę.

- Nie waż się do mnie tak mówić, a tym bardziej nazywać dziwką.

Wysyczała przez zaciśnięte zęby, po czym odwróciła się z zamiarem odejścia. Musiała ochłonąć i to natychmiast, lecz nie było jej to dane. Dafne dosłownie wpadła w furię. Wystarczyły dwa kroki, aby znalazła się przy Hermionie, po czym złapała ją za włosy, ciągnąc w dół. Niczego nie spodziewając się szatynka upadła na podłogę, przygniatając sobie rękę. Syknęła z bólu, ale to nie był koniec. Dafne zamierzała ją kopnąć, ale Gryfonka nie miała zamiaru jej na to pozwolić. Gdy blondynka już się zamachnęła panna Granger z całej siły uderzyła ją w drugie kolano, przez co i Ślizgonka wylądowała na podłodze i wtedy zaczęła się prawdziwa walka. Dziewczyny szarpały się za włosy, drapały, a nawet biły po twarzy. Wszyscy stali jak spetryfikowani, nie do końca wiedząc, czy to dzieję się naprawdę, czy może każdemu z nich śni się to samo. W końcu jednak otrząsnęła się Pansy i ile sił w nogach pobiegła po chłopaków, siedzących w odległym kącie salonu. W tym czasie Hermiona zaczęła wygrywać. Jak się okazało przewyższała Dafne nie tylko inteligencją, ale i siłą fizyczną. Dlatego też teraz siedziała na plecach blondynki, trzymając ją za włosy.

- Masz za swoje ty wstrętna szmato!

Krzyczała, w miedzy czasie dwa razy uderzając głową Ślizgonki o podłogę, przez co ta wyła z bólu. W tym momencie szatynka nie była sobą, alkohol wściekłoś i rozgoryczenie zrobiły swoje. Nikt nigdy nie widział jej w takim stanie. Nie obchodziło ją, że wszyscy na nią patrzą, a jutro będą mówić tylko o tym, to teraz nie było ważne. Właśnie ponownie miała uderzyć głową dziewczyny o podłogę, gdy nagle poczuła, że ktoś łapie ją w tali i ściąga z ciała zmaltretowanej blondynki. Jak się okazało było to Malfoy, który jak cała reszta nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Granger z podrapanymi policzkami, potarganymi włosami, rozciętą wargą i łukiem brwiowym, siedzi na Greengrass i wali jej głową o podłogę. Nawet w jego głowie brzmiał to absurdalnie. Nie chcąc doprowadzić do tragedii natychmiast ściągną szatynkę z Dafne i cofnął się dwa kroki, zamykając ją w żelaznym uścisku.

- Puść mnie!

Wysyczała przez zaciśnięte zęby, usiłując się wyrwać. Była wściekła, chociaż nie, to stanowczo za mało powiedziane, ona wpadła w istną furię, a ktoś śmiał jej przeszkadzać.

- Granger, uspokój się i zastanów, co robisz.

Powiedział spokojnie Draco, nie puszczając jej. Dopiero po dłuższej chwili dotarł do niej sens jego słów i to, co zrobiła. Czy to aby na pewno możliwe, że perfekcyjna Hermiona Granger wdała się w bójkę na imprezie Slytherinu? To było co najmniej niedorzeczne, a jednak prawdziwe. Złość powoli zaczęła ją opuszczać, ustępując miejsca zażenowaniu. Przymknęła powieki, licząc do dziesięciu, aby się nieco uspokoić. Niewiele to dało, ale wystarczając, żeby zwalczyć w sobie chęć mordu na leżącej Ślizgonce.

- Puść mnie.

Powiedziała już o wiele spokojniej, ale Draco nadal nie wyglądał na przekonanego.

- Proszę, obiecuje, że nie wykończę tej idiotki.

Po chwili zastanowienia Smok spełnił jej prośbę. Szatynka spokojnie podeszła do leżącej Dafne i kucnęła przy niej. Blondynka była w o wiele gorszym stanie niż ona. Miała zmasakrowany nos i wargę, a pod jej okiem już rosło spore limo. Chyba po raz pierwszy widziała pannę Greengrass jest w taki stanie, a do tego płaczącą. Hermiony jednak ani trochę to nie ruszyło, wręcz przeciwnie.

- Może to cię nauczy, że ze mną się nie zadziera.

Warknęła, po czym wstała i skierowała się w stronę wyjścia. Pomimo swojego żałosnego wyglądu szła z dumnie uniesioną głową, a wszyscy schodzili jej z drogi. Smok nie zastanawiał się ani chwili, tylko popędził za nią. Dogonił ją dopiero na korytarzu. Szła dość szybko, wpatrując się tępo przed siebie.

- Mogę wiedzieć, dlaczego zmasakrowałaś Greengerass?

Zapytał ostrożnie blondyn dopiero, gdy byli na piątym piętrze. Nie chciał doprowadzić szatynki do jeszcze większego szału.

- Nie.

Mruknęła tylko, nawet na niego nie patrząc. W tym momencie  znaleźli się pod portretem starego czarodzieje. Herminoa podała hasło, jednak mężczyzna nim otworzył nie omieszkał najpierw skomentować jej wyglądu. Wystarczyło jednak jedno wściekłe spojrzenie Gryfonki, aby zamilknął i pospiesznie otworzył przejście. Hermiona niczym burza wpadła do salonu i już po chwili zamknęła się w pokoju, trzaskając drzwiami. Arystokrata westchnął zrezygnowany i również udał się do siebie, ale tylko na chwilę. Czymś w końcu musiał opatrzyć tę furiatkę. Przez cały czas zastanawiał się, co zrobiła Greengrass, że doprowadziła Granger do takiego stanu. Nawet jemu za burzliwych czasów ich znajomości nigdy się to nie udało. Miał zamiar za wszelką cenę wyciągnąć od Gryfonki, co konkretnie się stało. Zabrał ze swojego biurka wszystko, co było mu potrzebne, po czym ruszył do sypialni szatynki. Jak to zwykle darował sobie pukanie i po prostu wszedł do środka. Zastał ją siedząca na łóżku. Nadal wyglądała dość marcie: potargane włosy, krwawiące rany na twarzy i opuchnięta warga. Dodatkowo jej twarz co chwile wykrzywiała się w grymasie ból, gdyż maskowała obolały nadgarstek.

- Naucz się w końcu pukać.

Stwierdziła, nie przerywając wcześniej wykonywanej czynności. Nie miała teraz ochoty na żadne wizyty, a w szczególności jego. Pomimo tego, iż broniła się przed tym rękami i nogami słowa Ślizgonki zagnieździły się w jej głowie i nie dawały spokoju. Draco jednak nie odpuszczał. Podszedł do łóżka i rozłożył wszystko, co przyniósł na szafce nocnej, po czym usiadł obok Gryfonki. Namoczył jedne gazik jakimś eliksirem i ujął Hermione za podbródek, lecz ta niemal od razu cofnęła głowę. W tym momencie poczuł jak ogarnia go irytacja. Odłożył gazik i spojrzał na dziewczynę surowym wzrokiem.

- Granger do jasnej cholery, co ty odwalasz?! Najpierw lejesz się z Greengrass, a teraz zachujesz się jak rozkapryszona gówniara! Możesz mi w końcu powiedzieć, co się dzieje?

Brązowooka zmieszała się nieco. Smoka miał racje. Zachowała się dzisiaj jak skończona kretynka zniżając się do poziomu Greengrass.

- Boli mnie nadgarstek.

Powiedziała jak gdyby nigdy nic, wyciągając w stronę chłopaka prawą dłoń. Nic lepszego nie przyszło jej do głowy, a nie miała ochoty się tłumaczyć. Blondyn spojrzał na nią nieco zbity z tropu, ale nic nie powiedział. Zaczął oglądać jej nadgarstek. Miał doświadczenie w opatrywaniu takich ran, więc już po chwili stwierdził, że ręka jest tylko mocno stłuczona. Posmarował ją maścią i owinął bandażem. Potem zabrał się za rany na twarzy.

- To teraz mów, o co poszło z Greengrass.

Zapytał w końcu, nie przerywając wykonywanej czynności. Szatynka westchnęła zrezygnowana, przymykając powieki. Spodziewała się tego pytania, ale miała nadzieje, że padnie ono nieco później.

- Tańczyłam na stole…

Zaczęła mówić, ignorując krzywe spojrzenie blondyna.

- …nagle ta idiotka mnie popchnęła i gdyby nie jakiś koleś nieźle bym się poobijała. Zaczęłyśmy się kłócić. Starałam się opanować, ale ona powiedziała coś, co wyprowadziło mnie z równowagi. Dałam jej w twarz i chciała odejść, ale złapała mnie za włosy i przewróciła, a potem to już widziałeś, co się działo.

- Co powiedziała?

Smok drążył temat, więc postanowiła powiedzieć mu prawdę. W tym momencie było jej wszystko jedno.

- Pytała, czy myślę, że – cytuje – skoro łaskawi się ze mną pieprzysz to od razu wielka miłość. Mówiła, że nie różnie się niczym od reszty zaliczonych przez ciebie panienek i, że jestem zwykłą dziwką, którą i tak prędzej, czy później się znudzisz.

Arystokratę zdziwiła jej bezpośredniość, ale przynajmniej wiedział, co się dzieje. Wcale się jej nie dziwił, że zareagowała tak, a nie inaczej, miał jednak inny problem na głowie. W końcu zrozumiał swój błąd. Zamiast czekać na odpowiedni moment już dawno powinien jej powiedzieć, co czuje, a nie bawić się w jakieś cholerne podchody. „Teraz albo nigdy.”, pomyślał, zbierając w sobie całą odwagę.

- Uwierzyłaś jej?

- Tak… to znaczy nie, chociaż ja… sama nie wiem!

Jej wypowiedź była nieskładna, a głos odmawiał posłuszeństwa. Targało nią tyle skrajnych emocji, że nie mogła sobie z nimi poradzić.

- Granger posłuchaj, ja…

- Nie, teraz to ty mnie posłuchasz!

Warknęła, podnosząc wzrok tak, że teraz patrzyli sobie prosto w oczy. Musiała dać upust emocjom, które kumulowały się w niej od tak dawna, bo czuła, że w przeciwnym razie oszaleje.

- Co ja mogę sobie myśleć, hm?! Sypiasz ze mną, zachowujemy się jak para, a ja nigdy nie usłyszałam od ciebie nic, poza tym, że jestem dla ciebie ważna! Nie wiesz jakie to uczucie, gdy ludzie uważają cię za dziwkę, bo sypiasz z chłopakiem, którego kochasz, ale on nie chcę się wiązać i niby ma problem z mówieniem o uczuciach! Ty nie masz pojęcia, jak ja się czuję! Wszyscy mówią, daj mu czas, poczekaj, ale ile można?! Ja nie mam zamiaru czekać wiecznie na coś, co może nigdy nie nastąpić, a tym bardziej pełnić roli twojej zabawki! To nie moja bajka, rozumiesz…

Nawet nie wiedziała, w którym momencie z jej oczu zaczęły płyną łzy. Nie próbowała ich powstrzymać, bo to nie miało sensu. Powiedziała wszystko, co leżało jej na sercu i teraz w pewnym sensie czuła się lepiej. Jednak nie mogła się pozbyć odczucia, że wszystko zaczyna się walić, a to napawało ją lekiem i smutkiem. Z bezsilność oparła łokcie o kolana, ukrywając twarz w dłoniach. Ona swoje powiedziała, teraz kolej na jego ruch. Smok analizował każde jej słowo i poczuł się jak skończona świnia. Nieświadomi przez swoje niezdecydowanie sprawił jej tyle bólu, ale z tym już koniec. Przysunął się bliżej i ujął twarz szatynki w obie dłonie tak, aby na niego spojrzała. Zaskoczyło ją to nieco, jednak nic nie powiedziała.

- Teraz ty mnie posłuchaj. Przepraszam za wszystko, a w szczególności za to, że byłem takim idiotą i tchórzem. Przez swój debilizm sprawiłem ci ból, choć wcale tego nie chciałem. Wiesz, gdy miałaś ten wypadek w walentynki i walczyłaś o życie, zrozumiałem, co do ciebie czuję. Obiecałem sobie, że jeśli tylko się obudzisz wszystko ci powiem, ale stchórzyłem. Teraz w ferie wszystkie obawy zniknęły, ale wmówiłem sobie, że muszę poczekać na odpowiedni moment, co było jeszcze większą głupotą. No ale cóż, każdy musi kiedyś zmądrzeć, więc, nie wierzę, że to mówię, ale… kocham cię Granger. Nawet jeśli jesteś przemądrzałą i pyskatą Gryfonką. Cholera, nie wierzę, że to powiedziałem…

Ostatnie zdanie powiedział jakby sam do siebie, po czym bez zastanowienia wpił się w usta ukochanej. Ta jednak, ku jego zaskoczeniu, syknęła cicho, cofając się kawałek. Ogarnęła go panika. A co jeśli teraz powie mu, że jest za późno i ma spadać? Nie wybaczyłby sobie tego do końca życia. Jednak jego spekulacje nie miały nic wspólnego z prawdą.

- Wiesz… nie żeby coś, ale mam zmasakrowaną wargę, która boli jak cholera, więc…

Chłopak odetchnął z ulgą, słysząc te słowa. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymywał oddech.

- Chrzanić to.

Mruknął, ponownie ją całując, ale tym razem o wiele delikatniej i subtelniej. Hermiona pomimo ból oddała pieszczotę z niemniejszym zaangażowaniem. Nie mogła w to wszystko uwierzyć. W końcu usłyszała te dwa słowa, na które czekała od tak dawana. Ta chwila była spełnieniem jej marzeń. Nie wiedzieli ile tak trwali, minutę, godzinę, dzień. Czas przestał istnieć, a oni oderwali się od siebie dopiero, gdy obojgu zabrakło powietrza.

- Teraz jesteś tylko moja lwico.

Szepnął, pocierając swoim nosem o jej. Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Czyżby w końcu los miał się do niego uśmiechnąć? To wszystko było zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe, a jednak. Widać marzenia rzeczywiście się spełniają.

- Twoja?

- Bezsprzecznie.

- Jesteś pewny?

- Tak, jestem Malfoy i zawsze dostaje to, czego chcę, a od dłuższego czasu chcę tylko ciebie.

Nawet w takiej chwili nie mogli się nie sprzeczać, ale właśnie to było najpiękniejsze w ich miłości.

- Czyli ja nie mam nic do gadania?

- Nie, od dzisiaj bez dwóch zdań jesteś, jakby to ująć? A tak, moją dziewczyną.

- Chyba powinieneś najpierw zapytać mnie o zdanie, nie sądzisz?

Przez cały czas na jej twarzy gościł błogi uśmiech. Już bardzo dawno nie była tak szczęśliwa, a to był dopiero początek. Teraz miała pewność, że ten wspaniały mężczyzna ofiarował jej serce, tak jak ona swoje jemu.

- Granger, znamy się tyle lat, a ty jeszcze nie wiesz, że rzadko robię to, co powinienem?

- Jesteś nieznośny.

- To wychodzi na to, że masz nieznośnego chłopaka.

- I dobrze mi z tym.

- No ja myślę.

Mówiąc to popchnął ją do tyłu tak, że leżała na plecach, a on na niej.

- Kocham cię.

Powiedziała w końcu, głaszcząc blondyna po policzku. Tak strasznie się cieszyła, że w końcu może mu to powiedzieć prosto w oczy. Niby dwa niepozorne słówka, a potrafią czynić cuda.

- Ja ciebie też kocham Granger, ja ciebie też.

Nie czekając dłużej wypił się w jej malinowe usta, które tak kochał. Zdawali sobie sprawę, że to przełomowy moment dla nich obojga i być może początek nowego, lepszego życia… razem.

Witam :)

Mam nadzieję, że słowa dotrzymała i w rozdziale naprawdę się działo :D Co prawda nie jestem zadowolona z jego początku, ale to nic. Opinie na jego temat pozostawiam wam.

Mam jeszcze sprawę, a w sumie to dwie

1. Zastanawiam się, czy zaczęłam robić coś nie tak, ponieważ od jakiegoś czasu zauważyłam, że mniej was komentuje. Wiem, że może i marudzę, ale chciałabym znać wasze szczere opinie ma temat mojej pracy, bo wtedy przynajmniej wiem, co powinnam zmienić, poprawić itp. Dla was to jest chwila, a dla mnie naprawdę wiele to znaczy.

2. Autorka bloga http://hermione-and-draco.blogspot.com/ poprosiła mnie o podzieleniu się z wami jej nieszczęściem. Jej ciężka praca została splagiatowana na bloga Susette Malfoy, którego już usunęła. Nie zmienia to jednak faktu, że zachowała się co najmniej niestosownie. Każdy kto piszę, wie ile się w to wkłada serca i pracy, dlatego też takie przywłaszczanie cudzych prac jest moim zdaniem bezczelne. Każdy może pisać, bo nikt nie ma mu prawa tego zabronić, ale niech to robi samodzielnie, bo podkradanie prac innych do niczego nie prowadzi.

No to chyba tyle miała wam dzisiaj do powiedzenia :) Mam nadzieje, że rozdział wam się spodoba i w ogóle :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥