Rozdział 49

Poranek nastał zdecydowanie zbyt szybko. Słońce zaczęło wdzierać się do sypialni pani Prefekt, tym samym wybudzając Hermionę ze snu. Dziewczyna zamruczała niczym kotka, po czym usiłowała się przeciągnąć, ale coś jej to uniemożliwiło. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jej poduszka jest wygodniejsza niż zwykle i pachnie o wiele lepiej. Aby zobaczyć, co jest tego przyczyną uchyliła leniwie powieki i już wiedziała. Jej głowa spoczywała na nagim torsie Smoka. Nagle wszystkie wydarzenie wczorajszego dnia zaczęły do niej wracać, a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nagle jednak zmarszczyła brwi, czy to wszystko aby na pewno nie było tylko pięknym snem? No bo, czy to możliwe, że Hermiona Granger została dziewczyną Dracona Malfoya? Nim jednak zdążyła sobie odpowiedzieć na to pytanie jej materac zaczął się ruszać. Uniosła wzroki i napotkała parę niebieskich tęczówek.

- Dzień dobry śliczna.

Zamruczał blondyn, pochylając się nieco, aby delikatnie musnąć jej warg swoimi. On nie miał problemu z rozróżnieniem snu i rzeczywistości. Wiedział, że od wczoraj jego życie nabrało sensu, bo Granger w końcu była jego.

- Hej.

Powiedziała niepewnie, zakładając za ucho kosmyk włosów. Draco zaintrygowany jej reakcją ujął ją za podbródek i uniósł go wyżej, aby na niego spojrzała.

- Dobra mam pytanie, ale głupie.

Czuła, że musi o to zapytać, bo inaczej ta niepewność ją zabije.

- Pytaj.

- To wszystko mi się śniło, czy my serio…

Mówiła szybko i cicho, a dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że robi z siebie kretynkę. Speszona spuściła wzrok, a na jej twarzy pojawiły się dwa rumieńce. Ślizgona z trudem się powstrzymał, aby nie wybuchnąć śmiechem, szatynka potrafiła być naprawdę urocza.

- Popatrz na mnie.

Poprosił, a brązowooka niepewnie podniosła wzrok.

- Od wczoraj jesteś moja i już nie mam zamiaru z nikim się tobą dzielić. Jakby to ująć…

Złapał się za brodę, udając, że myśli, a po chwili dodał.

- A już wiem, kocham cię Granger.

Mówił, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Zresztą dla niego była. Kochał ją, tak po prostu. Hermiona odpowiedziała mu prześlicznym uśmiechem, a w jej oczach widoczna była ulga oraz szczęście.

- A ty wiesz, że ja ciebie też.

Mruknęła, podnosząc się wyżej, aby móc go pocałować. Należeli do siebie nawzajem i oboje to czuli. Leżeli tak zatracając się w przyjemności, póki Gryfonka nie odsunęła się kawałek od chłopaka.

- Jest późno, zaraz musimy iść na śniadanie.

Powiedziała całując go po raz ostatni, po czym zeskoczyła z łóżka. Miała na sobie tylko majtki, ale co z tego? Był tu tylko jej chłopak, który widział ją i bez nich. Draco nie spuszczał wzroku z szatynki, która po chwili zastanowienia wzięła z szafy ubrania i udała się do łazienki. Smok leżał jeszcze chwilę, po czym poszedł do swojej sypialni. Miał jeszcze trochę czasu, nim Hermiona opuści łazienkę. Analizował kilka ostatnich godzin i z czystym sumieniem mógł stwierdzić, że jeszcze nigdy nie był tak szczęśliwy. Nic nie może się równać ze świadomością, że jesteśmy kochani i ktoś nas akceptuje, pomimo wszystkich wad. U boku Granger mógł zapomnieć o problemach, bo to ona była centrum jego wszechświata. Każdy zasługiwał na szczęście, a jego kluczem do niego była właśnie Hermiona. Usłyszał, że drzwi do łazienki się otwierają, więc chwycił ubrania i wyszedł na korytarz. Nie spotkał na nim Gryfonki, ale teraz się tym nie przejmował. Musiał się doprowadzić do porządku. Prysznic i poranna toaleta zajęły mu 15 minut. Gdy wrócił do salonu szatynka siedziała na kanapie, wpatrując się w ogień.

- To jak, idziemy?

Zapytał, wyciągając do niej rękę i czekając na jej ruch. Dziewczyna uśmiechnęła się uroczo, ujmując jego dłoń, po czym opuścili Pokój Wspólny. Przez całą drogę jak to mieli w zwyczaju, sprzeczali się o błahe rzeczy. Nie było w tym jednak złośliwości. Byli naturalni i niczego nie udawali, co czyniło z nich jeszcze wspanialszą parę młodych, kochających się ludzi. Zatrzymali się dopiero przed Wielką Salą. Mieli małe opóźnienie, więc cała reszta była już w środku.

- No to przedstawienie czas zacząć.

Zaśmiał się Smok, otwierając drzwi. Był pewny, że wzbudzą niemałą sensacje, ale miał to gdzieś. Hermiona również nie wyglądała na szczególnie zestresowaną. I tak większość szkoły uważała ich za parę, więc czego tu się bać? Wmaszerowali do Wielkiej Sali z uśmiechami na twarzach. Początkowo nikt zdawał się niczego nie zauważyć, ale trwało to stosunkowo krótko. Uwagę wszystkich przykuły ich splecione dłonie. W pomieszczeniu zapanowała względna cisza, przerywana jedynie przez szepty zaintrygowanych uczniów. Za to Prefekci ledwie hamując wybuch śmiechu, usiedli przy stole Slytherinu przed swoimi przyjaciółmi, którzy również wyglądali na zaskoczonych, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że kiedy ostatnio widzieli tę dwójkę Miona niemal wybiegała z ich salonu po bójce za Dafne, a Draco za nią.

- Cześć.

Powiedzieli jednocześnie i jak gdyby nigdy nic zabrali się za śniadanie. Blaise przez chwile analizował wszystko w ciszy, aż w końcu postanowił się odezwać.

- Czy wy w końcu…?

- Tak.

Odpowiedział blondyna, nim jego kumpel zdążył dokończyć zdanie. Na twarz Diabła w momencie pojawił się szeroki uśmiech. Już myślał, że nigdy nie doczeka się tego dnia. Nie myśląc wiele zerwał się z miejsca i wszedł na ławkę tak, aby wszyscy go widzieli.

- Ludzie, stał się cud! Hermiona i Draco Malfoyowie w końcu oficjalnie zostali parą!!! Brawa dla zakochanych!

Gdy skończył mówić zaczął klaskać, a w jego ślady poszła znaczna część zgromadzonych. Po chwili Wielką Salę wypełniły oklaski i wiwaty.

- Zabini, w tej chwili złaź z tej ławki i przestań się wydurniać.

Warknęła Miona, czując jak na jej policzkach pojawiają się rumieńce, które powiększyły się, gdy Draco przyciągnął ją do siebie i pocałował. To wzbudziło w uczniach jeszcze większy entuzjazm. Nawet McGonagall i inni nauczyciele patrzyli na to wszystko z lekkimi uśmiechami. Prefekci oderwali się od siebie dopiero po dłuższej chwili. Gryfonka była nieco oszołomiona, ale spojrzała na swojego chłopaka karcącym wzrokiem. Jej zdaniem takie zachowanie w miejscach takich jak Wielka Sala nie było stosowne. Draco bezbłędnie odczytał wzrok szatynki, ale nie wydawał się tym szczególnie przejęty.

- No co? Niech wiedzą, że jesteś moja.

- Nie jestem rzeczą.

Rzuciła pierwsze, co przyszło jej na myśl, unosząc dumnie głowę.

- Wiem i przecież tak cię nie traktuje.

Powiedział już całkiem poważnie, a dziewczyna w momencie złagodniała. Posłała blondynowi uroczy uśmiech, po czym wrócili do jedzenia. Reszta śniadania minęła im spokojnie, nie licząc ciągłego gadania Blaisa, jak to cudownie, że w końcu są razem i, że on od samego początku wiedział, że tak będzie. Gdy tylko Prefekci skończyli jeść jak najszybciej ulotnili się z Wielkiej Sali, odprowadzani wzrokiem niemal wszystkich uczniów.

- Nie było źle.

Stwierdziła Hermiona, gdy szli już na piąte piętro.

- Jakby nie patrzeć, to i tak uchodziliśmy za parę, więc to była tylko formalność.

- Ale z ciebie romantyk.

Mruknęła, usiłując ukryć uśmiech, który cisnął jej się na usta.

- Romantycy, to już gatunek wymarły, ale i tak powinnaś się cieszyć, bo masz faceta najlepszego z możliwych.

- Taa i przede wszystkim skromnego.

- Skromność jest dla szlachetnych Gryfiaków, a nie wspaniałych Ślizgonaów.

Takie dyskusje towarzyszyły im przez całą drogę. Nawet gdy zabrali z dormitorium swoje rzeczy i dotarli pod klasę nie przestali się sprzeczać.

- A ja myślałem, że jak będą razem, to zrobią się milusi.

Westchnął Diabeł, gdy i oni dołączyli do Prefektów, podczas gdy Hermiona gestykulując rękami usilnie próbowała wytłumaczyć Draconowi coś, co ten miał delikatnie mówiąc gdzieś i ostawał przy swoim. Jednak gdy zorientowali się, że nie są sami i usłyszeli wypowiedz bruneta natychmiast przestali się sprzeczać.

- Ty lepiej nie myśl tyle Zabini, bo ci to nie wychodzi.

- Wyjątkowo muszę się zgodzić z Granger.

W tym momencie Ślizgoni nie wytrzymali i wybuchli niepohamowanym śmiechem. Hermiona zrobiła oburzoną minę, krzyżując ręce na piersi, a Smok wcale nie wyglądał lepiej.

- Kretyni.

- Chodź lwico, oni są nienormalni.

Mruknął Draco, obejmując szatynkę w tali, po czym poprowadził ją do okna. Gdy tam dotarli Hermiona usiadła na parapecie, a blondyn stanął tuż przed nią, trzymając ręce na jej udach. Już po chwili zdawali się zapomnieć o przyjaciołach i znowu zamknęli się w swoim świecie.

- I powiedz mi, że oni nie są genialni.

Stwierdziła Pansy, obserwując jak Smok chce odebrać Mionie coś, co przed chwilą wyciągnęła z torby, a ta za wszelką cenę stara mu się to uniemożliwić. Blaise nie zdążył jednak nic odpowiedzieć, gdyż nagle pojawili się przed nimi Ginny i Harry.

- Powie mi ktoś, dlaczego po szkole chodzą słuchy, że u was na popijawie Miona wdała się w jakąś bójkę?

Zapytała od razu Ruda, nie siląc się na przywitanie. Nawet nie ukrywała, że była strasznie ciekawa, co i jak. W Wielkiej Sali mówiło się głównie o tym, no i rzecz jasna o nowej parze.

- Bo to prawda, żebyś ty ją widziała. Nieźle urządziła Greengrass. Biedulka leży teraz w dormitorium ze złamanym nosem i zmasakrowaną twarzą, a zęby zdążyli jej już wprawić.

Szczęki Gryfonów wylądowały na podłodze i nie zapowiadało się, aby miały wrócić na swoje miejsce. Że niby ich ułożona i grzeczna Miona pobiła jakąś Ślizgonkę? Świat się kończy. Jako pierwszy nieco oprzytomniał Harry i zadał kolejne nurtujące ich pytanie.

- To jak z tego wszystkiego wywiązało się to, że ta dwójka nagle jest razem?

- Tego to nikt nie wie i chyba się nie dowie. Ostatnie, co widzieliśmy to jak Smok ściąga Mionę z Greengrass, a potem ta wściekła jak osa wychodzi z salonu, a Draco za nią.

Opowiedziała Pansy, a w momencie, gdy skończyła podeszli do nich Prefekci.

- Miona, ja cię nie znałem z tej strony.

Powiedział Potter, klepiąc przyjaciółkę po ramieniu. Hermiona spojrzała na niego pytająco, a Draco nagle stanął z tyłu tak, że teraz przytulał się do jej pleców. Jakoś musiał ukryć rozbawienie malujące się na jego twarzy. On w przeciwieństwie do szatynki doskonale wiedział, o co im chodzi.

- A można wiedzieć, co ja takiego zrobiłam?

Zapytała w końcu poirytowana, gdy brunet zamiast wyjaśnić, o co mu chodzi z całą resztą tylko przyglądał jej się z uśmiechem.

- Czy tylko ja odnoszę wrażenie, że jesteście nienormalni?

Mruknęła sama do siebie, robiąc minę skrzywdzonego dziecka. Za to Draco za wszelką cenę starał się nie roześmiać, zresztą tak jak i cała reszta.

- Spokojnie, bo jeszcze na tu pobijesz.

Zadrwił Blaise, a Hermiona zrozumiała. Poczuła jak ogarnia ją złość. Natychmiast odsunęła się od Dracona i teraz doskonale mogła zobaczyć, że i on się z niej nabija. Zmierzyła wszystkich gniewnym spojrzeniem, którego sam Voldemort by się nie powstydził.

- Ona mnie sprowokowała i to była tylko i wyłącznie obrona własna, a wy jesteście bandą hipokrytów.

Warknęła, po czym skierowała się do sali, gdyż właśnie zadzwonił dzwonek. Nienawidziła, gdy ktoś wytykał jej błędy, a z tego, co zrobiła wczoraj absolutnie nie była dumna. Zachowała się wręcz karygodnie, ale nie mogła tego zmienić, więc najlepiej było o tym zapomnieć.

- No tak, a teraz wyżyje się na mnie.

Westchnął blondyn, odprowadzając rozgniewaną szatynkę wzrokiem.

- Na kimś musi, a poza tym, może weźmie pod uwagę, że jesteś miłością jej życia.

Zakpił Blaise, co wywołało kolejne salwy śmiechu.

- Weźmie i wyżyje się jeszcze bardziej.

Po tych słowach Draco udając zlęknionego wszedł do klasy. Hermiona siedziała w ostatniej ławce, uparcie wpatrując się w książkę. Usiadł obok niej, a już po chwili profesor Flitwick rozpoczął swój wykład. Panna Granger w skupieniu notowała nowe zagadnienie, uważnie słuchając nauczyciela. Draco przez chwile też był cicho, ale tylko przez chwilę.

- Zła jesteś?

Zapytał, pochylając się tuż nad jej uchem

- Nie.

Odpowiedziała szczerze, nie odrywając wzroku od pergaminu. Teraz była w swoim świecie i skupiała się na słowach profesora, a nie przyjaciołach, którzy się z niej nabijają. Blondyna zmarszczył brwi, gdy zrozumiał, że dziewczyna po prostu ma gdzieś, to co do niej mówi. „O nie słoneczko, mnie się nie ignoruje.” Pomyślał, przysuwając się bliżej. Wyciągnął rękę, która już po chwili znalazła się na kolanie dziewczyny. Hermiona poczuła tak dobrze jej znany dreszcz, ale za wszelką cenę starała się to ignorować. Jest lekcja i to właśnie na niej musiała się skupić.

- Na pewno się nie gniewasz?

Zapytał szeptem, delikatnie gładząc skórę dziewczyny. Widział, że nadal chce go ignorować, ale już on dobrze wiedział, jak na nią działa.

- Tak.

- Jesteś pewna?

Z każdą chwilą jego ręka sunęła coraz wyżej, przez co bardzo szybko znalazła się na krawędzi nie za długiej spódniczki szatynki.

- Tak, a teraz zabierz łapkę i zacznij notować.

Powiedziała, łapiąc za dłoń blondyna i kładąc ją na jego kolanie, co nie za bardzo mu się spodobało. Po jej oczach widział jednak, że lepiej nie kontynuować swoich poczynań. No przynajmniej nie w tej chwili. Kto mu jednak zabroni trochę się z nią podroczyć?

- Po co?

- Jakbyś zapomniał to już niedługo zdajemy OWUTEMY, więc ja bym ci radziła wziąć się do roboty.

- Ale przecież ty masz notatki kochanie.

Stwierdził lekceważąco, kładąc nacisk na ostatnie słowo, a Gryfonka w odpowiedzi posłała mu mordercze spojrzenie.

- Nawet nie myśl, że dam ci je odpisać.

Fuknęła, odrzucając włosy do tyłu. Co on sobie w ogóle wyobrażał?

- I tak się złamiesz.

- Pomarzyć zawsze możesz.

- Czy ja mogę prosić o cieszą, a w szczególności ostatnią ławkę?

Zapytał nieco poirytowany nauczyciel, a szatynka poczuła jak jej policzki zmieniają kolor na czerwony.

- Przepraszamy.

Bąknęła zawstydzona, po czym dodała ciszej tak, aby usłyszał ją tylko Draco.

- Pisz.

Smok jednak nie miał takiego zamiaru. Obserwowanie Granger było o wiele ciekawszym zajęciem, a poza tym był pewny, że tak czy siak dostanie jej zapiski. Nie wiedział jednak, że dokładnie w tym samym momencie Hermiona obiecywała sobie, że Malfoy na oczy nie zobaczy jej notatek. Ta lekcja minęła im w miarę szybko, z resztą tak jak i kolejne. Nim się obejrzeli zmierzali już na obiad. Niestety po nim czekały ich jeszcze dwie godziny historii magii, ale teraz starali się o tym nie myśleć.

- Dzisiaj jemy u mnie.

Powiedziała nagle Hermiona, gdy byli już blisko Wielkiej Sali. Blondyn w odpowiedzi spojrzał na nią, jak na wariatkę

- Żartujesz?

Zapytał w końcu, ale dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Nie. Zawsze jemy u ciebie, więc raz chyba możesz się poświęcić?

- To jest bardziej niż durny pomysł. Gryfiaki mnie nie znoszą.

Powiedział pierwsze, co mu przyszło do głowy, na co szatynka prychnęła tylko pod nosem.

- Co z tego? Ciebie jakoś nie obchodziło, że Ślizgoni mnie nie trawią.

- Ale teraz cię uwielbiają.

- Szczególnie Greengrass. Przestań w końcu marudzić i chodź. No chyba, że się boisz fretko?

Arystokrata zmarszczył gniewnie brwi. Nienawidził, gdy ktoś tak do niego mówił, a ta złośnica doskonale o ty wiedziała.

- Grabisz sobie Granger.

- Uważaj, bo się przestraszę.

- I powinnaś.

- Nie, wiesz jakoś nie bardzo.

- Zobaczymy.

Mruknął tajemniczo, a w jego głowie już rodził się plan, jak umilić życie jego lwicy. W końcu znaleźli się w Wielkiej Sali, a Hermiona pomimo skwaszonej miny blondyna, pociągnęła go do stołu Gryffindoru. Wszyscy przyglądali się temu z niemałym zaciekawieniem. Każdemu z nich śniło się to samo, czy Książę Slytherinu naprawdę ma zamiar usiąść przy stole Gryfonów? Prefekci jednak nie zwracali na to uwagi i już po chwili usiedli przed dwójką swoich przyjaciół.

- Nie wierzę Malfoy, Miona tak szybko wzięła cię pod pantofel?

Zadrwił Harry, widząc zrezygnowanego blondyna.

- Ja to nie ty, żeby mną kobieta rządziła.

I tym sposobem zaczęła się zażarta dyskusja, kto kim rządzi, do której co chwilę wtrącała się Ginny. Za to Hermiona jadła w spokoju, uśmiechając się co chwile z powodu coraz to wymyślniejszych argumentów kłócącej się trójki. Nagle jednak do jej uszu dotarła inna rozmowa, w której padło jej nazwisko. Wytężyła słuch i już po chwili wiedziała, kto o niej rozmawia.

- Nie no Cormac, powiem ci, że twoje metody podrywu muszą być naprawdę skuteczne, skoro Granger woli Ślizgona od ciebie.

Zakpił, siedzący kilka miejsc dalej Ritchie Coote. Kojarzyła go z ich drużyny Quidditcha, gdzie był pałkarzem. Za to naprzeciwko niego siedział nie kto inny jak McLaggen, który nie wyglądał na zbyt szczęśliwego.

- Mówiłem ci już, że masz spadać. Jak ja mam coś zrobić, skoro ten buc nie odstępuje jej na krok? Ale powiedzmy sobie szczerze, ten ich pożal się Merlinie związek nie potrwa długo. To jest Malfoy, on się nie bawi w chodzenie.

Cormac, mówił tak jakby był święcie przekonany o prawdziwości swoich słów. Hermionie zrobiło się przykro, ale i poczuła ogarniającą ją złość. Jak ten kretyn może tak mówić o czymś, o czym nie ma zielonego pojęcia?

- Ty to jednak jesteś głupi. Łazi za nią od września, a ty myślisz, że nagle mu się odwidzi? Jakoś wątpię.

- To ty w ogóle nie myślisz. Dostał to czego chciał, zabawi się trochę i po wielkiej miłości. Granger to tylko naiwna laska, więc bardziej niż pewne jest to, że dawno wylądowała w jego łóżku. Ja im daje tydzień, póki Malfoy się nią nie znudzi.

W tym momencie Hermiona poczuła, jak siedzący obok niej Draco podnosi się gwałtownie z ławki i zmierza w kierunku rozmawiających Gryfonów. Zrozumiała, że nie tylko ona przysłuchiwała się ich rozmowie. Smok słyszał jej drugą część, ale to mu w zupełności wystarczyło. To, że był wściekły, to stanowczo za mało powiedziane. Żaden śmieć nie będzie obrażał ani jego, ani tym bardziej Granger. Nie minęła chwila, a stał za znienawidzonym chłopakiem.

- Masz jeszcze coś ciekawego do powiedzenia?

Warknął, a Gryfon gwałtownie odwrócił się w jego stronę. Przez ułamek sekundy w jego oczach pojawiła się panika, ale szybko się opanował.

- Oo Malfoy, jak miło cię widzieć…

- Nie mogę powiedzieć tego samego o tobie.

- …można wiedzieć, o co ci chodzi?

Smok nie wytrzymał. Jeśli chodziło o Hermionę był co najmniej przewrażliwiony i reagował bardzo gwałtownie. Złapał chłopaka za koszulę, stawiając go na równe nogi tak, że teraz stali twarzą w twarz.

- Draco.

Usłyszał nagle za sobą głos szatynki, która wiedziała, że już nie jest dobrze, a zaraz może się zrobić jeszcze nie przyjemniej. Blondyn jednak nie zareagował, miał do pogadania z McLaggene i planował załatwić to tu i teraz.

- Posłuchaj mnie ty sukinsynu, nie waż się obrażać Granger, no chyba, że życie ci nie miłe. A zabawiać się kobietą to mogą takie szuje jak ty.

Jego oczy ciskały błyskawicami, a furię potęgował wredny uśmieszek Cormaca, który chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że igra z ogniem.

- Kogo ty chcesz oszukać? Hermiona znudzi ci się tak szybko jak spodobała.

- Gówno wiesz.

- A mi się wydaje, że wiem o wiele więcej niż myślisz i to cię tak boli.

Mówiąc to Gryfon popchnął blondyna, przez co ten lekko się zachwiał i kompletnie stracił nad sobą panowanie. Już miał zamiar inaczej wymierzyć sprawiedliwość, gdy nagle pomiędzy nim, a Cormaciem pojawiła się Hermiona.

- Granger, odejdź.

Rzucił tylko, spoglądając na nią gniewnie. Szatynka jednak nie miała takiego zamiaru. Doskonale wiedziała do czego zdolny jest wkurzony Malfoy. Sama była wściekła na McLaggena, ale z doświadczenia wiedziała, że takie rozwiązywanie problemów nie przyniesie niczego dobrego, a wręcz przeciwnie.

- Nie ma mowy. Uspokój się i chodźmy stąd.

- Co jest Malfoy, tak szybko pozwalasz, żeby tobą rządziła? A ja myślałem, że masz większe jaja.

Gryfon czuł się kompletnie bezkarnie, kpiąc w najlepsze z arystokraty, a na jego ustach gościł wredny uśmiech. Chociaż w ten sposób mógł się jakoś na nim odegrać.

- A co zazdrościsz, bo na ciebie Granger nawet nie raczyła spojrzeć cieciu?

Blondyna przed rzuceniem się na Cormaca powstrzymywało tylko to, że przed nim stała Hermiona. Gdyby nie ona ten idiota już dawno nie miałby kilku zębów. McLaggenowi zrzedła mina, bo Ślizgon uderzył w czuły punkt. Hermiona była jego, a on musiał obejść się smakiem, z czym nie mógł się pogodzić. Nie miał jednak zamiaru tak łatwo dać za wygraną. To do niego zawsze należało ostatnie słowo.

- To ty nie wiesz, że twoja panienka była już moja. w czasie, gdy ty latałeś sobie jako chłopiec na posyłki Czarnego Pana?

I w tym momencie przesadził, a szatynka doskonale zdawała sobie z tego sprawę. W mgnieniu oka odwróciła się przodem do Dracona, a to co zobaczyła nieco ją przeraziło. Szczęka Ślizgona była mocno zaciśnięta, a oczy płonęły. Jego wściekłość była niemal namacalna.

- Zdechniesz śmieciu.

Wysyczał przez zaciśnięte zęby, w mgnieniu oka sięgając po różdżkę.

- Draco, proszę nie.

Pisnęła panna Granger, bojąc się tego, co może zaraz nastąpić. W akcie desperacji ujęła twarz ukochanego w obie dłonie, zmuszając go, aby na nią spojrzał.

- Nie warto, błagam cię, uspokój się i…

- Uważaj!

Krzyknął nagle Smok i w ostatniej chwili pociągnął dziewczynę w bok, chroniąc ją przed źle wymierzonym zaklęciem rzuconym przez Cormaca. Niestety przez to urok trafił w jego ramię, przecinając na nim skórę. Tym jednak kompletnie się nie przejął. McLaggen posunął się za daleko. Teraz już nic nie mogło go powstrzymać przed wymierzeniem sprawiedliwości. No może prawie. Już chciał cisnąć w tego śmiecia jakąś wymyślą klątwą, gdy nagle między nimi wyrosła niewidzialna tarcza, odpychając obu chłopaków nieco do tyłu. Jak się okazało została ona wyczarowana przez dyrektorkę, która właśnie zmierzała w ich kierunku. Jej mina mówiła sama za siebie, już wiedzieli, że mają przechlapane.

- Dość tego! McLaggen, Malfoy tej chwili marsz do mojego gabinetu. Pannę Granger również zapraszam z nami.

Oznajmiła wściekła dyrektorka i ruszyła przed siebie, a cała trójka za nią. Była niemal pewna, że skandaliczne zachowanie chłopaków miało związek z Prefekt Naczelną Gryffindoru. Szli w milczeniu z przodu Minerva, tuż za nią Cormac, a kilka kroków za nimi Prefekci. Hermiona wolała zachować bezpieczną odległość, aby niepotrzebnie nie kusić Dracona, który nie do końca jeszcze ochłonął. Była nieco oszołomiona zajściem w Wielkiej Sali. Z jednej strony była zła na Malfoya, że dał się sprowokować, a z drugiej z kolei nie mogła uwierzyć, że ktoś z jej domu mógł zaatakować bezbronnego. Gdyby nie Draco na pewno by oberwała, może niczym groźnym, ale jednak. Zawsze uważała McLaggena za kretyna, jednak myślała, że był jakiś powód, dla którego trafił do Gryffindoru. Teraz jednak zobaczyła, jak bardzo się pomyliła. Jej rozmyślania przerwało dotarcie do gabinetu dyrektorki. Nie minęła chwila, a byli już w środku i siedzieli przed jej biurkiem. Szatynka dla bezpieczeństwa wszystkich zajęła miejsce pomiędzy chłopakami.

- Proszę mi natychmiast wytłumaczyć, co miało znaczyć państwa skandaliczne zachowanie podczas obiadu?

Zapytała po chwili kobieta, mierząc całą trójkę gniewnym spojrzeniem. Niby dorośli ludzi, a zachowują się jak dzieci. Głos od razu zabrał Cormac, mając nadzieję, że uda mu się jakoś wymigać od ewentualnej kary.

- Pani dyrektor, siedziałem sobie spokojnie, a nagle ten wariat pojawił się z nikąd i zaczął się awanturować o niewiadomo co. Chciał mnie czymś przeklną, ale byłem szybszy. To była tylko i wyłącznie obrona własna.

Miał skruszoną minę i wprost idealnie wczuwał się w role ofiary, którą nie był. W Draconie aż się zagotowało. Już miał zwymyślać Gryfona, ale powstrzymała go Hermiona, kładąc swoją drobną dłoń na jego. On w takim stanie mógł tylko pogorszyć całą sprawę, dlatego też postanowiła wziąć to na siebie. Tak było lepiej i bezpieczniej dla wszystkich tu zgromadzonych.

- Pani dyrektor, to nie zupełni było tak. McLaggen w rozmowie ze swoim kolegą obrażał mnie i Dracona, co niestety słyszeliśmy.

- Można wiedzieć, co takiego pan powiedział?

Zapytała Minerva, zerkając na Cormaca. Ten jednak milczał, nie wiedząc, co ma teraz zrobić, aby się nie pogrążyć, dlatego głos zabrał Malfoy.

- Ten suki…

- Panie Malfoy, proszę się wyrażać.

- No co? Przecież to… Dobra już dobra.

Poddał się, widząc srogi wzrok dyrektorki, po czym przeszedł do sedna sprawy.

- McLaggen „delikatnie” sugerował, że MOJA dziewczyna jest puszczalska, a ja ją wykorzystuje.

Na twarzy Hermiony i McGonagall pojawiły się rumieńce, z tą różnicą, że u pierwszej były one spowodowane zawstydzeniem, a u drugie złością. Minerva nadal miała w pamięci wyjątkowo przykry incydent z udziałem jej uczennicy i Roger Benza. Doskonale pamiętała ten skandal, a tym bardziej to, przez co musiała przebrnąć ta biedna dziewczyna. Dlatego też teraz ta sytuacja tak wyprowadziła ją z równowagi. Nie mogła pozwolić, aby ktoś bezkarnie w taki sposób obrażał pannę Granger, która i tak swoje już przeszła.

- Panie McLaggen, szlaban! Przez tydzień przychodzi pan do mnie zaraz po kolacji. Już ja pana nauczę szacunku do kobiet.

Jej głos był naprawdę surowy, a złość niemal namacalna. Za to Cormac nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał.

- Ale…

- Bez dyskusji. Zdania nie zmienię, więc nich pan lepiej nie pogarsza swojej sytuacji.

- Ale to ja tu jestem ofiarą!

Krzyknął w końcu oburzony Gryfon. Tygodniowy szlaban z McGonagall? Przecież to było najgorsze, co mogło go spotkać.

- Proszę się nie unosić, bo ten tydzień zmieni się w dwa. Poza tym pan Malfoy również zostanie ukarany. Panna Granger jutro będzie nadzorowała jego szlaban w Izbie Pamięci, którą będzie musiał własnoręcznie posprzątać.

- No chyba pani żartuje.

McLaggen był wściekł. On się miał użerać z dyrektorką, a ta gnida ma jeden szlaban ze swoją dziewczyną. Przecież to był szczyt niesprawiedliwości.

- Nie mam w zwyczaju żartować, więc proszę już ze mną nie dyskutować i udać się na lekcje.

- Natychmiast.

Dodała o wiele bardziej stanowczo, widząc, że Cormac już otwiera usta, aby coś powiedzieć. Za to Prefekci z trudem powstrzymując uśmiechy szybko pożegnali się z dyrektorką i opuścili jej gabinet.

- Idziemy do dormitorium.

Oznajmiła nagle Hermiona, gdy byli na piątym piętrze, a blondyn spojrzał na nią pytająco.

- Nie mamy rzeczy, a poza tym trzeba ci to opatrzyć.

Tu wskazała na ranę, znajdującą się na prawym bicepsie chłopaka. Rozcięcie nie było głębokie, ale sączyła się z niego krew, czemu Gryfonka miała zamiar zaradzić.

- Wiesz, że historia zaraz się zacznie?

- Wiem, ale jak się trochę spóźnimy, to nic się nie stanie.

- Serio?

Zapytał z wrednym uśmieszkiem Ślizgon, na co szatynka przewróciła tylko oczami.

- Przestań gadać i chodź.

Powiedziała tylko, ciągnąc go w stronę portretu starego czarodzieja. Gdy byli już w salonie dziewczyna od razu skierowała się do swojej sypialni, prowadząc za sobą Malfoya. 

- Siadaj i poczekaj tu.

Oznajmiła, popychając go na łóżko, po czym zniknęła za drzwiami. W przeciwieństwie do Dracona nie miała w pokoju mini apteczki, więc musiała poszukać czegoś w łazience. W szafce znalazła esencje z dyptamu, która nadawała się idealnie. Zabrała fiolkę i wróciła do sypialni. Draco siedział, tak jak go zostawiła, z tą różnicą, że teraz przy nim była Lucy, którą drapał za uchem. Brązowooka usiadła po jego prawej stronie, odkorkowując buteleczkę z wywarem.

- Może szczypać.

Ostrzegła, unosząc nieco jego rękę. Wszystko robiła niezwykle delikatnie, starannie aplikując eliksir na każdy minimetr jego rany. Skaleczenie w końcu zabliźniło się w całości, a szatynka gdy skończyła złożyła na nim delikatny niczym piórko pocałunek. Każdy jej gest był przepełniony uczuciem i czułością, pomimo tego, że blondynowi właściwie nic takiego się nie stało. Jednak to nie rana, była powodem takiego, a nie innego jej zachowania.

- Dziękuję ci.

Powiedziała w końcu dziewczyna, odsyłając buteleczkę z wywarem na swoje miejsce. Widząc jednak pytające spojrzenie blondyna, westchnęła, po czym dodała.

- Za stanięcie w mojej obronie.

- Nie opowiadaj głupot. Nie pozwolę, żeby jakiś szmaciarz tak o tobie mówił.

Mówiąc to gwałtownie przyciągnął do siebie dziewczynę, opadając na materac tak, że teraz ona leżała na nim.

- Nie wierzysz w to, co mówił, prawda?

Zapytał po chwili, widząc jej niewyraźną minę. Trochę obawiał się odpowiedzi. Nie chciał, aby miała wątpliwości, co do jego uczuć. Była centrum jego wszechświata i pragnął, żeby o tym wiedziała.

- Nie, tylko przykro mi, że ludzie tak uważają.

Westchnęła, zakładając za ucho kosmyk włosów. Słowa, które wypłynęły z ust McLaggena naprawdę ją zabolały, a świadomość, że nie tylko on może tak uważać była jeszcze gorsza. Czym sobie na to zasłużyli? Dobrze, może ich przypadek był nietypowy, ale czy to powód, aby uprzykrzać im życie?

- Co nas obchodzą ludzie? Kochamy się Granger, a oni jak im coś nie pasuje to mogą się wypchać.

- Masz racje.

Uśmiechnęła się uroczo, czując jak wszystkie troski odchodzą. Przecież to było takie proste, kochali się, więc co ich obchodziła reszta świata? Blondyn spojrzał jej głęboko w oczy, po czym złączył ich usta w namiętnym pocałunku. Miał racje, co ich obchodzili ludzie, skoro nigdy nie była tak szczęśliwa jak z nim? Odkąd przez przypadek wpadli na siebie w parku jej życie zmieniło się na lepsze. Nawet gdy było źle, potrafili wszystko naprawić, sprawiając, że ich znajomość zmieniła się w coś magicznego, pokonując kolejne bariery. Nienawiść z przed wojny, początkowa tolerancja, sympatia, gdy lepiej się poznali, przyjaźń, która bezdyskusyjne była fundamentem pięknej i bezwątpienia nietypowej miłości, która łączyła ich teraz. Czy można wyobrazić sobie coś bardziej magicznego? Leżeli tak, zatracając się w przyjemności i zapominając o istnieniu czasu. Hermiona siedziała okrakiem na blondynie, a ten pieścił jej uda i pośladki, które odsłaniała podwinięta spódniczka. Po chwili jego dłonie jednak powędrowały do koszuli dziewczyny, którą zaczął rozpinać. Szatynka chętnie mu się poddała i już po chwili jej bluzka spoczywała na materacu obok nich. Żadnemu nawet przez myśl nie przeszło, aby gdziekolwiek się stąd ruszyć, nie mówiąc o pójściu na lekcje profesora Binnsa. W ich ciałach rozpalał się ogień pożądania, który powoli przejmował władzę nad wszystkim. Hermiona nie pozostając dłużna blondynowi zaczęła odpinać guziki jego koszuli, a ten błądził dłońmi po jej placach, zmierzając ku zapięciu od stanika. W momencie, gdy Gryfonka pokonała ostatnią przeszkodę dzielącą ją od rozebrania Dracona, a on już miał w rękach pasek od jej biustonosz nagle drzwi do sypialni otworzyły się z hukiem. Szatynka pisnęła przerażona, prostując się gwałtownie. Gdyby nie natychmiastowa reakcja Malfoya, który podniósł się do pozycji siedzącej, mocno przyciągając do siebie pannę Granger, ta zapewne wylądowałaby na podłodze. Teraz jednak przeniósł wzrok na gości, którzy byli na tyle bezczelni, aby przerwać im w takiej chwili.

- Czy wy kurwa nie umiecie pukać?!

Warknął, widząc Blaise’a i Harry’ego, którzy nieco zaskoczeni stali w drzwiach. Dziewczyny wysłały ich tu, aby sprawdzili, co z Prefektami i dlaczego ich nie ma, skoro Cormac już wrócił. Nie spodziewali się jednak zastać ich w tak jednoznacznej sytuacji.

- Pięknie, to my się o was martwimy, a wy zamiast iść na lekcje się zabawiacie. Ładnie to tak?

Powiedział w końcu rozbawiony Zabini, opierając ręce na biodrach. Hermiona spłonęła szkarłatnym rumieńcem, natychmiast schodząc z Dracona i chowając się za jego plecami. Była zawstydzona i to jak jasna cholera, a do tego nie miała na sobie bluzki. Po prostu lepiej być nie mogło.

- Macie dokładnie trzy sekundy, żeby stąd wyjść.

Wysyczał przez zaciśnięte zęby blondyn, mrużąc niebezpiecznie oczy. Dzięki trosce jego ukochanych kolegów teraz zamiast spędzić miło czas z Granger będzie musiał iść na te cholerne lekcje.

- Spokojnie ślicznotko, już nas nie ma, tylko streszczajcie się.

Powiedział Blaise, zabawnie poruszając brwiami, a Draco rzucił w niego pierwszą rzeczą, która wpadła mu w ręce. Jak się okazało była to bluzka jego dziewczyny, którą Zabini pochwycił w locie.

- Łady ciuszek, ładny, ale chyba nie będzie mi pasował. Jak myślisz Harry?

Zapytał przesłodzonym głosem brunet, przykładając ciuch do swojej klatki piersiowej. Potter złapał się za brodę i spojrzał na kumpla wzrokiem znawcy.

- Cóż Diabeł, to chyba nie twój kolor, w zielonym byłoby ci o niebo lepiej.

Chłopaki stali w drzwiach, prowadząc rozmowę na poziomie Greengrass i jej przyjaciółek, a Smoka zalewała krew. Przez chwilę im się przyglądał, ale w końcu nerwy mu puściły. Gwałtownie wstał z łóżka i podszedł do wydurniających się przyjaciół.

- Dawaj to idioto, a teraz obaj wypad.

Wyrwał Blaise’owi z ręki bluzkę szatynki, po czym dosłownie wypchnął obu chłopaków za drzwi, zamykając je z hukiem.

- Zabije ich kiedyś.

Mruknął Draco, przejeżdżając otwartą dłonią po twarzy.

- Później, teraz oddaj bluzkę, zapnij koszule i idziemy na zajęcia.

„Wiedziałem.” Stwierdził w myślach blondyn, wzdychając ciężko. Ale tak właściwie, to czemu by się z nią trochę nie podroczyć? Zawsze to jakieś pocieszenie.

- Jak chcesz, to ją sobie weź.

Rzucił zadziornie, a szatynka zmarszczyła gniewnie brwi. Wstała i z dumie uniesioną głową podeszła do blondyna. Starała się wyglądać groźnie, co średnio jej wyszło, biorąc pod uwagę, że stała przed nim z założonymi na piersi rękami, bez bluzki i w króciutkiej spódniczce. Smoka zamiast się przestraszyć miał ochotę się roześmiać, a potem zaciągnąć ją do łóżka.

- Oddaj.

Powiedziała krótko, głosem nieznoszącym sprzeciwu, jakby naprawdę wierzyła, że arystokrata spełni jej polecenie. Ten za to stał tylko, kompletnie niewzruszony jej bojowym nastawieniem. W takich chwilach bawiła go i pociągała jednocześnie, i to nawet bardzo.

- Już mówiłem, weź ją sobie.

W odpowiedzi Gryfonka prychnęła, niczym kotka i spróbowała odebrać swoją własność, ale nie przyniosło to żadnych rezultatów, gdyż Ślizgon szybko podniósł rękę do góry, uśmiechając się przy tym złośliwie. Zaczęła podskakiwać niczym mały piesek, bezskutecznie usiłując odebrać swoją własność.

- Spóźnimy się na lekcje.

Spróbowała po chwili przemówić mu do rozsądku, jakby naprawdę się łudziła, że osiągnie coś poza jeszcze większym rozbawieniem blondyna.

- Przecież ja ci w żadnym wypadku nie bronię zabrać bluzki.

Mówiąc to pomachał jej przed nosem ręką z koszulą, po czym znowu niósł ją do góry. Poirytowana Hermiona ponownie usiłowała mu ją odebrać, ale przy jej wzroście, nawet w obcasach nie było to możliwe. Tak się akurat złożyło, że jej chłopak należał do jednych z najwyższych w szkole, co ogólnie jej nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, ale w takich sytuacjach bywało wkurzające.

- Cóż mała, nie każdy może być wysoki.

W tym momencie Gryfonka przestała skakać i stanęła przed chłopakiem, krzyżując ręce na piersi. Miarka się przebrała.

- Albo oddasz mi bluzkę, albo idę tak.

Oznajmiła dobitnie, za zaciętą miną. Już ona mu pokaże. Draco spojrzał na nią z powątpiewaniem, najwyraźniej zapominając o incydencie, kiedy to wymaszerowała na korytarz w samej bieliźnie.

- Droga wolna Granger.

- Jak chcesz.

Warknęła, łapiąc za leżącą na łóżku torbę, po czym po prostu wyszła z sypialni. Smok stał przez chwilę, myśląc, że dziewczyna zaraz tu wróci. Jednak gdy to nie następowało zbyt długo, pospiesznie udał się do salonu. Zastał tam Hermionę, która stała przy drzwiach wyjściowych i już zamierzała je otworzyć.

- Ani mi się waż!

Krzyknął Ślizgon, a szatynka uśmiechnęła się triumfalnie. Jeśli ten gad myślał, że z nią wygra, to się grubo pomylił. W końcu odwróciła się w stronę blondyna, nadal trzymając rękę na klamce.

- To jak będzie, odzyskam bluzeczkę, czy mogę sobie iść?

Zapytała, zalotnie trzepocząc rzęsami, a Draco westchnął ciężko. Czy miał jakiś wybór? Granger była nieobliczalna i jak na jego gust czasami lekko stuknięta, więc nie miał wątpliwości, co do tego, że zrobi to, o czym mówi. Podszedł do dziewczyny i niechętnie oddał jej bluzkę. Ta z uroczym uśmiechem natychmiast ją na siebie założyła i pozapinała guziki.

- No widzisz Malfoy, nie można było tak od razu?

Zapytała, gdy była już gotowa. W jej oczach tańczyły tak charakterystyczne iskierki rozbawienia i Draco wpatrywał się w nie niczym zahipnotyzowany. Między innymi w tych czekoladowych tęczówkach się zakochał. Zawsze ukazywały wszystkie emocje, które towarzyszyły pannie Granger. Choćby chciała przed nim nie mogła nic ukryć, wystarczyło mu jedno spojrzenie, by czytań z niej, niczym z otwartej książki. Nagle jednak jego rozmyślania przerwał nieco poniesiony głos Hermiony.

- Halo! Zawiesiłeś się, czy jak? Musimy iść na lekcje.

Pomimo wszystko na jej twarzy gościł uroczy uśmiech. Blondyn przez dłuższą chwile stał, wpatrując się w nią z niekrytą fascynacją. Schlebiało jej to i to nawet bardzo. Często zastanawiała się jak to jest, że w jednej chwili ma go ochotę zatłuc, a w drugiej przytulić.

- Wiesz, że cię uwielbiam?

Zapytał Ślizgon, ni z tego, ni z owego, przyciągając szatynkę do siebie. Hermionie serce rosło, gdy widziała z jaką łatwością blondyn mówi teraz o tym, co czuje. A pomyśleć, że jeszcze wczoraj nawrzucała mu, że ma problem ze zdecydowaniem się i mównie o uczuciach.

- Wiem, ale teraz idziemy na zajęcia.

Cmoknęła go szybko w usta i przywołała do siebie jego torbę z książkami, po czym złapał go za rękę i wyciągnęła na korytarza. Oczywiście do klasy wpadli nieco spóźnienie, ale profesor Binns zdawał się tego nawet nie zauważyć, więc po prostu jak gdyby nigdy nic usiedli na swoich miejscach. Hermiona od razu zajęła się robieniem notatek, a Draco przeszkadzaniem jej. Na szczęście obie lekcje minęły im stosunkowo szybko, więc nawet nie obejrzeli się kiedy byli na dzisiaj wolni.

- Gdzie idziesz?

Zapytał Draco, siedząc na kanapie w ich Pokoju Wspólnym. Wrócili już z zajęć, a Hermiona zostawiła tylko swoje rzeczy i znowu miała zamiar gdzieś iść, co średnio mu się spodobało.

- Zobaczyć się z Lizy, jestem z nią umówiona w bibliotece.

Malfoy zmarszczył brwi, robią niezadowoloną minę, co bardzo rozbawiło Gryfonkę.

- Nie patrz tak, znikam góra na dwie godziny.

- Ale co ja mam niby robić?

- A to już nie moja sprawa, pa.

Posłała mu jeszcze tylko buziaka i już jej nie było.

- Super.

Mruknął pod nosem, przywołując do siebie butelkę Whisky i szklankę. Od razu napełnił ją bursztynowym płynem i upił łyk. Po chwili do salonu wbiegła Lucy, która od razu wskoczyła na kanapę i położyła się obok blondyna.

- No to zostaliśmy sami.

Oznajmił, drapiąc suczkę za uchem. Siedział tak, obserwując ogień tańczący w kominku i rozmyślając o swoim życiu. Teraz czuł, że jest naprawdę szczęśliwy. Miał przy sobie ukochaną dziewczynę, a jego matka w końcu była wolna. Narcyza po tylu latach odważyła się zawalczyć o siebie i na dodatek odzyskała ukochaną siostrę. Z tego co wywnioskował z listów matki sprawa rozwodowa miała się odbyć już za dwa dni. Był pewny, że wszystko przebiegnie po ich myśli. Sam również chciał tam być, ale Narcyza się na to nie zgodziła. Uznała, że on i Lucjusz w jednym pomieszczeniu to co najmniej kiepskie połączenie. Niestety musiał się z nią zgodzić. Już ostatnio miał ochotę zabić tego sukinsyna gołymi rękami.

Gdy pomyślał o wizycie Malfoya Seniora u Parkinsonów w jego głowie pojawiła się niepokojąca myśl, a konkretniej ostatnie słowa Lucjusza.

„- Wszyscy jesteście siebie warci! Banda zdrajców, pod przewodnictwem tej szlamowatej dziwki! Jeszcze się przekonasz szmato, że ze mną się nie zadziera!”

Martwiło go to i to bardzo. Co jeśli ten psychol odważy się zmienić słowa w czyny? Co wtedy? Chciał za wszelką cenę chronić Granger, a tym czasem sam sprowadzał na nią kłopoty. Co miał jednak zrobić? Doskonale zdawał sobie sprawę, że już nie jest w stanie bez niej normalnie funkcjonować. Był cholernym egoistą, ale nie potrafił inaczej, za bardzo ją kochał. Odstawił pustą już szklankę na stół i ukrył twarz w dłoniach. Nagle jednak gwałtownie podniósł się z kanapy. Musiał przestać myśleć, bo inaczej zwariuje.

- Zbieraj się bestio, idziemy pobiegać.

Rzucił do leżącej na kanapie Lucy, kierując się do swojej sypialni. Szybko przebrał się w szare dresy i czarną bokserkę, po czym wrócił do salonu, gdzie ze smyczą w pysku już czekała na niego Lucy.

- Grzeczna bestia.

Mruknął tylko, zapinając smycz, po czym oboje opuścili Pokój Wspólny. Dotarcie na miejsce nie zajęło im zbyt długo. Gdy tylko opuścili mury zamku, Draco spuścił Lucy, a ta od razu puściła się biegiem przed siebie.

- Widzimy się potem przy jeziorze!

Zdążył jeszcze tylko krzyknąć, nim suczka, która w odpowiedzi zaszczekała radośnie, zniknęła mu z oczu. Uśmiechnął się pod nosem, gdy przez myśl przeszło mu, że przy Granger nawet zwierzęta stają się cholernie inteligentne. Nie myślał jednak nad tym długo, tylko schował smycz do kieszeni i sam zaczął biec. Wysiłek fizyczny zawsze pozwalał mu oderwać się od zmartwień. Ból mięśni i pot spływający po jego ciele skutecznie kierowały jego myśli na inny tor. Z każdym kolejnym metrem troski zostawały daleko w tyle. Biegł tak ponad godzinę, póki kompletnie nie opadł z sił. Wypadło, że zatrzymał się akurat przy starym dębie, co bardzo mu odpowiadało. Zdjął z siebie koszulkę i opadł na trawę, plecami opierając się o gruby pień drzewa. Przymknął powieki, próbując ustabilizować oddech. Czuł się o wiele lepiej. Czarne myśli schował do najgłębszych zakamarków swojego umysłu i nie miał zamiaru tam zaglądać. Bo po co ma przewidywać najgorsze, skoro teraz jest naprawdę szczęśliwy i czuje, że żyję? Nawet nie wiedział, ile tak siedział, lecz gdy słońce chyliło się już ku zachodowi usłyszał kroki. Postać zbliżała się do niego powoli, lecz on nie ruszył się z miejsca, a nawet nie otworzył oczu. Nie czuł niepokoju, a wręcz dziwny spokój, więc domyślał się kto idzie i nie pomylił się. Po chwili na jego ramieniu pojawiła się delikatna dłoń, a do nozdrzy dotarł zapach tak dobrze mu znanych perfum.

- Przeziębisz się.

Powiedziała Hermiona kucając przy blondynie. Jego skóra była chłodna, a do tego siedział bez koszulki. Wyszła na błonia, ponieważ, gdy wróciła z biblioteki w dormitorium go nie było. Pierwsze, co przyszło jej do głowy to błonia, ponieważ nie znalazła nigdzie również Lucy.

- Przeżyje.

- Co się dzieje?

Zapytała po chwili, widząc jego zamyśloną minę. Pamiętała jak Draco mówił jej, że przychodzi nad jezioro, gdy musi pomyśleć lub coś go martwi.

- Nic.

- Ale…

- Przestań już gadać i chodź do mnie.

Mówiąc to złapał ją w pół i przyciągnął do siebie tak, że teraz siedziała mu na kolanach.

- Jesteś nieznośny Malfoy.

Zaśmiała się, jeszcze bardziej rozczochrując mu włosy. Postanowiła na niego nie naciskać, jeśli będzie chciał sam jej powie, o co chodzi. Siedzieli tak po prostu patrząc sobie w oczy. Nagle jednak Smok przyciągnął do siebie szatynkę i mocno ją przytulił. Hermiona była nieco zaskoczona, ale natychmiast odwzajemniła uścisk. Trwali tak dłuższą chwile, nim się do siebie odsunęli.

- Chodźmy do zamku.

Powiedział nagle Ślizgon, a Miona skinęła tylko głową. Wstała jako pierwsza, a zaraz za nią blondyn. Zapieli jeszcze tylko na smycz Lucy, która nie wiadomo kiedy tu przybiegła, po czym trzymając się za ręce ruszyli do zamku.

Witam :)

W końcu skończyłam i oto przybywam z nowym rozdziałem. Jest on raczej spokojny, ale mnie osobiście się podoba. Zobaczymy, co wy o nim sądzicie :D

Chciałam podziękować, za dużą liczbę komentarzy przy poprzedniej notce. Widzicie, jak chcecie to potraficie :) Was to nie kosztuje dużo, a mnie zapewnia dobry humor i masę weny :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥