Rozdział 62

„The last time”

Dzień balu siódmoklasistów nastała, nim ktokolwiek zdążył się obejrzeć. W zamku panowało ogólne ożywienie. Dziś nikt z nich nie myślał o tym, że za dwa dni przyjdzie im raz na zawsze opuścić mury tego zamku, w którym spędzili najlepsze lata swego życia. Na to miał nadejść czas później. Nawet Hermiona nie myślała o zakończeniu roku. Aktualnie leżała na swoim łóżku, po raz setny czytając przygotowaną przemowę. Od kilku dni siedziała nad nią, niemal nie wychodząc z pokoju. Robiła to tylko w razie konieczności jaką była pomoc McGonagall przygotowaniach do balu lub niektóre posiłki. Tu było jej dobrze, a poza tym przemowa pochłaniała ją bez reszty. Jedynie późnym wieczorem, gdy błonia świeciły pustakami wychodziła z Lucy na spacery. Raczej unikała kontaktu z ludźmi. Potrzebowała spokoju, aby wszystko sobie poukładać. Ta rozprawa odbiła się na jej psychice bardziej niż myślała. Uczucia, które towarzyszyły jej podczas obcowania z mordercą jej rodziców były nie do opisania. Twarz Lucjusza niejednokrotnie nawiedzała ją w koszmarach, przez co nie mogła spać. Wiedziała, że to w końcu minie, a rany na jej sercu zabliźnią się, lecz to jeszcze nie był ten czas. Leżała tak, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w pergamin, gdy nagle ktoś wszedł do jej sypialni. Natychmiast uniosła wzroki i ujrzała w drzwiach dwie przyjaciółki, obładowane masą pakunków.

- Hej, po co wam to wszystko?

Zapytała szatynka, siadając na łóżku, a dziewczyny spojrzały na nią z politowaniem.

- Miona słoneczko, dzisiaj jest bal, a konkretniej za cztery godziny, dlatego przyszłyśmy się szykować do ciebie i odpowiedni umilić sobie czas.

Mówiąc to Pansy odłożyła wszystkie rzeczy na łóżko, a z jednej torby wyciągnęła butelkę białego wina. Na twarzy Hermiony mimowolnie zagościł uśmiech. Kochała te dwie wariatki i nie wyobrażała sobie bez nich życia, nawet jeśli czasami doprowadzały ją do szału. Ruda w mgnieniu oka wyczarowała trzy kieliszki, a Ślizgonka napełniła je trunkiem.

- No to wypijmy za najlepszy bal w historii Hogwartu!

Oznajmiła Ginny, gdy stuknęły się kieliszkami. Spędziły tak pół godziny, po czym po kolei poszły się kąpać. Minęła ponad godzina, nim wszystkie ponownie znalazły się w sypialni.

- Najpierw bierzemy się za Mionę.

Stwierdziła Pansy, sadzając szatynkę na krześle, która nie zdążyła wypowiedzieć nawet słowa, gdyż Ślizgonka już zaczęła majstrować przy jej włosach, a ruda sięgnęła po potrzebne kosmetyki. Bez dyskusji oddała się w ich ręce, mając nadzieję, że przyjaciółki nazbyt nie poniesie fantazja.

- Gotowe.

Usłyszała Gryfonka po mniej więcej dwudziestu minutach. Niepewnie odwróciła się w stronę lustra i oniemiała.

- Podoba się?

Zapytała zaciekawiona Pansy, z uśmiechem spoglądając na przyjaciółkę.

- I to jak.

Wyglądała inaczej niż na co dzień. Jej włosy były ułożone w na pozór niedbały kok, z którego wymykało się kilka pasemek, dodając Gryfonce uroku. Najbardziej podobały jej się jednak oczy, które hipnotyzował bardziej niż zwykle.

- Dobra, pooglądasz się później, a teraz jeszcze nas trzeba doprowadzić do porządku.

Zaśmiała się panna Weasley, niemal spychając Mionę z krzesła. I tak przez następną godzinę robiły na bóstwo Ginny i Pansy. Tej pierwszej włosy pokręciły i upięły tak, aby spływały przez lewe ramię. Za to Pansy swoje zaplotła w warkocz, z którego Hermiona ułożyła prześliczny kok. Szykowały się do ostatniej chwili. Panna Granger musiała być w Wielkiej Sali wcześniej, dlatego pół godziny przed balem były gotowe. Jedno trzeba było przyznać, wszystkie trzy wyglądały zjawiskowo. (Hermiona, Pansy, Ginny)

- Ten bal jest nasz!

Stwierdziła skromnie ruda, gdy przeglądały się w lustrze, jednak Hermiona bardziej była zaabsorbowana swoją mową, którą czytała po raz ostatni. Trochę się denerwowała, czy aby na pewno wszystko pójdzie po jej myśli. Obaw tych jednak nie podzielała ani Pansy, ani Ginny.

- Miona, daj już sobie z tym spokój. Na pewno olśnisz wszystkich, jak nie mową to wyglądem, więc chodź, bo chłopaki już czekają.

Powiedziała rozbawiona Pansy, po czym wraz z Ginny wyciągnęły szatynkę z jej dormitorium.

*****

- Gdzie one są?

Niecierpliwił się Harry, gdy od dłuższej chwili wraz z grupką Ślizgonów czekali na dziewczyny. Byli tu Blaise, Alan z Astorią, Jimmy z Mari Strens, Graham z Elizabeth Korn oraz Draco. Ten ostatni był sam. Nie miał zamiaru iść na bal z kimś, kto nie nazywa się Hermiona Granger. Poza tym musiał zrealizować pewien plan. Podniosła atmosfera panując dziś w zamku była idealna do naprawienie błędów. Za punkt honoru wziął sobie porozmawianie z Hermioną. Nie wiedział, co z tego wyjdzie, ale na wszelki wypadek w kieszeni jego czarne marynarki spoczywało niewielki pudełeczko od matki. A tak dokładnie rodowy pierścionek Blacków. Był on wykonany z najczystszego białego złota, jednak jego główną ozdobą był spory, owalny szmaragd oraz dwa mniejsze brylanciki po obu jego stronach. Pierścień liczył sobie dziesiątki lat, gdyż przekazywano go sobie w rodzie Blacków od wielu pokoleń. Wykonały go na specjalne zamówienie gobliny, co czyniło go jeszcze cenniejszym. Największą miał jednak wartość sentymentalną. Ten pierścień był jedną z ważniejszy pamiątek rodzinnych, a teraz należał do niego. Najbardziej w nim jednak urzekły go słowa wyryte na jego wnętrzu, a mianowicie „La Fin De La Vie”. Dokładnie te same, które znajdowały się na jego złotym zniczu, który to był prezentem właśnie od Hermiony. Często wypuszczał go w dormitorium i patrzył jak lata, myśląc o Granger. Był zdeterminowany, aby ją odzyskać, gdyż tęsknota trawiła jego wnętrze, pozostawiając za sobą coraz większe spustoszenie. Wiedział, że jest samolubny w swoich pragnieniach, ale inaczej nie potrafił. Poza tym wszyscy na każdym kroku również powtarzali mu, że bez niego Hermiona nie jest szczęśliwa. Więc dlaczego nie miałby spróbować naprawić tego, co spieprzył i uszczęśliwić ich oboje?

- Stary gadasz, jakbyś ich nie znał. Przecież zanim wszystko dopną na ostatni guzik minie wieczność.

Z rozmyślań wyrwał go nieco rozbawiony głos Blaise’a, przez co ponownie zwrócił uwagę na zebranych. Dziwnie było oglądać wszystkich tak odstawionych, pod krawatem i w ogóle. Sam nie był rzecz jasna gorszy. Szyty na miarę czarny garnitur oraz biała koszula idealnie podkreślały jego urodę, a srebrny krawat stanowił dopełnienie całości. Wszystkie dziewczyn przechodzące obok niego posyłały mu pełne pożądania spojrzenia, które on delikatnie mówiąc olewał. Czekała tylko na Hermionę, która była tą jedną jedyną. Żadna inna nie mogła jej zastąpić.

- Tak, tylko Ginny zabrała wszystko i poszła do Miony ponad cztery godziny temu. Co można do cholery robić tyle czasu?

- Już pytałem o to Pan, ale dostało mi się tylko, że nic nie rozumiem i jestem ignorantem. Skończyło się tak, że zwinęła mi butelkę wina i sobie poszła oznajmiając, że mam czekać przed Wielką Salą.

Wszyscy zaczęli się śmiać, lecz nagle Parker umilkł.

- No panowie, chyba się w końcu doczekaliście.

Stwierdził z niekrytym uznaniem Jimmy, a cała reszta jak na komendę odwróciła się w stronę schodów. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wszystkim opadły szczęki. U szczytu schodów stały trzy zjawiskowo piękne dziewczyny. Draco widział jednak tylko jedną z nich. Szła po środku, roztaczając wokół siebie powalający blask. Teraz już była tylko ona. Ostatecznie został stracony, gdy ich oczy się spotkały, a on ponownie mógł utonąć w tych czekoladowych tęczówkach. Nie odwróciła wzroku tak szybko, jak zwykle, tylko szła, przez cały czas patrząc mu w oczy. Czuła się dziwnie, widząc w jego tęczówkach podziw, zachwyt i coś jeszcze, o czym bała się nawet pomyśleć. Jednak pomimo tego nie mogła przestać patrzeć. Wytworzyła się pomiędzy nimi dziwna więź, której żadne nie chciało przerwać. Hermiona opamiętała się dopiero, gdy zeszła ze schodów. Nie mogła się tak zachowywać. Do tej pory traktowanie go jak powietrze mniej więcej zdawało egzamin, więc i teraz powinna się tego trzymać. Każdy kolejny kontakt zadawał jej ból, którego miała dość. Nie wiedziała jednak, że Draco ma zupełnie inne plany, co do ich relacji. Ogarnęła się nieco i razem z dziewczynami podeszły do czekającej na nie grupki.

- Muszę przyznać, że dobrze spożytkowałyście te cztery godziny.

Oznajmił z podziwem Blaise, przytulając do siebie Pansy, na co wszystkie trzy uśmiechnęły się uroczo.

- Słodki jesteś Diabeł, ale teraz chodźmy zająć sobie jakieś miejsca.

Odezwała się panna Granger, usilnie starając się ignorować natarczywe spojrzenie Malfoya, który nie mógł oderwać od niej oczu. Nie czekała nawet na odpowiedź, tylko wyminęła wszystkich i dumnie wkroczyła do Wielkiej Sali. Cała reszta jednak bez słowa podążyła za nią. Gdy weszli do miejsca, gdzie na co dzień jedli posiłki musieli przyznać, że nauczyciele się postarali. Cała sala udekorowana była w kolorach czterech domów. Zniknęły stoły dzięki czemu zrobiło się tu naprawdę dużo miejsca. Podium, gdzie jadali nauczyciele teraz było sporo wyższe i zastępowało scenę, na której już rozstawiała się kapela. Za nimi znajdowało się pięć ogromnych gobelinów. Które przedstawiały herby poszczególnych domów oraz samego Hogwartu. Za to stoły dla uczniów zostały umieszczone po obu stronach drzwi, dzięki czemu miejsca do tańca było naprawdę sporo. Hermiona od razu wypatrzyła odpowiadający jej stolik i nie pytając o zdanie resztę ruszyła w jego stronę. Był on jednym z większych, dlatego spokojnie mogli się tu zmieścić całą dziesiątką. Hermiona usiadała tak, aby mieć dobry widok na scenę, gdzie już niebawem miała wygłosić swoją mowę, którą aktualnie powtarzała w głowię. Reszta dołączyła do niej dość szybko. Usiedli przy stoliku, a Malfoy ku jej rozpaczy zajął miejsce obok niej. Postanowiła to jednak zignorować. W końcu nie będzie się odzywać do powietrza. Wszyscy poza Prefektami Naczelnymi bardzo szybko pogrążyli się w rozmowie. Draco był zbyt zajęty lustrowaniem wzrokiem Granger i układaniem w głowie tego, co chce jej powiedzieć, a ona za to starała się zachować spokój, aby nie ukatrupić jednego blondasa, który bezczelnie się na nią gapił. Co on sobie w ogóle wyobrażał? Nie miał prawa nawet na nią patrzeć, a już szczególnie tak! Jego wzrok niemal palił jej skórę, a szatynka usilnie próbowała zwalczyć w sobie to uczucie. Czy ona naprawdę chciał ją udręczyć jeszcze bardziej? Jeśli tak, to szło mu to całkiem nieźle. Sala zaczęła się zapełniać, gdy zbliżała się godzina rozpoczęcia balu. Pomieszczenie wypełniły wesołe rozmowy i śmiechy, a ostatni uczniowie zajmowali miejsca. Przybyli również nauczyciele, których stół znajdował się nieopodal sceny. Oni również mieli na sobie odświętne stroje i prezentowali się naprawdę dobrze. Gdy wybiła 20:00 Minerva McGonagall podniosła się ze swojego miejsca i weszła na scenę.

- Proszę o ciszę!

Powiedziała swoim donośny głosem, a wszyscy natychmiast umilkli, zwracając się ku dyrektorce.

- Witam was wszystkich na balu siódmoklasistów. Wiem, że z niecierpliwością czekaliście na to wydarzenie, dlatego nie przedłużając zapraszam na scenę Prefektów Naczelnych, Hermionę Granger i Dracona Malfoya.

Gryfonka zmarszczyła gniewnie brwi. Po co u licha ma tam iść też Malfoy? To ona wygłaszała przemówienie. Nie było jej jednak dane zbyt długo nad tym myśleć, gdyż po sali potoczyły się oklaski, a siedzący obok niej blondyn wstał i odsunął jej krzesło. Nie skomentowała tego w żaden sposób, lecz gdy Draco stanął tuż obok i skłonił się nisko, oferując swoje ramię szlag ją trafił.

- W co ty do cholery pogrywasz?

Syknęła tak, aby tylko on ją usłyszał. Wcale jej się to wszystko nie podobało, a szczególnie łobuzerski uśmiech, który zagościł na twarzy blondyna.

- Staram się być dżentelmenem, więc nie rób scen lwico.

- Nie waż się tak do mnie mówić, a poza tym ty nawet nie wiesz jak się pisze dżentelmen.

Fuknęła, powoli tracąc nad sobą panowanie. Zawsze był bezczelny, lecz teraz przechodził samego siebie.

- Jak już mówiłem nie rób scen, tylko chodź, bo ludzie zaczynają się gapić.

Musiała się z nim zgodzić. W tym momencie skupiali na sobie spojrzenia całej Wielkiej Sali. Bardzo niechętnie wsunęła dłoń w ramię zadowolonego z siebie Smoka, po czym razem ruszyli w stronę sceny. Czuła się co najmniej dziwnie, będąc tak blisko niego. Serce przyspieszyło swój rytm, dłonie drżały, a ona za nic nie mogła nad tym zapanować. Nie pomogło powtarzanie sobie w myślach, że ma się uspokoić. Miarka przebrała się, gdy w połowie drogi Draco położył swoją drugą rękę na jej dłoni, którą trzymała jego ramię. Po czym pochylił się nieco ku niej.

- Musimy pogadać.

Szepnął tuż nad jej uchem, omiatając je ciepłym oddechem, przez co po plecach szatynki przeszedł przyjemny dreszcz. „Cholera jasna Granger, weź się w garść! Ile ty masz lat?!”

- Ja nic nie muszę Malfoy, a tym bardziej z tobą rozmawiać.

Odpowiedziała hardo, nawet na niego nie patrząc.

- Ale ja cię o to proszę.

- Prosisz? Nie rozśmieszaj mnie. Przez ostatni czas traktowałeś mnie jak powietrze, całkiem nieźle ci to szło, więc tego się trzymaj.

Nieco go ukuły jej słowa oraz wrogi ton, ale czego innego mógł się spodziewać po tym, co zrobił? Wiedział, że nie będzie łatwo, ale był na to gotowy. Hermiona jest warta zachodu.

- Chciałem po dobroci, ale jak nie, to załatwimy to inaczej.

Mruknął tajemniczo blondyna, lecz dziewczyna ni jak tego nie skomentowała, gdyż dotarli do sceny. Weszli po niewielkich schodkach, a gdy znaleźli się na środku szatynka z ulgą odsunęła się od Ślizgona. Teraz musiała się skupić na mowie, a nie tym namolnym gadzie.

- Witam was wszystkich.

Zaczęła, zwracając tym samym na siebie uwagę zgromadzonych.

- Długo zastanawiałam się nad tym, co dzisiaj powiedzieć. Zanudzanie was absurdalnie długą mową nie ma sensu, ponieważ nie zapamiętalibyście nawet połowy.

Wiele osób na te słowa zachichotało, a nawet i na twarzach nauczycieli pojawiły się uśmiechy.

- Za dwa dni przyjdzie nam opuścić ten zamek, śmiało mogliśmy nazwać drugim domem. Bo czyż właśnie nie tu spędziliśmy najlepsze lata naszego życia? Czy nie tu poznaliśmy, czym jest przyjaźń, poświęcenie i miłość? Hogwart był świadkiem jak z jedenastoletnich szkrabów zmienialiśmy się w dorosłych ludzi. Nie wierzę, że znajdzie się wśród nas choć jedna osoba, która po latach nie będzie wspominać czasu spędzonego tutaj. Nadeszła jednak pora, aby opuścić mury zamku i iść dalej, aby nauczyć się samodzielnego życia w nie zawsze sprawiedliwym świecie. Tu bez względu na porę byliśmy otoczeni gronem życzliwych ludzi, który chętnie służyli nam pomocą, lecz niestety nie zawsze tak będzie. Nigdy nie wiemy, co przyniesie nam losy, czy będzie dla nas łaskawy, czy też wręcz przeciwnie. Najważniejsze jest jednak, aby nigdy się nie poddawać. Właśnie tego nauczyła mnie ta szkoła – walczyć o to, co kocham, w co wierzę i najważniejsze o sama siebie. Lata spędzone tutaj wpłynęły na to, kim jestem teraz. Podejrzewam, że wielu z was ma podobne odczucia. Hogwart w znacznym stopniu ukształtował nasze charaktery, poglądy, wszystko. Zawdzięczamy mu więcej, niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić i nigdy nie możemy o tym zapomnieć.

Zakończyła, podejrzanie szybko mrugając powiekami z powodu napływających jej do oczu łez. Pożegnanie ukochanej szkoły nie było łatwe. Pomimo, iż spotkało ją tu również wiele złego nie żałowała nawet sekundy spędzonej w Hogwarcie. Nie tylko Hermiona była wzruszona. Jej mowa choć krótka i prosta trafiła do serc zgromadzonych. Nawet niektórzy panowie dyskretnie wycierali oczy, nie mówiąc o dziewczynach, które pochlipywały cicho, chusteczkami ocierając łzy tak, aby nie naruszyć makijażu. Ku zdziwieniu wszystkich i surowa Minerva McGonagall, gdy podeszła do Prefektów i zaczęła mówić miała dziwnie zachrypnięty głos.

– Dziękuję pannie Granger z tak ujmującą mowę, a teraz chciałabym prosić Prefektów Naczelnych o oficjalne rozpoczęcie balu pierwszym tańcem.

Hermiona wytrzeszczyła oczy, a Draco uśmiechnął się triumfalnie. Taki obrót sprawy bardzo mu odpowiadał. Nim Gryfonka zdążyła zareagować dyrektorka zeszła ze sceny, a Smok ukłonił się szarmancko, wyciągając w jej stronę dłoń. I co ona do jasnej cholery miała teraz zrobić? Za żadne skarby nie chciała z nim tańczyć, być blisko, a nawet na niego patrzeć. Czy to naprawdę było tak trudno pojąć, że sprawia jej to ból? Patrząc na niego przed oczami przemykały jej wszystkie spędzone wspólnie chwilę. Te szczęśliwe były chyba najbardziej bolesne. Właśnie wtedy miała poczucie, że bezpowrotnie straciła coś naprawdę wyjątkowego. Wmawiała sobie, że on nie był wart jej uwagi, po tym jak ją potraktował, lecz to nie było takie proste. Jej serce należało do Dracona Malfoya, a ona pomimo szczerych chęci nie mogła mu go odebrać.

- Nie bój się mnie, przecież nic ci nie zrobię.

Szepnął uspokajająco Draco, błędnie interpretując panikę rosnącą w jej oczach.

- Nie boję się ciebie.

Skłamała gładko, patrząc mu hardo w oczy. Bała się go jak jasna cholera, a raczej tego jaki miał na nią wpływ.

- Więc to udowodnij.

Panna Granger zgromiła blondyna wzrokiem, lecz ten uśmiechnął się tylko łobuzersko, przysuwając bliżej niej wyciągniętą rękę. Dziewczyna zacisnęła zęby, ale położyła swoją drobną rączkę na wierzchu dłoni blondyna, która jak zwykle była przyjemnie chłodna. „Nie myśl o tym!”, warknęła na siebie w myślach, biorąc głęboki wdech, gdy Ślizgon sprowadził ją ze sceny.

- On się zaraz doigra.

Szepnęła Ginny, która tak jak cała reszta Wielkiej Sali obserwowała każdy ruch Prefektów.

- Jak tak dalej pójdzie Miona się wścieknie.

Dodawała Pansy, widząc stan swojej przyjaciółki, która wyglądała jakby jedynym jej marzeniem było rozszarpanie Malfoya na strzępy.

- Spokojnie, to jest Smok. On się tak łatwo nie da, a poza tym ma sposoby na Mionkę.

Blaise jako jedyny wyglądał na odprężonego, a wręcz zadowolonego z tego, co się dzieje. Draco tylko jemu powiedział o pierścionku i wszystkich swoich planach. Diabeł był bardziej niż pewny, że Smok choćby miał poruszyć niebo i ziemię odzyska Hermionę. W tym czasie Prefekci znaleźli się na środku sali. Ślizgon zatrzymał się jako pierwszy, po czym odwrócił szatynkę przodem do siebie i w tym momencie orkiestra zaczęła grać. <koniecznie odtworzyć!>. Hermiona jęknęła w duchu, słysząc tak dobrze jej znany utwór. Już chyba gorzej być nie mogło. „A jednak…” przeszło jej przez myśl, gdy spojrzała w błyszczące oczy Dracona. Na jego twarzy gościł szelmowski uśmiech, pod wpływem którego miękły kolana. Blondyn zrobił krok w stronę szatynki, nie puszczając jej dłoni.

- Nie gryzę.

Wyszeptał tuż nad uchem Gryfonki, czując jak jej ciało lekko drży. Jego dłoń bardzo szybko znalazła się na jej tali, dzięki czemu mógł ją przyciągnąć jeszcze bliżej. Panna Granger opornie położyła rękę na ramieniu Ślizgona i zaczęli się kołysać.

- Ładnie wyglądasz.

Powiedział Draco, aby jakoś zacząć rozmowę, na co Gryfonka prychnęła tylko pod nosem.

- Daruj sobie.

- Lwico…

- Nie mów tak do mnie i daj mi święty spokój.

Jej głos stracił nieco na silę i stał się bardziej błagalny. Czego on jeszcze od niej chciał? Mało przez niego wycierpiała? Czy naprawdę tak wiele wymagała, chcąc spokoju? W zupełności wystarczało jej to, co przeżyła do tej pory, nie mówić o tym, co czuła teraz. Był tak blisko, czuła jego zapach, ciepło, wszystko i to ani trochę jej nie pomagało. Tęsknot, którą chowała gdzieś w głębi serca przybrała na silę i przestała sobie z nią radzić.

- Nie, musimy porozmawiać.

Był nieugięty. Musiał choć spróbować to wyjaśnić, zrobić cokolwiek, byleby ona zrozumiała i być może mu wybaczyła.

- Już ci mówiłam, że ja nic nie muszę.

- I tak mnie wysłuchasz, czy tego chcesz, czy nie.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Hermiona wściekła, a Draco zdeterminowany. Ogień i lód, po raz kolejny ścierpły się ze sobą.

- Granger, posłuchaj…

- Nie!

- Nie zachowuj się jak dziecko.

- Mogę się dopiero zachować jak gówniara, kiedy zostawię cię tu teraz i wyjdę.

- Łudzisz się, że ci na to pozwolę?

Mówiąc to przyciągnął ją bardziej do siebie, mocniej ściskając talię.

- Jesteś żałosny.

Podsumowała szatynka, patrząc na niego wzrokiem godnym bazyliszka. Draco poczuł się nieco urażony, lecz nie dał tego po sobie poznać. Wiedział, że zasłużył, więc musiał to znieść.

- Może i tak, ale to nie zmienia faktu, że mnie wysłuchasz, nawet jakbym miał cię uciszyć zaklęciem.

Czekał chwilę, lecz szatynka milczała, dlatego ponownie zaczął mówić.

- Jeśli chodzi o to, co zrobił mój ojciec…

- Nie mam do ciebie pretensji. Wiem, że nie masz z nim nic wspólnego, więc nie rozmawiajmy o tym.

Zadeklarowała do razu, nie dając mu rozwinąć tematu Lucjusza. Nie chciała nawet słyszeć o tym człowieku. Zamierzała wymazać go z pamięci i zapomnieć, że ktoś taki istniał.

- Przepraszam, ale nie o to mi chodziło. Nasze zerwanie…

- To ty mnie zostawiłeś.

- Możesz mi nie przerywać?

Irytacja sięgnęła zenitu, a opanowanie blondyna szlag trafił. Jak on miał to wyjaśnić, skoro nie dawała mu powiedzieć więcej niż dwa zdania?

- Nie, bo ja nie chcę z tobą rozmawiać. Tyle czasu doskonale sobie radziłeś bez mojej upierdliwej i denerwującej osoby, więc i teraz dasz sobie radę.

Była nieugięta, a jej oczy płonęły gniewam. Draco jednak zbyt dobrze ją znał, aby nie zobaczyć w tych czekoladowych tęczówkach również bólu oraz żalu.

- Lwico błagam cię, daj mi pięć minut.

Hermiona zawahała się. Jego błagalny ton, mina i te oczy nieco osłabiły jej postanowienia. W tym momencie widziała w nim chłopaka, którego tak kochała, a nie tego, który tak podle ją potraktował. Myśli w jej głowie pędziły z prędkością światła? Co powinna teraz zrobić? Pięć minut - niby tak niewiele, lecz wystarczająco, aby zniszczyć to, co udało jej się do tej pory odbudować. Nawet nie zorientowała się kiedy muzyka ucichła, a oni stanęli w miejscu. Nie zważali na utkwione w nich spojrzenia całej sali, byli tylko oni. Panna Granger jednak nie mogła zbyt długo znieść intensywności spojrzenie Malfoya, dlatego spuściła głowę. Draco chciał ująć jej podbródek, lecz cofnęła się niczym oparzona, uwalniając tym samym z jego uścisku.

- Nie, ja nie mogę…

Szepnęła jakby sama do siebie, lecz Draco doskonale ją usłyszał, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę drzwi. Nie mogła tu zostać ani sekundę dłużej.

- Granger!

Zawołał za nią Smok, dlatego przyspieszyła nieco kroku. Draco jednak nie opuścił i ruszył za nią. Hermiona nie odpowiedziała, a gdy tylko wyszła z balu i nikt jej już nie widział pospiesznie zdjęła buty i puściła się biegiem na piąte pięto. Nim Malfoy znalazł się na korytarzu ona była już daleko.

- Cholera jasna!

Ryknął arystokrata, uderzając pięścią w najbliższą ścianę. Nawet to nie pomogło mu rozładować frustracji. Poszło jeszcze gorzej niż się spodziewał. Najgorsze był to, że nie miał już za wiele czasu. Zostały mu tylko dwa dni szkoły, czyli najlepszy czas na odzyskanie Granger. Tego, że po jej zakończeniu ta nieznośna Gryfonka znajdzie jakiś sposób, aby mu się wymknąć był niemal pewny, a na to nie mógł pozwolić. Wściekły niczym rozjuszony Hipogryf ruszył w stronę lochów, nawet nie zauważając czwórki przyjaciół, która właśnie pojawiła się w drzwiach Wielkiej Sali.

- Powinniśmy do nich pójść.

Stwierdziła Pansy, patrząc to na schody, to na zejście do lochów.

- Oboje w najlepszym przypadku odprawią nas z kwitkiem i każą iść na bal o ile nie dojdzie to rękoczynów. To ich sprawy i nie możemy się w to mieszać.

Powiedział rzeczowo Harry, a gdy nieprzekonane dziewczyny już miała przedstawić swoje zdanie wtrącił się Blaise.

- Potter ma racje. Idziemy na bal, bo przy Malfoyach nic nie wskóramy, a oni i tak się zejdą sami. Nie mam zamiaru tracić takiej imprezy przez ich problemu małżeńskie.

Pansy i Ginny posłały mu spojrzenie wygłodniałego bazyliszka, lecz żaden z chłopaków się tym nie przejął i już po chwili obie pani zostały wprowadzone do Wielkiej Sali. Początkowo marudziły jeszcze trochę, ale gdy wszyscy rzucili się w wir zabawy i one zapomniały o Bożym świecie.

*****

Następnego dnia zamek był dziwnie cichy i spokojny. Uczniowie nie wałęsali się po korytarzach, a i nawet nauczyciele nie opuszczali swoich kwater. Wszyscy odsypiali wczorajszy bal, który trwał do białego rana. Zabawa była naprawdę intensywna i nie mowa tu o alkoholu. Chyba po raz pierwszy ludzie ze wszystkich domów, nie zważając na żadne podziały bawili się razem. Głównie zapewne skłonił ich do tego fakt, iż większość z nich już nigdy więcej się nie spotka. Po szkole ich drogi się rozejdą i każdy pójdzie w swoją stronę, co niestety jest nieuniknione. Dlatego też teraz pomimo iż był wieczór, a na dworze zapadł już zmrok uczniowie spędzali czas w swoich salonach lub u znajomych. Był jednak wyjątek. Hermiona wraz z Lucy przemierzały korytarze, kierując się w stronę wyjścia z zamku. Ten dzień chciały mieć tylko dla siebie. Jutro o tej porze będą już w Londynie, pozbawione możliwości powrotu do tej szkoły, która zastępowała im dom. Szatynka nie mogła się pogodzić z tą myślą, dlatego, aby czymś zająć myśli postanowiła wyjść z Lucy na spacer. Poza tym to jedyna okazja, aby po raz ostatni przejść się po błoniach. Gdy wyszła z zamku uderzyła w nią fala chłodnego powietrza, dlatego zapięła beżowy sweter, który miała na sobie. Przymknęła oczy, delektując się orzeźwiającą bryzą. Na ziemię sprowadziło ją dopiero szarpnięcie Lucy, która już chciała popędzić w tylko sobie znanym kierunku. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, po czym ruszyła przed siebie, nie spuszczając suczki ze smyczy. Szła, gdzie prowadziła ją Lucy, nie myśląc o tym, dokąd zmierzają. Nagle jednak suczka gwałtownie szarpnęła za smycz, wyrywając ją Gryfonce z ręki i pobiegła przed siebie.

- Lucy!

Krzyknęła Miona, lecz pies zdawał się jej nie słyszeć. Biegł w tylko sobie znanym kierunku, poszczekując co jakiś czas. Zaniepokojona szatynka nie zastanawiając się długo ruszyła za nią. Nawoływała ją niejednokrotnie, ale bezskutecznie. Suczka gnała, jak się po chwili okazało w stronę jeziora, nie zważając na swoją panią, która była coraz bardziej zmęczona, ale nie zwolniała. W końcu zauważyła, że pies znika za jej ulubionym dębem i ucicha. Pokonała ostatnie kilka metrów i była na miejscu.

- Ja cię kiedyś…

Zaczęła, obchodząc drzewo, lecz nagle zamarła w pół krok, a głos uwiązł jej w gardle. Przy pniu dębu siedział nie kto inny jak Draco Malfoy, a Lucy łasiła się do niego, domagając się pieszczot. Blondyn spojrzał w bok i ujrzał spanikowaną Gryfonkę, a na jego twarzy pojawił się ledwie zauważalny uśmiech. Przyszedł tu, aby pomyśleć, ale jak widać los okazał się dla niego łaskawy, zsyłając mu Granger.

- Masz u mnie kawał najlepszego mięsa bestio.

Szepnął do uradowanej Lucy, podnosząc się z miejsca. Hermiona za to nie poruszyła się nawet o minimetr, nie wiedząc, co ma zrobić. W tym momencie jej sytuacja była co najmniej beznadziejna. Poza nim nikt nie przebywał na błoniach. Na balu czuła się niekomfortowo, ale to nic w poraniu z tym teraz.

- Wiedziałem, że ta bestia to najlepsze, co mogłem ci dać.

Stwierdził, stając z Hermioną twarzą w twarz. Tym razem mu się nie wymknie, co to, to nie. Choćby miał ją związać wysłucha tego, co ma jej do powiedzenia.

- Jak już wspominałem wczoraj, musimy pogadać.

Oznajmił z prostotą, uważnie przyglądając się jej twarzy. Nie patrzyła mu w oczy, więc nie mógł z nich nic wyczytać, choć bardzo by chciał.

- Nie mamy o czym.

Szepnęła, cofając się o krok. Nie mogła tu zostać. Ten Ślizgon zbyt wiele dla niej znaczył, aby teraz czuła się pewnie.

- Mamy i doskonale o tym wiesz.

- Nie.

Chciała się odwrócić i odejść, lecz Draco błyskawicznie złapał ją za nadgarstek.

- Nawet nie próbuj uciekać, bo cię zwiążę.

Ostrzegł blondyn, patrząc na nią z pełną powagą.

- Nie ośmielisz się.

- Jesteś tego pewna?

Gryfonka w odpowiedzi prychnęła oburzona. Oczywiście, że się ośmieli, to w końcu Malfoy, dla niego nie istniały absolutnie żadne granice. Spróbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale chyba nikogo nie zaskoczy fakt, iż jej się to nie udało.

- Nienawidzę cię.

Powiedziała sfrustrowana, tym razem patrząc mu w oczy. Ślizgona jednak w odpowiedzi uśmiechnął się do niej ironicznie.

- Oboje doskonale wiem, że tak nie jest, więc uspokój się i daj mi dojść do słowa.

Hermiona aż poczerwieniała ze złości. Jak on śmiał zachowywać się w ten sposób? To już nawet nie podlegało pod bezczelność.

- To cię nie ominie Granger, bo prędzej, czy później cię dopadnę

Zagroził widząc, że szatynka już otwiera usta, aby coś powiedzieć.

- Mów.

Warknęła przez zaciśnięte zęby, zadając sobie sprawę, że jest całkowicie od niego zależna. Nie podobało jej się to ani trochę, ale co miała zrobić? Choćby chciała go unieszkodliwić różdżkę zostawiała w dormitorium.

- Nareszcie. Chcę wyjaśnić to, co się stało w dzień pogrzebu twoich rodziców.

- Tu nie ma o czym mówić, zostawiłeś mnie i tyle.

Smok przymknął oczy, błagając Salazara o cierpliwość i opanowanie, bo tylko to mogło go teraz uratować.

- Nie chciałem tego. Lucjusz groził, że cię zabije, jeśli tego nie zrobię. Chciałem cię chronić…

- I dlatego potraktowałeś mnie jak szmatę? Dlatego złamałeś dane słowo? Dlatego prowadzałeś się z tą dziwką? Dziękuję ci bardzo za coś takiego!

Czuła jak stopniowo budzi się w niej głęboko skrywany żal, smutek i wszystko to, co przeżyła w ciągu ostatnich tygodni. Skoro tak pragnął z nią porozmawiać to proszę bardzo. Ten medal ma dwie strony.

- Wiem, że spieprzyłem, ale zrozum, bałem się, że on cię skrzywdzi. Poza ty, co miałem zrobić? Wpaść do siebie i oznajmić, że mój psychiczny ojczulek zabił twoich rodziców i zamierza wykończyć ciebie, jeśli nie przestaniemy się spotykać?

- Tak!

Krzyknęła na całe gardło, czując jak wszystkie hamulce puszczają. To była jedyna okazja, aby powiedzieć mu wszystko, co tak potwornie ją wyniszczało.

- Mogłeś przyjść i powiedzieć mi PRAWDĘ! Ale nie, bo po co! Ty wolałeś pójść na łatwiznę, zmieszać mnie z błotem i zostawić w momencie, kiedy najbardziej cię potrzebowałam! Ty nie masz pojęcia przez co ja przeszłam! Wracam z pogrzebu rodziców, a chłopak, którego kocham tak po prostu mnie zostawia, chociaż dwa dni wcześniej przysięgał, że będzie bez względu na wszystko! Nie wiem, czego ty teraz ode mnie oczekujesz! Przyjdziesz, pogadasz, wyjaśnisz, a ja z płaczem wpadnę ci w ramiona?! A co dalej?! Za każdym razem, gdy pojawi się jakiś problem uciekniesz z podkulonym ogonem, zostawiając mnie samą?! Ja tego nie zniosę po raz drugi, rozumiesz?! Nie zniosę…

Stała, ani na chwile nie spuszczając z niego wzroku, a z jej oczu płynęły łzy. Nie wstydziła się ich, bo w tym momencie były one uzasadnione. Otwieranie ledwie zabliźnionych ran sprawiło jej ogromny ból. To, co mówiła nie było łatwe, ale prawdziwe. Co z tego, że go kocha, skoro zawiódł ją na całej linii? Potrzebowała mężczyzn, na którym mogłaby polegać, a nie takiego, który nawet nie potrafi dotrzymać danego słowa. Jakaś jej część rozumiała, że zrobił to, aby ją chronić, ale była też ta druga, skrzywdzona, oszukana i sponiewierana. Czy on chociaż raz pomyślał, jak ona się czuła, gdy prowadzał się po szkole z Greengrass, ją traktując jak powietrze? Szczerze w to wątpiła. I choć serce wyrywało się ku niemu, uparcie ostawała przy tym, co podpowiadał jej rozum. Jednak nawet on nie był w stanie zmusić łez, aby przestały płynąć, ponieważ wraz z nimi wypływał żal, którego chowała w sobie tak wiele. Nawet ta pozorna ulga była lepsza od żadnej. Draco za to był w stanie tylko patrzeć w jej przepełnione bólem oraz smutkiem oczy i zapłakaną twarz. Nadal kurczowo trzymał ją za nadgarstek, czując jak jej ciałem wstrząsają spazmy wywołane szlochem. Dopiero teraz widział, jak bardzo ją skrzywdził. Przez swoje szczeniacki zachowanie wyniszczył ukochaną osobę, odbierając jej siłę. Teraz stała się o wiele bardziej delikatna i krucha. W tym momencie jednak przypomniał sobie to, co powiedział mu Potter.

„- […]Jeśli ci na niej zależy masz ją odzyskać. Nie wiem, co ona w tobie widzi i chyba nigdy nie zrozumiem, ale widzę, że bez ciebie nie jest szczęśliwa. Więc tak dla jasności, przestań się nad sobą rozczulać i weź się w garść. Ona cię potrzebuję, nawet jeśli wmawia sobie coś innego, co jest bardziej niż pewne, dlatego nie spodziewaj się, że będzie łatwo. ”

Granger nadal go kochała i bez niego nie była szczęśliwa. Mógł to wywnioskować nawet na podstawie tego, co powiedziała teraz. Problemem było to, że zawiódł jej zaufanie, na które tak ciężko pracował. Ale, czy odbudowanie go było rzeczą niemożliwą? Udało mu się to po siedmiu latach niechęci, więc czemu miałby nie spróbować i teraz?

- Lwico wiem, że zawaliłem, ale to nie zmienia faktu, że byłaś, jesteś i będziesz dla mnie najważniejsza. Przeprosiny nic tu nie znaczą, ale błagam cię daj mi szans, żeby to naprawić. O nic więcej nie proszę, jedna szansa…

Nie odpowiedziała, spuszczając wzrok. Wszystko, co miała powiedzieć już wypłynęło z jej ust, a poza tym mętlik w głowie skutecznie uniemożliwiał jej sklecenie choćby jednego sensownego zdania. Draco przyglądał jej się przez chwilę, aż w końcu podjął decyzję. Delikatnie pociągnął szatynkę za dłoń tak, że wylądowała w jego ramionach. Przycisnął jej ręce do swojej klatki piersiowej, przytulając ją mocno. I w tym momencie poczuł jak po jego ciele rozlewa się fala ciepła, a wszystko znowu jest na swoim miejscu. Hermiona zaczęła się wyrywać, usiłując uderzać blondyna drobnymi piąstkami w tors, lecz ten przyciągnął ją do siebie jeszcze bardziej, ciasno oplatając ramionami.

- Kocham cię lwico, słyszysz? Kocham. Błagam, nie odtrącaj mnie…

Szepnął Smok, gdy szatynka zaprzestała wyrywania się i teraz po prostu płakała, opierając głowę o jego ramię. Na nic więcej nie wystarczało jej sił. Wiedziała jednak, że coś zrobić musi. Poniosła wzrok, a słowa niemal bezwolnie wypłynęły z jej lekko drżących ust.

- Jeśli naprawdę mnie kochasz pozwól mi odejść i raz na zawsze zniknij z mojego życia.

Słowa niewiele głośniejsze od szeptu dla Dracona były niczym krzyk. Jakby ktoś w jednej chwili bezlitośnie zdeptał jego ostatnie nadzieję, co zresztą się stało. Oszołomiony blondyn puścił Gryfonkę, cofając się o krok, aby móc na nią spojrzeć. Stała, kuląc się w sobie, a jej drobny ciałem co chwile wstrząsały dreszcze, mające niewiele wspólnego z chłodem. Wyglądała na tak kruchą, że aż coś boleśnie zacisnęło się na sercu Malfoya. Najbardziej jednak poruszyły go jej słowa. Miał odejść i zniknąć z jej życia na zawsze? Jeszcze niedawno właśnie to planował, ale już wtedy wiedział, że może nie dać rady. Ona stanowiła część niego, bez której nie potrafił normalnie funkcjonować.

- Tego właśnie chcesz?

Musiał mieć pewność. Jeśli Hermiona tego pragnie i wtedy miałaby ponownie stać się szczęśliwa, odejdzie. Nie zważając na własne uczucia zniknie z jej życia. Panna Granger nie mogła się ruszyć, a wszystko w niej krzyczało. Rozum mówił „tak”, a serce „nie”, lecz żadne z tych słów nie chciało jej przejść przez gardło. Była rozdarta, a targające nią emocje nie ułatwiały podjęcia decyzji, która bezpowrotnie zmieni jej życie. Jedyne czego pragnęła to uciec stąd, jak najdalej od Dracona i jego przepełnionych bólem oczu, który przeszywał ją na wskroś. Nie mogła tego znieść. Zaczęła się cofać i dopiero, gdy znalazła się mniej więcej dwa metry od Ślizgona odważyła się na niego spojrzeć.

- Ja… przepraszam.

Powiedziała niemal bezgłośnie, po czym puściła się biegiem w stronę zamku, pozostawiając Dracona na pastwę jego szalejących myśli i przepełnionego rozpaczą serca.

Witam :)

Zanim będziecie mnie chcieli zabić przypomina, że czeka nas jeszcze jedne rozdział i epilog, co oznacza, że bardzo wiele może się zdarzyć.

Czy Draco się podda?

Kto wygra walkę, serce, czy rozum Hermiony?

Jak skończy się ta historia?

Na te wszystkie pytania poznacie odpowiedz już za tydzień :D Mam nadzieję, że rozdział się podoba, bo ja osobiście jestem z niego cholernie dumna. Jeśli podzielacie moje zdanie lub wręcz przeciwnie piszcie o tym w komentarzach. Z chęcią poznam wasze opnie, które są dla mnie niezwykle ważne :)

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥