Zdrada

— Jak mogłaś mi to zrobić?!

— Ale kochanie, uspokój się, przecież nic takiego się nie stało.

— To dla ciebie jest nic?!

Draco Malfoy kipiał z wściekłości, której powodem była jego żona. W głowie mu się nie mieściło, że mogła mu zrobić coś takiego. W czasie ich siedmioletniego małżeństwa niejednokrotnie robiła głupoty, ale tym razem przekroczyła granicę.

— Draco, daj spokój, zachowujesz się jak dziecko, a nie dorosły facet.

Hermiona skrzyżowała ręce na piersi, patrząc z naganą na swojego męża. Kompletnie nie rozumiała jego irracjonalnego oburzenia. Przecież ona nic takiego nie zrobiła.

— Jak dziecko?! A kto mi robi na złość, wyskakując z czymś takim? Co ci w ogóle strzeliło go głowy?!

Draco zaczął krążyć po kuchni, mamrocząc coś pod nosem. Hermiona z trudem powstrzymała prychnięcie. Jej mąż momentami zachowywał się gorzej od ich pięcioletniego synka Christiana. Zastanawiała się czasami, jak ona mogła za niego wyjść, ale wystarczyło jedno spojrzenie w te stalowe oczy i już wiedziała. Kochała tego wariata do szaleństwa, mimo iż kiedyś tak bardzo się nie znosili. Teraz jednak stali się dorosłymi ludźmi, których nie dzieliły już żadne bariery, a razem byli szczęśliwi. Może w tym momencie Draco nie tryskał euforią i entuzjazmem, ale on również kochał swoją lwicę, jak ją zwykle nazywał.

— Nie zrobiłam nic złego, a już na pewno nie zamierzałam zrobić ci na złość. Jak zwykle przesadzasz.

— Przesadzam?! Granger do jasnej cholery, jak mogłaś kupić naszemu dziecku fretkę?!

Draco był wściekły. Wraca spokojnie do domu, wchodzi do salonu, a tam jego ukochany synek siedzi na dywanie i – o zgrozo – bawi się z małą, białą fretką. W pierwszej chwili myślał, że mam omamy, ale gdy Christian podbiegł do niego, przedstawiając swojego nowego pupila, którego kupiła mu kochana mamusia, szlag go trafił. Czy na tym cholernym świecie jest tak mało zwierząt, że jego żona musiała wybrać akurat to, którego on szczerze nie znosił?

— Kochanie, ale Chris tak strasznie się ucieszył. Wiesz, że od dawna chciał mieć zwierzaka.

— To trzeba mu było kupić psa, kot, cokolwiek, ale nie tego wyliniałego gryzonia!

Hermiona zamyśliła się na chwilę, po czym postanowiła podejść męża z inne strony. Racjonalne argumenty nie skutkowały, dlatego przyszedł czas na tajną broń. Powoli podeszła do mężczyzn i oparła ręce o jego klatek piersiową, patrząc mu przy tym w oczy.

— Skarbie, jestem pewna, że mogę ci to jakoś wynagrodzić.

Zamruczała mu do ucha, stając przy tym na placach, gdyż był od niej sporo wyższy.

— Nie myśl sobie, że tak łatwo się wyłgasz. Twoje przewinienia są zbyt duże.

Starał się brzmieć groźnie, lecz średnio mu to wyszło, szczególnie że poczuł, jak palce żony powoli odwiązują jego krawat, co jakiś czas muskając szyję. Ta bestia doskonale wiedziała, jak go podejść i teraz bezczelnie to wykorzystywała, podczas gdy on starał się być na nią wściekły.

— Na pewno coś na to zaradzimy. Gdy nasz synek i Psikus pójdą spać, a my zostaniemy sami, jakoś odkupie swoje przewinienia, prawda?

Szeptała mu słodkie słówka do ucha, a Draco miękł coraz bardziej. Jak on się do cholery miał oprzeć tej kobiecie? I tu był problem, ponieważ nie mógł. Była Gryfonka owinęła go sobie wokół palca, a jemu o dziwo to nie przeszkadzało. Zamiast dalej się dąsać, objął ją w pasie i przyciągnął do siebie, uśmiechając się przy tym drapieżnie.

— Jak się postarasz, to może i ci wybaczę tę fretkę, ale o spaniu możesz dzisiaj zapomnieć.

— Jakoś przeboleję.

Opowiedziała na pozór zasmucona Hermiona, po czym wpiła się w usta swego męża, całując go namiętnie, na co ten zamruczał niczym zadowolony kocu. Takiej kobiecie można było wybaczyć bardzo wiele, nawet tak paskudną zdradę.