Rozdział 63

„Stay with me”

Draco leżał nieruchomo, wpatrując się w szmaragdowy baldachim swego łóżka. Od momentu, gdy wrócił z błoni położył się w ubraniach, kompletnie ignorując Blaise’a, który starał się go wypytać o to, co się stało. Dopiero po pół godziny, w czasie którego blondyn nie wypowiedział ani słowa, brunet zrezygnował i poszedł spać. Draco nie był  jednak w stanie nawet zamknąć oczu. Za każdym razem, gdy to robił widział zapłakaną Hermionę, a w głowie echem odbijały mu się jej słowa. „…pozwól mi odejść.”, „…zniknij z mojego życia”. Powiedziała to, naprawdę to zrobiła. Odrzuciła go, ale czego mógł się spodziewać po tym, co jej zrobił? Właśnie, w głębi serce liczył, że mimo wszystko uda mu się ją odzyskać. Ale teraz ta nadzieja zniknęła. Zniszczyło ją jedno cholerne zdanie, tak samo jak perspektywy na normalne życie. Nie mógł sobie wyobrazić egzystowania z daleka od Granger. Wywróciła jego świat do góry nogami, a teraz miała tak po prostu z niego zniknąć? Na rozmyślaniach spędził całą noc i nawet nie spostrzegł, kiedy nastał ranek. Blondyn tkwił w swego rodzaju transie, który skutecznie uniemożliwiał mu odbieranie bodźców z zewnątrz. Nie zauważył też, kiedy jego przyjaciel wstał. Diabeł zdziwił się nieco zastając kumpla w takim samym stanie, co wieczorem. Tego, że coś się stało był pewien. Tylko jedna osoba potrafiła wprowadzić Smoka w taki stan. Wczoraj nie udało mu się nic z niego wyciągnąć, lecz dziś nie zamierzał tak łatwo dać za wygraną. Podszedł do łóżka przyjaciele i usiadł na nim, opierając się plecami o jedną z kolumn.

- Gadaj, co się stało.

Powiedział, uważnie obserwując Malfoya. Tak jak się spodziewał, odpowiedzi nie uzyskał. Draco nie dał nawet po sobie poznać, że cokolwiek słyszał.

- Stary, przestań się zachowywać jak rozkapryszony gówniarz i powiedz, co się stało, a raczej, co zrobiła Miona, bo to, że chodzi o nią…

- To już koniec, Blaise.

Przerwał mu w końcu Draco, nie chcą wysłuchiwać jego tyrady. Nie mógł się już doczekać momentu, gdy wróci do Londynu i zostanie sam ze swoim bólem. Już to było lepsze od tych wszystkich ludzi, którzy niczego nie rozumieli.

- Jaki koniec? O czym ty mówisz? Chyba nie o Hermionie. Przecież miałeś się nie poddawać.

Dociekał nieco zaniepokojony Diabeł. Dla niego nie było możliwości, aby ta dwójka się nie zeszła. Miał szczęście przyglądać się ich relacjom od momentu, gdy przestali na siebie warczeć i wiedział, że połączyło ich coś naprawdę wyjątkowego, o czym nie da się od tak zapomnieć.

- Ona mnie nie chcę znać. Zresztą, wcale jej się nie dziwię.

- Stary, o czym ty pierzysz?

- Mówię jak jest. Powiedziała, że mam dać jej święty spokój i zniknąć z jej życia.

- I ty myślisz, że ona naprawdę tego chcę?

Zapytał z niedowierzaniem Blaise. Nie docierało do niego, że Draco serio zamierza odpuścić.

- A, co mam robić? Latać za nią i błagać, żeby mi wybaczyła, skoro wyraźnie mi powiedziała, że tego nie chcę?!

Przyjaciel zaczął go wkurzać. Czy on myśli, że jemu jest łatwo?  Że naprawdę tego chcę?

- Coś ty myślał?! Że pójdziesz raz, wyjaśnisz, a ona wpadnie ci w ramiona?! Chyba zapomniałeś, z kim masz do czynienia. To Hermiona

Granger, najbardziej uparta i zawzięta dziewczyna, jak stąpała po tej ziemi!

- Daj mi spokój! Wie, czego chcę, więc postaram się, żeby już nigdy nie musiała mnie oglądać!

Wybuchnął Smok, gwałtownie wstając z łóżka. Miał serdecznie dość tej rozmowy. Nie zważając na to, że Diabeł jeszcze coś do niego mówi, wszedł do łazienki, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi.

- O nie, Draco, ja tak tego nie zostawię…

*****

Hermiona od dłuższego czasu już gotowa, krzątała się po sypialni, pakując ostatnie rzeczy. Nie zmrużyła dziś oka, dlatego do świtu robiła wszystko, byle zająć czymś myśli. Powiedzieć, że miała mętlik w głowie było ogromnym niedomówieniem. Była rozdarta pomiędzy uczuciami, a rozsądkiem. Usilnie starała się kierować tym drugim, ale serce nie dawało za wygraną. Wysunęło się na prowadzenie, gdy podczas przeszukiwania szuflad znalazła bransoletkę, którą dostała od Dracona na walentynki. Nawet nie zauważyła, kiedy po jej policzku, potoczyła się pierwsza łza. Czy był jednak sens ją wycierać, skoro zaraz za nią miały się potoczyć kolejne? Cierpiała i to na własne życzenie. „I czego ryczysz głupie? Sama kazałaś mu zniknąć!” Zadrwiła jej podświadomość, która od wczoraj dość często dawała o sobie znać, dobijając ją jeszcze bardziej. Z jednej strony chciała rzucić wszystko i biec do lochów, ale z drugiej coś ją powstrzymywało. W efekcie stała, wpatrując się bransoletkę z białego złota. Gdy ją dostała była taka szczęśliwa, a teraz? Nie mogła się powstrzymać i wsunęła biżuterie z motywem węża na prawy nadgarstek. Była naprawdę piękna, a co najważniejsze dostała ją od wyjątkowej osoby.

- Przestań o tym myśleć.

Szepnęła sama do siebie, łapiąc się za głowę, jak tak dalej pójdzie to zwariuje i to w krótkim czasie. Otarła wierzchem dłoni ślady po łzach i po wpakowaniu do kufra ostatnich rzeczy zatrzasnęła jego wieko. Teraz pokój wydawał się taki pusty. Podeszła do łóżka, gładząc dłonią jedną z kolumn. Z tym miejscem wiązało się tyle wspomnień. Wiedziała, że będą jej one towarzyszyły już do końca życia, uświadamiając, co straciła. Szatynka szybko odepchnęła od siebie tę myśl, nie mając zamiaru po raz kolejny płakać. Zamiast tego sięgnęła po czarną obrożę oraz smycz i podeszła do Lucy, która jeszcze wylegiwała się na łóżku, ani na moment nie spuszczając wzroku z właścicielki. Od wczoraj była nienaturalnie spokojna i nie odstępowała Hermiony na krok. Gdy ta w nocy płakała suczka zlizywała jej łzy, garnąc się do szatynki, aby ta nie czuła się samotna. Doskonale wyczuwała, że jej pani od dłuższego czasu jest nieszczęśliwa, ale nie wiedziała, jak jej pomóc.

- No mała, przyszedł czas pożegnać się z tym miejscem.

Stwierdziła z bladym uśmiechem Hermiona, siadając obok psa. Sprawnie zapięła mu obrożę i smycz. Niebawem miała się zacząć pożegnalna uczta, dlatego musiały się zbierać.

- Chodź Lucy, czas na nas.

Suczka posłusznie zeskoczyła z łóżka, po czym gdy Gryfonka rzuciła na kufer zaklęcie, aby ten z nimi lewitował, opuściły sypialnię. Szatynka nie oglądała się za siebie, ten pokój był skarbnicą wspomnień, do których z wiadomych przyczyn nie chciała wracać. Jak najszybciej przeszła przez salon i dopiero przy wyjściu nie mogąc się powstrzymać po raz ostatni omiotła wzrokiem pomieszczenie.

- Będę za tym tęsknić.

Szepnęła nim wyszła na korytarz, pozostawiając za sobą przeszłość.

*****

Draco stał pod prysznicem pozwalając, aby lodowata woda spływała po jego ciele. Czuł już lekkie odrętwienie, ale kompletnie się tym nie przejmował. Prawdę powiedziawszy niewiele go teraz obchodziło. W jego głowie przez cały czas było wspomnienie wczorajszego wieczoru. Już teraz był pewny, że słowa Granger zapadną mu w pamięci do końca życia. Te kilka zdań unicestwiło resztki jego nadziei i wszystko na czym mu zależało. Blondyn zacisnął powieki i uderzył otwartą dłonią w ścianę. Nie mógł o tym myśleć. Zakręcił wodę i wyszedł z kabiny. Wytarł się ręcznikiem i założył przygotowane ubrania. Najchętniej już teraz zniknąłby z tego zamku, a najlepiej z kraju. Musiał jednak wytrzymać jeszcze te kilka cholernych godzin. Rozgoryczony Draco zabrał swoje rzeczy i wrócił do sypialni. Wrzucił je do kufra i po prostu go zamknął. W pokoju na szczęście nie było już Blaise’a, bo w przeciwnym razie zapewne znowu musiałby wysłuchiwać jego wywodów, a na to nie miał ochoty. Może i byli przyjaciółmi, ale to nie upoważniało bruneta do ciągłego wpieprzania się w jego sprawy, szczególnie, że nawet do końca ich nie rozumiał. Nikt nie rozumiał, co on teraz przeżywa, w sumie na własne życzenie. Spieprzył wszystko i doskonale zdawał sobie z tego sprawę, a ta świadomość powodowała jeszcze większy ból. Nie sprawdzając nawet, czy wszystko zabrał, chwycił za kufer i wyszedł z pokoju, mocno trzaskając drzwiami.

*****

- Ale jak to odpuścił?!

Krzyknęła obudzona Pansy, gdy Zabini streścił jej rozmowę z Draconem.

- Normalnie, ja nie wiem, co ta dwójka ma w głowach, ale pozabijam ich jak się nie pogodzą. Czy oni naprawdę są aż tak tępi?

- Blaise, musisz przemówić Smokowi do rozsądku.

- Ale…

- Poczekaj. Z Dracze pójdzie łatwiej niż z Mioną. Ona choćby miała usychać z tęsknoty uniesie się honorem i wszystko szlag trafi. Za to Smoka trzeba sprowokować do działania.

- Czy ty chcesz zostać wdową zanim się pobierzemy?

Zapytał z powątpiewaniem Blaise. Prowokowanie Smoka było niczym podpisanie na siebie wyroku śmierci.

- Nie przesadzaj. Wiesz doskonale, że jeśli ty do niego nie dotrzesz to nikt tego nie zrobi, a na Hermione nie mamy co liczyć.

- Masz racje. Jak to wszystko się uda to te głąby do końca życia mi się nie odwdzięczą. 

*****

- Witam was moi drodzy uczniowie!

Po Wielkiej Sali potoczył się głos dyrektorki. Wszyscy zebrali się już na uczcie pożegnalne, aby spożyć ostatni w tym roku szkolnym posiłek. Gdy tylko Minerva weszła na podium i zabrała głos wszystkie rozmowy ucichły, a uczniowie całą swoją uwagę skupili na niej, odkładając pogawędki na później.

- Nadszedł dzień zakończenie roku szkolnego i początek tak wyczekiwanych przez was wakacji, w czasie których będziecie mogli odpocząć i nabrać sił na dalszą edukacje. Są jednak wśród nas siódmoklasiści, którzy gdy dziś opuszczą Hogwart wkroczą w dorosłe życie i przekonają się, że jest ono o wiele trudniejsze niż to w szkole. Teraz każdy z was stanie się kowalem własnego losu. Od decyzji jakie podejmiecie będzie zależało to, jak potoczą się wasze losy. Będziecie się mierzyć z wieloma problemami, lecz wierzę, że dacie im radę. Zarówno ja, jak i reszta grona pedagogicznego od pierwszego roku staraliśmy się z was wydobyć to, co najlepsze. Teraz po tych siedmiu wspólnych latach z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że trud włożony w waszą edukacje i wychowanie się opłacił. Nawet nie wiecie jaką satysfakcje daje nam obserwowanie tak licznego grona zdolnych i wartościowych czarodziei, którzy dorastali na naszych oczach. Teraz, gdy nasze drogi się rozejdą pozostaje mi tylko w imieniu wszystkich belfrów życzyć wam powodzenia i wiele sukcesów w dorosłym życiu.

Po Sali potoczyły się oklaski i aplauzy. Dla siódmoklasistów to były ostatnie chwilę w tym zamku. Nawet największym twardzielom serce ściskało się z żalu na myśl o tym, że muszą raz na zawsze opuścić Hogwart.

- Jeszcze jedno.

Odezwała się po chwili dyrektorka, ponownie zwracając na siebie uwagę uczniów.

- Chciałabym podziękować osobom, które w tym roku pełniły funkcje Prefektów Naczelnych. Panno Granger, panie Malfoy mimo moich pocztowych obaw bez zarzutu wypełnialiście swoje obowiązki, za co serdecznie wam dziękuję.

McGonaglall zaczęła klaska, a w ślad za nią poszła cała reszta. Hermiona zdobyła się na blady uśmiech, skinieniem głowy dziękując dyrektorce. Draco za to nawet nie drgnął. Całą jego uwagę absorbowała szatynka, której niebawem miał już nigdy nie zobaczyć. Podjął decyzję, musiał zniknąć z Londynu. To był jedyny sposób, aby spełnić prośbę Granger. Musiał tylko załatwić kilka sprawa, a potem zniknąć z Anglii. Jeszcze nie wiedział, dokąd się uda, ale to nie było istotne. Teraz nie mógł sobie odmówić obserwowania Granger i rozpamiętywania każdej spędzonej z nią chwili. Co z tego, że to miało sprawić, iż niebawem będzie cierpiał jeszcze bardziej? Liczyło się tu i teraz, a nie to, co będzie jutro.

- Ej, Smoku! Zawiesiłeś się, czy jak?

Nieco podniesiony głos Diabła przerwał jego rozmyślania. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że uczta już trwa, a przed nim stoi mnóstwo półmisków z najróżniejszymi potrawami. Draco nie był jednak w stanie nic przełknąć. Zresztą nie tylko on. Widział jak Granger dłubie widelcem w swoim talerzy, najwyraźniej również nie mając apetytu

- Żyję.

Mrukną tylko pod nosem, nawet nie patrząc na przyjaciele. „Ale co to za życie?”

- I co, będziesz tak siedział i spokojnie patrzył, jak laska za która szalejesz odchodzi?

Smok spojrzał na bruneta morderczym wzrokiem, starając się opanować. Ten kretyn chyba naprawdę chciał go wkurzyć.

- Nie będę, bo zniknę z Anglii.

Odpowiedział śmiertelnie poważnie, przez co Pansy zakrztusiła się pitym sokiem.

- O czym ty mówisz?

Zapytał zaniepokojony Blaise. Owszem, blondyn wspominał coś o wyjeździe, ale nigdy nie brał jego słów na poważnie.

- Wyjeżdżam, Uporządkuje wszystko w Londynie i znikam.

Po tych słowach nie chcąc wysłuchiwać pretensji przyjaciół po prostu wstał i wyszedł, nieświadomy tego, że do samych drzwi był odprowadzany wzrokiem przez pewną Gryfonkę.

- I co?

Zapytała nagle Ginny, wyrywając przyjaciółkę ze swego rodzaju transu.

- Co „co”?

Odpowiedziała pytaniem na pytanie szatynka, udając, że nie ma pojęcia, o co chodzi.

- Miona, błagam cię! Ile jeszcze zmierzasz to ciągnąć? Kochasz go, więc…

- Ty nic nie rozumiesz!

Krzyknęła nagle Gryfonka, gwałtownie podnosząc się z miejsca, gdyż słowa przyjaciółki tylko pogłębiły jej wątpliwości, których nie mogła się pozbyć.

- Nie macie pojęcia o czym mówicie, więc przestańcie się wpieprzać w nieswoje sprawy.  

Powiedziała już o wiele ciszej, po czym nie chcąc tu zostać ani chwili dłużej chwyciła za smycz Lucy, która przez cały czas leżała przy ławce i jak najszybciej opuściła Wielką Salę.

- Nie no ja nie wierzę.

Stwierdziła z niedowierzaniem Ginny, ukrywając twarz w dłoniach.

- To lepiej uwierz Ruda, bo sytuacja wygląda jeszcze gorzej.

Powiedział Blaise, który nagle znikąd pojawił się przy stole Gryffindoru. Razem z Pansy usiedli naprzeciwko Gryfonów na miejscy, które jeszcze przed chwilą zajmowała Miona.

- O czym ty mówisz?

- A o tym Potter, że Hermiona dała Draconowi kosza, a ten kretyn chce wyjechać z Anglii.

- Ty chyba żartujesz!

Oburzyła się panna Weasley, choć Ślizgon nie wyglądała jakby żartował.

- Uwierz mi, chciałbym.

- Ale to, co teraz?

- Blaise musi ogarnąć Dracona.

Oznajmiła Pansy, na co Diabeł uśmiechnął się krzywo. Przemówienie Malfoyowi do rozsądku było czymś absurdalnym, ale innego wyjścia nie było, a nawet jeśli to nie mieli czasu na kombinowanie. Od następnych kilku godzin zależało szczęście ich przyjaciół.

*****

- Nareszcie.

Westchnął Draco, gdy w ostatnim wagonie znalazł wolny przedział. Przybył tu jako jeden z pierwszych, ale szukał miejsca z daleka od całej reszty, a w szczególności upierdliwych przyjaciół. Co jak co, ale ich niekończących się wywodów i dawania mu „dobrych” rad miał już po dziurki w nosie. Ile można w kółko słuchać tego samego? Próbował, nie udało się, nie wybaczyła mu, więc co miał zrobić? To była jej decyzja i musiał ją uszanować. Przeszkadzała mu w tym jednak silna potrzeba pobiegnięcia do Granger i natychmiastowego odzyskania jej. Co z tego, że rozum wiedział, iż ona go nie chce, skoro serce z każdą sekundą wyrywało się do niej coraz bardziej? Zamiast zrobić jednak cokolwiek wpakował kufer na półkę, po czym usiadł przy oknie i zaczął się w nie wpatrywać niewidzącym wzrokiem. Tak naprawdę dopiero teraz dotarło do niego, że za chwile przyjdzie mu raz na zawsze opuścić Hogwart. Czy było mu żal? Właściwie to sam nie wiedział. Wiele osób traktowało ten zamek jak drugi dom, ale nie on. Nawet w szkolę nigdy nie czuł się w pełni szczęśliwy, bo tak na dobrą sprawę poza Blaise’m nie miał tam nikogo, aż do tego roku. Granger była dla niego niczym objawienie. Przy niej czuł się jakby w końcu znalazł swoje miejsce na ziemi. Nie ważne gdzie, ważne, że ona była blisko i wszystko nabierało sensu. Co z tego, że momentami doprowadzała go do szału? Wystarczyło spojrzenie w te błyszczące, czekoladowe oczy, jeden uśmiech, aby emocje opadły. Z nią naprawdę wszystko było prostsze, mimo iż nie raz pakowała się w tarapaty, z których musiał ją wyciągać. Przy niej czuł się potrzeby i kochany, a tego brakowało mu przez całe życie. Jednak jak widać szczęście nie było mu pisane. Już jego ojciec się o to zatroszczył. Był tak pochłonięty rozmyślaniami, że nawet nie spostrzegł kiedy pociąg ruszył. Czerwona lokomotyw rozwijała coraz większą prędkość, oddalając się od zamku. Draco starał się po raz ostatni podziwiać widoki za oknem, choć po jego głowie krążyła tylko jedna myśl. Każdy przebyty kilometr przybliżał go do samotności. Wiedział, że gdy Expres Hogwart - Londyn ponownie się zatrzyma wszystko, co kocha zniknie, tak samo jak on. Nie chciał wyjeżdżać, ale był pewny, że w Londynie czułby się jeszcze gorzej. Świadomość, że Granger jest gdzieś blisko, a on nawet nie może z nią porozmawiać doprowadziłaby go do obłędu. Siedział tak, starając się nie myśleć o niczym, co absolutnie mu nie wychodziło. Nie mógł się pozbyć wspomnień związanych z Hermioną, które nagle zaczęły go zalewać falami. Spotkanie podczas wakacji w parku. Wtedy po raz pierwszy normalnie rozmawiali i dostrzegł w niej kogoś więcej niż przemądrzałą kujonkę z Gryffindoru. Od tego wszystko się zaczęło. Kto wie jak wyglądałyby ich relacje, gdyby wtedy nie usunął jej tej blizny. Po powrocie do Hogwartu było coraz lepiej. Wspólne mieszkanie, obowiązki, przyjaciele. Każde wydarzenie, zarówno to dobre jak i złe – między innymi ten nieszczęsny wyjazd do Durmstrango – zbliżało ich do siebie coraz bardziej. Aż w końcu po meczu Slytherinu z Gryffindorem nastąpił pierwszy przełom. Pamiętał wszystko tak dokładnie, jakby to było wczoraj. Jej miękkie wargi na jego i drobne dłonie, przeczesując jego mokre od deszczu włosy. Już wtedy podświadomie wiedział, że wszystko, czego pragnie trzyma w ramionach. Jeszcze bardziej utwierdziły go w tym wspólnie spędzone ferie. Wtedy Granger pokazała mu, czym są prawdziwe święta i ile można z nich czerpać radości. Dokładnie pamiętał również dzień walentynek. Tą radość w jej oczach, gdy zobaczyła prezenty od niego. Nigdy wcześniej nie myślał, że dawanie może sprawić tyle przyjemności. Późniejszych wydarzeń wolałby nie pamiętać, choć to właśnie dzięki nim uświadomił sobie, jak bardzo ją kocha. Teraz nie rozumiał, dlaczego czekał tak długo, aby jej to powiedzieć. Tyle czasu przez to zmarnował. Gdy jednak zdobył się na odwagę był najszczęśliwszym człowiekiem na świcie. Nic nie może się równać z byciem kochany i akceptowanym przez osobę, na której nam zależy. Każdy dzień spędzony u boku Granger był jedyny w swoim rodzaju, wyjątkowy. Dzięki niej naprawdę zaczął doceniać życie. Ta dziewczyna wywróciła jego świat do góry nogami, a teraz miała tak po prostu z niego zniknąć, pozostawiając po sobie przeraźliwą pustkę. Jak to jest, że los najpierw daje nam coś, co czyni nas szczęśliwym, a potem tak po prostu to zabiera? Jak człowiek na nowo ma się nauczyć żyć w szarej rzeczywistości? Draco nie miał pojęcia, lecz wiedział, że będzie się musiał tego nauczyć. Był tak pogrążony w rozpamiętywaniu szczęśliwym chwil, iż nawet nie zauważył, że pociąg nieubłaganie szybko zbliża się do Londynu. Myśli o Hermionie pochłaniały go bez reszty. Dopiero, gdy drzwi do przedziału, który zajmował otworzyły się, a do środka wszedł Blaise Draco odwrócił wzrok od okna.

- Jeśli znowu zamierzasz mi udzielać dobrych rad, to możesz od razu wyjść.

Stwierdził cierpko Smok, ale brunet nigdzie się nie wybierał. To była ostatnia szans, aby przemówić temu tlenionemu baranowi do rozsądku. Dlatego też niewzruszony słowami przyjaciela Zabini usiadł naprzeciwko niego.

- Nie, chciałem ci tylko powiedzieć, że jesteś tchórzem.

Smok spojrzał na bruneta nieco zdziwiony, ale i urażony.

- Nie jestem tchórzem.

- Owszem jesteś, bo boisz się walczyć.

Diabeł dzielnie znosił wzrok kumpla, który ciskał w niego błyskawicami. Wiedział, że igra z ogniem, ale niewiele go to obchodziło, bo i on zaczął odczuwać gniew. Głupota przyjaciół denerwował go coraz bardziej.

- Walczyłem i przegrałem. Niech to w końcu do ciebie dotrze.

- Nie, ty opuściłeś, nim walka na dobre się zaczęła.

- Skończ.

Warknął Draco, gdyż gdzieś podświadomie wiedział, że Blaise ma racje.

- O nie stary, tak dobrze to nie ma. Czy do ciebie naprawdę nic nie dociera?

- Nie

I w tym momencie miarka się przebrała, a nerwy Zabiniego puściły. Nim Draco zdążył się obejrzeć przyjaciel poderwał się z miejsca i wymierzył mu silny prawy sierpowy. Na tym jednak nie poprzestał. Złapał Malfoya za koszulkę i pociągnął do góry, zmuszając tym samym, aby wstał.

- Zabini, co ty…

Zaczął oszołomiony, ale i nieco wkurzony Smok, lecz Diabeł ani myślał dać mu dojść do słowa.

- Zamknij się i słuchaj! Kochasz Hermionę?!

- Daj…

- Jeśli nie chcesz, żebym poważnie poprzestawiał ci szczękę to odpowiadaj tak albo nie!

Draco spojrzał w oczy przyjaciela, a to, co tam zobaczył utwierdziło go w przekonaniu, że ten nie żartuje. Od Diabła biła determinacja, pewność siebie, ale i wściekłość.

- Tak.

- Chcesz ją odzyskać?!

- Tak, ale…

- To możesz mi powiedzieć, czemu siedzisz tu jak ciele, zamiast walczyć o kobietę swojego życia?! Coś ty myślał, że wszystko przyjdzie ci tak łatwo?! Spieprzyłeś na całej linii, ale to nie oznacza, że przegrałeś, więc przestań się nad sobą użalać i zacznij działać! Chcesz do końca życia zadawać sobie pytanie „Co by było, gdyby…?” ?! Odpowiem za ciebie, nie chcesz! Sam powiedziałeś, że ją kochasz, a ona czuję do ciebie to samo! Gdyby było inaczej nie przepłakałaby tylu nocy, a teraz nie wyglądałaby jak cień człowieka! Czy tylko wy nie widzicie, że bez siebie usychacie?! Potrzebujecie siebie, więc do jasnej cholery schowaj tą pieprzoną dumę i leć do niej ty skończony kretynie!!! Co się stało z Malfoyem, który zawsze dostaje to, czego chcę?!

Blondyn patrzył na przyjaciela, który wyrzucał z siebie wszystko, co leżało mu na sercu i analizował każde jego słowo. Przecież to było takie oczywiste. Kochał Granger, więc jak do cholery miał jej pozwolić tak po prostu odejść? Blaise miał racje, potrzebowali siebie, pomimo iż byli tacy inni. Co jednak znaczyły różnice w obliczu prawdziwej miłości, która ich połączyła? Noc i dzień mimo, iż tak odmienne bez siebie nie istniały i tak samo było z nimi.

- Diabeł, pomóż mi ją znaleźć.

Powiedział nagle blondyn, pełen nowej siły. Już wiedział, co musi zrobić. Początkowy szok na twarzy Zabiniego bardzo szybko zmienił się w triumfalny uśmiech.

- Czy naprawdę musiałem dać ci w pysk, żeby coś do ciebie w końcu dotarło?

Zapytał z niekrytą radością, co i na twarzy Malfoya wywołało uśmiech.

- Skończ już na dzisiaj z tymi wywodami. Musimy szybko znaleźć Granger, bo zaraz będziemy na miejscu.

- Poczekaj.

Mówiąc to Zabini wyciągnął różdżkę i zmniejszył kufer przyjaciela do wielkości pudełka zapałek.

- Łap, bo już tu pewnie nie wrócisz.

Rzucił blondynowi pomniejszony kufer, a ten jak przystał na szukającego pochwycił go w locie i wpakował sobie do kieszeni.

- Dzięki, ale teraz chodź.

Oboje pospiesznie opuścili przedział i skierowali się w stronę innych wagonów. Zaglądali wszędzie, ale nawet nie doszli do połowy pociągu, gdy ten zaczął zwalniać.

- Cholera, musimy ją złapać zanim opuści peron. 

Stwierdził podenerwowany Draco. To była jego jedyne szansa, bo później dostanie się do Granger będzie nie lada wyczynem, a im dłużej będzie zwlekał tym gorzej dla nich.

- Złapiemy ją już na stacji, na pewno ją wypatrzymy przy wyjściu z pociągu.

Oznajmił rzeczowo Blaise, na co Dracze tylko skinął głową. Szybko jednak napotkali problem. Pociąg zatrzymał się, a uczniowie zaczęli opuszczać przedział, przez co na korytarzy zrobił się straszny tłok. Próbowali się przepycha, ale średnio im to wychodziło.

- Jasna cholera, widzę ją!

Krzyknął nagle Blaise, wskazując na okno, przy którym stali. Draco natychmiast spojrzał we wskazany kierunki i istotnie ujrzał burzę brązowych loków oraz zarys sylwetki Gryfonki, u której boku maszerowała szara suczka.

- Ucieknie nam.

- O nie, nie tym razem.

- Co ty chcesz zrobić?

Zapytał zdezorientowany Diabeł, gdy jego kumpel wyciągnął różdżkę i wycelował nią w okno.

- Walczę.

Odparł z prostotą blondyn, po czym za pomocą jednego zaklęcia sprawił, że szyba zniknęła. Nie zważając już na nic po prostu wyskoczył z pociągu.

- Granger!

Krzyknął tak głośno, że pomimo panującego gwaru zwrócił na siebie uwagę niemal wszystkich zgromadzonych na dworcu. Hermiona stanęła jak wryta, lecz trwało to zaledwie chwilę. Wiedziała, że musi natychmiast stąd uciec. Szybko ruszyła przed siebie, ale nie zrobiła nawet dwóch kroków, gdy coś uniemożliwiło jej ucieczkę. Odwróciła się i nie wierzyła własnym oczom. Jej ukochana Lucy zamiast pomóc jej w jak najszybszym zmyciu się stąd, jak gdyby nigdy nic usiadła na ziemi, patrząc wyczekująco na swoją panią.

- Lucy, idziemy.

Powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu, ale na suczce nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Ona wiedziała lepiej, co jest dobre dla jej pani. Bez problemu poznała głos Dracona. Wiedziała, że odkąd ten blondyn z nimi nie mieszka jej pani jest nieszczęśliwa, więc postanowiła pomóc tym nieszczęsnym dwunogom.

- Maleńka, błagam.

Szepnęła płaczliwie Hermiona, widząc, że Malfoy jest coraz bliżej. Szarpnęła za smycz, lecz suczka była nieugięta i nie zamierzała ustąpić.

- Bestio, dostaniesz ode mnie złote miski i tyle mięsa ile zdołasz zeżreć.

Stwierdził lekko zdyszany Draco, gdy w końcu znalazł się przy nich. Najchętniej teraz wyściskałby to psisko, ale no to przyjdzie czas później.

- Nie wiem po raz który to powtarzam, ale musimy pogadać.

Tym razem zwrócił się do szatynki, która patrzyła na niego z niekrytą paniką. Dziwny błysk w oczach blondyna nie wróżył nic dobrego. To, że coś kombinował było bardziej niż pewne.

- Wczoraj wszystko sobie wyjaśniliśmy.

Odpowiedziała, starając się opanować drżenie głosu. Czuła jak grunt osuwa jej się pod nogami. W akcie desperacji ponownie szarpnęła za smycz Lucy, ale ta ani drgnęła.

- O nie lwico, ja jeszcze nie powiedziałem ostatniego słowa.

Mówiąc to blondyn, ku zaskoczeni wszystkich zgromadzonych, którzy utworzyli wokół pary spore kółko, obserwując ich poczynania, uklęknął na jedno kolano i sięgnął do kieszeni marynarki.

- M-malfoy… co ty wyprawisz…?

Zapytała jąkając się Gryfonka, mając nadzieje, że to wszystko jej się śni, a zaraz obudzi się w swoim łóżku i zapomni o tym, co tu się stało.

- Cierpliwości kobieto.

Mruknął tylko Draco, przeszukując kolejne kieszenie. „Błagam, niech on tu będzie.” Modlił się w duchu, aż w końcu jego palce natrafiły na to, czego szukał. Z szerokim uśmiechem wyciągnął z kieszeni malutkie pudełko, obite szmaragdowym materiałem, po czym otworzył je i jak gdyby nigdy nic zwrócił się do Hermiony.

- Granger, wyjdź za mnie.

Gryfonce szczeka opadła, a smycz, którą tak kurczowo ścisła wyślizgnęła się z ręki. Nie, to nie mogło się dziać naprawdę. Na pewno miała jakieś omamy słuchowe. To niemożliwe, żeby on…

- Malfoy, postradałeś rozum. Wstań i przestań się wydurniać.

Wydukała w końcu, na co Smok uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Ja nie oszalałem, tylko się w tobie zakochałem, chociaż w sumie na jedno wychodzi, Mniejsza, wróćmy do tego, że ci się oświadczam.

- Malfoy…

- Nie, zaraz, czekaj. Zanim mi odmówisz daj mi coś powiedzieć.

Hermiona zawahała się. Ta sytuacja była tak absurdalna, że kompletnie nie wiedziała, co ma zrobić. Ochrzanić go, zabić, czy może przytulić? Draco nie dając jej czasu do namysłu zaczął mówić.

- Kocham cię, rozumiesz? KOCHAM. Wiem, że jestem stukniętym świrem, a do tego świnią, ale wiem tez, że ty czujesz do mnie to samo. Skrzywdziłem cię, ale wierz mi, że niczego tak nie żałują jak tego. Chciałem ci dać spokój jak o to poprosiłaś, naprawdę chciałem, ale cholera nie mogę bez ciebie żyć. Jeśli jednak ty nie czujesz tego samego to odejdę teraz i już nigdy mnie nie zobaczysz. Ale jeśli jest choć cień nadziei, żebyś kiedyś mi wybaczyła, to daj nam szanse i nie odtrącaj mnie.  

Widział jak jej czekoladowe oczy zachodzą łzami, ale twardo nie spuszczała z niego wzroku. Była zagubiona. Przed nią klęczał facet jej życia, którego jeszcze wczoraj odprawiła z kwitkiem, a pomimo tego był tu i prosił ją o rękę. Co ona niby teraz miała zrobić? Musiała sobie odpowiedzieć na jedno zasadniczy pytanie: czy naprawdę chciała, aby ten blondas zniknął z jej życia? Doskonale pamiętała, co czuła, gdy ją zostawił. Kochała go, tego jednego była pewna, ale czy po tym wszystkim będzie w stanie mu zaufać? Miała w głowie kompletny chaos, przez co stała, nie mogąc się ruszyć nawet o minimetr.

- Nadal tu jesteś.

Szepnął Smok, a w jego sercu na nowo zapalił się płomyk nadziei.

- Ja… ja…

- Lwico, proszę cię tylko o szanse. Pamiętasz, co mi mówiłaś? Lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż że się nawet nie spróbowało, a do stracenia mamy sporo, nie sądzisz?

I tu ją miał. Zawsze wyznawała tę zasadę, więc dlaczego nie miałaby zrobić tego i teraz? Czy szansa to naprawdę tak wiele, jeśli w grę wchodzi miłość? Zawsze podejmowała ryzyko, więc może i tym razem było warto? W grę w końcu wchodziło jej szczęście i to jak dalej potoczy się jej życie. Choć za wszelką cenę nie chciała się do tego przyznać, bez tego Ślizgona nie wyobrażała sobie swojej przyszłości. Czemu choć raz nie miałaby zachować się lekkomyślnie i nie spróbować mu wybaczyć? Owszem, mogła bardzo wiele stracić, ale zyskać jeszcze więcej.

- Draco, ja…

Arystokrata nieświadomie wstrzymał oddech, czekając na jej odpowiedz. Zresztą nie tylko on. Wszyscy zebrani, na czele z ich przyjaciółmi i Narcyzą, która przyszła tu, aby odebrać Lizy, w napięciu czekali na to, co zaraz nastąpi.

- …tęskniłam za tobą.

Wyszeptała szatynka, spoglądając na Smoka z niepewnym uśmiechem. Jaki był sens w oszukiwaniu samej siebie, skoro wszyscy wiedzieli jaka jest prawda?

- Czy to znaczy, że…?

Zapytał powoli Ślizgon, nie do końca wierząc w to, co właśnie usłyszał.

- Kocham cię.

Odpowiedziała Hermiona z prostotą, już o wiele pewniejszym głosem i to mu wystarczyło. W mgnieniu oka poderwał się z klęczek i chwycił ją w ramiona, okręcając się wokół własnej osi.

- Postaw mnie!

Pisnęła szatynka, po raz pierwszy od bardzo dawna śmiejąc się naprawdę szczerze.

- Nawet nie wiesz jak mi tego brakowało.

Postawił ją, ale tylko po to, by móc ponownie wpić się w jej słodkie usta. Dla obojga było to niczym objawienie. Aż do tej chwili do końca nie zdawali sobie sprawy, jak bardzo im tego brakowało. Miłość, którą usilnie starali się zdusić w swoich sercach, ożyła na nowo z jeszcze większą mocą, a świat znowu nabrał kolorów. Wszyscy gapie w jednej chwili zaczęli wiwatować i być brawo. Aż miło był patrzeć na dwójkę tak zakochanych w sobie młodych ludzi, którzy na nowo odnaleźli siebie. Para jednak nie miała teraz głowy do rozmyślania o reszcie świata. W tej magicznej chwili liczyli się tylko oni. Dopiero brak powietrza zmusił ich do oderwania się od siebie. Spojrzeli sobie w oczy, które na nowo rozbłysły bezgraniczną miłością.

- Wywiń mi jeszcze raz taki numer, a skończysz jako karma dla splątek.

Zagroziła Hermiona, na co blondyn zaśmiał się szczerze. Tak strasznie mu tego brakowało.

- Nie schrzanię tego, obiecuję.

Zapewnił, odsuwając się od niej kawałek. Z początku szatynka nie pojęła, o co mu chodzi, ale szybko zrozumiała, gdy wyciągnął z pudełeczka piękny pierścionek i sięgnął po jej lewą dłoń. Draco spojrzał na nią raz jeszcze, jakby pytając o zgodę, na co Hermiona uśmiechnęła się uroczo i skinęła głową, dlatego też już po chwili pierścionek znalazł się na jej serdecznym palcu. 

- Znowu jesteś moja.

Stwierdził z niekrytą radością Draco, ponownie przyciągając do siebie ukochaną. Nie mógł się nacieszyć jej bliskością.

- La fin de la vie.

Odpowiedziała, wywołując tym jeszcze większy uśmiech na twarzy blondyna.

- La fin de la vie.

Tym razem to ona go pocałowała, wkładając w to całą swoją miłość i tęsknotę. W tym momencie oboje wiedzieli, że może być już tylko lepiej Póki mieli siebie nic nie było im straszne i tak miało być już zawsze.

♥

Witam :)

Wielu z was zapewne odetchnęło z ulgą. Tak, oto przybywam do was ze szczęśliwym zakończeniem, które było planowane od samego początku. Za nic nie miałabym sumienia rozdzielić tej dwójki i na dodatek was zawieść. Z rozdziału jestem bardziej niż zadowolona i mam nadzieję, że wam również się on podoba :D Nie będę się teraz szczególnie rozpisywać, bo czeka nas jeszcze epilog, dlatego jedynie zachęcam do komentowanie. To już koniec, więc każdy kto do tej pory się nie ujawniał może zrobić to teraz, bo w końcu jak nie teraz to kiedy? :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥