Epilog

„Never Stop”

- Co tam masz Granger?

Hermiona uśmiechnęła się, słysząc za sobą głos ukochanego. Minęło tyle lat, a on pomimo tego, że już dawno zmieniła nazwisko zwracał się do niej Granger.

- Przeglądam album ze zdjęciami.

- O, dawno tu nie zaglądałem. Czyżby zebrało ci się na sentymenty?

Zapytał z typowym dla siebie ironicznym uśmiechem, za co szatynka zgromiła go wzrokiem. Ten facet chyba nigdy nie dorośnie.

- Nie rób takiej miny, tylko pokaż, co tam masz.

Dodał po chwili, siadając obok żony na kanapie. Jak to miał w zwyczaju otoczył ją ramieniem i zerknął na oglądane zdjęcia.

- Ślub Pansy i Blaise’a.

- Ale była zabawa.

- Szczególnie, że spóźniliśmy się na ceremonie.

Za każdym razem, gdy wracali do tego dnia musiała mu wypomnieć jego małą wpadkę.

*****

- Malfoy cholera jasne, zabiję cię jak się spóźnimy!

- Granger nie panikuj, gdzieś tu muszą być.

Para biegała po domu, obszukując każdy możliwy kąt, w celu odnalezienia obrączek, które oczywiście Draco gdzieś zgubił. Jako świadek był za nie odpowiedzialny, ale jak to Smok, schował je gdzieś i teraz nie miał pojęcia gdzie. Wesele ich przyjaciół miało się zacząć za pięć minut, więc panna Granger była coraz bardziej podenerwowana.

- Nie no ja nie wierzę! Jak można być tak nierozgarniętym! Ile razy ci mówiłam, żebyś po sobie sprzątał i nie upychał rzeczy, gdzie popadnie?! Jak ja się mogłam zgodzić na zamieszkanie z tobą?!

Dzieli dom arystokraty od przeszło trzech miesięcy i panna Granger bardzo szybko przekonała się, że pozorny porządek Dracona w rzeczywistości jest kompletnym chaosem. W tym domu absolutnie ci nie posiadało swojego miejsca. Gdzie Draco daną rzecz odłożył tam od tej chwili miała leżeć. No i teraz były tego skutki.

- Mam!

Krzyknął w końcu blondyn, wybiegając z kuchni.

- Gdzie były?

- W szufladzie na sztućce.

- Co one tam do ciężkiej cholery robiły?!

- Nie wiem, ale pomyślimy nad tym później, a teraz chodź.

*****

- Ale za to jakie mieliśmy wejście.

Bronił się Draco, choć na twarzach obojga gościł uśmiech. Widok żądzy mordy w oczach Pansy, gdy spóźnieni niemal wpadli do kościoła był bezcenny.

- Na pewno nie lepsze niż twoje po „wieczorze” kawalerskim.

Stwierdziła z przekąsem szatynka, wzdrygając się na samą myśl o tym. Jej mąż wraz z bandą swoich przyjaciół – Blaise’m, Harry’m, Jimmy’m, Alanem i Grahamem – ostatki swojej wolności opijał przez trzy dni, w czasie których żaden z nich nie dawał znaku życie. Umierała ze strachu o Dracona, podczas gdy on po trzech dniach, jak gdyby nigdy nic, wpadł do domu w co najmniej wątpliwym stanie z okrzykiem „Wejście Smoka!”. Myślała, że urwie mu łeb, ale ograniczyła się do oddelegowani blondyna do spania na kanapie.

- To też będziesz mi wypominać?

- Owszem, bo umierałam ze strachu o ciebie, a ty przez trzy dni włóczyłeś się i chlałeś Merlin jedne wie gdzie!

- No wiem, wiem.

Odpowiedział skruszony Draco, po czym nachylił się i pocałował ukochaną w szyję. Takimi drobnymi gestami bardzo szybko potrafił ją udobruchać.

- Niech ci będzie. Oglądajmy dalej.

Przewracała strony albumu, aż w końcu natrafili na ich zdjęcia ślubne.

- Wyglądałaś wtedy bosko.

Stwierdził z uznaniem Smok, wspominając dzień ich ślubu. Tak szczęśliwy, a jednocześnie podenerwowany nie był chyba jeszcze nigdy. Pobrali się cztery lata po zaręczynach, 21 września 2003 roku. Do tej pory na wspomnienie przygotowań do wesela zaczynała go boleć głowa. Jego matka i ciotka wpadły w istny szał, nie dając im żyć, aż do ostatnich minut. Przez cały czas tylko goście, jedzenie, tort, serwetki, kwiaty orkiestra i milion innych - jego zdaniem - błahych rzeczy. Dla niego mogli się pobrać nawet sami w dresach i bez świadków. Proponował to nawet Granger, ale oczywiście go wyśmiała, uświadamiając, że Narcyza i Andromeda by ich potem ukatrupiły. Sam się sobie dziwił, że wytrzymał do końca, ale było warto. Wesele odbyło się w lokalu Amor na obrzeżach Londynu. Wszystko było dopięte na ostatni guzik i lepiej sobie tego dnia nie mógł wyobrazić. Dla niego jednak najważniejsza była Granger. Ten moment, gdy czekał na nią przez ołtarzem i w końcu ujrzał ją, prowadzoną przez Pottera. Włosy ułożone w przepiękny kok, z którego wyswobodzone były dwa pasma, doczepiony do niego średniej długości welon. Delikatny makijaż, który tylko podkreślał jej urodę. Zwieńczeniem całości była prosta, choć elegancka suknia. Góra bez rękawów, wykonana z śnieżnobiałej koronki i odcięty pod biustem, gładki, lekko rozszerzany dół. Najwspanialsza jednak była świadomość, że ta cudowna kobieta jest jego i tak będzie już zawsze.

- Draco!

Z rozmyślań wyrwał go głos Hermiony, która w końcu zdała sobie sprawę, że blondyn kompletnie nie słucha tego, co do niego mówi.

- Co?

Zapytał mało elokwentnie, na co ta tylko przewróciła oczami i wróciła do oglądania albumu.

- Patrz, to nasze urwisy.

Powiedział z dumną Draco, wskazując na pierwsze zdjęcie USG ich dzieci. Rose i Scoprius, bliźniaki dwujajowe, które kochał ponad wszystko. Był taki szczęśliwy, gdy dowiedział się, że będzie ojcem. Początkowo obawiał się, czy aby na pewno podoła tej roli, ale Granger bardzo szybko rozwiała jego wątpliwości.

- Tak, i pomyśleć, że jeszcze niedawno byli tacy mali i słodcy, a teraz zaczęli piąty rok.

Westchnęła Hermiona, rozmyślając o swoich szkrabach, które zaledwie miesiąc temu wróciły do szkoły. Nie mogła uwierzyć, że ich pociechy mają już po 15 lat. Jeszcze niedawno uczyli się chodzić i mówić, a teraz?

- Kto by pomyślał. Nasza maleńka Rose ponownie wraca terroryzować Hogwart.

Zaśmiał się Draco, za co oberwał od Hermiony w żebra, choć w głębi duszy musiała mu przyznać racje. Rose Narcyza Malfoy była diablicą w skórze aniołka. Sprawiała wrażenie uroczej, słodkiej i bardzo pięknej dziewczyneczki. Długie, platynowe loki sięgające jej do połowy pleców, duże czekoladowe oczy i jeszcze ten typowy, Malfoyowiski uśmiech. Tak, Rose wdała się w ojca, o czym świadczył również jej przynależność do Slytherinu. Po matce odziedziczyła nadzwyczajną inteligencje i upór, a takie cechy jak spryt, pewność siebie, skłonności do robienie głupot i predyspozycje do dyrygowania ludźmi dostały jej się po Draconie. Zaowocowało to tym, iż państwo Malfoyowie bardzo często otrzymywali listy ze skargami na ich kochaną córeczkę. Razem z trójką przyjaciół: dwójką Gryfonów z roku wyżej, Alison Zabini i Jamesem Potterem, który był jej szczególnie bliski oraz Ślizgonem Albusem Potterem z jej roku byli godnymi następcami Huncwotów, czy też Freda i Georga Weasleyów. Scorpius za to był jej przeciwieństwem. Poważny jak na swój wiek szatyn, o niebieskich oczach. Chłopak od zawsze był o wiele odpowiedzialniejszy od swojej siostry. Owszem, nie raz pomagał jej w niektórych wybrykach i razem tworzyli mieszankę wybuchową. Scor do aniołków również nie należał, ale na pewno nie robił wokół siebie tyle szumu co panna Malfoy. Rose była urodzonym liderem grupy i mogła porwać za sobą tłumy, a Scorpius wolał się trzymać na uboczu. Zamiast z siostrą i jej bandą planować kolejne wybryki preferował posiedzieć w spokoju z dobrą książką. Między innymi to przyczyniło się do tego, iż Tiara umieściła go w Ravenclawie, tak jak i najmłodszą córkę Potterów, Lily – nieśmiałą, choć przeuroczą dziewczynę, o rok młodszą do Scora. Ta dwójka preferowała spędzanie czasu w swoim towarzystwie. Nie zmieniało to jednak faktu, że wszystkie dzieci Malfoyów, Zabiniech i Potterów od zawsze trzymały się razem, bez względu na różnice charakterów, czy też domów.

- Wszystkie cech, które przyczyniają się do tego, że nauczyciele się na nią skarżą ma po tobie.

Oświadczyła dobitnie Hermiona, na co Draco prychnął pod nosem.

- Jasne, tylko szkoda, że ta diablica wymądrzanie się i skłonności do awantur odziedziczyła po tobie.

- Wcale, że nie!

- Akurat, nawet po tylu latach nie nauczyłaś się, że nie umiesz kłamać. 

- A ty mając 39 lat nadal zachowujesz się jak dziecko.

I tak to rozpoczęła się standardowa dyskusja państwa Malfoyów. Lata mijały, a oni w dalszym ciągu nie mogli wytrzymać dnia bez przekomarzania się.

- Wolę to, niż bycie jędzą.

- Ja, jędzą?!

- Pamiętasz, jaką zrobiłaś mi awanturek parę lata temu jak zostałem  z dziećmi?

- Bo zdemolowaliście pół domu.

Pomimo, iż od tego wydarzenia minęło przeszło 10 lat, Hermiona pamiętała to aż za dobrze. Był to pierwszy raz, kiedy Draco został na cały dzień sam z pięcioletnimi bliźniakami.

*****

Był już wieczór, a Hermiona dopiero wracała do domu. Zaraz po pracy spotkała się z Narcyzą i Andromedą, aby omówić ostatnie szczegóły przyjęcia niespodzianki dla Lizy z okazji jej 23 urodzin. Była naprawdę wykończona i jedyne, o czym teraz marzyła to lampka wina i gorąca kąpiel. Poza tym stęskniła się już za swoimi szkrabami. Po raz pierwszy zostawiła ich na tak długo. Dlatego ucieszyła się, gdy w końcu zaparkowała samochód w garażu i udała się do domu. Jednak to, co została w salonie przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Jej mąż stał na środku pomieszczenia w pelerynie z kolorowego prześcieradła i garnkiem na głowie. W jednej ręce trzymał drewnianą łyżkę, a w drugiej sporą pokrywkę. To jednak nie było najgorsze. Ich dom przypominał istne pobojowisko. Wszędzie walały się porozrzucane rzeczy, a wszystko nie wiadomo dlaczego było mokre i umazane różnokolorowymi farbami. Szybko jednak stało się jasne, skąd ten bałagan. Zza kanapy z bojowymi okrzykami wyskoczyła dwójka jej dzieci, z czego Scorpius trzymał w dłoniach karabin na wodę, a Rose balony wypełnione jakąś cieczą. Bliźniaki popędziły w stronę ojca, najwyraźniej nie zauważając przybycia mamy. Chłopiec zaczął strzelać do Dracona z pistoletu, a blondyneczka rzuciła w niego balonem, który jak się okazało wypełniony był czerwoną farbą. Smok w ostatniej chwili zasłonił się pokrywka, służąca mu najwidoczniej za tracze, przez co szkarłatna ciecz rozprysła się we wszystkie strony, plamiąc każdą rzecz w zasięgu półtora metra. Hermiona stała, nie wierząc własnym oczom.

- Scorpius, Rose, Draco!!!

Krzyknęła w końcu szatynka, a wszyscy zamarli w pół kroku.

- O cholera.

Zaklął cicho Smok, widząc minę żony, która nie wróżyła nic dobrego.

- To był pomysł taty.

Zadeklarowała od razu blondyneczka, a jej brat na potwierdzenie słów siostry gorliwie pokiwał głową. Jedno wiedzieli, mama była zła, więc musieli się jakoś ratować.

- Zdrajcy.

Syknął Draco, na co bliźniaki uśmiechnęły się tylko uroczo.

- W tej chwili do łazienki.

Warknęła Hermiona, a dzieciaki natychmiast pobiegły na górę. Blondyn chciał uciec razem z nimi, ale średnio mu to wyszło.

- O nie, ty do kuchni, teraz.

- Nie, nie wchodź tam…

Ale było już za późno. Hermiona przeżyła kolejny wstrząs. Jej  królestwo, jej kochana kuchni, wyglądała jakby ktoś wpuścił do niej stado wściekłych hipogryfów. Wszędzie było pełno brudnych naczyń i różnych dziwnych cieczy, których pochodzenia wolała nie znać.

- Lwico, kochanie ty moje, ja ci zaraz wszystko wyjaśnię…

Zaczął się tłumaczyć Draco, ale szatynka uciszyła go jednym spojrzeniem. 

- Malfoy!

I już wiedział, że lepiej milczeć. To, że była wściekła to zdecydowanie za mało powiedziane. Wydzierała się przez dobre 10 minut, wytykając mu infantylność, nieodpowiedzialność, dawanie złego przykładu dzieciom i inne tego typu bzdury. Znosił to cierpliwie, ale w końcu nie wytrzymał. Ile można się tak drzeć i to jeszcze o co? Może i narobili trochę bałaganu, ale co z tego, skoro bawili się świetnie. Na szczęście miał skuteczny sposób, aby uciszyć swoją nieznośną lwicę. Hermiona była tak zaabsorbowana wyrzucaniem z siebie złość, że nawet nie zauważyła, kiedy Draco przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. Początkowo tkwiła w zbyt wielkim szoku, lecz już po chwili zaczęła oddawać pocałunek. Co jak co, ale jemu oprzeć się nie mogła. Trwali tak, póki do kuchni nie wpadły ich zniecierpliwione pociechy.

- Fuj, ohyda!

Krzyknęły bliźniaki, na co ich rodzice zaśmiali się tylko.

- Marsz do łazienki wy małe brudaski, kąpiel was nie ominie.

Oznajmiła Hermiona, po czym złapała pociechy za rączki i poprowadziła je w stronę wyjścia.

- A ty mój kochany mężu masz czas dopóki ich nie uśpię, żeby ogarnąć ten syf.

Rzuciła jeszcze tylko na odchodne do Dracona, któremu zrzedła mina.

*****

- Nie umiesz się bawić.

Stwierdził urażony Smok, na co Hermiona uniosła jedną brew.

- Tak?

Mówiąc to szatynka wypuściła z rąk album i złapała za poduszkę, uderzając nią blondyna. Co z tego, że mieli już prawie po 40 lat, skoro w każdym na zawsze zostaje coś z dziecka.

- Osz ty.

Rozbrojenie żony nie sprawiło mu większego problemu, więc już po chwili leżała ona na kanapie, przygnieciona ciałem Smoka, na dodatek z unieruchomionymi rękami.

- Złaź.

Warknęła, na co Draco zaśmiał się tylko.

- A co będę z tego miał?

- Czy tobie się nigdy nie znudzi ten tekst?

Zapytała na pozór rozdrażniona, choć na jej twarzy gościł bezskutecznie skrywany uśmiech. Za to go kochała, od lat był tym samym nieznośnym Ślizgone, w którym zakochała się ponad 20 lat temu.

- Nie.

Odpowiedział nonszalancko, zamykając jej usta swoimi. Jak mogłoby mu się znudzić cokolwiek wiązane z jego lwicą? Z każdym dniem zakochiwał się w niej jeszcze bardziej. Odmieniła jego życie, dała mu rodzinę i dwie nowe osoby do kochania. Nigdy nie myślał, że spotka go tak wiele dobrego i to za sprawą jednej przemądrzałej Gryfonki. Nie wiedział, czym sobie na to zasłużył, ale zamierzał po prostu z tego korzystać. Los podarował mu bezcenny skarb, jakim była rodzina i tego się trzymał. Jego świat był idealny, więc czego mógł chcieć więcej od życia?

- Kocham cię.

Wyszeptała Miona, gładząc blondyna po policzku. Czasami zastanawiała się, co by było, gdyby 20 lat temu on naprawdę jej posłuchał i odszedł? Szybko jednak odsuwała od siebie tę myśl, bo wiedziała, że wtedy jej życie byłoby puste i pozbawione sensu. Nie raz błogosławiła jego Ślizgońskie upór, dzięki któremu teraz byli tacy szczęśliwi.

- Ja ciebie też lwico, nawet nie wiesz jak bardzo.

Koniec ♥

Witajcie :)

Merlnie, nawet nie wiecie ile mnie kosztowało napisanie tego jednego na pozór błahego słowa jakim jest „koniec”. Dziś mija dokładnie rok odkąd założyłam bloga i wstawiłam prolog. Nie mogę uwierzyć, że ta historia dobiegła końca. Tyle czasu, energii, poświęceń, a nawet nieprzespanych nocy. To Dramione z pewnością nie było idealne i wiele rzeczy można by w nim poprawić, ale dla mnie jest ono czymś wyjątkowym, bo udało mi się je doprowadzić do końca.

Nie osiągnęłabym tego rzecz jasna bez was – moich czytelników, dlatego z tego miejsca, chciałbym podziękować wam wszystkim i każdemu z osobna. Komentującym i tym, którzy tego nie robili, tym którzy byli od początki i dołączyli w trakcie. Dziękuję za wsparcie, dobre słowo, ale i też krytykę ♥ Jesteście wspaniali :*

Cóż żeby nie było za ckliwe to z tego miejsca oświadczam, że nie żegnamy się na zawsze :D Niebawem pojawi się na tym blogu pierwsza część miniaturki „Rodzinne wakacje”. Jeszcze nie wiem ile zrobię z niej części, no ale to jest mało istotne :) Na pewno nie będzie to jedyna miniaturka, która pojawi się na tym blogu, ale terminu publikacji innych nie znam :D

Co do mojej dalszej kariery na bloggerze to…

Od wakacji ruszam z kolejnym Dramione „Opętani demonami przeszłości”!

Będzie ono publikowane na innym blogu, do którego link wraz z krótkim opisem podam na tym, gdy tylko pojawi się prolog. Nie wiem jeszcze dokładnie, kiedy to będzie, ale jakoś w wakacje :)

Rozpisałam się trochę, ale mam jeszcze jedną prośbę. Bardzo proszę o pozostawienie pod tym postem nawet najmniejszego śladu w postaci jednego słowa jeśli czytałaś/eś mojego bloga. Chciałabym chociaż mniej więcej wiedzieć, ile was tu było :D

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam, ściskam, całuję, wasza A♥