Rodzinne wakacje część 1

- Nie Pansy, nie ma mowy. Ja się nie zgadzam!

Piekliła się Hermiona, chodząc w kółko po pokoju. Nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciółka wpadła na tak głupi pomysł.

- Mionka, błagam cię. To tylko dwa tygodnie, a wiesz jak Mia cieszyła się na ten wyjazd.

Była Ślizgonka wiedziała, że prosi o bardzo wiele, ale co mogła zrobić? Mieli się wybrać z Blaise - jej mężem- i pięcioletnią córeczką – Mią – na wymarzone wakacje do Hiszpanii. Jednak dwa dni przed okazało się, że państwo Zabini muszą zostać w kraju, z powodu złego stanu zdrowia matki Blaise’a. Nie mogli odwołać wyjazdu, więc postanowili zwrócić się z prośbą do chrzestnych swojej córeczki.

- Nie bierz mnie pod włos! Wiesz, że uwielbiam tą małą i zrobię dla niej wszystko, ale dwa tygodnie spędzić w towarzystwie Malfoya?! Przecież my się tam pozabijamy!

Panna Granger nie raz przeklinała to, że jej najlepsza przyjaciółka musi być żoną kumpla tej wstrętnej fretki. Nie żeby miała coś do Blaise’a, ale Malfoya nie tolerowała, gównie dlatego, że…  W sumie to nawet nie wiedziała dlaczego. Po wojnie się zmienił i już jej nie obrażał, ale to nadal był ten arogancki arystokrata.

- Miona, zlituj się. Mia i tak była załamana, że nie jedziemy z nią, a jak jej powiedzieliśmy, że wy nas zastąpicie to od razu…

- Jak to powiedzieliście?!

- Yyy… no jakoś tak wyszło, ale…

W tym momencie do pokoju wpadła mała dziewczynka o czarnych włosach sięgających jej do ramion i ciemnej karnacji. Miała na sobie śliczną niebieską sukieneczkę, a na jej twarzy gościł szeroki uśmiech.

- Ciocia!

Mała natychmiast rzuciła się na Hermionę, która bez trudu podniosła ją do góry.

- Cześć smyku.

- Ale fajnie, że jedziemy razem na wakacje i wujek Draco też! Pójdziemy na plaże i zbudujemy ogromy zamek, prawda, że wspaniale?

Pansy spojrzała błagalnie na przyjaciółkę, a ta zmrużyła gniewnie oczy. Jak niby miała czegokolwiek odmówić tej kruszynce? Dla tej małej była w stanie nawet spędzić te cholerne dwa tygodnie z Malfoyem.

- Tak słoneczko, będzie wspaniale.

*****

W tym samym czasie, w pokoju na drugim końcu domu toczyła się podobna dyskusja.

- Diabeł, ty chyba zwariowałeś. Ona mnie nienawidzi i doskonale o tym wiesz!

- Wiem też, że ty jesteś w niej zabujany po uszy od ładnych kilku lat.

Brunet uśmiechnął się triumfalnie, widząc jak Draco robi się czerwony ze złości. Tylko on jeden znał największy sekret Dracona Malfoya, a mianowicie, skrywaną od niepamiętnych czasów miłość do Hermiony Granger.

- Stary przysięgam, że ja cię kiedyś zabiję.

- Co nie zmianie faktu, że za dwa dni lecisz z Mią i Mioną na cudowne dwa tygodnie do słonecznej Hiszpanii.

- Ja się jeszcze nie zgodziłem.

- Ale…

Nie dokończył, bo do pokoju wpadła uradowana pani Zabini.

- Zgodziła się!

- Coo?!

Krzyknęli jednocześnie mężczyźni: jeden z radością, a drugi z niedowierzaniem.

- Tak! Wiesz, że Hermiona naszej małej nie jest w stanie odmówić absolutnie niczego, więc i tym razem urok osobisty Mii nie zawiódł.

- No to załatwione. Pakuj walizki Smoku.

Stwierdził brunet, klepiąc przyjaciela po ramieniu. Ten pomimo sceptycznego nastawienia do tego wyjazdu nie mógł powstrzymać uśmiechu. Może to jest jego szansa, aby poskromić tę złośnicę? Tak czy inaczej, ma zamiar wykorzystać te dwa tygodnie najlepiej jak potrafi.

*****

- Tylko pamiętaj kochanie, bądź grzeczna i słuchaj się cioci, wujka nie zawsze, ale też masz się słuchać.

Cała piątka stała na lotnisku, a państwo Zabini żegnali się ze swoją córeczką, która wcale nie wglądała na załamaną faktem, że jedzie bez rodziców. Uwielbiała swoich chrzestnych, bo zawsze doprowadzali ją do śmiechu, gdy byli w jednym pomieszczeniu. Najlepiej pamiętała sytuacje, gdy Hermiona w złości przefarbowała włosy Dracona na różowo, a ten nie mógł tego zmyć.

- Diabeł, podważasz mój autorytet.

Mruknął Smok, ale mimowolnie się uśmiechną. On również uwielbiał tego szkraba, a jeszcze bardziej humor poprawiał mu fakt, że będzie miał Granger przez całe dwa tygodnie tylko dla siebie.

- Ale on ma racje, ty jesteś kompletnie nieodpowiedzialny.

- Nie każdy tak jak ty jest panią doskonałą, która zawsze wszystko robi perfekcyjnie. A poza tym i tak wiem, że ci się podobam.

- Wcale, że nie! Jesteś bezczelnym i do tego zadufanym w sobie…

- Błagam was, spędziliście ze sobą może 15 minut i już się musicie kłócić?

Westchnęła zrezygnowana Pansy, patrząc karcąco na przyjaciół. Miała nadzieję, że pomysł wspólnego wyjazdu tej dwójki nie okaże się katastrofą.

- To on zaczął.

Mruknęła nieco zawstydzona szatynka. Musi się opanować, w końcu czekają ich wspólne dwa tygodnie.

- Wcale, że…

- Koniec! Mia, trzymaj się i pilnuj tej dwójkę, bo wiesz, że oni są strasznie nieodpowiedzialni.

Dziewczynka zachichotała i przytuliła się do ojca, a potem do matki.

- Papa, kochamy cię maleńka, a wy macie się tam zachowywać.

Rzuciła na odchodne Pansy, grożąc im palcem, a już po chwili zaniknęła razem z mężem. Hermiona i Draco stali przez chwilę, mierząc się wzrokiem: były Ślizgon rozbawiony, a panna Granger rozwścieczona.

- Ciociu, ciociu, weź mnie na barana!

Prosiła Mia, pociągając za sukienkę szatynki.

- Ja cię wezmę.

Zaproponował Draco, ale wtrąciła się Hermiona.

- O nie, ja biorę małą, a ty bagaże.

Blondyn przewrócił oczami, ale zrobił, co mu kazała i już po chwili stali czekając na pozwolenie na wejście do samolotu. Draco co chwilę zerkał na szatynkę, która trzymała na rękach małą Mię. Wyglądała na zaniepokojoną i była bledsza niż zwykle. Czy aż tak się denerwowała jego obecnością? Nie miał jednak czas zbyt długo o tym myśleć, gdyż kobiecy głos oznajmił, że mogą wsiadać na pokład. Przeszli przez korytarz i w końcu znaleźli się w samolocie. Mieli zarezerwowane trzy miejsca w pierwszej klasie. Młoda panna Zabini oczywiście musiała siedzieć przy oknie, więc Hermiona chcąc nie chcą zajęła miejsce pomiędzy nią, a Draconem.

- Uwaga, proszę zapiąć pasy. Za chwilę stratujemy.

Szatynka zapięła pas pięciolatki, a potem swój. Wpatrywała się tępo przed siebie, zaciskają dłonie na oparciach fotela. Smoka nadal patrzył na nią, nie wiedząc, co się dzieje.

- O co chodzi Granger

Zapytał w końcu, ale kobieta nie odpowiedziała. Samolot powoli zaczął ruszać, a Malfoy był już mocno poirytowany.

- Słuchaj, może i za mną nie przepadasz, ale to nie jest powód, żeby się do mnie nie odzywać. Jakbyś zapomniała, to mamy spędzić razem dwa…

W tym momencie zaczęły się turbulencje, a blondyn poczuł, że coś ściska jego dłoni, spoczywającą na oparciu. Spuścił wzrok i ujrzał drobną rączkę byłej Gryfonki, zaciskającą się na jego. Spojrzał pytająco na szatynkę, ale ta miała szczelnie zamknięte oczy i nagle go olśniło. Ona bała się latać. Nie myśląc wiele uścisnął jej dłoń, by dodać kobiecie otuchy.

- Spokojnie, nic się nie dzieje. Zaraz te wstrząsy się skończą, nic strasznego się nie stanie, obiecuję.

Szeptał jej cicho do ucha, a nie wiedzieć czemu jego głos ją uspokajał. Dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, że ściska kurczowo dłoń blondyna. Szybko ją cofnęła i jej twarz z białego zmieniła kolor na czerwony.

- Dobra, teraz możesz się śmiać.

Bąknęła, spodziewając się salw śmiechu i drwin. To był jeden z jej największych sekretów, panicznie bała się latać i unikała tego jak mogła. Niby nieustraszona Gryfonka, a boi się tak błahej rzeczy. Próbowała to w sobie zwalczyć, ale jak widać na razie bezskutecznie.  

- Nie mam zamiaru.

Podniosła na niego wzrok i zamiast ironicznego, ujrzała delikatny i… szczery uśmiechu.

- Nie patrz tak, nie jest taki straszny. Każdy się czegoś boi i nie ma w tym nic złego.

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Malfoyem?

- To nadal ja, tylko ty po prostu mnie nie znasz.

Jego spojrzenie było tak intensywne, że Hermiona zarumieniła się jeszcze bardziej i spuściła wzrok. Na szczęście z opresji wyratowała ją Mia.

- Zobaczcie, jak jesteśmy wysoko!

Mała była bardzo podekscytowana. Po raz pierwszy leciała samolotem i w przeciwieństwie do panny Granger była zachwycona.

- Widzę kochanie.

Hermiona pocałowała chrześnice w policzek i przeczesała jej włosy. Widząc radość małej od razu jej się poprawił humor. Draco przyglądał im się z fascynacją. Mia przez cały czas szczebiotała jak najęta - w końcu ma to w genach po tatusiu - a szatynka chłonęła każde jej słowo. Wyglądały naprawdę uroczo. Podróż nie trwała długo i już po dwóch godzinach podchodzili do lądowania. W byłej Gryfonce znowu zaczęła narastać panika, ale tym razem Draco zareagował sam. Złapał ją za rękę, ściskając delikatnie. Nie protestowała, bo przyjemny dreszcz, który przeszedł po jej plecach choć w minimalnym stopniu odwrócił jej uwagę od lądowania. 

- Dziękujemy za wybranie naszych linii. Jesteśmy już na miejscu, życzymy miłego dnia.

Po tych słowach wszyscy zaczęli się zbierać. Tym razem to Draco niósł na rękach małą Mię.

- Kiedy pójdziemy na plaże?

Dopytywała się mała, gdy czekali na bagaże.

- A ty nie jesteś zmęczona?

Zapytała szatynka, zerkając na dziewczynę. Sama była wykończona tym jakby nie patrzeć krótkim lotem, no ale ona panicznie się go bała i stres zrobił swoje.

- Nie!

- Jak ty jesteś zmęczona, to ja mogę z nią pójść.

Wtrącił się Draco, ale nim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć, odezwała się najmłodsza latorośl Zabinich.

- Ale ja chcę, żeby ciocia też poszła!

- Oczywiście, że pójdę, ale najpierw coś zjemy i się rozpakujemy, a potem pójdziemy nad morzę, zgoda?

- A co zjemy?

- A na co masz ochotę?

- Naleśniki!

- No to będą naleśniki.

Mała aż klasnęła w dłonie, a w tym czasie Draco odebrał ich bagaże.

- W takim razie moje drogie panie, jedziemy do hotelu.

*****

Taksówka dowiozła ich pod hotel „Marina Cupido”. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest on bardzo nowoczesny i luksusowy. Budynek  utrzymany był w jasnych barwach, a na środku placu z przodu znajdowała się ogromna fontanna w kształcie kupidyna. Draco, pomimo protestów Hermiony, zapłacił za taksówkę, a kierowca wypakował ich bagaże. W mgnieniu oka obok nich pojawił się boy hotelowy, który o dziwo od razu wiedział z kim ma, a raczej powinien mieć do czynienia.

- Witam w naszym hotelu. Jak mniemam mam przyjemność z państwem Zabinim?

Mężczyzna wyglądał na około trzydzieści lat i był dość przystojny.

- Nie, zaszła pewna zmiana. Państwo Zabini nie mogli przyjechać, my jesteśmy chrzestnymi ich córki. Hermona Granger.

Pracownik ujął jej dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek, co średnio spodobało się blondynowi. Widział jak ten palant na nią patrzy. Zresztą, co się dziwić, Hermiona była przepiękną kobietą.

- Draco Malfoy. Mógłby pan się zająć naszymi bagażami?

Powiedział Smok, nim pracownik hotelu zdążył otworzyć usta, aby się przedstawić. Mężczyzna od razu wyczuł wrogość Smoka i nieco się zmieszał.

- Tak oczywiście, zapraszam do recepcji, tam mogę państwo odebrać klucze.

- Dziękujemy.

Rzuciła jeszcze tylko szatynka i wzięła Mię za rączkę. Mała co chwilę zachwycała się coraz to nowymi rzeczami. W końcu dotarli do celu i podeszli do recepcji.

- Dzień dobry, czym mogę państwu służyć?

Zapytała blond włosa recepcjonista, posyłając Draconowi uwodzicielki uśmiech, na co jego towarzyszka tylko prychnęła.

- Mamy tutaj rezerwacje na nazwisko Zabini, jesteśmy w zastępstwie za nich. Draco Malfoy, Hermiona Granger i Mia Zabini.

Kobieta zaczęła szukać czegoś w komputerze, a Smok podał jej paszporty całej trójki.

- Tak już mam, oto państwa klucz. Pokój jest już gotowy, a bagaże zaraz zostaną tam dostarczone.

- Chwileczkę, jak to pokój?

- Apartament małżeński.

- Słucham?!

- Taka była tutaj rezerwacja.

Kobieta wyglądała na nieco zlęknioną, widząc wściekłą szatynkę. Nim jednak ta zdążyła coś powiedzieć, Draco odciągnął ją na bok.

- Nie mam zamiaru mieszkać z tobą w jednym pokoju, zapomnij!

Wypaliła od razu, nie dając mu dojść do słowa. Wiedziała, że ten wjazd to głupi pomysł, a z sekundy na sekundę coraz bardziej utwierdzała się w tym przekonaniu.

- Nie jestem taki straszny, a poza tym to chyba nie masz wyboru, więc nie rób scen kocie.

- To się jeszcze okaże.

Odwróciła się na pięcie i podeszła do recepcji, siląc się na spokój.

- Mają państwo jakieś wolne pokoje?

- Przykro mi, ale wszystko jest zajęte.

Smok uśmiechną się triumfalnie, a szatynka zaklęła pod nosem. Gorzej już być nie mogło.

- Bardzo dobrze, dziękujemy za klucz i do widzenia. Chodź Mia, idziemy do pokoju.

Draco zabrał klucz i ruszył na drugie piętro w towarzystwie małej brunetki. Hermiona niechętnie powlokła się za nimi. Miała przeczucie, że to będą ciężki dwa tygodnie. Dotarli na miejsce, a blondyn otworzył drzwi i przepuścił obie dziewczyn. Znaleźli się w dużej sypialni, z ogromnym oknem i wyjściem na tras, z którego można było podziwiać morze. Całe pomieszczenie było utrzymane w kolorze beżu i jasnego brązu. Na jednej ścianie znajdował się kominem, a przed nim kanapa z brązowej skóry. Były tam też dwoje drzwi: jedne do łazienki, a drugie do garderoby. Przy przeciwległej ścianie stało ogromne łoże małżeńskie z kremowym baldachimem i pościelą tego samego koloru. Natomiast na lewo od drzwi wejściowych znajdowało się niewielki łóżeczko przeznaczone dla Mii.

- Ale tu ślicznie!

Pisnęła brunetka, biegając po pokoju i zaglądając w każdy możliwy kąt. Hermiona też była oczarowana pokojem, gdy nie fakt, że znajdowało się tu tylko jedno łóżko.

- No Granger, zapowiadają się ciekawe noce.

Wyszeptał Draco tuż nad uchem kobiety, na co ta wzdrygnęła się. Nie wiedziała, co się z nią dzieje, że aż tak reaguje na jego bliskość. Szybko jednak się otrząsnęła i z wojowniczą miną, odwróciła się do niego przodem.

- Nie wiem, co ty widzisz ciekawego w spaniu na kanapie, no ale to już twoja sprawa.

Uśmiechnęła się złośliwie, zabrała walizkę swoją i chrześnicy, po czym udała się do garderoby. Smok stał nie bardzo wiedząc, co zrobić. Ta kobieta irytowała go do granic możliwości, ale właśnie to go w niej pociągało.

- Wujku, wujku, jestem głodna, gdzie są moje naleśniki?

Mała podbiegła do mężczyzny i spojrzała na niego tymi swoimi wielkimi, zielonymi oczami.

- A z czym one mają być?

- Z czekoladą i truskawkami!

- Już się robi księżniczko. A w tym czasie ty leć do cioci i przygotujcie się do wyjścia na plaże.

Pięciolatka nie czekając na nic, pobiegała do garderoby, a Draco przez telefon zamówił dla nich posiłek. Nie minęło 20 minut, a zjawił się kelner z ich zamówieniem, a z łazienki wypadła mała Mia. Jej długie włosy teraz spięte były w luźni koczek, a na sobie miała letnią sukieneczkę.

- Naleśniki!

Krzyknęła i podbiegła do Dracona, a ten wziął ją na ręce. Pracownik poustawiał wszystko na stoliki i opuścił pokoju.

- Ty siadaj i wsuwaj, a ja zobaczę, co z ciocią.

- Mówiła, żeby dać jej chwilę, bo musi się przebrać.

- To zobaczę, czy sobie radzi.

- Ciocia będzie zła.

- Spokojnie, wsuwaj te swoje naleśniki.

Zaśmiał się Smoka, a mała wzięła się za jedzenie. Ten zaś udał się do łazienki i po prostu do niej wszedł.

- Czy ty nie umiesz pukać?

Warknęła Hermiona, zmywając swój makijaże i nawet nie patrząc na Ślizgona.

- Umiem, ale nie widzę takiej potrzeby.

Powoli zaczął się zbliżać w jej stronę, aż w końcu stał tuż za nią.

- Ale ja widzę, co jakbym była nago?

- Dla mnie to jeszcze lepiej, ale tak też wyglądasz ślicznie.

- Na inne widoki nawet nie licz, więc nie masz co marzyć.

W tym momencie Draco pochylił się na nią i pocałował w odsłonięte ramie.

- To się jeszcze okaże.

Po tych słowach wyszedł, pozostawiając oszołomioną kobietę samą.

- Co to miało być?

Wyszeptała sama do siebie. Przecież to niemożliwie, żeby Malfoy z nią flirtował, to jest niedorzeczne. On na pewno coś kombinuje, a ona się dowie co. Poprawiła jeszcze tylko włosy i wróciła do sypialni. Dwójka jej towarzyszy zajadała w najlepsze przyniesione potrawy. Hermiona zajęła miejsce obok Mii i spojrzała na swój talerz.

- Skąd wiedziałeś, że lubię łososia?

- Nie wiedziałem, ale sam go lubię.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej łobuzersko, a ona zajęła się jedzeniem, byle by nie patrzeć w te jego piękne oczy, „Zaraz co?! Czy ja właśnie pomyślała, że Malfoy ma piękne oczy?! Na Merlina chyba ten lot naprawdę mi zaszkodził.” Potrząsnęła głową, chcąc odpędzić od siebie myśli o szarych tęczówkach i wróciła do jedzenia.

*****

Po godzinie cała trójka była już na plaży. Mieli niedaleko, więc udali się na nią spacerkiem, a teraz krążyli, szukając miejsca dla siebie.

- Tam, tam proszę, chodźmy tam.

Mia podskakiwała, pokazując palcem na miejsce obok ogromnych skała, z dala do większości turystów.

- Prowadź księżniczko.

- Tylko ostrożnie.

- Granger, ona da sobie radę.

- Malfoy, ona ma pięć lata.

- No i?

- Ja zawsze wiedziałam, że ty jesteś kompletnie nieodpowiedzialny.

Miona przyspieszyła kroku, czując, że rośnie w niej irytacja. Jednak Draco nie dawał za wygraną, on się nie poddaje.

- Czemu ty mnie tak nie lubisz?

Zapytał prosto z most. Szatynka spojrzała na niego zaskoczona, takiego pytania się nie spodziewała. Co mu miała powiedzieć, że sama nie wie, dlaczego i nawet nie jest pewna, czy go nie lubi?

- Bo…

Zaczęła, ale urwała nie wiedząc, co dalej mówić. Smok uśmiechnął się triumfalnie.

- Zawsze wiedziałem, że tak naprawdę na mnie lecisz.

- Wcale, że nie!

- A właśnie, że tak i powiem więcej, doskonale zdajesz sobie sprawę, że ci się podobam, ale nie chcesz się do tego przyznać sama przed sobą.

Mówiąc to przez cały czas patrzał jej prosto w oczy, a ona miała ochotę zapaść się pod ziemię. Rozgryzł ją, ale jak to możliwe? Wstrętny podstępny Ślizgon!

- Dupek.

Warknęła tylko i prawie biegiem podeszła do małej Mii, która już była w samych kąpielówkach. Szybko rozstawiała ich rzeczy i sama wyskoczyła z ubrań.

- Chodźmy do wody.

- Wujek z tobą pójdzie, a ja tu poleżę.

Mała zrobiła niezadowoloną minę, ale Draco, który również miał już na sobie jedynie kąpielówki, szepnął jej do ucha.

- Spokojnie, ja już mam plan, jak zaciągnąć ciocię do wody, ale na razie musisz iść ze mną. Wszystko ci za chwilę powiem.

Brunetka uśmiechnęła się iście diabelsko, tak jak jej ojciec, gdy coś kombinował i chwyciła Dracona za rękę.

- Jak chcesz, to my idziemy.

Zaszczebiotała i pociągnęła mężczyznę do wody. Hermiona zdziwiła się, że ta mała uparciucha tak łatwo odpuściła, ale nie miała głowy się tym martwić. Teraz jej myśli krążyły wokół blond włosego  arystokraty, który aktualnie bawił się w najlepsze z Mią. Miona chcąc nie chcąc musiała przyznać, że ten dupek jest cholernie przystojny. Idealnie wyrzeźbiony brzuch i klatka piersiowa, szerokie barki, wąskie biodra, jasna cera, platynowe włosy i jeszcze te cholerne oczy. Nie ma się, co dziwić, że większość przedstawicielek jej płci do niego wzdycha. Nie dość, że wyglądał jak grecki bóg, to jeszcze był cholernie bogaty. Jego firma produkująca miotły przynosiła mu niewyobrażalne zyski, a do tego jako jedynym dziedzicem Malfoyów odziedziczył fortunę. Każdy w magicznym świcie chciałby wydać swoją córkę za kogoś takiego jak Draco, ale on o dziwo, po ukończeniu Hogwartu nie kwapił się do ożenku. Nagle jej rozmyślania przerwała Mia.

- Ciociu, ciociu chodź zobaczyć, co znalazłam!

Mała pociągnęła szatynkę za rękę, a ta wstała. Nie uszły jednak daleko, gdy kobieta poczuła, że jej nogi odrywają się od podłoża, a już po chwili jest w ramionach Dracona.

- Malfoy, co ty wyprawiasz, w tej chwili mnie postaw!

Piekliła się, usiłując wyrwać, ale na nic się to nie zdało.

- Mia, co o tym myślisz, odstawimy ciocię?

- Nie!

Mała śmiała się przez cały czas, a Smok razem z nią.

- Też tak myślę.

Po tych słowach zaczął iść w stronę wody.

- Nawet o tym nie myśl!

Warknęła, ale ten nic sobie z tego nie robił. Szedł przed siebie, a zatrzymał się dopiero, gdy stał w wodzie po pas.

- W tej chwili odstaw mnie na brzeg!

Krzyknęła trzymając się kurczowo jego szyi.

- Dobrze.

- Serio?

- Tak, ale nie ma nic za darmo.

- Czego chcesz?

- Buziaka.

Hermiona popatrzyła na niego jak na idiotę, myśląc, że ten zaraz wybuchnie śmiechem, ale nic takiego nie nastąpiło.

- Żartujesz?

-Nie, mówię śmiertelnie poważnie.

- Ja już dawno wiedziałam, że ty masz nie po kolei w głowie, ale żeby aż tak.

- To chyba znaczyło nie. Mia, pobaw się na plaży, tylko blisko naszego miejsca, a ja się zajmę ciocią!

- Dobrze!

- Ty bezczelny chamie. Ja nie mam zamiaru nic z tobą robić!

Szatynka była już nieźle wkurzona. Nie dość, że nie miała ochoty na kąpiel, to jeszcze ten dupek był tak blisko niej, a jej się to podobało, patologia.

- Żebyś się nie zdziwiła.

Zaczął iść jeszcze dalej tak, że teraz i dziewczyna była zanurzona. Lecz nawet, gdy woda sięgała im po szyje ten się nie zatrzymał i zaczął płynąć dalej, z uwieszoną na nim szatynką.

- W tej chwili masz wracać na brzeg!

- Ale kiedy mnie tu dobrze.

Bawił się wyśmienicie, a do tego miał ją tak blisko siebie. To było wszystko czego mu trzeba.

- Jak ja cię nienawidzę, jesteś bezczelnym, aroganckim, zapatrzonym w siebie…

- Może troszkę grzeczniej. Zauważ, że to ja cię tu trzymam.

- …dupkiem, który nie liczy się z nikim.

- To w takim razie ja cię puszczam.

I tak też zrobił, a kobieta zniknęła pod wodą. Czekał przez chwilę, aż się wynurzy i zacznie na niego wrzeszczeć, ale nic takiego nie następowało, a czas mijał.

- Granger, to nie jest śmieszne.

Powiedział już nieco spanikowany, ale nic się nie wydarzyło.

- Kurwa, a jak ona nie potrafi pływać!?

Gdy tylko sobie to uświadomił natychmiast zanurkował i zaczął się nerwowo rozglądać, ale nigdzie jej nie widział. Wynurzył się by ponownie nabrać powietrza.

- Granger!!

Na powierzchni też nie mógł jej dostrzec, więc ponownie zanurkował. Jego serce waliło jak oszalałe, czas mijał, a jej nigdzie nie było. Co on najlepszego narobił? Nie daruje sobie, jak coś jej się stanie.

- Kurwa Granger, gdzie jesteś?!

- Nie denerwuj się tak, bo ci żyłka pęknie!

Słysząc ten głos w  mgnieniu oka odwrócił się i ujrzał ją całą i zdrową, stojącą na brzegu. Na jej twarzy gościł szeroki śmiech, a obok niej stała Mia, śmiejąc się w najlepsze. Kamień spadł mu z serca, ale czuł też złość. Szybko podpłynął do brzegu i już po chwili stał przed rozbawioną szatynką.

- Masz pojęcie jak się o ciebie bałem?!

Warknął, a uśmiech na twarzy kobiety znikł, wyglądał na naprawdę złego.

- Nie przesadzaj, nic się nie stało.

- Poza tym, że myślałem, że tam zejdę jak nie mogłem cię znaleźć!

Po tych słowach odszedł w stronę ich koca. Hermionie było trochę głupio. Może i rzeczywiście nie zachowała się fair, ale sam się o to prosił, tylko dlaczego teraz czuła się jak zbesztane dziecko?

- Wujek jest zły.

Mruknęła Mia, nadal stojąc obok panny Granger.

- Wiem.

- To może go przytul i mu przejdzie.

Szatynka mimowolnie się uśmiechnęła. Dla tej małej wszystko było takie proste i oczywiste, a jej optymizm był zaraźliwi. Ale w jednym miała racje,  musi coś zrobić z Malfoyem.

- Dobrze, to ty zacznij budować zamek, a ja zaraz do ciebie przyjdę.

Mała chętnie się zgodziła, a Hermiona podeszła do blondyna. Leżał na kocu, wpatrując się w kolorowy parasol. Usiadła obok niego i zaczęła go obserwować.

- Bardzo jesteś zły?

Zapytała w końcu cicho.

- Tak.

- No dobra przepraszam, może to i nie było mądre.

W tym momencie Draco podniósł się i usiadł naprzeciwko niej.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, jak ja się o ciebie bałem? Nie darowałbym sobie, gdyby coś ci się stało.

Patrzyła mu prosto w oczy i widziała w nich szczerość. Te słowa wywołały na jej twarzy rumieniec i spuściła wzrok, ale on chwycił ją za podbródek i zmusił, aby na niego spojrzała.

- Wbrew temu, co się roi w tej twojej przemądrzałej głowie jesteś dla mnie naprawdę ważna, ważniejsza niż myślisz.

Po ty słowach wstał i poszedł do Mii, a Hermiona nie była w stanie się ruszyć. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała, a już tym bardziej, że to prawda, ale jego oczy… Widziała w nich szczerość. Może on naprawdę nie jest taki zły? W końcu ona nigdy nie starała się do poznać. W szkole byli wrogami, a po niej pomimo tego, że mieli tych samych przyjaciół i tak nie dawała mu jakiejkolwiek szansy na rekompensatę. Przeprosił ją za wszystko już wiele lata temu, ale oczywiście ona musiała się unieść honorem i nadal się z nim kłócić, a teraz? Miała w głowie kompletny mętlik, ale postanowiła jedno. Postara się być dla niego miła i wtedy zobaczy, co z tego wyniknie. 

Witajcie :)

A oto i pierwsza z czterech części miniaturki „Rodzinne wakacje”. Zaczęłam ją pisać kilka miesięcy temu i co jakiś czas dopisywałam co nieco, aż w końcu skończyłam. Mam nadzieję, że wam się spodoba i zostawicie po sobie dużo komentarz. Bardzo mi na tym zależy, bo mam sentyment do tej miniaturki i chciałabym wiedzieć, czy i wam przypadnie do gustu :)

Przy okazji, chciałabym wam podziękować za tyle komentarzy przy epilogu. Czytając niektóre z nich miałam łzy w oczach, za co bardzo wam dziękuję :*

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥