Rozdział 7

Hermiona wzięła list. Był zaadresowany do niej, więc otworzyła go i zaczęła czytać.

Hermiono, mam dla Ciebie propozycję.

Co ty na to, żebyśmy dzisiaj poszły nad jezioro?

Chyba że masz inne plany.

U nas dzisiaj jest impreza,

ale nie za bardzo mam ochotę tu siedzieć.

Odpisz najlepiej zaraz.

                                       Pansy

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. W sumie i tak nie miała nic lepszego do roboty, więc postanowiła spotkać się z Pansy. Wstała z kanapy, odłożyła książkę, po czym zwróciła się do Dracona.

— Przykro mi, ale nie mogę iść. Mam już inne plany.

I nie czekając na jego reakcję, poszła do sypialni. Wzięła kawałek pergaminu oraz pióro i odpisała na list.

Nie mam innych planów, więc bardzo chętnie.

Spotkajmy się w Sali Wyjściowej za godzinę.

                                          Hermiona

Złożyła papier na pół i wysłała list. Spojrzała na zegarek, była dwudziesta. Podeszła do szafy, wzięła ubrania i poszła do łazienki. Dracona nie było w salonie, więc domyśliła się, że poszedł już na imprezę. Swoją drogą zdziwiła się, że Parkinson woli spędzić czas z nią, niż iść na popijawę ze swoimi przyjaciółmi. Owszem, pogodziły się, ale jednak nadal była w szoku. Po mniej więcej czterdziestu minutach Hermiona opuściła łazienkę już gotowa. Wróciła do swoje sypialni, zapakowała do plecaka za pomocą zaklęcia zmniejszająco zwiększającego trochę jedzenia, butelkę Ognistej oraz koc, po czym wyszła i skierowała się stronę Sali Wyjściowej. Przemierzała korytarz, rozglądając się nerwowo. Nikt o tym nie wiedziała, ale panna Granger bała się ciemności, odkąd jako mała dziewczynka zgubiła się w lesie i spędziła tam całą noc. Po dziesięciu minutach była na miejscu, a tam czekała już na nią Pansy. Podeszła do niej i się przywitała.

— Hej.

— Cześć, to jak idziemy?

— Jasne.

Wyszły z zamku i ruszyły w stronę jeziora, gawędząc przy tym wesoło. W końcu dotarły na miejsce. Przystanęły przy jednym z drzew, a Hermiona wyciągnęła ze swojego plecaka koc i rozłożyła go na ziemi, po czym obie dziewczyny usiadły na nim.

— O kocu nie pomyślałam, ale mam za to, co innego.

Uśmiechnęła się przebiegle Pansy i wyjęła ze swojej torebki butelkę whisky.

— Zapowiada się ciekawa noc.

Mówiąc to Hermiona sięgnęła po przyniesioną przez siebie Ognistą. Wyczarowała dwie szklanki, po czym otworzyła pierwszą butelkę i rozlała alkohol.

— A tak właściwie, to czemu nie poszłaś na tę imprezę u was?

Zainteresowała się Hermiona, upijając łyk trunku.

— Nie wiem, jakoś ostatnio moje przyjaciółki doprowadzają mnie do szału. Jak widzę latające je i śliniące się na widok każdego ładnego chłopaka i przypomnę sobie, że sama taka byłam, to mi się niedobrze robi.

Obie dziewczyny się zaśmiały.

— Nie tylko u ciebie tak jest. Zanim rzuciłam szkołę, dzieliłam pokój z kilkoma dziewczynami, dla których nie istniało nic poza facetami i malowanie paznokci, ewentualnie jeszcze ubrania.

— Na Salazara jak dobrze, że ja zmądrzałam.

Znowu zaczęły się śmiać, by potem pogrążyć się w rozmowie. Siedziały tak, śmiejąc się i wygłupiając. Gdy opróżniły już jedną butelkę, były trochę wstawione, więc zaczęły rozmawiać o chłopakach.

— A kto najbardziej ci się podoba w szkole?

Hermiona myślała, co odpowiedzieć. Jedyną osobą, która przychodziła jej na myśl, był blond włosy arystokrata, lecz nie chciała o tym mówić. Ciężko jej się było przyznać przed samą sobą, że podoba jej się były wróg. Zresztą teraz zrobiła to tylko dlatego, że sporo już wypiła. Normalnie nie dopuszczała do swojej świadomości takiej myśli, nie mówiąc już o tym, aby komuś to powiedzieć.

— W sumie to nie wiem.

— A Malfoy?

„Na Merlina, czy to aż taki widać?” - pomyślała spanikowana Hermiona.

— Nie zaprzeczam, że jest dość przystojny.

Próbowała jakoś wybrnąć coraz bardziej podenerwowana Hermiona.

— Dość?

Pansy uniosła jedną brew i zlustrowała koleżankę wzrokiem.

— Dobra, bardzo!

— Wiedziałam!

— Ty sobie za dużo nie wyobrażaj. To, że potwierdziłam, że jest przystojny, jeszcze nic nie znaczy.

— Zobaczymy za jakiś czas.

— Na brodę Merlina, czy wy się zmówiliście z Blaisem, czy jak?

— Nie…

Na twarzy Pansy pojawiła się delikatny rumieniec, który jednak nie uszedł uwadze Hermiony.

— O co chodzi?

— O nic, czemu by miało o coś chodzić?

Odpowiedziała trochę za szybko Pansy, modląc się do Salazara, by Hermiona niczego się nie domyśliła. Jednak zapomniała, że ma do czynienia z najmądrzejszą czarownicą od czasów samej Roweny Ravenclaw.

— Może dlatego, że na samo wspomnienie Zabiniego, robisz się czerwona?

— Wcale, że nie!

— Akurat, ślepa nie jestem, mów, o co chodzi. Obiecuje ci, że nikt się nie dowie.

Panna Parkinson wahała się przez chwilę, ale w końcu uznała, że może jej zaufać.

— Już dobra niech będzie. Bo mnie się chyba podoba Zabini…

— Cudownie! Może nie jest do końca normalny, ale to świetny chłopak, ślicznie byście razem wyglądali.

— Zaraz, zaraz nie nakręcaj się tak! Ja tylko powiedziałam, że mi się podoba.

— Dobra, ale wszystko w swoim czasie.

— Nie pij więcej, dziewczyno, bo ci to nie służy. A poza tym skoro masz taki „wspaniałe” wizje mojej przyszłości, to muszę ci powiedzieć, że ty ze Draconem idealnie do siebie pasujecie.

— Teraz to ty bredzisz, a poza tym on mnie nawet nie lubi.

— Chyba żartujesz? Nie widzisz, jak się gapi na ciebie, przy każdej możliwej okazji?

— Dobra, skończmy już ten temat i weźmy się lepiej z Ognistą.

Zaśmiały się i zrobiły tak jak mówiła Hermiona. Siedziały tak jeszcze do pierwszej, aż skończyła się whisky. Były kompletnie pijane, chociaż panna Granger była w minimalnie lepszym stanie i potrafiła jeszcze trzeźwo myśleć, gorzej było z Pansy.

— Mionka, kochanie chodźmy już do zamku. Zimno mi, a poza tym wszystko się tak jakoś dziwnie zaczyna kręcić.

Stwierdziła Pansy, próbując bezskutecznie wstać. Widząc to, Hermiona przytrzymała się drzewa i stanęła na własnych nogach. Pomimo tego, że kiwała się na wszystkie strony, pomogła wstać koleżance i ruszyły pod rękę do zamku, śpiewając jakąś wesołą piosenkę.

*****

Draco siedział na jednej z kanap w Pokoju Wspólnym Slytherinu ze szklanką Ognistej w dłoni. Po obu jego stronach miejsce zajmowały jakieś rozchichotane dziewczyny, które nieustanie coś szczebiotały, trzepocząc przy tym rzęsami i robiąc słodkie minki. Draco miał ich już po dziurki w nosie. Blaise spał już od jakiejś godziny kompletnie pijany koło kominka, co wcale nie dziwiło Malfoya, a on siedział i o dziwo nawet nie miał ochoty nawet poflirtować z którąś ze swoich adoratorek. Jego myśli zaprzątała Granger, a konkretniej to, co ona teraz robi. Nie zdążył jej o to wypytać przed wyjściem, bo oczywiście Blaise wyciągnął go z pokoju, zanim zdążyła się przygotować. Na pewno nie spotkała się z rudą i Potterem, bo widział ich, jak szli na siódme piętro i mówili coś o Pokoju Życzeń. O łasicy nawet nie myślał, ponieważ wiedział, jak wygląda aktualna relacja dziewczyny z nim. Draco coraz bardziej sfrustrowany swoją niewiedzą postanowił opuścić tę i tak beznadziejną imprezę. Wstał, a wszystkie jego towarzyszki rozpromieniły się myślą, że poprosi którąś z nich do tańca, ale ku ich rozczarowaniu Malfoy skierował się w stronę wyjścia i już po chwili szedł korytarzem w lochach do Sali Wejściowej. W połowie drogi ujrzał zarys postaci znajdującej się kilkanaście metrów przed nim. Była to dziewczyna, co poznał po sylwetce, ale zauważył też, że była kompletnie pijana i ledwo trzymała się na nogach. Gdy podszedł do niej bliżej i bez trudu rozpoznał Pansy.

— Parkinson? Co ty tu do cholery robisz?

Pansy podniosła głowę i spojrzała nieprzytomnym wzrokiem na kolegę.

— O cześć, a… tak się skład, że… stoję.

Odpowiedziała, jąkając się lekko, gdyż język odmawiał jej posłuszeństwa.

— Tyle to sam widzę, może rozwiniesz temat.

— Za dużo… chciałbyś wiedzieć.

Malfoy powoli zaczynał się irytować. Nie dość, że nie wiedział, co z Granger, to jeszcze nie mógł wyciągnąć z Parkinson, gdzie się tak upiła.

— Nie wkurzaj mnie, przecież ty jesteś kompletnie pijana.

— A właśnie, że nie no… może troszeczkę.

— To powiedz mi, gdzie się tak urządziłaś.

Spojrzał na Pansy wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. Dziewczyna postanowiła ustąpić. Nie miała teraz siły się z nim kłócić, jedyne czego chciała to w końcu dotrzeć do swojego łóżka.

— Byłam na… błoniach.

— Sama?

„Co za wścibski gad” - przeszło Pansy przez myśl.

— Nie.

— To z kim do cholery?!

— Z Hermioną, zrobiłyśmy sobie małą, prywatną imprezę.

Draconowi ulżyło. Granger nie włóczyła się z żadnymi złamasami, tylko po prostu upiła się z Pansy.

— Właśnie widzę jaką małą, a gdzie jest teraz Granger?

— Nie wiem, rozeszłyśmy się w Sali Wejściowej.

— Dobra to cześć.

I ruszył przed siebie w stronę Sali Wejściowej, usłyszał jeszcze tylko krzyk Pansy.

— Smoku, błagam cię, nie spieprz tego!

Draco puścił tę uwagę mimo uszu. Najważniejsze dla niego było teraz to, żeby znaleźć Granger, bo miał dziwne przeczucie, że ta nie udała się prosto do pokoju. Z uśmiechem na twarzy dotarł do schodów prowadzących na piętra, ale coś mu mówiło, żeby wyjść na dziedziniec. Posłuchał swojej intuicji i wyszedł na zewnątrz. Wiatr przyjemnie owiewał jego twarz, więc przymknął delikatnie oczy. Gdy na nowo je otworzył, ujrzał siedzącą na murku dziewczynę. Podszedł bliżej i, gdy tylko zobaczył burzę brązowych loków, od razu wiedział, kto to. Hermiona siedziała oparta o kolumnę, oczy miała zamknięte, a głowę delikatnie odchyloną do tyłu. Malfoyowi wpadł do głowy genialny pomysł. Podszedł bezszelestnie do niej i jednym sprawnym ruchem wziął ją na ręce. Zdezorientowana Hermiona zaczęła krzyczeć i machać nogami.

— Spokojnie, Granger, ja nie gryzę.

Wyszeptał jej od ucha.

— Malfoy, ty idioto! Popierdoliło cię, chcesz, żebym zawału dostała?!

— Nie ładnie, takie słowa z ust wzorowej uczennicy i do tego pijanej?

— To przez ciebie! A poza tym ja wcale nie jestem pijana, w ogóle co ty tu robisz?! O i w tej chwili postaw mnie na ziemię!

Draco zaśmiał się rozbawiony zachowaniem dziewczyny. Pod wpływem alkoholu była jeszcze bardziej zadziorna.

— Wracam sobie z imprezy, a tu widzę półprzytomną Parkinson. Powiedziała mi, że z tobą piła, więc chciałem zobaczyć, czy żyjesz, ale wpadło mi do głowy, żeby się przewietrzyć i proszę bardzo.

— Czyżbyś się o mnie martwił?

Zapytała Hermiona, patrząc na niego z rozbawieniem. W tym stanie nie potrafiła zachowywać się poważnie.

— Oczywiście, że nie, po prostu nie chciałbym cię mieć na sumieniu, a teraz idziemy już do siebie.

— Ja nigdzie nie idę, póki mnie nie postawisz!

— I ty się łudzisz, że cię posłucham?

Draco opatrzył na nią z politowaniem. Była w tym momencie naprawdę naiwna, myśląc, że tak po prostu jej posłucha.

— Malfoy!

— Dobra, sama tego chciałaś.

Postawił ją na ziemi, ale tylko dlatego, że wiedział, co za chwilę nastąpi i nie pomylił się. Hermiona, gdy tylko stanęła na własnych nogach, zatoczyła się i ponownie wpadła w objęcia Dracona. Ten uśmiechnął się tylko złośliwie, z miną „a nie mówiłem?’ i ponownie podniósł dziewczynę, kierując się w stronę ich dormitoriów.

— I widzisz, co ty byś beze mnie zrobiła?

— Dałabym sobie radę.

Żachnęła się Hermiona, nadal zła na siebie, że dała temu gadowi satysfakcję.

— Kogo ty oszukujesz, ledwo trzymasz się na nogach. Chociaż i tak Pansy jest w gorszym stanie, coś ty z nią zrobiła?

— Nic! Powiedźmy, że trochę przesadziłyśmy z Ognistą.

— Trochę?

— Malfoy, odwal się. Nie powiesz mi, chyba że ty nigdy nie przesadziłeś z alkoholem.

— Bo to raz, no ale ja to ja, a ty nie dość, że sama się opiłaś, to jeszcze doprowadziłaś do stanu krytycznego Parkinson.

Draco świetnie się bawił, denerwując Granger, szczególnie że pod wpływem alkoholu była jeszcze bardziej wybuchowa.

— Ja jej nie zmuszałam, a poza tym to nie jestem pijana!

— Nie wątpię.

Byli już na piątym piętrze, w połowie drogi do portretu starca, gdy nagle Draco usłyszał kroki i zauważył strużkę światła wyłaniającą się zza zakrętu. Rozejrzał się i szybko wszedł do najbliższego pomieszczeni, którym okazał się składzik na miotły. Postawił Hermionę na ziemi, ponieważ było tam bardzo ciasno.

— Co ty odpier…

Nie dane jej było dokończyć, gdyż Draco zatkał jej usta dłonią i pokazał, że ma być cicho, po chwili Hermiona zrozumiała dlaczego. Ona również usłyszała kroki. Stali bardzo blisko siebie, ich ciała niemal się stykały, gdyż schowek był dość mały i zagracony. Hermiona podniosła głowę i wtedy jej wzrok natrafił na szare oczy chłopaka. Musiała przyznać, że Draco ma piękne tęczówki. Z pozoru zimne i nieczułe, ale gdy dokładnie się przyjrzeć można było zauważyć niezwykły blask. Trwali tak wpatrując się w siebie, aż dotarł do nich zza drzwi głos Filcha.

— Cholerne szczeniaki, ja bym ich kochana nauczył szacunku, gdyby tylko pani dyrektor dała mi wolną rękę. Oj tak, moje łańcuch nadal czekają na ten dzień.

Głos woźnego stawał się coraz cichszy, aż w końcu umilkł. Hermiona już chciała wyjść z komórki, ale na drodze stanął jej Draco, z chytrym uśmiechem na twarzy zasłaniając drzwi własnym ciałem.

— Nie wygłupiaj się i chodźmy już stąd.

— A co ja będę z tego miał?

Hermiona popatrzała na niego z politowaniem, a ten uśmiechnął się tylko jeszcze szerzej.

— Daj spokój, chodźmy już.

— Ale ja mówię całkiem poważnie.

— Dobra, czego chcesz?

Zapytała w końcu, bo nie miała siły na wykłócanie się o cokolwiek.

— Buziaka.

Hermiona popatrzała na niego z miną „Chyba kpisz?”, ale po chwili uśmiechnęła się złośliwe i cmoknęła go w policzek.

— Ale ja nie o takim buziaku mówiłem!

— Nie sprecyzowałeś, o co ci chodzi, więc to nie mój problem.

„Cholera, czy ona nawet po pijaku musi być taka cwana?!” - pomyślał Draco jednak nie odpuszczał.

— Skoro chcesz tu siedzieć.

— Malfoy, chciałeś buziak, dostałeś, więc teraz do jasnej cholery otwórz te drzwi!

— Nie.

Hermiona próbowała wymyślić, jak się stąd wydostać, co utrudniał jej wypity alkohol, ale po chwili spróbowała podejść chłopaka z innej strony.

— A ja myślałam, że Ślizgoni dotrzymują słowa.

— Bo tak jest, ale skarbie ja ci nic nie obiecywałem.

— Draco!

Uśmiechnął się pod nosem, gdy Granger użyła jego imienia i postanowił odpuścić.

— Już dobra, kiedy indziej to dokończymy, bo teraz to ty już ledwo stoisz.

— Wcale nie!

— Przestań marudzić i chodź.

Draco złapał dziewczynę z rękę i wyciągnął z komórki, po czym ponownie wziął ją na ręce i ruszył w stronę Pokoju Wspólnego Prefektów Naczelnych.

— Mamy do salonu kilkanaście metrów, więc mogę dojść sama.

— Nie i żadnych, ale.

Hermiona skrzyżowała ręce na piersi i zrobiła obrażoną minę, na co Draco tylko zaśmiał się krótko. Tak naprawdę bardzo jej podobała się postawa chłopak i to jak się o nią troszczył. Może i był przy tym bezczelny, ale właśnie taki jej się podobał najbardziej, „Na Merlina, o czym ja myślę? Nigdy więcej nie tknę alkoholu!”

— Czekoladowe żaby.

Draco wypowiedział hasło, po czym wszedł do salonu. Już zmierzał w kierunku pokoju Hermiony, gdy ta zaprotestowała.

— Nie, postawa mnie, chcę się jeszcze wykąpać.

— Na Salazara, co za kobieta. Niech ci będzie, ale ty zostajesz w salonie, a ja przygotuję, co potrzeba.

Hermiona pokiwała tylko głową. Draco podszedł do kanapy i delikatnie ją na niej położył. Gdy już miał się podnieść i iść do łazienki, poczuł delikatne palce Granger oplatające się na jego karku, a potem jej wargi na swoim policzku, bardzo blisko jego ust,

— Dziękuje ci.

Powiedziała, po czym opadła na poduszki, przymykając oczy. Draco z szerokim uśmiechem na twarzy wyszedł z salonu. Podszedł do wanny i odkręcił kurki, po czym usiadł na jej brzegu, czekając, aż się wypełni. Granger wywracała jego życie do góry nogami. Nie dość, że bez przerwy o niej myślała, to jeszcze nie miał ochoty na żadną inną dziewczynę, co było kompletnie nie w jego stylu. Od zawsze wykorzystywał to, że większość kleiła się do niego na każdym kroku i była w stanie zrobić wszystko byle by na nią spojrzał, „Zaraz, ale czy na pewno każda?”. Hermiona była inna, wyjątkowa. Znała swoją wartość i, co najważniejsze miała do siebie szacunek, nie jak te wszystkie szmaty, które wlazłyby do łóżka każdemu, kto ma kasę i jest przystojny. Granger była niezwykle trudnym wyzwaniem dla każdego mężczyzny, a Draco uwielbiał wyzwania. Gdy kąpiel była gotowa, wrócił do salonu. Widok, który tam zastał, rozczulił go. Hermiona smacznie spała, wtulona w jedną z poduszek, a brązowe loki opadały jej na twarz, na której błąkał się uśmiech. Draco podszedł do niej i najdelikatniej jak potrafił, wziął ją w ramiona, po czym skierował się do jej sypialni. W sumie to wyglądała zupełnie tak jak jego z tą różnicą, że tu królowały barwy Gryffindoru. Podszedł na łóżka i położył na nim Granger. Zdjął jej buty, okrył ją kocem i nachylił się nad nią, aby złożyć na jej czole pocałunek.

— Co ty ze mną robisz, Granger?

Po tych słowach opuścił pokój i skierował się do łazienki. W końcu czekała tam kąpiel, o którą tak prosiła Hermiona. Rozebrał się i wszedł do wody. W miarę upływającego czasu czuł jak wszystkie myśli, troski i lęki ulatniają się wraz z parującą wodą. Gdy Draco uznał, że na dziś wystarczy mu już tej kąpieli, wyszedł z wanny, owinął się ręcznikiem i poszedł do swojej sypialni. Od razu podszedł do szafy, założył czystą bieliznę i spodnie od dresu, po czym udał się w stronę łóżka. Opadł na materac i już po chwili znajdował się w krainie snów.

*****

Pierwsze promienie słońca wpadły do sypialni Hermiony, która jeszcze spała. Ten błogi stan został jednak przerwany przez chrząkanie, którym ktoś dawał do zrozumienia, że jest w jej pokoju. Dziewczyna uchyliła delikatnie powieki, ale od razu je zamknęła, oślepiona blaskiem słońca. Narzuciła kołdrę na głowę, która bolała ją niemiłosiernie i odwróciła się tyłem do niechcianego gościa, dając mu do zrozumienia, że ma sobie iść.

— Kimkolwiek jesteś, zostaw mnie w spokoju.

— Też miło cię widzieć.

Hermiona od razu rozpoznała głos Malfoya, ale postanowiła go zignorować i spróbować ponownie zasnąć. Draco od razu zrozumiał, co zamierza, ale nie miał zamiaru dać jej spokoju.

— Wstawaj już ósma.

Brak jakiejkolwiek reakcji, więc postanowił podejść ją podstępem.

— Granger, wstawaj, bo spóźnisz się na lekcje!

— Mam to gdzieś, a poza tym nie rób ze mnie idiotki, aż takiego kaca nie mam, żeby nie pamiętać, że dzisiaj mamy wolne.

Draco głowił się, jak wyciągnąć tę uparciuchę z łóżka, gdy w jego głowie zaświtał genialny pomysł. Wziął rozbieg, po czym skoczył prosto na przykrytą kołdrą Hermionę.

— Ała! Malfoy, ty idioto, złaź ze mnie w tej chwili!!

— Widzę, że słoneczko ma dzisiaj kiepski humorek.

Zażartował, patrząc na rozkopaną Hermionę, która wystawiła głowę spod kołdry.

— A ty, jaki byś miał, gdybym rzuciła się na ciebie z samego rana?

— Kochanie, byłbym wniebowzięty.

— Świnia!

— Nie marudź, tylko wstawaj i idziemy na śniadanie.

— Ja nigdzie nie idę, więc z łaski swojej wyjdź.

Draco po chwili wpadł na kolejny świetny pomysł. Wstał z łóżka Granger, która już myślała, że ten jakimś cudem jej odpuścił - bardziej nie mogła się pomylić. Draco podszedł do szafy, z której po chwili zastanowienia wyciągnął ubrania i udał się do łazienki. Ponownie napełnił wannę wodą. Wrócił do pokoju Hermiony, która nadal leżała na łóżku, tak jak ją zostawił. Podszedł do niej, jednym szybkim ruchem ściągnął z niej kołdrę i przerzucił sobie zdezorientowaną Granger przez ramię, kierując się w stronę łazienki.

— Malfoy! Co ty robisz, w tej chwili mnie zostaw!!

Po każdym słowie następował cios, lecz Draco śmiał się tylko.

— Widzisz, kochanie, znalazłem idealny sposób, żeby cię obudzić.

W tym momencie weszli do łazienki. Hermiona obróciła głowę, ujrzała pełną wannę wody i już wiedziała, co planuje Malfoy.

— Nawet nie próbuje! Puść mnie w tej…

Nie dokończyła, ponieważ wylądowała w wodzie, która teraz była porozlewana po całej podłodze.

— Jesteś kompletnym idiotą!

— Jeszcze mi podziękujesz, a teraz ogarnij się szybko. Ubrania masz na szafce, czekam w salonie, tylko się pospiesz.

Draco wyszedł z łazienki i zamknął drzwi. Poszedł do salonu i usiadł na kanapie, obserwując ogień w kominku. Po piętnastu minutach Hermiona wyszła z łazienki z naburmuszoną miną. Draco podniósł się z kanapy i podszedł do niej.

— Widzisz, trzeba było tak od razu.

— Nienawidzę cię.

— Ale ja mam coś, za co w tej chwili oddałabyś wszystko.

Mówiąc to, wyciągnął z kieszeni buteleczkę z błękitnym płynem. Hermiona zaklęła pod nosem, przypomniała sobie, że nie uzupełniła zapasu eliksiru na kaca.

— Dobra, gadaj od razu, czego chcesz.

Draco uśmiechnął się złośliwie.

— Widzę, że szybko się uczysz, a więc siedzisz ze mną na każdej lekcji przez najbliższy miesiąc.

— Zapomnij!

— No trudno, czeka cię ciężki dzień.

Draco już kierował się w stronę drzwi, gdy usłyszał zrezygnowany głos Granger.

— Niech już będzie, zgadzam się.

Malfoy odwrócił się z szerokim uśmiechem na twarzy i podał Hermionie eliksir.

— Dzięki.

Burknęła tylko, po czym opróżniła buteleczkę. Od razu poczuła się lepiej. Wszystkie dolegliwości zniknęły i nawet humor jej się trochę poprawił.

— No śpiąca królewno, idziemy.

Hermiona skinęła tylko głową, po czym oboje ruszyli na śniadanie. Przemierzali korytarze, cały czas się sprzeczając, ale nie były to kłótnie takie jak kiedyś, po prostu w dalszym ciągu lubili sobie dogryzać. Śmiejąc się, dotarli przed wejście do Wielkiej Sali. Spojrzenia wszystkich uczniów były skierowane w ich stronę. W końcu nie, co dzień widuje się dwójkę największych wrogów idących razem z uśmiechami na twarzach. Hermiona rozejrzała się. Po jedne stronie drzwi stali jej przyjaciele: Ginny, Harry i Ron, a po drugiej Blaise i Pansy. Wahała się, do kogo powinna podejść, gdy nagle poczuła czyjąś rękę oplatająca ją w pasie. Draco widząc, że dziewczyna nie wie, co zrobić, pociągnął ją w stronę dwójki Ślizgonów. Hermiona nie opierała się, posłała tylko Gryfonom przepraszające spojrzenie i podeszła do przyjaciół z Domu Węża.

— Hej, Hermiona.

Pansy pocałowała dziewczynę w policzek i uśmiechnęła się przyjaźnie, ale i tak najlepsze przedstawienie zrobił Diabeł. Przytulił Hermionę, po czym podniósł ją i zaczął kręcić się wokół własnej osi, krzycząc tak, aby każdy w pobliżu go usłyszał.

— Hermiona kochanie, tak się za tobą stęskniłem!

— Zabini, przestań się wygłupiać i postaw mnie na ziemię!

Blaise zignorował jednak dziewczynę i w dalszym ciągu trzymał ją w objęciach. W końcu odezwał się lekko poirytowanym głosem Draco.

— Diabeł, postaw ją na ziemi.

— Spokojnie, Smoku, już nie bądź taki zazdrosny. Możesz być pewny, że nie odbiję ci naszej Gryfoneczki.

Stwierdził Blaise, po czym postawił Hermionę.

— Stary, jeszcze jedno słowa, a nie ręczę za siebie.

— Spokojnie chłopacy, chodźmy lepiej na śniadanie.

Wtrąciła się rozbawiona całą sytuacją Pansy.

— Dobry pomysł.

Takim sposobem ruszyli w stronę wejścia. Po chwili rozeszli się i każdy udało do swojego stołu. Hermiona czuła na sobie spojrzenia wszystkich, nawet nauczyciele zerkali na nią ukradkiem. Postanowiła to jednak ignorować. Odnalazła wzrokiem Ginny i Harry’ego. Po chwili już siedział naprzeciwko nich.

— Hej wam.

— Cześć.

— Hermiona, co to było przed salą?

Zapytał zdezorientowany Harry. Wiedział, że przyjaciółka pogodziła się z Malfoyem, ale Mopsica i Zabini? To już przesada.

— Nic, przepraszam, że do was nie podeszłam, ale sami widzieliście, a poza tym wolę nie widywać się z Ronem.

Tu dziewczyna spojrzała w lewo, gdzie kilka miejsc dalej siedział rudzielec z Seamusem i Nevillem.

— Rozumiemy, spokojnie nic się nie stało.

Odezwała się Ginny, posyłając przyjaciółce ciepły uśmiech. Ich rozmowę przerwał głos dyrektorki.

— Witam wam moi drodzy. Za chwilę opiekunowie waszych domów wręczą wam plany zajęć. Ze względu na ważny wyjazd nauczycieli lekcji dzisiaj nie będzie, więc macie wolne, ale jutro zaczynają się normalne zajęcia i radzę się na nie, nie spóźnić, a teraz życzę smacznego.

Wszyscy zabrali się za jedzenie. Hermiona cały czas czuła na sobie czyjś wzrok. Odwróciła głowę i ujrzała wściekłą twarz Rona. Gdy ich spojrzenia się spotkały, dostrzegła w jego oczach żal, ale i furię. Hermiona szybko odwróciła się i odruchowo spojrzała na stół Slytherinu. Blond włosy arystokrata również jej się przyglądał, ale na jego twarzy widniał uśmiech, a w oczach czaiły się iskierki radości. Hermiona również się do niego uśmiechnęła, po czym wróciła do posiłku. Draco siedział tak wpatrzony w Granger, zapominając o całym świecie. Jedyne, co kojarzył to, że ona również na niego spojrzała i się uśmiechnęła. Nagle jego rozmyślania zostały przerwane przez Zabiniego, który pomachał mu ręką przed twarzą.

— Ziemia do Malfoya. Stary, spokojnie przecież, ona ci nigdzie nie ucieknie.

Blaise bawił się cudownie, dogryzając przyjacielowi. Wiedział, że ten ma coś do Granger, ale za nic w świecie się do tego nie przyzna.

— Diabeł, przysięgam na rany Salazara, jeszcze jeden taki tekst, a pożałujesz.

— Nie denerwuj się, złość piękności szkodzi, a Hermiona raczej woli przystojnych facetów.

Malfoy nie wytrzymał i rąbnął przyjaciela w tył głowy, na co Pansy się zaśmiała. Zachowanie obu chłopaków bardzo ją bawiło, byli gorsi niż dzieci.

— Ała, no co, taka prawda.

— Blaise, przestań męczyć Dracona, bo go jeszcze zniechęcisz.

Wtrąciła się Pansy.

— Dla ciebie wszystko słoneczko.

Zabini puścił oczko do dziewczyny. Ta zarumieniła się i odpowiedziała mu uroczym uśmiechem, po czym wróciła do jedzenia. Draco spojrzał na dwójkę przyjaciół podejrzliwie. Był tak zajęty Granger, że nie zauważył, że między nimi zaczyna się coś dziać. Postanowił przy pierwszej okazji wypytać o wszystko Zabiniego. Gdy skończył śniadanie, pożegnał się krótko i ruszył na piąte piętro. Po kilku minutach był już w salonie. Opadł na kanapę i pogrążył się we własnych myślach.

*****

Ron przemierzał korytarze bez większego celu. Kroki zawiodły go do wieży zachodniej, wszedł na jej szczyt i znalazł się w Sowiarni. Przez cały czas myślał o Hermionie. Krew go zalewała za każdym razem, gdy widział ją w towarzystwie tego blond śmierciożercy. Ona była tylko jego i żadna gnida nie miał prawa jej dotykać, a dzisiaj ten parszywiec miał czelność ją objąć i poprowadzić do innych popaprańców. Widząc to, myślał, że się na niego rzuci, ale oczywiście Harry musiał go powstrzymać. Dzisiaj przed śniadaniem chciał przeprosić Hermionę, ale ta fretka pokrzyżowała jego plany. Ron przez cały czas starał się wymyślić, jak odciągnąć pannę Granger od Ślizgona, co nie było takie łatwe biorąc pod uwagę to, że razem mieszkali. Nieustannie zastanawiał się, co powinie zrobić, aby na nowo przekonać do siebie Hermionę. Wiedział, że sprawił jej wiele przykrości, ale sama go do tego prowokowała. Pomimo wszystko on jednak był pewny, że dziewczyna kocha go tak samo, jak on ją, tylko trochę się pogubiła. Nie dopuszczał do siebie myśli, że Hermiona mogłaby nie odwzajemniać jego uczuć. Siedział tak dłuższy czas na parapecie, rozmyślając, gdy nagle drzwi się otworzyły, a przez nie przeszła panna Granger.