Następnego razu nie będzie

Amazing Piano song (Michael Ortega)

Zawsze to samo. Leżę na łóżku, czując się jak ostatnia szmata, a on spokojnie pali przy oknie, nawet na mnie nie patrząc. Jak to jest, że wciąż się na to godzę, mimo iż wiem, jaki będzie koniec. Powtarzam sobie, że to ostatni raz, że nie chcę się tak więcej czuć, ale to na nic. Wystarczy, że pojawi się w drzwiach mojego mieszkania, a ja ulegam, opętana przez beznadziejną tęsknotę i smutek. Jak to się zaczęło, nie wiem. On wtargnął w moje życie, gdy najbardziej potrzebowałam czyjej obecności. Potrzebowałam kogoś bliskiego i przez chwilę łudziłam się, że to właśnie on mi pomoże, ale się myliłam. Może i dla mnie jest wszystkim, ale ja dla niego niczym. Przychodzi tu tylko, gdy mnie potrzebuje, gdy ma gorszy dzień lub coś mu się nie udaje. Jestem jego odskocznią, a on moim życiem. Czemu los jest takie niesprawiedliwy? Nigdy nie chciałam się pakować w coś takiego. Patrząc w lustro, brzydzę się sobą. To uczucie potęguję fakt, że on ma żonę, kobietę, która sprostała wymogom jego rodziny i da mu godnego potomka. Ja nie jestem dla niego wystarczająco dobra. Nie spuszczam z niego wzroku, gdy nagle on gasi niedopałek i wyrzuca go. Zaczyna zbierać ubrania, które jeszcze niedawno sama z niego ściągałam i je zakłada. Wychodzi, wiem to, a poza tym czuję tę cholerną pustkę. Nigdy nie zostaję, a ja za każdym razem łudzę się, że będzie inaczej. Nie należę do jego świata i nigdy nie będę. Może mnie pragnąć, mówić, że jestem wspaniała, ale to są tylko słowa. One nie dają nam niczego, poza chwilowym ukojeniem. Już jest ubrany. Nawet teraz wygląda nienagannie i pięknie, ale nie jest mój. Podchodzi do łóżka, dopiero teraz na mnie spoglądając. W jego zimnych oczach nie widzę nic, zresztą jak zwykle. Trwamy tak chwilę, póki on nie pochyla się i nie całuję mnie w czoło.

— Do następnego razu, Granger.

Szepcze mi do ucha, a ja czuję, jak chce mi się płakać. I już wiem, że następnego razu nie będzie. Jestem za słaba, aby dłużej to znosić. Trwałam w tym bagnie, bo jestem tchórzem. Boję się samotności, ale czy teraz również nie jestem sama? Gdy najbardziej kogoś potrzebuję, jego nie ma. W czasie, gdy ja wypłakują oczy, on przesiaduję ze swoją idealną żoną w ich poukładanym świecie. Jak do niego nie pasuję i nigdy nie będę. Najwyższy czas przestać się oszukiwać i żyć złudzeniami. Zbyt wiele czasu zmarnowałam, licząc na cud i szczęście. Jeśli sama o nie nie zawalczę, ono nigdy nie nadejdzie. Mimo iż czuję w sercu ból na myśl o odejściu, wiem, że tak trzeba. Wiem, że już nie będzie następnego razu i tym razem, gdy Draco Malfoy opuści moje mieszkanie, nie zobaczę go już nigdy więcej. Tak dla niego, jak i dla Londynu ktoś taki jak Hermiona Granger przestanie istnieć. Zniknę raz na zawsze, wyruszają w podróż w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi i szczęścia.

Witam.

Miałam nic nie dodawać w ten weekend, ale jak większość zapewne wie wena jest nieprzewidywalna i takim oto sposobem powstał to coś. Tekst jest krótki, ale jestem z niego zadowolona, szczególnie, że chyba po raz pierwszy u mnie nie ma happy end’u. Ciekawa jestem, co w o nim myślicie, więc proszę o pozostawianie swoich opinie w komentarzach.

http://ask.fm/LaFinDeLaVieHarryPotter

Pozdrawiam A♥